Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη" του Γιάννη Αλεξίου








"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη " 

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 






ΑΝHΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ των υπέροχων φωνών που αναδείχθηκαν στη δεκαετία του '90 στην τελευταία αξιόλογη αναλαμπή του ελληνικού τραγουδιού και στις πιο χαρακτηριστικές φωνές της τελευταίας 20ετίας. Η γλυκύτατη και σεμνή ερμηνεύτρια ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ αν είχε γεννηθεί σε μια άλλη εποχή, τότε που ο Μίκης Θεοδωράκης μεγαλουργούσε κάτι μου λέει μέσα μου ότι θα την είχε δίπλα του, μαζί με εκείνες τις προικισμένες φωνές που ευτύχησαν σε αυτό. Ωστόσο είναι δίπλα του από το 1996 και μάλιστα ερμηνεύει τραγούδια με την Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Η Κ. Βέττα δεν έκρυψε ποτέ την λατρεία της για το έργο του Μίκη κι έτσι στο καινούργιο της δίσκο ερμηνεύει με το δικό της τρόπο, εξαιρετικά, τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη στο cd - βιβλίο


"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη " που περιέχει 11 εμπνευσμένες διασκευές-επανεκτελέσεις και 2 ολοκαίνουργια τραγούδια με την ενορχήστρωση του συνθέτη και πιανίστα Γιάννη Κ. Ιωάννου μόνιμου συνεργάτη της εδώ και χρόνια. Ο Ιωάννου έγραψε το "Της Ρωμιοσύνης Μελωδέ" ένα από τα δύο καινούργια τραγούδια, ενώ το "Μπροστά στην μαύρη λεωφόρο" είναι ανέκδοτο του Μίκη, μια σύνθεση από τη νεαρή του ηλικία, οπότε έτσι μ' ένα μαγικό τρόπο η Βέττα συνδέεται με τον Μίκη και την χρυσή εποχή του !
Η Καλλιόπη Βέττα ξεκίνησε να δουλεύει το άλμπουμ το '09 και μέσα στην κρίση το Δεκέμβριο του '15.
*Κυκλοφορεί σε όλα τα δισκοπωλεία και βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις «Εύμαρος» (Κεντρική διάθεση Γ. Σεφέρη 7, Δάφνη Τ:210-9708.811, 6984-911.622).

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου














 ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ


Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου


 Ο Κώστας Μπαλαχούτης πάντα έσταζε…μέλι όταν μιλούσε για τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα και τον εκτιμούσε. Έτσι ήταν φυσικό επακόλουθο να γίνει βιογράφος του αν και ο Μακεδόνας μουσικοσυνθέτης στα 69 του χρόνια παραμένει ενεργός και παραγωγικός. Τον καιρό αυτό μάλιστα εμφανίζεται με τον Αντώνη Ρέμο – ετοιμάζουν δίσκο -  και τη Φωτεινή Δάρρα στον «Διογένη», σε ένα ασυνήθιστο για κάποιους μουσικό «πάντρεμα». Όμως το λαϊκό τραγούδι χωρά πια παντού, ακόμη και στην Παλιά Βουλή, ένα «απόρθητο κάστρο» έως τώρα για το μπουζούκι, ένας χώρος όπου έβγαζε λόγους κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
 Ο Χρήστος Νικολόπουλος πέτυχε ένα ρεκόρ στην παρουσίαση του βιβλίου του «Η Ζωή Μου…Τα Τραγούδια Μου» καθώς στο τέλος της εκδήλωσης ο ατόφιος ήχος του μπουζουκιού του ήχησε για πρώτη φορά και στο Αμφιθέατρο του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, όπως και παλιότερα στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά και στο Ηρώδειο, χώροι που «άλωσε» η γνήσια πενιά του. Ιστορική στιγμή καθώς οι προκάτοχοί του, όπως οι Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Χιώτης και αρκετοί ακόμη δεν τα κατάφεραν κι ας είχαν περγαμηνές, γιατί έζησαν σε άλλες εποχές, πιο δύσκολες, στις οποίες το μπουζούκι είχε άλλη αντιμετώπιση.


