B.B. King : "Ο Θεός του Blues"...του Γιάννη Αλεξίου

Β.B. King "O Θεός του Blues"

Του Γιάννη Αλεξίου

The Thrill Is Gone…το τραγούδι που έγραψε με αυτοσαρκασμό – κατά πάσα πιθανότητα – ο B.B. King το 1969 για το άλμπουμ του «Completely Well»  ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό μας το  πρωί της Παρασκευής 15 Μαΐου,  όταν έγινε γνωστό ότι ο «Θεός του Blues»  πέθανε ήσυχα στον ύπνο του, στις 9.40 το βράδυ της Πέμπτης, στο σπίτι του στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 89 ετών. Τον τελευταίο διάστημα της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και νοσηλευόταν κατά διαστήματα.

“Επειδή παίζω blues, δεν σημαίνει ότι θα πεθάνω φτωχός. Φτωχός δεν θα πεθάνω…», είχε πει  ο κιθαρίστας που αντέγραψαν  πολλοί λευκοί ροκ κιθαρίστες . Και τα κατάφερε, αν και πάμπτωχος, γέννημα – θρέμμα του Μισισίπι  Δέλτα, ως Riley B. King.  Κάποιοι τον παρεξήγησαν που έγινε πλούσιος και τόσο διάσημος. Το ακροατήριο του ήταν και λευκοί και μαύροι.  Αυτοδίδακτος μουσικός που όλοι ήθελαν να παίξουν και να ηχογραφήσουν μαζί του, από τους Keith Richards και  Alexis Corner, έως τους Eric Clapton και Bono. Ο μοναδικός ήχος του έγινε ένα με την αγαπημένη του κιθάρα «Lucille», διάσημη όσο κι εκείνος,  την οποία τραγούδησε σε μια 10λεπτη εκτέλεση στον ομώνυμο δίσκο του, το 1968. Το τραγούδι αυτό ταυτίστηκε μαζί του και το κοινό του το ζητούσε σε κάθε συναυλία του.

Ο B.B. King ήταν ο ορισμός του ηλεκτρικού blues, το λεγόμενο city blues, που κατέγραψε σε μια μεγάλη δισκογραφία  από το «Singin’ The Blues» (Crown, 1957)  έως το “Live At The Royal Albert Hall» (2011). Το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του ήταν το “Kind of Favour»  (2008). Πρωτοηχογράφησε σε 45άρι το «Miss Martha King» το 1949 στην Bullet.  Στα 70ς πειραματίστηκε παίζοντας  pop.  Εκτός από άριστος κιθαρίστας και συνθέτης, ο B.B. King υπήρξε και εξαιρετικός τραγουδιστής με ιδιαίτερο μέταλλο στη φωνή του.

                                                     Γιάννης Αλεξίου

ΛΑΝΣ Το σχολείο θρύλος ! Του Γιάννη Αλεξίου

ΛΑΝΣ σημαίνει Δύναμη ! Το σχολείο θρύλος !

Το πρώτο σχολείο  που έκανε αποχή στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου το 1974 ! Έμεινε στην ιστορία επίσης για την αχτύπητη ομάδα μπάσκετ !

Του Γιάννη Αλεξίου

Με αφορμή την συμπλήρωση 30 χρόνων (1985-2015) από την αποφοίτησή μου από την ΛΑΝΣ και την θρυλική εκείνη 5ήμερη του Απριλίου στην Χαλκιδική, όπου πήγαμε μόνοι μας καθότι οι καθηγητές δεν ρίσκαραν καθότι ήμασταν άτακτοι, πάμε μια βόλτα στα χρόνια εκείνα ! Μόνο ένας ήθελε να συμμετάσχει (η φιλόλογος  Νόρα Γαλανοπούλου) στην 5ήμερη μας στο «Κασσάνδρα Παλλάς», παραθαλάσσιο ξενοδοχείο πολυτελείας που βρισκόταν στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, ένα μέρος που επιλέχθηκε καθώς η Ρόδος που ήταν το σύνηθες μας είχε αποκλείσει καθώς η προηγούμενη χρονιά είχε κάνει μεγάλα επεισόδια στο νησί. Ο Πάνος Δόριζας μόλις έκοψε τα μαλλιά του έβγαλε τότε το σύνθημα: «Δεν έχουμε μουσάκι, δεν έχουμε μαλλί, δεν χάνουμε με τίποτα αυτή την εκδρομή !»

 Η πενταήμερη στη Χαλκιδική, με τη συνοδεία αντιπροσωπείας του συμβουλίου γονέων και κηδεμόνων,  έγινε και μάλιστα με μεγάλη συμμετοχή, γύρω στο 90 %,  περάσαμε όμορφα και θα το θυμόμαστε μια ζωή ! Το βράδυ της αναχώρησης, γύρω στις  5 τα ξημερώματα, περπάτησα από το σπίτι μου ως το σχολείο στη μέση του δρόμου χωρίς να συναντήσω ούτε ένα αυτοκίνητο κρατώντας τη βαλίτσα μου. Εκεί είχε έρθει από νωρίς η «κλίκα» όπως το λέγαμε, ανάψαμε καπνογόνα  και με σπρέι γράψαμε στους τοίχους του σχολείου «Πήγαμε μόνοι μας», "Έξω οι τσάτσοι", «Είστε μαλάκες» (για τους καθηγητές) και άλλα τα οποία εξόργισαν τον λυκειάρχη  Φραγκέλη που μας τηλεφώνησε στη Χαλκιδική να μας φοβερίσει λέγοντας ότι «ξέρει τους υπαίτιους και θα τιμωρηθούν μόλις γυρίσουμε…», ένα ακόμη Θα που πέρασε στην ιστορία…Για τσαμπουκά μάλιστα ξαναγράψαμε συνθήματα στους τοίχους του σχολείου μόλις επιστρέψαμε !
Το Νοέμβριο του '83 έβαλαν κάγκελα στη ΛΑΝΣ κι έμοιαζε σαν φυλακή. Αμέσως όλο το σχολείο, γυμνάσια και λύκεια, αντιδράσαμε έγινε κατάληψη του σχολείου και αποχή από τα μαθήματα για δύο βδομάδες, ενώ την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκε πορεία από τη ΛΑΝΣ ως το υπ. Παιδείας στην Μητροπόλεως. Μάλιστα την άλλη μέρα έγραψαν τα "Νέα" άρθρο με τίτλο : "Τα παιδία δεν παίζει, αλλά διαμαρτύρονται..."
Σε ένα στιγμιότυπο της φάσης αυτής ο Αβέρκιος Χατζηαντωνιάδης (μέλος των Μη Πυροβολείτε τον Πιανίστα και Λανσίτης) έπαιζε κιθάρα πίσω από τα κάγκελα και Λανσίτες απ' έξω τραγουδούσαν "Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή...!".
Εποχή έχει αφήσει τον Μάρτιο του '84 η ιστορική συναυλία που έγινε στο κλειστό γυμναστήριο του σχολείου μετά από πρωτοβουλία του προέδρου του 15μελούς του 4ου Γιώργου Σταματίου και του Στράτου Αρμενάκη, στην οποία έγινε η πρώτη συνάντηση punk και heavy metal συγκροτημάτων της
 Αττικής ! Σκοπός της πρωτοποριακής αυτής συναυλίας ήταν να μαζευτούν χρήματα για την 5ήμερη και να πληρώσουν οι μαθητές όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα. Στην συναυλία έγινε χαμός από κόσμο και μάλιστα κάποια γκρουπ στην συνέχεια κάνανε καλή καριέρα ! Την συναυλία υπόπτευε - τάχα μου τάχα μου - η φιλόλογος Κυριακούλα - είχε αντικαταστήσει για ένα διάστημα στο σχολείο
 την Παπαλέξη που ήταν έγγυος - κι ήταν δικιά μας καθότι ήταν φρικιό ! Ο Σταματίου έφαγε 5ήμερη αποβολή που εξέτισε στην 5ήμερη !

Όσοι φοίτησαν στη ΛΑΝΣ είναι τίτλος τιμής γι’ αυτούς ! Η ΛΑΝΣ πέρασε στην ιστορία ως το πρώτο σχολείο που έκανε αποχή στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου το 1974 ! Το σχολείο θρύλος των Αθηνών κατοικοεδρεύει στη Νέα Σμύρνη και πριν ο δεύτερος σεισμός του 1999 το πλήξει «θανάσιμα» βρισκόταν δίπλα από το «ναό», το γήπεδο του Πανιωνίου, Κοραή Αδαμάντιου 20 και Αγίου Ανδρέου. Έναντι του θρυλικού επίσης τυροπιτάδικου «Ο Νίκος», στέκι Πανιώνιων, πριν και μετά τους αγώνες. Τα αρχικά ΛΑΝΣ  βγήκαν την εποχή των Αρρένων και Θηλέων και σημαίνουν Λύκειο Αρρένων  Νέας Σμύρνης ή καλύτερα BUA College όπως το γνωρίζουν όσοι dawφοίτησαν εκεί τόσο στα χρόνια των Αρρένων, αλλά και μετά ως μεικτό, που κράτησε την επωνυμία του, ακόμη και όταν το 1982 χωρίστηκε στα δύο, σε 1^ο και 4^ο Λύκειο μέχρι σήμερα που κατοικοεδρεύει στο εκπαιδευτικό συγκρότημα του Παπαστράτου, πάντα στη Ν. Σμύρνη.  Την επωνυμία BUA College την πήρε το 1975 από τον πρώτο λυκειάρχη της – τιμής ένεκεν - τον Μπούα !
Το πραγματικό όνομά του ήταν Τριπιντής. Το παρατσούκλι Μπούα βγήκε στη μονοήμερη εκδρομή της ΛΑΝΣ στο Σχοινιά, όταν κάποιος μαθητής χτύπησε και ο λυκειάρχης έτρεχε με ταχύτητα αθλητή να δει τι συνέβη ! Τότε κάποιος Λανσίτης είπε "για δες τον Μπούα !", από τον θρυλικό αθλητή
 Άκι Μπούα, παγκόσμιο πρωταθλητή και Χρυσό Ολυμπιονίκη στο Μόναχο στα 400 μέτρα !
Μια φορά η καθηγήτρια Πανικίδου, γνωστή και ως Πανούκλω, είπε σε ένα άτακτο μαθητή να έρθει με τον κηδεμόνα του και το είπε στην μητέρα του να πάω να βρει τον Μπούα ! Εκείνη ήρθε στη ΛΑΝΣ κι έψαχνε τον Μπούα ! Έπεσε πάνω στον Τριπιντή που της είπε ότι δεν τον λένε Μπούα κι ο μαθητής έφαγε 6 μέρες αποβολή !

