Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Εικόνες της Πόλης - Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΝΤΙΣΚΟΤΕΚ του Γιάννη Αλεξίου




Η εποχή των Ντισκοτέκ

Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

 Η Αθήνα δεν είχε ποτέ μια ντισκοτέκ αντίστοιχη με εκείνη τη θρυλική Studio 54 της Νέας Υόρκης. Ωστόσο δύο ντισκοτέκ είχαν δανειστεί το όνομά τους και μια μικρή λάμψη λόγω του τίτλου τους από την αυθεντική. Η πρώτη έκανε θραύση τα καλοκαίρια στην Ραφήνα της δεκαετίας του ’80 τότε που η περιοχή ήταν γεμάτη Αμερικάνους που έρχονταν από την βάση της Νέας Μάκρης να διασκεδάσουν εκεί το βράδυ, αλλά και γεμάτη τουρίστες με το κάμπινγκ Cococamp να συγκεντρώνει ταξιδιώτες απ’ όλο τον κόσμο. Η τοπική ντίσκο τα καλοκαίρια διέθετε μάλιστα και μαύρο Αμερικανό d.j. που με ένα χιλιάρικο σου έγραφε 90άρα κασέτα από το σετ του.

H δεύτερη Studio 54 άνοιξε πέρυσι το καλοκαίρι στην παραλιακή, αλλά μάλλον ήταν one summer wonder ντισκοτέκ…

Η χρυσή εποχή των ντισκοτέκ στην Αθήνα ήταν στα τέλη των 70’ς έως στα μέσα των 80’ς. Στη θρυλική Barbarella, επί της Συγγρού έκαναν τις χοροεσπερίδες τους όλα τα σχολεία της περιοχής. Ντισκοτέκ και χοροεσπερίδα ήταν λέξεις ταυτόσημες καθώς με αυτό τον τρόπο οι μαθητές μάζευαν λεφτά για τις πενταήμερες εκδρομές τους.

Στην παραλιακή πρώτο όνομα ήταν η ντισκοτέκ Volcano, στην γωνία Αμφιθέας – Λ. Ποσειδώνος με μπαλκόνι και θέα στη θάλασσα. Αργότερα άνοιξε απέναντί της η μοδάτη τότε ντίσκο Σεϋχέλλες. Στο ύψος της Γλυφάδας υπήρχε ο θρυλικός Μπίτσουλας, μια μεταμεσονύχτια ντισκοτέκ που έχει αφήσει εποχή.

Οι Αμερικάνοι από τη βάση της Γλυφάδας πήγαιναν στο Cave στο Καβούρι που έπαιζε φοβερή μουσική.

 Στο κέντρο κράτησε περισσότερο από τις άλλες το Wild Rose στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, όπου συγκεντρώνονταν και διάφοροι επώνυμοι όπως ο Βλάσσης Μπονάτσος και η Ζωή Λάσκαρη. Τον Βλάσση μπορεί να το πετύχαινες το ίδιο βράδυ και στη No Name στην περιοχή Χίλτον. Δημοφιλέστατοι νυχτερινοί προορισμοί ήταν επίσης το Αεροδρόμιο στο Ελληνικό, ο Κούκος στο Θησείο, το Εργοστάσιο στη Βουλιαγμένης, ως πιο εναλλακτικοί χώροι.





Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Εικόνες της Πόλης - Ο ΠΑΛΙΟΣ ΚΑΚΟΦΗΜΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑΣ του Γιάννη Αλεξίου

