Τρίτη 21 Μαΐου 2013

MILES DAVIS Αφιέρωμα : «Ο Πρίγκιπας του Σκότους» του Γιάννη Αλεξίου







 ΑΦΙΕΡΩΜΑ

(δημοσιεύτηκε στις 27-01-02 στην Βραδυνή)



Του Γιάννη Αλεξίου 

Miles Davis : «Ο Πρίγκιπας του Σκότους»

H Columbia μνημονεύει τα 10 χρόνια από το θάνατο του ανεπανάληπτου τρομπετίστα Miles Davis και 75 χρόνια από τη γέννησή του κυκλοφορώντας μια ανέκδοτη συναυλία του 1970 με τίτλο «Live at the Fillmore East” και ένα κουτί που αναμενόταν πολύ καιρό το «The Complete in a Silent Way Sessions” και άλλες ειδικές εκδόσεις. Υπάρχουν πολλά είδη τζαζ μουσικών, όπως εκείνοι που ψάχνουν ένα ολοκληρωμένο στυλ, όπως οι Λούις Άρμστρονγκ, Τελόνιους Μονκ, Μπιλ Έβανς και αυτοί που αλλάζουν πολλά στυλ και γρήγοροι αλλά έχουν σύντομη καριέρα όπως ο Τζων Κολτρέην και αυτοί που περνούν διάφορες φάσεις και τους παίρνει πολύ καιρό μέχρι να περάσουν στην επόμενη, όπως οι Σοννυ Ρόλινς και Τζιλ Έβανς. Ο μοναδικός στο είδος του μουσικός που υπήρξε ο πιο εξελισσόμενος της αφρο-αμερικανικής μουσικής αναπτύσσοντας ακατάπαυστα τα διαφορετικά στυλ του σημαδεύοντας με το πέρασμά του την τζαζ. Σήμερα είναι η πιο γνωστή μορφή της τζαζ. Διαφορετικές φάσεις όμως σημάδεψαν και τη ζωή του μια και παντρεύτηκε τρεις φορές, απέκτησε τρεις γιους, μια κόρη και εγγόνια, ενώ συχνά υπήρχαν αναφορές στον Τύπο για τις φιλενάδες του. Ο ίδιος δεν έκρυβε την αγάπη του για τα αυτοκίνητα, ενώ αδυναμία είχε στην μάλλον παράξενη γκαρνταρόμπα του.
Η μεγαλύτερη έκθεση-φόρος τιμής για τον Miles Davis λαμβάνει χώρα στο Ιστορικό Μουσείο του Μιζούρι της Αμερικής στο «Forest Park» του St. Louis, από τις 13 Μαϊου 2001 με τίτλο «A Miles Davis Retrospective” και θα διαρκέσει ως τα τέλη Φεβρουάρίου του 2002. Επίσης συνεχίζεται η έκθεση “Miles 2001” για τα 75 χρόνια από τη γέννησή του.    

“THE COMPLETE IN A SILENT WAY SESSIONS”

Καταγράφει την περίοδο από την διάλυση του κουιντέτου με τους Shorter, Hancock, Carter, Williams ως το σπουδαίο άλμπουμ του «Bitches Brew”. Εδώ παρέα με τους Joe Zawinul, Chick Corea, Dave Holland, Jack DeJohnette και John McLaughlin που επηρεάστηκαν στην συνέχεια της πορεία τους στον ήχο των κήμπορντς και της κιθάρας από τον «Πρίγκιπα του Σκότους». Όλες οι συνθέσεις, εκτός μίας, έκαναν ο «καινούργιος» Miles Davis και ο πιανίστας Zawinul, ο οποίος έπιασε ένα νέο επίπεδο στο γράψιμό του τότε. Ο Davis εμφανίζεται εδώ μακριά από τους κανόνες και τις κλασσικές τζαζ συνθέσεις φτάνοντας σε υψηλά επίπεδα αυτοσχεδιασμού. Περιέχει εκτελέσεις κομματιών που δεν έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Η μουσική του εξελίσσεται μεγαλουργώντας σε μια άλλη κατεύθυνση. Αν και μεταβατική περίοδος τη μουσική του διακρίνει η πληρότητα.     
O Chic Corea περιγράφει την συνάντησή του με τον Miles Davis : «Ο Tony Williams με συνέστησε στον Miles. Τον Tony γνώριζα από τη Βοστώνη, όπου μεγαλώσαμε και οι δύο. Παίζαμε και μαζί λίγο. Είχαμε ένα τρίο για πρόβες και gigs (περιστασιακές εμφανίσεις. Το πρώτο gig με τον Miles ήταν στη Βαλτιμόρη σε ένα κλαμπ που δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά το gig δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν είχα μάθει τις αλλαγές του «Way Sessions”, που γνώριζαν οι άλλοι, αλλά τις αγάπησα. Τον ρώτησα για πότε έχουμε πρόβα και μου είπε ότι δεν θα κάνουμε πρόβα και θα πρέπει να παίξω αυτό που ακούω».
Την εμπειρία του με τον Davis στο στούντιο θυμάται σήμερα ο Chick Corea : «Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν η πειραματική φύση του τρόπου να συνδέει τα κομμάτια. Σαν να ήταν ο εκείνος ο ζωγράφος και οι μουσικοί οι παλέτες του. Δεν θυμάμαι να υπήρχαν ποτέ παρτιτούρες με τα κομμάτια. Μιλούσε ξεχωριστά και ψιθυριστά στον κάθε μουσικό, έτσι ώστε κανείς δεν άκουγε τι έλεγε στον άλλο».

WHO IS WHO

Αν και η Columbia γιορτάζει τα 75α γενέθλια με αφορμή το έτος  γέννησής του Miles Dewey Davis το 1926 στο Άλτον του Ιλλινόις της Αμερικής σε πολλές εγκυκλοπαίδειες στο έτος γέννησης αναγράφετε το 1925. Μεγάλωσε στο Δυτικό Σαιντ Λούις. Από μικρός είχε ανεπτυγμένο ένστικτο και σωστή κρίση σε διάφορα πράγματα. Την πρώτη του τρομπέτα απέκτησε στα 13 του, ενώ ήταν συλλέκτης δίσκων. Πρωτοηχογράφησε στις 25 Νοεμβρίου του 1945 στη Νέα Υόρκη με τον «RubberleggsWilliams. Ακολούθησε η ηχογράφηση των «Now is the Time” και «Ko-ko” με το κουιντέτο του Charlie Parker, στο οποίο ο Davis υπήρξε το μικρότερο μέλος του γκρουπ του. Με τον Charlie Parker ήταν συμμαθητές στο Juilliard το 1944 και συγκάτοικοι για ένα χρόνο. Ο ίδιος αναφέρει στη βιογραφία του : «Κάθε βράδυ έγραφα συγχορδίες και αντί να πάω στα μαθήματα έκανα άσκηση». Την πρώτη τρομπέτα του απέκτησε στα 13 του.
Ανήσυχος μουσικός που κατάφερε να σημαδέψει το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα με την εκπληκτική τεχνική του που έφερε αλλαγή νοοτροπίας στην τζαζ. Το 1949 εισήγαγε μια εντελώς καινούργια ορχηστρική αντίληψη στο είδος. Ο αυτοσχεδιασμός τον συνεπήρε στα τέλη του ’50  και στη δεκαετία του ’60 πειραματίστηκε πάνω στις ροκ επιρροές του και έφτιαξε το «Miles in the Sky” (Columbia ’67) για πολλούς ο πρώτος jazz-rock πειραματισμός που έγινε ποτέ (είχε προηγηθεί εκείνος του βιμπραφωνίστα Gary Barton το ’65). Το σίγουρο είναι ότι η jazz-rock πήρε την σημερινή της μορφή επηρεασμένη κύρια από τον Miles Davis. Ένα πρόβλημα υγείας και κυρίως η εμμονή του στη χρήση ναρκωτικών τον έφερε στο περιθώριο την περίοδο 1975-80, μια περίοδο «σεξ και ναρκωτικών», όπως περιγράφει στη βιογραφία του. Όταν κατάφερε να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του μεγαλούργησε και πάλι. Αποφασιστικά τον βοήθησε η ηθοποιός Σίσελι Τάισον, σύζυγός του την περίοδο εκείνη. Επέστρεψε με το άλμπουμ «The Man with the Horn” το ’81, ενώ έπαιξε τότε και σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «Οι «Σκληροί του Μαϊάμι». Λάτρευε τον James Brown και τον Jimi Hendrix που τον έκαναν να προσθέσει κήμπορντς και ηλεκτρική κιθάρα συνδυάζοντας την τζαζ με την φανκ. Η τελευταία του συναυλία έγινε στο Παρίσι στο reunion με τους παλιούς μουσικούς του μεταξύ αυτών τον Jerry Mulligan, όπου ξανάπαιξαν τα έργα της εποχής του Gil Evans σε διεύθυνση του Quincy Jones. Λίγο πριν το τέλος ήρθε και για μια συναυλία στην Αθήνα και το «Παλλάς». Το τέλος ήρθε όταν μεταφέρθηκε με πνευμονία στο νοσοκομείο, όπου λέγεται ότι αρνήθηκε να ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών και έπεσε σε κώμα. Πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1991.           

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ MILES DAVIS

Τη δεκαετία του ’80 άρχισε να μεγεθύνει το ταλέντο του προς μια νέα καλλιτεχνική κατεύθυνση ψάχνοντας μια νέα έκφραση όχι μόνο στην μουσική, αλλά και προς τις οπτικές τέχνες. Την ανησυχία του αυτή έκφρασε μέσω της ζωγραφικής. Άρχισε ζωγραφίζοντας πρωτόγονες φιγούρες και μετά πειραματίστηκε με τα χρώματα και την σύσταση. Ως μουσικός ήταν μορφωμένος, αλλά σαν ζωγράφος ήταν αυτοδίδακτος. Η κύρια επιρροή του, που κράτησε δύο χρόνια, ήταν από ένα κίνημα από το Μιλάνο που λεγόταν «Μέμφις». Βασιζόταν στα έντονα χρώματα και αντιθέσεις μορφών. Το έργο του ωρίμασε και άλλαξε την κατεύθυνση της αφηρημένης τέχνης. Γέμισε το στούντιό του με μάσκες από την Αφρική και προσάρμοσε την μουσική του στις μορφές αυτές και τα χρώματα. Χρησιμοποιούσε παστέλ, ακρυλικά, μολύβια, μαρκαδόρους και προτιμούσε τους μεγάλους καμβάδες.    

