BOB DYLAN Νέο τριπλό δίσκο κυκλοφορεί ο Bob Dylan ευχαριστώντας την Αμερική ! Του Γιάννη Αλεξίου

BOB DYLAN

Νέο τριπλό δίσκο κυκλοφορεί ο Bob Dylan ευχαριστώντας την Αμερική !

 Ο νέος Ντύλαν, η Κρήτη και ο Κούνδουρος !

Του Γιάννη Αλεξίου 

 Το πρώτο άλμπουμ και μάλιστα 3πλό, ως κάτοχος Νόμπελ Λογοτεχνίας ετοιμάζεται να
κυκλοφορήσει μέσα στον Μάρτιο ο πολύς Bob Dylan με τίτλο «Triplicate». Ο τροβαδούρος των τροβαδούρων κάνει εδώ μια βουτιά στην Αμερικάνικη μουσική και διαλέγει 30 αγαπημένα του τραγούδια, τα οποία είναι χωρισμένα σε τρεις θεματικές ενότητες, μία σε κάθε δίσκο. Θα ήταν παράτολμο ίσως να ειπωθεί ότι με την επιλογή του αυτή να ψάξει τα αμερικάνικά τραγούδια λύνει κατά κάποιο τρόπο την σιωπή του για το Νόμπελ, τραγουδώντας και ευχαριστώντας με ένα δικό τρόπο του την χώρα που τον ανέδειξε σε ένα πατριωτικό του ξέσπασμα για την υπέρτατη τιμή που του έγινε να πάρει το Νόμπελ 

Ο πρώτος του δίσκος έχει τίτλο «Till The Sun Goes Down» με τραγούδια όπως τα «Stormy Weather»,  «Once Upon A Time», «Trendy Winds», «September Of My Years» κ.α. Ο δεύτερος δίσκος που έχει τίτλο «Devil Dolls» περιλαμβάνει κομμάτια όπως τα «Imagination», «P.S. I Love You», «As Time Goes By» και το τρίτο άλμπουμ τιτλοφορείτε «Comin’ Home Late» και ξεκινά με το τραγούδι που έκανε διάσημο τον Frank Sinatra, το «Day In, Day Out» ! Στον τριπλό αυτό δίσκο τόσο ο Σινάτρα, όσο και η Billie Holiday, έχουν την τιμητική τους καθώς ο Ντύλαν τους ξεχωρίζει με ένα τρόπο καθώς δια λέγει από το ρεπερτόριό τους κι άλλα τραγούδια, πιο πολλά από κάθε άλλον στις επιλογές του στο «Triplicate». Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μπομπ Ντύλαν τραγουδά ρεπερτόριο του Φρανκ Σινάτρα, αλλά αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Αρχικά τραγούδησε το «Shadows In The Night» πέρυσι και φέτος το «Fallen Angels» επιχειρώντας με την τραχιά φωνή του να δώσει μια άλλη ερμηνεία του καλλιφώνου Σινάτρα με την κιθάρα του. 

Ο δίσκος του θα κυκλοφορήσει σε διάφορες εκδόσεις : βινύλιο, cd, ειδική και de lux έκδοση, που θα δώσει έτσι τροφή στου απανταχού συλλέκτες και φανατικούς οπαδούς του να αποκτήσουν το «Triplicate».

Το πραγματικό του όνομα είναι Robert Allan Zimmerman, το οποίο άλλαξε σε Bob Dylan στο Πανεπιστήμιο κι έγινε φολκ τραγουδιστής ώσπου ο John Hammond του πρόσφερε συμβόλαιο στην CBS. Την εποχή εκείνη οι κυριότερες επιρροές του, τις οποίες είχε εκφράσει στην εταιρία του, ήταν οι Chuck Berry, Hank Williams και Everly Brothers. Την εποχή των γεγονότων της Κούβας έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στην νεολαία, αλλά και σε καλλιτεχνικούς κύκλους με τα τραγούδια του «Mastersaf War» και «Hard Rain». Το 1969 εμφανίστηκε στο περίφημο Φολκ Φεστιβάλ του Νιούπορτ μαζί με τους Paul Butterfield Blues Band και την ίδια εποχή με το τραγούδι του «Like A Rolling Stone» γίνεται ευρύτερα γνωστός πέρα από τη φολκ κοινότητα, φτάνοντας στο Νο2 των τοπ της Αμερικής.

