Το «ταγάρι» των Poll

ΣΤΗΛΗ ΔΙΦΩΝΟΥ  «Αναπολώντας μια συνεργασία» : Το «ταγάρι» των Poll

Του Γιάννη Αλεξίου                                    

O Απρίλης ο μήνας που έχει την τιμητική της η ελληνική ύπαιθρος βγήκε και το θρυλικό σήμερα «ταγάρι» των Poll. O Κώστας Τουρνάς, ο Σταύρος Λογαρίδης και ο Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, ένα τρίο που υπήρξε η άλλη φωνή της εποχής στην αρχή των 70΄ς στην Ελλάδα, κατάφεραν τότε να ορθώσουν ανάστημα και σπάσουν το ρεκόρ πωλήσεων στην εποχή που το λαϊκό τραγούδι ήταν πολύ δυνατό. Κλειδί της επιτυχίας τους ήταν και η μεγάλη απήχηση που είχαν στα κορίτσια που δεν τους αποχωρίζονταν ακόμη και στο σχολείο ! Ένας «λουλουδάτος» δίσκος με κοινωνικοπολιτικά μηνύματα της εποχής που παραμένουν επίκαιρα σήμερα που οι πόλεμοι συνεχίζουν να είναι η μάστιγα των λαών. Ο Σταύρος Λογαρίδης γυρίζει στο 1971 και εξηγεί γιατί…Poll Σημαίνει Αγάπη ! 

 «Ήμασταν και οι τρεις φίλοι και παίζαμε πολύ ζεστά. Σηκωνόμασταν και κοιμόμασταν με την ιδέα του συγκροτήματος. Ήμασταν συγκρότημα. Πηγαίναμε όλοι μαζί σε πάρτι, σε καφετέριες, σκεπτόμασταν περίπου τα ίδια πράγματα, είχαμε τον ίδιο στόχο την μουσική. Ήμασταν συγκρότημα ! Ο Κώστας με τον Ρόμπερτ ήταν φίλοι και γείτονες. Μου τους σύστησε η εταιρία γιατί ψαχνόντουσαν για καλή φωνή και μπάσο και εγώ ήμουν ήδη στην Polydor στα δεκαέξι μου. Πήγα στο στούντιο όπου έγραφαν κάτι ντέμο του Άνθρωπε Αγάπα και μου άρεσαν πολύ. Τότε ούτε οι Πελόμα Μποκιού, που ήταν πολύ του σαλονιού, ούτε οι Socrates που έκαναν αγγλικό στίχο, ούτε οι Εξαδάκτυλος που ήταν του καφενείου είχαν σχέση με αυτό που έκανα εγώ. Είχα κάποια κομμάτια έτοιμα που γράψαμε με τους Poll. Τα κομμάτια που ήθελαν καλή φωνή και ήταν δύσκολα τα έλεγα εγώ, τα κομμάτια που είχαν κοινωνικό μήνυμα τα τραγούδαγε ο Τουρνάς και ο Ρόμπερτ ήταν πιο συμπληρωματικός. Πιστεύω ότι και οι τρεις είχαμε την ίδια δυναμική στους δίσκους. Στα live ήμουν εγώ πιο δυναμικός και ήμουν πάντα στην μέση. Δεξιά μου ο Κώστας, αριστερά ο Ρόμπερτ. Στην αρχή ήμασταν ευχαριστημένοι αν το ταγάρι πούλαγε πέντε με επτά χιλιάδες και τελικά φτάσαμε τις εκατό. Κανείς της δικής μας κουλτούρας δεν έκανε τέτοιο νούμερο. Τότε δουλεύαμε στο κλαμπ Ελατήριο κάθε μέρα. Το Σάββατο κάναμε δύο παραστάσεις, φεύγαμε απ’ το μαγαζί, πηγαίναμε για φαΐ, μετά κουβάλημα όργανα και χωρίς να κοιμηθούμε Κυριακή πρωί είχαμε τα κυριακάτικα πρωινά στα σινεμά. Κυριακή απόγευμα πάλι παράσταση και το βράδυ ξανά. Ο κόσμος χόρευε σε τρέλα. Το σινγκλ Άνθρωπε Αγάπα βγήκε Απρίλιο και άρχισε να ζεσταίνεται ο κόσμος με τους Poll και ο μεγάλος δίσκος κυκλοφόρησε Οκτώβριο χωρίς να καταλάβουμε πότε ακριβώς βγήκε γιατί τότε χτυπούσαν χιλιάδες λαϊκούς δίσκους και οι δίσκοι των συγκροτημάτων έβγαιναν όποτε είχε κενή πρέσα, δεν υπήρχε πρόγραμμα. Κάθε μέρα είχαμε live και με τα του δίσκου είχαμε ανθρώπους στο μάνατζμεντ. Ήταν ο Κώστας Φασόλας παραγωγός και μάνατζερ, ο Κώστας Χαραλαμπίδης γενικός σύμβουλος και λίγο μάνατζμεντ και ο Τουρνάς που τα μάθαινε πρώτος και ασχολιόταν περισσότερο. Πάντα ήταν οργανωτικός. Τους πρώτους δύο μήνες που παίζαμε δεν είχε κόσμο, μετά από δύο μήνες γινόταν χαμός και άρχισε να πουλάει ο δίσκος. Είχαν έρθει ο Σαββόπουλος, ο Χατζιδάκις και άλλοι να μας ακούσουν. Εμείς και οι Πελόμα Μποκιού είχαμε την μεγαλύτερη επιτυχία στις γυναίκες καλλιτέχνιδες...Στο στούντιο δεν φέρναμε κορίτσια γιατί εκεί δεν πρέπει να υπάρχει άλλο vibe. Αν έχει ερωτικό vibe πρέπει να είναι πολύ αγνό και συγκεκριμένο, αν πέσει vibe μούρλας δεν βγαίνει καλή μουσική. Αυτό το απέδειξε και η Γιόκο Όνο. Όταν βγήκε ο δίσκος πολλά κορίτσια είχαν το ταγάρι για τσάντα με βιβλία και πήγαιναν έτσι στο σχολείο.