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ – 25 Βήματα στον Ουρανό

«Young Miles 1945-1946” (Next Music)
1945. Ένας νεαρός τρομπετίστας πήρε μέρος για πρώτη φορά σε μία σημαντική ηχογράφηση δίπλα στον άλτο σαξοφωνίστα του be-bop Charlie Parker.

“The Complete Birth of the Cool” (Sony)
1948-50. Oι Miles Davis και Gerry Mulligan και κάποιοι άλλοι έγιναν «νονοί» της μοντέρνας jazz. Ένα αριστούργημα της λεπτότητας και της ελαφρότητας.

Walkin’” (WEA)
1954. «Αυτό το άλμπουμ έχει αναστατώσει εντελώς τη ζωή και την καριέρα μου», είπε ο ίδιος. Συμμετέχουν : Horace Silver, Kenny Clarke, Percy Heath, J. J. Johnson, Lucky Thompson, David Schildkraut.

«And the Modern Jazz Giants” (WEA)
1954. Με την συμμετοχή των Thelonious Monk, Milt Jackson, Percy Heath, Kenny Clarke. Ένα κομμάτι-μνημείο της σύγχρονης τζαζ.

“Relaxin” (WEA)
1956. Ένα ιστορικό κουιντέτο : John Coltrane, Red Garland, Paul Chambers, Philly Jo Jones.

“Round About Midnight” (Sony)
1956. Ένα θρίαμβος του κλασικισμού της τζαζ του Miles Davis. Καταπληκτική ρυθμική δύναμη και σόλο εξερευνήσεις στην τρομπέτα.

«Milestones” (Sony)
1958. Συνεργασία με τον Cannonball Adderley και το άλτο σαξόφωνό του. Μια επανάσταση ακόμα για τον Miles Davis.

«Miles Davis and Gil Evans : The Complete Columbia Studio Recordings” (6 cd-Sony)
1957-59 : Η ιστορία μιας λυρικής φιλίας. Μεταξύ Davis και Evans δημιουργήθηκε μια μυστηριώδη δημιουργική και μοναδική αλχημεία. Εδώ υπάρχει ολόκληρη η συνεργασία τους : «Miles Ahead” (1957), “Porgy and Bess” (1958), “Sketches of Spain” (1959).

«Ascenseur pour l’ Echafaud” (Universal)
1957. Μουσική για την ταινία του Louis Malle. Ένας αυτοσχεδιασμός του Davis πάνω σε μια ήδη έτοιμη ταινία για τη μεγάλη οθόνη. Με την Ζαν Μορό.

Cannonball Adderley – «Something Else” (EMI)
1958. Δέχθηκε να παίξει εξαιτίας του φίλου του Julian Adderley, τον οποίο συνόδευσε. Στο πιάνο ήταν ο Hank Jones και ο Art Blakey στα τύμπανα.

«Kind of Blue” (Sony)
1959. Το πιο διάσημο και πιο εμπορικό της αφρο-αμερικανικής μουσικής. Ο Davis αυτοσχεδιάζει στο πιο λυρικό σόλο τρομπέτας του 20ου αιώνα. Παίζει και ο Bill Evans.

«Olympia 20 Mars 1960-Pt 1 and 2” (2 cd-Sony)
 1960. Το αντίο της συνεργασίας John Coltrane και Miles Davis. Ο Coltrane αναγκάστηκε να παίξει με τον Davis από ένα συμβόλαιο. Ιστορική συνεύρεση.

«My Funny Valentine-The Complete Concert 1964” (Sony)
1964. Ζωντανή ηχογράφηση στο Philharmonic Hall της Νέας Υόρκης. Ένα νέο κουιντέτο : Herbie Hancock, Ron Carter, Tony Williams και George Coleman στο τενόρο.

“The Complete Live at the Plugged Nickel” (Sony)
1965. O Davis βρήκε σ’ ένα κλαμπ στο Σικάγο τους καινούργιους συνεργάτες του, ανάμεσά τους και ο πολύς Wayne Shorter. Ένα από τα πιο υπέροχα κουιντέτα του κόσμου γεννήθηκε.

«Miles Davis Quintet 1965-1968 : The Complete Columbia Studio Recordings” (Sony)
Έξι μυθικά άλμπουμ : «E.S.P.”, “Miles Smiles”, “Sorcerer”, “Nefertiti”, “Miles in the Sky”, “Filles de Kilimanjaro” και επιπλέον : «Directions”, “Circle Around”. Στην αυτοβιογραφία του έγραψε : Ο Τony ήταν φωτιά, ο Wayne γεννούσε ιδέες, Herbie και Ron απίθανοι και εγώ ο αρχηγός που τους μάζεψε».

«The Complete In A Silent Way Sessions” (3 cd - Sony)
1968-69. Συνέβη μέσα σε 6 μήνες με τους υπέροχους πιανίστες Hancock, Corea, Zawinul. Ο Davis κάνει μια νέα αρχή.

“The Complete Bitches Brew Sessions” (4 cd-Sony)
1969-70. Στροφή στην «ηλεκτρική περίοδο». Το άλμπουμ λανσάρει τον Davis σαν σούπερσταρ. Πούλησε περισσότερο από 500.000 μέσα σε λίγους μήνες. Μια προαναγγελία των 70’ ς. Μαζί του οι Bennie Maupin, John McLaughlin, Joe Zawinul, Chick Corea, Jack DeJohnette, Billy Cobham, Ron Carter, Dave Holland κ.α.

