Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Συναυλία Γιάννη Μαρκόπουλου στο Κηποθέατρο Παπάγου / ρεπορτάζ του Γιάννη Αλεξίου











Γιάννης Μαρκόπουλος στο Κηποθέατρο Παπάγου 28/9

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Πολύ τυχεροί ήταν όσοι σχεδόν γέμισαν το Κηποθέατρο Παπάγου, παρά την καταρρακτώδη βροχή που προηγήθηκε, καθώς ήταν από τις σπάνιες πια φορές που ο Γιάννης Μαρκόπουλος «χώρεσε» τις περισσότερες από τις σημαντικότερες στιγμές της 45ετούς πορείας του, από το 1970, σε μια ελεύθερη συναυλία, στο πανηγυρικό κλείσιμο της αυλαίας του 21ου Φεστιβάλ Δήμου Παπάγου – Χολαργού, στο οποίο είναι άμισθος καλλιτεχνικός σύμβουλος ως εξέχων δημότης Παπάγου.  Ο σπουδαίος Κρητικός δημιουργός τιμήθηκε μάλιστα στο τέλος της συναυλίας για την συνολική προσφορά του στον πολιτισμό από το δήμαρχο Παπάγου, Ηλία Αποστολόπουλο.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έδωσε βήμα σε μια πλειάδα παλιών και νέων συνεργατών του να φέρουν σε πέρας την συναυλία που ο ίδιος παρακολούθησε κι έζησε με τον τρόπο του από την πρώτη σειρά του Κηποθέατρου παρέα με την σύζυγό και ερμηνεύτρια του Βασιλική Λαβίνα.  Πραγματικά η συναυλία επεφύλαξε πολλές συγκινήσεις στο κοινό, όπως την συγκλονιστική ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου στο «Λένγκω». Με αμηχανία και θαυμασμό ταυτόχρονα, ακόμα και οι πολύπειροι τραγουδιστές του Γιάννη Μαρκόπουλου, ο Λάκης Χαλκιάς κι ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης κοιτούσαν καθισμένοι δίπλα της στο πάλκο, μαζί με την υπόλοιπη ορχήστρα, την ανερχόμενη αυτή ερμηνεύτρια που έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού εδώ και αρκετό καιρό να το λέει τόσο σπαρακτικά και να το ζει σαν δικό της τραγούδι. Ένα τραγούδι από το δίσκο «Τα Ανεξάρτητα» σε μουσική και στίχους του συνθέτη με την Ελλάδα στην καρδιά του.  Σίγουρα η ερμηνεία αυτή της Μποφίλιου, με την συνοδεία μόνο της πιανίστας Μαριλίνας Τζελέπη, θα μείνει αξέχαστη στο κοινό. Επίσης ερμήνευσε και άλλα τραγούδια από τους «Μετανάστες» σε ποίηση Γιώργου Σκούρτη, που έχει πει σε πρώτη εκτέλεση η Μοσχολιού.


Στην άλλη μεγάλη στιγμή της βραδιάς η 13χρονη μαθήτρια Γεωργία Φασουλάκη, νικήτρια στο Παιδικό Φεστιβάλ Κρήτης, ανέβηκε στην σκηνή και με πολύ άνεση και στυλ ερμήνευσε το «Πέρα από τη Θάλασσα» που πρωτοακούσαμε από την Βίκυ Μοσχολιού στην ταινία «Κατηγορώ τους Ανθρώπους» και κυριολεκτικά έκλεψε την παράσταση, μόνο με ένα τραγούδι ! Μια ωραία τύπισσα με γυαλιά και φωνή που θα ζήλευε και η Νένα Βενετσάνου, μπάσα κι όμορφη, της αξίζουν συγχαρητήρια, μια εντελώς δική της ερμηνεία πάνω στο τραγούδι αυτό.

Σταθερές αξίες στην σκηνή ο Ηπειρώτης Λάκης Χαλκιάς και ο Κρητικός Χαράλαμπος Γαργανουράκης, άξιοι και πιστοί ερμηνευτές του Γιάννη Μαρκόπουλου από τη δεκαετία του ’70 που ο συνθέτης εμφανίστηκε στο μουσικό προσκήνιο έχοντας μια εντελώς καινούργια μουσική πρόταση για την Ελλάδα και την δισκογραφία, ιδρυτής παράλληλα του κινήματος «Επιστροφή στις Ρίζες», όπως είπε και ό ίδιος αφορά το μέλλον και συνεχίζει να είναι υποστηρικτής του φέρνοντας μέσα από την μουσική πιο κοντά τους ανθρώπους στην ισότητα και στο περιβάλλον.

Ο Γαργανουράκης, ο λεβέντης ερμηνευτής παίζοντας την λύρα του επί σκηνής, έμοιαζε σαν αληθινός γίγαντας, μαυροντυμένος, που ζούσε κάθε τραγούδι χορεύοντας πολλές φορές και κουνώντας τα χέρια του παίρνοντας στην αγκαλιά του το κοινό  και σηκώνοντας το ψηλά στο δυσθεώρατο καλλιτεχνικό του ύψος, σε μεγάλες στιγμές, όπως στα «Χίλια μύρια κύματα», «Λόγια και τα Χρόνια», «Μπήκα στην πόλη οι οχτροί».  Όσο για τον εξαιρετικά γενναιόδωρο επί σκηνής ερμηνευτή Λάκη Χαλκιά που μας έβαλε στο κόσμο του Μαρκόπουλο ξεκινώντας με το «Παλιέ μου Φίλε» και μια σειρά άλλων επιτυχιών του συνθέτη, όπως τη «Φάμπρικα» που τραγούδησε μαζί με τον κόσμο, αλλά και δίνοντας του το μικρόφωνο. Να υπογραμμιστεί εδώ η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, τόσο με το ζεστό χειροκρότημά του στην αρχή και στο τέλος κάθε τραγουδιού, αλλά και στην τραγουδιστική του συμμετοχή που ήταν το κάτι άλλο και παρέπεμπε σε άλλες εποχές.
Ο Δήμος Αναστασιάδης, ο νεαρότερος ερμηνευτής της παρέας που συναντήθηκε με τον Μαρκόπουλο στο πρόσφατο  «Εντεύθεν» μαζί με ένα απόσπασμα από το δίσκο αυτό τραγούδησε τα «Χρώματα κι Αρώματα» και την «Μάνα του Αλέξανδρου» (πρώτη εκτέλεση : Γιώργος Νταλάρας από το «Σεργιάνι στον Κόσμο») βάζοντας τη δική του νότα στην συναυλία και κερδίζοντας το χειροκρότημα του Λάκη Χαλκιά. Στο κλίμα της όμορφης παρέας συνέβαλε το γεγονός ότι όλοι οι ερμηνευτές παρέμεναν επί σκηνής όσο τραγουδούσε κάποιος εξ αυτών ! ». Ακούστηκαν επίσης αγαπημένα τραγούδια όπως «Ο Γίγαντας», «Κάτω στης Μαργαρίτας το αλωνάκι», «Παραπονεμένα Λόγια», «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Who pays the Ferryman» και πολλά άλλα. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς όταν όλοι μαζί οι ερμηνευτές, τραγούδησαν τα περίφημα «Ζάβαρα-κάτρα-νέμια» στο τέλος της συναυλίας.
 Ερμήνευσαν επίσης οι ιδιαίτερες φωνές :  Μαρία Λυμπεράκου και Δάφνη Ζουρνατζή. Το δεύτερο μέρος άνοιξε η παιδική χορωδία Δήμου Παπάγου – Χολαργού σε διδασκαλία Κατερίνας Μάσκα.  Την 10μελή ορχήστρα «Παλίντονος Αρμονία» που έχει ιδρύσει ο Γ. Μαρκόπουλος αποτελούσαν εκλεκτοί μουσικοί, που πάντα ο Γιάννης Μαρκόπουλος επιλέγει έναν προς ένα. Στο πιάνο η Μαριλίνα Τζελέπη.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος δίνει ραντεβού με το κοινό του το Σάββατο 31 Οκτωβρίου ΣΤΟ Μέγαρο Μουσικής με το «Χρονικό».



Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Κώστας Λειδαδάς - "18 Χρόνια Δρόμος" συνέντευξη στο Γιάννη Αλεξίου








 ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ – BEST OF «18 ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΟΜΟΣ»


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

Κάποτε όλα αυτά τα τραγούδια που έχει γράψει ο Κώστας Λειβαδάς, τα όποια έχει    τραγουδήσει ο ίδιος, αλλά και έχει δώσει σε άλλους καλλιτέχνες, έπρεπε να συγκεντρωθούν σε ένα δίσκο ! Που να χωρέσουν όμως όλα ; Έτσι το πρώτο επίσημο best of του με τίτλο «18 Χρόνια Δρόμος» βγαίνει διπλό και χωρά, σε μια πολύ αυστηρή επιλογή, σχεδόν το ένα τέταρτο του συνολικού έργου του !  Ο Λειβαδάς είναι από τους τραγουδοποιούς που έχει καθημερινή επαφή με την μουσική. Κάθεται στο πιάνο και γράφει με άνεση συνέχεια μουσικές και τραγούδια. Είναι από τους τελευταίους ρομαντικούς καλλιτέχνες της γενιάς του, παλιομοδίτικης αντίληψης, αλλά και ταυτόχρονα καινούργια κοπής !

-          Θυμάμαι βρέθηκα στην πρώτη παρουσίαση της παρθενικής σου προσωπικής δουλειάς «Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα» το 1997 στο προαύλιο του Λυκείου της Γκράβας, που το παρουσίασες εν ήδη συναυλίας, παρέα με φίλους  μουσικούς. Πώς προέκυψε αυτό ;

«Ήταν μια πολύ πρωτότυπη παρουσίαση που δεν έγινε στο σχολείο μου, το 19ο, Αχαρνών και Αγ. Μελετίου, λόγω επικινδυνότητας,  γιατί το προαύλιό του ήταν το πάνω πάτωμα βενζινάδικου !  Αλλά έγινε σε ένα σχολείο που συνδεόμουν πολύ και με τους μαθητές και τις καταλήψεις εκεί  ιδιαίτερα της περιόδου 1988-89 που πηγαινοερχόμουν στην Γκράβα από το σχολείο μου. Εκεί λοιπόν,  ήρθαν φίλοι μουσικοί και με τίμησαν, όπως οι Νίκος Πορτοκάλογλου, Γιώργος Δημητριάδης και Οδυσσέας Γαλανάκης  από τους Απροσάρμοστους και παίξαμε μαζί live το δίσκο μου. Επίσης ο Οδυσσέας Τσάκαλος των Φατμέ έκανε την ηχητική παραγωγή. Έκανα μικρός το ντεμπούτο μου. Στα 23 ήμουν στο στούντιο και ηχογραφούσαμε το δίσκο. Στο εξωτερικό μετά τα 30 θεωρούνται βετεράνοι…».    
-          Ποιό ήταν το καλλιτεχνικό σου ξεκίνημα και πόσο ευνοϊκό ήταν το μουσικό τοπίο για ένα νέο καλλιτέχνη ;

