Η Beth Hart είναι πράγματι αστέρι ! Του Γιάννη Αλεξίου

   Είναι πράγματι αστέρι η Beth Hart !


    Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

  Την ίδια ώρα που "ανώμαλοι" Έλληνες ήταν στο Σύνταγμα, λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα στην Τεχνόπολη, μέσα στη βροχή, μια καταπληκτική τραγουδίστρια που έχει κατακτήσει την Αμερική κλέβει αυτό τον καιρό τις καρδιές των Ευρωπαίων στην περιοδεία της και χθες βράδυ, τις καρδιές των Ελλήνων που έφαγαν βροχή χθες, αλλά άξιζε τον κόπο, για να δουν την πρώτη φορά της εδώ ! Εκατοντάδες μουσκεμένα γυναικεία δακτυλάκια ποδιών, ουρές αντρών για μια μπύρα, σηκωμένα βρεγμένα ρεβέρ στα τζην παντελόνια και όλα αυτά με μια ομπρέλα στο χέρι ! Πάντως εμφανίστηκε κυρία στην ώρα της, ακριβώς 9.30 μ.μ. η Αμερικανίδα από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια - την πατρίδα των Doors - και ζήτησε συγνώμη από το κοινό για τη βροχή ! Αυτή τη γερμανική βροχή που βρέχει σταθερά, που εύχεσαι να τελειώσει και πράγματι έτσι κι έγινε περίπου μισή ώρα μετά την το ξεκίνημα της συναυλίας.  Η διάρκειά της μάλλον έφτιαξε το κέφι του κόσμου, που δεν ξεπερνούσε τις 2.000, όμως ήξεραν τι ζητούσαν να πάρουν από τη βραδιά. Μια καλή συναυλία.

 Το σκηνικό στον ανοιχτό χώρο ήταν κόκκινο - μπλε, σε χρώμα της φωτιάς οι δύο ψηλοί καπνοδόχοι πίσω από την σκεπαστή σκηνή, που είχε φώτα σε χρώμα θαλασσί.
Το "Bang Bang" ζέστανε τον κόσμο και η Beth Hart έδειχνε να το απολαμβάνει με τις κινήσεις της επί σκηνής με το μικρόφωνο μόνο στα χέρια για την ώρα ! Στο τέταρτο κομμάτι έφερε την συναυλία στα μέτρα της τραγουδώντας το "Ι'll take care of you" του Bobby Bland - κι έχει παίξει μαζί με τον Joe Bonamassa - δείχνοντας ότι "το'χει" το blues ! Η φωνή της όλο και ανέβαινε, μια εξαιρετική φωνή που δικαιολόγησε τη φήμη της. Έβγαλε πολύ συναίσθημα, η ίδια "έπαιζε" πολύ με το κοινό και ενώ όλα συμβαίνουν επί σκηνής δίπλα καθόταν ένας φίλος που μόλις η βροχή σταμάτησε έβγαλε ένα μικροσκοπικό πορτοκαλί καρεκλάκι και κάθισε. Ξέρεις πώς θα έλεγα τώρα ; Ο καθιστός ταύρος, μου απαντά. Τον ρωτώ : Τι είναι αυτός ο ήλιος γύρω από την επιγραφή "Beth Hart" στην σκηνή ; Ινδιάνικος, μου απαντά !

Όλη η συναυλία σχεδόν ήταν το "Whole Lotta Love" των Led Zeppelin που εκτόξευσε τον κόσμο σε υπέροχα επικοινωνιακά μονοπάτια μέσα από το χορό και τις επευφημίες. Από ώρα ήδη η 43χρονη Beth Hart είχε καθίσει στο πιάνο της και πίσω πάντα βρίσκονταν οι δύο κιθαρίστες, ο μπασίστας και ο ντράμερ. Λιτό παλιό ροκ σχήμα, μεστή μπάντα και πολύ καλός ήχος ερχόταν καθαρά στ' αυτιά μας που έψαχναν κι ένα σχεδόν γεμάτο φεγγάρι, υπέροχο, ενώ τα σύννεφα αραίωναν στον ουρανό που πλέον ήταν σύμμαχος σε μια σύντομη συναυλία... Μετά από 70 λεπτά η Beth Hart λέγοντας επαναλαμβανόμενα "i love you" και καληνύχτισε...Όμως ξαναβγήκε με το πρώτο μπιζάρισμα, που έγινε και δεύτερο μετά από 4 τραγούδια και ένα φανταστικό "I'd rather be blind" από την εκτέλεση της Etta James, την μία από τις δύο μεγάλες επιρροές της. Η άλλη είναι η Aretha Franklin. Οι άλλες δύο είναι η Janis Joplin και η Billie Holiday που την τραγουδά σε άλλες συναυλίες της.

Στο δεύτερο encore κάθισε μόνη στο πιάνο και μετά στο δεύτερο κομμάτι μπήκε μετά από λίγο και οι μουσικοί της με πανηγυρικό φινάλε στο "Spirit Of God"!..Γεμάτα 100 λεπτά με καινούργια τραγούδια από το νέο άλμπουμ της "Better than home" - το 11o συνολικά και 9ο στούντιό της από το 1993 - αλλά και παλιότερα στα οποία αν είχε εντάξει περισσότερα πιο δυνατά κομμάτια την κατάλληλη στιγμή, ας πούμε μετά το "Whole Lotta Love" θα είχε πάει ακόμη πιο πέρα την συναυλία της. ίσως ήταν πιο ρομαντική λόγω βροχής. Πάντως η Beth Hart είναι πράγματι αστέρι !

ΩΔΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ Του Γιάννη Αλεξίου

 


  ΩΔΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ

    Του Γιάννη Αλεξίου

 Απέναντι από το σπίτι μου, σύνορα Νέας Σμύρνης με Παλαιό Φάληρο, εκεί που πιο πέρα ξεκινούσε ο Βουρλοπόταμος στην  παλιά Αμφιθέα, ήταν το μαγαζάκι του θρυλικού τσαγκάρη, του κυρ- Γιώργη του Βενετσάνου, που έφτιαχνε τις σκάρες των παπουτσιών των παικτών του Πανιωνίου στη δεκαετία του ’50. Συγγενής του ήταν το σέντερ-μπακ του Πανιωνίου, ο Αντώνης Βενετσάνος. Μιλάμε για την εποχή του Νίκου Πεντζαρόπουλου του «ήρωα του Τάμπερε» και του Θανάση Σαραβάκου, πατέρα του Δημήτρη Σαραβάκου ! Ο περιώνυμος τσαγκάρης έκοβε σε λωρίδες το δέρμα, το κολλούσε στις σκάρες και κάρφωνε τα καρφιά με τέτοια μαεστρία που κανείς δεν τον έπιανε. Όσο για το Δημήτρη Σαραβάκο θυμάμαι που μας έλεγε πιτσιρικάς, όταν παίζαμε βόλους στην αλάνα που ήταν ακριβώς δίπλα από το σπίτι μου πριν τα μέσα του ’70, ότι θα γίνει μεγάλος παίκτης.  Στήναμε πολλούς βόλους δίπλα δίπλα και τους σημαδεύαμε με άλλους βόλους στα χέρια από μακριά…Τότε ο «μικρός» ήταν κυριολεκτικά ο μικρός  που μάζευε την μπάλα στο γήπεδο του Πανιώνιου όταν έβγαινε άουτ στα επίσημα παιχνίδια.

 Κάπου τότε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ερχόταν σπίτι μας ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε άσος του Πανιωνίου, ο Θωμάς Μαύρος, 16 χρονών παιδί κι έπαιζε τότε βασικός στην ομάδα, για να τον γυμνάσει ο θείος μου ο Γιωργούλης που ήταν τότε πρωταθλητής στην άρση βαρών επί Μαρσέλλου. Στην μονοκατοικία μας, έμενε κάτω η γιαγιά η Όλγα, ο παππούς ο Κώστας και ο θείος μου, ο αδερφός της μητέρας μου δηλαδή. Ο Γιωργούλης είχε μετατρέψει το δωμάτιό του, που βρισκόταν στην είσοδο του σπιτιού, μόλις ανέβαινες τις σκάλες μέσα στον κήπο που ήταν ανθηρός, όπως έλεγε η Καλουτά στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο», σε γυμναστήριο. Εκεί μαζί με το Μαύρο σήκωναν πέτρινα βάρη ! Ήταν φίλοι και είναι μέχρι σήμερα, αλλά η φιλία τους τότε και η υποστήριξη του θείου στον Θωμά όταν έπαιζε με τα χρώματα του Πανιωνίου με έφερε για πρώτη φορά στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης ! Το θυμάμαι τότε γεμάτο. Πρέπει να ήταν το ματς που κερδίσαμε 1-0 τη Λάρισα. Μια φορά έπαιζε ο Πανιώνιος ένα ντέρμπι και κάποιος έβρισε τον Μαύρο…τότε σάλταρε ο θείος από την κερκίδα ψηλά που καθόμασταν και σαν να "πέταξε" κάτω, όπως ο Σούπερμαν, και τους πλάκωσε όλους στο ξύλο. Για κάμποση ώρα έμεινα μόνος, αλλά δεν με ένοιαζε ένοιωθα σαν το σπίτι μου κι ας ήμουν 5 χρονών το 1972…

 Η γιαγιά μου η Όλγα ήταν  πρόσφυγας από το άσημο τότε Σότσι της Ρωσίας που εδώ και αρκετά χρόνια έχει γίνει ένα λαμπρό θέρετρο. Δυναμική γυναίκα. Αλεξιπτωτίστρια. Σπάνια συναντά κανείς στη ζωή του αλεξιπτωτίστρια. Το έλεγε η ψυχή της. Ήρθε στη Ελλάδα το 1938 στο προσφυγικό κύμα κι έμεινε αρχικά στην Καλλιθέα. Γνώρισε εκεί τον παππού μου που σπούδαζε πολιτικός μηχανικός και παντρεύτηκαν. Πήρε ένα οικόπεδο και άρχισε να χτίζει το σπίτι σιγά – σιγά ο παππούς και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Σμύρνη στο δικό τους σπίτι πια το 1940. Ο παππούς έχτισε στα 60ς το πάνω σπίτι, προίκα στη μάνας μου όταν παντρεύτηκε τον πατέρα μου…

Κάθε γειτονιά της Νέας Σμύρνης έχει τη δική της ιστορία. Μια ξεχωριστή ιστορία. Γειτονιά, όπως λέγαμε παλιότερα, με την πραγματική έννοια της λέξης. Κάθε σπίτι είχε την δική του ιστορία και το ονοματεπώνυμό του. Απέναντί μας ακριβώς ήταν το σπίτι του Λουκά του Σκουρολιάκου, του πατέρα του γνωστού ηθοποιού Πάνου Σκουρολιάκου. Ήταν φίλοι με τον παππού μου, αλλά και η μητέρα του, η Κατίνα, ήταν φίλη με τη γιαγιά μου. Ένα βραδάκι έφερε ο κ. Λουκάς, με περηφάνια, ένα περιοδικό στο οποίο έγραφε την πρώτη θεατρική κριτική που γράφτηκε ποτέ για τον Πάνο. Ήταν εξαιρετική ! Οι δυο τους κάθονταν στο μέσα δωμάτιο γύρω από τη σόμπα και η τηλεόραση ήταν ανοιχτή. Στον τοίχο ήταν ένα χαλί, από εκείνα που είχαν στους τοίχους στα φτωχικά σπίτια για να κρατάνε την υγρασία και να ζεσταίνουν όσο το δυνατό το χώρο.