«On the Corner” (Sony)
1972. To άλμπουμ των απίθανων συναντήσεων, το φανκ του Sly Stone, το blues του Hendrix, το groove του James Brown, αλλά και επιρροές από Stockhausen και Ornette Coleman.

“We Want Miles” (Sony).
1981. Η τελευταία ανάσταση του μετά από πολύ καιρό. Ηχογραφήθηκε ζωντανά σε Ιαπωνία και Αμερική. Παίζουν μαζί του Mike Stern και Marcus Miller.

Decoy” (Sony)
1984. Δεν προσθέτει κάτι καινούργιο στα όσα έχει ήδη κάνει. Αυτό που αξίζει είναι η συνεύρεση με τους John Scofield και Brandford Marsalis.

“You’ re Under Arrest” (Sony)
1985. O Davis ξαναγίνεται ένας αληθινός ροκ-σταρ. Παίζει με τον σαξοφωνίστα Bob Berg και τον κιθαρίστα John Scotfield.

«Aura” (Sony)
1985. Σε μουσική και παραγωγή του Δανού Palle Mikkelborg. Δεν δίστασε ο Davis να μιλήσει για ένα αριστούργημα.

«Tutu” (WEA)
1986. Κάτι μεταξύ φανκ και λυρισμού με την συμμετοχή του groove μπασίστα Marcus Miller.

«Live Around the World” (WEA)
1988-91. Η τελευταία ανάσταση του Davis πριν το τέλος. Ένα ψηφιδωτό ζωντανών ηχογραφήσεων που μάζεψε μέσα σε τρία χρόνια.

“The Essential Miles Davis” (2cd-Sony)
Η πρώτη ανθολογία που είναι αφιερωμένη στον τρομπετίστα που κυκλοφόρησε με αφορμή τα 75 χρόνια από τη γέννησή του. Κομμάτια που ηχογράφησε μεταξύ 1945-1983. Κατάλληλη για αρχάριους φίλους του Miles Davis.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Όταν ο Eric Clapton το 'σκασε από την Ελλάδα



Στο παρακάτω κείμενο υπάρχει το εξής λάθος : Ο αναφερόμενος ως ντράμερ των Juniors, δεν είναι ο Μάκης Σαλιάρης (ντράμερ των We Five, Stormies), αλλά ο Τζίμης Νταής.


Όταν ο Κλάπτον το 'σκασε από την Ελλάδα

Ο θεός της κιθάρας περιγράφει το περιπετειώδες πέρασμά του από την Αθήνα του 1965 στο βιβλίο του «Clapton: The Autobiography». Είχε παίξει και με το ελληνικό γκρουπ «Juniors» ξεσηκώνοντας τον κόσμο


