Διονύσης Σαββόπουλος στο Πάρκο "Σταύρος Νιάρχος" του Γιάννη Αλεξίου

Διονύσης Σαββόπουλος στο Πάρκο "Σταύρος Νιάρχος" 21 Ιουνίου 2015


 Του Γιάννη Αλεξίου

 Δεν θυμάμαι άλλη φορά να έχει ανεβεί στην σκηνή ο Διονύσης Σαββόπουλος με κουαρτέτο. Τόσο λιτά. Με τον μπασίστα και κάτι παραπάνω Γιώτη Κιουρτσόγλου, τον ντράμερ Βαγγέλη Καρίπη (δύο τζαζίστες με ιστορία πίσω τους) και στα πλήκτρα και στον προγραμματισμό τον Ορέστη Πλακίδη, που όλοι έσκασαν στην σκηνή φορώντας εργατικά κράνη, αλλά και γιλέκα κίτρινα ! Ο Νιόνιος εμφανίστηκε μαυροντυμένος και αδυνατισμένος βγήκε στην σκηνή με ένα άσπρο μαντήλι να προεξέχει από την τσέπη του σακακιού του.
 Λίγο πριν αρχίσει η συναυλία τρία μεγάλα μουσικά μεγέθη ακούγονταν από τα ηχεία. Βάζω στοίχημα ότι τα τραγούδια διάλεξε ο Σαββόπουλος γιατί οι Zappa, Dylan, Beatles τον έχουν επηρεάσει όσο κανένας άλλος στην πορεία του. Ακούστηκε πρώτα ο Frank Zappa και το "Dancin' Fool" (από το lp "Sheik Yerbouti" του '79) - αληθινή έκπληξη να το ακούς σε τόσο οικογενειακό περιβάλλον στο πάρκο - από την εποχή έβγαλε ο Νιόνιος τα "Τραπεζάκια Έξω", τον τελευταίο πραγματικά τόσο σπουδαίο δίσκο του, όπου τραγουδούσε " για χωριά αυτόνομα", το "ροκ του μέλλοντός μας", για τους εκπροσώπους της βουλής που είναι "έρημοι και απρόσωποι", αλλά και να "μας έχει ο Θεός καλά ν' ανταμώνουμε" σε μια πορεία που πάτησε στο "ούτε βουλή, ούτε θεό" (από το τραγούδι "Δημοσθένους Λέξις" και το lp "Βρώμικο Ψωμί", 1972). Όλα αυτά τα τραγούδια ακούστηκαν το βράδυ της μεγάλης της Μουσικής (Παγκόσμια Ημέρα, 21 Ιουνίου) στο Πάρκο "Σταύρος Νιάρχος", που άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες και υποδέχθηκε περίπου 5.000 κόσμο που κάθισε οκλαδόν στο γκαζόν ήταν φίσκα - να ακούσει τον Διονύση Σαββόπουλο και κάποια μαύρα σύννεφα από πάνω αδύνατα να χαλάσουν την όμορφη βραδιά . Ότι κι αν έχει γράψει στην πορεία του ο Σαββόπουλος, ένας είναι. Τεράστιος. Στο τέλος μας ευλόγησε κιόλας στον αποχαιρετισμό του "Να σας έχει ο Θεός καλά !"...