Είναι τίτλος τιμής να είσαι Νεοσμυρνιώτης. Όσοι μεγαλώσαμε στην περιοχή αυτή μάθαμε να έχουμε σεβασμό για τον άνθρωπο και την ιστορία. Με αυτές τις αρχές γαλουχηθήκαμε. Η Ν. Σμύρνη είναι κάτι σαν αυτόνομο κράτος. Είναι ακριβώς στα σύνολα του Δήμου Αθηναίων και πιο πέρα από τον παλιό Ιππόδρομο αρχίζει ο Πειραιάς. Η πόλη μας είναι ανάμεσά τους. Τον χαρακτήρα αυτό της αυτονομίας τον συντηρούν και οι περισσότεροι κάτοικοί της, ιδιαίτερα οι παλιοί Νεοσμυρνιώτες καθώς αρέσκονται να μην βγαίνουν εκτός «συνόρων» γιατί τους καλύπτει η ζωή από κάθε πλευρά στη Ν. Σμύρνη.

 Στην περιώνυμη πλατεία της που μαγνήτιζε ανέκαθεν κόσμο απ’ όλη την Αθήνα και τις γύρω περιοχές, κάπου στην μέση της, είναι το Παλούκι. Εκεί στα σκαλάκια του ήταν το σημείο συνάντησης στα 80s, όπου μαζευόμασταν οι φίλοι και οι παρέες τα απογεύματα χωρίς ραντεβού και τα πίναμε έως το βράδυ ή απλώς αράζαμε. Ήταν σημείο συνεύρεσης και ανταλλαγής απόψεων, διαφωνιών, πολιτικών συζητήσεων, συνομιλιών με επίκεντρο την μουσική. Οι περισσότεροι ήταν φρικιά και ροκάδες. Όταν βαριόμασταν πηγαίναμε στην «Little Wing», ένα φοβερό rock club στην οδό Θυάτειρων, σ’ ένα κάθετο δρομάκι της Λ. Συγγρού ή σπίτι μας ή γενικά χανόμασταν στα στέκια της Ν. Σμύρνης. Άλλοι άραζαν στον Γαλαξία, ή σε κάποιο ουφάδικο, νέα μόδα τότε. Στο Παλούκι ήταν επίσης πολλές φορές και το σημείο συνάντησης των οπαδών για τις εκτός έδρας εξορμήσεις του Πανιωνίου. Το Παλούκι είναι ένα πανύψηλο  περιστύλιο, στην πραγματικότητα είναι η ιστορική στήλη της Ιωνίας όπου αναγράφονται οι πόλεις της Σμύρνης. Βρίσκεται δίπλα στα σκαλάκια κι έχει πλάκα να το πετύχεις όταν κάνει σεισμό…! Πάει πέρα – δώθε, αλλά δεν πέφτει ποτέ, είναι παλούκι αντοχής.

 Πιο πέρα από το Παλούκι ήταν παλιότερα στα 70s το Βοσκοτόπι. Ένα μικρό παρκάκι στρογγυλό μεταξύ πλατείας στην  ευθεία από το Παλούκι και Άλσους Ν. Σμύρνης. Εκεί σύχναζαν οι χίπηδες και ήταν το στέκι τους. Έπαιζαν κιθάρες, τραγουδούσαν και γέμιζαν τον αέρα με «μυρωδιές». Η Πλατεία Κυρίλλου, όπως λέγεται κανονικά. Ήταν η ροκ εποχή στο φόρτε της. Δεν πήγαινε κάνεις άλλος εκεί, ήταν δικό τους το μέρος. Το ήξερε κι ο Παύλος Σιδηρόπουλος αυτό το μέρος μια φορά που του είπα πώς να έρθει στη Πλατεία για μια συναυλία στα μέσα των 80s που είχαμε κανονίσει με το σχολείο. Στο άκουσμα της λέξης Βοσκοτόπι κατάλαβε αμέσως πώς θα έρθει.

 Στη Λεόντειο της Ν. Σμύρνης τις Κυριακές παίζαμε μπάλα. Έχουν γίνει μεγάλα ντέρμπι εκεί. Στο γηπεδάκι κάτω από την Σχολή Λεοντείου, το λεγόμενο "Μαρακανά", που τώρα έγινε παρκάκι και τότε ήταν ξερό. Μια παίζαμε εκεί, μια μέσα στη Λεόντειο που είχε κάτω άσφαλτο. Καμιά φορά αν στεκόταν κανά ωραίο κορίτσι να χαζέψει στα κάγκελα εκεί ψηλά από το τερέν, χανόταν η μπάλα. Οι πιο αφηρημένοι έφταιγαν και για τα γκολ που έτρωγε η ομάδα τους !

Όταν πήγαινα σχολείο, δίπλα από τον Πανιώνιο, πηγαινοερχόμουν από συγκεκριμένη διαδρομή. Ήξερα την κάθε πέτρα κάτω που βρίσκεται. Και τώρα όταν πάω στο γήπεδο ακολουθώ συγκεκριμένη διαδρομή για γούρι. Από το σπίτι μου στην οδό Στρατηγού Παρασκευοπούλου στρίβω στην Σκόπα, εκεί που ήταν η παλιά Λαζαροπούλου το σχολείο που άνοιγε την αγκαλιά του όταν είχε εκδιωχθεί κάποιος από τα άλλα σχολεία, «κολέγιο» δηλαδή,  ένα μικρό δρομάκι που βγάζει στη Ραιδεστού. Την ανεβαίνω και περνώ από το παλιό γηπεδάκι της Λεοντείου - απορώ κάθε φορά πώς παίζουν κάποιοι εκεί ποδόσφαιρο την στιγμή που έχει αγώνα ο Πανιώνιος - και στρίβω αριστερά στην πάνω πλευρά του σχολείου εκεί που μας χάζευε ο κόσμος όταν παίζαμε μπάλα. Στην άλλη άκρη του σχολείου στρίβω δεξιά και βρίσκομαι στο δρόμο του γηπέδου που βλέπει την διώροφη εξέδρα που βγήκε off στον μεγάλο σεισμό του 1998. Η Θύρα 8. Η θέα των μπάτσων που έχουν κλείσει το δρόμο μπροστά στο γήπεδο, αλλά και το κουβούκλιο που πουλάει εισιτήρια σε βάζουν στο κλίμα του γηπέδου.

 Όταν φωνάζω «Πανιώνιος» ή μιλώ για την ομάδα μου, έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό μου η Ν. Σμύρνη και το αντίστροφο. Πανιώνιος και Ν. Σμύρνη είναι για μένα ταυτόσημες έννοιες.  Στις 14 Σεπτεμβρίου 2015 ο Πανιώνιος έχει γενέθλιά και γιορτάζει 125 χρόνια από την ίδρυσή του και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους συμπληρώνει 75 χρόνια από την στιγμή που παίζει μπάλα με έδρα του το γήπεδο της Ν. Σμύρνης, αφού έως τότε είχε έδρα το γήπεδο στον Αρδηττό. Φυσικά οι δύο αυτές επέτειοι θα γιορταστούν ανάλογα με διάφορες αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις στη Ν. Σμύρνη.

 Η Ν. Σμύρνη είναι ταυτισμένη και με την ΛΑΝΣ, το θρυλικό Bua College, το σχολείο που έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο που έκανε αποχή στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου και η αστυνομία ήρθε να διαλύσει τους μαθητές, αλλά και για την αχτύπητη ομάδα μπάσκετ που τραβούσε τόσο κόσμο στα παιχνίδια και την υποστήριζαν και εξωσχολικοί σαν οπαδοί μιας κανονικής ομάδας, μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Μια ομάδα που δημιουργούσε πάντα προσδοκίες. Η ομάδα της  τροφοδοτούσε με παίκτες την εφηβική και πρώτη ομάδα μπάσκετ του Πανιωνίου . Η ΛΑΝΣ είναι μεγάλη ιστορία και έχω αναφερθεί εκτενέστερα σε άλλο μου ρεπορτάζ.

                                           Η πόλη των καλλιτεχνών

  Η Ν. Σμύρνη είναι επίσης μουσικομάνα. Έχει παράδοση στην ροκ μουσική. Είναι η πατρίδα των Φατμέ. Από εδώ ξεκίνησαν ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Οδυσσέας Τσάκαλος και ο Δημήτρης Καλατζής, η αρχική σύνθεση των Φατμέ. Εδώ πήγαν σχολείο τα μέλη τους, στην Ευαγγελική όταν ήταν στην πλατεία  και τελείωσαν στη ΛΑΝΣ, όπου μεταφέρθηκε η Ευαγγελική (καμιά σχέση με την Πρότυπο Ευαγγελική Σχολή Ν. Σμύρνης),  κλάση του 1975. Και ποιος καλλιτέχνης δεν ξεκίνησε, ή δεν έζησε ή δεν ζει στη Ν. Σμύρνη ; Ενδεικτικά αναφέρεται ο Μίκης Θεοδωράκης που έζησε τα νεανικά και αργότερα τα πιο δημιουργικά του χρόνια στη Ν. Σμύρνη όπου έγραψε τα πιο σπουδαία έργα του. Στα 13 του, το 1938, έγινε Νεοσμυρνιώτης κατοικώντας στην οδό Σμύρνης 39 (η σημερινή Πλαστήρα) με τους γονείς του στο σπίτι του θείου του ! Εδώ συνάντησε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε το 1953 την Μυρτώ Αρτίνογλου για να μείνουν μαζί στην οδό Κωνσταντινουπόλεως 39, σε ένα κτίριο σμυρναϊκής αρχιτεκτονικής του 1929. Ο Μίκης εμπνεύστηκε στη Ν. Σμύρνη και συνέθεσε το κορυφαίο έργο "Αξιον Εστί", μεταξύ άλλων αριστουργημάτων της πιο δημιουργικής περιόδου του. Αργότερα φυλακίστηκε επί δικτατορίας, αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι και επέστρεψε στην Ν. Σμύρνη το 1974 ξεκινώντας από το γήπεδο του Πανιώνιου μια σειρά μεγαλειωδών συναυλιών που σημάδεψαν την εποχή της μεταπολίτευσης.