Κεντρικός άξονας της ΛΑΝΣ ήταν η θρυλική και πανίσχυρη ομάδα μπάσκετ, που ειδικά την περίοδο  1977 – 83 η φήμη είχε απλωθεί σε όλη την Ελλάδα καθώς είχε φθάσει δύο φορές στον τελικό των σχολικών πρωταθλημάτων, αλλά και γιατί ήταν τροφοδότης της εφηβικής και αντρικής ομάδας του Πανιωνίου, με παίκτες όπως οι Γάσπαρης, Μαγγίνας, Παυλίδης, Κωνσταντινίδης, Κώστας Ιορδανίδης (ο επονομαζόμενος έως σήμερα Τζόρνταν), Ζώης, Παναγιωτίδης, Τριανταφύλλου (ο Τζο), Ολύμπιος κ.α. σε μια εποχή που το μπάσκετ λατρευόταν όσο και το ποδόσφαιρο.  Προπονητής της ομάδας ήταν ο Γιώργος Σολωμός (αρχηγός της ΛΑΝΣ στον πρώτο τελικό και κόουτς στο δεύτερο), γυμναστής στο λύκειο και παίκτης της πρώτης ομάδας μπάσκετ του Πανιωνίου ! Αργότερα προπονητής και γυμναστής της ΛΑΝΣ έγινε ο Δημήτρης Καράφλας, βαλκανιονίκης στις ρίψεις, ένας υψηλόσωμος κι επιβλητικός προπονητής, επίσης γυμναστής στο Λύκειο μας (μακαρίτης εδώ και δύο χρόνια).
 Η ΛΑΝΣ ήταν αυτάρκης ομάδα, δηλαδή δεν έκανε μεταγραφές παικτών από άλλα λύκεια για να ενισχύσει το δυναμικό της, πράγμα πολύ σύνηθες τότε, αλλά στηριζόταν αποκλειστικά στο δυναμικό της ! Οι παίκτες είχαν τέτοια αναγνωσιμότητα και δόξα στη Ν. Σμύρνη εφάμιλλη των παικτών της ποδοσφαιρικής ομάδας του Πανιωνίου που λατρευόταν ανέκαθεν στην περιοχή.  Τα χρώματα της ομάδας ήταν μαύρα και στις φανέλες γραφόταν το όνομα ΛΑΝΣ με άσπρα γράμματα. Η αλήθεια είναι ότι η παραγγελία ήταν για σκούρο μπλε χρώμα, αλλά βγήκε μαύρο ! Όσο για τα λεφτά η ομάδα τα μάζεψε κάνοντας φιλικά με εισιτήριο, αλλά μάζεψε τόσα λεφτά που περίσσεψαν και προσφέρθηκαν ως συνεισφορά σε πολλά παιδιά για να πάνε 5ήμερη εκδρομή στην Κέρκυρα !

Η ομάδα μπάσκετ της ΛΑΝΣ αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία καθώς στους αγώνες της συγκέντρωνε φιλάθλους εξωσχολικούς που την ακολουθούσαν όπου και αγωνιζόταν ! Αλλά και μαθητές του γυμνασίου υποστήριζαν με το ίδιο πάθος την ομάδα. Πολλές φορές τύχαινε να παίζει η ΛΑΝΣ ώρες σχολείου και όσοι δεν έκαναν κοπάνα για να βρεθούν δίπλα της αγωνιούσαν να έρθει ο "αγγελιοφόρος" Γιώργος Χαιρέτης μετά το τέλος του αγώνα και να φωνάξει με όλη του τη δύναμη BUA – BUA – BUA, ΛΑΝΣ ΛΑΝΣ ΛΑΝΣ στο κέντρο του σχολικού προαυλίου! Αυτό έγινε παράδοση! Όσοι είχαν θέα στο παράθυρο τον έβλεπαν να προσκυνά γονατιστός τη σημαία της ΛΑΝΣ. Επίσης από τα προνομιούχα παράθυρα του δεύτερου ορόφου μπορούσε κανείς να χαζεύει τον Πανιώνιο όταν έπαιζε μεσοβδόμαδα στο γήπεδό του ! Φυσικά και είχα πιάσει παράθυρο !

Η κλάση του '85, η κλάση μου, στην 5ήμερη, στη κλασική στάση στου "Λεβέντη"

Θυμάμαι μια φορά έπαιζε Κυριακή πρωί, στις 10, η ΛΑΝΣ φιλικό με τη Δάφνη στο ανοιχτό γήπεδο του Μίλωνα και το μεσημέρι στις 3, ο Πανιώνιος στο γήπεδό του με τον Εθνικό Π. και ο πατέρας μου, μου απαγόρευσε να πάω και στα δύο παιχνίδια. Έπρεπε να διαλέξω. Διάλεξα να πάω στο φιλικό της ΛΑΝΣ που νίκησε 78-72. Λίγο μετά η Πανιωνάρα έχασε 0-1…Τέτοια λατρεία είχα τότε ως γυμνασιόπαιδο (ΓΑΝΣ δηλαδή) για τη ΛΑΝΣ. Το πρωί κάναμε μάθημα εμείς και το απόγευμα το λύκειο.  Το όνειρό μου ήταν να πάω να γραφτώ λύκειο στη ΛΑΝΣ. Έλα όμως που για κακή μου τύχη τη χρονιά που αποφοίτησα από τη ΓΑΝΣ, η ΛΑΝΣ χωρίστηκε στα δύο, γιατί είχε μεγάλη δύναμη ο λαός της κάτι που φόβιζε τους καθηγητές και το λυκειάρχη της.  Έτσι χωρίστηκε σε 1^ο Λύκειο και 4^ο Λύκειο, ανάλογα με τη διεύθυνση κατοικίας του μαθητή.  Με τη βοήθεια των γονιών μου προσπάθησα να εγγραφώ στο 1^ο αλλά δεν τα κατάφερα. Το παράδοξο είναι ότι 5 χρόνια μετά η αδερφή μου, η Έρη, γράφτηκε στο 1^ο χωρίς καμιά προσπάθεια ! Στο 1ο πήγαιναν κυρίως μαθητές από την πλατεία και γύρω από αυτή, ενώ στο 4^ο από όλη την υπόλοιπη Ν. Σμύρνη και την Άνω Ν. Σμύρνη καθώς ήρθαν μαθητές από τα σχολεία της που πλήγηκαν από τους σεισμούς, όπως το 2^ο και 5^ο γυμνάσιο και λύκειο. Πιο κουλτουριάρικο ήταν το 4^ο, είχε πολλούς αριστερούς, αναρχικούς,  αριστεριστές, αυτόνομους, μαοϊκούς, τροτσκιστές, σοσιαλιστές, ρηγάδες, κνίτες, φρικιά, χίπισσες. Το 1^ο ήταν πιο κυριλέ, περισσότερο δεξιοί, πλουσιόπαιδα της περιοχής και πιο τσαμπουκαλεμένοι γενικώς. Οι μαθητές μάλιστα του 1^ου Λυκείου διεκδίκησαν την αποκλειστικότητα και την αυθεντικότητα της ΛΑΝΣ από την  πρώτη στιγμή που χωρίστηκε το σχολείο και μέχρι σήμερα υπάρχουν διαφωνίες γύρω από αυτό το θέμα. Ένα σύνθημα της εποχής που γράφαμε στον τοίχο ήταν «1^ο και 4^ο ενωμένοι και όλοι οι άλλοι γαμημένοι !». Επίσης ήταν η εποχή που αγαπούσαμε όλοι την μουσική. Σε ένα πρόχειρο τετράδιο της εποχής έχω γράψει : «Το ζενίθ της μουσικής : Rolling Stones, Doors, Frank Zappa, Lynyrd Skynyrd, Beatles, Jimi Hendrix, Stanley Clarke ! Επίσης: "Οι καθηγητές είναι οι άνθρωποι που συνεχίζουν να μιλάνε ενώ εσύ κοιμάσαι !». Και μια υπενθύμιση: Να φέρω αύριο τρανζίστορ ! (μάλλον θα έπαιζε ο Πανιώνιος )  Θυμάμαι όταν πήγα να βρω το Άλογο στο απογευματινό ωράριο, τον είδα έξω από το παράθυρο  να κοιμάται στο θρανίο και ο διπλανός του συμπονετικά με έκανε νόημα συμπονετικά : «Ασ’ τον κοιμάται!».

Στη σχολική κοινωνία γνωρίσαμε την εξουσία, αλλά και τον άνθρωπο, όπως έγραψε η μαθητική εφημερίδα «Μαθητική Πορεία», κάτι που μου άρεσε και το θυμάμαι πάντα.

Έξι υπήρχαν τότε : ο homo aristuhus = σπασίκλας, ο homo rockovius = ροκάς (Η rock καθορίζει τη ζωή του), homo disco + ντισκόβιος (πιστός στον μιμητισμό σαν μέσο κοινωνικής προβολής και ανόδου) και homo culturus = κουλτουριάρης (αποφεύγει με πάθος ότι αρέσει στους προηγούμενους και παλεύει να συνθέσει ένα άλλο «εγώ» στην κοινωνία της κατανάλωσης). Την βρίσκει συνήθως με Χατζιδάκι ή Λιστ και ψάχνει για βραδιές τζαζ). Επίσης υπήρχε ο homo politicus = ο ασχολούμενος με την πολιτική (εφημερίδα, προκήρυξη, κουπόνια και πολλή κουβέντα) και τέλος ο homo eroticus + καψούρης !