 

Ο Bob Dylan το καλοκαίρι του 1971 - όπως με έχει πληροφορήσει ο αείμνηστος Τάσος Ψαλτάκης στον οποίο ο Ντύλαν είχε δώσει τότε αποκλειστική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Σαββατοκύριακο» - είχε έρθει «ινγκόγκνιτο» στην Κρήτη, όπου έμενε σ’ ένα χωριό κοντά στα Μάταλα, στο μέρος όπου μαζεύονταν χίππυς απ΄ όλο τον κόσμο. Ήταν τότε μια μεταβατική περίοδος για τον Ντύλαν καθώς την τριετία 1970 – 73 δεν έβγαλε κανένα μεγάλο δίσκο, παρά μόνο δύο σινγκλς τα «Watching The River Flow» και «George Jackson» (η μόνη εμφάνισή του σε δίσκο ήταν το Concert For Bangladesh» που είχε διοργανώσει ο George Harrison) και γενικά ψαχνόταν. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφος Τάσο Ψαλτάκη που βρισκόταν την ίδια εποχή στα Μάταλα, ο Bob Dylan ήταν φιλοξενούμενος του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου.

Ο Bob Dylan είναι ένα ζωντανός μουσικός θρύλος που χωρίς αυτόν η δεκαετία του ’60 θα ήταν εντελώς διαφορετική. Σε αναμονή λοιπόν του «Triplicate» να τον ξανακούσουμε…     

3 Φεβρουαρίου 1959. Η μέρα που πέθανε η μουσική - Του Γιάννη Αλεξίου

3 Φεβρουαρίου 1959. Η μέρα που πέθανε η μουσική 

Του Γιάννη Αλεξίου

Έμεινε στην ιστορία σαν «Η Μέρα Που Πέθανε Η Μουσική» και δεν ήταν υπερβολή για την εποχή που συνέβη το τραγικό εκείνο αεροπορικό δυστύχημα, στις 3 Φεβρουαρίου 1959 στη 1.30 τα ξημερώματα, καθώς τρία από τα πιο λαμπρά και ανερχόμενα αστέρια του Rock’n’ Roll, έχασαν τη ζωή του όταν συνετρίβη το αεροπλάνο που επέβαιναν, κοντά στην περιοχή Clear Lake της Αιόβα, στην Αμερική.
Ο Buddy Holly 23 ετών, ο Richie Valens 18 και ο Big Bopper 29 ετών, ενώ βρίσκονταν όλοι μαζί σε τουρνέ και μαζί τους ο 21χρονος πιλότος Roger Peterson που μετά από 17 ώρες πτήση την μέρα εκείνη πήρε το ρίσκο, παρά την κακοκαιρία να «πετάξει» για τελευταία φορά εκείνη την ημέρα από το αεροδρόμιο του Manson City ως το Dilworth της Μινεσότα.
Η περιοδεία των τριών αστέρων «Winter Dance Party» σημείωνε μεγάλη επιτυχία και οι τρεις μουσικοί μετακινούνταν από πόλη με λεωφορείο επί καθημερινής βάσης, μέσα στο χειμώνα με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός, που ήταν προβληματικό, χωρίς κλιματισμό. Σε μια στάση τους στο Lear Lake για μια συναυλία εκτός αρχικού προγράμματος, ο Buddy Holly είχε τη φαεινή ιδέα να μετακινηθούν ως τον επόμενο σταθμό με ένα τετραθέσιο μονοκινητήριο για αλλαγή, το οποίο θα νοίκιαζε ο ίδιος. Αφού συμφώνησαν οι υπόλοιποι, o μπασίστας και αργότερα επίσης διάσημος τραγουδιστής της κάντρι Waylon Jennings που ήταν μαζί τους στην τουρνέ προσφέρθηκε ευγενικά να παραχωρήσει τη θέση του στο Big Bopper κατά κόσμο J.P. Richardson που ήταν κρυολογημένος και γλύτωσε έτσι το μοιραίο. Τότε σύμφωνα με τις μαρτυρίες ο Buddy Holly πείραξε τον Jennings : «Ελπίζω να ξεπαγιάσεις στο λεωφορείο !» και η…πληρωμένη απάντηση : «Ελπίζω να πέσει το αεροπλάνο σου…!», φράση που έφερε βαρέως μια ζωή μετά.

