ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: Στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου

26 χρόνια χωρίς τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Του Γιάννη Αλεξίου

6 Δεκεμβρίου 1990. «Πέθανε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Η ηρωίνη έσβησε τον Ασυμβίβαστο της Ροκ», έγραφε στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» μ’ ένα δισέλιδο αφιέρωμα για τον απόλυτο Έλληνα ρόκερ που τόσο μας λείπει 26 χρόνια τώρα. Οι εφημερίδες βέβαια της εποχής δεν τον τίμησαν εν ζωή, παρά μόνο στο θάνατο καθώς ήταν ασυμβίβαστος για τα μέτρα τους, αλλά αυτό συμβαίνει πολλές φορές με όσους δεν ακολουθούν τις εμπορικές επιταγές των δισκογραφικών εταιριών, όπως ο Παύλος κι έχουν την τάση να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και να τα βάζουν στη θέση τους.

Ήταν η πρώτη φορά φέτος που αναβλήθηκε φέτος η ετήσια συναυλία των Απροσάρμοστων, του συγκροτήματος του, στο Κύτταρο, λόγω προβλήματος που τυραννά την μέση του ντράμερ τους Κυριάκου Δαρίβα, το τελευταίο διάστημα. Όλες οι βραδιές στην μνήμη του Παύλου ήταν sold – out έως σήμερα. Μεγάλη είναι η αγάπη του κόσμου, αλλά και όσων δεν τον είχαν live γιατί δεν τον πρόλαβαν. Τα τραγούδια του περνούν από γενιά σε γενιά και η λατρεία του κόσμου για το πρόσωπό του και κυρίως για την αυθεντικότητά του, ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Ο μπασίστας των Απροσάρμοστων, Αλέκος Αράπης, μου είχε πει για τον Παύλο :

«Αρκετές φορές κυνηγήθηκε αυτός ο άνθρωπος χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Σαν ένα τύπο που ανεβαίνει σε μια καρέκλα να μιλήσει, να πει αυτά που θέλει να πει, και με το που κάνει την κίνηση ν’ ανοίξει το στόμα του, του την πέφτουν όλοι και τον πλακώνουν στο ξύλο. Τον βάρεσαν οι άλλοι, να τον βαρέσουμε κι εμείς ! Γι’ αυτό δεν άκουσαν τι είπε αυτός ο άνθρωπος. Είχε βέβαια το πάθος του, δεν ήταν όμως άνθρωπος που τον έκανε το πάθος του ότι ήθελε. Ίσως να τιμωρούσε τον εαυτό του με τον τρόπο αυτό για τις υπερβολικές απαιτήσεις του».

Γιατί δεν έβγαλαν δίσκο ως Απροσάρμοστοι μετά το τέλος του Παύλου Σιδηρόπουλου και ενώ συνέχισε για ένα διάστημα να υπάρχει το γκρουπ, o Αράπης είπε : «Από το 1992 – 94 που ήταν μαζί μας και ο Γιώργος Δημητριάδης, είχαμε σκεφτεί να κάνουμε ένα δίσκο ως Απροσάρμοστοι, αλλά μοιραία όταν παίζαμε τα κομμάτια γινόταν σύγκριση με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Τα τραγούδια του Παύλου ήταν εξαντλημένα, σε εισαγωγικά, από πλευράς παιξίματος και δεν επιδέχονταν σχεδόν καμιά εξέλιξη. Κάναμε πρόβες και ένα ντέμο, αλλά τα καινούργια τραγούδια μας μπροστά σε εκείνα του Παύλου, με τους πολυτραγουδισμένους στίχους του φαίνονταν λίγα…».