 Στην άλλη πλευρά της Ν. Σμύρνης μένει ο σολίστας του και κορυφαίος μπουζουκτσής του Μίκη, ο

 Κώστας Παπαδόπουλος. Μέγας Νεοσμυρνιός υπήρξε ο μεγάλος ρεμπέτης Παναγιώτης Τούντας γεννημένος στην Σμύρνη το 1886, υπήρξε ο διασημότερος συνθέτης της Σμυρναϊκής Σχολής και ανήκει στην ομάδα Μικρασιατών που μετά το 1922 διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο τραγούδι στην Ελλάδα. Επίσης έζησαν ή ζουν στη Ν. Σμύρνη η Τζένη Βάνου, η Καίτη Γκρέυ, η Ρίτα Σακελλαρίου, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Μανώλης Μητσιάς, η Δόμνα Σαμίου, ο Λίνος Κόκοτος, ο Φώντας Λάδης, ο Αργύρης Κουνάδης, ο Δήμος Μούτσης, ο μαέστρος και φίλαθλος του Πανιωνίου Λουκάς Καρυτινός, ο Μάριος Φραγκούλης (πάνω από το “Little Wing”). Εδώ σχηματίστηκαν την εποχή των Φατμέ οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω. Επίσης Νεοσμυρνιώτες είναι o Κώστας Παρίσσης (Υπόγεια Ρεύματα) που διατηρούσε το Studio Praxis, εδώ γράφτηκε το θρυλικό τραγούδι «Μ’ αρέσει να μην λέω πολλά»)  – το ανέλαβε εσχάτως ο Θάνος Ανεστόπουλος  (Διάφανα Κρίνα) -  που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πλατεία, ο αείμνηστος κιθαρίστας Βασίλης Πετρίδης –  έφυγε σε τροχαίο το 2004 - μέλος του θρυλικού ροκ  γκρουπ Απροσάρμοστοι του Παύλου Σιδηρόπουλου (1979-1990), ο οποίος τριγυρνούσε στους δρόμους με καρφιτσωμένη στο ινδιάνικο γιλέκο του μια μικρή στρογγυλή κονκάρδα του Πανιωνίου, ο Μάνος Ξυδούς, οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας , ο Μιχάλης Νικολούδης που διατηρούσε το δισκάδικο «Music Inn» στην οδό Βρυούλων και πολλοί ακόμη σε ένα μακρύ κατάλογο. Στη Νέα Σμύρνη είναι και το σπίτι του πολυαγαπημένου καλλιτέχνη Κώστα Χατζή. Η Νέα Σμύρνη, η πόλη των καλλιτεχνών, η πόλη σπουδαίων προσωπικοτήτων, λογοτεχνών. Και ο Βασίλης Βασιλικός εδώ κατοικούσε κι έπινε τον καφέ του, στο “Classic”, απέναντι από το Άλσος Ν. Σμύρνης, ενώ στην ίδια περιοχή διαμένει ο Γιώργος Μανιώτης από τους πολυγραφότερους σύγχρονους συγγραφείς, ο δημοσιογράφος, αθλητικογράφος, ερευνητής και συγγραφέας βιβλίων αθλητικής ιστορίας και φιλοτελισμού  Πέτρος Λινάρδος και η σημαντικός σκηνοθέτης του νέου ελληνικού κινηματογράφου Βασίλης Βαφέας. Αλλά και σύμβολα ομορφιάς όπως η ηθοποιός Ελένη Ερήμου. Επίσης ο δημοφιλής γελοιογράφος Κυρ (Γιάννης Κυριακόπουλος) Νεοσμυρνιώτης από γονείς πρόσφυγες από την Αττάλεια της Μ. Ασίας. Υπήρξε μάλιστα επί σειρά ετών ιδιοκτήτης των σινεμά της πόλης «Σπόρτινγκ» και «Φιλίπ» ! Και φυσικά ο θεατράνθρωπος Πέλος Κάτσέλης που από τη δραματική του σχολή στη Ν. Σμύρνη αποφοίτησαν σπουδαίοι Έλληνες ηθοποιοί. Νεοσμυρνιά είναι και η κόρη του Νόρα Κατσέλη επίσης σπουδαία ηθοποιός. 

  Ξέρετε πόσα καλλιτεχνικά όνειρα γεννήθηκαν εδώ  στην πόλη μας, πόσοι έρωτες μέσα από αυτά, πόσα σόλα παίχθηκαν και πόσα τραγούδια γράφτηκαν ; Από τον χαρισματικό καλλιτέχνη Θέμη Ανδρεάδη που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή μέχρι τον σπουδαίο τζαζίστα διεθνούς εμβέλειας Γιώργο Κοντραφούρη και τον πρώην ηγέτη των Ξύλινων Σπαθιών Παύλο Παυλίδη που ζει κι έχει και το στούντιό του στη Ν. Σμύρνη επί της οδού Πλαστήρα, όλοι εμπνέονται σε αυτή την παραδεισένια πόλη, όπως την είχα βαφτίσει σε ένα αυτοσχέδιο χάρτη που σχεδίασα στα μαθητικά μου χρόνια σε φουλ κυανέρυθρο φόντο που περιλάμβανε όλα τα στέκια της εποχής των 80ς, πολλά εξ αυτών υπάρχουν ακόμη.

                                               Τα παλιά στέκια

 Νέα Σμύρνη – Paradise City ήταν ο τίτλος  στην άκρη του χαρτονιού.  Διασχίζοντας κατά μήκος τον κεντρικό δρόμο της Ομήρου, από την κάτω πλευρά της πλατείας προς το γήπεδο, υπήρχε το «Sports Town» το πρώτο αθλητικό μαγαζί που έφερνε τόσες καλές μάρκες από παπούτσια μέχρι φόρμες. Εκεί δούλευε ο Κώστας Κουρκουβέλας, γιος του διεθνή παλαίμαχου τερματοφύλακα του Πανιωνίου και του Ολυμπιακού Θανάση Κουρκουβέλα που έμενε ακριβώς απέναντι και πολλές φορές τον έβλεπα να βγάζει το σκυλάκι του βόλτα. Κάπου στο μέσον στο μέσον της Ομήρου ήταν το «La-Si-Do»,  το δισκάδικο του Παναγιώτη Τσιάπη, εμβληματική προσωπικότητα της πόλης, πολύπλευρος καλλιτέχνης,  σήμερα σημείο αναφοράς της Ν. Σμύρνης. Ειδικά αυτός ο άνθρωπος έχει γίνει ένα με την πόλη !  Ο Τσιάπης κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ που πρέπει να μπει στο Guinness. Δεν έχει χάσει αγώνα του Πανιωνίου, συμπεριλαμβανομένου τα επίσημα παιχνίδια, φιλικά, κυπέλλου, αγώνες στην Ευρώπη και τις προετοιμασίες της ομάδας κάθε καλοκαίρι επί 14,5 ολόκληρα χρόνια είτε ως φίλαθλος, είτε ως παράγοντας για ένα σχετικά σύντομο διάστημα ! Σταδιακά φανερώνει τις πολλές καλλιτεχνικές  πτυχές του εαυτού του, αλλά και τη σχέση του με το γραπτό λόγο με ποιητική και αφηγηματική προέκταση.

  Συνεχίζοντας τη βόλτα στο χάρτη  συναντάμε το «Sisley» που υπάρχει μέχρι σήμερα και το είχε άνοιξε κάποτε ο Δημήτρης Σαραβάκος. Στο σχεδιάγραμμά μου γράφεται η λέξη «Wanted», δηλαδή καταζητούμενος, καθώς είχαμε στεναχωρηθεί πολύ που ένας τέτοιος παικταράς άλλαξε τη κυανέρυθρη φανέλλα. Από την απέναντι πλευρά της Ομήρου γυρίζοντας προς την αρχή της, σημεία αναφοράς ήταν το ζαχαροπλαστείο «Αθηναϊκόν» της οικογενείας Τσιάπη – το διατηρούσε ο θείος του Παναγιώτη Τσιάπη, που ήταν ανοιχτό επί σειρά ετών μέχρι πρόσφατα, αλλά και ο κινηματογράφος «Έλση» που γαλούχησε γενιές και γενιές από το 1961 έως ότου έγινε εμπορικό κέντρο κρατώντας την ονομασία του, το «Martini Video Club», το ουφάδικο «Ο Πανιώνιος» και το πάντα ενημερωμένο δισκάδικο «Record’s House» της Ελένης Νεουδάκη,  σπάνια συναντάς τόσο ψαγμένη γυναίκα με την μουσική και του Τόνυ, λάτρη της επιστημονικής φαντασίας.