Πόσοι άραγε ξέρουν ή θυμούνται τις πρώτες εμφανίσεις του Ερικ Κλάπτον στην Ελλάδα του 1965 και ότι ο θρύλος του ροκ είχε παίξει με ένα ελληνικό συγκρότημα, τους Juniors; Ελάχιστοι. Να, όμως, που ο «θεός της κιθάρας» στο βιβλίο του «Clapton: The Autobiography» (εκδόσεις Broadway Books) περιγράφει την ελληνική του περιπέτεια με λεπτομέρειες. Μέχρι σήμερα είχαμε τις μαρτυρίες των μελών του γκρουπ του και του Μάκη Σαλιάρη, ντράμερ τότε των Juniors, που δημοσιεύτηκαν στο μουσικό περιοδικό «ΖΟΟ», τον Μάιο του 1997.
Αντιγράφουμε από τις σελίδες του βιβλίου.
«Το μεσοκαλόκαιρο του 1965, έξι από εμάς, αποφασίσαμε αυθόρμητα να φτιάξουμε μια μπάντα και να γυρίσουμε τον κόσμο με αυτοκίνητο, χρηματοδοτώντας το ταξίδι δίνοντας συναυλίες καθ' οδόν.
Ονομάσαμε το συγκρότημα Glands1. Ο John Bailey έκανε τα φωνητικά, ο Bernie Greenwood ήταν στο σαξόφωνο, ο Jake Milton στα ντραμς, ο Ben Palmer έπαιζε πιάνο και στο μπάσο είχαμε τον Bob Rae. Ο Bernie είχε ένα MGA το οποίο ανταλλάξαμε για ένα αμερικάνικο Ford Galaxy stationwagon για τη μεταφορά μας. Εγώ είχα εξοικονομήσει μερικές εκατοντάδες στερλίνες και αγόρασα έναν ενισχυτή και δύο κιθάρες.
Την κοπάνησα από Μάγιαλ
Αν ληφθεί υπόψη ότι εγώ ήμουν, υποτίθεται, αυτός που τραβούσε την προσοχή στους Bluesbreakers, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν ανεύθυνο από μεριάς μου να την κοπανήσω έτσι. Το μόνο που είπα στον John (Mayall) ήταν ότι θα έλειπα για λίγο. Πραγματικά τον άφησα στα κρύα του λουτρού και αναγκάστηκε να ψάξει ανάμεσα σε αρκετούς κιθαρίστες ώστε να καλύψει το κενό όσο θα έλειπα.
Αφού στριμωχτήκαμε και οι έξι στο Ford Galaxy ξεκινήσαμε τον Αύγουστο, διασχίζοντας τη Γαλλία και το Βέλγιο, με σκοπό να συνεχίσουμε ώσπου να βρούμε κάπου να παίξουμε. Δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε, πιστεύοντας ότι κατά κάποιον τρόπο θα μας χαμογελούσε η τύχη καθώς ταξιδεύαμε. Το ταξίδι μας παραλίγο να τελειώσει πριν καν αρχίσει. Φθάσαμε στο Μόναχο, ενώ το φημισμένο φεστιβάλ μπίρας ήταν σε εξέλιξη. Βρισκόμασταν σ' ένα κιόσκι πίνοντας μπίρες, όταν ο Bob Rae είχε την φαεινή ιδέα να ανάψει το τσιγάρο του με ένα χαρτονόμισμα των πέντε λιρών. Αυτό προκάλεσε μεγάλο καβγά με ένα άλλο μέλος του γκρουπ που θεώρησε υπερβολική μια τέτοια χειρονομία και ήρθε η ρήξη. Καταλήξαμε να ξεφορτώσουμε όλον τον εξοπλισμό από το αυτοκίνητο και στην ομόφωνη απόφαση να επιστρέψουμε στην Αγγλία. Το επόμενο πρωί τα ξαναβρήκαμε. Ξαναφορτώσαμε το Ford και πήραμε πάλι τον δρόμο.
Ωμό κρέας Θεσσαλονίκης
Οδηγώντας μέσω Γιουγκοσλαβίας, σ' ένα λιθόστρωτο δρόμο ανάμεσα στο Ζάγκρεμπ και το Βελιγράδι, το αυτοκίνητο έτρεμε τόσο πολύ που στο τέλος διαλύθηκε. Το σασί κυριολεκτικά ξεκόλλησε. Αναγκαστήκαμε να το δέσουμε γύρω και κάτω από το αμάξι με σκοινί. Ετσι λοιπόν, τώρα ταξιδεύαμε έξι άνθρωποι μαζί με όλο τον εξοπλισμό μας σε ένα αυτοκίνητο που το συγκρατούσε ένα κομμάτι σκοινί! Οταν τελικά μπήκαμε στην Ελλάδα και φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη ήμασταν τόσο πεινασμένοι, επειδή δεν είχαμε φάει τίποτα τόσες μέρες, που φάγαμε ωμό κρέας από έναν χασάπη...
Συνεχίζοντας, φτάσαμε στην Αθήνα και πιάσαμε δουλειά σ' ένα κλαμπ που λεγόταν Igloo. Ονομαζόταν έτσι επειδή το εσωτερικό του είχε σχεδιαστεί να μοιάζει με παγωμένη καλύβα. Είχε ένα μόνιμο γκρουπ, τους Juniors, και ο μάνατζέρ τους χρειαζόταν άλλο ένα γκρουπ για support, επειδή το πρόγραμμά τους ξεκινούσε στις 7 το απόγευμα και τραβούσε μέχρι τις 2 ή 3 το πρωί.
Πιάσαμε δουλειά στο Igloo
