SOCRATES DRANK THE CONIUM του Γιάννη Αλεξίου

             SOCRATES DRANK THE CONIUM…WAITING FOR SOMETHING

 Ο πρόλογός μου στο βιβλίο της Αγγελικής Σκούρτη : "Socrates Drank the Conium - Στιγμές Ροκ Στιγμές Ζωής" (εκδόσεις Comicworld, 2013)

                          

 Του Γιάννη Αλεξίου / e-mail : johnalex@hol.gr

 Socrates Drank The Conium…Πολύ rock κατάσταση. Αυθεντικό πράγμα. Ηλεκτρισμός. Ο ήχος τους με κατάπιε από την πρώτη στιγμή. Τους πρωτοάκουσα ένα τεμπέλικο απόγευμα στο κάμπινγκ της Ραφήνας, όπου παραθέριζα με τους γονείς μου τα καλοκαίρια. Ξαπλωμένος πάνω στο κόκκινο σλίπινγκ μπανγκ μου, άκουσα τη εκφραστική φωνή του Γιάννη Πετρίδη στο «Ποπ Κλαμπ» να προαναγγέλλει το νέο δίσκο των Socrates, «Waiting for Something».

 Η πρώτη νότα του «Lady» με έκανε το δυναμώσω το Panasonic τρανζιστοράκι, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Αυτό έχει η rock μουσική, μια κα μόνο νότα της μπορεί να εισβάλλει μέσα σου, να μπει στη ψυχή σου, να σε καθορίσει. Ήταν κατακαλόκαιρο του 1980. Είχα κλείσει τα 13 μου.

Το κομμάτι που με έβαλε στη rock μουσική ήταν το «Troubled Under Foot» των Led Zeppelin. Το άκουσα από ένα ραδιοπειρατή στο ραδιόφωνο και πρόλαβα να γράψω ένα μέρος του σε κασέτα χωρίς ν' ακούσω την στιγμή εκείνη το τίτλο και το γκρουπ. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα μόλις πήρα πικ-απ το Δεκέμβρη του '78 ήταν το «Who Are You» των Who που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Την ίδια χρονιά, 1^η Μαρτίου, κυκλοφόρησε το περιοδικό «Ποπ κα Ροκ» με τον Jimi Hendrix στο εξώφυλλο. Τότε όλοι περιμέναμε κάθε μήνα με αγωνία να βγει το επόμενο τεύχος που μας έβαζε όλο κα πιο βαθιά στη rock μουσική. Οι πιο ψαγμένοι διάβαζαν τον «Ήχο» του Κώστα Καββαθά που βγαίνει από το ’73 και στο γυμνάσιο έγινα φανατικός αναγνώστης του. Το Νοέμβριο του ’79 κυκλοφόρησε και η 15νθήμερη μουσική έκδοση «Μουσικό Εξπρές» (25 δρχ.) του αείμνηστου Τάσου Ψαλτάκη, μια αξιοσημείωτη προσπάθεια που στήριζε κυρίως την εγχώρια rock σκηνή, όπου μπήκαν οι Socrates εξώφυλλο τον Οκτώβριο του ’80.

 Επίσης φιγουράρησαν στο εξώφυλλο, τεύχος 13 του περιοδικού «Μουσική» τον Δεκέμβριο του ’78 (δρχ. 30) : Αντώνης Τουρκογιώργης, Γιάννης Σπάθας και μαζί τους ο μπασίστας Νίκος Πολίτης, ο πιανίστας Δημήτρης Πολύτιμος και ο ντράμερ Λεωνίδας Αλαχαδάμης. Με την σύνθεση αυτή έπαιζαν στο «Κύτταρο», το «ναό της rock», το χειμώνα του ’78 -’79. Μάλιστα εμφανιζόντουσαν καθημερινά, ολόκληρη σεζόν με γεμάτο το κλαμπ ! Οι Πέμπτες ήταν «δύσκολες». Έτσι δημιουργήθηκαν ειδικές βραδιές, οι «Blues Πέμπτες στο Κύτταρο» με οικοδεσπότες τους Socrates και εκλεκτούς καλεσμένους τους, όπως τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Πουλίκα και άλλους. 