 Στο δρόμο της πλατείας, επί της οδού 2ας Μαΐου που πια έχει πεζοδρομηθεί από το 2004, ήταν το θρυλικό φαστφουντάδικο «Twins» που το είχαν δύο δίδυμα αδέρφια με πολύ χιούμορ και εξυπηρέτηση – αστραπή και δίπλα το «Canadian Tost», αλλά και το τοστάδικο του Κύπριου Γιώργου, του πρώτου που έφερε το hamburger στη Ν. Σμύρνη !  Πιο δίπλα ήταν το κατάστημα ρούχων «Miss Derby» που είχε ανοίξει η μητέρα της Ρένας Λιναρδάκης, μια πανέμορφης κοπέλας με γαλανά μάτια που ήρθε στο γυμνάσιο μας από την Αμερική, η «Αμερικάνα» όπως την λέγαμε, η οποία δούλευε στο μαγαζί αυτό που ψώνιζαν όλες οι Νεοσμυρνιώτισσες ! Επίσης το φαστφουντάδικο «Hambo», ο «Γιώργος» το κλασικό παλιό στέκι για παγωτό – καϊμάκι με φήμη σε όλη την Αθήνα, εντελώς vintage σήμερα ! Παραδίπλα το παλιό δημαρχείο και το σουβλατζίδικο επίσης «Ο Γιώργος» γνωστότερος ως «Killer» ! Το προσωνύμιο καμιά σχέση με την ποιότητά του που είναι εξαιρετική. Δίπλα ο «Λώλος» το βιβλιοπωλείο – είδη δώρων, «άρρωστος» Πανιώνιος που στην κρίση δεν άντεξε μετά από πολλά χρόνια λειτουργίας…όταν πήρε ο Πανιώνιος το Κύπελλο Ελλάδας το 1979 νικώντας 3-1 την ΑΕΚ στον τελικό είχε σκεπάσει την πρόσοψη του μαγαζιού του με μια τεράστια κυανέρυθρη σημαία ! Προς το τέλος του δρόμου ήταν το αθλητικό μαγαζί του παλαίμαχου διεθνή άσσου του Πανιωνίου και των γηπέδων Γιώργου Δέδε και δίπλα ακριβώς στη γωνία το «Benetton», εκεί που είναι και σήμερα, κατάλληλο σημείο για ραντεβού ! Από την απέναντι πλευρά της 25^ης Μαρτίου ήταν το επίσης θρυλικό βιβλιοπωλείο και χαρτικών ειδών «Βουλγουρίδης» που ο ιδιοκτήτης του ήταν ένας φοβερός τύπος αεικίνητος με γυαλάκια, μεσήλικας, με ρετρό στυλ. Δίπλα το παγωτατζίδικο «Igloo» και στη γωνία το «Ράδιο Σμύρνη» με τηλεοράσεις και ότι ηλεκτρικά σκεύη μπορεί να φανταστεί κανείς. Καλό μαγαζί, ιστορικό. Έτσι έφτανες περπατώντας στο «Γαλαξία» όπου ο φοβερός σερβιτόρος Φάνης σου έφερνε το φραπέ σου ή το ελληνικό καφεδάκι σε μπρίκι ! Περιώνυμο στέκι ο «Γαλαξίας» όπου ξημεροβραδιαζόντουσαν γενιές και γενιές. Εδώ βαφτίστηκε και ο φανατικός πυρήνας του Πανιωνίου «Πάνθηρες» το 1983 ! Εδώ άραζε κάθε καρυδιάς καρύδι, από ευυπόληπτους Νεοσμυρνιώτες μέχρι πρεζάκηδες που αποκοιμιόντουσαν στις καρέκλες πίσω από τις εφημερίδες τους ή και έτσι χύμα. Ήταν εντελώς free το κατάστημα και μετέδιδε ένα όμορφο συναίσθημα ελευθερίας και οι περισσότεροι θαμώνες του το θεωρούσαν «σπίτι» τους ! Είχε ανοίξει επί χούντας και οι ιδιοκτήτες του πλήρωναν ένα συμβολικό ενοίκιο επί 25ετίας…όταν έκλεισε έγινε ελευθεριακό στέκι και σήμερα είναι πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Ν. Σμύρνης όπου πραγματοποιεί συναυλίες και διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

 Ο περίπατος κατέληγε στο απίθανο ζαχαροπλαστείο «Άριστον» που διατηρούσε ο πατέρας του Παναγιώτη Τσιάπη, ο Νικόλαος Τσιάπης,  με καθίσματα στην πλατεία. Απέναντι ακριβώς στην Ελ. Βενιζέλου, τον μεγάλο δρόμο που περνά σήμερα το τραμ, βρισκόταν το στέκι «10», ένα μπιλιαρδάδικο, όπου σύχναζαν πολλά αλάνια της πόλης και των περιχώρων.  Ο δρόμος αυτός είχε κατεύθυνση προς την Λακκούβα, τη θρυλικό παρκάκι όπου συχνάζαμε μετά το σχολείο και παίζαμε μπάλα και γενικά ήταν το σημείο συνάντησης και αφετηρία εξορμήσεων όλων των ανήσυχων νιάτων, αλλά και σημείο κρυφών ή φανερών ραντεβού, ενώ πολλά ζευγάρια προτιμούσαν να μένουν στο αυτοκίνητο τους στο γύρω δρόμο μπροστά από το νηπιαγωγείο…Μεγάλη ιστορία η Λακκούβα, κατά κόσμον πλατεία Βασ. Γεωργίου. Οι ταμπέλες που έχουν τοποθετηθεί σήμερα στο παρκάκι οι οποίες γράφουν «Απαγορεύονται τα σκυλιά στο πάρκο» μόνο γέλιο προκαλo στους παλιότερους καθώς στη Λακκούβα επιτρέπονταν τα πάντα !   

 Από την άλλη πλευρά της κεντρικής πλατείας Ν. Σμύρνης ήταν το «Αλέξανδρος Ωνάσης», το νυχτερινό σχολείο της Εστίας, το σούπερ – μάρκετ «Βασιλόπουλος» που λειτουργεί στο ίδιο σημείο έως σήμερα μετά από τόσες δεκαετίες και παραδίπλα ήταν ο γνωστός «Άδωνις» που περιγράφει εύστοχα στο τραγούδι του ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη φωνή της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, παλιάς αθλήτριας στίβου του Πανιωνίου. Εδώ σύχναζε πιο κυριλέ κόσμος απ’ ότι στον «Γαλαξία». Και τα δύο στέκια είχαν φανατικούς θαμώνες. Δεν θυμάμαι ποτέ να πήγα τότε στον «Άδωνη» ήμουν καθαρά «Γαλαξιακός» τύπος. Τον «Γαλαξία» προτιμούσαν και οι συμμαθητές μου, αλλά και όσοι έκαναν κοπάνα από το σχολείο, για καφέ !

Στο ύψος που ήταν το Παλούκι στην πλατεία (It’s only rock’n’roll) ήταν στη γωνία η Ιωνική Τράπεζα του ένδοξου και αείμνηστου προέδρου του Πανιωνίου Μιχάλη Σταματελάτου που για να ικανοποιήσει το πάθος του για την ομάδα έκανε υπεξαιρέσεις από την τράπεζα και οδηγήθηκε στη φυλακή (και μπράβο του). Στο στενό μέσα αυτό ήταν το προπατζίδικο και στέκι Πανιώνιων, ο «Διφωνής». Πιο πέρα επί της πλατείας ήταν το μπαρ «Κλεψύδρα» όπου είχαμε κάνει κι ένα reunion με την κλάση του 85, από τα παλιά και πιο λαϊκά στέκια. Στην άκρη της πλευράς αυτής της πλατείας λίγα μέτρα από το Παλούκι, το νεανικό στέκι ήταν και είναι ο Μπούρμπουλας, το στέκι των γερόντων της Ν. Σμύρνης που άραζαν στο πεζούλι κάτω από το υπόστεγο με τις μαγκούρες τους ! Νέος ή γέρος δεν υπάρχει διαφορά, όπως τραγούδησαν κάποτε οι Πελόμα Μποκιού !

                                             Μορφές της πόλης

Μορφές της Νέας Σμύρνης ήταν ο θρυλικός Μητσάρας, κατά κόσμον Δημήτρης Γαλάνης, που αν και είχε μία έμφυτη δόση…τρέλας τελικά έχασε τα λογικά του από το ξύλο που έφαγε επί χούντας από την αστυνομία ως μαθητής της Ευαγγελικής, όταν μια φορά ανακατεύτηκε σε ένα περιστατικό με πολιτικές προεκτάσεις πιο πολύ για πείραγμα και έκτοτε έγινε σάκος του μποξ για τους μπάτσους. Με την σύμφωνη γνώμη των δύο αδερφών του κλείστηκε στο Δρομοκαϊτειο και τον πλάκωσαν στα φάρμακα. Ήταν πιο λογικός κι απ’ τους λογικούς όταν ήταν στα καλά του. Ο Μητσάρας ήταν ο πρώτος Έλληνας που έκανε striking τρέχοντας ολόγυμνος χαμηλά στη Λ. Συγγρού, απέναντι από τον Ιππόδρομο, αρχές Δεκέμβρη με χιόνι και την άλλη μέρα έγινε πρωτοσέλιδο στην  «Απογευματινή» !

 Άλλη μορφή ήταν ο κυρ-Αργύρης ο Κορωναίος που περιμέναμε κάθε φορά πριν τους αγώνες μπάσκετ του Πανιωνίου όταν είχε έδρα τον Μίλωνα, να μας δώσει φοράκι εμάς τους πιτσιρικάδες να μπούμε τζάμπα να δούμε την ομάδα και να φωνάξουμε γι’ αυτήν ! Σπουδαίο πρόσωπο για μας τους πιτσιρικάδες τότε γιατί από αυτόν εξαρτιόταν αν θα δούμε την ομάδα μας ! Τον περιμέναμε όλοι εναγωνίως από νωρίς γιατί ερχόταν λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας και είχε διαθέσιμα λίγα φοράκια κι όποιος προλάβαινε ! Μια φορά πριν από τον αγώνα με τον Ολυμπιακό την ώρα που πιάνω το φοράκι στα χέρια περνά από δίπλα το μπασκετικό μου είδωλο, ο Κώστας Μίσσας, ο επονομαζόμενος «Στρατηγός» με τη αθλητική τσάντα στην πλάτη και μπαίνει μέσα σπρώχνοντας τον κόσμο ! Τζακ – ποτ δηλαδή για μένα ! Ο Π.Τσιάπης είχε παραγγείλει στον κυρ- Αργύρη να φτιάξει στην ταράτσα του ένα γιγαντιαίο σιδερένιο κομμάτι που να γράφει «Πανιωνάρα Αγάπη Μου !» για να το βλέπει όταν πετάει πάνω από την Αθήνα με το αεροπλάνο…δεν πρόλαβε όμως ! Τρέλα !  Ο κυρ-Αργύρης ήταν ο φροντιστής του Πανιωνίου και σιδεράς στο επάγγελμα. Έμεινε στην ιστορία ως «ένα φοράκι κυρ-Αργύρη !».

Ο Νίκος που διατηρεί επί δεκαετίες το θρυλικό τυροπιτάδικο με τ’ όνομά του απέναντι από το σχολείο θρύλος την ΛΑΝΣ. Σημείο συνάντησης των φιλάθλων του Πανιωνίου πριν και μετά τον αγώνα, αλλά και των μαθητών που προτιμούσαν την θρυλική του κρεατόπιτα και την μοναδικής γεύσης μπουγάτσα του. Πάντα είχε ένα ταμπλό που το ανανέωνε με φωτογραφίες της ομάδας και των παικτών του Πανιωνίου καθότι ο ίδιος «άρρωστος» Πανιώνιος. Μορφή και ο Βαγγέλης Κατοπόδης, παλιός συμμαθητής μου, που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο ξαφνικά από κοντά μας. Ένα χρυσό παιδί που όταν πλησίαζες στην περιοχή της πλατείας θα τον συναντούσες σίγουρα γιατί εκεί ήταν το «σπίτι» του, πρόθυμος πάντα με το χαμόγελο να μιλήσει για ποδόσφαιρο. Σχεδόν παντογνώστης στα αθλητικά ! Αγαπούσε τον Παναθηναϊκό και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.  