Στο 1ο  φοίτησαν, μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου και ο αδερφός του Στέργιος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου επίσης στο 1ο (η Ν. Σμύρνη είναι η πατρίδα των ΦΑΤΜΕ), όπως και ο γκουρμέ Γιώργος Τσελεμεντές (εγγονός του θρυλικού Τσελεμεντέ), ο θρυλικός τραγουδιστής της ΛΑΝΣ Γιάννης Τσικόγιας που ξεσήκωνε τον κόσμο στις αξεπέραστες γιορτές στην επέτειο του Πολυτεχνείου τραγουδώντας "Μέρα Μαγιού μου μίσεψες" και πολλά ακόμα τραγούδια, αλλά και ο Γιάννης Σγουρός ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττκής που υπήρξε και μπασκετμπολίστας του Μίλωνα (1971-1980) και φυσικά ο προπονητής,  εκπαιδευτικός - γυμναστής έως σήμερα της ΛΑΝΣ και μπασκετμπολίστας (ΛΑΝΣ, Πανιώνιος) Γιώργος Σολωμός, ο ηθοποιός Γιώργος Νινιός, ο καλύτερος Έλληνας πιανίστας Βασίλης Τσαμπρόπουλος, ο d.j. Romylos (Ρωμύλος Χατζηαποστόλου) στο 4^ο Λύκειο και αρκετοί παίκτες του Πανιωνίου, όπως ο Δημήτρης Σαραβάκος και ο φορ Χάρης Σοφιανός τον οποίο ρωτούσαμε στα διαλείμματα «τι θα κάνει ο Πανιώνιος την Κυριακή;». Λανσίτης ήταν ο θρυλικός και εξαφανισμένος Μητσάρας (ναι ο γνωστός) που από το πολύ ξύλο που έφαγε στα μέσα των 70ς από τους μπάτσους στην πρώτη αποχή του σχολείου για το Πολυτενχείο...λάλησε !
 Άλλες μορφές της ΛΑΝΣ ήταν φυσικά το Άλογο, κατά κόσμον Κώστας Μυλωνάς που ερχόταν να δώσει Πανελλήνιες με το «Φως» στα χέρια κι ενώ όλοι αγωνιούσαν για τις εξετάσεις ! Επίσης ο Κώστας Παλαιολόγος, d.j. και πρόεδρος του «αντικαθαρισμού» όπως λέγαμε τότε την «κλίκα» μας που εφεύρισκε διάφορα για να σπάμε τη ρουτίνα, ο Γιώργος Σταματίου (άξιος πρόεδρος του 15μελούς) εκλεγμένος τόσο στη δευτέρα όσο και στην τρίτη λυκείου, ο Άγγελος Ευθυμίου ο επωνομαζόμενος "Rory", αλλά και Ζιτσαίος ή Τσιτσαίος, ο Λούβρος, η Ειρήνη Γαληνού, η Φρόσω Σπηλιωτοπούλου, η Χριστίνα Σκαρέντζου, οι Ανδρέας Σιβρής, Χρήστος Κούκης, Μαρίνος Γάσπαρης, Αλέκος Βαρδαβάς (γαύρος), Ηλίας Αχλαδιώτης, Θάνος Γαλανόπουλος (Αεκτζής), Σοφία Κριτσινέλη, Κώστας Βλάχος, Νίκος Βαφειάδης, Ρένα Λιναρδάκη, Ειρήνη Κρανιδιώτη (δύο "μεταγραφές" η πρώτη ήρθε από την Αυστραλία και η δεύτερη από την Αμερική), όλοι και όλες θαμώνες του καπνιστήριου, όπως λέγαμε, τον πίσω χώρο του σχολείου όπου όλοι κάπνιζαν στο διάλειμμα. Αλλά και οι ερωτευμένοι !  Εκεί σύχναζα κι εγώ αν και δεν κάπνιζα ποτέ.

 Άλλες μορφές της ΛΑΝΣ ήταν οι Γιώργος Βέλος, Σουρίδης, Γκαλάκτικα (Χρήστος Ράπτης),  η Ειρήνη Λαζαρίδου, ο Λουκάς Σιότροπος (πρόεδρος του Πανιωνίου το 1998 όταν κατέκτησε το Κύπελλο νικώντας 1-0 τον πανίσχυρο ΠΑΟ στον τελικό ), o κιθαρίστας των Ενδελέχεια Αντώνης Δημητρίου (είχε τότε σχηματίσει ως Λανστίτης τους Joyful Nurses, που έπαιξαν Πρωτομαγιά του '85 support στον Παύλο Σιδηρόπουλο και τους Απροσάρμοστους στην επεισοδιακή εκείνη συναυλία στην Πλατεία Ν. Σμύρνης), επίσης οι Γιάννης Μπόνος, Σταύρος Μπεχράκης και Θοδωρής Λυμπέρης από τα πιο δραστήρια μέλη του "αντικαθαρισμού", η όμορφη Ζένια, οι Νικόλας Χατζηγιάννης, Τάσος Κατούνας, Χάρης Τσαπτσίνος, ο αείμνηστος Τάκης Κουτζαμάνης, οι Γιώργος Τζούρος, Κώστας Ροκεμπούγκε, Νίκος Καππάτος, Γιώργος Παντελαρούδης, Ιάκωβος Στρατής, Γιώργος Λουκής (εστιατόριο «Ο Θαλασσινός»  παρυφές  παλιού  Ιπποδρόμου), Γιώργος Παπαπέτρου ο "Λατρείας" σε ένα μακρύ κατάλογο !

Το άλλο στέκι της ΛΑΝΣ, εκτός από το «Νίκο» που φτιάχνει τις καλύτερες κρεατόπιτες και μπουγάτσες, ήταν από την άλλη είσοδο του σχολείου, απέναντι από το παρκάκι, ο θρυλικός «Joy» που έφτιαχνε το καλύτερο hot dog. Ο Joy, όλοι έτσι τον λέγαμε,  εμφανισιακά έμοιαζε με το Θανάση Βέγγο με την καραφλίτσα, ήταν φανατικός Πανιώνιος και πέρασε στην ιστορία γιατί  ήταν ο πρώτος που έφερε στη Ν. Σμύρνη ηλεκτρονικό παιχνίδι, το αυτοκινητάκι με τις πίστες ! Αργότερα έφερε στο μαγαζί του τους φοίνικες με τα κανονάκια. Μέσα στο μαγαζί του υπήρχαν μπιλιάρδα και δημοφιλή παιχνίδια της εποχής όπως Pac-man  που μάζευαν πολύ κόσμο μετά το μάθημα, αλλά και κοπανατζήδες και άλλους αργόσχολους της Νέας Σμύρνης.

Η δύναμη του κόσμου της ΛΑΝΣ ήταν τέτοια που θυμάμαι όταν έγιναν τα 15μελή συμβούλια, επί ΠΑΣΟΚ, όταν τα αιτήματα δεν γίνονταν δεκτά από τον λυκειάρχη, ο πρόεδρος του 15μελους επικαλείτο τη δύναμη του λαού και έλεγε «αν δεν γίνει αυτό θα κατεβάσουμε τον κόσμο κάτω» (εν. αποχή από τα μαθήματα). Πολλές οι ιστορίες που συνέβησαν στη ΛΑΝΣ που διηγούνται έως σήμερα στα reunion οι μαθητές μιας ολόκληρης εποχής, όπως εκείνη με τον φυσικό Κουρή που είχε αργήσει λίγο να πάει στο μάθημα και πετούσαν οι μαθητές αντικείμενα ο ένας στον άλλο ενώ τον περίμεναν, και ένας πέταξε μία βίδα από το θρανίο του προς την πόρτα και για κακή τύχη του φυσικού την άνοιξε να μπει εκείνη την ώρα και του βγήκε κυριολεκτικά το μάτι ! Αυτός με είχε ρωτήσει, όπως και όλη την τάξη  αργότερα, ως φυσικός του 4^ου Λυκείου πια, τι βαθμό περιμένω να μου βάλει και του απάντησα – για πλάκα εννοείτε – 18 ! «Αλεξίου, παιδί μου, βλέπεις πίσω από ένα θολό τζάμι !», μου είπε και σκάσαμε όλοι στα γέλια.  Επίσης είχε τραβήξει πολλά η θρυλική χημικός Αστέρω Παπαδοπούλου, μια εξ όψεως γεροντοκόρη που λέμε, με στρυφνή φάτσα και γυαλάκια δασκαλίστικα  που η παρουσία της και μόνο πυροδοτούσε για να σπάσεις πλάκα. Το Αστέρω της το κόλλησαν, όταν μάλλον είδε αστράκια μόλις μια κιμωλία που πέταξε μαθητής έκανε γκελ στον πίνακα και την βρήκε με δύναμη στο κεφάλι ! "Νονός" της ήταν παίκτης της ΛΑΝΣ που βιαζόταν να τρέξει για προπόνηση με τον Πανιώνιο στο κλειστό της Αρτάκης για να μην τ' ακούσει από τον αυστηρό κόουτς Φαίδωνα Ματθαίου, καθώς είχε χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα και η Αστέρω συνέχιζε να γράφει στον πίνακα !  

Στους αγώνες της ΛΑΝΣ βέβαια έπεφτε και πολύ ξύλο και είχαμε τόσο λαό που δεν τα έβαζε κανείς μαζί μας. Ήταν λάθος να τσαμπουκαλευτεί κάποιος στους Λανσίτες. Ήταν παράδοση να πέφτει ξύλο κι εκτός αγώνων όπως τις απόκριες που περιμέναμε να έρθουν τα σχολεία της Καλλιθέας στη ΛΑΝΣ και να τους πάρουμε φαλάγγι ως τα μέρη τους. Έρχονταν μαζί μας και χούλιγκανς του Πανιωνίου για ενίσχυση και ξύλο. Το 1981 έκανε την εμφάνισή του το φαινόμενο – χούλιγκανς και φυσικά είχε πολλούς μιμητές και στους σχολικούς αγώνες. 