Μόλις βγήκε το καινούργιο άλμπουμ των Socrates τον Νοέμβριο του ’80 ο Αντώνης Τουρκογιώργης, ο Γιάννης Σπάθας, ο Νίκος Αντύπας, ο Γιώργος Ζηκογιάννης και ο Παύλος Αλεξίου πόζαραν στο εξώφυλλο του «Ποπ και Ροκ». Όταν κυκλοφόρησε το «Waiting for Something» είχα καμιά 40αριά δίσκους στη δισκοθήκη μου. Ανάμεσά τους ονόματα όπως οι Doors, Rolling Stones, Who, Beatles, Rainbow, Rory Gallagher, Cream, Elvis, Frank Zappa, Canned Heat, Lynyrd Skynyrd, Janis Joplin, Lou Reed, Cockney Rebel, MC 5, Dr. Feelgood και το «Blue For You» των Status Quo που το είχα ανταλλάξει με το «Greatest Hits» των Roxy Music που δεν μου πολυάρεσε αν και ήταν δώρο του θείου μου που το κέρδισε με λαχνό σε μια ντισκοτέκ.

Δίσκο του ελληνικού rock δεν είχα έως τότε στη συλλογή μου και όταν απέκτησα το «Waiting for Something» το λάτρεψα. Ήμουν μαθητής της Πρώτης Γυμνασίου και είχα τρέλα με την μουσική. Το χαρτζιλίκι που μου έδινε με το…σταγονόμετρο ο πατέρας μου, μην και καλομάθω, και εγώ αντί για τυρόπιτα, μάζευα για να πάρω δίσκους. Τότε ο δίσκος έκανε 220 δραχμές. Το «μπόνους» μου ήταν ένα 50άρι κάθε Σάββατο. Είχα τρελαθεί να πάρω τους Socrates. Στο πρώτο διάλειμμα έκανα το σάλτο, πήδηξα τα κάγκελα και πήγα στο «La Si Do», το δισκάδικο του Παναγιώτη Τσιάπη, μια «τρύπα» τότε στην οδό Ομήρου, στη Νέα Σμύρνη, εκεί που βρίσκεται και τώρα, όμως πολύ μεγαλύτερο. Από εκεί αγόρασα το δίσκο των Socrates. Μεγάλη υπόθεση για μένα. Τότε παίζαμε πολλές φορές τους δίσκους. Ένας δίσκος που ακουγόταν δυνατά ! Τι «Lady», τι «Mr WC», τι «Endless»…Τρέλα. Είχε κι εκείνο το φανταστικό «Mountains» με το περίτεχνο παίξιμο στην κιθάρα του Γιάννη κι αυτή η φωνάρα του «power» Αντώνη, αλλά και τα τύμπανα και τα πλήκτρα…αυτό το γκρουπ διέφερε απ’ όλα που είχα στην συλλογή μου, ήταν κι Έλληνες, αλλά το παίξιμό τους ήταν ίδιο και καλύτερο από τα συγκροτήματα που γράφαμε στα σχολικά μας σακίδια και στα θρανία με μαύρο μαρκαδόρο.