Ο παλιός κακόφημος Πειραιάς


Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Ανέκαθεν με γοήτευε η άγρια πλευρά της πόλης, όσα δεν έχουν δει τα μάτια μου. Ιδιαίτερα εκείνα που δεν έζησα γιατί συνέβησαν σε άλλη εποχή και τα μαθαίνω από τις διηγήσεις των παλιότερων που σε πάνε πίσω στο χρόνο. Ετσι, μια μέρα πήγα και περπάτησα στην οδό Νοταρά, κάτω στην Τρούμπα. Παρατηρούσα τα εγκαταλειμμένα κτίρια, τις σπασμένες ταμπέλες, τα παλιά μπαρ που μόνο στις ελληνικές ταινίες έχω δει να λειτουργούν. Εκεί κάτω, στον παλιό κακόφημο δρόμο βρήκα κι ένα παλιό αλάνι...
της εποχής, από την Κοκκινιά που είχε ζήσει την χρυσή εποχή της περιοχής από πρώτο χέρι. Σ’ ένα παλιό καφενείο μου μίλησε για την ατμόσφαιρα της Τρούμπας. «Κάθε βράδυ εδώ ήμουν», μου είπε και κοίταξα το ροζιασμένο πρόσωπό του. Ετών 85, αλλά το λέει ακόμη η καρδιά του. Τον κέρασα κρασί και τον άφησα να μιλά.
Εδώ έκανε κουμάντο ο Αλογάκος με τ’ όνομα, από το Πέραμα. Αρχηγός κι ο Κοτζαμάνης, ένας κοντοπίθαρος, που έμενε σε μια σπηλιά στην Κοκκινιά. Δεν τα 'βαζε κανείς μαζί τους. Ηταν λάθος να τα βάλει κανείς μαζί τους. Στην Τρούμπα ερχόταν κι ο Βαμβακάρης με το γιο του με πιατάκι. Δύσκολα τα χρόνια μετά την κατοχή.
Παντού είχε πόρνες. Δεν είχαν συγκεκριμένη ταρίφα. Ο,τι πιάσουν. Σ’ έκοβαν πρώτα καλά καλά. Τέσσερις - πέντε από αυτές που ήξερε, παντρεύτηκαν Αμερικάνους. Το όνειρο πολλών γυναικών ήταν όταν ερχόταν ο 6ος στόλος να βρουν κάποιον οικονομημένο και να τις παντρευτεί.
Και ναρκωτικά υπήρχαν παντού. Στο κόλπο και οι αστυφύλακες, μιλημένοι… Οσο περνούσε ή ώρα, μπαίναμε και σε λεπτομέρειες ενός ολόκληρου κόσμου που είχε τη δική του ζωή εκεί στην οδό Νοταρά. Πέρα από νόμους και όρια. Ηταν συνηθισμένο, για παράδειγμα, ν’ ανοίγει το παράθυρο και να αδειάζει η τσατσά το γιο-γιο από το παράθυρο του «σπιτιού» στο δρόμο κι όποιον πάρει.
Κι αν δεν ήσουν «δικός» τους; «Ας ήταν άλλος, ήταν εντάξει αν ήταν Αμερικάνος…».

Εικόνες της Πόλης - ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΟΛΟΪ του Γιάννη Αλεξίου

Συνεργεία και κουβεντολόι


Εικόνες της πόλης - Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτή την αρίθμηση που έχουν οι οδοί με τα μονά νούμερα να έχουν το αμέσως επόμενο ζυγό νούμερο πολύ πιο μακριά. Ας πούμε το νούμερο 64 στην οδό που μένω απέχει σχεδόν δύο τετράγωνα από το νούμερο 65. Εκεί βρίσκεται από...
τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένα φανοποιείο αυτοκινήτων όπου ομολογουμένως εκτός από την καλύτερη δουλειά που γίνεται εκεί μέσα, γίνονται και οι καλύτερες συζητήσεις !
Τα συνεργεία των αυτοκινήτων έχουν κάποια γενικά χαρακτηριστικά που δίνουν το στίγμα τους. Σε όλα υπάρχει κρεμασμένο ένα ημερολόγιο με όμορφες γυναίκες που υποκαθιστούν την απουσία τους όσοι οι μηχανικοί δουλεύουν.
Απαραίτητο και το λάβαρο της ομάδας που υποστηρίζουν και κάποιο πόστερ της, αλλά και οι αφίσες ξένων ομάδων του ένδοξου παρελθόντος, ξεθωριασμένες με τα σημάδια του χρόνου επάνω τους. Ολοι θέλουμε άλλωστε να θυμόμαστε πιο ξέγνοιαστες εποχές, την νεότητα μας, τότε που υπήρχαν λεφτά…
Ενα παλιό πόστερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των 80’ς, της εποχής του Λου Μακάρι, δεσπόζει στο φανοποιείο της γειτονιάς και η συζήτηση δεν θέλει πολύ ν’ ανοίξει… Συνήθως οι ποδοσφαιρόφιλοι θυμούνται όλους τους παίκτες των περασμένων δεκαετιών κι ας μην υπήρχαν τότε αποκωδικοποιητές, internet και τόση πληροφόρηση.
Το στοίχημα έπεσε όταν τέθηκε το ερώτημα εάν έπαιζε 10άρι της Ενωσης ο Παπαϊωάννου ή ο Δομάζος στο τελικό κυπέλλου Πανιώνιος – ΑΕΚ 3-1 το ‘79 στο Καραϊσκάκη. Ημουν μέσα στο γήπεδο και το θυμόμουν καλά ότι έπαιζε ο Δομάζος κι ας ήταν παράδοξο να παίζει στην Ενωση. Είχα χαρεί τόσο που κατακτήσαμε το κύπελλο κι ας ήταν η ομάδα μου το αουτσάιντερ, ήμουν και πιτσιρικάς, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο Σάμος δεν το θυμόταν, ο Ζάνος άνοιξε το συρτάρι κι έβγαζε παλιά περιοδικά να με… φοβίσει να μην βάλω στοίχημα. Την λύση έδωσε το internet. Είχα δίκιο ! Ολα τα «παιδιά» έχουν δίκιο, πώς να το κάνουμε δηλαδή...