«Ήμουν σε ένα αδιέξοδο στη Νομική Κομοτηνής το ’94, έχει διαλύσει το πρώτο μου γκρουπ τους Υπνοβάτες, έχω μείνει με κάποια τραγούδια μου και συνεχίζω να γράφω καινούργια, γνωρίζω το Γιώργο Δημητριάδη και μου παίρνει για πρώτη φορά τραγούδι μου το Είμαι Ακόμη Ζωντανός, το ’96 και μετά ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας μου δίνει την ευκαιρία στην Κομοτηνή να είμαι και τραγουδιστής των τραγουδιών μου στο δίσκο Επί Πτυχίω, που του δίνω και τον τίτλο.  Αμέσως μετά λόγω  της επισήμανσης από τον Νοταρά στον Ήχο , το πρώτο έντυπο που έγραψε για τα τραγούδια αυτά, αλλά και μέσω του ραδιοφωνικού air play και του ραδιοφωνικού παραγωγού Ραράκου που έπαιζε το Είμαι Ακόμα Ζωντανός , που έκανε το «προξενιό» καταλήγω στη Sony το ’97. Κι ενώ έχω κρατήσει μια θητεία πήγαινε – έλα στα Χανιά, στο Φαγκότο, το πιο παλιό τζαζ κλαμπ της χώρας, όπου εκεί ξεκινώ επαγγελματικά. Το μουσικό τοπίο ήταν τότε πολύ πιο ευνοϊκό, υπήρχαν μεγαλύτερες εξειδικεύσεις, μεγαλύτερη αγορά στο περιοδικό, μεγαλύτερη αγορά στο δίσκο, οι δίσκοι όταν μιλούσαμε για χρυσό και πλατινένιο ήταν 25 και 50 χιλιάδες, το ηλεκτρικό τραγούδι προερχόμενο από την μεγάλη αναβίωσή του μετά το ’93-’94 μέσα από τη Virgin και μετά τις Τρύπες και τα Σπαθιά έδινε ένα πολύ δυναμικό παρών που ήταν πολύ καλό και για το χώρο και την κοινωνία. Τελευταίο στο μεταίχμιο μιας εποχής έρχεται το Σα Να Μη Πέρασε Μια Μέρα, μια σειρά τραγουδιών που κάνουν μαζική επικοινωνία,  πληθώρα καταστημάτων, ο παλιός τρόπος δουλειάς...Οπωσδήποτε μπορούσες να έχεις μια πιο σταθερή δουλειά. Μετά το 2000 ακολουθούμε την πλήρη αλλαγή του τοπίου και της δουλειάς, τη δημιουργία αυτού του περίεργου χαοτικού δωρεάν κεκτημένου που δημιούργησε πολύ λανθασμένα το διαδίκτυο κι ενώ έπρεπε να μπούμε στη νέα εποχή της δουλειάς μας και να μεταφερθούμε έστω ψηφιακά, τελικά ούτε αυτό έγινε ολοκληρωμένα. Και μείναμε όλοι κάπου στο μετέωρο βήμα του πελαργού…στις αυτοπαραγωγές, το υπάρχει εταιρία και δεν υπάρχει, στο απ’ τα live πρέπει να κρατάει η εταιρία για να υπάρχει και αν κάνεις την αυτοδιάθεση δεν ξέρεις τι πληρώνεις. Είναι ώρα και καιρός – έπρεπε να είχαμε συνεννοηθεί όλοι πολύ καλά μεταξύ μας – να πιέσουμε τους φορείς που πρέπει για να περάσουμε προστατευόμενοι στην καινούργια ψηφιακή εποχή οριστικά όπως μας αξίζει».

-          Τι τραγούδια από το ξεκίνημα περιέχει το best of σου «18 Χρόνια Δρόμος» και γενικότερα τι επιλογή έχει γίνει στο δίσκο αυτό ; Περιέχει κάτι ανέκδοτο  ή καινούργιο ; Όσα έχεις πει εσύ δικά σου ή και τραγούδια που έδωσες σε άλλους ;

«Ο δίσκος στην αρχής ήταν να γίνει τριπλός και τελικά έγινε ένα σφικτό διπλό cd. Την σειρά των τραγουδιών την επιμελήθηκα μαζί με τον Ξενοφώντα Ραράκο και την επιμέλεια της έκδοσης ανέλαβε ο Χρήστος Καρυώτης. Και μας έκανε την τιμή να προσφέρει ένα κείμενό του για μένα ο Γιάννης Πετρίδης.  Επίσης το βιβλιαράκι υπάρχει πλούσιο υλικό φωτογραφιών από το προσωπικό μου αρχείο. Το περιεχόμενο του άλμπουμ είναι ένας συνδυασμός και των πιο πολυακουσμένων, αλλά και πολλών τραγουδιών που εξαργυρώθηκαν στην καρδιά κι έγιναν το αγαπημένο soundtrack κάποιων ανθρώπων. Περιέχει 41 τραγούδια από 15 ερμηνευτές. Με τραγούδια μυθολογικά, όπως το Κάθε Μήνας Αύγουστος ή το Μια Βουτιά Στην Αγάπη με τον Σταύρο Λογαρίδη και την Ελένη Τσαλιγοπούλου ή Θα Σε Φιλέψω Στεναγμέ με το Βασίλη Σκουλά που τα έψαχνε ο κόσμος χρόνια, ακόμη και τα τραγούδια με τη Γιώτα Νέγκα μαζί με τραγούδια που έχει αγαπήσει ο κόσμος από μένα όλα αυτά τα χρόνια, όπως το Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα, τη Φολέγανδρο, το  Όχι Μπάλα Στο Σαλόνι, Τα Παιδιά των Δρόμων, το ντούετο της Επιμονής με την Ελεονόρα Ζουγανέλη,  το Πιάσε Με και το  Για να σε Συναντήσω, μέχρι το Μοίρα Μου Έγινες και το Πάω Να Δω Τα’ Αστέρια με τη φωνή του Διονύση Σαββόπουλου και φυσικά το Σαν Να Μη Πέρασε Μια Μέρα που γράψαμε μαζί με το Γιώργο.  Υπάρχουν και τρία καινούργια τραγούδια μου : Βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη, ντουέτο με την Μελίνα Ασλανίδου, Νά’μαστε Σαν Απόψε Πάντα (από το πετυχημένο σήριαλ Πρώτη Σταγόνα στην Κύπρο) ντουέτο με την Μαριάννα Πολυχρονίδη, μια ηλεκτρική προσευχή κι ένα τραγούδι Ο Δικός Μου Πυρετός, με το οποίο ουσιαστικά ξαναγυρνώ στη βάση μου, στο ηλεκτρικό τραγούδι και στη μυθολογία του, αυτό που με τρέφει και με απασχολεί πολύ. Ότι και να γίνει πατέρας μου θα είναι το λαϊκό τραγούδι και μάνα μου το ηλεκτρικό. Όλα τα άλλα στοιχεία η αγάπη στον Χατζιδάκι, στο λυρικό τραγούδι, στον Πιατσόλα, στην έντεχνη γραφή, στη κρητική μουσική, ήρθαν και προστέθηκαν στην ζωή μου».     


