Ο περιπτεράς της γειτονιάς σας
Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου
Οσο και αν έχουν εφευρεθεί νέα καταστήματα σέρβις για τα απαραίτητα καθημερινά, το πιο κλασικό μέρος ν’ αγοράσει κανείς μικροπράγματα παραμένει το περίπτερο. Κάθε γειτονιά έχει το περίπτερό της και κάθε περιπτεράς την ιστορία του σε κάθε περιοχή...
Στις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του ’50 τα περίπτερα διέθεταν τηλέφωνο για το κοινό, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τηλέφωνα σε πολλά σπίτια. Ετσι ο περιπτεράς σαν τελάλης έβγαινε έξω και φώναζε τους κοντινούς γειτόνους που είχαν δώσει το νούμερο του περιπτέρου για να τους βρίσκουν.
Ο περιπτεράς ανέκαθεν ήταν αποδέκτης πληροφοριών από τους πελάτες του, ένα είδος εξομολογητή, καθώς πολλοί γείτονες έχουν την ανάγκη να πουν ένα παράπονό τους για τον περίγυρό τους, για την δουλειά τους, για τον μικρόκοσμό τους, να κουτσομπολέψουν και φυσικά να μιλήσουν για ποδόσφαιρο και πολιτική.
Παλιότερα ορισμένοι περιπτεράδες «φακέλωναν» κατά ένα τρόπο υποθέτοντας τις πολιτικές προτιμήσεις των πελατών τους ανάλογα τι κομματικής απόχρωσης εφημερίδα αγόραζε κανείς.
Ο «σκοτεινός» ρόλος που έπαιξαν πολλοί περιπτερούχοι στα χρόνια της δικτατορίας καταγράφηκε στην μεταπολιτευτική ταινία «Ενα τανκς στο κρεβάτι μου» με τον Κώστα Βουτσά που ανέβαζε και κατέβαζε τα πορτραίτα των δικτατόρων και είχε κολλιτσίδα στο μαγαζί του ένα άνθρωπο του κράτους που προσπαθούσε να αλιεύσει πληροφορίες.
Τα χρόνια πέρασαν και τα περίπτερα εξελίχθηκαν μαζί με την τεχνολογία. Ετσι πλέον διαθέτουν σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης όπως κάμερες που καταγράφουν όλες τις συνομιλίες και τις επισκέψεις όλων των πελατών, για θέμα ασφαλείας καθώς οι κλοπές έχουν αυξηθεί κατά πολύ, όπως και οι επιθέσεις σε πολλά περίπτερα που αποτελούν εύκολη λεία δραστών ιδιαίτερα το καλοκαίρι που παραμένουν ανοιχτά έως αργά το βράδυ.
Επίσης άλλαξε και το ιδιοκτησιακό καθεστώς καθώς οι άδειες πολλών περιπτέρων ανήκαν σε αναπήρους και με παρέμβαση του κράτους βοηθιούνται πλέον και άλλες κατηγορίες πολιτών που ενσωματώνονται σταδιακά με την ελληνική κοινωνία.
Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου
Οσο και αν έχουν εφευρεθεί νέα καταστήματα σέρβις για τα απαραίτητα καθημερινά, το πιο κλασικό μέρος ν’ αγοράσει κανείς μικροπράγματα παραμένει το περίπτερο. Κάθε γειτονιά έχει το περίπτερό της και κάθε περιπτεράς την ιστορία του σε κάθε περιοχή...
Στις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του ’50 τα περίπτερα διέθεταν τηλέφωνο για το κοινό, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τηλέφωνα σε πολλά σπίτια. Ετσι ο περιπτεράς σαν τελάλης έβγαινε έξω και φώναζε τους κοντινούς γειτόνους που είχαν δώσει το νούμερο του περιπτέρου για να τους βρίσκουν.
Ο περιπτεράς ανέκαθεν ήταν αποδέκτης πληροφοριών από τους πελάτες του, ένα είδος εξομολογητή, καθώς πολλοί γείτονες έχουν την ανάγκη να πουν ένα παράπονό τους για τον περίγυρό τους, για την δουλειά τους, για τον μικρόκοσμό τους, να κουτσομπολέψουν και φυσικά να μιλήσουν για ποδόσφαιρο και πολιτική.
Παλιότερα ορισμένοι περιπτεράδες «φακέλωναν» κατά ένα τρόπο υποθέτοντας τις πολιτικές προτιμήσεις των πελατών τους ανάλογα τι κομματικής απόχρωσης εφημερίδα αγόραζε κανείς.
Ο «σκοτεινός» ρόλος που έπαιξαν πολλοί περιπτερούχοι στα χρόνια της δικτατορίας καταγράφηκε στην μεταπολιτευτική ταινία «Ενα τανκς στο κρεβάτι μου» με τον Κώστα Βουτσά που ανέβαζε και κατέβαζε τα πορτραίτα των δικτατόρων και είχε κολλιτσίδα στο μαγαζί του ένα άνθρωπο του κράτους που προσπαθούσε να αλιεύσει πληροφορίες.
Τα χρόνια πέρασαν και τα περίπτερα εξελίχθηκαν μαζί με την τεχνολογία. Ετσι πλέον διαθέτουν σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης όπως κάμερες που καταγράφουν όλες τις συνομιλίες και τις επισκέψεις όλων των πελατών, για θέμα ασφαλείας καθώς οι κλοπές έχουν αυξηθεί κατά πολύ, όπως και οι επιθέσεις σε πολλά περίπτερα που αποτελούν εύκολη λεία δραστών ιδιαίτερα το καλοκαίρι που παραμένουν ανοιχτά έως αργά το βράδυ.
Επίσης άλλαξε και το ιδιοκτησιακό καθεστώς καθώς οι άδειες πολλών περιπτέρων ανήκαν σε αναπήρους και με παρέμβαση του κράτους βοηθιούνται πλέον και άλλες κατηγορίες πολιτών που ενσωματώνονται σταδιακά με την ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου