Φως των Σπορ - 60 Χρόνια του Γιάννη Αλεξίου

60 Χρόνια Φως των Σπορ ή αλλιώς το «μεγάλο σχολείο»

Του Γιάννη Αλεξίου 

 Τις μέρες αυτές η ιστορικότερη και πάντα πρώτη σε κυκλοφορία αθλητική εφημερίδα, το «Φως των Σπορ», ή καλύτερα το «Φως» σκέτο όπως το λέμε όλοι, έκλεισε 60 χρόνια κυκλοφορίας και νοιώθω την ανάγκη καθώς υπήρξα κι εγώ μέλος της οικογένειας του επί περίπου  3,5 χρόνια που θήτευσα στο μεγάλο σχολείο του, να γράψω μερικές σκέψεις από εκείνη την εποχή.

 Ήταν το 1987 όταν έκλεισε ξαφνικά κι ενώ πήγαινε καλά κυκλοφοριακά, η αθλητική εφημερίδα «Φλόγα των Σπορ» του ομίλου Δραγούνη (Τηλεθεατής κ.α.) μετά από ένα χρόνο κυκλοφορίας, τη χρονιά που πήρε η Λάρισα το πρωτάθλημα ! Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ως δημοσιογράφος και αμειβόμουν με 30.000 δρχ. Εκεί και ποιος δεν ήταν : Γιώργος Μητσικώστας (ναι, ο σατυρικός παρουσιαστής), Χρήστος Σωτηρακόπουλος (ήξερε κυριολεκτικά τα πάντα γύρω από τις εγγλέζικες ομάδες), Χρήστος Κοντός, Γιώργος Βλαβιανός, Αλέκος Θεοφιλόπουλος, Γιώργος Παπαδόπουλος (παρουσιαστής ειδήσεων μετά στο Mega), Φάνης Σκύφτας, αρχισυντάκτης ο Διονύσης Βραϊμάκης (που του χρωστώ πολλά καθώς έδινε ευκαιρίες στους νέους δημοσιογράφους και μπράβο του), διευθυντής ο Θοδωρής Σγουρδαίος αυτός ο στρυφνός Απολλωνιστής, ολιγομίλητος μα τόσο επιβλητικός και τυπάς, μακαρίτης  τώρα και τον διαδέχθηκε ο μετέπειτα διευθυντής της Μεσημβρινής (μου διαφεύγει το όνομά του) και ποιον άλλον να πρωτοθυμηθώ. Όλοι από την αθλητική δημοσιογραφία ξεκίνησαν….Εκεί λοιπόν με είχε συμπαθήσει ο αείμνηστος Αντώνης Κάντζιας, σχεδόν ηλικιωμένος τότε με τον οποίο δουλεύαμε μαζί στο ίδιο γραφείο (και με τον μετέπειτα έως σήμερα δημοσιογράφο του Ant1 Γ. Βλαβιανό) και φεύγαμε το βράδυ μαζί μετά να πάρουμε το λεωφορείο για τα νότια προάστια. Ο κυρ- Αντώνης  παλιότερα δούλευε στο Φως και μόλις έκλεισε η Φλόγα με ρώτησε «θες Γιάννη να πας στο Φως ;». Άκου λέει… Έτσι, λοιπόν, με παρουσίασε στο διευθυντή Νίκο Καρελά και έγινα συντάκτης του Φωτός έναντι 35.000 δρχ. με αρχισυντάκτη τον σημερινό διευθυντή του, τον  Στράτο Μακρή (πήρε τη θέση του Καρελλά όταν εκείνος βγήκε στην σύνταξη).  Πολλές φορές  φεύγαμε μαζί από το Φως γιατί δεν είχε αμάξι και τον άφηνα στο σπίτι του στην Καλλιθέα και εγώ συνέχιζα για Ν. Σμύρνη. Τις περισσότερες φορές όμως έμενε μέχρι αργά στο Φως κι έφευγε τελευταίος. Ακούραστος και πάντα πολύ υπεύθυνος στην δουλειά του.  Ήταν υπεύθυνος για τη Β Εθνική και τα θρυλικά Σποτς στην τελευταία σελίδα τα οποία διαβάζονταν πρώτα καθώς είχε παρασκήνια. Στην ίδια σελίδα έγραφε ο θρυλικός συντάκτης Μανώλης Γαβαθιώτης ένας υπέρβαρος πλακατζής που του άρεσε και η μουσική, γούσταρε πολύ τον Γιώργο Ρωμανό θυμάμαι και τον πετύχαινα στο δισκάδικο "Jazz Rock" στην Ακαδημίας να ψάχνει βινύλια ! Είχε μάλιστα τρία σπίτια ώστε να αλλάζει και να κρύβεται όταν αποκάλυπτε πράγματα για το παρασκήνιο της διαιτησίας  και τα παρελκόμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου κι έτσι διέφευγε της ποδοσφαιρικής μαφίας ! Πλακατζής, μια φορά πήρε φόρα να πάει στην τουαλέτα που ήταν φάτσα στην αίθουσα όπου βρίσκονταν τα γραφεία μας και όταν έφθασε τρέχοντας, πιάνει το πόμολο και ακούγεται μια εκκωφαντική πορδή και ο ίδιος να λέει «Δεν πρόλαβα…..!». Απίθανος τύπος ο Γαβαθιώτης με τ’ όνομα !  