Ξύλο σώμα με σώμα, πέτρες και ξύλα και φυσικά τα πλαστικά αποκριάτικα γκλοπ ήταν γεμάτα μέσα με πέτρες ! Πάντα τις έτρωγαν οι Καλλιθεάτες και τους τρέχαμε έως τη Δαβάκη και πάντα απορούσα γιατί έρχονταν στα μέρη μας…! Στα τοπικά ντέρμπι των αγώνων μπάσκετ της ΛΑΝΣ ήταν οι αγώνες με τη Λεόντειο, που ήταν πολύ κυριλέ για να τα βάλουν μαζί τους, πολλές φορές Λανσίτες πήγαιναν και μέσα στη Λεόντειο για τσαμπουκά ! Επίσης ήταν η Εστία Ν. Σμύρνης που ήταν πιο δυνατοί στο ξύλο από τη Λεόντειο, αλλά έρχονταν πίσω σε δυναμικότητα όχι μόνο από τη ΛΑΝΣ, αλλά και το Κόψα College που ήταν η Κοψαχείλα το οποίο ανήκε στο Φάληρο και είχε δυναμική παρουσία στους μεταξύ μας αγώνες μπάσκετ, όπως και η Ευαγγελική, το πρότυπο σχολείο της Ν. Σμύρνης. Να σημειωθεί ότι  την Ευαγγελική που υπήρχε στην πλατεία της Ν. Σμύρνης τελείωσαν οι πρόδρομοι της ΛΑΝΣ καθότι το σχολείο αυτό μετακόμισε αργότερα στη ΛΑΝΣ, και η Ευαγγελική έγινε πρότυπος σχολή. Μεγάλα επεισόδια είχαν γίνει σε ένα αγώνα της ΛΑΝΣ με το Μπραχάμι, όπου υπήρξαν και τραυματίες  στην γειτονική έδρα.  Ας μην ξεχνάμε ότι το σχολικό πρωτάθλημα καταργήθηκε το 1985 λόγω της έκτασης των επεισοδίων μεταξύ των μαθητών στη διάρκεια των αγώνων. Το φαινόμενο χούλιγκανς είχε πολλές προεκτάσεις και μάλιστα στον πυρήνα των οπαδών είχαν εισχωρήσει ακόμη και ναζιστικά στοιχεία, ότι πιο μελανό είναι αυτό που θυμάμαι, και παρακινούσαν τους ανυποψίαστους μαθητές να τραγουδούν τη Λιλί Μαρλέν και να χαιρετούν ναζιστικά. Αυτό το φαινόμενο ευτυχώς απομονώθηκε σχετικά σύντομα.
 Η ΛΑΝΣ φημιζόταν για τις φοβερές γιορτές που έκανε στις επετείου του Πολυτεχνείου, που τις περισσότερες διοργάνωνε ο Νίκος Χατζηνικολάου ως πρόεδρος  και παρουσιαστής των γιορτών, οι οποίες τραβούσαν το ενδιαφέρων και εξωσχολικού κόσμου λόγω της αρτιότητάς τους. Ο τραγουδιστής της Λανς ήταν ο αξεπέραστος Γιάννης Τσικόγιας ! Τον πετυχαίνω καμιά φορά τυχαία κάπου και  τον χαιρετώ έτσι «Γεια σου θρυλικέ τραγουδιστή της ΛΑΝΣ» μου απαντά «μου έφτιαξες την μέρα !».  Στις επετείους του Πολυτεχνείου ήταν παράδοση να κάνουμε πορεία από το σχολείο έως το Πολυτεχνείο για να αφήσουμε ένα λουλούδι. Διασχίζαμε την Συγγρού με συνθήματα, ανάμεσά τους και Λανσίτικα !

Η δυναμικότητα της ΛΑΝΣ τόσο εντός, όσο κι εκτός αγωνιστικού χώρου εκφραζόταν με το σύνθημα «ΛΑΝΣ σημαίνεις δύναμις» ! Ναι, στην καθαρεύουσα. Επίσης το σύνθημα που ακουγόταν περισσότερο στη διάρκεια ενός αγώνα ήταν όταν ένας με όλη του τη δύναμη φώναζε «BUA» και όλοι οι υπόλοιποι με δύναμη ΛΑΝΣ. Αυτές οι δύο λέξεις την τρίτη φορά λεγόταν από τρεις φορές και όλοι μαζί φωνάζαμε στο τέλος συνεχόμενα ΛΑΝΣ ΟΛΕ, ολέ ολέ ολέ ! Πολύ πλάκα είχε το τραγούδι που λεγόταν μόλις η ΛΑΝΣ ξέφευγε στο σκορ - γινόταν τακτικά - και γινόταν πλάκα στην εξέδρα : "Η Μπιρμπίλω και η Κουρκούτσο μου τραβούσανε τον φούτσο, τράβα η μια τράβα η άλλη μου ξεσκίσαν το κεφάλι ! Τότε πεταγόταν πάνω ένας μαθητής, με το παρατσούκλι "Μολοχάνθης" * κι έκανε τον τρελό λέγοντας "για μένα τι θα μείνει ;" κάνοντας την πονεμένη μάνα ! Ακολουθούσαν πανζουρλισμός  με το κλασικό σύνθημα των Λανσιτών ; "Πω πω μπανάνα, να τρώει η μάνα, και στο παιδί της να μη δίνει, κι έτσι όπως πάτε και τη ζουλάτε, στο τέλος όλοι θα τη φάτε !"

                                                    Ο τελικός του '81

Η έδρα της ΛΑΝΣ μετά τον Μίλωνα που ήταν αρχικά, πήγε στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Πανιωνίου στην οδό Αρτάκης, στο Κολυμβητήριο, εκεί που είναι μέχρι σήμερα η έδρα της ομάδας μπάσκετ του Πανιωνίου. Εκεί είχε οριστεί για τις 15 Μαρτίου 1981 στις 6.30 το απόγευμα ο μεγάλος τελικός  με το 1^ο Λύκειο Τούμπας, που όσοι τον έζησαν δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Περίπου ένα μήνα  μετά το τραγικό θάνατο φιλάθλων στη Θύρα 7  (8/2/81) του Σταδίου Καραϊσκάκη διεξάγεται ο τελικός ΛΑΝΣ – Τούμπας. Από τις 5 το απόγευμα ήταν φίσκα.  Ο κόσμος που γεμίζει το κλειστό ήταν τόσος πολύς που κρεμόταν σαν τα σταφύλια ακόμα και από τα ελενίτ στο ταβάνι του κλειστού ! Φανατισμός πολύς και σιγουριά για το Κύπελλο, που αυτή τη φορά το θέλαμε πάση θυσία γιατί το χάσαμε στην Κατερίνη ! Τα συνθήματα : «ΛΑΝΣ Ολέ Ξανά Πρωταθληταί», «Τούμπα ετοιμάσου ήρθε η σειρά σου», «Μπούα Μπούα», «Μπούα Κόλετζ Ολέ», «Το Κύπελλο θα πάει στη Νέα Σμύρνη», «Εδώ δεν είναι Τούμπα, δεν είναι Πειραιάς, εδώ είναι Νέα Σμύρνη και Νότιος Ελλάς», έλεγε ένα τοπικιστικό σύνθημα της εποχής. Όμως κάτω από την σκιά της Θύρας 7 και το φόβο να θρηνήσουμε πάλι θύματα σε αγώνα, ο τελικός αναβλήθηκε - ήταν διπλάσιος ο κόσμος απ’ ότι χωράει το κλειστό - για την επομένη μέρα και ορίστηκε έδρα του το κλειστό της Γλυφάδας στις 5.30 μ.μ., κάτι που έγινε γνωστό στις 9 το βράδυ.  Το τι έπεσε τότε μέσα στο γήπεδο δεν περιγράφεται : πέτρες, ξύλα, αντικείμενα ! Όλοι βρίζουν τους καθηγητές που ήταν οι υπαίτιοι της αναβολής του τελικού. Τα ΜΑΤ αποτρέπουν μεγαλύτερα επεισόδια! Για τα επεισόδια είχε άρθρο την επόμενη μέρα στα «Νέα».

Η αγωνία μεγάλωσε και η Συγγρού από νωρίς έκλεισε από κόσμο που προσπαθούσε με κάθε μέσον να μεταβεί στη Γλυφάδα ! Τα λεωφορεία δεν σταματούσαν να μας πάρουν ! Στις στάσεις και ο ενθουσιασμός περίσσευε ! Πραγματικό τέτοιο φανατισμό δεν είχα ξαναδεί ούτε σε αγώνα ποδοσφαίρου. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία έφθασα στο κλειστό της Γλυφάδας με τον Αλέκο Χολίδη και τον Τρύφωνα (άλλη φάτσα της ΛΑΝΣ) μακαρίτης σήμερα ! Το γήπεδο ήταν διπλάσιο της Ν. Σμύρνης και μας χωρούσε άνετα.  Ένα σημαντικό στοιχείο ήταν ότι στο ζέσταμα πριν τον αγώνα της Ν. Σμύρνης που αναβλήθηκε οι παίκτες της ΛΑΝΣ ήταν δαιμονισμένα εύστοχοι κι έδειχναν να πατούν γερά μέσα στο γήπεδο ανυπομονώντας να σηκώσουν το κύπελλο. Η αναβολή όμως του αγώνα αποδυνάμωσε αυτό το στοιχείο και την επομένη μέρα στη Γλυφάδα εμφανίστηκαν νευρικοί και άστοχοι στο ζέσταμα κάτι που παρατήρησα και μου επιβεβαίωσε πρόσφατα ο καλύτερος τότε παίκτης της ΛΑΝΣ, ο Μιχάλης Παυλίδης που φορούσε τη φανέλα με το Νο 6.
 Ο Παυλίδης εδώ και πολλά χρόνια ζει στο Bradley στην Καλιφόρνια και είναι πετυχημένος επιχειρηματίας, με εισαγωγική εταιρία με κρασιά κυρίως  ελληνικά, αλλά και σλοβένικα, ουγγαρέζικα και σύντομα κροάτικα και γεωργιανά σε μια μεγάλη αγορά, την αμερικανική. Κάθε μέρα κάνει προπόνηση φορώντας την μπλούζα του Πανιωνίου, την οποία τίμησε και σαν παίκτης και σαν φίλαθλος. Πανιώνιος και ΛΑΝΣ είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι, ακόμη και σήμερα αναρτούνται πανό στη Θύρα 3 των Πανθήρων, με την υπογραφή ΛΑΝΣ, είναι νεώτερη γενιά που ζει με το μύθο του ιστορικού σήμερα σχολείου. Πολλά συνθήματα που φώναζε η Θύρα 3, μετασχηματίζονταν στην εξέδρα της ΛΑΝΣ !

φωτο : Ο παικταράς της ΛΑΝΣ Μιχάλης Παυλίδης στην Αμερική 

 Σημειωτέον η ΛΑΝΣ κατέβηκε στο τελικό με ένα απίστευτο ρεκόρ 62 νίκες και 1 ήττα (από το Περιστέρι). Στον τελικό ήρθε και ο ο ίδιος ο "Μπούας", ο λυκειάρχης Τριπιντής και φώναζε BUA - ΛΑΝΣ ! Στο ημίχρονο του τελικού χάναμε 32-25…Η περιγραφή συνεχίζεται από το ημερολόγιό
μου !

