ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ του Γιάννη Αλεξίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ 

με αφορμή την συναυλία της στο Ηρώδειο «Χθες Άρχισα Να Τραγουδώ» - 50 Χρόνια Μαρία Φαραντούρη

(δημοσιεύτηκε στη Βραδυνή της Κυριακής 15/9)

 Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ / e-mail : johnalex@hol.gr

                                                    

 Τραγουδίστρια διεθνούς εμβέλειας με καλλιτεχνικό όραμα, αναγνωρίσιμη φωνή και ευρύ ρεπερτόριο, βασισμένο στην ελληνική ποίηση. Ερμηνεύτρια ταυτόσημη με την καλλιτεχνική περιουσία του ελληνικού πολιτισμού. Η διαχρονική Μαρία Φαραντούρη γιορτάζει 50 χρόνια πορείας με μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου με γενικό τίτλο «Χθες Άρχισα Να Τραγουδώ» που περιλαμβάνει τις πιο σημαντικές στιγμές μιας μεγάλης καριέρας, αλλά και κάποιες ερμηνευτικές εκπλήξεις. Την συναυλία θα τιμήσει με την παρουσία του και ο μέντοράς της Μίκης Θεοδωράκης, ο δημιουργός που την έβαλε στο τραγούδι και συνέδεσε το όνομά της μαζί του στην κατά τα άλλα πλούσια σε συνεργασίες με κορυφαίους δημιουργούς, καριέρα της. Προσκαλεσμένοι της το βράδυ αυτό θα είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Έλλη Πασπαλά και η Σαβίνα Γιάννατου, ενώ θα την πλαισιώσει ορχήστρα κορυφαίων Ελλήνων μουσικών. 

Η Μαρία Φαραντούρη, η ερμηνεύτρια που έγινε οικουμενική μέσα από την ελληνικότητά της μας μιλά για το ξεκίνημά της, την Ελλάδα της κρίσης και τις προοπτικές της, με αφορμή την σημαντική αυτή συναυλία στην καριέρα της…

-50 Χρόνια Μαρία Φαραντούρη ακούγονται πολλά για το πόσο νέα είστε…

«Καθόλου δεν μ’ ενδιαφέρει. Άλλωστε ποτέ δεν έκρυψα την ημερομηνία γέννησής μου. Πενήντα χρόνια τραγούδι είναι η αλήθεια μου, είναι η ζωή μου, είναι η προίκα μου, ότι έχω ζήσει έτσι βαθύ και διαχρονικό και δεν φοβάμαι την αλήθεια. Μια εποχή που είχε βάρος ποιητικό. Η ποίηση ήταν το κλειδί για το όραμα, το κλειδί για την μαγεία και την φαντασία που είχαν οι δημιουργοί : ζωγράφοι, στιχουργοί, ποιητές, συνθέτες. Είχα την τύχη να ανοίξω τα φτερά μου κοντά τους. Αυτό σε καθορίζει, δεν μπορείς να κάνεις άλλες επιλογές από αυτό που σε χαρακτήρισε από μικρό παιδί. Αυτά τα υπέροχα τραγούδια διέδωσα στο εξωτερικό, όπως έκανα στην συνεργασία με τον Τσάρλς Λόιντ, παλιότερα με τον Τζων Γουίλιαμς στην κιθάρα ή με τον Ζούμπιν που συναντήθηκα δύο φορές και με διηύθυνε στο Μουτχάουζεν, σε ενορχήστρωση του Λέο Μπράουερ, αλλά και σε άλλες συνεργασίες που ετοιμάζω τώρα. Όλα αυτά μου δίνουν δύναμη και ενέργεια και διψάω να δείξω αυτή την παγκόσμια διάσταση του έργου μας, αλλά και της ελληνικής παράδοσης».

-Ξεκινήσατε πολύ μικρή το τραγούδι…

«Ήμουν μαθήτρια στο σχολείο ! Δεν είχα κλείσει ακόμη τα 16».

-Τι συνέβη τότε, το 1963 ; Ποια ονόματα μεσουρανούσαν και τι αισθανόσασταν εσείς ως πιτσιρίκα δίπλα σε αυτά τα «μεγαθήρια» του ελληνικού τραγουδιού ;

«Το θεωρούσα φυσικό μου. Δηλαδή είχα επίγνωση και συνείδηση τι θ’ ακολουθήσω και αυτό αισθανόμουν ότι είναι για μένα η ζωή μου και η μοίρα μου. Το ’63 ο Γρήγορης Μπιθικώτσης ήταν ήδη καταξιωμένος και τραγουδούσα μαζί του, όπως επίσης με την Σούλα Μπιρμπίλη. Σε μια άλλη περιοδεία ήταν και η Ντόρα Γιαννακοπούλου. Υπήρχαν και άλλοι νεώτεροι από μένα όπως ο Πέτρος Πανδής και η Μαρία Δημητριάδη. Το ’63 πήγαινα μαζί με τον Μάνο Λοϊζο στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής κι εκεί ειδωθήκαμε με το Σαββόπουλο μόλις κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη. Καθημερινά κάναμε πρόβες με τη χορωδία. Το Διονύση τον θυμάμαι με ακουμπισμένο το πόδι στην κουζίνα του διαμερίσματος να κάνει την πρόβα του, δεν εντάχθηκε στη χορωδία και τραγουδούσε το Ήλιε, ήλιε αρχηγέ…Εκεί στο σύλλογο με γνώρισε ο Μίκης και μου είπε «το ξέρεις ότι θα γίνεις η μούσα μου, η ιέρειά μου ;» κι εγώ απάντησα «ναι το ξέρω !». Έμεινα με τον Μίκη, αφοσιώθηκα και συνέχισα το ταξίδι ακόμη και στις δύσκολες στιγμές που απαγορεύτηκε το τραγούδι του από τη διδακτορία συνέχισα στο εξωτερικό και θα μπορούσα κι εγώ να γίνω μια διεθνής σταρ αλλά αυτό είχε σαν προϋπόθεση να αφήσω το ελληνικό τραγούδι και να κάνω καριέρα διεθνή και να τραγουδούσα τραγούδια της μόδας. Αυτό δεν με ενδιέφερε γιατί είχα την προσοχή μου στην ποίησή μας, το τραγούδι μας, με ενδιέφερε η αίσθηση της Ελλάδας, του φυσικού μου χώρου».   

-Η παγκόσμια τάση που επικρατούσε στην μουσική πόσο σας επηρέασε στο ξεκίνημά σας ;

«Ήταν οι Μπητλς, η παγκόσμια μπαλάντα, με την Τζοάν Μπαέζ τα πρώτα χρόνια και τον Μπομπ Ντύλαν και μετά τα ροκ των Ρόλλινγκ Στόουνς, στην Αμερική η υπέροχη Τζόνι Μίτσελ και η Τζάνις Τζόπλιν που έγινε το κακό…Αυτά ακούγαμε, αλλά κυρίως Μπητλς που είχα την τύχη να τους συναντήσω το 1968 όταν με πήγε ο Αλέξης Μάρδας, στενός συνεργάτης τους, στο στούντιο Apple, όπου τους συνάντησα μέσα στο στούντιο σε μια προσωπική ακρόαση. Ήταν ο Πωλ ΜακΚάρτνεϊ, η Τζων Λέννον και η Γιόκο Όνο και τους τραγούδησα ένα απόσπασμα από το Άξιον Εστί, την Μαρίνα και δύο άλλα τραγούδια με συνοδεία πιάνου του Κυριάκου Σφέτσα. Είχα πάει εκεί για να τους επηρεάσω να πουν ένα τραγούδι του Μίκη που εκείνη την εποχή ήταν στη φυλακή και στην απομόνωση, αλλά και να τους ευαισθητοποιήσω να πάνε στην Ελλάδα που ήταν η χούντα. Έτσι έκαναν οι Μπητλς το Αν Θυμηθείς τ’ Όνειρό μου του Μίκη, αλλά μετά διαλύθηκαν και δεν πρόλαβαν να το επισημοποιήσουν. Τους άρεσε πολύ η φωνή μου και μου ευχήθηκαν καλή πορεία».