 Τα διαπιστευτήρια μου ήταν κάποιες συνεντεύξεις με τον Αντώνη Μανίκα τον γκολκίπερ του Πανιώνιου και το Νόνι Λίμα, αδημοσίευτες, που είχα στα χέρια μου όταν πήγα στο Φως και τα καλύτερά τους σημεία έμπαιναν σταδιακά στα Σποτς. Ανέλαβα το ρεπορτάζ των πανίσχυρων τότε ομάδων της Β Εθνικής : Ατρομήτου Αθ. (το έγραφε ο Παύλος Κατώνης, αλλά πήγε φαντάρος), του Φωστήρα και του Χαραυγιακού που μαχόταν για να ανέλθει στη Α Εθνική. Έπαιρνα θυμάμαι τηλέφωνο τους προπονητές για το ρεπορτάζ στα διαλείμματα που μάθαινα αγγλικά στην Ελληνοαμερικανική Ένωση ώστε να έχω μια εικόνα πριν πάω στο Φως, ενώ την πρώτη χρονιά ήμουν και στο δεύτερο έτος της σχολής Το Εργαστήρι της Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας.

 Όλοι οι συντάκτες του Φωτός ήταν σαν μια οικογένεια, ούτε ανταγωνισμοί, ούτε πισώπλατες μαχαιριές, όλοι αγαπημένοι. Ένα άλλο ήθος στη δημοσιογραφία από εκείνο που συνάντησα μετά στις πολιτικές εφημερίδες και στα μουσικά περιοδικά. Τα γραφεία στο Φως ήταν σε τρεις σειρές και εγώ καθόμουν πίσω στο τελευταίο της ακριανής σειράς προς τους διευθυντές, πίσω από το Βασίλη  Τσούμπα, ένα φοβερό τύπο που έγραφε τα Αθηναϊκά Νέα και ήταν "άρρωστος" με τον Ιππόδρομο.  Έκανα φίλο και τον Μάκη Κουρούκλη, ένα τριαντάρη και κάτι τότε, που έγραφε τα χειρότερα γράμματα που μπορεί κανείς να διαβάσει σε χειρόγραφο. Τελείως ακαταλαβίστικα. Έκανε το ρεπορτάζ του Εθνικού, παιδί του Πειραιά τότε. Δούλευε σε ναυτιλιακή εταιρία τα πρωινά. Όπως και οι περισσότεροι συντάκτες είχαν άλλου τύπου πρωινή δουλειά, δύσκολοι καιροί. Μια μέρα ο Κουρούκλης πήγε το ρεπορτάζ στον σκληρό μα δίκαιο Καρελλά και αθυρόστομος όπως ήταν του βγήκαν τα μάτια να διαβάσει και του λέει «τι’ ναι αυτά ρε μ…πάρτα και ξαναγράψτα» και έσκισε μπροστά του τα χειρόγραφα ! Τρελάθηκα εγώ, ψαρωμένος στην αρχή. Ο Καρελλάς τότε ήταν σαν πατέρας μου. Με συμπαθούσε γιατί μου άρεσαν οι γυναίκες όπως κι εκείνου και μου έλεγε συνέχεια ιστορίες, ήμουν και αντισυμβατικός εμφανισιακά με ρεβέρ, κοκόρι, μπριγιαντίνη Yardley, ροκαμπίλι, αλλά και πιο μικρός απ’ όλους, 22χρονος τότε και το’ λεγε η καρδιά μου. Μου άρεσε τόσο η μουσική και ήμουν τρελαμένος που το εξέπεμπα στη δουλειά. Μάλιστα μια φορά ο Καρελλάς μου έδωσε άδεια να του γράψω μια κασέτα με rock’n’roll ! Δεν υπάρχει αυτό στα εργασιακά χρονικά ! Κάθισα λοιπόν όλη μέρα και του έγραψα δύο 90άρες κασέτες με 50’ς που του της χάρισα την άλλη μέρα ! Τις άκουγε στην παλιά λευκή Triumph που οδηγούσε, ένα αρχών 70ς μοντέλο με ξύλινο ταμπλό που το πρόσεχε σαν τα μάτια του ! Μια μέρα με έσωσε όταν πήγα να τον πάρω το πρωί με κατακλυσμό από το Φως να πάει να κάνει κάτι δουλειές γιατί είχε για σέρβις το αμάξι του και την ώρα που τον περίμενα στο πάρκινγκ, εκεί στην οδό Καβάλας (Λ. Αθηνών μετά) που ήταν και είναι  το Φως, έκανε όπισθεν ένα βυτιοφόρο και πήρε παραμάζωμα το Σουζουκάκι μου που δεν το είδε καν. Βγαίνει ένας τεράστιος φορτηγατζής (ωχ, λέω πώς να τον κάνω καλά αυτόν τον αλητόμαγκα) και να’ σου εμφανίζεται ο Καρελλάς και τον κάνει με τα κρεμμυδάκια ! Μας έδωσε στοιχεία τα πάντα, και έκανε αμέσως δήλωση στην ασφαλιστική του εταιρία…

