ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ του Γιάννη Αλεξίου

 Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

                                                             Εικόνες της πόλης

 Παλιά γειτονιά                                                                   

 Γεννήθηκα στη βόρεια πλευρά της πόλης, στην Κηφισιά και από τριών  χρονών μέχρι σήμερα  ζω στη νότια πλευρά της, στη Νέα Σμύρνη. Ένας δρόμος μας χωρίζει από το Παλαιό Φάληρο, την παλιά Αμφιθέα, Βουρλοπόταμο την έλεγαν οι παλιοί.

Στη γειτονιά μου μέχρι τη δεκαετία του ’90 υπήρχαν μόνο μονοκατοικίες. Στο σπίτι μας είχαμε πηγάδι, περιβόλι, τριανταφυλλιές και την παλιά εκείνη στριφογυριστή σκάλα που ανέβαινες στην ταράτσα να δεις τη θάλασσα. Όλοι στη γειτονιά γνωριζόμασταν και χαιρετιόμασταν. Πιτσιρικάδες παίζαμε μπάλα στις τρεις αλάνες κι αν το παρακάναμε όλο και κάποιος έβγαινε στη βεράντα και μας φώναζε, κι ήταν αρκετό αυτό για να σταματήσει η φασαρία. Υπήρχε σεβασμός στους μεγαλύτερους κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

 Στη γειτονιά υπήρχε ακόμη παγοπώλης, παλιός τσολιάς, που έβαζε τον πάγο στην καρότσα μιας Mercedes του ’30. Άλλη συμπαθής φιγούρα της γειτονιάς ήταν ο λαχειοπώλης ο κυρ-Μανώλης που πουλούσε λαχεία καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι και με ρωτούσε όταν έβρεχε εάν έχουν βγει μηχανάκια με κουβούκλιο καθώς με έβλεπε με ένα αυτόματο και του απαντούσα «δεν υπάρχει». Περνούσε το μεσημέρι η αεροσυνοδός και όλα τα αγόρια ήμασταν καρφωμένα στα παράθυρα. Από φίλο γείτονα, γιος μεγαλογιατρού, λάτρη των τεχνολογικών εξελίξεων, άκουσα για πρώτη φορά ότι «τώρα δουλεύω από το σπίτι μου» , προχωρημένο για 70’ς και μου άρεσε πολύ.

Απέναντι ακριβώς από το σπίτι του μένει ακόμη η οικογένεια της μεγαλύτερης σοκολατοβιομηχανίας, αλλά δεν είχε τύχει να μιλήσουμε ποτέ. Μόλις χθες είπαμε μια ζεστή καλημέρα σαν παλιοί στη γειτονιά που ωστόσο άλλαξε τόσο πολύ. Μόνο οι δύο αυτές μονοκατοικίες απέμειναν. Μαζί άλλαξε και το ήθος των ανθρώπων, ευτυχώς όχι η ηθική. Λίγοι μείναμε από τότε, και δεκάρα φαίνεται να μην δίνουν οι νέοι κάτοικοι των «κουτιών» που δεν είμαι και σίγουρος από πού έχουν έρθει ακριβώς. Χάθηκε η ταυτότητα του καθενός που ήξερες ότι το σπίτι εκείνο είναι του τάδε, και το παραδίπλα του άλλου. Είχαν ονοματεπώνυμο τα σπίτια, όποιος κι αν έμενε μέσα. Τώρα τα παιδιά μπορούν να παίζουν μπάλα και να ενοχλούν χωρίς να σέβεται κανείς από αυτά τους άλλους και μάλιστα με τις ευλογίες των γονιών τους. Ακόμη μπορεί να σου πέσει κάτι κάτω και να μην το ξαναδείς ποτέ, να εξαφανιστεί βρε αδερφέ. Μπορεί να κάνεις το γύρο του τετραγώνου και να μην δεις κανένα γνωστό και να μην ακούσεις καμία καλημέρα. Και αυτό που με τρελαίνει είναι ότι δεν πέρασαν και τόσο χρόνια, ρε γ….