Η δολοφονία του John Lennon - Του Γιάννη Αλεξίου

 

Η δολοφονία του John Lennon

 Του Γιάννη Αλεξίου

Η πληροφορία κυκλοφορούσε αργά τότε. Αν ήσουν και μαθητής κιόλας άστα να πάνε. Στον μικρόκοσμό μας δεν χωρούσαν ούτε δελτία ειδήσεων, ούτε ειδήσεις με την ταχύτητα του φωτός που κυκλοφορούν σήμερα. Η ανάσα στο διάβασμα ήταν το Ποπ Κλαμπ του Γιάννη Πετρίδη στις 4 το μεσημέρι. Θυμάμαι σαν τώρα την είδηση που δεν ήθελε ποτέ ν’ ακούσει κανείς φίλος της μουσικής. «O Τζων Λέννον δολοφονήθηκε !». Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου. Αντίκρισα τη κλασσική φωτογραφία του στη Νέα Υόρκη που είχα κόψει, κατ’ εξαίρεση, από το εξώφυλλο του Ποπ και Ροκ και είχα κολλημένη στο ξύλινο ηχείο μου, μέσα στο δωματιάκι μου στη μονοκοκατοικία μας στη Ν. Σμύρνη. Έβαλα τα κλάματα κι έτρεξα να τηλεφωνήσω στον beatle maniac φίλο μου Κώστα Μυλωνά, το «Άλογο», να μοιραστώ το στενάχωρο αυτό νέο. Έπαθε πλάκα. Ήταν το είδωλό μας. Όταν κυκλοφόρησαν αμέσως μετά τα «Επίκαιρα» με εξώφυλλο τον John Lennon, το έκοψα και το έκανα εξώφυλλο του ντοσιέ του μαθήματος της έκθεσης ιδεών της Α Γυμνασίου. Η «Φωνή Μιας Εποχής» έγραφε…    

 

Τη νύχτα, στις 11ή ώρα της 8ης Δεκεμβρίου 1980, ο John Lennon δολοφονήθηκε σε ηλικία 40 ετών, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο του για να μπει στο σπίτι του, από τον Μαρκ Ντεήβιντ Τσάμπαν. Ο δολοφόνος του τον πυροβόλησε τέσσερις φορές στην πλάτη, στον οποίο νωρίτερα την ίδια είχε υπογράψει αυτόγραφο πάνω στο τελευταίο δίσκο του «Double Fantasy», την ώρα που έφευγε από το ιστορικό κτίριο Dakota, στο οποίο διέμενε στη Νέα Υόρκη. Δίπλα του την ώρα της δολοφονίας ήταν η Γιόκο Όνο.

 

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 76 ετών και κανείς μας δεν φαντάζεται πώς θα ήταν σήμερα ο John της εφηβείας μας και αν θα φορούσε ακόμη αυτά τα στρογγυλά γυαλιά, σήμα κατατεθέν μιας ιδιοφυΐας που υπήρξε ένας ειρηνικός επαναστάτης που έδωσε την εντύπωση με την συμπεριφορά και την μουσική του ότι θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Η ταινία του Μάικλ Μουρ «Αμερική εναντίον Τζων Λέννον» (2006) φανέρωσε την υπόνοια όλων των θαυμαστών του Λέννον, ότι η Αμερική όπλισε το χέρι του δολοφόνου του και τον σκότωσε γιατί ήταν εμπόδιο στα σχέδιά της. Είπε ανοιχτά ότι η Αμερική δολοφόνησε τον Τζων Λεννον. Ο John Lennon εγκατεστημένος στη Νέα Υόρκη μιλούσε πολύ και θεωρήθηκε υποκινητής της νεολαίας κάτι που δεν άρεσε καθόλου στην πολιτική ηγεσία της Αμερικής που  τον «έφαγε» ψυχρά και ωμά.
Ως φύση ανήσυχος μουσικός προφανώς θα πειραματιζόταν με νέα είδη μουσικής αν ζούσε σήμερα, κάτι που έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις και η Γιόκο Όνο, η αγαπημένη σύντροφός του και ταυτόχρονα η πιο μισητή σύντροφος καλλιτέχνη, για τους φίλους των Beatles. Χαρακτηριστικά θυμάμαι όταν δάνεισα το δίσκο «Double Fantasy» στο Άλογο να τον ακούσει, τον προειδοποίησα ότι στο δίσκο τραγουδούν ένα κομμάτι ο Λέννον κι ένα η Γιόκο. Και εκείνος αμέσως μου είπε : «Α, καλά που μου το είπε θα πηδάω την βελόνα στο επόμενο τραγούδι !».

 Ο John Lennon τρεις μέρες πριν τη δολοφονία του, έδωσε την τελευταία συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη «διαθήκη» του σήμερα. Ο δημοσιογράφος που πήρε την συνέντευξη από τον John, o Τζόναθαν Κοτ, μεγάλος θαυμαστής του Lennon, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβη και την κράτησε επί 31 χρόνια αδημοσίευτη καθώς δήλωσε αδυναμία να προχωρήσει στην απομαγνητοφώνησή της έως το 2011…

Είχαν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια έπειτα από τον τελευταίο δίσκο του «Rock’n’Roll» όπου είχε τραγουδήσει τα αγαπημένα 50ς τραγούδια που τον έβαλαν στην μουσική και μόλις ολοκληρώσει το κύκνειο άσμα «Double Fantasy» που κυκλοφόρησε στις 17 Νοεμβρίου 1980, τρεις βδομάδες πριν τη δολοφονία του ! Ο John Lennon ήταν έτοιμος να περάσει στην αντεπίθεση αναφερόμενος στη σκληρή κριτική του Τύπου για το μακρύ διάστημα της δισκογραφικής του αποχής.

