Ένα καλό έναυσμα για να γράψει κανείς είναι να το κάνει μετά από μια εκστασιακή ερωτική επαφή. Μια θυσία στο εποικοδομητικό μπλα μπλα του κρεβατιού προς χάριν της πένας που διψά να χύσει το μελάνι της πάνω στα μούτρα της καθεστηκυίας τάξης. Τι ωραίο θέαμα τα ξινισμένα μούτρα των μπουρζουάζηδων που από φύση δεν μπορούν να αισθανθούν τη δύναμη που δίνει σε όλους το rock σε όσους το αντιλαμβάνονται σαν μια ζεστή σκέπη, τονωτικό της μοναξιάς και της ηδονής. Η Rock μουσική και γενικά ο τρόπος συμπεριφοράς που δεν συνάδει με τον κοινά αποδεκτό τρόπο που θέλει το σύστημα, δίνει φτερά σε εκείνον που μπαίνει στη διαδικασία να αντιδρά σε όλα όσα θέλουν να του επιβάλλουν οι γύρω του. Αυτόματα μπαίνει σε μια διαδικασία διαρκούς αμφισβήτησης βγάζοντας τα δόντια σε όλους εκείνους που θέλουν να του καθορίσουν το τι πρέπει και το τι δεν πρέπει να κάνει.
Η δυσκολία του να αποδώσει κανείς την έννοια του Rock, χωρίς να σταθεί μόνο στο είδος της μουσικής που απευθυνόταν πάντα σε όλο τον κόσμο ανεξαρτήτου κοινωνικής τάξεως και οποιονδήποτε πολιτικών, θρησκευτικών, ή άλλων πεποιθήσεων, σίγουρα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Όμως, τις περισσότερες φορές η αντίδραση παρακινείτε από τα μουσικά ακούσματα που συνδέονται με την επανάσταση της συνείδησής μας. Ο τραγέλαφος της υπόθεσης Rock είναι η όποια ταύτιση της έννοιας με την όποια ηλίθια και απρόσωπη συμπεριφορά έχουμε προς τον συνάνθρωπό μας. Ασφαλώς και αποτελεί μια rock πράξη να προσπαθούμε να νοιώσουμε τον συνάνθρωπό μας κάτι που δεν κάνουν ασφαλώς οι περισσότεροι. Μα ποιοι είμαστε εμείς ; Ίσως εκείνοι που προσπαθούμε διαρκώς να έρθουμε πιο κοντά στον άλλον με ένα τρόπο ψυχοδηλωτικό μακριά από τους ψεύτικους κανόνες ηθικής της εκφυλισμένης κοινωνίας μας που έχει σαν έκφραση τις δημόσιες σχέσεις. Η κοινωνία που θα δει με μισό μάτι έναν οδηγό ποδηλάτου μέσα στο θηρίο της πόλης να οδηγεί χωρίς αυτοκίνητο, αναζητώντας τους δικούς του ρυθμούς. Η κοινωνία που το ιπποβόρφειο της τρέφει οδηγούς που πατούν γκάζι στη θέα ενός ανθρώπου ή ενός ζώου, αντί για φρένο. Την κοινωνία της σοβαροφάνειας και των ρεαλιστών που μας έφεραν εκεί που μας έφεραν.
Μια άλλη κατηγορία «ρόκερ» έχει στο δυναμικό της άτομα που δεν έχουν κανένα μουσικό άκουσμα του είδους, αλλά μπορούν να χαρακτηριστούν κι έτσι λόγω της συμπεριφοράς τους και μόνο. Εδώ υπάρχουν άτομα που ξεχωρίζουν για την αντιδραστική συμπεριφορά τους, αλλά και για τον τρόπο ντυσίματός τους που δεν ακολουθεί τα ηλικιακά κλισέ που θέλουν οι μεγάλοι οίκοι μόδας. Το μπλου τζην είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Οπωσδήποτε το ντύσιμο από μόνο του δεν μπορούσε ποτέ να υποστηρίξει την εννοιολογική σημασία της rock που ανιχνεύουμε.
Rock ήταν ο Bill Haley όταν εμφανίστηκε με το «Rock Around The Clock», αλλά και ο Elvis που παρακινούσε τραγουδώντας «Let’s Rock, Let’s Rock…» κουνώντας τους γοφούς του με εκρηκτικούς για την εποχή του ρυθμούς. Rock μπορεί να είναι μια έντονη διαφωνία ενός μαθητή με το δάσκαλό του γύρω από οποιοδήποτε θέμα τον παθιάζει και δεν συμφωνεί με τον μεγαλύτερό του και ταυτόχρονα εξουσιαστή του.