Τον Παύλο Σιδηρόπουλο είχα την τύχη να γνωρίσω στην τελευταία τάξη του λυκείου, όταν κανονίστηκε μια ροκ συναυλία στην Πλατεία Ν. Σμύρνης με πρωτοβουλία του μαθητών του σχολικού 15μελές και στην ψηφοφορία μεταξύ των μαθητών πλειοψήφησε με διαφορά ο Παύλος, έναντι του Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ και άλλων που δεν θυμάμαι τώρα. Η συναυλία προγραμματίστηκε για την Πρωτομαγιά του ’85 στην κεντρική πλατεία και ανέλαβα ως μεγάλος θαυμαστής του και άτομο με γνώσεις και δισκογραφία του ελληνικού ροκ να έρθω σε επαφή μαζί του για την συναυλία αυτή. Η πλάκα ήταν ότι συνομιλούσα μαζί του από το τηλέφωνο της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου γιατί ήταν κάτι που δεν θα το έγκρινε ο πατέρας μου και έτσι το έκανα στα κρυφά. Το τηλέφωνο όμως αυτό ήταν μισοχαλασμένο και άκουγα τον Παύλο με διακοπές και όχι πολύ καθαρά. Τι ατυχία να συνομιλείς με τον Σιδηρόπουλο και να είναι προβληματικό το τηλέφωνο…! Την πρώτη φορά με ρώτησε εάν θα παίξει άλλο γκρουπ στην συναυλία του και του απάντησα ότι θα ανοίξουν το live του οι Joyful Nurses, το συγκρότημα του σχολείου, στο οποίο ήταν κιθαρίστας ο Αντώνης Δημητρίου, μετέπειτα κιθαρίστας των Ενδελέχεια ! Ο Παύλος με ρώτησε μήπως θα ήταν καλύτερα να παίξει πρώτα αυτός και μετά το σχολικό συγκρότημα και κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια…Μα όλος ο κόσμος θα έρθει να δει εσένα, Παύλο, του είπα. Σεμνός πάντα και στην συγκριμένη στιγμή ίσως από ανασφάλεια να νόμισε ότι το σχολικό γκρουπ θα μάζευε όλο το σχολείο και μετά θα έφευγε πολύς κόσμος πριν βγει εκείνος στην σκηνή. Τελικά φαίνεται ότι τον έπεισα και κανονίσαμε να ανεβεί στην σκηνή κατά τις 10, αν θυμάμαι καλά. Όλα είχαν οργανωθεί στην εντέλεια και είχε αναλάβει τα ηχητικά ο συμμαθητής μου Κώστας Βλάχος, ο οποίος καταπιανόταν με αυτά και είχε έρθει σε επαφή με τον Νεοσμυρνιώτη έμπειρο ηχητικό Γιώργο Βαρβαντάκη, για το πέρας της συναυλίας.

Η βραδιά λοιπόν κυλούσε κανονικά, αλλά ενώ τελείωναν οι Joyful Nurses το live τους και οι τρεις Απροσάρμοστοι : Κυριάκος Δαρίβας, Αλέκος Αράπης και Οδυσσέας Γαλανάκης ήταν εκεί ετοιμοπόλεμοι, δεν είχε εμφανιστεί ο Παύλος. Ο Αντώνης Δημητρίου τότε με ρώτησε, ως συντονιστή της συναυλίας, τι να κάνουνε γιατί τελείωσε το σετ τους. Συνεχίστε να παίζετε, του είπα. Πάμε ξανά από την αρχή τα τραγούδια σας, έως ότου να φανεί ο Παύλος.

Πέρασε τουλάχιστον μία ώρα και δεν είχε φανεί. Είχα μεγάλη αγωνία, όπως και ο κόσμος που τον περίμενε. Μπροστά στην σκηνή είχαν πάρει θέση τα φρικιά. Κι ενώ ήταν περασμένες 11 να’ σου διακρίνω ένα τύπο να κατεβαίνει στο βάθος το δρόμο από το Άλσος της Ν. Σμύρνης προς το βοσκοτόπι, όπως λεγόταν ένα μικρό παρκάκι μεταξύ Άλσους και πλατείας και λέω : να ο Παύλος και τρέχω προς το μέρος του. Πράγματι ήταν αυτός. «Έλα Παύλο, έχεις αργήσει, όλα είναι έτοιμα ! Οι μουσικοί σου σε περιμένουν». Και κατηφορίζουμε μαζί και τα λέμε, έως ότου του βγάζω την αμοιβή του γκρουπ 20.000 δραχμές να παίξουν. Τα μετράει και μου λέει : είναι 21, πάρε ένα χιλιάρικο. Παύλο τα έχω μετρήσει πολλές φορές είναι 20 ακριβώς. Τα ξαναμετράει. 21 μου λέει. Δεν βαριέσαι, πάρε όσα είναι και βγες ! Ένα δείγμα τιμιότητας του Παύλου κι ας ήταν 20…Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ανέβηκε στην σκηνή και η συναυλία άρχισε. Τελικά η συναυλία ήταν επεισοδιακή, καθώς τα φρικιά ζητούσαν εξηγήσεις γιατί συνεργάζεται με τη Νέα Γενιά του ΠΑΣΟΚ και ο Παύλος άνοιξε διάλογο μαζί τους με το μικρόφωνο στα χέρια επί ώρα. Μετά τη συζήτηση η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά και τελείωσε με χάππυ εντ… Ένα όνειρο της ζωής μου έγινε πραγματικότητα, όπως και τόσων άλλων μαθητών του σχολείου. Ένας είναι ο Παύλος και θα παραμείνει ζωντανός στις καρδιές μας.