«Στο δεύτερο μέρος κι ενώ το σκορ ήταν 44-33 υπέρ της Τούμπας χτυπά ο Παυλίδης, πέφτει κάτω από μπουνιά αντιπάλου και διακόπτεται ο αγώνας. Όταν σηκώνεται βλέπουμε στην περιοχή του δεξιού ματιού ένα παραμορφωμένο άνθρωπο. Γεμάτος αίματα και μισολιπόθυμος. Οι παίκτες της ΛΑΝΣ που είναι ενωμένοι σαν αδέρφια κλαίνε. Το κοινό αποδοκιμάζει πολύ έντονα και ξεσπά σε λυσσώδεις κραυγές καταλαβαίνοντας την καταστροφή που θα προκαλέσει η αποχώρηση του Παυλίδη και φωνάζει: «Αλήτες», «Βούλγαροι», «Ελλάς», «Παυλίδης» ! Ο Παυλίδης αποχωρεί καταχειροκροτούμενος και πηγαίνει στο νοσοκομείο όπου του γίνεται εγχείρηση και 9 ράμματα. Το ματς τινάζεται στον αέρα…». Ήττα 58-52… "Ακούγεται το σφύριγμα της λήξης σαν χτύπημα με τσεκούρι του δημίου. Στις κερκίδες όλοι κλαίμε. Κλαίνε και οι παίκτες καθώς κάθε ελπίδα για να πάνε στη Γαλλία χάνεται…». Εκεί θα γινόταν πρωτάθλημα Ευρώπης σχολείων. Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι παίκτες της θρυλικής αυτής φουρνιάς της ΛΑΝΣ αποχαιρετούσαν τη χρονιά αυτή το σχολείο και έτσι ήταν αδύνατο να ξαναπαίξουν και "γι' αυτό ήθελαν πολύ  το κύπελλο. Κάποιοι εξ αυτών έχουν χάσει χρονιές, όπως ο Ξένος, μόνο για να παίζουν στη ΛΑΝΣ". Μετά τον τελικό λοιπόν λόγω της μεγάλης τους αγάπης για τη ΛΑΝΣ, οι παίκταράδες της Παυλίδης, Σκαρέντζος και Φατούρος δεν πατούσαν στο σχολείο ώστε να φορτωθούν με απουσίες και να ξαναπαίξουν με τη ΛΑΝΣ ! Τα κατάφερε μόνο ο Σκαρέντζος, τους άλλους δύο τους πέρασαν ! Θυμάμαι τα λόγια του αρχηγού της ΛΑΝΣ Γιώργου Ξένου που τον ρώτησα το πρωί του αγώνα αν θα νικήσουμε και μου είπε γεμάτος σιγουριά : «Θα τους σκίσουμε ! Τι νομίζεις ήρθαν τα βλαχάκια από την επαρχία να μας νικήσουν ;». Ο κόσμος φωνάζει «Χάσαμε μια μάχη τον πόλεμο ποτέ», «Είμαστε Πρωταθληταί» και «ΛΑΝΣ θυμήσου μια ζωή μαζί σου !». Την άλλη μέρα εκατοντάδες ανθοδέσμες προσφέρθηκαν στον ήρωα Μιχάλη Παυλίδη ! 

Η ΛΑΝΣ θα είναι μια ζωή στις καρδιές μας ! BUA BUA !


* Μολοχάνθης, ήταν το όνομα του ήρωα της ελληνικής αστυνομικής σειράς του Γιάννη Μαρή "Έγκλημα στο Ψυχικό", που προβαλλόταν στις αρχές του '80 στην ΕΡΤ και τον ενσάρκωνε ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου 

Πρώτα θα ανατείλει ο ήλιος από τη δύση και μετά θα πέσει ο Πανιώνιος ! του Γιάννη Αλεξίου

Πρώτα θα ανατείλει ο ήλιος από τη δύση και μετά θα πέσει ο Πανιώνιος !

Του Γιάννη Αλεξίου

 Στα ένδοξα 80ς ήταν τίτλος τιμής να είσαι Πανιώνιος ! Μάλιστα ένα σύνθημα που είχαν λανσάρει οι προκάτοχοι των σημερινών νεολαίων Συριζαίων, έλεγε "αν είσαι νέος, όμορφος και ωραίος, είσαι Πανιώνιος και ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος" που είχε κάνει τότε την εμφάνισή του ως σύνθημα στη Θύρα 3 και σε πανό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ουδέποτε υπήρξα μέλος κανενός κόμματος, αλλά το επικαλούμαι για να μεταφέρω το κλίμα της εποχής εκεί γύρω στο 1983. Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ είχε καθιερώσει ένα "γκεσταπίτικο" σύστημα, όπου μπάτσοι με πολιτικά εντόπιζαν ταραξίες στις εξέδρες των φανατικών και με μια υπόδειξή τους συλλαμβάνονταν ! Ήταν η εποχή που ο εμβληματικός Πανιώνιος, τραγουδοποιός και δισκοπώλης Παναγιώτης Τσιάπης έβαλε στοίχημα με την παρέα του ότι θα τους πάει σε ένα κλαμπ στην Αθήνα  όπου θα έχει συνθήματα υπέρ του Πανιωνίου στον τοίχο και το κέρδισε ! Ήταν στο "Κύτταρο" το '83 όταν ο Πανιώνιος είχε γίνει μόδα και λόγω Νίκου Αλέφαντου, που ήταν ηχηρός προπονητής της ομάδας και ο Τζίμης Πανούσης είχε κρεμάσει σε όλο το κλαμπ κάδρα που έγραφαν συνθήματα που ακούγονταν στη Θύρα 3, όπως "Πανιωνάρα και τα μυαλά στα κάγκελα", "Πανιώναρα Αλέφαντος" και πολλά ακόμα.
Ήταν η εποχή που είχε αναρτηθεί το πανό "Πρώτα θα ανατείλει ο ήλιος από τη δύση και μετά θα πέσει ο Πανιώνιος", στα τελευταία ματς του πρωταθλήματος πριν το περιβόητο πρώτο μπαράζ με τον Μακεδονικό το '83 σαν ένα δείγμα λατρείας στην ομάδα που κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να υποβιβαστεί στη Β Εθνική και τελικά νικήσαμε 3-2 στο Βόλο, όπου καθάρισε ο Δημήτρης Σαραβάκος !
Ήταν η εποχή που η Θύρα 3 - υπήρχε ακόμη τότε στο πέταλο του γηπέδου πίσω από την εκκλησία του Αγ. Ανδρέα και το ορφανοτροφείο του - οι φανατικοί φίλαθλοι της ομάδας αποκτούσαμε όνομα, Πάνθηρες ! Ο "νονός" ήταν ο Μπόκας κάτοικος Αμπελοκήπων, κατά κόσμον Καλαμπόκας, ένα βράδυ στην πλατεία της Ν. Σμύρνης σε μια μάζωξη του πυρήνα των οπαδών για να βρεθεί όνομα και μετά από κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ και δεν ξέρω τι άλλο, φώναξε "Πάνθηρες !". Ο Δημήτρης Μπόκας, κάτοικος Αμπελοκήπων, ήταν νεαρός τότε κάπου 18 χρονών, με χιούμορ, που κατανάλωνε ότι έβρισκε μπροστά του, πάθαινε επιληψίες στο γήπεδο και το' λεγε η καρδιά του για τσακωμούς. Τελικά αφού έδωσε και την ψυχή του στον Πανιώνιο άφησε την τελευταία πνοή του περί τα μέσα των 80ς σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Την ίδια χρονιά άνοιξε και το πρώτο κλαμπ των Πανθήρων, εκεί στο ισόγειο της πολυκατοικίας απέναντι από την κεντρική θύρα του γηπέδου, τη Θύρα 5. Ήταν η εποχή που οι αγώνες διεξάγονταν με οπαδούς και των δύο ομάδων και πολλές φορές ήταν και sold-out. Ήταν τέτοιος ο φανατισμός που οι αντίπαλοι οπαδοί τολμούσαν να έρθουν στο σύνδεσμο των Πανθήρων να πάρουν εισιτήριο και να περάσουν τον έλεγχο υπόδειξης ταυτότητας και στο τέλος να "καρφωθούν" ότι δεν είναι Πανιώνιοι και να φάνε το ξύλο της χρονιάς τους. Τότε ο Άκης Μιχαηλίδης, ένας ρομαντικός φίλαθλος του Πανιωνίου που ζει χρόνια τώρα στην Σαντορίνη, μαζί με ένα φίλο του, έφτιαχναν πανό του Πανιωνίου με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ και έλεγαν όσα ήθελαν να πουν με κοφτερό χιούμορ και ευαισθησία, όπως το κλασικό πια "Είναι τρελοί αυτοί οι Πανιώνιοι !". Τα πανό περνούσαν πρώτα από το καμαράκι των Πανθήρων και μετά στην εξέδρα του γηπέδου ποδοσφαίρου, αλλά και του μπάσκετ, όπου ο πυρήνας των Πανιώνιων παρακολουθούσε ανελλιπώς και τα δύο αθλήματα. Μιλάμε για αρχές δεκαετίας του' 80 που έκανε την εμφάνισή του το φαινόμενο χούλιγκανς και ο Πανιώνιος είχε πολλούς από διάφορες περιοχές. Μια περίοδο υπήρχε μια δυσαρέσκεια στη Θύρα 7 του Ολυμπιακού για την ομάδα τους και υπήρξε ρεύμα Ολυμπιακών προς τους Πάνθηρες, όπως ο Σπυράκης που έγινε φανατικός Πανιώνιος, αλλά και ο Μάριος που βρέθηκε μαχαιρωμένος σ'ένα στενό, μετά από ένα αγώνα με τον Παναθηναϊκό στη Ν. Σμύρνη. Με τον Μάριο που ήταν μισός - μισός στα ποδοσφαιρικά του αισθήματα, φρικιό και χεβυμεταλάς μαζί με ένα φίλο του επίσης πρώην Ολυμπιακό, ήταν δύο από τους 18 ηρωικούς Πάνθηρες που ταξιδέψαμε καταχείμωνο, Δεκέμβρη μήνα, να πάμε στα Γιάννενα με τον Πανιώνιο το' 85 σε εκείνο το αλησμόνητο ταξίδι που ξεκίνησε με κατακλυσμό και τουλάχιστον μιάμιση ώρα καθυστέρηση, καθώς είχε προβλήματα το λεωφορείο με την βενζίνη που γέμισε το ντεπόζιτό του, τα οποία μετέτρεψαν την εκδρομή σε εφιάλτη καθώς κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσε το πούλμαν κι είχαμε τόσο ταξίδι μπροστά μας...! Τελικά έμεινε μια και καλή το πούλμαν σε εκείνες τις στροφές μετά την Αμφιλοχία, στο πουθενά δηλαδή. Ο οδηγός άδειαζε το ντεπόζιτο και φώναζε "κοιτάτε, νεράκι τρέχει !". Σκοτάδι, αργά το βράδυ, και μετά από ώρα περνά ένα αυτοκίνητο που μας λέει ότι σε περίπου 3 χιλιόμετρα έχει μια χαρτοπαιχτική λέσχη ! Όχι βενζινάδικο ! Και πάνε κάποιοι ηρωικοί να δούνε τι γίνεται...Γυρίζουν μετά από καμιά ώρα με ένα μπιτόνι βενζίνη που είχαν πάρει από βενζινάδικο που ήταν κανά χιλιόμετρο μετά την λέσχη ! Έτσι φτάσαμε ως εκεί φουλάραμε και μπήκαμε ηρωικά στην πόλη των Ιωαννίνων στις 3 και τα χαράματα, με τουλάχιστον έξι ώρες αργοπορίας, όπου μας περίμεναν με πέτρες στην είσοδο της πόλης Γιαννιώτες για υποδοχή ! Ήταν φανατισμένοι γιατί ήταν το πρώτο ματς μετά την επάνοδο του ΠΑΣ στη Α Εθνική, με αντίπαλο τον Πανιώνιο, μετά εκείνο το μπαράζ του' 84 που τους