Rock είναι ο Frank Zappa, με όλη την μουσική τρέλα που κουβαλούσε, η εκλογική απεργία, ο homeless της γειτονιάς σας, ο μανάβης της οδού Πατησίων με την πρόχειρη και δια χειρός ταμπέλα που αναγράφει «τα φρούτα χαρίζουν υγεία», ένα σύνθημα στον τοίχο, ο Rory Gallagher που έπινε μόνος τις μπυρίτσες του σ’ ένα κυπριακό εστιατόριο του Λονδίνου, ο J.J. Cale που ζει σ’ ένα ξύλινο σπίτι στο πουθενά, ένα κλάσιμο στο χώρο εργασίας με σημασία προς τους παρευρισκόμενους και ένα «συγνώμη» προς όλους, το ταγάρι των Poll, οι διακοπές με σλιπινγκ-μπανγκ, η διαμόρφωση του χώρου μου σε εναρμόνιση με το είναι, η μαύρη μπλούζα σε μια ροκ συναυλία, όλοι όσοι καταφέρνουν να επιζούν σε πείσμα του συστήματος (πόρνες, ομοφυλόφιλοι, τραβεστί), ένας αρουραίος σε κλουβί, το τραγούδι «Milk and Alcohol», οι τηλεοράσεις που πέταξαν από το μπαλκόνι οι Beatles, ο ηδονιστικός Καλιγούλας, ο Νίκος Νικολαϊδης με τις ερημιές των ταινιών του, ο Ηλίας Πετρόπουλος και ο υπόγειος κόσμος του, μια σπασμένη τράπεζα, ο Λογαρίδης, το Rodeo Club, οι Canned Heat, οι Creedence Clearwater Revival, o Allan Holdsworth, o Πουλικάκος, ο Αρίων, o Σκαρίμπας που ήθελε να ταφεί με ολοκόκκινα ρούχα και τελικά βρέθηκαν μόνο παπούτσια κι ένα υποκάμισο στο χρώμα της αρεσκείας του, ο Δήμος Θέος που εγκατέλειψε το σινεμά κι έγινε πωλητής παλιών βιβλίων, οι Socrates, o Διογένης, οι κυνικοί, οι σουρεαλιστές, τα πολλά μήλα που μοιάζουν με κεράσια, ένα σπασμένο μπουκάλι, το κορίτσι που απόφευγες και σε διεκδικεί και τελικά γίνεται πορθητής της καρδιάς, οι Velvet Underground, o Νίκος Κοεμτζής, η αταξία, τα όνειρα που δεν εξαγοράζονται, το southern confort και πολλά ακόμη.
Το rock όσο και να θέλει να το περιθωριοποιήσει το σύστημα που κατά καιρούς το προσεγγίζει για να πάρει λίγο από την λάμψη της νεανικότητας που έχει και να το χρησιμοποιήσει για τους σκοτεινούς ρόλους του, δεν μπαίνει σε κλουβί. Όπως δεν φυλακίζεται η ελεύθερη σκέψη ενός rocker. To υποσυνείδητο αναδεικνύεται σε ηγέτη του εαυτού μας και με αυτό πορευόμαστε σε μια καταθλιπτική κοινωνία που το φάρμακό της είναι το κύτταρο του rock που η πανσπερμία του δυναμώνει τις αμφιταλαντεύσεις μας και μεταδίδει μια ακατανίκητη επιθυμία για ανατροπή.
Το άδειο δωμάτιο του ενοικιασμένου χώρου προς την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας του νέου που δεν έχει μία, αλλά αντλεί μια μυστηριακή δύναμη από την προσωρινή αδυναμία του να ξεφύγει από την άθλια καθημερινότητά του και τελικά μια μαγική δύναμη τον κάνει να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίζει. Μια δύναμη που δεν είναι τελικά μαγική, αλλά μία αντιπαράθεση με τον εαυτό του και το ξεκλείδωμα του μυαλού του που τον κάνει ακόμη πιο δυνατό.
Όσες γραμμές κι αν γραφτούν για την υπόθεση Rock θα είναι λίγες. It’ s only rock’n’roll, but I like it!
Γιάννης Αλεξίου 2005