Επίσης ο δεύτερος άτυχος της πτήσης, ο Ritchie Valens, ο τραγουδιστής του «La Bamba» πήρε το «εισιτήριο θανάτου» στα χέρια του μόλις κέρδισε στο κορώνα – γράμματα τον κιθαρίστα Tommy Allsup εξασφαλίζοντας έτσι μια θέση στο τετραθέσιο. Ο Ritchie είχε φοβία με τα αεροπλάνα και δυσανασχέτησε αρχικά, αλλά ανέβηκε τελικά στο αεροπλάνο παίρνοντας το ρίσκο, ενώ οι υπόλοιποι θα συνέχιζαν με το λεωφορείο. Το αποτέλεσμα ήταν ο άπειρος πιλότος μέσα στις δύσκολες συνθήκες πτήσης να πανικοβληθεί και να χάσει το έλεγχο μέσα στη χιονοθύελλα κι ενώ επιχειρούσε να γυρίσει πίσω το τετραθέσιο «Beechcraft Bonanza Β35» μετά από περίπου μισή ώρα πτήσης, αλλά τελικά σκοτώθηκε μαζί με τους τρεις μουσικούς, όπως όλοι ακαριαία. Είχαν διανύσει 8 χιλιόμετρα από το σημείο της απογείωσης και τα άψυχα κορμιά τους έμεινανπερίπου 10 ώρες μέσα στα χιόνια μέχρι να εντοπιστούν το πρωί.  

Πιο τραγική η περίπτωση του Buddy Holly από το Τέξας που ήδη είχε κάνει σπουδαία καριέρα έως εκείνη την στιγμή γνωρίζοντας μεγάλες επιτυχίες με τα «That’ ll Be The Day», «Peggy Sue», «Oh Boy», «Maybe Baby», «Everyday»,«It’s So Easy», «Words Of Love», «Not Fade Away» (το τραγούδησαν αργότερα οι Rolling Stones) κ.α. Ήταν τύπος που είχε εμπνευστεί από τα κόμικς και ιδιαίτερα από τον Clark Kent τον ντροπαλό δημοσιογράφο που κρύβει μέσα του τον Σούπερμαν. Όμως η μοίρα έμελλε να…μεταμορφώσει  τον Τσαρλς Άρντεν Χόλλυ σε ηρωική μορφή του Rock’n’Roll. Πρότυπό του ήταν ήταν ο Elvis Presley και όπως είπε χαρακτηριστικά : «Χωρίς τον Elvis κανείς μας δεν θα πετύχαινε». Τα μεγάλα του κοκάλινα γυαλιά και το λαδωμένο μαλί του αντέγραψαν πολλοί λάτρεις του. Η σύζυγός του, Μαρία Ελένα, ήταν έγκυος και απέβαλλε σοκαρισμένη όταν άκουσε το θλιβερό νέο στην τηλεόραση. Μάλιστα εξαιτίας αυτού η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών απαγόρευσε να ανακοινώνονται στην τηλεόραση τα ονόματα των θυμάτων πριν ενημερωθούν οι συγγενείς.       
Τον χαμό τους, που είναι από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της μουσικής τραγούδησε σαν φόρο τιμής ο ρομαντικός τραγουδοποιός DonMcLean στο «American Pie» που έγινε μεγάλη επιτυχία το 1971 και ήταν αφιερωμένο στον Buddy, στον Richie και στον Big Bopper, ερμηνευτή του «Chantily Lace». Ο στίχος του έλεγε… The Day the Music Died (την μέρα που πέθανε η μουσική) και περιέγραφε την μέρα εκείνη ως την μέρα που η Αμερική έχασε την αθωότητα της.  

Το νέο άλμπουμ του John Mayall στα 83 του ! Του Γιάννη Αλεξίου

Το νέο άλμπουμ του John Mayall στα 83 του !

