ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΒΙΝΥΛΙΟΥ

                          ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΒΙΝΥΛΙΟΥ

ΒΙΝΥΛΙΟ…Μεγάλη ιστορία…Μεγάλο πάθος. Αν σκεφτεί κανείς ότι η μουσική είναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου τότε σίγουρα για να τη χορτάσει δεν φτάνει μια ζωή. Ο δίσκος, το βινύλιο που λέμε, είναι ίσως το μόνο πράγμα που όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη έστω και μια φορά στη ζωή τους αγόρασαν, δώρισαν, άκουσαν, χάρηκαν τον ήχο του, χόρεψαν ή έσπασαν ακόμη σε πιο ειδικές περιπτώσεις. Ναι είναι αλήθεια ότι το βινύλιο μας ενώνει άσχετα με τι πρεσβεύει ο καθένας. Ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας που δεν υπήρχαν πικ-απ να παίξουν τα βινύλια, όλο και κάποιο τζουκ-μποξ υπήρχε σε κάποια ταβέρνα να παίξει Καζαντζίδη, σέικ και μοντέρνα συγκροτήματα το ’50 και το’60 τότε που ήταν είδος πολυτελείας για κάποιους το πικ-απ και τα βινύλια. Ακόμη και στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά συνέβαινε αυτό. Κάπου εκεί σ’ ένα τζουκ – μποξ του μεγάλου λιμανιού πρωτάκουσε ο Γιάννης Σπάθας τον Jimi Hendrix από δισκάκι των 45 στροφών, τέτοιους παίζουν τα τζουκ – μποξ, κι έτρεχε μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα να παίξει ότι άκουσε στην κιθάρα του, ο πιτσιρικάς τότε που έμελε να γίνει ο καλύτερος Έλληνας ροκ κιθαρίστας.

Θυμάμαι την αγωνία που είχε ένας τύπος ψηλός, ξερακιανός κοντά στα 50 που μπήκε με φόρα σε ένα δισκάδικο στο Μοναστηράκι, στου «Ζαχαρία» και γυρνώντας προς τον πωλητή φώναξε : «Χατζή που έχεις ;». Φανταστείτε την ικανοποίηση που ένοιωσε μόλις πήγε σπίτι του κι έβαλε στο πικ-απ του το «Γιο της Άνοιξης», ένα τριπλό βινύλιο που αγόρασε από την οδό Ηφαίστου. Την ίδια αγωνία είχα κι εγώ πιτσιρικάς που αντί για τυρόπιτα με το χαρτζιλίκι του πατέρα μου μάζευα να πάρω ένα δίσκο, κι άλλο δίσκο…Μάλιστα πολλές φορές δεν είχα υπομονή να τελειώσει το μάθημα και να πάω στο «La-Si-Do» του Τσιάπη να πάρω από το δισκάδικό του κάτι που μ’ άρεσε και πηδούσα τα κάγκελα στο διάλειμμα για να πάρω το «Sticky Fingers» ή τον πρώτο δίσκο των Φατμέ που μόλις είχε κυκλοφορήσει και τον περιμέναμε να βγει πώς και πώς καθώς είχε μεγάλη φήμη το γκρουπ από τα συναυλίες που έδινε στην περιοχή μας όπου σχηματίστηκε…

 Την ίδια αγωνία είχαν παλιότερα όλοι οι βινυλιομανείς να ξημερώσει Κυριακή να πάνε στο Μοναστηράκι εκεί στην σκάλα όπου οι μετέπειτα καταστηματάρχες πουλούσαν τους δίσκους τους εν ήδη παζαριού. Μπορούσες να βρεις εκεί το «Metamorphosis» των Iron Butterfly, φερειπείν, με 95 δραχμές, ελληνική κόπια με το μονό εξώφυλλο, εκεί στις αρχές των 80’ς.

Ένα βράδυ δεν κοιμήθηκα κι έβαλα και ξυπνητήρι να πάω πρωί – πρωί κατά τις 7.30 που άνοιγαν, να βρω το δίσκο της Eydie Gorme με τους Trio Los Panchos, το πρώτο που κάνανε μαζί. Το δίσκο αυτό μου είχε κρύψει ένας φίλος στο κάτω ράφι δεξιά με το που έμπαινες στο δισκάδικο του «Mr. Vinylios», το βρήκα και γύρισα να κοιμηθώ ήσυχος.

Τι χαρά πήρε ο Ηλίας ο Ασλάνογλου στο θρυλικό δισκάδικο «Happening» στη Χαριλάου Τρικούπη, όπου δούλευε ως υπάλληλος, όταν μπήκα στις αρχές του ’80 να ζητήσω το 45άρι των Magic de Spell «Nightmare» χωρίς βέβαια να γνωρίζω ότι ήταν τραγουδιστής τους. Εκεί κοντά στην Ακαδημίας ήταν και το μουσικό καφενείο Dragonfly, όπου μέσα πουλούσε δίσκους σε ένα δωμάτιο και στο κυρίως χώρο γίνονταν live, όπου μπορούσες να δεις τους Villa 21 και άλλα γκρουπ της εποχής σε μουσικά μεσημέρια καθισμένος ακόμα και στο πάτωμα πίνοντας άνετα την μπύρα σου, δεν έτρεχε τίποτα. Οι δίσκοι της ελληνικής new wave και punk-rock, αλλά και της ψυχεδελικής τότε κίνησης, όπως οι Pete and Royce, που πωλούνταν τότε εκεί στο δωματιάκι σήμερα είναι δυσεύρετοι, αλλά πολλοί είναι εκείνοι που εξακολουθούν να τους ψάχνουν...

