Απάντηση σ΄ έναν δημοσιογράφο, που δεν τον αναφέρω για να μην
τον διαφημίσω.
Γράψατε ένα άρθρο και προσπαθείτε να μας εντάξετε πολιτικά. Εμείς κύριε, τότε δεν ήμασταν με ΚΑΝΕΝΑΝ. Ποιός είπε πως ήμασταν επαναστάτες πολιτικοποιημένοι; Το Rock ήταν κοινωνική επανάσταση, όχι πολιτική. Μουσικοί ήμασταν... Μήπως έχουν ιστορικό δικαίωμα στην τέχνη μόνο όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική; Ή σώνει και καλά η τέχνη πρέπει ν´ ασχολείται μόνο με την πολιτική; Κι εξάλλου το μη πολιτικά ενταγμένο κι αυτό πολιτικό είναι. Και μάλιστα όχι εύκολο πράγμα.... Είναι εύκολο ένας καλλιτέχνης να καβαλήσει μια πολιτική παράταξη και να επιβληθεί στον κόσμο μέσω των μηχανισμών της παράταξης. ΜΟΝΟ ΟΙ ΡΕΜΠΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ROCK ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝΕ Σ´ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ. Σας γράφαμε και σας γράφουμε στ´ αρχίδια μας. Εμείς φάγαμε ξύλο και από τη χούντα κι απ´ το ΚΚΕ (ως αμερικανάκια), -πριν το ΚΚΕ οικειοποιηθεί το Rock αυθαίρετα κι επιβάλλει τα "δικά του παιδιά", που όλοι ξέρουμε ποια είναι. Κι αυτό το έκανε πειδή έβλεπε, πως "Χωρίς το Rock, νεολαία γιοκ"(1975 δικό μου... σ´ αρέσει;)
Αυτά που τραβήξαμε εμείς μόνο οι τράβηξαν. Εμάς δεν μας ήθελε κανείς, ούτε η αριστερά αλλά ούτε και η δεξιά, είμασταν η καυτή πατάτα...
Δεν γουστάραμε κανέναν, ήμασταν για πάρτη μας και σνομπάραμε τους πάντες και τα πάντα. Μόνο μουσική θέλαμε να παίζουμε, αληθινοί επαναστάτες κι αληθινά επικίνδυνοι (ως μη χειραγωγήσιμοι). Δεν ανήκαμε ΠΟΥΘΕΝΑ. Καμμιά σχέση δεν είχαμε μ´ αυτούς τους Αγίους, σε άλλο Θεό πιστεύαμε, στη Μουσική. Ανένταχτοι κι ελεύθεροι από παραμυθιάσματα αριστερών και δεξιών κουφιοκεφαλάκηδων... παίζαμε και γαμούσαμε και πίναμε και χορεύαμε και τη βρίσκαμε για πάρτη μας. Κι αυτό μας έκανε ξεχωριστούς κι αληθινούς.
Τώρα, αν αυτό είναι μεμπτό, αν αρέσει ή όχι σε κάποιους ... χεστήκαμε.
"ΚΑΝΕΝΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΩ
ΚΙ ΟΛΟ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ
ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΩ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΑ ΤΗ ΒΡΩ..."
(Παύλος Σιδηρόπουλος)
Περί αυτού πρόκειται φιλε μου............
γιατί: "Άλλη η δουλειά του Κνίτη κι άλλη του Αλήτη"(δικό μου κι αυτό, γουστάρεις;)
Σταύρος Λογαρίδης
Γράψατε ένα άρθρο και προσπαθείτε να μας εντάξετε πολιτικά. Εμείς κύριε, τότε δεν ήμασταν με ΚΑΝΕΝΑΝ. Ποιός είπε πως ήμασταν επαναστάτες πολιτικοποιημένοι; Το Rock ήταν κοινωνική επανάσταση, όχι πολιτική. Μουσικοί ήμασταν... Μήπως έχουν ιστορικό δικαίωμα στην τέχνη μόνο όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική; Ή σώνει και καλά η τέχνη πρέπει ν´ ασχολείται μόνο με την πολιτική; Κι εξάλλου το μη πολιτικά ενταγμένο κι αυτό πολιτικό είναι. Και μάλιστα όχι εύκολο πράγμα.... Είναι εύκολο ένας καλλιτέχνης να καβαλήσει μια πολιτική παράταξη και να επιβληθεί στον κόσμο μέσω των μηχανισμών της παράταξης. ΜΟΝΟ ΟΙ ΡΕΜΠΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ROCK ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝΕ Σ´ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ. Σας γράφαμε και σας γράφουμε στ´ αρχίδια μας. Εμείς φάγαμε ξύλο και από τη χούντα κι απ´ το ΚΚΕ (ως αμερικανάκια), -πριν το ΚΚΕ οικειοποιηθεί το Rock αυθαίρετα κι επιβάλλει τα "δικά του παιδιά", που όλοι ξέρουμε ποια είναι. Κι αυτό το έκανε πειδή έβλεπε, πως "Χωρίς το Rock, νεολαία γιοκ"(1975 δικό μου... σ´ αρέσει;)
Αυτά που τραβήξαμε εμείς μόνο οι τράβηξαν. Εμάς δεν μας ήθελε κανείς, ούτε η αριστερά αλλά ούτε και η δεξιά, είμασταν η καυτή πατάτα...
Δεν γουστάραμε κανέναν, ήμασταν για πάρτη μας και σνομπάραμε τους πάντες και τα πάντα. Μόνο μουσική θέλαμε να παίζουμε, αληθινοί επαναστάτες κι αληθινά επικίνδυνοι (ως μη χειραγωγήσιμοι). Δεν ανήκαμε ΠΟΥΘΕΝΑ. Καμμιά σχέση δεν είχαμε μ´ αυτούς τους Αγίους, σε άλλο Θεό πιστεύαμε, στη Μουσική. Ανένταχτοι κι ελεύθεροι από παραμυθιάσματα αριστερών και δεξιών κουφιοκεφαλάκηδων... παίζαμε και γαμούσαμε και πίναμε και χορεύαμε και τη βρίσκαμε για πάρτη μας. Κι αυτό μας έκανε ξεχωριστούς κι αληθινούς.
Τώρα, αν αυτό είναι μεμπτό, αν αρέσει ή όχι σε κάποιους ... χεστήκαμε.
"ΚΑΝΕΝΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΩ
ΚΙ ΟΛΟ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ
ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΩ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΑ ΤΗ ΒΡΩ..."
(Παύλος Σιδηρόπουλος)
Περί αυτού πρόκειται φιλε μου............
γιατί: "Άλλη η δουλειά του Κνίτη κι άλλη του Αλήτη"(δικό μου κι αυτό, γουστάρεις;)
Σταύρος Λογαρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου