Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

O Steve Harley των Cockney Rebel από τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Του Γιάννη Αλεξίου

 







       

 
O Steve Harley των Cockney Rebel από τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού  

Του Γιάννη Αλεξίου

 

O Steve Harley τραγούδησε μια σειρά από στυλ, συμπεριλαμβανομένου του glam rock και έφθασε στο #1 του Ηνωμένου Βασιλείου το 1975 με το τραγούδι αυτό του οποίου ήταν παραγωγός μαζί με τον Alan Parsons. Oι Cockney Rebel δημιουργήθηκαν 1973 από τον πρώην δημοσιογράφο Steve Harley, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Steve Nice.

Τα μέλη του συγκροτήματος άλλαζαν συχνά παραμένοντας leader πάντα ο Harley που ήταν η προσωπικότητα του συγκροτήματος και αυτός που τους έδινε ώθηση τόσο στις συναυλίες, όσο και στις ηχογραφήσεις. Γνώρισαν επιτυχία με το δεύτερο δίσκο τους «Psychomondo» του 1974 που περιείχε το «Mr. Soft» και τον τρίτο «The Best Years of Our Lives» του 1975. Το πρώτο άλμπουμ τους «The Human Menangerie» (1974) περιείχε το  επικό «Sebastian» που διασκεύασε αργότερα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αλλά και το περίφημο «Hideaway». Κυκλοφόρησαν ακόμη το «Timeless Flight» (1976), «Loves A Prima Donna» που περιείχε το «Here Comes The Sun» του George Harrison που γνώρισε σχετικέ επιτυχία, και το «Live» το 1977. Την ίδια χρονιά το γκρουπ διαλύεται. Μετά ο Steve Harley ακολούθησε σόλο πορεία διατηρώντας το όνομα Steve Harley and Cockney Rebel, ονομασία που εμφάνισε από το άλμπουμ τρίτο άλμπουμ των Cockney Rebel.  To πιο πρόσφατο άλμπουμ του είναι το «Live From The Camden Palace» το 2017.




Χαρακτηριστικό του Harley είναι ότι όταν περπατούσε κούτσαινε, και αυτό γιατί μικρός έπαθε πολιομυελίτιδα. Ιδιαίτερα αγαπητός είναι ο Steve Harley στο ελληνικό κοινό στο οποίο εμφανίστηκε μπροστά για τελευταία φορά το 2017 ως guest στο Classic Rock στο Ηρώδειο και προηγουμένως στο Gagarin 205 το 2011, στο Club 22 στη Βουλιαγμένης, ενώ έχει δώσει μια απίθανη συναυλία Cockney Rebel παλιότερα στο «Ρόδον» 20 Απριλίου 1991. Οι δύο πρώτοι δίσκοι των Cockney Rebel «The Human Menangerie» και «Psychomondo» είναι από τους πιο αγαπημένους των παλιότερων ροκάδων και έχουν λειώσει στα πάρτι. Οι στίχοι του εμπνέονταν από την underground διάλεκτο των cockneys - Λονδρέζοι με ρίζες εργατικής και κατώτερης μεσαίας τάξης -  απ’ όπου έδωσε και το όνομα Cockney Rebel στο συγκρότημά του.   

Ο Harley γεννήθηκε με τον Stephen Malcolm Ronald Nice στο Deptford, στο νότιο Λονδίνο, στις 27 Φεβρουαρίου 1951, το δεύτερο από τα πέντε παιδιά. Προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα το 1953 και πέρασε σχεδόν τέσσερα χρόνια στο νοσοκομείο μεταξύ τριών και 16 ετών. Στα 12, ενώ ανάρρωνε από τη χειρουργική επέμβαση, μυήθηκε για πρώτη φορά στην ποίηση του T.S. Ο Έλιοτ και ο Ντ. Χ. Λόρενς, την πεζογραφία του Τζον Στάινμπεκ και του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, και τη μουσική του Μπομπ Ντίλαν και συνειδητοποίησε ότι θα περάσει τη ζωή του με λόγια και μουσική.





Οι Cockney Rebel στη Χάγη 4 Απριλίου 1974. Ο Steve Harley (στο μέσον) και μαζί του οι Stuart Elliott, John Crocker, Paul Jeffreys (πέθανε το 1988) και Milton Reame-James

Ενώ ήταν στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων του 1964, η πτέρυγα καλωσόρισε τους νεαρούς Rolling Stones που ήταν σε μια επίσκεψη καλής θέλησης δημοσίων σχέσεων. «Ο Τσάρλι Γουότς πέρασε αρκετό χρόνο κουβεντιάζοντας με εμάς τα παιδιά», είπε η Χάρλεϊ σε μια συνέντευξη, «αλλά οι άλλοι έδειχναν να ενδιαφέρονται περισσότερο να αστειευτούν για την τεράστια αφίσα των Beatles που ήταν καρφιτσωμένη σε έναν τοίχο».

Ο Steve ξεκίνησε την καριέρα του στο τραγούδι τραγουδώντας δωρεάν ως μέλος του κοινού σε λαϊκά κλαμπ του Λονδίνου το 1971, όπως τα Les Cousins και The Troubadour σε βραδιές με τους John Martyn, Ralph McTell, κορυφαίους του φολκ-ροκ κινήματος της εποχής.

Αργότερα εντάχθηκε στο folk συγκρότημα Odin ως κιθαρίστας και συν-τραγουδιστής, όπου γνώρισε τον πρώτο βιολιστή των Cockney Rebel, John Crocker. Όταν η folk σκηνή αποδείχτηκε λίγο ήσυχη γι 'αυτόν, σχημάτισε τον Cockney Rebel - ως όχημα για τη δική του δουλειά - μαζί με τον Crocker, τον ντράμερ Stuart Elliott, τον μπασίστα Paul Jeffreys και τον κιθαρίστα Nick Jones.

Το συγκρότημα υπέγραψε με την EMI συμβόλαιο τριών άλμπουμ το 1972 και κυκλοφόρησε το The Human Menagerie στις αρχές του 1973. Ένα σινγκλ, το «Sebastian», έγινε ευρωπαϊκή επιτυχία, φτάνοντας στο #1 σε πολλές χώρες, αν και απέτυχε να μπει στα chart στο Ηνωμένο Βασίλειο Στη συνέχεια, ένα σινγκλ χωρίς άλμπουμ, το «Judy Teen», κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1974 και έγινε κορυφαία επιτυχία των 5 του Ηνωμένου Βασιλείου.




*O Steve Harley ο frontman των Cockney Rebel πέθανε στις 17 Μαρτίου στο σπίτι του από καρκίνο αφού αναγκάστηκε να ακυρώσει την περιοδεία του νωρίτερα φέτος, σε ηλικία 73 ετών.

Ο Βρετανός τραγουδιστής-τραγουδοποιός και κιθαρίστας είχε ανακοινώσει την παραμονή των Χριστουγέννων του 2023 ότι έδινε μάχη με «έναν άσχημο καρκίνο». Την απώλειά ανακοίνωσε η οικογένειά του στη σελίδα του στο Facebook με στίχους του από την επιτυχία των Cockney Rebel «Make Me Smile (Come Up and See Me)».


Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024

Πήραν φωτιά οι κιθάρες στη βραδιά Gallagher με αφιέρωμα στον Hendrix - Του Γιάννη Αλεξίου

 












Πήραν φωτιά οι κιθάρες στη βραδιά Gallagher με αφιέρωμα στον Hendrix

Ο Rory Gallagher “συνάντησε” τον Jimi Hendrix στο Gagarin 205

 

Του Γιάννη Αλεξίου

 

Το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα στον Rory Gallagher στην Ελλάδα έγινε το 2011 κι ενώ είχαν περάσει 16 χρόνια από την απώλεια του Ιρλανδού μουσικού το 1995, με επικεφαλή της βραδιάς τον κιθαρίστα Barry Barnes  των Sinnerboy (μία από τις μεγαλύτερες tribute μπάντες του Rory Gallagher στο κόσμο) στο Κύτταρο και την φιλοδοξία να γίνει θεσμός το tribute αυτό σε μια χώρα που λατρεύει τον Rory, σε βραδιές μετακλήσεων από τον Σίμο Παυλίδη. Δεν ήθελε και πολύ να καθιερωθεί η γιορτή αυτή καθώς το κοινό αγκάλιασε από την αρχή το ετήσιο αυτό αφιέρωμα και μάλιστα η επιτυχία του άνοιξε το δρόμο ώστε να γίνονται έκτοτε και tribute σε άλλους μουσικούς και συγκροτήματα που είναι αγαπητά στη χώρα μας. Τα tribute αυτά ανανεώνονταν σε συμμετοχές και καλεσμένους ώσπου κάποια στιγμή τον ρόλο του οικοδεσπότη ανέλαβαν οι Bands of Friends με βάση τον μπασίστα και τραγουδιστή Gerry McAvoy αυθεντικό μέλος του power trio του Rory και τον ντράμερ Brendan ONeil που υπήρξε επίσης μέλος, προηγουμένως μέλος των Nine Below Zero, αλλά και άλλους μουσικούς που συνεργάστηκαν στην πορεία με τον Rory όπως ο Σκωτσέζος ντράμερ Ted McKenna (1978-81) που πραγματοποίησε την τελευταία του εμφάνιση σε tribute των Band of Friends στην Αθήνα πριν αφήσει την τελευταία πνοή στις 19 Ιανουαρίου 2019.


 Οι δύο συμπαίκτες του Rory Gallagher, o μπασίστας και τραγουδιστής Gerry McAvoy και ο ντράμερ Brendan O’ Neil

 

Η βραδιά των Band of Friends στο ανανεωμένο Gagarin 205 είχε μαζική προσέλευση, γέμισε ο χώρος πάνω – κάτω και όπως είπε ο διοργανωτής έγινε ρεκόρ προσέλευσης. Πραγματικά ήταν μια ωραία βραδιά στην διάρκεια της οποίας στο ουτοπικό δίδυμο των κορυφαίων Jimi HendrixRory Gallagher στους οποίους ήταν αφιερωμένο το φετινό tribute του Rory, έδωσαν σάρκα και οστά οι Gerry McAvoy’s Βand Of Friends με τους δύο μουσικούς που αναφέρθηκαν συν τους δύο κιθαρίστες, Jim Kickpatrick και Paul Rose για τελευταία φορά με αυτό το line up καθώς πια οι δρόμοι τους χωρίζουν με το συγκρότημα αυτό. Επίσης το σχήμα που άνοιξε τη βραδιά κι έπαιξε για μια ώρα γεμάτη Jimi Hendrix  με τον εκπληκτικό Θεσσαλονικιό bluesman Νίκο Ντουνούση με το δυναμικό Sakis Dovolis trio, ένα blues-rock συγκρότημα από την Κοζάνη που αποτελούν οι Σάκης Ντιβόλης (κιθάρα, φωνή), Φώτης Δοβόλης (μπάσο) και Νίκος Καλύβας (ντραμς).

 

     Σάκης Ντιβόλης – Νίκος Ντουνούσης στο αφιέρωμα Hendrix

 

Ο διοργανωτής δια μικροφώνου στο τέλος του αφιερώματος στον Hendrix, εν μέσω αποθέωσης, ανήγγειλε αφιέρωμα στον Stevie Ray Vaughan στην προσεχή βραδιά με τους Βand Of Friends με την επιτόπια συγκατάθεση του Ντουνούση. Το πρώτο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε με το Freedom και στην συνέχεια παίχθηκαν μια σειρά αγαπημένων κομματιών του Hendrix, μεταξύ αυτών τα All Along the Watchtower, Purple Haze, Foxy Lady και μεγάλο φινάλε με το Voodoo Child σε νέες εκτελέσεις και όχι covers που είχαν ενδιαφέρον και μια νέα οπτική πάνω στη δουλειά του ανεπανάληπτου και αυθεντικού μουσικού.


      O Νίκος Ντουνούσης σολάρει με το κλασικό ινδιάνικο φτερό να κρέμεται

 

Οι Gerry McAvoy’s Βand Of Friends ξεσήκωσαν το κοινό που είχε μεγάλη συμμετοχή στα τραγούδια και φωνάζοντας ρυθμικά Rory, Rory σε ένα σετ που περιείχε κλασικά κομμάτια αγαπημένα του Ιρλανδού, όπως τα Tattoo Lady, Bad Penny, Shadow Play και το κομμάτι που έχει αδυναμία η παλιά αλητεία ροκ της Αθήνας, που είναι το A Million Miles Away. Ένα κομμάτι που έπαιζαν οι d.j. όχι στην «εμπορική» ώρα μιας βραδιάς σε ένα ροκ κλαμπ αλλά σε πιο πριβέ φιλική κατάσταση αργά. Φυσικά υπήρχε encore μέσα σε ενθουσιώδη κατάσταση και μάλλον ο Rory θα χαμογελούσε από εκεί ψηλά..

Η βραδιά έκλεισε με την προβολή ενός συγκινητικού βίντεο υπό τους ήχους της μουσικής του Rory Galagher αφιερωμένο στον εκλιπόντα Ted McKenna.

 

     O Νίκος Ντουνούσης με το δυναμικό Sakis Dovolis trio

 


Σίμος Παυλίδης - Σάκης Ντιβόλης 

*Οι φωτογραφίες είναι του Γ. Αλεξίου  

 

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2023

Οι Smashing Pumkins στην Αθήνα το καλοκαίρι !

 






  

Οι Smashing Pumkins στην Αθήνα το καλοκαίρι !

Αύριο ξεκινά η προπώληση, από σήμερα τα VIP

 

Του Γιάννη Αλεξίου

Το εμβληματικό συγκρότημα των 90s επιστρέφει στην Αθήνα μετά από 26 χρόνια για μια συναυλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, την Τρίτη 16 Ιουλίου 2024 στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους “The World Is a Vampire”. Σύντομα αναμένεται να ανακοινωθούν περισσότερες λεπτομέρειες για την συναυλία τους.

Έναρξη προπώλησης VIP πακέτων την Τετάρτη 15 Νοεμβρίου, στις 10:00.

Έναρξη γενικής προπώλησης εισιτηρίων την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου, στις 10:00. 

Τιμές εισιτηρίων: 
Αρένα
Ζone Α: 88€ 
Zone C: 58€ 

Κερκίδες 
Zone VIP: 117€  
Ζone B: 75€  
Zone C: 58€  
Zone D: 48€ 
Zone E: 39€

ΑμεΑ - Η αγορά των εισιτηρίων ΑΜΕΑ, όπως και των συνοδών τους, θα γίνει αποκλειστικά μέσω του τηλεφωνικού κέντρου 210 3411009 (Δευ - Τετ, 11:00 - 17:00)
Έναρξη γενικής προπώλησης εισιτηρίων την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου, στις 10:00. 

Ζήσε την απόλυτη εμπειρία με τις μοναδικές παροχές των VIP πακέτων!  Οι Smashing Pumpkins δίνουν τη δυνατότητα πρόσβασης στο κοινό στα παρακάτω VIP πακέτα. 

Έναρξη προπώλησης VIP πακέτων την Τετάρτη 15 Νοεμβρίου, στις 10:00. 

 




Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022

Elvis Presley 1977-2022. Αναμνήσεις ζωής και λατρείας 45 χρόνια μετά / Του Γιάννη Αλεξίου

 














Elvis Presley 1977-2022. Αναμνήσεις ζωής και λατρείας 45 χρόνια μετά  


Του Γιάννη Αλεξίου

Από μικρός είχα μεγάλο «κόλλημα» με τον Elvis Presley. Η πρώτη μου επαφή μαζί του μάλλον ήταν όταν πρωτοάκουσα ένα 45άρι που βρήκα ανάμεσα σε άλλα στο πατάρι του σπιτιού μου, πιτσιρικάς γύρα στα μέσα της δεκαετίας του ’70, με δύο τραγούδια από την ταινία του Fun In Acapulco του 1963. Από την μία πλευρά είχε το Marguerita και από την άλλη το Vino, Dinero Y Amor. Όλα τα υπόλοιπα 45άρια μπήκαν στην άκρη και έπαιζα μετά μανίας τα τραγούδια του Elvis. Αυτή η πρώτη επαφή ήταν καθοριστική και συναισθηματική γιατί συνδυάστηκε ο τίτλος τραγουδιού με την πρώτη πλατωνική αγάπη μου.  

Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η μαγική φωνή του Elvis από μια άλλη κασέτα, Basf, που έφερε ο θείος μου ένα απόγευμα στο σπίτι για να μας δείξει τις δυνατότητες της άγραφης κασέτας χρωμίου. Όταν πατήσαμε το play ο «βασιλιάς» άρχισε να τραγουδά το Dont και η ανάσα του ακουγόταν σαν να ήταν εκεί μέσα στο σαλόνι. Αμέσως μετά ακολούθησε το In The Ghetto και όλα πια είχαν πάρει το δρόμο τους…  

Αναζητώντας περισσότερο υλικό για τον εκπληκτικό αυτό τραγουδιστή βρέθηκε ένα ανέλπιστα πολύτιμο δώρο από την γειτόνισσά μας, την κυρία Αγγελική Παναγοπούλου, που μου έγραψε μια εξηντάρα κασέτα Maxwell με το RockinDays από την μία πλευρά και από την άλλη τους Boney M που τότε μεσουρανούσαν στα χρόνια της Disco. Ήταν ένα δυνατό ηλεκτροσόκ για μένα όταν άκουσα μια ντουζίνα καταπληκτικά RocknRoll με τη φωνή του Elvis. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε πώς ξεκινούσε η κασέτα με αυτό το εξωφρενικό και ακαταλαβίστικο A-bop-bop-a-loom-op a-lop-bam-boom! Tutti Frutti oh rutti. Ναι ο Elvis ήταν το πρώτο μου ίνδαλμα.

Άρχισα να αγοράζω μετά μανίας τα περιοδικά – στην ουσία ένα διπλωμένο στα τέσσερα μεγάλο πόστερ - που έβγαιναν τότε «Αστέρια» και «Έλβις» αποκλειστικά με φωτογραφίες και αφίσες του τα οποία τοποθετούσα με επιμέλεια όρθια στη βιβλιοθήκη καλύπτοντας την εγκυκλοπαίδεια του «Ελευθερουδάκη».

Αυτό το έκανα  ιδιαίτερα όταν είχαμε επισκέψεις για να δείξω στους καλεσμένους ότι ήμουν τρελαμένος με τον Elvis. Η αρχή έγινε όταν είχε έρθει η κυρία Αγγελική να επισκεφτεί την μητέρα μου ένα πρωί στο σπίτι μας, να της δείξω με υπηρηφάνεια ότι έπιασε τόπο η κασέτα της. Από την αγωνία μου ακούμπησα κατά λάθος ένα περιοδικό κι έπεσε κάτω, αλλά όταν το τοποθέτησα πάλι στη θέση του της κίνησα την προσοχή και είδε τα περιοδικά. Φωτίστηκε το πρόσωπό της και μαζί και το δικό μου.

Την ίδια εποχή οι τοίχοι του δωματίου μου είχαν γεμίσει με αφίσες. Ανάμεσά τους ήταν και δύο μεγάλες του Elvis, η μία από τα «Αστέρια» με κοντινό πλάνο στο πρόσωπό του που ήταν δακρυσμένο ενώ τραγουδούσε στην μεγάλη συναυλία της Χαβάης. Το άλλο πόστερ απεικόνιζε επίσης τον Elvis στα 70s που φορούσε ένα μπλου-τζην πουκάμισο και μεγάλα γυαλιά ηλίου. Το είχα πάρει από το ημιυπόγειο μαγαζί «Imagine» που πουλούσε πόστερ επί της οδού Αγ. Φωτεινής στη Ν. Σμύρνη.

Στις οικογενειακές εκδρομές οι δικές μου μουσικές επιλογές ήταν σταθερά οι κασέτες του Elvis «Fun In Acalupco» και «Elvis Golden Records Vol. 4» που έπαιζαν στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου μέχρι να φθάσουμε στον προορισμό μας.

Το δώρο κατά παραγγελία της μητέρας μου, για την ονομαστική μου εορτή, μια κασέτα που είχε κυκλοφορήσει τότε το «Sun Sessions» με αυτές τις απίθανες πρώτες ηχογραφήσεις του στην Sun. Ακουγόταν σαν ένα αριστούργημα στα αυτιά μου και το Blue Moon με έκανε να ονειρεύομαι. Περίμενα να τελειώσω κάθε βράδυ το διάβασμα για το σχολείο για να ακούσω και να το ξανακούσω την κασέτα μέχρι να κοιμηθώ.

Μετά την έλευση του δικού μου πικάπ στο σπίτι τα Χριστούγεννα του ’78, ένα Dual 1224, δώρο του πατέρα μου, στο πρώτο του επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό του έδωσα λίστα με δίσκους στην οποία πρώτο ήταν ο διπλός δίσκος «Elvis Forever – 32 Hits». Ευτυχώς τον βρήκε και με δέος τον έπιασα στα χέρια μου και τον έβαλα να παίξει ενώ χάζευα αυτό το απίθανο πλουμιστό άσπρο κοστούμι του στο εξώφυλλο.

Το θάνατο του Elvis Presley τον πληροφορήθηκα το πρωί της 16ης Αυγούστου 1977 όταν είδα την μητέρα μου βουρκωμένη κι ενώ παραθερίζαμε στο κάμπινγκ Cococamp στην Ραφήνα. «Τι έγινε και κλαις ;», ρώτησα. «Πέθανε ο Elvis Presley !». Αυτό είπε μόνο… Έτρεξα να μοιραστώ το δυσάρεστο νέο με τα παιδιά στην παραλία.

Το μεσημέρι στις 4 έβαλα τον Γιάννη Πετρίδη ν’ ακούσω την εκπομπή του, το Ποπ Κλαμπ, που ξεκίνησε με την τελευταία επιτυχία του Elvis, το Moody Blue. Άκουγα το αφιέρωμά του με ανατριχίλα μέσα στην σκηνή που μοιραζόμουν με την αδερφή μου από ένα τρανζιστοράκι Panasonic. Θυμάμαι ανέφερε τα λόγια που είπαν για την απώλεια «βασιλιά» μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως οι Pat Boone, Cliff Richard, John Lennon.  

Ο Elvis από τη δεκαετία του’70 είχε μπει για τα καλά στη ζωή μου και μάζευα με ευλάβεια ότι είχε σχέση μαζί του. Δίσκους, περιοδικά, φωτογραφίες, αφίσες, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, βιντεοκασέτες.

Θυμάμαι ένα βράδυ που θα άλλαζε ο χρόνος είχα έτοιμη την κασέτα στο βίντεο να γράψω την ταινία «Jailhouse Rock» με τον Elvis κι ενώ είχε φθάσει η ώρα, έγινε διακοπή ρεύματος και έχασα την ευκαιρία. Το πόσο στεναχωρήθηκα δεν φαντάζεται κανείς. Τέτοια απογοήτευση δεν είχα ξανανιώσει. Έτρεξα κάτω μήπως έπαιζε η τηλεόραση του παππού και της γιαγιάς, αλλά μάταια. Το ρεύμα ήρθε μετά από πολύ ώρα και η ταινία είχε τελειώσει…

Θυμάμαι ένα παιδικό γενέθλιο πάρτυ μιας συμμαθήτριάς μου στο δημοτικό, της Αλεξίας Καραμιχάλη, που ήταν περίπου 200 μέτρα από τα σπίτι μου που γινόταν νωρίς το απόγευμα. Πήγα αλλά είχα στο μυαλό μου να φύγω γιατί θα έδειχνε μετά από λίγο η τηλεόραση μια άλλη ταινία του Elvis, νομίζω το Roustabout. Πραγματικά πήγα την είδα στο σπίτι μου και μετά ξαναπήγα στο πάρτυ.   

Μετά από πολλά χρόνια ένοιωσα τόσο μεγάλη χαρά όταν πήρα από το Metropolis χαμηλά στη Σταδίου -όταν έκλεινε και είχε βάλει προσφορά στην μισή τιμή - ένα ακριβό βιβλίο το «Elvis by the Presleys» μεταφρασμένο στα ελληνικά. Εκεί σε μια ολοσέλιδη έγχρωμη φωτογραφία είδα ότι το ίνδαλμά μου είχε το ίδιο ακριβώς πικάπ με το δικό μου και άκουγε δίσκους στην κρεβατοκάμαρά του, το Dual 1224. Στη φωτογραφία είχε επάνω τον τελευταίο δίσκο που άκουσε πριν να πεθάνει.

Ναι θα ήθελα πολύ να ζούσε ο Elvis και αυτή την μεγάλη λαχτάρα μου την αποτύπωσα σε ένα άρθρο μου στην «Βραδυνή» όπου έγραψα κάποια στιγμή μια φανταστική ιστορία στην οποία φεύγοντας για διακοπές με τον Μάρκο, τον επιστήθιο φίλο μου και επίσης μεγάλο λάτρη του Elvis, πετύχαμε το «βασιλιά» να είναι πράκτορας έκδοσης εισιτηρίων και μας εξυπηρέτησε μετά από ένα φανταστικό διάλογο που είχα μαζί του. Φυσικά τον αναγνώρισα μόνο εγώ και δεν το είπα πουθενά παρά μόνο στον καλό μου φίλο.

Να σημειώσω ότι όσες γυναίκες γνώρισα δεν ένοιωθαν κάτι για τον Elvis Presley. Τον θεωρούσαν πολύ ρομαντικό για τον ρεαλισμό τους, τραγουδιστή μιας άλλης εποχής που εκφράζει σήμερα μόνο ηλικιωμένους, ξεπερασμένο, αν και ποτέ δεν τον θαύμασαν. Η μεγάλη επιτυχία, σε προσωπικό επίπεδο, της ταινίας «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν ήταν ότι η γυναίκα της ζωής μου κατάλαβε πόσο ξεχωριστός ήταν τόσο σαν καλλιτέχνης, αλλά και γιατί είναι το μεγάλο ίνδαλμα της ζωής μου.


Όλοι οι καλοί μου φίλοι γνωρίζουν ότι το αγαπημένο μου τραγούδι σε αυτή τη ζωή είναι το «Dont Be Cruel» του Elvis Presley και όταν φύγω θέλω να έχω μαζί μου το δίσκο «Fun In Acapulco» για συντροφιά.