Μια φορά στην Βιέννη κόντεψα να χάσω το πούλμαν με το γκρουπ που είχα πάει στην Αυστρία με προορισμό την Σουηδία, μα φωτογραφική ομάδα που πήγανε στην Στοκχόλμη γα μια έκθεση, καθώς χάθηκα κυριολεκτικά μέσα σ’ ένα δισκάδικο με χιλιάδες δίσκους που βρίσκονταν κοντά στο ξενοδοχείο και μετά άργησα να πάω στο σημείο αναχώρησης που ήταν περίπου 25 λεπτά από το μαγαζί σε μα αχανή, όπως αποδείχθηκε πλατεία…ευτυχώς άργησε πιο πολύ από εμένα το πούλμαν !

Στον μαγικό κόσμο του βινυλίου μπήκα όταν ανακάλυψα πιτσιρικάς στο πατάρι μέσα σε μια χαρτοσακούλα δίσκους μεγάλους και μικρούς που είχαν ξεχασμένους οι γονείς μου. Ο δίσκος της country τραγουδίστριας Jeanne C. Riley «Harper Valley P.T.A.» Νο1 το 1967 και μια συλλογή γιαπωνέζικης προέλευσης κόκκινου βινυλίου με 14 επιτυχίες των Temptations, Four Tops, Lovin’ Spoonful, Roy Orbison Dino Desi and Billy, μαζί με αρκετά 45αράκια ανάμεσα το «Marguerita» του Elvis Presley, το «Ma Guitare» του Enrico Macias και μερικά δικά του ακόμη, αλλά και το «Blame me it on the bossa nova» της Eydie Gorme, μαζί δισκάκια του Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον «Επιτάφιο» του Μίκη Θεοδωράκη στην πρώτη έκδοση σε μέγεθος e.p., άνοιξαν την πόρτα της μουσικής. Σαν το παλιό σεντούκι της γιαγιάς με τις χρυσές λίρες…

Οι δίσκοι πάντα ήταν ένα δώρο άποψης. Στα πάρτυ ή στις ονομαστικές εορτές οι μουσικόφιλοι έκαναν δώρο ένα καλό δίσκο που ταυτόχρονα αποτελούσε κα μα μουσική πρόταση προς τον παραλήπτη. Ιδιαίτερα στις δεκαετίες του ’70 και ’80 έκανε θραύση αυτό το πολύτιμο πραγματικά δώρο που εκφυλίστηκε σταδιακά με την εμφάνιση του cd καθώς παρατηρήθηκε το φαινόμενο ακόμη και γονείς γνώστες καλής μουσικής να δωρίζουν στα παιδιά τους ευτελή άλμπουμ του lifestyle με την δικαιολογία «αυτά τους αρέσουν», λες και όταν εκείνοι ήταν πιτσιρικάδες τους έδιναν τα σκουπίδια της εποχής και όχι μουσικές δώρα που τους συντροφεύουν για μια ολόκληρη ζωή. Αυτό είναι ένα παράδειγμα της γενικότερης έκπτωσης στην μουσική που παρατηρήθηκε τα τελευταία 15 χρόνια που ωστόσο μας ξαναφέρνει κοντά στα βινύλια καθώς η ανάγκη για ποιοτική μουσική προήλθε από το πάτο που πιάσαμε όλα αυτά τα χρόνια…

Η συλλογή δίσκων έχει τους δικούς της κανόνες. Βασικός κανόνας είναι όταν δες ένα δίσκο που σε ενδιαφέρει σε κάποιο δισκάδικο να τον πάρεις αμέσως καθώς αν τον αφήσεις όταν ξαναπάς δεν θα το βρεις ακόμη κι ήταν στο ράφι χρόνια ολόκληρα. Ένας άλλος βασικός κανόνας είναι να μην δανείζεις τους δίσκους σου αν έχει μανία με την συλλογή σου γιατί όταν στον επιστρέψει ο κολλητός φίλος που τον εμπιστεύτηκε δεν θα είναι η ίδια κόπια ή το ίδιο εξώφυλλο που του δάνεισες. Έχουν χαλάσει φιλίες σε τέτοιες φάσεις…Στον τρίτο βασικό κανόνα ο χρόνος συμμάχησε με τον συλλέκτη δίσκων καθώς ξεπεράστηκαν πα τα πάρτυ σε σπίτια όπου όταν πήγαινες δίσκους να παίξουν έχανες τους μισούς…Στους κανόνες προστασίας των δίσκων πρέπει να αναφερθεί ότι όσοι έχουν γατάκια μικρά και ζωηρά ενδέχεται αυτά να παίξουν με τη βελόνα του πικ- απ κα να γρατσουνίσουν τους δίσκους, αλλά κα να ξύνουν τα νύχια τους στις…πλάτες των βινυλίων σας γι’ αυτό βάλτε το πικ-ακ κάπου πιο ψηλά ή ντύστε με καλύμματα όσους περισσότερους δίσκους μπορείτε, αλλά κυρίως πάρτε τους μα ξύστρα από τα pet shop για να σωθείτε !

Η «αρρώστια» του βινυλίου για όσους έχουν…προσβληθεί μεγαλώνει και επεκτείνεται στη ζωή του ανθρώπου με το πέρασμα του χρόνου. Θέλει μαεστρία να το κοντρολάρει κανείς γιατί  μπορεί να ξεφύγει. Πολλές φορές σε ζευγάρια έχει τεθεί το ερώτημα «οι δίσκοι σου ή εγώ» ! Ένα δίλημμα που καλύτερα να αποφύγει κανείς να το θέσει στον σύντροφό του καθώς ενδέχεται να βγει χαμένος…!

                                                   Γιάννης Αλεξίου

                                               Δημοσιογράφος, Μουσικός Συντάκτης