Κάποτε στο σχολείο
Του Γιάννη Αλεξίου
Με αφορμή την νέα σχολική χρονιά θυμήθηκα τον εξουσιαστικό και όχι εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό ρόλο των καθηγητών στα δικά μου χρόνια όπου εκτός μερικών εξαιρέσεων οδήγησαν τη γενιά μου στα πιο βαθιά χασμουρητά με την μετριότητα και την άγαρμπη αυστηρότητα τους.
Θυμάμαι τον αξιότιμο κατά τ'άλλα δάσκαλο στο δημοτικό Γ.Μ. που απομυθοποίησα στην έκτη τάξη όταν ζήτησε να σηκώσουμε τα χέρια οι αριστούχοι της πέμπτης για να κληρώσει ένα αγόρι κι ένα κορίτσι για την παρέλαση. Ο "κύριος" όπως φωνάζαμε τότε όταν σηκώναμε το χέρι ("κύριε, κύριε"), έγραφε μόνο δύο συγκεκριμένα ονόματα στα χαρτάκια που κλήρωσε μετά και τράβηξε μάλιστα μαθητής, για εγκυρότητα, ένα από κάθε κουτί ! Λόγω της γενικότερης εύνοιας που είχαν ο Θ.Γ. και η Κ.Δ. κάτι υποψιάστηκα όταν άκουσα τα ονόματά τους και με το διπλανό μου Γ.Ε. (θυμάσαι Γιώργο ;) μείναμε λοιπόν στο τέλος του μαθήματος, ψάξαμε τα χαρτάκια στο καλάθι και επαληθεύτηκε η απάτη του. Του είπα μια δικαιολογία ότι χάσαμε κάτι και θα μείνουμε λίγο να το βρούμε, κι ο δάσκαλος φεύγοντας ατάραχος είπε "όταν τελειώσετε κλείστε την πόρτα και το φως" !. Ήταν Παρασκευή, τελευταία ώρα..
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο με το φόβο του καινούργιου και τη θέα των μεγαλύτερων στο προαύλιο μόλις μπήκε στη τάξη η θεολόγος και γυμνασιάρχης E.K. με απέβαλε μαζί με κανά δυο άλλους γιατί φοράγαμε αθλητικά σορτσάκια και γύρισα κλαίγοντας στο σπίτι. Λίγο μετά της δίδαξε ο πατέρας μου τι σημαίνει παιδαγωγός μέσα στο γραφείο των καθηγητών.
Θυμάμαι στην Γ γυμνασίου που είχα ανακαλύψει την ποίηση του Καβάφη κι έκανα μια εργασία στο έργο του για την ελεύθερη ώρα όπου η φιλόλογος Ε.Γ. που ήταν σαν πουλί με την γαμψή μύτη άρχισε να μου φωνάζει όταν σήκωσα με ενθουσιασμό το χέρι να πω τι έκανα για σήμερα, ενώ κανείς άλλος δεν είχε ασχοληθεί να παρουσιάσει κάτι στην ώρα της "λούφας". "Κάτσε κάτω, σιγά μην μας πεις για τον Καβάφη". Της την έσπαγε που έγραφα τόσο προχωρημένες εκθέσεις για την ηλικία μου. Με στεναχώρησε αφάνταστα...
Με την ίδια - διατυμπάνιζε ότι ήταν Ρηγού και ΚΚΕ εσ. τρομάρα της - τσακωθήκαμε σε μια άλλη ελεύθερη ώρα όπου εκθείαζε το Σαββόπουλο που είχε βγάλει τότε τα "Τραπεζάκια Έξω", τον οποίο ήξερα απ' έξω και ανακατωτά τότε, είχα ακούσει πολύ καλά ήδη το δίσκο και μου άρεσε πολύ, ωστόσο της είπα αυτό που διέκρινα : "Αυτός είναι ο τελευταίος καλός του δίσκος, δεν θα ξανακάνει τόσο καλούς δίσκους..Είναι τέλος εποχής για την ως τώρα πορεία του". Εξοργίστηκε και της έφευγαν και σάλια καθότι και ψευδή. Είχα δίκιο όμως.
Αυτή η φιλόλογος μετατέθηκε κάποια στιγμή σε άλλο Λύκειο και την αντικατέστησε η πρωτάρα τότε punk-rock φιλόλογος, Κυριακούλα, που κάποια στιγμή μου είπε : "Γιάννη ξέρεις κάτι είσαι πολύ εντάξει άτομο. Στο λέω γιατί η Ε.Γ. μου επέστησε την προσοχή ειδικά σε σένα απ' όλα τα τμήματα του σχολείου και μου είπε να προσέχω" !