 Ο Χρήστος Νικολόπουλος αναδείχθηκε σε ένα κομβικό σημείο της εξέλιξης του λαϊκού τραγουδιού, την περίοδο που μαθήτευε δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη στη δεκαετία του ’70, ενώ σε νεαρή ηλικία στη δεκαετία του ’60 που έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, πρόλαβε τους προκατόχους του. Άνθισε όταν αυτοί έφυγαν για να συνεχίσει να γράφει με λαμπρό τρόπο την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού στη δεκαετία του ’80 έχοντας δίπλα του κυρίως τον Γιώργο Νταλάρα έως ότου έκανε τη δική του λαϊκή ορχήστρα παραμένοντας έως σήμερα «στυλοβάτης» του λαϊκού τραγουδιού στην πιο κρίσιμη καμπή του, αλλά και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού.    

 Έχει γράψει συνολικά 1.800 τραγούδια και έχει συμμετάσχει σε περίπου 2.000 ηχογραφήσεις ! Πριν πιάσει το μπουζούκι στα χέρια του ζούσε σε δύο πλινθόκτιστα δωμάτια στο Καψοχώρι του Νομού Ημαθείας και αν ήθελε κανείς να πάει προς..νερού του έπρεπε να βγει έξω στο κρύο και στη βροχή ! Κάποια στιγμή βρήκε ένα ακορντεόν κι άρχισε να το ψηλαφίζει, ώσπου ο πατέρας του που ήταν γεωργός, του δώρισε ένα μπουζούκι. Ανακάλυψε το Χιώτη κι έγινε το ίνδαλμά του. Ξεκίνησε να παίζει την εποχή που οι μπουζουξήδες όταν έβλεπαν μια όμορφη τραγουδίστρια στο πάλκο την κόρταραν παίζοντας το μπουζούκι τους μπροστά της και χαμηλά…

 Αγαπημένο του τραγούδι απ’ όσα έγραψε είναι «Των Αγγέλων Τα Μπουζούκια», ένα κομμάτι του 1993, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, που έγραψε το 1993 και υπάρχει αρχικά ορχηστρικό στο δίσκο του «Ξημέρωμα 1ης Ιανουαρίου 2000 μ. Χ.», το οποίο τραγούδησαν μετά σε πρώτη εκτέλεση οι Μιχάλης Δημητριάδης και Ελένη Τσαλιγοπούλου.

 Στην παρουσίαση του βιογραφικού βιβλίου του ο διευθυντής του Ogdoo.gr, στιχουργός, ερευνητής του λαϊκού τραγουδιού και συγγραφέας Κώστας Μπαλαχούτης - μεταξύ άλλων βιβλίων του για το τραγούδι έχει γράψει και την βιογραφία της Γιώτας Λύδιας "Η πιο μεγάλη ώρα" - είπε για την εργασία του πάνω στον Χρήστο Νικολόπουλο τονίζοντας ότι το λαϊκό τραγούδι υστερεί σε βιβλιογραφία : «Δεν υπάρχουν αναφορές για το λαϊκό τραγούδι. Που είναι για παράδειγμα η βιογραφία του Πάνου Γαβαλά ; Το λαϊκό τραγούδι έχει αξίες, ηθική, είναι στάση ζωής. Προλογίζω την κάθε ενότητα του βιβλίου και μετά μπαίνει ο λαϊκός ήρωας να τα πει».

 Από την πλευρά του ο Χρήστος Νικολόπουλος ανέφερε : «Δεν θέλω ανδριάντες, όπως προαναφέρθηκε, ούτε τίποτα. Είμαι ένας άνθρωπος απλός, όπως όλοι σας. Ο μεγαλύτερός μου δάσκαλος ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης. Πορεύτηκα με αξιοπρέπεια και σεμνότητα. Κάποια στιγμή ένοιωσα την υποχρέωση να πω όσα έζησα. Έβαλα απέναντι την συνείδησή μου  και τον εαυτό μου ώστε να είμαι αξιόπιστος. Απέφυγα αβανταδόρικες και πομπώδεις εκφράσεις».


 Εκεί ήταν φυσικά και ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνευτής μεγάλων επιτυχιών του Χρήστου Νικολόπουλου, ενώ φυσικά έχουν μείνει αλησμόνητες οι κοινές εμφανίσεις τους σε συναυλίες όπου «χαλούσαν» κόσμο στα 80ς. Όταν στο τέλος της εκδήλωσης στο κατάμεστο χώρο της Παλιάς Βουλής, ο Γ. Νταλάρας έπιασε την κιθάρα και ο  Χρ. Νικολόπουλος το μπουζούκι του για να πουν τρία τραγούδια για φινάλε, ανέφερε ; «Γνωριστήκαμε με τον Χρήστο το 1967 και είμαστε ακόμη εδώ. Από τους σπουδαιότερους παίκτες του μπουζουκιού και από τους σπουδαιότερους συνθέτες. Μακάρι οι συνάδελφοί μου να βρουν στη ζωή τους τέτοιους φίλους και τέτοιες συνεργασίες σαν αυτές που πλέξαμε εγώ κι ο Χρήστος». Ακολούθως ο Γιώργος Νταλάρας με την συνοδεία του μπουζουκιού του Χρήστου Νικολόπουλου τραγούδησε ; «Στων Αγγέλων Τα Μπουζούκια», «Μη Γυρίζεις Πια» (το αφιέρωσε στον τυφλό ακορντεονίστα και μουσικοσυνθέτη Κώστα Σταματάκη) και τις «Νταλίκες»…
Και με την σκέψη ότι οι…Κυβερνήσεις Πέφτουν Μα Ο Χρήστος Νικολόπουλος Μένει, το λαϊκό τραγούδι συνεχίζει την πορεία του έχοντας τον «τελευταίο των Μοϊκανών» ακμαίο !

*Η βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου «Η Ζωή Μου…Τα Τραγούδια Μου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  «Αλκυών» και περιέχει συλλεκτικό cd με σπάνιες ανέκδοτες ηχογραφήσεις γνωστών και άγνωστων τραγουδιών του που ερμηνεύουν οι Νταλάρας, Μητροπάνος, Μητσιάς, Χ. Αλεξίου, Κωνσταντίνα, Π. Τερζής, Βελής, Μακεδόνας και ο ίδιος ο συνθέτης στο «Βραδιάζει». 
*Οι φωτογραφίες από την εκδήλωση είναι του Γιάννη Κανελλόπουλου

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Ο RAMSEY LEWIS ΣΤΟ «GAZARTE» Ρεπορτάζ του Γιάννη Αλεξίου

















Ο RAMSEY LEWIS ΣΤΟ «GAZARTE» ΣΑΒΒΑΤΟ 6-2-2016

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Μοναδικές στιγμές ποιοτικής jazz χάρισε στο κοινό του ο θρυλικός Ramsey Lewis από το Σικάγο, του Ιλινόις, στο κατάμεστο και υπέροχο «Gazarte»  στην πρώτη επίσκεψη του στην Ελλάδα  στη διάρκεια της εορταστικής περιοδείας του για την 80η επέτειο των γενεθλίων του. Από τους τελευταίους σπουδαίους τζαζίστες που αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον μουσικό πολιτισμό της Αμερικής, γι’ αυτό άλλωστε του ευχήθηκε προσωπικά ο Ομπάμα στα 80α γενέθλιά του μιλώντας για το ταλέντο του, αλλά και ολόκληρος Γούντι Άλλεν έβαλε τραγούδι τίτλων και μουσική επένδυση στη διάρκεια του έργου την μεγαλύτερη επιτυχία του «The In Crowd» στην τελευταία ταινία του «Παράλογος Άνθρωπος» . Ο Ramsey Lewis  ήρθε στη Αθήνα από το Πόρτο της Πορτογαλίας και «πετάει» για Τζώρτζια, πάει μετά στο Παρίσι και τον περιμένει το φημισμένο «Ronnies Scott» στο Λονδίνο για 5 εμφανίσεις, σ’ ένα τριήμερο του εκεί με διπλές εμφανίσεις, πριν συνεχίσει την περιοδεία του στην Αμερική.  

  Μεγάλη μας τιμή λοιπόν που ο πανύψηλος αυτός γίγαντας της jazz – φέρνει λίγο του Louisiana Red – κάθισε στο πιάνο του ένα τέταρτο μετά τις 10 έχοντας δίπλα του το κουαρτέτο του που αποτελούσαν οι αφρο-αμερικανοί μουσικοί : ο καταπληκτικός κιθαρίστας με το «σκάφος» του, μια παλιά Gibson, o Henry Johnson, ο κοντραμπασίστας Joshua Ramos και ο ντράμερ Charles Heat.   
  
Ο χώρος ιδανικός. Είναι θαυμάσιο που αν δεν πηγαίνεις συχνά στο «Gazarte» όταν μπαίνεις να δεις μια συναυλία, ο χώρος που σε υποδέχεται είναι αλλαγμένος από την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκες, καθώς ο ιδιοκτήτης και φίλος της jazz, Λεωνίδας Πετρόπουλος αξιοποιεί τις σκηνοθετικές του ικανότητες με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι το θυμάμαι το χώρο αυτό στο Γκάζι, πάντα διαφορετικό από live σε live, τις φορές που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, εμφανίσεις των Νίκου Ξυδάκη, Manu Dibango, Jose Felisiano, Pee Wee Ellis και τώρα ο Ramsey Lewis ! Ίσως ο μοναδικός χώρος στην Αθήνα, όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και το κοινό παρακολουθεί προσηλωμένο την συναυλία, όπως και στο εξωτερικό, σε σημείο που μπορεί να ακουστεί το τρίξιμο των πιάτων, ή το τρίξιμο του ξύλου στο κατέβασμα του σκαλοπατιού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμμετέχει το κοινό μόλις ζεσταθεί, όπως και το Σάββατο στο live του Ramsey Lewis.

To σκηνικό ήταν ένας περίεργος και επιβλητικός πολυέλαιος στο αριστερό μέρος, μεγάλα κεριά αναμμένα αριστερά και δεξιά της σκηνής, τρία μπλε φώτα και δύο ροζ στο ταβάνι. Ο Ramsey Lewis μας ευλόγησε παίζοντας για πρώτο κομμάτι το «Blessing» του John Coltrane και μετά από ένα ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα συναισθηματικό μακρύ σόλο στο κοντραμπάσο του Ramos, έπιασε μια bossa nova, το κλασικό «Desafinados» του Antonio Carlos Jobim  για να μας πάει αμέσως μετά στην καρδιά των 60ς παίζοντας το «A Hard Days Night» των Beatles ! Ήδη μια κοπέλα χόρευε σαν τρελή κάτω στην άκρη της σκηνής και πολλοί περισσότεροι μετά όταν ο Ramsey Lewis αφιέρωσε στον μεγάλο εκλιπόντα της Πέμπτης, μόλις δύο μέρες πριν, Maurice White, τον «εγκέφαλο» και ιδρυτή των Earth Wind And Fire, το τραγούδι που είναι γνωστό ως το «Wayo» από την συνεργασία τους το 1975 στο δίσκο «Gratitude» των Earth Wind And Fire, εκεί το τραγούδι αναγράφεται ως «Sun Goddess». Το τραγούδι αυτό που τραγούδησε στο «Gazarte» ο κιθαρίστας Johnson,  το ηχογράφησε ξανά στο τελευταίο επετειακό για τα 80χρονα, δίσκο του «Taking Another Look» (Ιούλιος 2015).
Το 90λεπτο σετ του έκλεισε με δύο encore και φυσικά για το τέλος επιφύλαξε το πασίγνωστο πια «The In Crowd» με το κοινό να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια σε όλη τη διάρκεια του.  Αν και το πρόγραμμα του δεν αποτελούσαν κομμάτια που τον έκαναν γνωστό, ωστόσο ήταν καταπληκτικός αυτός ο ευγενής κύριος που κάθισε όρθιος στο σόλο του ντράμερ του Heat και κοιτούσε μαζί με τους άλλους μουσικούς με ευλάβεια, μέχρι την στιγμή που κάθισε στο πιάνο του για να μας πιάσει από το χέρι και να μας μυήσει στα μυστικά της smooth jazz που τόσο καλά γνωρίζει.


Όταν τελείωσε η συναυλία όσοι δεν φύγαμε αμέσως τον είδαμε να περνά στην εξώπορτα μπροστά μας μαζί με τη γυναίκα του Jan Lewis, φορώντας ένα καμηλό πανέμορφο παλτό με το μαύρο του κοστούμι, να μπαίνει μέσα στο ταξί και να χάνεται στο πλήθος που περπατούσε αμέριμνο στο Γκάζι…