Εικόνες της Πόλης - ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΝΖΙΣΤΟΡΑΚΙ του Γιάννη Αλεξίου

Το παλιό τρανζιστοράκι...


Εικόνες της πόλης - του Γιάννη Αλεξίου

Ακόμα ψάχνω ένα τραγούδι που άκουσα μισοκοιμισμένος από το τρανζιστοράκι στο δωματιάκι μου στην παλιά μονοκατοικία μας. Ηταν ένα τραγούδι των Youngbloods που μάλλον σημείωσα λάθος στο ντοσιέ που είχα κάτω από το μαξιλάρι μου πιτσιρικάς κι έγραφα ότι μου έκανε εντύπωση...
Ακόμη και σήμερα προτιμώ ν’ ακούσω ένα ποδοσφαιρικό αγώνα από το ραδιοφωνάκι μου από το να βάλω συνδρομητικό κανάλι και να τον δω τηλεοπτικά, όταν παίζει δηλαδή εκτός έδρας ο Πανιώνιος γιατί στα εντός είμαι πάντα μέσα στο γήπεδο. «Απορώ πώς κοιμάσαι κι ακούς τα γκολ!» αναρωτιέται η γυναίκα μου που με ακούει ξαφνικά να πανηγυρίζω ή να δυσανασχετώ εκεί που ροχαλίζω με το ακουστικό στ’ αυτί.
Μεγάλη υπόθεση το ραδιόφωνο. Παλιά πολύς κόσμος κοιμόταν με το ραδιόφωνο. Θυμάμαι τις εκπομπές του θρυλικού Θείου Νώντα, του Δημήτρη Πουλικάκου, στο κρατικό ραδιόφωνο που αποκοιμιόμουν με τη φωνή του ή εν μέσω κάποιου τραγουδιού.
Ακόμη και στις ακρογιαλιές αποκοιμιόμουν ηλιοκαμένος ακούγοντας στο τρανζίστορ τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη 4 με 5 το μεσημέρι και σημειώνοντας τα καλύτερα τραγούδια. Τι μανία κι αυτή! Ολη η παρέα απορούσε με την αγάπη που είχα στην μουσική.
Ενα κόκκινο τρανζιστοράκι ήταν και το μοναδικό δώρο του νονού μου που χάθηκε στο χρόνο μαζί με τα μεσαία. Το τρανζίστορ αυτό, έστω και χαλασμένο, υπάρχει ακόμη μέσα στο συρτάρι μου. Σήμερα έχω ένα ψηφιακό που συνήθως ξεχνάω να το βάλω στην τσέπη μου όταν φεύγω για δουλειά.
Το τρανζίστορ στο κρεβάτι αντικαταστάθηκε στα χρόνια από το βιβλίο τότε που ήθελα να τα μάθω όλα και διάβαζα τα βράδια μανιωδώς. Αργότερα μπήκε στην κρεβατοκάμαρα η τηλεόραση, δώρο του πατέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι είναι βαρετή πριν τον ύπνο και γι’ αυτό ανοίγει σπάνια. Ακόμη πιο σπάνια ανοίγει το laptop. Αχ… ασυναγώνιστο ραδιοφωνάκι των παλιών μοναχικών ημερών...