Του Γιάννη Αλεξίου 

Αυτός ο ψηλός ξερακιανός Άγγλος μπλουζίστας στα 83 του δεν το βάζει κάτω ! Μια ζωή παίζει τα blues με το δικό του ιδιόμορφο ύφος και την αναγνωρίσιμη φωνή. Πάντα έψαχνε τον ήχο του χωρίς να τον ενδιαφέρει η εμπορικότητα αναδεικνύοντας τα μεγαλύτερα αστέρια της μουσικής και αποκτώντας το παρατσούκλι «ο νονός του βρετανικού rock». Ο εμβληματικός και σεβάσμιος John Mayall, μέλος του Blues Hall O Fame κυκλοφόρησε στις 27 Ιανουαρίου το νέο του άλμπουμ «Talk About That» (Ας μιλήσουμε γι’ αυτό) στη Forty Below Records, σε βινύλιο και cd. Η νέα δουλειά περιέχει 11 συνθέσεις (οι 8 δικές του) και μαζί του είναι η μπάντα που δουλεύει εδώ και χρόνια, την οποία αποτελούν οι Rocky Athas (κιθάρα), Greg Rzab (μπάσο) και Jay Davenport (τύμπανα). Σπέσιαλ καλεσμένος είναι ο έμπειρος κιθαρίστας των Eagles και James Gand, o Joe Walsh σε δύο κομμάτια του δίσκου «The Devil Must Be Laughing» και «Cards on the Table», και οι δύο συνθέσεις του John Mayall. Επίσης περιέχει τρεις διασκευές του Mayall στο κομμάτι της θρυλικής τραγουδίστριας της Memphis Soul μουσικής Bettye Clutcher «It’s Hard To Goin’ Up», του μπλουζίστα Jimmy Rogers «Goin’ Away Baby» και του ρόκερ Jerry Lynn Williams «Don’ t Lenny Me». Ο προικισμένος πολυοργανίστας John Mayall ηχογράφησε το δίσκο του στο House Of Blues Studio στο Encino της Καλιφόρνια σε συμπαραγωγή με τον πρόεδρο της δισκογραφικής του εταιρίας Eric Corne.

«Όταν είχα για πρώτη φορά την ιδέα για το ομότιτλο τραγούδι, ήθελα να γράψω στίχους σχετικά με τις πτυχές της ζωής που τρέχουν από το κεφάλι μου, λέει ο John Mayall σε ένα δελτίο Τύπου για το νέο άλμπουμ. «Ήθελα, επίσης, να δώσω στο τραγούδι ένα σύγχρονο ρυθμό που θα μεταφέρει τη διασκεδαστική διάθεση του κομματιού. Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά ο Greg και ο Jay με το ρυθμικό παίξιμό τους και δίνουν στα πλήκτρα του μια funky διάθεση. Το κομμάτι The Devil Must Be Laughing ασχολείται με το τρέχον πολιτικό κλίμα και διαθέτει το δυναμικό παίξιμο του Joe Walsh».

Μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ χώρισαν οι δρόμοι του John Mayall με τον κιθαρίστα του 4μελούς σχήματός του, Rocky Athas, που θέλει ν’ ακολουθήσει σόλο καριέρα. Ο Mayall ανέφερε σχετικά ότι «λόγω των σοβαρών πρόσφατων συνθηκών καταιγίδας, ο κιθαρίστας Rocky Athas δεν ήταν σε θέση να βγούμε από το Ντάλας για τις πρόσφατες παραστάσεις του φεστιβάλ μου, κάτι που με οδήγησε σε εμφανίσεις μου ως τρίο. Τα κομμάτια μου δεν εκτελούνται οπουδήποτε ή οποτεδήποτε χωρίς sidekick κιθάρα, οπότε βρίσκομαι στη θέση να εξερευνήσω νέα εδάφη και να διαμορφώσω ένα τρίο παίζει με όργανο, πλήκτρα, φυσαρμόνικα και κιθάρα. Περιττό να πω ότι εξεπλάγην από το πόσο διαφορετική και τονωτική εμπειρία ήταν για μένα ως εκτελεστής».  

Ο John Mayall οπότε έχει αναλάβει ο ίδιος να καλύψει το κενό του κιθαρίστα, καθώς είναι και ο ίδιος εξίσου καλός κιαθρίστας, όπως και οργανίστας. Έτσι μαζί με τους Greg Rzab και Jay Davenport ξεκίνησαν από τις 9 Νοέμβριου 2016 μεγάλη περιοδεία σε όλη την Αμερική.  

Αξιομνημόνευτες οι συναυλίες του John Mayall στον Λυκαβηττό στις 16 Ιουνίου 1983 με τους Bluesbreakers με την συμμετοχή του Mick Taylor και επίσης στον Λυκαβηττό to 1998 με την συμμετοχή του Steve Winwood στην μπάντα του. 

O John Mayall γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας στις 29 Νοεμβρίου 1933.   
Η ιστορία του John Mayall ξεκινά από τη δεκαετία του ’50, ως απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, όπου διακρίθηκε στο σχέδιο. Πέρασε πολλά χρόνια στο χώρο της διαφήμισης και απέκτησε φήμη ενός από τους καλύτερους σχεδιαστές και μακετίστες στο Μάντσεστερ. Τέχνη που χρησιμοποίησε αργότερα φτιάχνοντας ο ίδιος τα εξώφυλλα των δίσκων του. Στο ξεκίνημα της μουσικής του καριέρας, όταν μετακόμισε στο Λονδίνο, αρχές 60ς, υπήρξε προστατευόμενος μουσικός του Alexis Corner. Διέθετε απαράμιλλη πολλαπλή τεχνική παίζοντας πιάνο, όργανο, κιθάρα, φυσαρμόνικα και τραγουδώντας με πολύ χαρακτηριστική φωνή, γεμάτη συναίσθημα όπως αρμόζει στα blues. Σχημάτισε ως 30άρης τους Bluesbreakers (1963-67) στους όποιους έπαιξαν σπεσιαλίστες μουσικοί όπως οι Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, Harvey Mandel, Larry Taylor, John Mc Vie, Aynsley Dunbar, Keef Hartley, Jack Bruce, Don «Sugarcane» Harris, Jon Hiseman (Colosseum), Mick Fleetwood,Andy Fraser (Free) κ.α. To 1968 ξεκίνησε σόλο πορεία ηχογραφώντας το «Blues Alone» (Decca, 1967) και το εκπληκτικό «Blues From Laurel Canyon» (Decca,1968) κάνοντας συνέχεια πειραματισμούς στον ήχο του προσθέτοντας βιολιά, πνευστά, αφαιρώντας τα ντραμς και επιχειρώντας ακόμη και μια συγχώνευση blues και jazz με τα άλμπουμ του «Jazz-Blues Fusion» (Polydor, 1971) και «Moving On» (Polydor,1972). Το 1969 εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Τζαζ του Νιούπορτ κι ένα χρόνο μετά ο ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος του στο Fillmore East, το «Turning Point» έγινε χρυσός, στην κορυφαία, έως εκείνη την στιγμή της πορείας του. Έγραψε επίσης στίχους σε πολλά από τα τραγούδια όλης της πορείας του που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, την αστυνομική βία, τα ναρκωτικά και άλλα προβλήματα, χωρίς όμως στερεότυπα. Όπως στο τραγούδι «The Laws Must Change» (Οι νόμοι πρέπει ν’ αλλάξουν), από τον πρώτο σόλο δίσκο του, όπου λέει : «Κράζεις τους αστυνομικούς, αλλά αυτοί κάνουν απλώς μια εμφάνιση…». Αργότερα εξήγησε το νόημα τους σε μια συνέντευξή του λέγοντας : «Εννοούσα ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μ’ αυτούς που εφαρμόζουν το νόμο – άλλωστε αυτοί είναι μισθωτοί – αλλά κυρίως με τους ίδιους τους νόμους. Ήταν μια νύξη του πάνω στις θεωρίες του αθυρόστομου κωμικού Lenny Bruce, σχετικά με το να μην πετάμε πέτρες στους μπάτσους, «αλλά να κάνουν τους νόμους ανενεργούς, απελευθερωμένοι από τα δεσμά τους…»    

Buy the CD from Amazon.com: John Mayall's Talk About That

The Making of album :

https://www.youtube.com/watch?v=BmN7O-Wl6ow

To  νέο τραγούδι του «The Devil Must Be Laughing» με την συμμετοχή του Joe Walsh

https://www.youtube.com/watch?v=Nvq45t6fIuM

Το τραγούδι «The Laws Must Change»

https://www.youtube.com/watch?v=UzmqxTBaNyI

JOHN MAYALL CONCERT 1969 HD

https://www.youtube.com/watch?v=yFZ4ivaQbWw

Αφηγηθείτε τη ζωή του σε ντοκιμαντέρ

https://www.youtube.com/watch?v=1iYiqaDrdms