Η Ε.Γ., ήταν τόσο βαρετή που τις πρωινές ώρες δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από τα χασμουρητά (θυμάσαι Στράτο ;)
Μπράβο στον φοβερό μαθητή Λούβρο (πολιτικοποιημένος ΜΛ), μεγαλύτερός μας, που όταν έμπαινε στην τάξη η Ε.Γ. έκλεινε τα βιβλία του και σταύρωνε τα χέρια και όταν τον ρωτούσε γιατί της έλεγε ψύχραιμα και με θάρρος : "Δεν με ενδιαφέρει το μάθημά σας"!
Σε μια άλλη ελεύθερη ώρα με εξαιρετικό φιλόλογο Καραγιάννη παρουσίασα την "Ιστορία του Rock" με τραγούδια που είχα γράψει σε κασσέτα από τα βινύλιά μου και πληροφορίες στο τετράδιο (είχα παίξει σίγουρα Gallagher, Jethro Tull, Ten Years After, Eric Clapton, Doors, Dire Straits απ' ότι θυμάμαι...). Δεν είχε κάνει κοπάνα κανείς στο βαρετό αυτό κατά τ'άλλα μάθημα όσο το κατεύθυναν οι καθηγητές..Όπως επίσης θυμάμαι το εφημεριδάκι που βγήκε με πρωτοβουλία μου στη Α Γυμνασίου, τη "Μαθητική Φωνή" κι έγινε ανάρπαστο στο σχολείο (εποχή ατυχήματος Θύρας 7).
Θυμάμαι μια άλλη φιλόλογο, την Αβ...επίσης που ήταν τόσο αντιπαθητική και καταπιεστική σε όλους που έμαθα που μένει και της έστειλα ολόκληρο γράμμα - ανώνυμο - για την συμπεριφορά της απέναντί μας χωρίς να το πω πουθενά. Δεν άλλαξε βέβαια..
Θυμάμαι τους συμμαθητές μου που με εκλέγανε πρόεδρο της τάξης κάθε χρόνο ώσπου αποσύρθηκα όταν τα κομματικά εισχώρησαν για τα καλά στα σχολεία. Και τι δεν θυμάμαι ακόμη...Ελπίζω αυτή η δημσιοϋπαλληλική μιζέρια των καθηγητών να έχει αλλάξει και να είναι πιο ενδιαφέρουσες οι ώρες των μαθητών στις τάξεις και λιγότερο καταπιεστικές...
και μια μέρα πετάχτηκε κυριολεκτικά έξαλλη από την έδρα φωνάζοντας : "Αμάν βρε Αλεξίου κλείσ' το επιτέλους !". Δεν είχε άλλο τρόπο και πιάστηκε από εκεί να μου την πει..Θυμάμαι τον αξιότιμο κατά τ'άλλα δάσκαλο στο δημοτικό Γ.Μ. που απομυθοποίησα στην έκτη τάξη όταν ζήτησε να σηκώσουμε τα χέρια οι αριστούχοι της πέμπτης για να κληρώσει ένα αγόρι κι ένα κορίτσι για την παρέλαση. Ο "κύριος" όπως φωνάζαμε τότε όταν σηκώναμε το χέρι ("κύριε, κύριε"), έγραφε μόνο δύο συγκεκριμένα ονόματα στα χαρτάκια που κλήρωσε μετά και τράβηξε μάλιστα μαθητής, για εγκυρότητα, ένα από κάθε κουτί ! Λόγω της γενικότερης εύνοιας που είχαν ο Θ.Γ. και η Κ.Δ. κάτι υποψιάστηκα όταν άκουσα τα ονόματά τους και με το διπλανό μου Γ.Ε. (θυμάσαι Γιώργο ;) μείναμε λοιπόν στο τέλος του μαθήματος, ψάξαμε τα χαρτάκια στο καλάθι και επαληθεύτηκε η απάτη του. Του είπα μια δικαιολογία ότι χάσαμε κάτι και θα μείνουμε λίγο να το βρούμε, κι ο δάσκαλος φεύγοντας ατάραχος είπε "όταν τελειώσετε κλείστε την πόρτα και το φως" !. Ήταν Παρασκευή, τελευταία ώρα..
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο με το φόβο του καινούργιου και τη θέα των μεγαλύτερων στο προαύλιο μόλις μπήκε στη τάξη η θεολόγος και γυμνασιάρχης E.K. με απέβαλε μαζί με κανά δυο άλλους γιατί φοράγαμε αθλητικά σορτσάκια και γύρισα κλαίγοντας στο σπίτι. Λίγο μετά της δίδαξε ο πατέρας μου τι σημαίνει παιδαγωγός μέσα στο γραφείο των καθηγητών.