Ο Γιάννης Κουλμπάλογλου που έχει τα οπτικά στην πλατεία, στης 2ας Μαΐου, το «Centro Ottici», κουλτουριάρης, παλιός χίπης, πετυχημένος επιχειρηματίας, πάντα μαυροντυμένος με σικάτο γυαλί και «άρρωστος» Πανιώνιος ! Ο Μάκης Σαλιάρης που έγραψε ιστορία σαν μουσικός στα 60ς (We Five του Ντέμη Ρούσσου, Stormies), σαν ραλίστας (1969-1997) και σαν επιχειρηματίας που πρωτοπορούσε στην νυχτερινή Αθήνα με τις ιδέες του («Αυτοκίνηση», «Εργοστάσιο», 

«Club 22» κ.α.), αλλά και ο Ιονόπουλος που είναι γείτονάς μου και με τις σοκολάτες του «Ίον» γλυκαίνει τη ζωή μας. Επίσης μορφή της μουσικής και γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτισσα είναι η ραδιοφωνική παραγωγός Θάλεια Καραμολέγκου, η «τελευταία των Μοϊκανών» που κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές με βινύλια «Στο Κόκκινο» εδώ και 8 χρόνια και πριν στο Ρόδον Fm, Rock Fm και Εν Λευκώ. Παλιότερα έγραφε και στον καλό μουσικό Τύπο (Ποπ και Ροκ, Zoo κ.α.). Φοβερή τύπισσα και συλλέκτης βινυλίων ! Φυσικά παραδοσιακός Νεοσμυρνιώτης είναι ο πολυταξιδεμένος και ψαγμένος με την μουσική  Λουκάς Σιότροπος που ασχολήθηκε με τα κοινά του δήμου για να προσφέρει στον αθλητισμό της περιοχής και έφερε το δεύτερο κύπελλο στη Ν. Σμύρνη νικώντας τον αχτύπητο τότε Παναθηναϊκό στον τελικό του ’98 στο Καραϊσκάκη με 1-0 !

 Τη Νέα Σμύρνη την κάνουν ιδιαίτερη  οι ίδιοι οι άνθρωποι της που πάντα είχαν φαντασία και όρεξη για δράση. Εδώ γίνονται ξεχωριστά πράγματα, όπως το Ράλι Αυτοκινήτων που διεξαγόταν στην Ελευθερίου Βενιζέλου, μια φορά το χρόνο, αλλά και τόσες πολιτιστικές εκδηλώσεις που δύσκολα συναντάς σε άλλο δήμο σε τέτοια συχνότητα και ποιότητα.

Η Νέα Σμύρνη συνεχίζει να γράφει ιστορία ως μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες πια περιοχές της Αθήνας, με 120.000 κατοίκους πληθυσμό (απογραφή 2008), με λίγες πλέον μονοκατοικίες, πολύ πράσινο συγκριτικά με άλλες περιοχές, με  αρκετή ευγένεια και κουλτούρα ακόμη ευτυχώς και 14.000 τετραγωνικά μέτρα για περίπατο, ρεκόρ  για την πόλη την τσιμεντούπολη της Αθήνας !

Γιάννης Μαρκόπουλος : "Η Αγάπη δεν είναι ψευδαίσθηση !" του Γιάννη Αλεξίου

  Γιάννης Μαρκόπουλος : "Η Αγάπη δεν είναι ψευδαίσθηση !"

  Την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι του Γιάννη Μαρκόπουλου στου Παπάγου μου πρόσφερε ένα νεράντζι κι ενώ βγήκαμε να μιλήσουμε όρθιοι με θέα τον κήπο που ήταν γεμάτος δέντρα ! Τι είναι αυτό ακριβώς ; Τον ρώτησα ; Κράτησε το, μου είπε χαμογελώντας, έτσι να το έχεις σου χέρι σου, να παίζεις...!
Από αυτό και μόνο που έκανε με κέρδισε γιατί έδειξε ότι έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη φύση, όπως κι εγώ. Στην συνέχεια αναπτύξαμε μια σχέση φιλίας που κρατά μέσα στο χρόνο κι έτσι ήταν αδύνατον να μην παρευρεθώ στην πρώτη παρουσίαση εδώ και 20 χρόνια καινούργιου του στούντιο άλμπουμ με τίτλο "Εντεύθεν" (γραμμένο με ψιλή στο ε και περισπωμένη στο υ) που έγινε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσείου Μπενάκη, στη Βασ. Σοφίας.

Η δήλωση του "Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ !" με έβαλε αμέσως και βαθιά στα λόγια του ! "Δεν έχουμε ξεπέσει πολιτιστικά, αν και αυτό είναι συνήθως επακόλουθο της οικονομικής κρίσης !", ενώ το κάλεσμά του ήταν "Να συμμετέχουμε όλοι για να περάσει η χώρα στο
 απυρόβλητο !". Ο Γιάννης Μαρκόπουλος κάποτε είχε πει ότι η "Αριστερά είναι μια αίρεση της Ορθοδοξίας !" και είχε γίνει ένας χαμός. Το σημερινό παράπονό του είναι ότι "στα 76 μου χρόνια δεν έχει παίξει ούτε ένα έργο μου η Κρατική Ορχήστρα !"

Στα 13 καινούργια τραγούδια του άλμπουμ του, το τελευταίο του cd "Η Λυπημένη"  σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη που ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας είναι το πρώτο του τραγούδι που έγραψε ποτέ, το 1958, αλλά για ένα παράξενο τρόπο έμενε πάντα έξω από τους δίσκους του και τώρα ήρθε η στιγμή να βγει. Του το είχε φέρει μαζί με άλλα ποιήματα του Σεφέρη ο πατέρας του όταν γνώρισε τον ποιητή στην Αμερική, άσημο τότε, Όταν γύρισε στην Ελλάδα έδωσε τα ποιήματα του Σεφέρη στο Γιάννη Μαρκόπουλο λέγοντάς του ότι "γράφει καλά, δες αν είναι κάποιο που σου αρέσει να μελοποιήσεις"
 Ο Γιώργος Νταλάρας αναρωτήθηκε "Είκοσι χρόνια μετά κάνει δίσκο ο Γιάννης Μαρκόπουλος ;
Και ο συνθέτης αποκρίθηκε "Ότι αλλάζει προσπαθούμε να το αντέξουμε. Όμως βρισκόμαστε μπροστά σε μια εύφορη κοιλάδα και θα ξαναγαπήσουμε πράγματα !". Έτσι είναι...
Στο δίσκο εκτός του Γιώργου Νταλάρα, συμμετέχουν οι Δήμος Αναστασιάδης, Vassilikos, Athena Andreadis, Δάφνη Ζουρνατζή και είναι ηχογραφημένος εξ ολοκλήρου ζωντανά στο στούντιο.
Σε μια πρώτη ακρόαση ο δίσκος είναι γεμάτος από μουσικά χρώματα του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Το τελευταίο concept άλμπουμ του Γιάννη Μαρκόπολου ήταν για την ακρίβεια πριν 18 χρόνια, "Ο Αθέατος Σφυγμός", (Columbia,1997), με ερμηνευτή τον Βασίλη Λέκκα. Ακολούθησαν διάφορα άλμπουμ του με όπερες, καντάτες, μουσικές παραστάσεις, συναυλίες, αλλά όχι ένα concept άλμπουμ. Σχετικά ανέφερε ότι "Αυτά τα 20 χρόνια έχω κάνει σημαντικές συνεργασίες που αποτελούν ένα θεματικό κύκλο".

Να μνημονευτεί η πολύ πετυχημένη συνεργασία του Γιάννη Μαρκόπουλου με το Γιώργο Νταλάρα στο δίσκο "Σεργιάνι στον Κόσμο" (Minos, 1979) με την χιλιοτραγουδισμένη επιτυχία "Παραπονεμένα Λόγια".

To νέο άλμπουμ του Γιάννη Μαρκόπουλου "Εντεύθεν" κυκλοφορεί από την "People" του Γιώργου Ισαάκ. Στο εισαγωγικό σημείωμα του άλμπουμ αναφέρει ο συνθέτης : "Στο Εντεύθεν εκφράζω το τοίο όπως σήμερα το αντικρίζω, σαν ένα πεδίο αποτελούμενο από ανταγωνιστικές ιδεολογίες, τα διλήμματα των οποίων προκύπτουν από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Οι ήρωές μου είναι ονειροπόλοι, μεταξύ φυγής και παραμονής, αναζητούν τον χάρτη για την πατρίδα και εν τέλει για τον ίδιο τους τον εαυτό, κρατώντας μια δύναμη, τον έρωτα, και μία επιλογή :να προχωρήσουν χωρίς προδιαγεγραμμένους όρους. Καλώ τους ακροατές του έργου να εννοήσουν τον θεματικό του άξονα και να συμβάλλουν στην θεμελίωση της ευθύνης ώστε η αγάπη να μην δέχεται ροσβολές από την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Και αυτό μου αρκεί"

                                                                                 Γιάννης Αλεξίου 

Διονύσης Σαββόπουλος στο Πάρκο "Σταύρος Νιάρχος" του Γιάννη Αλεξίου

Διονύσης Σαββόπουλος στο Πάρκο "Σταύρος Νιάρχος" 21 Ιουνίου 2015


 Του Γιάννη Αλεξίου

 Δεν θυμάμαι άλλη φορά να έχει ανεβεί στην σκηνή ο Διονύσης Σαββόπουλος με κουαρτέτο. Τόσο λιτά. Με τον μπασίστα και κάτι παραπάνω Γιώτη Κιουρτσόγλου, τον ντράμερ Βαγγέλη Καρίπη (δύο τζαζίστες με ιστορία πίσω τους) και στα πλήκτρα και στον προγραμματισμό τον Ορέστη Πλακίδη, που όλοι έσκασαν στην σκηνή φορώντας εργατικά κράνη, αλλά και γιλέκα κίτρινα ! Ο Νιόνιος εμφανίστηκε μαυροντυμένος και αδυνατισμένος βγήκε στην σκηνή με ένα άσπρο μαντήλι να προεξέχει από την τσέπη του σακακιού του.
 Λίγο πριν αρχίσει η συναυλία τρία μεγάλα μουσικά μεγέθη ακούγονταν από τα ηχεία. Βάζω στοίχημα ότι τα τραγούδια διάλεξε ο Σαββόπουλος γιατί οι Zappa, Dylan, Beatles τον έχουν επηρεάσει όσο κανένας άλλος στην πορεία του. Ακούστηκε πρώτα ο Frank Zappa και το "Dancin' Fool" (από το lp "Sheik Yerbouti" του '79) - αληθινή έκπληξη να το ακούς σε τόσο οικογενειακό περιβάλλον στο πάρκο - από την εποχή έβγαλε ο Νιόνιος τα "Τραπεζάκια Έξω", τον τελευταίο πραγματικά τόσο σπουδαίο δίσκο του, όπου τραγουδούσε " για χωριά αυτόνομα", το "ροκ του μέλλοντός μας", για τους εκπροσώπους της βουλής που είναι "έρημοι και απρόσωποι", αλλά και να "μας έχει ο Θεός καλά ν' ανταμώνουμε" σε μια πορεία που πάτησε στο "ούτε βουλή, ούτε θεό" (από το τραγούδι "Δημοσθένους Λέξις" και το lp "Βρώμικο Ψωμί", 1972). Όλα αυτά τα τραγούδια ακούστηκαν το βράδυ της μεγάλης της Μουσικής (Παγκόσμια Ημέρα, 21 Ιουνίου) στο Πάρκο "Σταύρος Νιάρχος", που άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες και υποδέχθηκε περίπου 5.000 κόσμο που κάθισε οκλαδόν στο γκαζόν ήταν φίσκα - να ακούσει τον Διονύση Σαββόπουλο και κάποια μαύρα σύννεφα από πάνω αδύνατα να χαλάσουν την όμορφη βραδιά . Ότι κι αν έχει γράψει στην πορεία του ο Σαββόπουλος, ένας είναι. Τεράστιος. Στο τέλος μας ευλόγησε κιόλας στον αποχαιρετισμό του "Να σας έχει ο Θεός καλά !"...

 Τα άλλα δύο τραγούδια που ακούσαμε από τα μεγάφωνα πριν την έναρξη της συναυλίας ήταν του Bob Dylan, βεβαίως βεβαίως, το "Girl From The North Country" (από το lp "The Freewheelin' Bobb Dylan", 1963) και το "With a little help from my friends" (από το lp "Stg. Peppers Lonely Hearts Club Band" (1967), όταν δηλαδή είχε βγάλει ο Σαββόπουλος το πρώτο δίσκο του ο Σαββόπουλος, "Το Φορτηγό" (1966), απ' όπου διαλέξει να παίξει στην διάρκεια της συναυλίας του το πρώτο τραγούδι του το 1965, μισό αιώνα πριν, το νεοκυματικό "Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη", με την Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού και τη Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Πειραιά που είχε ανέβει πια στην σκηνή μετά από περίπου μια ώρα παρουσίας του κουαρτέτου μόνο στην σκηνή και την προλόγισε τραγουδώντας μια στροφή από το "Πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη..." !
Μαζί τους τραγούδησε και την "Παράγκα" για να θυμηθεί : "Όταν το έγραψα οι εφημερίδες έκαναν 1,5 δραχμή, τώρα κάνουν 1,5 ευρώ. Αλλά τώρα είναι χειρότερα τα πράγματα..." και άλλαξε τους στίχους του τραγουδιού στο σήμερα λέγοντας "...ο μπαχαλάκιας κι ο χρυσαυγίτης που μας ακολουθεί...".

Εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθώ ανελλιπώς τον Σαββόπουλο, τον πρωτοείδα στην σκηνή στο Πάρτυ του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη (27 Ιουλίου 1983), όπου κι αν εμφανίζεται από το Ολυμπιακό Στάδιο ως το Λυκαβηττό και στο Παλλάς και δεν ξέρω που. Η πιο ροκ εμφάνιση του ήταν στο "Polis Theater" (Ιανουάριος - Μάρτιος του 20080 στις κοινές εμφανίσεις του εκεί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, όπου είχε μαζί του κι έναν Ινδό περκασιονίστα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Τζίμης Πανούσης και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είναι οι Έλληνες καλλιτέχνες που δεν έχανα και δεν χάνω ποτέ συναυλία τους, από πιτσιρικάς...
Το σετ του Σαββόπουλου στο "Στ. Νιάρχος" περιλάμβανε μια ωραία βόλτα με επιλογές από τη δισκογραφία της πολύ καλής του περιόδου με τραγούδια επίσης όπως το "Τι ζητάω" που τελείωσε με το "Ας κρατήσουν οι χοροί" και στον encore έπαιξε τρία τραγούδια : "Σημαία από ναϋλον", "Καλοκαίρι", "Μια θάλασσα μικρή". Φυσικά και η ιστορία με τον κυρ - Σταύρο τον τσουτσουλομύτη στο intro "Στο Λαύριο", αλλά και άλλες όμορφες ιστορίες από αυτές που μόνο εκείνος μπορεί να πει τόσο γλαφυρά.

 Στην συναυλία πήγα με τη γυναίκα μου, ένα καλό φίλο από το σχολείο κι εκεί πετύχαμε κι ένα άλλο φίλο με την οικογένειά και τα παιδιά του. Δίπλα μου έτυχε να κάθεται ο ντράμερ των Φατμέ, ο Οδυσσέας Τσάκαλος και ο μπασίστας Δημήτρης Καλατζής, επίσης ιδρυτικό τους μέλος, με την παρέα τους και πιο δίπλα ο Στέφανος Δεκεριάν ιστορικό μέλος των Αγάπανθος με τη γυναίκα του. Όλοι χαρήκαμε τη συναυλία, όπως και ο κόσμος που ήταν ήταν ετερόκλητος, πολλοί γονείς που είχαν έρθει με τα παιδιά τους και αναγκάζονταν κάποια στιγμή να τα πάνε βόλτα, κάποιες μάλλον Ελληνίδες μιας κάποιας ηλικίας που μιλούσαν γαλλικά μπροστά μας και γελούσαν σαν παιδιά, παραδίπλα δυο πιτσιρικάδες με πού μακριά μαλλιά που με κοιτούσαν καλά καθότι μακρυμάλλης κι ένας γιάπης μαυροντυμένος και καλοντυμένος που το είχε σκάσει από τα παιδιά του - ήταν πιο κει - και καθόταν δίπλα στο ηχείο χτυπώντας συνέχεια παλαμάκια ακούγοντας κάτι δικό του από παλιά...

Γιώργος Δημητριάδης - Συνέντευξη στον Γιάννη Αλεξίου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με αφορμή της κυκλοφορίας του άλμπουμ του «Γιώργος Δημητριάδης και Μικροί Ήρωες  Best Of – 20 Χρόνια Δισκογραφίας» (ΕΜΙ, 2015, cd)

Του Γιάννη Αλεξίου

 Φανατικός Mod-άς.  Ένθερμος υποστηρικτής της «κανονικότητας», μιας δικής του θεωρίας, που μας αγγίζει όλους. Κουβαλά την εφηβική αθωότητα των κόμικς που διάβαζε πιτσιρικάς κι εξακολουθούν να τον συναρπάζουν, αλλά και ψαγμένος… ουφολόγος ! Μα πάνω απ’ όλα γεμάτος ενέργεια στην σκηνή,  maximum r’n’b, σαν την ετικέτα των αγαπημένων του Who. Ένας συναρπαστικός τραγουδιστής – τραγουδοποιός της ελληνόφωνης ποπ, σε μια πορεία χωρίς εκπτώσεις.  Ουσιαστικά η ιστορία του Γιώργου Δημητριάδη στην Αθήνα, μετά από την μουσική περιπλάνηση και φορτωμένη εμπειρία ζωή του στη Θεσσαλονίκη,  ξεκινά όταν τραγουδά Παύλο Σιδηρόπουλο με τους Απροσάρμοστους το 1991 και δείχνει τα προσόντα του ως περφόρμερ με την ανδρεναλίνη στα ύψη και πάθος για την μουσική. Το 1993 σχηματίζει τους Μικρούς Ήρωες. Από τον πρώτο δίσκο τους έως σήμερα πέρασαν 20 χρόνια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα για τον ίδιο, που κάνει μια σούμα όλης αυτής της πετυχημένης διαδρομής στο πρώτο επίσημο «Best Of» σε τραγούδια του που διάλεξε ο ίδιος. Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε τη διαδρομή μαζί του, πίνοντας καφέ στο αγαπημένο του στέκι στην Αγ. Παρασκευή…  

1991. Αν Κλαμπ. 6 Δεκέμβρη. Ένας πολύ δυναμικός περφόρμερ, ξεχωριστός, συστήνεται στο αθηναϊκό κοινό τραγουδώντας Παύλο Σιδηρόπουλο με τους Απροσάρμοστους. Πώς συνέβη αυτό ; Πόσο κράτησε ;

«Ήξερα μερικά παιδιά από την μπάντα. Κυρίως τον Αλέκο Αράπη.  Το Παύλο δεν τον ήξερα,  τον είδα για πρώτη φορά από κοντά σ’ ένα φιλικό σπίτι, περίπου τρία χρόνια πριν πεθάνει, στην οδό Λουκάρεως. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση εκείνη την μέρα. Ήταν πεσμένος. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Τον Σεπτέμβρη του ’91, περίπου ένα χρόνο μετά που έφυγε ο Παύλος,  έκανα πρόβα μ’ ένα δικό μου γκρουπ σ’ ένα στούντιο, στην Άνω Κυψέλη, εκεί έμαθα ότι οι Απροσάρμοστοι ψάχνουν τραγουδιστή να κάνουν κάποιες εμφανίσεις. Έκαναν οντισιόν στο σπίτι του μακαρίτη του Βασίλη Πετρίδη στα Πετράλωνα. Πήγα και τους βρήκα, είπαμε μερικά τραγούδια του Παύλου και κόλλησε η φάση. Από την αρχή είπα μέσα μου «προς Θεού, μην πιστέψεις ότι αντικαθιστάς τον Παύλο, άλλωστε ήταν Παύλος Σιδηρόπουλος και Απροσάρμοστοι. Ξεκινήσαμε συναυλίες από το Αν, μετά στο Ρόδον και σε όλη την Ελλάδα. Μαζί μας ήταν και ο Δημήτρης Πουλικάκος και η ομάδα πνευστών, Pop Horns, δύο σαξόφωνα, μία τρομπέτα».