«Η ψευδαίσθηση ότι είχα αποκοπεί από την κοινωνία είναι ένα ανέκδοτο», είχε πει. «Εργαζόμουν από τις εννιά μέχρι τις πέντε και είχα ρίξει το βάρος αποκλειστικά στο παιδί μας. Δεν κρυβόμουν. Αλλά δεν έγραψα απολύτως τίποτα. Ήταν μεγάλη υπόθεση για μας να αποκτήσουμε ένα μωρό μετά από αρκετές αποτυχημένες εγκυμοσύνες όπου παρ’ ολίγο να πεθάνει η Γιόκο, τα προβλήματα με τα ναρκωτικά και το χωρισμό. Μετά από δέκα χρόνια, ήλθε το παιδί που περιμέναμε και -μα το Θεό- δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε τα ίδια λάθη. 

Μου έχουν επιτεθεί τόσες πολλές φορές. Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ... Πάρε για παράδειγμα τον Μικ Τζάγκερ. Θεωρείς ότι θα τον αφήσουν ποτέ σε ησυχία; Όσο για τον Μπρους Σπρίνγκστιν, ο θεός να τον φυλάει όταν ο Τύπος αποφασίσει ότι δεν είναι πλέον ο ένας και μοναδικός. Έχω ακούσει καλά λόγια γι’ αυτόν και οι οπαδοί του είναι χαρούμενοι τώρα. Όταν, όμως, θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με την επιτυχία, θα αντιληφθεί ότι μεγαλώνει και ότι πρέπει να κάνει το ίδιο ξανά και ξανά, τότε ο κόσμος θα του γυρίσει την πλάτη και μακάρι να επιβιώσει. Δεν είμαστε μηχανές.

Δηλαδή, τι περιμένουν από τον Σπρίνγκστιν; Μήπως να αυτοκτονήσει στη σκηνή; Από μένα και τη Γιόκο να κάνουμε έρωτα και αμέσως μετά να σκοτωθούμε; Κατάλαβα για πρώτη φορά ότι υπάρχει ένα είδος συστήματος όπου ο καθένας γίνεται κομμάτι του μεγάλου τροχού και απλά πρέπει να συνεχίσει να γυρίζει ότι κι αν συμβεί. Εξάλλου, το σύμπαν είναι ένας τροχός, σωστά; Παρακολουθώντας τον τροχό, νιώθω ότι παρακολουθώ τον εαυτό μου, ακόμα και μέσα από το ίδιο μου το παιδί. Δεν είμαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, είμαι οξύθυμος τύπος και παθαίνω συχνά κατάθλιψη. Οι επονομαζόμενοι καλλιτέχνες -σαν και μένα- είναι εγωιστές κι έτσι στην προσπάθεια να σκεφτώ τον Σον ή την Γιόκο ή οτιδήποτε άλλο πέραν του εαυτού μου, αγχώνομαι τρομερά. Μπορεί να γράφω ένα κομμάτι για τον γιό μου, αλλά θα ένιωθα πολύ καλύτερα αν περνούσα το χρόνο που χρειάστηκα στη δημιουργία του τραγουδιού για να παίξω μαζί του. 

Το πιο δύσκολο για μένα είναι... να παίξω. Μπορώ να εφεύρω τρόπους για να περνάμε το χρόνο μαζί, να ζωγραφίσω μαζί του, να δω τηλεόραση μαζί του αλλά δεν μπορώ να παίξω...» Στην προσπάθεια του να καθορίσει την κινητήρια δύναμη πίσω από τη μουσική του αλλά και την άποψη για όσους τον κατηγορούν, ο Τζον Λένον εξηγούσε: «Το μοναδικό κριτήριο για μένα είναι το κοινό και πρόκειται για κάτι που το αποφάσισα από την περίοδο που βρισκόμουν στη σχολή Καλών Τεχνών. Με ενδιαφέρει να εξωτερικεύω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου και η μουσική είναι ένας τρόπος για να το πετύχω. Ποιός υποτίθεται ότι πρέπει να είμαι; Ένα είδος οσιομάρτυρα που δεν μπορεί να είναι πλούσιος;

Ένας βλάκας στο περιοδικό Esquire (μιλούσε για το προσβλητικό άρθρο ‘Τζον Λένον, που είσαι;’) είναι κλασικό παράδειγμα ανθρώπου που κάποτε σε λάτρευε και τώρα σε μισεί. Δεν τον γνωρίζω, αλλά εκείνος ξόδεψε χρόνο ψάχνοντας την ψευδαίσθηση που έχει δημιουργήσει για μένα και μετά νευρίασε επειδή δεν μπορούσε να τη βρει. Αυτοί οι κριτικοί μοιάζουν με ειδωλολάτρες. Ορισμένοι αρέσκονται να υποστηρίζουν κάποιον όταν βρίσκεται στο δρόμο για την κορυφή, αλλά όταν φτάσει εκεί, τον μισούν. Αυτό που πραγματικά θέλουν είναι νεκροί ήρωες όπως ο Σιντ Βίσιους και ο Τζέιμς Ντιν. Εγώ, λοιπόν, δεν ενδιαφέρομαι να γίνω ένας, οπότε ξεχάστε το!»

Και με αυτά τα λόγια έκλεινε την συνέντευξή του. Τρεις μέρες μετά δολοφονήθηκε….