Εικόνες της Πόλης - Ο ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΑΣ...του Γιάννη Αλεξίου

Ο περιπτεράς της γειτονιάς σας


Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Οσο και αν έχουν εφευρεθεί νέα καταστήματα σέρβις για τα απαραίτητα καθημερινά, το πιο κλασικό μέρος ν’ αγοράσει κανείς μικροπράγματα παραμένει το περίπτερο. Κάθε γειτονιά έχει το περίπτερό της και κάθε περιπτεράς την ιστορία του σε κάθε περιοχή...
Στις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του ’50 τα περίπτερα διέθεταν τηλέφωνο για το κοινό, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τηλέφωνα σε πολλά σπίτια. Ετσι ο περιπτεράς σαν τελάλης έβγαινε έξω και φώναζε τους κοντινούς γειτόνους που είχαν δώσει το νούμερο του περιπτέρου για να τους βρίσκουν.
Ο περιπτεράς ανέκαθεν ήταν αποδέκτης πληροφοριών από τους πελάτες του, ένα είδος εξομολογητή, καθώς πολλοί γείτονες έχουν την ανάγκη να πουν ένα παράπονό τους για τον περίγυρό τους, για την δουλειά τους, για τον μικρόκοσμό τους, να κουτσομπολέψουν και φυσικά να μιλήσουν για ποδόσφαιρο και πολιτική.
Παλιότερα ορισμένοι περιπτεράδες «φακέλωναν» κατά ένα τρόπο υποθέτοντας τις πολιτικές προτιμήσεις των πελατών τους ανάλογα τι κομματικής απόχρωσης εφημερίδα αγόραζε κανείς.
Ο «σκοτεινός» ρόλος που έπαιξαν πολλοί περιπτερούχοι στα χρόνια της δικτατορίας καταγράφηκε στην μεταπολιτευτική ταινία «Ενα τανκς στο κρεβάτι μου» με τον Κώστα Βουτσά που ανέβαζε και κατέβαζε τα πορτραίτα των δικτατόρων και είχε κολλιτσίδα στο μαγαζί του ένα άνθρωπο του κράτους που προσπαθούσε να αλιεύσει πληροφορίες.
Τα χρόνια πέρασαν και τα περίπτερα εξελίχθηκαν μαζί με την τεχνολογία. Ετσι πλέον διαθέτουν σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης όπως κάμερες που καταγράφουν όλες τις συνομιλίες και τις επισκέψεις όλων των πελατών, για θέμα ασφαλείας καθώς οι κλοπές έχουν αυξηθεί κατά πολύ, όπως και οι επιθέσεις σε πολλά περίπτερα που αποτελούν εύκολη λεία δραστών ιδιαίτερα το καλοκαίρι που παραμένουν ανοιχτά έως αργά το βράδυ.
Επίσης άλλαξε και το ιδιοκτησιακό καθεστώς καθώς οι άδειες πολλών περιπτέρων ανήκαν σε αναπήρους και με παρέμβαση του κράτους βοηθιούνται πλέον και άλλες κατηγορίες πολιτών που ενσωματώνονται σταδιακά με την ελληνική κοινωνία.

Εικόνες της Πόλης - ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΣΥΓΓΡΟΥ του Γιάννη Αλεξίου

Κάποτε στη λεωφόρο Συγγρού...