Ο John Bailey κατάφερε τον τύπο να μας προσλάβει. Βρήκαμε ένα δωμάτιο στον τελευταίο όροφο, που το νοίκιαζε ένας Αιγύπτιος συνταγματάρχης. Με ενθουσίασε το σπίτι και πολύ σύντομα άρχισα να το απολαμβάνω. Το πρόγραμμα αποτελείτο από εμάς, να παίζουμε τρία σετ κάθε μέρα, μαζί με τους Juniors που έπαιζαν τραγούδια των Beatles και των Kinks. Μιας και δεν τα ξέρανε τα κομμάτια καλά, τους βοηθούσαμε λιγάκι. Δυο βράδια αργότερα οι Juniors είχαν ένα τροχαίο δυστύχημα, και δυο από αυτούς σκοτώθηκαν επί τόπου.2 Το επόμενο πρωί, πίναμε καφέ στο κλαμπ, όταν ο μάνατζερ όρμησε μέσα κι άρχισε να ουρλιάζει το όνομα Θάνος, του κιμπορντίστα, με τον οποίο ήταν προφανώς ερωτευμένος και ήταν ένας από τους δύο που είχαν σκοτωθεί. Ούρλιαζε Θάνο-Θάνο-Θάνο και μετά άρχισε να πετάει ποτήρια στον καθρέφτη πίσω από το μπαρ. Κάποιος μας είπε ότι θα ήταν καλύτερα να βγούμε έξω, έτσι λοιπόν φύγαμε κι αυτός τα έκανε όλα λίμπα.
Το κλαμπ έκλεισε για δύο μέρες και μας συμβούλεψαν να παραμείνουμε, διότι θα βρισκόταν κάποια λύση. Επισκεύασαν το κλαμπ και κάποιος που εκπροσωπούσε τον πληγωμένο μάνατζερ με πλησίασε λέγοντάς μου ότι ήταν να βάλουν πάλι μπροστά το μαγαζί κι ότι με ήθελαν να παίξω με τους Juniors. Ετσι πριν το καταλάβω καλά καλά βρέθηκα να παίζω ένα σετ μαζί τους, ένα σετ με το δικό μου γκρουπ, μετά ένα σετ μαζί τους κ.ο.κ έως ότου κατέληξα να παίζω έξι ώρες ασταμάτητα.
Μπροστά σε 10.000 άτομα
Μετά από κάποιες μέρες, οι Juniors ξαφνικά την κοπάνησαν. Ηξερα όλα τα τραγούδια που ήθελαν να παίξω και φαίνεται ότι είχα συμβάλει στο γκρουπ με κάτι που δεν είχαν πριν. Και πριν το καταλάβω, βρεθήκαμε να παίζουμε στον Πειραιά μπροστά σε 10.000 άτομα.3 Χαιρόμουνα που μπορούσα να βοηθήσω τους Juniors ν' αποκτήσουν ένα μεγαλύτερο κοινό, αλλά αυτό με γύρναγε πίσω, στον κόσμο της ποπ, που είχα προσπαθήσει να αφήσω πίσω μου. Ηταν σαν deja vu.
Στο μεταξύ οι Glands είχαν μπουχτίσει και τρώγονταν να φύγουν. Οταν είπα στον ντράμερ των Juniors ότι σκεφτόμουν να φύγω μου είπε: «Καλύτερα όχι, ο μάνατζερ θα σε κυνηγήσει αν προσπαθήσεις να φύγεις και θα σου κόψει τα χέρια».4 Μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν αστειευόταν κι έτσι καταστρώσαμε ένα σχέδιο διαφυγής. Ο Ben έβγαλε κρυφά εισιτήρια για το τρένο, ενώ οι υπόλοιποι μάζεψαν τα πράγματά τους ώστε να είναι έτοιμοι να φύγουν. Ενα απόγευμα εμφανίστηκα, όπως συνήθως, για πρόβα με τους Juniors, αλλά είχαμε κανονίσει να περιμένει ένα αυτοκίνητο από την άλλη πλευρά του κτιρίου. Μόλις δόθηκε το σινιάλο, είπα ότι πήγαινα τουαλέτα, βγήκα από την μπροστινή πόρτα, μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα κατευθείαν στο σταθμό, όπου μαζί με τον Ben πήραμε το τρένο για το Λονδίνο αφήνοντας τους Juniors σύξυλους. Ο ντράμερ των Juniors ήταν αυτός που μας βοήθησε και βασικά του χρωστάω τα χέρια μου. Σ' ευχαριστώ, μάγκα μου, δεν θα μπορέσω ποτέ να σε ξεπληρώσω...
Αφησα πίσω μου μια ωραία Gibson Les Paul και ένα ενισχυτή Marshall.5 Τα υπόλοιπα παιδιά συνέχισαν ανά τον κόσμο, αν και ένας θεός ξέρει πώς ακούγονταν χωρίς κιθάρα και πιάνο. Επιστρέφοντας στην Αγγλία, τέλος Οκτωβρίου 1965, ανακάλυψα ότι τη θέση μου στους Bluesbreakers είχε καλύψει ένας λαμπρός κιθαρίστας ονόματι Peter Green, αργότερα μέλος των Fleetwood Mac...»
1. Αργότερα το άλλαξαν σε Faces.
2. Το πολύνεκρο δυστύχημα έγινε τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 1965, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Νεκροί ήταν ο Θάνος Σουγιούλ, 22 ετών, η μνηστή του Νανά Μπενέτου, 18, ο Γιάννης και η σύζυγός του Ελένη Κρασούδη, 28 και 20 αντίστοιχα. Βαριά τραυματισμένος ανασύρθηκε ο κιθαρίστας Αλέκος Καρακαντάς, 19 ετών.
3. Η συναυλία έγινε τη Δευτέρα 25 Οκτωβρίου στον κινηματογράφο «Τερψιθέα» της Νίκαιας.
4. Ο ντράμερ των Junior ήταν ο Μάκης Σαλιάρης.
5. Στις 28 Οκτωβρίου, ο Bernie Greenwood έστειλε επιστολή στον Μάκη Σαλιάρη, που του ζητούσε να πουλήσει τον ενισχυτή και να στείλει τα χρήματα στον Eric Clapton.
* Η έρευνα, η απόδοση, η επιμέλεια του κειμένου και οι σημειώσεις έγιναν από τους Χάρη & Βαγγέλη Καββαδία. Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο τους.