Θυμάμαι στην Γ γυμνασίου που είχα ανακαλύψει την ποίηση του Καβάφη κι έκανα μια εργασία στο έργο του για την ελεύθερη ώρα όπου η φιλόλογος Ε.Γ. που ήταν σαν πουλί με την γαμψή μύτη άρχισε να μου φωνάζει όταν σήκωσα με ενθουσιασμό το χέρι να πω τι έκανα για σήμερα, ενώ κανείς άλλος δεν είχε ασχοληθεί να παρουσιάσει κάτι στην ώρα της "λούφας". "Κάτσε κάτω, σιγά μην μας πεις για τον Καβάφη". Της την έσπαγε που έγραφα τόσο προχωρημένες εκθέσεις για την ηλικία μου. Με στεναχώρησε αφάνταστα...
Με την ίδια - διατυμπάνιζε ότι ήταν Ρηγού και ΚΚΕ εσ. τρομάρα της - τσακωθήκαμε σε μια άλλη ελεύθερη ώρα όπου εκθείαζε το Σαββόπουλο που είχε βγάλει τότε τα "Τραπεζάκια Έξω", τον οποίο ήξερα απ' έξω και ανακατωτά τότε, είχα ακούσει πολύ καλά ήδη το δίσκο και μου άρεσε πολύ, ωστόσο της είπα αυτό που διέκρινα : "Αυτός είναι ο τελευταίος καλός του δίσκος, δεν θα ξανακάνει τόσο καλούς δίσκους..Είναι τέλος εποχής για την ως τώρα πορεία του". Εξοργίστηκε και της έφευγαν και σάλια καθότι και ψευδή. Είχα δίκιο όμως.
Αυτή η φιλόλογος μετατέθηκε κάποια στιγμή σε άλλο Λύκειο και την αντικατέστησε η πρωτάρα τότε punk-rock φιλόλογος, Κυριακούλα, που κάποια στιγμή μου είπε : "Γιάννη ξέρεις κάτι είσαι πολύ εντάξει άτομο. Στο λέω γιατί η Ε.Γ. μου επέστησε την προσοχή ειδικά σε σένα απ' όλα τα τμήματα του σχολείου και μου είπε να προσέχω" !
Η Ε.Γ., ήταν τόσο βαρετή που τις πρωινές ώρες δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από τα χασμουρητά (θυμάσαι Στράτο ;)
Μπράβο στον φοβερό μαθητή Λούβρο (πολιτικοποιημένος ΜΛ), μεγαλύτερός μας, που όταν έμπαινε στην τάξη η Ε.Γ. έκλεινε τα βιβλία του και σταύρωνε τα χέρια και όταν τον ρωτούσε γιατί της έλεγε ψύχραιμα και με θάρρος : "Δεν με ενδιαφέρει το μάθημά σας"!
Σε μια άλλη ελεύθερη ώρα με εξαιρετικό φιλόλογο Καραγιάννη παρουσίασα την "Ιστορία του Rock" με τραγούδια που είχα γράψει σε κασσέτα από τα βινύλιά μου και πληροφορίες στο τετράδιο (είχα παίξει σίγουρα Gallagher, Jethro Tull, Ten Years After, Eric Clapton, Doors, Dire Straits απ' ότι θυμάμαι...). Δεν είχε κάνει κοπάνα κανείς στο βαρετό αυτό κατά τ'άλλα μάθημα όσο το κατεύθυναν οι καθηγητές..Όπως επίσης θυμάμαι το εφημεριδάκι που βγήκε με πρωτοβουλία μου στη Α Γυμνασίου, τη "Μαθητική Φωνή" κι έγινε ανάρπαστο στο σχολείο (εποχή ατυχήματος Θύρας 7).
Θυμάμαι μια άλλη φιλόλογο, την Αβ...επίσης που ήταν τόσο αντιπαθητική και καταπιεστική σε όλους που έμαθα που μένει και της έστειλα ολόκληρο γράμμα - ανώνυμο - για την συμπεριφορά της απέναντί μας χωρίς να το πω πουθενά. Δεν άλλαξε βέβαια..
Θυμάμαι τους συμμαθητές μου που με εκλέγανε πρόεδρο της τάξης κάθε χρόνο ώσπου αποσύρθηκα όταν τα κομματικά εισχώρησαν για τα καλά στα σχολεία. Και τι δεν θυμάμαι ακόμη...Ελπίζω αυτή η δημσιοϋπαλληλική μιζέρια των καθηγητών να έχει αλλάξει και να είναι πιο ενδιαφέρουσες οι ώρες των μαθητών στις τάξεις και λιγότερο καταπιεστικές...
*Ένα αγαπημένο τραγούδι που δανείστηκα το στίχο του Νίκου σε μια έκθεση που διάβασε ως την καλύτερη μια εξαιρετική φιλόλογος, η Κωσταλέξη και αναφέρεται στους δασκάλους..