Εικόνες της πόλης (Του Γιάννη Αλεξίου)

Η περιοχή στο μέρος που έχει στεγαστεί η Νέα Δημοκρατία χαμηλά στη Λεωφόρο Συγγρού ήταν κάποτε τελείως διαφορετική. Στο τετράγωνο ακριβώς δίπλα της, στη στροφή για Καλλιθέα, είχε εγκατασταθεί επί σειρά ετών ένα τεράστιο Λούνα Παρκ...
Με την παλιοπαρέα της απέναντι όχθης, στη Νέα Σμύρνη, που γειτόνευε με την παλιά Αμφιθέα, μόλις σουρούπωνε το σκάγαμε και χαζεύαμε τα συγκρουόμενα αυτοκίνητα, αλλά και το τεράστιο τροχό που γύριζε μόνιμα και ήταν τότε απρόσιτο όνειρο ν’ ανέβουμε επάνω του. Οι μηχανές διέσχιζαν, όπως και σήμερα, με δαιμονισμένη ταχύτητα την Συγγρού κι εμείς το μόνο όχημα που διαθέταμε ήταν το ποδήλατό μας.
Με αυτό κάναμε μεγάλες βόλτες τα απογεύματα και αλωνίζαμε το Παλαιό Φάληρο, τις παλιές χαμένες γειτονιές. Πολλές φορές φτάναμε μέχρι την Αγία Κυριακή έως το ερειπωμένο σπίτι που πολλά χρόνια μετά είχε ταμπουρωθεί για μέρες ένα παλαβός με καραμπίνα ακι απειλούσε ότι θα τινάξει τα μυαλά του, αλλά δεν θυμάμαι τι απέγινε.
Οταν νύχτωνε για τα καλά, με φακούς στο χέρι, εισβάλαμε στα εγκαταλειμμένα σπίτια της περιοχής. Κι ήταν πολλά τότε. Ανοίγαμε σεντούκια και βρίσκαμε διάφορα πράγματα που είχαν σε τούτη τη ζωή οι πρώην κάτοικοί τους κι έμοιαζαν στα μάτια μας με θησαυρό. Μια γιαγιά θυμάμαι, είχε τόσες πολλές σφαίρες πεταμένες, που δεν ξέραμε τι να τις κάνουμε.
Εκεί που είναι τα γραφεία του Αντώνη Σαμαρά ήταν η Ελφίνκο, η θρυλική αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Οπελ. Απέναντι ακριβώς ήταν ένα τεράστιο οικόπεδο που έγινε ο «Διογένης»...
Επίσης πιτσιρικάδες χαζεύαμε εκεί και κάτι περίεργες φάτσες στην περιοχή που έμοιαζαν ντυμένες με γυναίκες, σαν σαρδανάπαλοι, που δεν ξέραμε τι ακριβώς έκαναν. Αυτοκίνητα έκαναν ουρά για να τους δουν. Τώρα σχεδόν εξαφανίστηκαν, καθώς δεν τους πετάνε πια στο δρόμο οι οικογένειές τους και τους αποδέχονται σε ένα βαθμό και δεν χρειάζεται να κάνουν πιάτσα.
Οσο για τη σημερινή θέα της περιοχής είναι καθαρά βιομηχανική με ψηλά κτίρια. Και βέβαια ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στις τράπεζες, στο σουπερμάρκετ και στα καταστήματα νέας τεχνολογίας...

Εικόνες της Πόλης - Ο ΠΑΒΑΡΟΤΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ του Γιάννη Αλεξίου

Ο Παβαρότι των Αθηνών!


Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Η φωνή του ξεπροβάλλει σχεδόν καθημερινά στη γειτονιά μας και μπαίνει στα σπίτια μας. Υπάρχουν κανταδόροι ακόμη στην εποχή μας; Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα όταν τον πρωτοάκουσα. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Ο εν λόγω κανταδόρος εμφανίστηκε από το πουθενά πριν από περίπου...
τρία χρόνια και γυρίζει τους δρόμους με την κιθάρα του, κοντοστέκεται έξω από τις πολυκατοικίες που αντικατέστησαν σχεδόν όλες τις μονοκατοικίες της γειτονιάς μου, όπως και αυτή που μεγάλωσα, και τραγουδά ένα και μόνο συγκεκριμένο τραγούδι. Πάντα το ίδιο! Ο κανταδόρος μίας άλλης εποχής κάθε μέρα έρχεται και λέει το «Σ’ αγαπώ γιατί εισ’ ωραία». Μια παραδοσιακή καντάδα που την ερμηνεύει σε τόνο μπάσου τενόρου α λα Λουτσιάνο Παβαρότι. Ναι, είναι ο Παβαρότι των Αθηνών!
Κανταδόρος σε κρίση, με αυστηρά περιορισμένο και λιτοδίαιτο ρεπερτόριο, άκρως ρομαντικό, που αν δεν το ακούσουμε καθημερινά κάτι μας λείπει...
Οι «πελάτες» του είναι κυρίως ηλικιωμένοι που τους πάει σε μια άλλη εποχή, όπου οι νεώτεροι δεν την έζησαν και χρειάζεται πολλή φαντασία για να τη φέρουν στο μυαλό τους. Ο συμπαθής τυπάκος που δίνει το καλύτερό του εαυτό στην πανομοιότυπη καθημερινή εκτέλεση της καντάδας της ζωής του. Μπορεί να μην αλλάζει τροπάρι, όμως πιάνει την ίδια υψηλή απόδοση πάνω στο ίδιο ακριβώς κομμάτι κλέβοντας τις καρδιές των γιαγιάδων που πλέον δεν του πετάνε χαρτονομίσματα, αλλά κέρματα καθώς, ως γνωστό, η κρίση πλήττει και τους καλλιτέχνες, ιδιαιτέρως του δρόμου. Ωστόσο η ακριβή τους ερμηνεία κρατά το κοινό της.
Ο πάντα καλοσυνάτος ρομά κανταδόρος ευχαριστεί και εύχεται υγεία στο κοινό του, είτε αυτό ανταποκρίνεται είτε όχι με την προσφορά του και συνεχίζει πόρτα-πόρτα να τραγουδά «Σ’ αγαπώ γιατί εισ’ ωραία» όπως κάνουν και οι συνάδελφοί του «Παβαρότι των δρόμων» στις πλατείες της Βαρκελώνης. Τελικά έχουμε πολλά κοινά με τους Ισπανούς, όχι μόνο λόγω κρίσης...

Εικόνες της Πόλης - ΖΩΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟ του Γιάννη Αλεξίου

Ζωή ποδήλατο!


Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Όλο και περισσότερα καταστήματα πώλησης μεταχειρισμένων ποδηλάτων ανοίγουν σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Όμως τι απέγινε το «κίνημα» των ποδηλατιστών; Τι απέγινε η σπίθα για τα δίτροχα που μετέδωσαν αρχικά...
ο υποψήφιος δήμαρχος Γιώργος Αμυράς και ο (ευτυχώς τέως) πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου;
Φαίνεται η ζωή των ποδηλατιστών έγινε στ’ αλήθεια ποδήλατο και σταμάτησαν... Οι συμπαθείς ποδηλατιστές προσπάθησαν για ένα διάστημα να δώσουν ένα διαφορετικό τόνο στην προσωπική τους πρωτίστως ζωή, και να ξεφύγουν από την καθημερινότητα δίνοντας παράλληλα μία διαφορετική νότα στην Αθήνα. Κι όλα αυτά ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους, ιδιαίτερα οι μοναχικοί ποδηλάτες, που προσπαθούσαν να βρουν λίγο ασφαλή χώρο στις άκρες των δρόμων να κάνουν πετάλι, αλλά και τα μπουλούκια των ποδηλατιστών που συνέχιζαν να κινούνται με τις ρόδες κι ενώ η πόλη γύρω τους βομβαρδίζονταν μετά τις διαδηλώσεις. Ο υγιεινός γύρος τους πνιγόταν στα χημικά και οι πέτρες που εκσφενδονίζονταν αποτελούσαν από ένα σημείο και μετά φυσικό εμπόδιο για μερικές μέρες μέχρι να καθαριστούν οι δρόμοι.
Το καίριο χτύπημα στο «κίνημα των ποδηλατιστών της Αθήνας» δόθηκε στην τελευταία μάχη στους δρόμους για το "Μνημόνιο 2", όταν χάλασαν τα φανάρια της πόλης. Πώς ο κακόμοιρος ο ποδηλάτης να μπει ανάμεσα στην λογική του ποιος θα περάσει πρώτος των οδηγών αυτοκινήτου;
Πού να περιμένουν οι ποδηλάτες να βρεθούν χρήματα και να φτιαχτούν γρήγορα τα φανάρια για να ικανοποιήσουν το χόμπι τους; Αλλά και ως πότε μπορούν να περιμένουν στην πιο ανοργάνωτη πόλη της Ευρώπης να φτιάξει ποδηλατοδρόμους που υπάρχουν από πολύ παλιά στις άλλες χώρες. Ετσι και εν μέσω οικονομικής στενότητας ο ένας μετά τον άλλο ποδηλάτη παραδίδει το όχημά του στην επόμενη γενιά ποδηλατών που θα τους διαδεχθεί στις γειτονιές της Αθήνας το καλοκαίρι, μια νέα γενιά που αποτελούν τα παιδιά που μεγάλωσαν και θέλουν να κάνουν ποδήλατο πριν η ζωή τους γίνει πραγματικά ποδήλατο...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Η συναυλία των Red Hot Chili Peppers στην Αθήνα 4/9/2012




 Η συναυλία των Red Hot Chili Peppers στην Αθήνα 4/9/2012

 Του Γιάννη Αλεξίου

                                                              
 «Ακούσαμε στις ειδήσεις για κρίση και σκατά, αλλά εσείς είστε γεμάτοι αγάπη !» είπε στο ζενίθ της συναυλίας ο πολύ επικοινωνιακός μπασίστας Michael "Flea" Balzary των Red Hot Chili Peppers. Εμφανώς ευχαριστημένος από την ανταπόκριση και την συμμετοχή των περίπου 70.000 οπαδών του πιο «καυτού» ονόματος που έβγαλε η Αμερική την τελευταία 25ετία, έστειλε το μήνυμα του κι ενώ την ίδια στιγμή τα κινητά όλων στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν στα χέρια και αποθανάτιζαν το εκπληκτικό γκρουπ στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα.
 Το μεγάλο ραντεβού με τους Red Hot Chili Peppers είχε κλειστεί ένα χρόνο πριν και παρά την κρίση πλήθος κόσμου γέμισε το στάδιο για να τους δει, την ίδια ημερομηνία που είχαν εμφανιστεί εκεί οι U 2.
Οι «άρχοντες του grunge» βγήκαν μπροστά στο φανατικό κοινό τους στις 9.45 το βράδυ με το «Monarchy of Roses» μέσα σε αποθέωση κι επί δύο ώρες δικαιολόγησαν τη φήμη της μεγάλης μπάντας αν και ο κιθαρίστας τους Josh Klinghoffer είχε σπάσει το δεξί του πόδι κι έπαιξε καθιστός κάτι που σίγουρα στέρησε από την σκηνική παρουσία του συγκροτήματος. Το γεγονός ότι ο ελληνικής καταγωγής Anthony Kiedis τραγουδιστής τους και ο μπασίστας είχαν κομμένο το δεξί τους μπατζάκι από τα μαύρα παντελόνια τους και στη θέση αυτή είχαν φορέσει μακριές άσπρες κάλτσες, μόνο μήνυμα συμπαράστασης στον άτυχο κιθαρίστα μπορεί να εκθλιφθεί !
Ο Josh Klinghoffer έχει αντικαταστήσει τον John Frusciante το 2009, όταν αποχώρησε οριστικά από την μπάντα, ενώ ο πολύ δυναμικός ντράμερ τους Chad Smith παίζει μαζί τους από το 1998.
Οι Red Hot Chili Peppers από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια των εφτά Grammy Awards, των 80 εκατομμυρίων και πλέον άλμπουμ ανά τον κόσμο και μέλη από φέτος του Rock and Roll Hall of Fame είχαν εκπληκτικό ήχο στην συναυλία τους στην Αθήνα όπου όλα τα όργανα ακούγονταν καθαρά όπως και η φωνή του τραγουδιστή. Στο σετ τους έπαιξαν όλα τα γερά κομμάτια τους (δεν έπαιξαν το «Aeroplane») φυσικά την πιο μεγάλη τους επιτυχία «Californication», ενώ φύλαξαν το «Give It Away» για το encore. Επίσης στο τελευταίο μέρος της συναυλίας τους κρέμασαν την ελληνική σημαία σε ένα ηχείο και στο φινάλε ο Anthony Kiedis ευχαρίστησε το ελληνικό κοινό.
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι οι Red Hot Chili Peppers έφθασαν στην Αθήνα τα ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή και διέμειναν στη «Μεγάλη Βρετανία».