 Τα άλλα δύο τραγούδια που ακούσαμε από τα μεγάφωνα πριν την έναρξη της συναυλίας ήταν του Bob Dylan, βεβαίως βεβαίως, το "Girl From The North Country" (από το lp "The Freewheelin' Bobb Dylan", 1963) και το "With a little help from my friends" (από το lp "Stg. Peppers Lonely Hearts Club Band" (1967), όταν δηλαδή είχε βγάλει ο Σαββόπουλος το πρώτο δίσκο του ο Σαββόπουλος, "Το Φορτηγό" (1966), απ' όπου διαλέξει να παίξει στην διάρκεια της συναυλίας του το πρώτο τραγούδι του το 1965, μισό αιώνα πριν, το νεοκυματικό "Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη", με την Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού και τη Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Πειραιά που είχε ανέβει πια στην σκηνή μετά από περίπου μια ώρα παρουσίας του κουαρτέτου μόνο στην σκηνή και την προλόγισε τραγουδώντας μια στροφή από το "Πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη..." !
Μαζί τους τραγούδησε και την "Παράγκα" για να θυμηθεί : "Όταν το έγραψα οι εφημερίδες έκαναν 1,5 δραχμή, τώρα κάνουν 1,5 ευρώ. Αλλά τώρα είναι χειρότερα τα πράγματα..." και άλλαξε τους στίχους του τραγουδιού στο σήμερα λέγοντας "...ο μπαχαλάκιας κι ο χρυσαυγίτης που μας ακολουθεί...".

Εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθώ ανελλιπώς τον Σαββόπουλο, τον πρωτοείδα στην σκηνή στο Πάρτυ του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη (27 Ιουλίου 1983), όπου κι αν εμφανίζεται από το Ολυμπιακό Στάδιο ως το Λυκαβηττό και στο Παλλάς και δεν ξέρω που. Η πιο ροκ εμφάνιση του ήταν στο "Polis Theater" (Ιανουάριος - Μάρτιος του 20080 στις κοινές εμφανίσεις του εκεί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, όπου είχε μαζί του κι έναν Ινδό περκασιονίστα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Τζίμης Πανούσης και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είναι οι Έλληνες καλλιτέχνες που δεν έχανα και δεν χάνω ποτέ συναυλία τους, από πιτσιρικάς...
Το σετ του Σαββόπουλου στο "Στ. Νιάρχος" περιλάμβανε μια ωραία βόλτα με επιλογές από τη δισκογραφία της πολύ καλής του περιόδου με τραγούδια επίσης όπως το "Τι ζητάω" που τελείωσε με το "Ας κρατήσουν οι χοροί" και στον encore έπαιξε τρία τραγούδια : "Σημαία από ναϋλον", "Καλοκαίρι", "Μια θάλασσα μικρή". Φυσικά και η ιστορία με τον κυρ - Σταύρο τον τσουτσουλομύτη στο intro "Στο Λαύριο", αλλά και άλλες όμορφες ιστορίες από αυτές που μόνο εκείνος μπορεί να πει τόσο γλαφυρά.

 Στην συναυλία πήγα με τη γυναίκα μου, ένα καλό φίλο από το σχολείο κι εκεί πετύχαμε κι ένα άλλο φίλο με την οικογένειά και τα παιδιά του. Δίπλα μου έτυχε να κάθεται ο ντράμερ των Φατμέ, ο Οδυσσέας Τσάκαλος και ο μπασίστας Δημήτρης Καλατζής, επίσης ιδρυτικό τους μέλος, με την παρέα τους και πιο δίπλα ο Στέφανος Δεκεριάν ιστορικό μέλος των Αγάπανθος με τη γυναίκα του. Όλοι χαρήκαμε τη συναυλία, όπως και ο κόσμος που ήταν ήταν ετερόκλητος, πολλοί γονείς που είχαν έρθει με τα παιδιά τους και αναγκάζονταν κάποια στιγμή να τα πάνε βόλτα, κάποιες μάλλον Ελληνίδες μιας κάποιας ηλικίας που μιλούσαν γαλλικά μπροστά μας και γελούσαν σαν παιδιά, παραδίπλα δυο πιτσιρικάδες με πού μακριά μαλλιά που με κοιτούσαν καλά καθότι μακρυμάλλης κι ένας γιάπης μαυροντυμένος και καλοντυμένος που το είχε σκάσει από τα παιδιά του - ήταν πιο κει - και καθόταν δίπλα στο ηχείο χτυπώντας συνέχεια παλαμάκια ακούγοντας κάτι δικό του από παλιά...