«Εκανε την Gibson να κελαηδά»

«Δεν είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς μια από τις πιο συναρπαστικές εποχές της ζωής του...
Και εκείνη η εποχή, Οκτώβριος του '65, ήταν ξεχωριστή για μένα. Ημουν αραχτός στο γραφείο του ιδιοκτήτη του Igloo, όταν πέρασαν την είσοδο του μαγαζιού κάποιοι Εγγλέζοι μουσικοί, ζητώντας δουλειά σε καθημερινή βάση. Οταν ο ιδιοκτήτης τούς ζήτησε να παίξουν για να κρίνει αν του κάνουν, αυτοί έφεραν τα όργανά τους και τα 'στησαν, έχοντας όμως ένα μικρό πρόβλημα: δεν είχαν ντράμερ! Τους την κοπάνησε με μια κοπέλα στο Πρίντεζι... Τότε προσφέρθηκα εγώ να συμπληρώσω το γκρουπ τους. Faces ήταν τ' όνομά τους, και ξεκινήσαμε. Το σχήμα άρεσε κι αρχίσαμε τις πρόβες στο σπίτι που είχα τότε στην οδό Πιπίνου. Δέσαμε περίφημα, η ανταπόκριση που είχαμε στον κόσμο ήταν μεγάλη. Μεγάλος όμως ήταν κι ο κιθαρίστας του συγκροτήματος. Ηταν ο Eric Clapton!
Αγνωστος τότε στην Ελλάδα, ωστόσο 6 μήνες νωρίτερα είχε μια μεγάλη επιτυχία με τους Yardbirds, το «For your love». Καθαρόαιμος μπλουζίστας, εγκατέλειψε τους Yardbirds τότε, διότι ξέφευγαν από τον blues προσανατολισμό τους για πιο ποπ πράγματα... Στο Igloo ήταν ο αρχηγός, όπως ήταν φυσικό, των Faces. Δεν το έπαιζε όμως αρχηγός, ήταν πολύ συνεσταλμένος, εγκρατής και σοβαρός. Αλλά όταν έπιανε στα χέρια του την Gibson, την έκανε να κελαηδά. Είχα πάθει πλάκα! Οπως πλάκα είχε πάθει κι ο κόσμος που τον έβλεπε κάθε βράδυ. Χαμός έγινε και στη συναυλία που δόθηκε εις μνήμην του Σουγιούλ, που είχε σκοτωθεί εκείνες τις μέρες σε τροχαίο. Υστερα από αυτό έφυγαν από την Ελλάδα και η μόνη επαφή που είχα έκτοτε μαζί τους ήταν μια επιστολή που μου έστειλε ο Bernie Greenwood, ζητώντας να πουλήσουμε τον ενισχυτή του Clapton και να του στείλουμε τα χρήματα».

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Eric Burdon, Αθήνα Μάιος 2013, Συνέντευξη





Ο Eric Burdon, η ψυχή των θρυλικών Animals επιστρέφει στην Αθήνα για τρεις μοναδικές συναυλιακές βραδιές στο Half Note Jazz Club και μιλά στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και στον Αίαντα Αρτεμάκη. Η συνέντευξη μεταδόθηκε σήμερα στην εκπομπή «Στάση των Δύο».

Δημοσιογράφος: Ένας ζωντανός θρύλος με την ακμαιότητα ενός έφηβου. Από πού προέρχεται όλη αυτή η ενέργεια;

Ε. Burdon: «Δεν ξέρω, θα πρέπει να ρωτήσετε την μητέρα μου, δυστυχώς δεν είναι μαζί μας πλέον... Δεν ξέρω να σου πω, αλήθεια. Υπάρχει μια ενέργεια που προέρχεται από το κοινό. Νιώθεις και δέχεσαι μία συγκεκριμένη δύναμη από τον κόσμο. Νομίζω ότι από εκεί προέρχεται».

Δημοσιογράφος: Έχετε έρθει στην Ελλάδα αρκετές φορές. Είχατε την δυνατότητα να την γυρίσετε ως απλώς επισκέπτης και αν ναι, ποια ανάμνηση ξεχωρίζετε;

Ε. Burdon: «Η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα ήταν στην Αμοργό. Είναι ένα πανέμορφο νησί, πολύ απομακρυσμένο και εκθαμβωτικό. Έχω πάει σε αρκετά νησιά, αλλά η Αμοργός είναι το αγαπημένο μου. Σου παίρνει αρκετές ώρες για να φτάσεις εκεί, αλλά δεν με πειράζει, γιατί μου αρέσει να βρίσκομαι στον ωκεανό».

Δημοσιογράφος: Επιστροφή στο Half Note Jazz Club για τρεις μαγικές νύχτες. Τι θα έχει την ευχαρίστηση να ακούσει το κοινό;

Ε. Burdon: «Το συζητούσαμε χθες βράδυ με τους μουσικούς. Θέλουμε να περάσουμε καλά. Θέλουμε να πειραματιστούμε λίγο, να ταξιδέψουμε στο παρελθόν. Πίσω στα μπλουζ με τα οποία μεγαλώσαμε. Αλλά έχω και ένα νέο άλμπουμ και θα παίξουμε κάποια τραγούδια και από εκεί. Ονομάζεται “Until your river runs dry” και πάει καλά, ειδικά στο ραδιόφωνο στις ΗΠΑ και αισθάνομαι πολύ ωραία για αυτό. Οπότε θα παίξουμε και τραγούδια από την περίοδο με τους Animals, αλλά και καινούργια. Και άλλα που μου αρέσει να τα κάνω, μόνο και μόνο γιατί περνάμε καλά με αυτά».

Δημοσιογράφος: Αν θυμάμαι καλά είχατε πει σε συνέντευξή σας παλιότερα στην εφημερίδα The Telegraph -διορθώστε με, αν κάνω λάθος-, ότι είστε μη πολιτικοποιημένος. Στον τελευταίο σας δίσκο, ωστόσο, οι μουσικές σας δημιουργίες έχουν πολιτικό, θρησκευτικό και περιβαλλοντικό χαρακτήρα. Γιατί τώρα;

Ε. Burdon: «Το ότι δεν είσαι πολιτικοποιημένος δεν σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει ή ότι δεν μπορείς να εκφράσεις τις απόψεις σου για την παγκόσμια πολιτική. Είμαι μη πολιτικοποιημένος σε ό,τι αναφορά κάθε χώρα ξεχωριστά. Ακόμα και για αυτήν που κατοικώ αυτήν την στιγμή, τις ΗΠΑ. Δεν μπορώ να νιώσω αρκετά άνετα με την πολιτική διαδικασία στις ΗΠΑ. Και πλέον έχω χάσει κάθε επαφή με την πολιτική διαδικασία στο Ηνωμένο Βασίλειο, γιατί λείπω πολύ καιρό από εκεί. Αλλά καταλαβαίνω τι συμβαίνει στον κόσμο και αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Το τι συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο».