-          Αν και μεγάλωσες ακούγοντας βινύλια, οι δίσκοι σου λόγω εποχής έτυχε να βγουν σε cd. Το best of σου θα βγει και σε βινύλιο ;

«Ο αδερφός μου ήταν μανιώδης συλλέκτης βινυλίων και μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι με χιλιάδες βινύλια. Στην παλιά μου γειτονιά, γύρω από την Πατησίων είχε20 δισκάδικα μέχρι το 95. Από τότε που πήγαινα στο ωδείο από εννιά χρονών και μεγαλώνοντας μπορούσα με την μελόντικα να βγάλω μουσικά θέματα από τους πρώτους δίσκους των Supertramp ή τους Camel μέχρι της Siouxsie και τους Ozric Tentacles. Ναι, θα το ήθελα πολύ να βγει το best μου σε βινύλιο. Δεν το είχα προγραμματίσω να κόψω, ας πούμε, 500 βινύλια. Μ’ αρέσει η ιδέα αυτή».

-           Με τι τρόπο ακούς μουσική σήμερα ;

«Ανήκω στη γραφική σχολή που προτιμά να αγοράζει βινύλια ή cd. Θέλω την έκδοση, τα credit, να διαβάζω τους μουσικούς, να μυρίζω το βιβλιαράκι. Το διαδίκτυο όπως το χρησιμοποιώ, είναι για μένα ιδεώδες. Δηλαδή σε αρχειακό υλικό είτε σε live ντοκουμέντα αγαπημένων μου καλλιτεχνών, αυτά δηλαδή που στερήθηκε η δική μας γενιά που ζούσε για να δει το Μουσικόραμα κάθε Παρασκευή για να μπορέσει να δει τρία βίντεο κλιπ ! Και κυρίως για να ενημερωθώ  με ένα-δύο δείγματα από τις καινούργιες κυκλοφορίες που δεν θα πάω να αποκτήσω». 

-          Από το 1997 άλλαξαν πολλά στο μουσικό τοπίο, στις δισκογραφικές, τον τρόπο διακίνησης    και προώθησης του μουσικού υλικού. Πώς κινείσαι μέσα στο χώρο ως μουσικός ;

«Ανάλογα με τι ενδιαφέρων υπάρχει κάθε φορά. Δική μου παραγωγή ήταν το Γραμμένο Με Κόκκινο ήταν μια ανθολογία ποίησης που όμως επειδή συμμετείχαν πολλοί διακεκριμένοι συνάδελφοι αμέσως υπήρξε ενδιαφέρων και από εφημερίδα και από εταιρία και απ’ όλα. Κάθε φορά κινούμαι ανάλογα με την στιγμή και την συγκυρία. Ακολουθώ το ένστικτό μου. Μετά τα 11 χρόνια στην ColumbiaSony Music - το Columbia το βάζω πάντα γιατί με συγκινεί για ιστορικούς λόγους λόγω Dylan και Springsteen και όλων αυτών που αγαπάω – από το 2008 και μετά δηλαδή, ακολουθώ καριέρα : δίσκος και εταιρία, αυτό που λέμε καριέρα ελεύθερου επαγγελματία».