Επίσης κάναμε πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις, δύο την εβδομάδα, με εκατό τοις εκατό ακροαματικότητα. Παίζαμε στο Ενόπλων Δυνάμεων, τότε που οι άνθρωποι δεν μιλούσαν στην τηλεόραση. Το κλίμα εκεί ήταν χωρίς…κλίμα. Σαν άδειο νοσοκομείο. Μιλάμε για χούντα. Είχα τσαντιστεί που όλα ήταν πλεϊ – μπακ και γυρνάω στον Κώστα κάτι του λέω και κάνουμε πλάκα. Ακουγόταν στον αέρα η φωνή μου, ένα πράγμα αδιανόητο για τότε. Την άλλη μέρα μας φώναξαν στην εταιρία όπου είχαν πάρει διάφοροι στρατηγοί και είπαν να μην ξαναπατήσουμε το πόδι μας στην τηλεόραση. Όλοι με έβριζαν αλλά δεν έγινε και τίποτα γιατί ξαναπήγαμε πολλές φορές ακόμα. Θυμάμαι περπατούσα στη Σταδίου και έβλεπα τον εαυτό μου στις τηλεοράσεις στη βιτρίνα του Ράδιο – Αθήναι και γύριζα από την άλλη πλευρά γιατί είχα βαρεθεί να με βλέπω συνέχεια στην τηλεόραση.         

Στο Παγκράτι παίζαμε ένα βράδυ εμείς και οι Afrodite’ s Child. Μόλις τελείωσαν οι Poll έφυγε ο κόσμος. Χόρτασαν. Και βγήκε το άλλο γκρουπ με είκοσι άτομα. Ξημεροβραδιαζόμασταν στα καφενεία της Φωκίωνος Νέγρη. Αλητεία. Ο Τρικίλιας ήταν το καφενείο των μουσικών. Είχε ένα τσιγάρο στο στόμα επί μονίμου βάσεως. Χοντρός είχε τρεις κοιλιές και το φώναζαν Τρικίλια. Ότι ώρα και να πήγαινε κανείς εκεί θα έβλεπε κάποιον από τους Socrates, τα Μπουρμπούλια, τον Εξαδάκτυλο. Ήταν στέκι. Εκεί τα κορίτσια ήταν λίγα και πολύ όμορφα…».