-Το «Φύγαν οι Ρεμπέτες» ;

«Ένα τραγούδι του Βασίλη Πετρίδη, που έγραψε σε ανύποπτο χρόνο, αφού είχε φύγει ο Παύλος. Ηχογραφήθηκε live σε μια συναυλία εκείνη την περίοδο 91-92 που είχε κάνει ο Rock Fm στο Ρόδον, όπου έπαιξαν επίσης οι Trademark, Last Drive, διάφορες μπάντες και μετά βγήκε δίσκος, βινύλιο. Το τραγούδι αυτό μπήκε μετά στο πρώτο δίσκο μου «Αφορμές Για Ανταρσία», το 1994. Το παίζαμε όμως και στις tribute συναυλίες στον Παύλο. Ήταν ένα από τα πολύ  πρώτα κομμάτια της μπάντας μετά θάνατον του Παύλου, που είπαμε ».

-Το δέσιμό σου με τους Απροσάρμοστους την περίοδο εκείνη σε έκανε να τους καλέσεις στην νεοσύστατη δική σου μπάντα, στους Μικρούς Ήρωες ;

«Βοηθήσανε πάρα πολύ, κυρίως ο Κυριάκος Δαρίβας, ο Αλέκος Αράπης, ο Βασίλης Πετρίδης και ο Οδυσσέας Γαλανάκης. Είχαν έρθει και δύο άλλα μέλη,ο Μιχάλης Καββαδίας στην κιθάρα και ο Χρήστος Γεωργακόπουλος στα πλήκτρα. Στους δύο πρώτους δίσκους μου (Αφορμές για Ανταρσία, Τεύχος Δεύτερον) τα παιδιά συμμετέχουν πάρα πολύ μέσα. Έτσι έγινε και η φάση με το Φύγαν οι Ρεμπέτες, θα ήταν πολύ κρίμα να μην ηχογραφούνταν αυτό το κομμάτι κανονικά. Ήταν και το πρώτο κομμάτι που έκανα βίντεο-κλιπ στον πρώτο μου δίσκο».

-Στο Best Of, την πρώτη επίσημη συλλογή τραγουδιών σου, τι σούμα κάνεις ;

«Η επιλογή αυτή περιέχει αποκλειστικά δικές μου συνθέσεις. Όπως το Χωρίς Πτυχίο, από τον πρώτο μου δίσκο, ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι, το οποίο είναι γραμμένο πολύ πιο πριν την ηχογράφησή του. Ήταν το δεύτερο κομμάτι που έγραψα ποτέ. Γύρω στο ’85. Από το δεύτερο δίσκο υπάρχει το Αττικόν Blues από τη live ηχογράφηση του 2010, και είναι το μόνο ζωντανό του Best. Από τον τρίτο μου δίσκο και μετά όντως έκανα ένα shift, άλλαξα. Βγήκε η πιο μελωδική πλευρά του εαυτού μου. Και αυτή αναδεικνύεται στο Best γιατί έχω πολλά δυνατά κομμάτια σε όλους τους δίσκους. Από το δίσκο αυτό, το Σαν Να Μην Πέρασε Μια Μέρα, διάλεξα τέσσερα τραγούδια γιατί ήταν πολύ πετυχημένος ! Δεκαοκτώ  κομμάτια σύνολο και λίγα ήταν, αλλά δεν είναι καιρός για διπλό άλμπουμ. Ανάμεσά τους και δύο καινούργια το Ήρωας των Κόμιξ και Κόκκινο Βαθύ».

-Είσαι παιδί των κόμικς ; Τι διάβαζες ;

«Φυσικά, και το εξώφυλλο του Best είναι κόμικ, που έφτιαξε ο Κώστας Βήχος, ο μπασίστας.  Σαν παιδί, δεν με είχε ρουφήξει η τηλεόραση. Έβλεπα από το 1969 και μετά, αλλά μόνο συγκεκριμένα πράγματα, οπότε, διάβαζα βιβλία, αλλά κυρίως κόμικς. Αυτά που μ’ άρεσαν πολύ ήταν τα πρώτα της Marvel, ο Παράξενος Αδάμ, το χταπόδι από τον Ερμή, τα Διαστημικά, Τα Εκπληκτικά, τα Παράξενα. Και Μίκυ Μάους. Μετά Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Πολύ Μικρό Σερίφη και Μικρό Ήρωα, τα βιβλιαράκια. Πλακωνόμασταν στο ξύλο ποιος θα πάρει συλλογές, τα παίζαμε στα χαρτάκια στον τοίχο… Στην πορεία αυτό το παιδικό γούστο ωρίμασε, αλλά η αγάπη για το καρτούν και το σκίτσο έμεινε… Έτσι φτάσαμε στην Κολούμπρα, στη Βαβέλ, στο Παρά Πέντε. Μ’ άρεσε πολύ η γαλλική σχολή, Βολίνσκι, ο Εντίκα. Ολόκληρη κουλτούρα !»

 -Κόμικ και rock’n’roll !...

«Ποτέ δεν είδα στο rock’n’roll και στην pop, σοβαροφάνεια. Και μέσα μου δεν μπορούσα να το βρω. Πάντοτε ένοιωθα να υπάρχει ένας χώρος μικρός ή μεγαλύτερος, αυτοσαρκασμού. Μόνο μια εσωτερική φωνή που έλεγε πάντα : Πρόσεχε μην πάρεις ποτέ τον εαυτό σου πολύ σοβαρά, δεν λέει»

-Το ηρωικό τοπ-10 σου ;

«Οι 10 μικροί μου ήρωες είναι οι Who, Beatles, Rolling Stones, Velvet Underground,  Pink Floyd (από την εποχή του Syd Barrett έως το Dark Side of The Moon το ’73), Moody Blues, Kinks,  Beach Boys, Bob Dylan, Jam - Paul Weller.  Στην μουσική τα ακούσματά μου ήταν βασικά ξένα, σε συνδυασμό με κάποια εγχώρια χωρίς να κουβαλώ μέσα μου δημοτικό τραγούδι, κουβαλώντας  περισσότερο λαϊκό σαν πληροφορία πολιτισμική, αλλά χωρίς να πω ότι θα παίξω. Δεν με τράβηξε αυτό. Το Rock’n’Roll με τράβηξε. Επίσης έχω ακούσει πολύ Σαββόπουλο, τον θαυμάζω πολύ, μ’ άρεσε και ο Γιώργος Ρωμανός, οι Poll, οι πρώτοι δίσκοι του Τουρνά, μ’ άρεσε ο Λογαρίδης, ο Εξαδάκτυλος, ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος. Από τη δεκαετία του ’80 μ’ άρεσαν οι Φατμέ, είχαν πρόταση, στα πρώτα δύο άλμπουμ ειδικά. Πράγματα που σίγουρα εντάσσονταν σε ένα αστικό μουσικό πεδίο, δηλαδή είχαν μια συγχρονικότητα σαν ακούσματα, για να μην πω το παρεξηγημένο όρο, μοντέρνα. Με άγγιξαν όλοι αυτοί, ταυτίστηκα μαζί τους, ήταν Rock’n’Roll».

-Πώς σχολιάζεις την πρόσφατη δήλωση του συναδέλφου σου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ότι «το ελληνικό ροκ είναι μπούρδες» ;

«Δεν ξέρω τι είπε ακριβώς  και δεν θα το σχολιάσω.  Εγώ θα το πω ελληνόφωνο ροκ ή ελληνόφωνη ποπ, αυτό θεωρώ ότι κάνω εγώ. Δεν κάνω ελληνική ποπ ή ελληνικό ροκ. Ναι, μπούρδες είναι πάρα πολλά πράγματα που έχουν βγει και στο λεγόμενο ελληνικό ροκ και στο λεγόμενο ελληνόφωνο ροκ, αλλά και στο λεγόμενο έντεχνο, που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω αυτό τον προσδιορισμό.  Καταλαβαίνω το όρο rock’n’roll μπάντα, ή power pop μπάντα ή jazz γκρουπ ή blues – rock μπάντα, το σκέτο όρο έντεχνο δεν καταλαβαίνω… Εκεί μέσα κρύβονται πολλά άλλοθι για πολλές μετριότητες και νυσταλέες μουσικές»

-Πώς εισέπραξες την αυτονόμησή σου και την απόσταση ασφαλείας που κράτησες από την κίνηση των έντεχνων καλλιτεχνών που άνθησαν στα 90ς παράλληλα με τη δική σου εξέλιξη ;

«Όταν άνοιγαν συζητήσεις οι δισκογραφικές για συνεργασίες άκουγα να λένε «εσύ που να κολλήσεις, δεν ταιριάζεις με κανέναν…». Όλο αυτό εγώ το μετέφραζα σε μια αρνητική διάθεση απέναντι σε αυτό που κάνω που είναι δυτικό πράγμα. Αν και έδωσα ένα στίγμα με την πορεία μου και μέσα από επιτυχίες τραγουδιών μου, δεν μεταφράστηκε αυτό σε εμφανίσεις, κυρίως καλοκαιρινές περιοδείες και συναυλίες»

-Τι εξήγηση δίνεις ;

«Είμαι σ'ένα είδος μαύρης λίστας για διάφορους λόγους . Μάλλον στο χώρο θεωρήθηκε ότι δεν είμαι εξυπηρετικός,τι να σου πω… Δεν είμαι χρήσιμος και για άλλους;».

-Υπάρχει μαύρη λίστα καλλιτεχνών στην Ελλάδα ;

«Φυσικά και υπάρχει, χωρίς να φταίει όμως απαραίτητα κάποιος καλλιτέχνης που είναι στη μαύρη λίστα. Στη ζωή σου δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα, το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι  η ίδια σου η τέχνη, η ίδια η έκφρασή σου. Μου είχαν γίνει προτάσεις, αλλά δεν μπορούσα να παίξω σε μαγαζιά με table d'hote, δηλαδή μαγαζιά με τραπέζια και υποχρεωτική,ακριβή κατανάλωση. Ήθελα να παίζω σε χώρους που ο κόσμος πάει ν’ ακούσει ροκ μουσική κι ένα τραγουδοποιό να πει τα πράγματά του. Όπως λέει και ο Μπόρχες : ένας άνθρωπος στο τέλος της διαδρομής αυτό που θα δει άμα γυρίσει είναι το πρόσωπό του»

-Γιατί δεν γνώρισες στην συνέχεια αντίστοιχα μεγάλη επιτυχία σαν εκείνη με το τραγούδι «Σαν Να Μην Πέρασε Μια Μέρα» ;

«Αυτή την μεγάλη επιτυχία που δεν μπορούσα να ελέγξω και να παρακολουθήσω για διάφορους λόγους κι επειδή κατάλαβα ότι αυτό το κομμάτι είχε πάρει μια αυτόνομη πορεία  παιζόταν παντού ακόμη και σε σκυλάδικα -  δεν μπήκα στο trip να την επαναλάβω με αυτό τον τρόπο. Κάθισα κι έγραψα τραγούδια καινούργια με μία τελείως διαφορετική διάθεση. Ήθελα να πάρω απόσταση από όλο αυτό το πράγμα. Έτσι έκανα ένα βαρύ δίσκο, το Ξύπνα Φτάσαμε, το οποίο πήγε καλά και βγήκε σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά».