 Το αμάξι όμως με κεφαλαία το είχε το αφεντικό, ο Θόδωρος Νικολαΐδης. Μια βυσσινί Jaguar, το αυτοκίνητο των ονείρων μου. Παλιό μοντέλο, καλογυαλισμένο, με ξύλινο ταμπλό, αριστοκρατικό όπως και ο ίδιος. Ένας επιβλητικός άντρας, αγέρωχος, ζωή να’ χει έκλεισε τον καιρό αυτό τα 89 του χρόνια (συνομήλικος σχεδόν του Ολυμπιακού που ιδρύθηκε το 1925 !). Μια μέρα λοιπόν σαν καινούργιο παιδί του Φωτός που ήμουν ήθελε να μάθει για μένα και μου είπε να πάμε μαζί μέχρι κάπου που είχε δουλειά. Με την Jaguar. Μπήκα μέσα και καταλαβαίνετε τι έπαθα. «Τι ομάδα είσαι ;», με ρώτησε. «Πανιώνιος», του απάντησα (όχι σαν κάτι συναδέλφους που λένε μεγάλες ομάδες για να είναι μέσα στο παιχνίδι και δεν εννοώ στο Φως, εκεί υπήρχε αλήθεια, αλλά σε άλλους που συνάντησα καθ’ οδόν). «Είσαι δικό μας παιδί», μου απάντησε, καθότι πάντα υπήρχε μια συμπάθεια Ολυμπιακών και Πανιώνιων και αλληλοσεβασμός καθότι ό Ολυμπιακός δεν έπαιρνε με βρώμικο τρόπο τους παίκτες του Πανιωνίου, όπως ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ.  Έτσι νομίζω τουλάχιστον.  Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από την συνομιλία μας, αλλά έδειξε να με συμπάθησε ο περίπου 60άρης τότε κύριος Νικολαϊδης. Μάλιστα όταν πήγα φαντάρος στις 19 Νοεμβρίου 1989, μου διεμήνυσε «ότι είσαι δικό μας παιδί και μόλις τελειώσεις τη θητεία σου να έρθεις εδώ». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό και του είμαι ευγνώμων. Όμως με κέρδισε η μουσική δημοσιογραφία και αμέσως μετά τον στρατό βρήκα δουλειά σε εφημερίδα, περιοδικό, ραδιόφωνο και άλλαξα πορεία. Υπήρχαν δουλειές τότε…

 Το Φως ανέκαθεν μπορεί να ήταν το αντίπαλο δέος του Παναθηναϊκού, αλλά πάντα τον σέβεται. Πότε δεν έγραφε αισχρολογίες και αντιμετώπιζε τον ΠΑΟ με ευθύτητα και σεβασμό. Το ρεπορτάζ των πράσινων τότε το έγραφε ο Χρήστος Φασούλας. Το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού το είχε αναλάβει ο μακαρίτης Γιώργος Δασκαλόπουλος, ένας ευτραφής νέος τότε με καλή πένα που τον νίκησε μετά από χρόνια το αλκοόλ και η μοναξιά. Μια φορά μου είπε : «Θες να πάμε να δούμε τον πρόεδρο στη φυλακή ;». Πήγαμε λοιπόν Κορυδαλλό και είδαμε τον Αργύρη Σαλιαρέλη (πρόεδρο του Ολυμπαικού)  που φορούσε γραμμωτή πυτζάμα και ήταν σαν το Λούκυ Λουκ έξω από το κελί του.

Ήταν φανταστική εποχή τότε για τον Ολυμπιακό, το 87-88 που πρωτοπήγα καθώς ήταν πρόεδρος ο Κοσκωτάς (καταλαβαίνετε έτσι ;), είχε πλημμυρίσει το λιμάνι από κόσμο στην υποδοχή του Ούγγρου Λάγιος Ντέταρι, πήγα κι εγώ από περιέργεια να δω, έπαιζε τότε κι ένας παικταράς γκολτζής στον Ολυμπιακό που μου άρεσε τρελά, ο Αργεντίνος Φούνες, ο Νίκος Αναστόπουλος στις δόξες του  και φυσικά ο Ολυμπιακός λατρευόταν από τον κόσμο του και το Φως πουλούσε τρελά φύλλα. Πάντα όλοι είχαν το Φως στα χέρια. Όπως στο συνεργείο της γειτονιάς μου που ο Σάμος κι ο Ζάνος μου έλεγαν ότι η μέρα τους αρχίζει με το «Ευαγγέλιο», έτσι αποκαλούσαν το «Φως». Και δεν ήταν οι μόνοι. Το διάβαζαν ευλαβικά, πρώτα, και μετά έπιαναν δουλειά !

Ο Νίκος ο Καρελλάς με έσωσε και μια άλλη φορά όταν στο παιχνίδι που κρινόταν η άνοδος του Χαραυγιακού στην Α Εθνική , στο εντός έδρας (Ηλιούπολη) ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα, φώναζαν οι Χαραυγιακοί και ο προέδρός τους Νικήτας Σκοπελίτης για ένα πένταλτυ που εκβίασαν στο 80ο λεπτό και κάτι κι εγώ στο ρεπορτάζ μου (αν και ρεπόρτερ της ομάδας και επιμελητής- αρχισυντάκτης της 15νθήμερης εφημερίδας του Χαραυγιακού) έγραψα στο ρεπορτάζ μου ότι ο διαιτητής στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και σωστά δεν έδωσε πέναλτι γιατί δεν ήταν ! Ο πρόεδρος λοιπόν μετά με απειλούσε, έπαιρνε σπίτι, με έβριζε, απειλούσε την οικογένειά μου και μου διεμήνυσε να μην ξαναπατήσω στο γήπεδο γιατί θα…κι εγώ δεν ξέρω τι.  Με την βαρύτητα του τίτλου του συντάκτη του Φωτός, εφημερίδας με τεράστιο κύρος, το διαφύλαξα και φυσικά δεν σήμαινε ότι επειδή ήμουν ρεπόρτερ του Χαραυγιακού δεν θα ήμουν αντικειμενικός. Δεν σαν κρύβω ότι αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο να παρατήσω την αθλητική δημοσιογραφία. Τέλος πάντων, το ανέφερα αμέσως στον Καρελλά ότι δεχόμουν απειλές να μην ξαναπάω στο γήπεδο – είχε τύχει μεσοβδόμαδα να παίζει εντός ο Χαραυγιακός με τον Άρη Θεσσαλονίκης για το Κύπελλο - και μου απάντησε με εκείνη την τραχιά και βραχνή από τα πολλά τσιγάρα φωνή του «Γράψ’ τον στα αρχ…..σου !". Πήγα λοιπόν στο γήπεδο του Μπραχαμίου (μετακόμοισε εκεί η ομάδα για να ανακατασκευαστεί το γήπεδο της και κανείς δεν μου είπε τίποτα και πήρε και μεγάλη πρόκριση η ομάδα με 1-0 επί του Άρεως (είχα δεθεί εννοείτε με τον Α.Ο.Χ. κι αυτό δεν το άλλαζε η όποια συμπεριφορά φυσικά…).
Μια φορά θυμάμαι κυριολεκτικά ξενύχτισα και ξημερώθηκα έξω από το σπίτι του φίλου Πρόδρομου Ατλαπάζογλου για να μου δώσει τη φωτογραφική του μηχανή το πρωί που θα πήγαινε στη δουλειά του, για να φωτογραφίσω σε αποκλειστικότητα την στιγμή που ο Νόνι Λίμα υπογράφει την μεταγραφή του στον Χαραυγιακό στα γραφεία της ομάδας ! Όλο το βράδυ την έβλαγα στο σουζουκάκι μου ! Την άλλη μέρα το Φως έβαλε την φωτογραφία του Λίμα την στιγμή που υπογράφει κι εγώ όρθιος δίπλα του να κρατώ σημειώσεις στο μπλοκάκι μου σε παγκόσμια αποκλειστικότητα ! Πραγματικά τα δίναμε όλα τότε για το ρεπορτάζ και το Φως !