ρίξαμε στη Β Εθνική, με εκείνο το 2-0 στο Αλκαζάρ ! Ξύπνησα από τις πέτρες που έσπαζαν τα τζάμια...! Ήταν κι ένας Γιαννιώτης Πάνθηρας μαζί που παραμιλούσε στον ύπνο του κι ονειρευόταν να τους σκίσουμε φωναχτά ! Το σουρεαλιστικό ήταν ότι εγώ βγήκα μέσα στον χαμό από το πούλμαν με το κασκόλ του Πανιωνίου στο λαιμό, να περάσω απέναντι το δρόμο, για να διανυχτερεύσω στο σπίτι της θείας μου και της γιαγιάς μου κρατώντας ένα κουτί κουραμπιέδες που μου είχαν κρύψει οι άλλοι Πάνθηρες σε ένα μέρος στο πούλμαν και μύριζαν βενζίνη ! Οι Γιαννιώτες βγήκαν το πρωί με ντουντούκες στο δρόμο και καλούσαν τον κόσμο να πάει στο γήπεδο να μας εκφοβίσει που τους ρίξαμε στη Β Εθνική και πετούσαν και φειγ-βολάν. Έβρεχε κιόλας, εντάξει ο φυσικός καιρός για Γιάννενα. Στον αγώνα κάτσαμε στο πέταλο και έγινε χαμός όταν έβαλε γκολ - οφσάιντ ο Νόνι Λίμα και μέτρησε. Πέταγε όλη η κεντρική θύρα νεράντζια με ξυραφάκια μέσα στο γήπεδο και προς εμάς μαζί με καπνογόνα και διακόπηκε ο αγώνας. Ξανάρχισε και μας έπαιζαν μονότερμα κι ο Αντώνης Μανίκας έπιασε τα άπιαστα μέχρι και πέναλτι ! Αλλά έφαγε ένα γκολ κάπου στο 85ο λεπτό από εκείνα που δεν τρώγονται με τίποτα...Μας φυγάδευσαν μετά από ώρα με ανακριτικό της τροχαίας και το πούλμαν του γυρισμού μας περίμενε έξω από την πόλη...

Ήταν άποψη τότε να ήσουν Πανιώνιος, κόντρα στο κατεστημένο με τσαμπουκά ! Όπως τότε που ο Αλέφαντος όταν ισοφαρίσαμε τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό σε 1-1 στη Ν. Σμύρνη, σηκώθηκε με το κοντομάνικο από τον πάγκο και με σηκωμένο το μεσαίο δάκτυλο του χεριού του, το έδειξε στο Γιώργο Βαρδινογιάννη που καθόταν στους επισήμους ! Σε κάθε εντός έδρας αγώνα τότε περιμέναμε το σόου - Αλέφαντος μετά το τέλος του παιχνιδιού, δηλαδή να βγει έξω από τη Θύρα 5 να τον σηκώσουμε στα χέρια ! Εντάξει ήταν και καζούρα, αλλά τον πηγαίναμε πολύ τον Νικόλα ! Έγραψε στον Πανιώνιο ! Πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος Σταματελάτος, εποχή που πήγαιναν όλα ρολόι ! "Ξέραμε τι συνέβαινε, αλλά όλους μας βόλευε κάπου", είχε πει τότε ο εμβληματικός αρχηγός του Πανιωνίου Μητσάρας Μαυρίκης, σε μια σειρά τηλεοπτικών εκπομπών για την άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου. Ο Σταματελάτος έδινε λεφτά αβέρτα στον Πανιώνιο και κάποιοι το εκμεταλλεύονταν αυτό και μέσα από τους Πάνθηρες, αλλά και ο καρπουζάς της Νέας Σμύρνης, ο θρυλικός Αβός που σε ένα ματς με τον Άρη που κινδύνευε η ομάδα ως συνήθως, ήρθε με ένα αμάξι φορτωμένο με καρπούζια και είπε "πάρτε τα παιδιά να τα πετάξετε στους παίκτες του Άρη, μόλις έρθει το πούλμαν !". Έτσι κι έγινε και μετά ζητούσε λεφτά από τον πρόεδρο που του πήραν τα καρπούζια !

Πιο αυθεντικός ήταν ο θρυλικός Γιώργος Βέλος, που ζει χρόνια τώρα στη Ραψάνη του Νομού Λαρίσης, ένας ψηλός γεροδεμένος και αδύνατος που έκανε καλά μόνος του ολόκληρη εξέδρα. Μια φορά πήγε άνετος και πέταξε μια ολόκληρη κοτρόνα με φοβερή δύναμη στο παρμπρίζ του πούλμαν με τους παίκτες του Ολυμπιακού μπροστά από τη Θύρα 5 και το κατέβασε ! Ο μπάτσος που ήταν δίπλα τους εξεπλάγην  και του είπε : "Τι έκανες εκεί, ρε ;". Και ο Βέλος του απάντησε με άνεση : "Τι έκανα κυρ-αστυνόμε ; Ένα κουλούρι πέταξα !". Με μια ολόκληρη εξέδρα τα έβαλε κάποτε κι ο Μανώλης ο Σουφερλής σε ένα φιλικό Πανιώνιος - Αιγάλεω όπου είχαν έρθει στη Ν. Σμύρνη καμιά χιλιάδα Αιγαλεώτες στη Θύρα 8. Μόλις άρχισαν να βρίζουν τον Πανιώνιο τότε σηκώθηκε από την Θύρα 5 και πήγε μόνος του εκεί και άρχισε να χτυπιέται με μια ολόκληρη εξέδρα ! Έτρεξαν πίσω του μετά και άλλοι Πανιώνιοι ! Αρχηγός εξέδρας ήταν ο Σουφερλής και όταν γύρισε από την Αυστραλία, όπου είχε ξενιτευτεί για εργασία, έγραφαν τα τότε Πανιώνια νέα : "Ο Μανώλης ήρθε από την Αυστραλία να ενισχύσει τον Πανιώνιο !". Μεταγραφή δηλαδή...!
 Η πρωτοτυπία του Πανιωνίου δεν έχει τελειωμό. Εποχή έχουν αφήσει τα Υβριστικά ! Ήταν οι "άρρωστοι" Πανιώνιοι" που πήγαιναν στις τέσσερις - πέντε σειρές ορθίων κάτω από τις Θύρες 4-5 του γηπέδου και ήταν μια ανάσα από τον επόπτη και το γήπεδο κι έβριζαν κατά τη διάρκεια όλου του αγώνα για εκφοβισμό ! Παγκόσμια πρωτοτυπία ήταν τα Υβριστικά με τ' όνομα ! Εκεί πήγαινε μετά από τη θητεία του ως αρχηγός εξέδρας και ο Κώστας Φλωρινιώτης που μόλις έφθανε 5 ή ώρα αποχωρούσε από το γήπεδο καλώντας και τους συναδέλφους του στην ταβέρνα που δούλευε φωνάζοντας "Έλα ο Πλάτανος !".

 Στα μέσα του 1990 ως φαντάρος στην Πάτρα, το ΚΕΤΧ, έκανα κοπάνα τις Κυριακές το μεσημέρι και έπαιρνα το πούλμαν να πάω στη Ν. Σμύρνη να δω τον Πανιώνιο για ένα ημίχρονο μόνο, γιατί μετά θα έχανα το πούλμαν για την Πάτρα και την είχα βάψει...! Ήταν τα χρόνια που είχε επιστρέψει ο Θωμάς Μαύρος στον Πανιώνιο και πήγαινα στο γήπεδο με τη λαχτάρα να βάλει ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο να το πανηγυρίσω ! Τέτοια τρέλα και ταλαιπωρία που άξιζε τον κόπο ! Τον είχα κάνει και κάδρο στο δωμάτιό μου δίπλα στους μουσικούς μου ήρωες ! Ε, λοιπόν ξέρετε ποιους παίκτες του Πανιωνίου λατρεύω και εκτιμώ περισσότερο ; Αυτούς που ξεκίνησαν και τελείωσαν φορώντας τη κυανέρυθρη φανέλα ! Τον Βασίλη Μωραϊτέλη,τον Στάθη Χάιτα, τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, τον Χρήστο Εμβολιάδη, τον Μήτσο Μαυρίκη, τον Χρήστο Κουτρόπουλο, τον Ζαφείρη Κάκκαρη, τον Χάρη Σοφιανό, τον Γιάννη Γραβάνη, τον Νίκο Χαλκίδη, τον Μάκη Ζαχαρόπουλο και φυσικά τον Νόνι Λίμα που έδωσε την αρτιμέλεια του για τον Πανιώνιο, αλλά και το Θωμά Μαύρο που μπορεί να έπαιξε σε άλλη ομάδα - τελείωσε την καριέρα του στον Πανιώνιο τιμώντας τη φανέλλα, βγαίνοντας πρώτος σκόρερ - γιατί είναι παίκτης από άλλον πλανήτη και δικαιούται να είναι μέσα στην ομάδα αυτή. Άλλωστε όταν είχε επιστρέψει στον Πανιώνιο είχε πει κι εκείνο το συγκινητικό: "Έχω χτίσει αυτό το γήπεδο, πιτσιρίκος έβαζα πέτρες εδώ !".

Οι Πανιώνιοι έχουμε ζήσει την αδικία, είναι στο πετσί μας. Πώς να ξεχάσουμε εκείνο το ματς με τον Ολυμπιακό στο Ο.Α.Κ.Α. που προηγηθήκαμε δύο φορές και χάσαμε 4-3 με το έτσι θέλω, μια τελείως απαράδεκτη διαιτησία που μάλιστα δεν έβγαλε ούτε κίτρινη κάρτα στον Μητρόπουλο όταν έσπασε το πόδι του Νόνι Λίμα που βγήκε με το φορείο κι έκανε 6 μήνες να παίξει μπάλα ! Εκείνη την μέρα έτυχε να έχω κλείσει πρώτο ραντεβού με την Σοφία Ζ. που την κυνηγούσα πολύ καιρό, εν έτη 1986, να πάμε στην "Ακροβάτισσα" στη Ν. Σμύρνη κι έτυχε το ματς αυτό και πήγα βέβαια στο ματς ! Και μετά γινόταν χαμός, ήταν γεμάτο το γήπεδο, κι ήμουν στην Καλογρέζα και άντε να πάω με το λεωφορείο στη Ν. Σμύρνη, είχαμε χάσει κιόλας με αυτό το τρόπο που χάσαμε...αλλά ήμουν στο ραντεβού καταϊδρωμένος έξω από το "Benetton", στη γωνία απέναντι από το σινέ Σπόρτινγκ !
Οι Πανιώνιοι έχουν φοβερή επίσης αλληλεγγύη μεταξύ τους ! Όπου βρεθούν υποστηρίζονται μεταξύ τους ! Θυμάμαι είχα πάρει στην προστασία μου έναν τάπα ονόματι Βιντάκοβιτς που είχε παρουσιαστεί στο στρατόπεδο την Καροτής, 8 χιλιόμετρα έξω από το Διδυμότειχο κοντά στα τουρκικά σύνορα, στου διαόλου τη μάνα δηλαδή...! Ήρθε "ψαρωμένος" εκεί και τον ρώτησα, "τι ομάδα είσαι, ρε ;", κι εκείνος γεμάτος περηφάνια με δυνατή φωνή μου απάντησε "Πανιώνιος !". Αυτό ήταν, δεν τον πείραξε κανείς !

Ο Πανιώνιος στα 80ς ήταν τόσο αγαπητός που έκανε κι εκείνο το ιστορικό σήμερα βιντεάκι ο ηθοποιός Παύλος Κοντογιαννίδης - αν και Αεκτζής - που εμφανιζόταν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ως χούλιγκαν με μαύρο δερμάτινο κι ένα κασκόλ του Πανιωνίου στο αριστερό του χέρι - έτσι τα έβαζαν τότε τα κασκόλ για μαγκιά - και έκανε το πορτραίτο της ¨΄ομάδας με κουλτούρα" λέγοντας "όλοι είναι Πανιώνιοι ρε", εκφράζοντας έτσι το φιλο-Πανιώνιο ρεύμα της εποχής, συμπάθεια που ήρθε και από τα δύο μπαράζ που είδαμε το χάρο με τα μάτια μας, αλλά σωθήκαμε !
Ένας φίλος μου είχε πάει στην Ταϋλάνδη και πέτυχε μπάρμπαν Πανιώνιο και Νεοσμυρνιώτη ! Κι ένας άλλος που γύρισε τώρα από 6μηνη μετανάστευση στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας έμενε τσάμπα σε ένα από τα 120 σπίτια που έχει ο πιο "πλούσιος κάτοικος της Φρανκφούρτης", όπως μου είπε, γιατί τον γνώρισε τυχαία και ήταν Πανιώνιος και Νεοσμυρνιώτης ! Από 18 χρονών εκεί είχε μαζί του ο "Γερμανός" φωτογραφία από τον ευκάλυπτο μπροστά από τον Αγ.Ανδρέα και έκανε τεστ στο φίλο μου να του πει ποιο σημείο της Ν. Σμύρνης είναι αυτό. Ευκολάκι ήταν για τον Γιάννη Πανταζή να πει ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε από το θρυλικό τυροπιτάδικο του Νίκου και είναι ο ευκάλυπτος μπροστά από το εκκλησάκι που δεν υπάρχει πια και τον θυμούνται μόνο οι παλιοί Πανιώνιοι που το έβλεπαν κάθε Κυριακή που πήγαιναν στο "ναό".

ΠΑΝΘΗΡΙΝΕΣ !    

Κι επειδή πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τους Πάνθηρες, αλλά ποτέ τίποτα για τις Πανθηρίνες παραθέτω ένα αδημοσίευτο κείμενό μου για το ωραίο φύλο που καρδιοχτυπά για την Πανιωνάρα !

Εκατομμύρια πληκτρολογήσεις, αλλά και χιλιάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για τους Πάνθηρες, αλλά  σχεδόν μηδαμινές είναι οι αναφορές στις Πανθηρίνες που κι αυτές από πάντα έδιναν βροντερό παρών, χωρίς εκπτώσεις. Η θηλυκή παρουσία στον πυρήνα της ομάδας μας εισχώρησαν στον ανδροκρατούμενο χώρο της Θύρας 3, όχι σαν εκπρόσωποι του αδύνατου φύλου, αλλά γιατί το έλεγε η καρδιά τους να ακολουθούν την ομάδα, αλλά και γιατί χαίρονται τον έρωτα τους με τον Πάνθηρα μέσα από τη διαδικασία του γηπέδου, αλλά και γιατί τις μάγευε το κυανέρυθρο χρώμα, όπως κι εμάς. Ξέρετε πόσοι έρωτες γεννήθηκαν και πέθαναν στη Θύρα 3 ; Ένας μικρόκοσμος που δεν κρύβει το πάθος του χωρίς αντρική ή θηλυκή πλευρά σε μια απόδραση από την καθημερινότητα όποια κι είναι αυτή για τον καθένα μας. Εμβληματική φυσιογνωμία των Πανθηρίνων υπήρξε η γνωστή σε όλους μας Ελένη Δ. Μια κατάξανθη Πανθηρίνα με μια λεπτή φωνούλα, όμως γεμάτη νεύρο που πηγαινοερχόταν γεμάτη ανησυχία πέρα- δώθε και ήταν ικανή να ξεσηκώσει ένα ολόκληρο γήπεδο ή καλύτερα τους αντίπαλους οπαδούς με την επακόλουθη υπεράσπιση των Πανθήρων που πολλές φορές έχυσαν αίμα για πάρτι των Πανθηρίνων. Βεβαίως πέρασαν οι εποχές που έρχονται αντίπαλοι φίλαθλοι, αλλά και οι εποχές που οι Πανθηρίνες εξοργίζονταν. Η σημερινή παρουσία τους είναι πιο διακριτική, αλλά είναι πάντα εκεί.

 Στα πρώτα χρόνια από την ίδρυση των Πανθήρων το 1983, εκεί θυμάστε στο υπογειάκι απέναντι από το γήπεδο σε μια «heavy metal» τρύπα - πολύ δύσκολη για κάθε αντίπαλο οπαδό να έρθει να πάρει εισιτήριο γιατί μάλλον θα έβγαινε οριζόντια – οι Πανθηρίνες έτυχαν σε μια εποχή που στο μάτι της εξουσιαστικής αστυνομίας που επανδρωνόταν από φάτσες που μας έκαναν να σκάμε στα γέλια. Ήτα η εποχή που το φεμινιστικό κίνημα ανθούσε και οι γυναίκες διεκδικούσαν πια απροκάλυπτα τα δικαιώματά τους. Οι περισσότερες Πανθηρίνες έβρισκαν εισιτήριο εισόδου στο σκληροπυρηνικό και ανδροκρατούμενο κλαμπ μέσω της αγκαλιάς ενός Πάνθηρα. Παράλληλα στο βλέμμα της εξουσίας των γηπέδων φαίνονταν υπεράνω υποψίας. Δηλαδή ήταν αόρατες ! Το εξαιρετικό αυτό προνόμιό τους τις έκανε να βοηθούν σημαντικά στην οργάνωση της εξέδρας στη Θύρα 3 που τότε ήταν στην πλευρά του του Αγ. Ανδρέα. Αλήθεια διερωτηθήκατε ποτέ πόσες από τα κορίτσια που κρυφοκοίταζαν από τα παράθυρα του οικοτροφείου ξεροστάλιαζαν στα παράθυρα προς χάριν της Πανιωνάρας ; Θα περάσουν στο πάνθεον των αγνώστων «μαρτύρων» του Πανιωνίου ! Οι Πανθηρίνες, λοιπόν, έκρυβαν στα υπέροχα μαύρα heavy δερμάτινά τους καπνογόνα, δυναμιτάκια κι ότι άλλο απαγορευμένο είδος για κάποιους θα μπορούσε να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα της έδρας.

 Πολλοί θα θυμούνται την αγία…Αθανασία των Πανθήρων – το αγία κολλάει γιατί στη διάρκεια της δράσης της ήρθε στην επιφάνεια την εποχή εκείνη η θαυματουργή Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Η Πανθηρίνα Αθανασία ήτο ευτραφής, πρόσχαρη και δυναμική που ακολουθούσε την ομάδα ακόμη και σε εκείνα τα ολιγομελή ταξίδια στην επαρχία μες το καταχείμωνο, φαιδρών εκδρομών σε σχέση με την μαζικές εκδρομές των Πανιώνιων στη δεκαετία του ’70. Οι στάχτες της κοινωνικής ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών των δεκαετιών ’50 και ’60 είχαν βέβαια τον αντίχτυπό τους και στη δεκαετία του ’80, τότε δηλαδή που πήρε σάρκα και οστά ο όρος χούλιγκαν και στην Ελλάδα, όπου είχε πολύ πιο ισχυρό πρόσωπο και δράση απ’ ότι σήμερα. Η έδρα ήταν πιο καυτή για κάθε ομάδα, αλλά και ολόκληρη η περιοχή που έδρευε το κάθε γήπεδο.

Αύξηση των Πανθηρίνων στην εξέδρα παρατηρούνταν μέσα στο χρόνο κυρίως όταν ο Πανιώνιος γινόταν κυπελλούχος, ή της μόδας ακόμη για κάποιους που σήμερα είναι μακριά μας γιατί πέρασαν επιφανειακά την νόσο…Πανιώνιος. Αυτό όμως συνέβαινε και με περιστασιακούς Πάνθηρες που θυμηθούμε αργότερα. Αναλογικά πήγαινε δηλαδή το πράγμα. Μην ξεχνάμε επίσης ένα ανεπίσημο στατιστικό στοιχείο που δεν μπήκε σε κανενός είδους έρευνα μέχρι σήμερα, αλλά κυκλοφορεί ευρέως στην πιάτσα, ότι οι Πανθηρίνες – μέσα όλες οι γυναίκες που παρακολουθούν τον Πανιώνιο – είναι οι πιο πολυάριθμές με τις Βαζελίνες. Το πάντα ανεπίσημο ποσοστό που κατάφεραν να απορροφήσουν οι Πάνθηρες από το γενικό γυναικείο πληθυσμό του Πανιωνίου ήταν σχεδόν πάντα δυσανάλογο. Σε ένα άλλο λοιπόν ανεπίσημο γκάλοπ που έκανα όταν μου ήρθε το θέμα «Πανθηρίνες» για μια σημερινή παρουσία που ξεχωρίζει από τις άλλες, το μυαλό σχεδόν όλων πήγε στην Ελισάβετ. Την  μικροκαμωμένη δραστήρια Πανθηρίνα που θυμίζει φυσιογνωμικά την Dolores O’Riordan την τραγουδίστρια των Cranberries, η οποία βοηθά ενεργά οτιδήποτε έχει σχέση με τους Πάνθηρες. Μια παρουσία με τη δική της βαρύτητα και φωνή.

Κανείς όμως δεν μπορεί να παραγνωρίσει την εμβληματική για την ευρύτερη Πανιώνια οικογένεια παρουσία της Μπόνι που βεβαίως είναι ο κρίκος των Πανθήρων με τη διοίκηση του Πανιωνίου. Και φυσικά είναι κοντά στην ομάδα σε κάθε εκδρομή.

Ας με συγχωρήσουν οι άλλες Πανθηρίνες που διεκδικούν μια γραμμή στην ιστορία των Panthers, για τις οποίες δεν ανέφερα ενδεικτικά την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο τον τίτλο της πιο αθόρυβης Πανθηρίνας πρέπει να τον πάρει δικαιωματικά η Μαρία από τους Αγ. Αναργύρους, η χεβυμεταλού, που ακολουθούσε την ομάδα μέσα – έξω παρέα με τον «άρρωστο» Πανιώνιο, πατέρα της. Μελαχροινή με μαύρα δερμάτινα από το Μοναστηράκι και μαύρες μπότες. Ήταν extreme μόνο και μόνο που ήταν οπαδός μας γέννημα – θρέμμα Αγ. Αναργύτισσα. Λόγω απόστασης μάλλον δεν ήταν κοντά σε όλες τις πανθηρένιες παρέες, όμως είχε την συμπάθεια μας. Όμως όταν μιλούσε για τον Πανιώνιο νόμιζες ότι αναφερόταν σ’ ένα επαναστατικό κίνημα. Τι απέγινε έχω κάτι χρόνια να την δω στο γήπεδο ;

 Οι σημερινές  Πανθηρίνες είναι γοητευτικές, μοδάτες, μαχητικές, διακριτικές, παρούσες.  Πάντα ήμουν ένας διακριτικός παρατηρητής τους… 

                                                        Γιάννης Αλεξίου                    

"Ιερή" Jazz, Duke Ellington και η Ελληνίδα Helen Merrill στο "Τριανόν" του Γιάννη Αλεξίου

 
  "Ιερή" Jazz, Duke Ellington και η Ελληνίδα Helen Merrill στο "Τριανόν"

   Του Γιάννη Αλεξίου 

                                                                                                                 

                                                       
Την ίδια ώρα που κυριολεκτικά εκτελούσε ο Σάκης Ρουβάς το "Άξιον Εστί" στην πλατεία Νέας Σμύρνης, σε μια άλλη γειτονιά της Αθήνας, κάπου στο κέντρο στην οδό Κοδριγκτώνος και Πατησίων στο σινέ "Τριανόν" παιζόταν καλή jazz. To μουσικό όχημα Voyage Jazz Group - με αρκετές αλλαγές στην σύνθεσή - του πολύπειρου ντράμερ και περφόρμερ Αλέξανδρου Χρηστίδη παρουσίαζε ένα καλά δομημένο πρόγραμμα με gospel, spirituals και στο δεύτερο μέρος τα "Ιερά Τραγούδια" του Duke Ellington, που για πρώτη φορά ελληνική ορχήστρα επιχειρούσε να αποδώσει μετά την περίφημο εκείνο κοντσέρτο της Jessye Norman στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου με χορωδία και ορχήστρα που αποτελούνταν από εξαιρετικούς μουσικούς μεταξύ αυτών οι Ron Carter και Grady Tate, το 2003. H μοίρα της jazz γνωστή στην Ελλάδα, μπροστά σε ένα μικρό κοινό να παρουσιαστεί κάτι πολύ καλό, αλλά και φιλόδοξο που στέκεται άνετα σε ένα ένα φεστιβάλ μουσικής, με ή χωρίς προσθήκη εγχόρδων και χορωδίας.
Οι δύο νέες τραγουδίστριες που έβαλαν και τη δική τους σφραγίδα στην συναυλίας του Σαββάτου 2 Μαΐου, η εξαιρετική Μυρτώ Ναούμ με πολύ καλή παρουσία και κίνηση επί σκηνής, αλλά και η Ναστάζια Μπέικοφ (κόρη του Βούλγαρου βιολιστή Μπέικοφ) που παραπέμπει σαν παρουσία και κίνηση στα 20'ς και 30'ς, εναλλασσόνταν επί σκηνής, η έδιναν ή μία στην άλλη το μικρόφωνο καταφέρνοντας το απίθανο να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του band leader Χρηστίδη, αντικαθιστώντας τη βασική τραγουδίστριά του Πηνελόπη Τζανετάκη που έκλεισε η φωνή της.

Έτσι ανέβηκαν στο τρένο του Voyage Jazz Group κυριολεκτικά την ύστατη στιγμή στο δρομολόγιο από το Μανχάταν στο Χάρλεμ και τραγούδησαν το standard "Take the A Train" με μπρίο και επιτυχία ! Αλλά και τα gospel "Amazing Grace", "Sometimes i fell like motherless child", δύο παραδοσιακά τραγούδια που έχουν γνωρίσει πολλές διασκευές, αλλά εκείνες της Aretha Franklin μου έρχονται πρώτα στο μυαλό. Αλλά και το επίσης παραδοσιακό "Swing Low, Sweet Chariot", "God Bless The Child" της Billie Holiday. Η σύνθεση του Τάκη Πατερέλη "Player For Chaise" αφιερώθηκε στο δάσκαλο του τζαζίστα και τόσων άλλων μουσικών στο Εθνικό Ωδείο, κ. Φαραντάτο. Να που κι ένας Έλληνας μουσικός έπαιξε ένα έργο συναδέλφου του, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά και οι Έλληνες τζαζίστες έχουν τόσα καλά κομμάτια στο ρεπερτόριό τους !
Η ορχήστρα επίσης πολύπειρη με τον σφριγηλό σαξόφωνο του Φίλιππου Παππά να "γεμίζει", αλλά και το πιάνο του Αλέξανδρου Ορφανού, το κοντραμπάσο του Αντώνη Αρβανίτη και η κιθάρα του Παναγιώτη Αθάνατου έδωσαν ένα σπάνιο δείγμα ποιοτική jazz με διεθυντή ορχήστρας τον ντράμερ Αλέξανδρο Χρηστίδη που έχει πάντα τόσες καλές ιδέες και πρότζεκτ στο συρτάρι του, αλλά και γνώσεις να μοιραστεί με το κοινό γύρω από κάθε τραγούδι.
Το "Alabama" του John Coltrane, ένα τραγούδι που γράφτηκε για τα "δυσάρεστα νέα στα 60ς και τις φωτιές που έβαλαν σε σπίτια μαύρων οι λευκοί" έκλεισαν το πρώτο μέρος που έδωσε την σκυτάλη σε αποσπάσματα από τα θρησκευτικά κοντσέρτα του σπουδαίου Duke Ellington : "Lords Prayer" (πιάνο σόλο), "Heaven", "The Majesty Of God", "Meditation", "The Majesty of God", "Meditation", Freedom Suite" (σε τρία μέρη) που αποδόθηκαν με υψηλό αίσθημα του βάρους που έχουν στην παγκόσμια ιστορία της jazz. Η βραδιά έκλεισε με το πανηγυρικό "When The Saints Go Marching In" με full band επί σκηνής και το "In Sentimental Mood" του Sir Duke Ellington.

Θα σταθώ στην jazz ερμηνεύτρια Μυρτώ Ναούμ που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αν κι έχω δει πολλές ερμηνεύτριες, Ελληνίδες και ξένες, αλλά αυτή ήταν πραγματικά εξαιρετική ! Η Ελληνίδα Helen Merrill, από φωνή, παρουσία και στυλ.
Αξίζουν συγχαρητήρια στον Αλέκο Χρηστίδη που έστησε ένα τέτοιο πρότζεκτ στην Ελλάδα αυτή την εποχή που κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει κάτι διαφορετικό από τα έτοιμα καθώς δεν υπάρχει μία από πλευράς βοήθειας στην παραγωγή.
Επί την ευκαιρία το ιστορικό σινεμά "Τριανόν" διατίθεται πάλι για συναυλίες, λειτουργεί και σαν κινηματογράφος, αλλά γενικότερα είναι ανοιχτό για εκδηλώσεις λογοτεχνίας, ποίησης και μουσικής. Επίσης έχει βγάλει στο "σφυρί" τις ιστορικές κινηματογραφικές  και λογοτεχνικές εκδόσεις του οίκου "Αιγόκερως" σε τιμές από 1,5 έως 3,5 ευρώ 9 και φυσικά έφυγα με αρκετά βιβλία από το σινεμά...) για να συμπληρώσω την εν λόγω συλλογή μου !