 Πικ-απ δεν είχαν όλοι ακόμη τότε. Κασέτες ήταν το βασικό format. Έτσι όσοι είχαμε βινύλια τα γράφαμε στους φίλους σε κασέτα. Ακόμη και τα δισκάδικα αντέγραφαν τους δίσκους σε κασέτες, αλλά έκαναν και επιλογές που στοίχιζαν κάτι παραπάνω, γύρω στις 170 δραχμές. Ο δίσκος όμως ήταν μια εξαιρετική επιλογή δώρου ή καλύτερα ήταν άποψη να κάνεις δώρο ένα δίσκο. Έτσι λοιπόν ήθελα πολύ να μοιραστώ το «Waiting for Something» και τον δώρισα στο Νίκο Βελέντζα στο πάρτι που έκανε σπίτι του, στη γιορτή του. Μόλις είχε βγει το άλμπουμ. Εκείνος μου έγραφε κασέτες με blues, που αγαπούσε, άλμπουμ των Paul Butterfield Blues Band και το κλασικό τους «East – West», Blues Project και B.B. King. Οι Socrates στα περισσότερα άλμπουμ τους περιείχαν blues στοιχεία καθώς ο Jimi Hendrix, αλλά και ο Muddy Waters καθόρισε τον ήχο τους στα πρώτα τους βήματα. Ο Σπάθας πρωτάκουσε Hendrix στο juke-box της γειτονιάς του στον Πειραιά, κι έτρεχε σπίτι να παίξει τον ήχο αυτόν στην κιθάρα του !

Από το πάρτι εκείνο έφυγα γιατί αισθάνθηκα άσχημα και μάλλον προσβεβλημένος καθώς άρχισαν να παίζουν λαϊκά τραγούδια, ενώ ακούγαμε άλλες μουσικές τότε οι περισσότεροι. Κάποια στιγμή μάλιστα ο οικοδεσπότης έβγαλε το μπουζουκάκι του που τελευταία είχε αρχίσει να μαθαίνει…Ήταν η εποχή που ο επιπτώσεις της αστυφιλίας είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στα σχολεία και στις επιλογές των σχολικών εκδρομών, ενώ αρκετοί άρχισαν να μαθαίνουν μπαγλαμαδάκι ή μπουζουκάκι αντί κιθάρας ή ντραμς που ήταν το πρώτο όργανο των περισσοτέρων έως τότε…      

 To 1981 οι Socrates κυκλοφόρησαν το καταπληκτικό άλμπουμ «Breaking Through», πάλι με τον Νίκο Αντύπα στα τύμπανα. Όταν έβγαλαν το «Plaza», το 1983, στην Αγγλία και περιόδευαν ως το συγκρότημα που άνοιγε τις συναυλίες του βρετανικού hard-rock γκρουπ UFO, στην Ελλάδα το «κακό» είχε παραγίνει με τα ελληνικά τραγούδια.

 Ένα κύμα αναβίωσης των παλιών λαϊκών τραγουδιών και ρεμπέτικων με διάφορες κομπανίες όπως η Ρεμπέτικη, η Οπισθοδρομική και φυσικά τα Παιδιά από την Πάτρα, τραγούδια που υποστήριζαν κυρίως φοιτητικοί κύκλοι, αλλά και μαθητικοί που από την επαρχία βρέθηκαν στην Αθήνα και τους έπεφταν λίγο βαριά τα ακούσματα των νέων της πόλης κι έτσι έφεραν σιγά – σιγά την ελληνική μουσική στα σχολεία και στα πάρτι.

 Τότε αντέδρασα και αποφάσισα να παρουσιάσω την ιστορία της rock μουσικής στο μάθημα των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, στην Τρίτη Γυμνασίου όπου σε μια 60άρα Maxell κασέτα έγραψα τα καλύτερα τραγούδια που είχα ακούσει και με προλόγους πριν το καθένα μίλησα στους συμμαθητές μου για την εξέλιξη του rock’n’roll. Διάλεξα το «Starvation» από το «Phos» του 1976, το άλμπουμ που έκαναν οι Socrates με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τραγούδι που ακούστηκε ανάμεσα στα «Purple Haze», «Locomotive Breath», «Vicious», «Satisfaction», «My Generation», «Back in the USSR», «Mr. Soft», «Love Her Madly», «Hotel California» κ.α.

Πάντα οι Socrates έχουν την ίδια θέση στην καρδιά μου, ισάξιοι, με τους Doors, τους Who, τους Stones, τους Mothers of Invention, τους Beatles, τους Jefferson Airplane, τους Country Joe and the Fish, τους Allman Brothers και όλα εκείνα τα γκρουπ που διαμόρφωσαν το rock’n’roll.