 Στην εφημερίδα είχα καταπληκτικούς συναδέλφους όπως ο γηραιότερος τώρα – τον είδα πρόσφατα στο τελικό της ΕΠΣΑ Αιγάλεω – Χαραυγιακός στη Ν. Σμύρνη -τον θρυλικό Γιώργο Ζουρίδη, που είναι πάντα χαμογελαστός και φιλικός. Άλλος άνθρωπος ! Καθόταν στο τελευταίο γραφείο της μεσαίας σειράς – εξακολουθεί να είναι συντάκτης του Φωτός - κι έλεγε για όλους που μιλούσαμε «Φίλος ;» και απαντούσε ο ίδιος «Αδερφός !». Πώς να μην αγαπάς έναν τέτοιο άνθρωπο, χωρίς τουπέ και τόσο εγκάρδιο ; Μπροστά του καθόταν ο Νίκος Σαρίδης, άλλος αγαπητός  συνάδελφος, μέχρι σήμερα συναντιόμαστε σε πορείες της ΕΣΗΕΑ και τα λέμε. Πάντα όταν συναντώ ένα συνάδελφο μου στο Φως νοιώθω κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου, ήταν όλοι σπάνιοι άνθρωποι. Πάντα συγκινούμαι. Συνάδελφός τότε ήταν κι ο μπασκετικός Γιάννης Ντεντόπουλος, με μεγάλο πάθος για το μπάσκετ, όπως και ο αείμνηστος Γιάννης Αντωνόπουλος (αρχισυντάκτης του μπασκετικού τημ) που ήταν και Πανιωνάρα. Ερχόταν με τις πατερίτσες του και καθόταν στο γραφείο του καπνίζοντας ασταμάτητα, παρά τα προβλήματα υγείας, με το χαμόγελό του πάντα και μιλούσαμε για τον μπασκετικό Πανιώνιο που παρακολουθούσα τότε ανελλιπώς. Τι παιδί κι αυτό ! Είχε τόση ενέργεια παρά τα μεγάλα κινητικά του προβλήματα και τέτοιο πάθος για το γράψιμο, το ρεπορτάζ, παράδειγμα προς μίμηση !

Μια μέρα φύγαμε άρων άρων γιατί είχε ένα σίγουρο στο Ιππόδρομο ο Τσούμπας και έκανε σαν τρελός να τον πετάξω με το αμάξι – δεν είχε ο ίδιος – να προλάβουμε την κούρσα στο Φαληρικό Δέλτα ! «Βάλε ότι έχεις και δεν έχεις», μου έλεγε. Τον περίμενα μες στο αμάξι, δεν είχα ιδέα από Ιππόδρομο, ούτε με ενθουσίαζε ποτέ. Τελικά δεν….Εμπειρία και αυτή ! Τώρα που μιλήσαμε μετά από χρόνια, είναι...καλά, «απεξαρτημένος», ο Βασίλης, άλλος πολύ αγαπημένος συνάδελφος που τα λέγαμε καθημερινά, πάντα με το κοστούμι του και τα αρώματά του, σένιος !

Ο Παναγιώτης Σίμος έκανε το ρεπορτάζ του Πανιωνίου, επίσης πολύ χονδρός, κοστουμαρισμένος και με άλλη  πρωινή δουλειά, ωραίος τύπος τον πήγαινα πολύ. Τον έβλεπα πάντα τις Κυριακές και στο γήπεδο του Πανιωνίου που ερχόταν να κάνει ρεπορτάζ και όταν φυσικά δεν είχα να πάω σε κάποιο γήπεδο κι εγώ γιατί έγραφα για τους αγώνες των ομάδων που ήμουν υπεύθυνος. Θυμάμαι τη γερή έδρα του Φωστήρα που έπεφτε ξύλο κάθε Κυριακή και δεν έφευγαν ζωντανοί οι αντίπαλοι από εκεί μέσα, παίκτες δηλαδή, αντίπαλοι φίλαθλοι που να πατήσουν ! Τους Φωστηριώτες τους έκανα κέφι γιατί ήταν φανατισμένοι με την ομάδα τους, άρρωστοι δηλαδή, όπως και οι Περιστεριώτες επί Γιώργου Στολίγκα, που είχε γερή έδρα ο Ατρόμητος Αθ., ήταν κι ένας ρεπόρτερ Ατρομητάρα από την Αθλητική Ηχώ, δεν θυμάμαι το όνομά του (εδώ ας βοήθησει ο Γιώργος Γκιζώρης) που πανηγύριζε πιο πολύ κι από τον πυρήνα του Ατρομήτου !

Φυσικά στο Φως ήταν και είναι αυτό το εξαιρετικό και πανέμορφο μελαχροινο κορίτσι η Όλγα Νικολαϊδου, η κόρη του κύριου Θόδωρου, «επαναστάτρια»,  που αγαπούσε το μπάσκετ και ήταν τότε στο μπασκετικό τημ, αλλά ήταν και η ψυχή της εφημερίδας καθώς είχε πάθος με τον αθλητισμό, γενικότερες ανησυχίες και πολιτιστικές και ήταν και η μόνη γυναικεία παρουσία σε ένα ανδροκρατούμενο χώρο ! Δεν είναι και λίγο πράγμα αυτό, αλλά η Όλγα ήταν και είναι δυναμική.

Θυμάμαι στο μεγάλο του Φωτός σχολείο, που παρακολουθούσαμε τους τελικούς Κυπέλλου όλοι μαζί, όπως και τους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας, αλλά και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ή σπουδαίους αγώνες ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Καθόμασταν μπροστά στην τηλεόραση, δίπλα από το γυάλινο γραφείο του κ. Θόδωρου και βλέπαμε με αγωνία. Αν έπαιζε βέβαια ο Ολυμπιακός είχε άλλη διάσταση το πράγμα καθώς όλοι ήθελαν την νίκη του Θρύλου. Θυμάμαι τον τελικό με τον ΠΑΟ το '88 που έφθασε στα πέναλτυ και κάτι ντέρμπι με την ΑΕΚ ! Όλοι τότε ήμασταν Ολυμπιακοί γιατί η χαρά του κ. Θεοδώρου ήταν και δική μας. Οι συντριπτική πλειοψηφία των συντακτών ήταν Ολυμπιακοί. Νομίζω μόνο εγώ ήμουν Πανιώνιος και ο Σαρίδης, Αθηναϊκός. Α, ήταν Παναθηναϊκός και ο Στέφανος Κουμπής που ήρθε μετά εκείνο τον καιρό στην οικογένεια του Φωτός, Ξανθιώτης, τόσο αγαπητός και καλό παιδί, έγινε αμέσως ένα με όλους μας. Ήταν πολύ δύσκολο να έρθεις κανείς στο Φως. Έπρεπε να είχε κάποιες προδιαγραφές, ικανότητες, καλή πένα, να τολμά και να είναι αυτό που λέμε καλό παιδί. Φυσικά Αεκτζής ήταν και είναι ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης, επίσης συνάδελφός μου τότε και μάλιστα αγαπητός, αν και δεν πολυερχόταν στην εφημερίδα, κυρίως τον έβλεπα στην "Ελευθεροτυπία" όπου ήταν το ατελιέ μας. Εκεί έγραφε τη θρυλική στήλη - σελίδα του από το Α στο Ω σε ένα γραφειάκι που υπήρχε στο χώρο. Εκεί τα λέγαμε. Ο Φαίδωνας ήταν και είναι το προπύργιο των Ακετζήδικων νέων και όχι μόνο !