-          Περισσότερα τραγούδια σου τα έχεις ερμηνεύσει εσύ ή τα έχουν πει άλλοι ;

«Είναι μεγάλος ο όγκος. Είμαι ο μόνος συνθέτης της γενιάς μου που έκανε τόσο πολύ τη δουλειά του συνθέτη και του τραγουδοποιού. Και στην τηλεόραση και στο χοροθέατρο έχω γράψει τραγούδια. Πρέπει να είναι 140 για άλλους και 60 με 65 δικά μου τα τραγούδησα ο ίδιος».

-          Πώς διαχειρίζεσαι αυτή την κατάσταση δημιουργίας σου ;

Γράφω αδιακρίτως και καθημερινά. Ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Ξέρω από την αρχή τι είναι πολύ προσωπικό ή τι είναι βιωματικό ή τι όπως εκείνη την στιγμή διαμορφώνεται έχει μια πιο μεγάλη συνάντηση με το συλλογικό, δεν θα πω απαραίτητα με το λαϊκό θα πω με το συλλογικό και πάλι δεν μπορείς να ξέρεις. Αποδείχθηκε με τα χρόνια ότι πολλά προσωπικά μου τραγούδια συναντήθηκαν με τον κόσμο αναπάντεχα. Με ορισμένες πολύ ειδικές περιπτώσεις που γίνανε φίλοι κι αδέρφια με τα χρόνια και υπάρχει μια μόνιμη επικοινωνία, όπως με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, ναι βέβαια μπορώ απ’ την αρχή να γράψω ένα τραγούδι για τη φωνές αυτές. Με τα χρόνια θεωρώντας ότι αδίκησα λίγο τον εαυτό μου μέσα από τις προσωπικές μου περιπέτειες και από την αγάπη μου πάντα επειδή το ένα μου πόδι είχε μεγαλώσει μέσα στο underground να μένω πίσω από τα τραγούδια, τώρα πια όλα τα προσωπικά θέματα που έχω να υπερασπιστώ σχεδόν κοιτάζω να τα τραγουδώ εγώ. Αυτό είναι μια ελευθερία που σου δίνει η διαδικτυακή εποχή, ή η εποχή της αυτοδιαχείρησης. Επειδή πάντα το τραγούδι για μένα ήταν εξομολόγηση και θεραπεία, τώρα πια μου είναι πιο πολύτιμη από ποτέ αυτή η διαδικασία».

-          Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών πόσο έχουν επηρεάσει την συναυλιακή δραστηριότητα, στην οποία οι καλλιτέχνες έχουν ρίξει το βάρος μετά το κλείσιμο των δισκογραφικών ;


«Το ότι θα επιβιώσει ο δυνατός στο live είναι κάτι που το ήξερα από πολύ νωρίς. Δεν χρειάστηκε να το δω τώρα. Είναι τριπλά εξουθενωτικά, όσο κι αν το διασκεδάζεις. Και στην Ελλάδα θέλει πάρα πολλά κότσια και γερό στομάχι ! Οι πολιτικές εξελίξεις επηρέασαν πολύ τις συναυλίες τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, σχεδόν τις μετέθεσαν και ανέβαλαν ένα τεράστιο μέρος. Ήμουν πολύ τυχερός που μπόρεσα και γιόρτασα τα γενέθλιά μου στις 2 Ιουλίου στην Μονή Λαζαριστών. Εκείνες τις μέρες αναβλήθηκαν τα πάντα. Τα πολύ κεντρικά πράγματα που έχουν ρεύμα αυτό τον καιρό και με φθηνό εισιτήριο δεν μοιάζει να τα επηρεάζει. Γενικά βέβαια, όπως είναι η κατάσταση έχουν επηρεαστεί όλα. Υπάρχει μια αυξημένη αγωνία πάντα και μια πιο μετρημένη ματιά στα πράγματα. Ο παλιός προγραμματισμός υπάρχει, αλλά μπορεί να ανατραπεί δέκα φορές και να μην ξέρεις πώς σε…λένε !».