Δημοσιογράφος: Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ρατσιστικές ομάδες και νεοναζί αυξάνονται συνεχώς. Συμβαίνει το ίδιο και στις ΗΠΑ; Και θα ήθελα να μου πείτε ποιες είναι οι σκέψεις σας για αυτές τις ιδεολογίες...

Ε. Burdon: «Αρχικά, δεν νομίζω ότι είναι ιδεολογίες. Νομίζω ότι βρίσκεται παντού. Οπουδήποτε υπάρχει κόσμος, που δεν υπάρχει ένα αληθινό ιδεολογικό “σπίτι”, για να είσαι μέρος του. Είναι πολύ εύκολο να γυρίσεις στον ρατσισμό και -τι να πω-, να μαγευτείς από την σκοτεινή πλευρά της πολιτικής. Αλλά όσο περιλαμβάνει βία, δεν είναι πολιτική και πιστεύω ότι είναι στην ουσία τραγωδία το ότι τέτοιες ιδέες πλανώνται στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα έχουν καρδιά; Έχουν μυαλό; Αυτή είναι η δική μου ερώτηση».

Δημοσιογράφος: Μετά από την περιπέτειά σας με τα ναρκωτικά, θα λέγατε ότι κερδίσατε πολύτιμη εμπειρία από αυτήν την περίοδο της ζωής σας;

Ε. Burdon: «Ναι, θα έλεγα ότι κέρδισα πολύτιμη εμπειρία. Ξέρω από τι να μείνω μακριά. Ξέρω ποιο είναι το σωστό μέτρο. Αυτό είναι το μυστικό. Αλλά πώς θα μπορούσα να μην ενδιαφέρομαι για τα ναρκωτικά, από την στιγμή που έπαιρνα φάρμακα από όταν ήμουν μωρό από γιατρούς; Είχα άσθμα από μικρός και αν κάποιος μου έδινε κάτι που θα με βοήθαγε να αναπνεύσω, τότε θα πίστευα σε έναν κόσμο ναρκωτικών και φαρμάκων. Και θα θέλω να εξερευνήσω περισσότερο και τι ακριβώς υπάρχει στον κόσμο. Ακόμα ψάχνουν την «μαγική σφαίρα» που θα θεραπεύσει τον καρκίνο και άλλες σοβαρές ασθένειες. Είναι απίστευτο. Ξοδεύουμε τόσα για πολεμικές διαμάχες και ακόμα δεν μπορούμε να βρούμε θεραπεία για ασθένειες όπως ο καρκίνος».

Δημοσιογράφος: Οπότε ποια θα ήταν η συμβουλή σας στους νέους;

Ε. Burdon: «Δεν θέλω να δώσω σε κανέναν συμβουλές. Δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Η δική μου προσωπική εμπειρία ήταν ακριβώς αυτό. Η προσωπική μου εμπειρία. Έχω δει ζωές να καταστρέφονται. Είναι τραγικό. Οι άνθρωποι βάζουν τα πάντα στα ρουθούνια τους, αν κάτι τέτοιο πιστεύουν ότι θα τους φέρει ένα νέο ψυχικό περιβάλλον. Αλλά κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο. Σε όλα, το σωστό μέτρο είναι το σημαντικό. Και πώς να ξέρουν τα νεαρά άτομα ποιο είναι το σωστό μέτρο; Δεν ξέρουν και πεθαίνουν. Και αυτό είναι επίσης τραγωδία».

Δημοσιογράφος: Τα επόμενα βήματά σας ποια θα είναι; Να περιμένουμε ένα νέο βιβλίο, ένα νέο δίσκο ή ακόμα και μία ταινία;

Ε. Burdon: «Ήδη σκέφτομαι το νέο δίσκο και έχω σχεδόν τελειώσει το νέο μου βιβλίο. Όταν γυρίσω στην Καλιφόρνια θα το ολοκληρώσω. Οι εκδότες το περιμένουν».

Δημοσιογράφος: Πώς προέκυψε το όνομα του συγκροτήματος Animals; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήταν επειδή συμπεριφερόσασταν σαν ζώα στην σκηνή...

Ε. Burdon: «Συμπεριφερόμασταν ως ζώα και επί της σκηνής και εκτός για αρκετό καιρό... Αλλά είχα έναν φίλο που το ψευδώνυμο του στην συμμορία που άνηκε ήταν Animal. Και πίστευα ότι ήταν ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που ήξερα. Σκέφτηκα να ονομάσουμε έτσι το γκρουπ προς τιμήν του. Αυτή ήταν η αρχή του ονόματος για τους Animals. Αλλά όταν μιλάμε για το όνομα Animals, δεν εννοούσαμε την συμπεριφορά των ζώων, αλλά για το γεγονός ότι τα ζώα σκοτώνουν μόνο από ανάγκη, ενώ οι άνθρωποι για ευχαρίστηση. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Αυτή ήταν η ιδεολογία που θέλαμε να φέρουμε στο κοινό».