Το χειμώνα του ’86 είδα για πρώτη φορά live τους Socrates, με σύνθεση Τουρκογιώργης – Σπάθας – Αντύπας, έπαιζαν πια ως τρίο, και μαζί τους ο Δημήτρης Πουλικάκος και τα Αδέσποτα Σκυλιά με τη Θέκλα στα φωνητικά, στο παλιό κλαμπ «Άλσος» μέσα στο Πεδίον του Άρεως. Εκεί εμφανίστηκε αργότερα για μια σεζόν ο Τζίμης Πανούσης με την μουσική παράσταση «Ελευθερομαρία», προϊόν της κόντρας του με την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» με αφορμή το Γιώργο Νταλάρα.

Μετά από μια…σιωπή μερικών ετών ήρθε το μεγάλο ραντεβού των Socrates στον Λυκαβηττό, Τετάρτη 23 Ιουνίου 1999, στη sold-out ανεπανάληπτη αυτή βραδιά με τον Γιώργο Τρανταλίδη στα τύμπανα. Στα φωνητικά Νίκος Κουρουπάκης και Μαρκέλλα «Janis» Παναγιώτου, η οποία στη συνεχεία έγινε μέλος του γκρουπ, η πρώτη γυναίκα που μπήκε στους Socrates ! Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 7.000 δρχ. και στην προπώληση 6.000. Την κυκλοφορία του «Live in Concert 1999» (ηχογραφημένο στις τρεις συναυλίες τους την εποχή εκείνη σε : Λυκαβηττό (κυρίως) – Γιάννενα – Πετρούπολη, του πρώτου τους άλμπουμ που βγήκε σε cd, παρουσίασαν σ’ ένα ωραίο πάρτι στο μπαρ «Σταύλος» στο Θησείο. Το come back τους ήταν ένα όνειρο του αξέχαστου Τάσου Γεωργόπουλου, ιδιοκτήτη του music hall «House of Art», στην οδό Σαρρή και Σαχτούρη στου Ψυρρή, που έγινε το live στέκι τους στα αρχές των 00΄ς.

Μερικά χρόνια μετά τους κάλεσα στην μουσική παραγωγή μου «Magic Bus» στο Club 22, στη Βουλιαγμένης, όπου από τον Δεκέμβριο του 2004, έως τον Απρίλιο του 2005 μοιράστηκαν το πάλκο με τους Δημήτρη Πουλικάκο και οι Άσσοι του Καράτε Νο2 και τον Σταύρο Λογαρίδη, ταρακουνώντας την Αθήνα τις Τρίτες αργά το βράδυ. Εκεί γράφτηκε ουσιαστικά ο επίλογος του λεγόμενου Ελληνικού Rock με την μορφή που το γνωρίσαμε έως τότε. Μαζί μας ήταν και ο αείμνηστος κιθαρίστας Δήμης Παπαχρήστου.

Οι Socrates είχαν το δικό τους καμαρίνι και από εκεί πέρασαν όλοι οι παλιόφιλοί τους και συνεργάτες, όλη η Αθήνα, να τους συγχαρούν και να τα πουν μαζί τους. Μαζί με τον Γιάννη και τον Αντώνη έπαιζαν ο ο ντράμερ Μάκης Γιούλης, ο κημπορντίστας Αστέρης Παπασταματάκης και η Μαρκέλλα Παναγιώτου. 

 Με την σύνθεση αυτή το συγκρότημα, εν συνεχεία, κράτησε ζεστό το κοινό του με συναυλίες στο ατμοσφαιρικό υπόγειο rock κλαμπ «Rodeo», στην Πλατεία Βικτωρίας, και αργότερα άνοιξαν το 2007 και πάλι το ιστορικό ροκ κλαμπ «Κύτταρο», Ηπείρου κι Αχαρνών, εκεί που έγραψαν τη δική τους ιστορία στα 70΄ς…

Η ιστορία συνεχίζεται !

                                                             Γιάννης Αλεξίου  

                                                          Δημοσιογράφος, Μουσικός Συντάκτης