-Άμεσα σχέδια ;

«Θα βγουν το Σεπτέμβριο από ένα μικρό μα ιστορικό label της Smash Records σε βινύλιο, οι Low Noise, με υλικό ακυκλοφόρητο, του 1987, το αγγλόφωνο συγκρότημα που συμμετείχα στην Αθήνα. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα γράψω δύο καινούργια κομμάτια με προοπτική το καινούργιο άλμπουμ. Αυτό το θα είναι το ελληνόφωνο πρότζεκτ. Αρκετά ποπ αυτή τη φορά. Υπάρχουν αυτά τα κομμάτια σε demos και θα τα ηχογραφήσω. Κάποια σε δικούς μου στίχους,κάποια σε στίχους φίλων, όλα δικές μου συνθέσεις. Επίσης θα δουλέψω και ένα αγγλόφωνο πρότζεκτ».

-Η θεωρία της «κανονικότητας» ποια είναι ;

«Δεν υπάρχει κάποια θεωρία,ίσως είναι μία συνθήκη ζωής,μίας καθημερινότητας.Απλά σε μια περίοδο που εύχομαι να έρθει η κανονικότητα,  με τα προβλήματά και τις αντιφάσεις της βέβαια, τότε θα υπάρξει ξανά μουσική άνθηση. Καινούργιες προτάσεις. Αυτά πάνε μαζί. Όταν πολύς κόσμος βγει από την κατάσταση της συνεχούς αβεβαιότητας και μπει σε μια κανονικότητα, όπου π.χ. δεν θα εξυπηρετώ μόνο τις απόλυτα βασικές μου ανάγκες, αλλά και το παραπάνω, τότε οι άνθρωποι θα μπορούν,θα θέλουν,θα έχουν διάθεση να πάρουν κι ένα βιβλίο, κι ένα δίσκο.Τώρα όχι…».

-Το ενδιαφέρον σου για τα U.F.O που εξελίχθηκε τόσο που μπορούμε να σε αποκαλούμε…ουφολόγο περιωπής, πώς προέκυψε ;

«Είναι η απόδρασή μου από την ακανόνιστη κανονικότητά μας ! Από μικρός ενδιαφερόμουν πολύ λόγω της αγάπης μου για την επιστημονική φαντασία και τα κόμικς ! Όλα αυτά σαν να μου έλεγαν : ξέρεις κάτι, δεν είμαστε μόνο εμείς ! Πάντα έχω την επιθυμία όταν χαζεύω στον ουρανό να δω κάτι που να νομίσω ότι είναι ή όντως να είναι…! Όπως έλεγε και ο Fox Mulder στα X-Files : I WANT TO BELIEVE !»

-Στο ραδιόφωνο πότε ξεκίνησες εκπομπές ;

«Παλιότερα στον Rock Fm είχα κάποιες εκπομπές από το ’98 και μετά. Εκεί που έκανα εκπομπές για περίπου δύο σεζόν ήταν στον Εν Λευκώ, όταν διευθυντής του προγράμματος ήταν ο μακαρίτης Βαγγέλης Βέκιος. Τίτλος της εκπομπής ήταν «Τα Παιδιά Είναι Εντάξει. Κάθε Σάββατο 8 με 10 το βράδυ. Μ’ άρεσε πολύ το ραδιόφωνο και εξακολουθεί να μου αρέσει.  Έκανα ραδιόφωνο γιατί μ’ αρέσει να παίζω μουσική σε άλλους. Μου έμεινε από τότε που κλασικά καλούσαμε φίλους στο σπίτι και βάζαμε δίσκους !»

-Τι γνώμη έχεις για τη θέση του προέδρου της ΕΡΤ, την οποία ανέλαβε ένας συνάδελφός σου, ο Διονύσης Τσακνής ; Θα αποδεχόσουν μια τέτοια θέση ;

«Είμαι πολύ μονόχνοτος άνθρωπος σε σχέση με όλα αυτά, θέλω να ασχολούμαι μόνο με την μουσική. Δεν θα αναλάμβανα τέτοια ευθύνη. Με φρικάρει σαν προσωπικότητα να έχω θέση εξουσίας. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν αυτή τη δουλειά. Ελπίζω να είναι μια καλή επιλογή αυτή γιατί θεωρώ ότι είναι δίκαιος άνθρωπος ο Διονύσης».

-Σε μια φάση συνεργάστηκες με τον Διονύση Σαββόπουλο, το 1989, στην αρχή μιας δύσκολης για εκείνον περίοδο. Πώς προέκυψε αυτό ;

«Δεν ήξερα έως τότε. Μας έφερε σ’ επαφή η Μαριαλένα Οικονομίδου, μια πολύ ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία, με την οποία είχαμε κάνει μια συνεργασία ένα μήνα πριν στο Rodeo με το Νίκο Ζιώγαλα μαζί. Μου τηλεφώνησε λοιπόν η Μαριαλένα και με πληροφόρησε ότι ο Σαββόπουλος ψάχνει τραγουδιστή για τα φωνητικά. Τελικά συμμετείχα στην παράσταση «Με γεια το κούρεμα» για έξι μήνες, Γενάρη του ’89 έως το καλοκαίρι. Σπουδαία εμπειρία. Είχε και χορευτικά μέσα, ήταν μια μουσική παράσταση. Το χειμώνα παίζαμε στο Zoom στην Πλάκα. Είχε μαζί του την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για τον Διονύση…».

-Γύρω από το τόπο γέννησής σου υπάρχει ένα μυστήριο ! Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν…

«Ο πατέρας μου ήταν ναυτιλιακός πράκτορας. Δούλευε στον Πειραιά και μέναμε στο Μαρούσι όταν εγώ γεννήθηκα. Στο δημοτολόγιο Αμαρουσίου είμαι γραμμένος. Γεννήθηκα σε κλινική στο Κουκάκι…Κουκακογεννημένος (γέλια). Μετά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής μου στο Μαρούσι, μετακομίσαμε στο  Λυκαβηττό. Και τελευταία γειτονιά στην Αθήνα ήταν το Κουκάκι. Μετά φύγαμε Θεσσαλονίκη γιατί πήρε ο πατέρας μου μια καλή μετάθεση. Πιτσιρίκος εγώ τότε πέντε – έξι χρονών ! Μαγικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Τα ωραιότερά μου χρόνια ! Μέναμε στην παραλία κοντά, από την πλευρά της Βασιλίσσης  Όλγας»

-Το Κόκκινο Βαθύ, το σινγκλ του Best of,  που παραπέμπει ;

«Στο πάθος ! Αν του βάλουμε ένα χρώμα, το κόκκινο, αυτό το βαθύ μπορντό, είναι που του ταιριάζει ! Το τραγούδι μιλάει για μια παράνομη σχέση, ένα παράνομο πάθος»

-Όταν έκανες το πρώτο σου βήμα στη δισκογραφία, το 1994, με το δίσκο «Αφορμές για Ανταρσία» ποιοι αποτελούσαν το μουσικό τοπίο ;

«Ήταν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά σχεδόν μαζί ξεκινήσαμε, προηγήθηκαν λίγο χρονικά με το δίσκο τους Ξεσσαλονίκη, τέλη 93 κι εγώ έκανα το δίσκο Φλεβάρη του ’94. Οι Ενδελέχεια, η Λευκή Συμφωνία λίγο πιο παλιά…. Είχε ξεκινήσει ο Μανώλης Φάμελλος με τους Ποδηλάτες στην πιο φολκ εκδοχή. Δεν μπορώ να με εντάξω τραγουδοποιητικά και  συνθετικά στη δεκαετία του ’80. Στη φουρνιά του ’90 είμαι. Το Αφορμές για Ανταρσία ήταν ο πρώτος δίσκος του label Μικρός Ήρως που έφτιαξε ο Άγγελος Σφακιανάκης, πρώην μέλος της Οπισθοδρομικής Κομπανίας, που ήταν τότε παραγωγός στη Λύρα. Ο Νίκος Ζιώγαλας του μίλησε για μένα. Του πήγα τα demo κι έτσι κάναμε τον πρώτο δίσκο. Με μπάτζετ, υψηλή επιστασία, κανονικά δηλαδή. Έψαχνα να βρω όνομα τότε για την μπάντα μου και επηρεάστηκα από την ονομασία του label, μου άρεσε και με έκφραζε και έτσι το συγκρότημά μου βαπτίστηκε Μικροί Ήρωες». 

-Ποιοι είναι σήμερα οι μικροί ήρωες ;

«Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ! Σε όποια θέση της ζωής και να βρίσκονται. Οι άνθρωποι που κοιτάζουν καθαρά τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Αυτοί είναι οι Μικροί Ήρωες. Αυτοί που προσπαθούν να έχουν μια αυτογνωσία, όση επιτρέπεται στον άνθρωπο για τον λίγο χρόνο που έχει σ'αυτήν τη ζωή. Αυτοί είναι οι Μικροί Ήρωες. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να κάνουν πράγματα μέσα σε μια πολύ δύσκολη εποχή».

-Γιατί τους ήρωες σου τους αποκαλείς μικρούς ήρωες και όχι μεγάλους ;

«Οι μεγάλοι ήρωες δεν μου αρέσουν, τους φοβάμαι. Εγώ το μικραίνω λίγο !». Άλλωστε όπως είπε ο Μπρεχτ : Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες…».

-Όταν κοιτάζεις τον Γιώργο Δημητριάδη πριν 20 χρόνια τι νομίζεις ; Έχεις αλλάξει ;

«Ναι, πάρα πολύ ! Η πραγματικότητα αλλάζει. Όταν προσπαθείς να την κλείνεις  σε κάποιες στενωπούς και τυφλοσούρτια ιστορικών αναγκαιοτητών, δεν πας πουθενά. Φτιάχνεις εφιάλτες. Η σιγουριά και η βεβαιότητα με φοβίζει. Ότι δηλαδή αυτό που πιστεύω, αυτό είναι…Εγώ απαντώ "Πριτς !"