Στο Φως γνώρισα και τον Γιάννη Λάλουση, ένα φοβερό Μυτιληνιό, πολίστας τότε της Χαλκίδας και πριν στους Αιγυπτιώτες. Αεκτζής, που έμενε και μένει στην Καλλιθέα, πέρασε για ένα σύντομο διάστημα από την εφημερίδα, αλλά αμέσως γίναμε φίλοι και είμαστε έως σήμερα. Ο Γιάννης είχε από τότε διασυνδέσεις σε όλη την Αθήνα, κι αμέσως κάναμε στενή παρέα. Με πήγε σε όλα τα πάρτι βορείων και νοτίων προαστείων με αρχή εκείνο το τρομερό πάρτι στην Εκάλη. Δεν αφήσαμε νυχτερινό κλαμπ και στέκι της Αθήνας τότε, από Wild Rose στον Λυκαβηττό μέχρι Μπίτσουλα στη Γλυφάδα, που να μην πήγαμε, ήξερε και όλες τις ωραίες γυναίκες των Αθηνών και έτσι έκανα και μια γερή φιλία που αντέχει στο χρόνο από το Φως. Τα νυχτοπερπατήματά μας τα περιγράφω και στο βιβλίο μου «Βινύλιο, τα καλύτερά μας Χρόνια !".

Στο «Φως» γνώρισα και τον αείμνηστο δάσκαλό μου Τάσο Ψαλτάκη, με τον οποίο δεθήκαμε πολύ καθώς είχε πολλές γνώσεις για την μουσική και ήταν λάτρης του ελληνικού ροκ καθώς είχε μεγάλη δραστηριότητα με τα γκρουπ της Θεσσαλονίκης, μάνατζερ των Βορείων και των Μακεδονομάχων του Νίκου Παπάζογλου και έκλεινε και συναυλίες ! Ο άνθρωπός μου ! Υπήρξε και εκδότης της θρυλικού μουσικού περιοδικού «Μουσικό Εξπρές». Μιλούσαμε πολύ, μέχρι αργά το βράδυ, καθώς ήταν ο αρχισυντάκτης του Φωτός κι εγώ ήμουν επίσης ο άνθρωπος που πήγαινε για τύπωμα την εφημερίδα από την «Ελευθεροτυπία», όπου ήταν τότε το ατελιέ του Φωτός, στην οδό Κολοκοτρώνη, ως το πιεστήριο στα γραφεία του Φωτός, στην Λ. Αθηνών ! Παοκτζής και αντι-εξουσιαστής, ο καλύτερος στη δουλειά του ! Απαιτούσε πάντα μεγάλο ποσό, αλλιώς δεν δούλευε. Ο Τάσος Ψαλτάκης αρκετά χρόνια αργότερα, στα τέλη των 90ς, μου έδωσε τον τίτλο «του τελευταίου rock’n’roll συντάκτη» γιατί όπως είχε πει έγραφα με πάθος. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ και θα τιμώ πάντα αυτό τον τίτλο !

 Πολύ περήφανος είμαι που πέρασα από το Φως, ήταν η οικογένεια μου για περίπου 3,5 χρόνια και έχει μείνει έτσι στην μνήμη μου. Αν άλλαζα μια στιγμή τη ρώτα μου και έπαυα να είμαι μουσικός δημοσιογράφος θα το έκανα μόνο για το Φως. Την ίδια νομίζω εκτίμηση και αγάπη έχουμε όλοι όσοι περάσαμε από το «Φως των Σπορ», άλλο επίπεδο στη δημοσιογραφία ! Όταν συναντώ έναν παλιό συνάδελφο από το Φως χτυπάει πολύ δυνατά η καρδιά μου ! Να τα χιλιάσει η εφημερίδα αυτή ! 

Φως Forever and Ever !!!

                                                                   Γιάννης Αλεξίου