-Τότε ήταν που ο Τζων Κέρρυ διαδήλωνε τότε κατά του πολέμου και τώρα σαν υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ ζητά χτύπημα στη Συρία. Πολλά άλλαξαν από τα 60’ς, όπως και πολλοί άνθρωποι που έγραψαν την ιστορία τότε. Είναι μύθος ή πραγματικότητα η δεκαετία του ’60 ;

«Ήταν η εποχή των μεγάλων ανατροπών που συνοδευόταν από μεγάλα κοντσέρτα, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, πολύ ωραία πράγματα. Έζησα μια εποχή δημιουργικής ορμής, πάρα πολύ και στην Ελλάδα. Ο πόλεμος δεν σταματάει ποτέ. Ξέρουμε όλοι τη γυμνή αλήθεια. Υπάρχει ανάγκη για να πουληθούν τα όπλα και όλα τ’ άλλα είναι δικαιολογίες και ψέματα στους λαούς. Η γενιά μου ήταν τυχερή και δεν βιώσαμε άμεσο πόλεμο στη χώρα μας, αλλά τώρα βιώνουμε ένα οικονομικό πόλεμο. Σίγουρα το πρόβλημα του διπλανού, αφορά και σένα, δεν πρέπει να βλέπει κανείς μόνο τον εαυτό του. Αυτά πάθαμε γιατί ζούσαμε τον καιρό του ευδαιμονισμού και του μειλίχιου τέρατος που λέω εγώ, να μας σκοπεύει και να λέμε ω, τι ευτυχία και ξαφνικά γίνεται αυτό το σοκ και ένα κομμάτι του κόσμου είναι τόσο απελπισμένο που άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι δεν έχουν που να ζήσουν, ε αυτό δεν μπορείς να πεις ότι το κρύβω και ας το αντιμετωπίσουν μόνοι τους. Η τέχνη αυτό δείχνει ότι κανείς δεν πρέπει να παλεύει μόνος του για ν’ αλλάξει τα πράγματα, όλοι μαζί. Ο διπλανός μας αφορά, όπως και το πρόβλημά του. Μόνοι όλοι μαζί θα βοηθήσουμε για ν΄ αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο γιατί εδώ έχεις να παλέψεις με θηρία, με αόρατους εχθρούς. Να παλέψουμε όλοι μαζί ν’ αλλάξουμε αυτό το σύστημα, να γίνει ανθρωπινότερο, όχι ο φτωχός κόσμος να την πληρώνει σε κάθε κρίση».

-Τι γνώμη έχετε για τον ΣΥΡΙΖΑ και αν πιστεύεται ότι είναι η μόνη ελπίδα της αριστεράς αυτή την στιγμή ;

«Είναι η ελπίδα με την έννοια ότι δεν έχει φθαρεί στην εξουσία, αλλά θα είναι δύσκολα και για τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το γνωρίζει ελπίζω ο Τσίπρας γιατί είναι ένας νέος πολιτικός, αλλά φαίνεται κι έξυπνος άνθρωπος. Αυτό που θέλω, όποιο κόμμα κι αν βγει στην εξουσία στις επόμενες εκλογές και πολύ πιθανόν να είναι η αριστερά, να προστατεύσουν τα ασθενέστερα στρώματα. Πρέπει να έχουν έτοιμο σχέδιο πώς θα αποκαταστήσουν τον κόσμο που δεν έχει να φάει, που δεν έχει που την κεφαλή κλείνει, είναι τεράστιο αυτό το πράγμα. Θαύματα στην εποχή μας δεν μπορούν να κάνουν. Και κάτι ακόμα : Όλος ο κόσμος ξέρει ότι είμαι αριστερή και με το ΠΑΣΟΚ αριστερή ήμουν, όμως ποτέ δεν ταυτίστηκα με το κόμμα αυτό, ποτέ».

-Σας ευχαριστώ πολύ !

«Επίσης !»

* Συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη «Χθες άρχισα να τραγουδώ», 50 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας, στο Ηρώδειο Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 9 μ.μ. Την συναυλία θα τιμήσει με την παρουσία του ο Μίκης Θεοδωράκης. Συμμετέχουν : Δ. Σαββόπουλος, Έ. Πασπαλά, Σ. Γιαννάτου.  Τιμές από 20 έως 90 ευρώ, μειωμένο 15.