-          Τι θέλεις να δεις από ένα… μπαλκόνι με θέα που έχει να κάνει με τη χώρα που ζεις ;

«Πρέπει να συνεννοηθούμε, πρέπει να οργανωθούμε, πρέπει να ξανασυστηθούμε. Να μπει μια τάξη στα πράγματα. Να μην είμαστε τόσο πολύ υποκριτές ότι όλο πέφτουμε από τα σύννεφα από αυτά που ακούμε και καταλαβαίνουμε για τις παθογένειες μας και τα προβλήματά μας που ακόμη συνεχίζουν εις βάρος των ασθενέστερων και των αδυνάμων. Χρειαζόμαστε πια μια άλλη νοοτροπία και μια άλλη ομαλότητα. Κι επιτέλους μια διαμόρφωση του άλλου μας εαυτού. Αυτός ο καινούργιος μας εαυτός έρχεται και με μια απόφαση, μια πυγμή και μια δέσμευση. Δεν έρχεται μόνο με ευχολόγια και πράξεις. Το πρώτο πράγμα που πληρώνουμε είναι ότι δεν έχουμε ταυτότητα. Όλες αυτές οι αλλαγές και τα προβλήματα στο νεοσύστατο ελληνικό έθνος φέρανε αυτό το πρόβλημα. Για να έχεις ταυτότητα υπάρχει κάτι με το οποίο ταυτοποιείς το ήδη υπάρχον. Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το προηγούμενο υπάρχον και ο υπάρχον εαυτός που διαμορφώθηκε ; Το αυτοσχεδιαστικό πελατειακό κράτος που βασιζόταν καθημερινά στο κυνήγι των πιθανοτήτων ; Εάν αυτό ήταν ταυτότητα, τότε καταλαβαίνουμε γιατί τίποτα δεν πάει καλά».
  

-          Τι είναι αυτό που σε έρχεται πρώτα στο μυαλό σαν…να μη πέρασε μια μέρα ;

«Οι ηλεκτρικές στιγμές μέσα στις πρόβες. Όταν γκάζωνε η ομάδα και ζεσταινόταν η ψυχή από τον ηλεκτρικό ήχο και το κομμάτι έπαιρνε μορφή και αρχίζαμε να τραγουδάμε και να νοιώθουμε ότι το πράγμα γίνεται έτσι όπως πρέπει»

-          Η ζωή σου ως εδώ σε γεμίζει ; Είναι αυτή που ήθελες να είναι ;

«Είμαι σε γενικές γραμμές ευχαριστημένος. Δεν ήταν ανώδυνα τα τελευταία χρόνια…Έχασα τον πατέρα μου, άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου, είχα πολλά σκληρά πράγματα να αντιμετωπίσω. Στην αρχή ξεκίνησα εκ του μηδενός με μεγάλο ρίσκο, περιπέτεια και ανασφάλεια. Άφησα μια σχολή πίσω μου, δυσαρέστησα πολλούς. Ναι, είμαι ευχαριστημένος. Άξιζε τον κόπο αυτό το σκληρό, αλλά κινηματογραφικό παιχνίδι και η διαδρομή…Τώρα είμαι μπροστά σε μια εντελώς καινούργια φάση !».

-          Τι περιμένεις από την πολιτιστική ατζέντα της νέας κυβέρνησης ;

«Σοβαρότητα και συναίσθηση του σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα, που πηγαίνει και που αληθινά χρειάζεται επένδυση ο πολιτισμός μας»

-          Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα… Σε ποιον το αφιερώνεις ;

«Σε όλους μας ! Ήταν 2009, αν και δεν είχε ειπωθεί ακόμη το… Λεφτά Υπάρχουν, το που πηγαίναμε και ο αποχαιρετισμός της εποχής και της Αθήνας γιατί ήταν ένα ρίσκο να πω :  Σου έχω άσχημα νέα Αθήνα και θα στα πω, δεν βλέπω να έχεις άλλο χρόνο ζωής  και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα…! Είναι ο αποχαιρετισμός της εποχής. Ε, τώρα το αφιερώνω σε όλους μας ! Καλό χέρι στο πόμολο κι ελπίζω να κλείσει με θόρυβο γιατί πάντα βάζει κάποιος το πόδι του όταν πάει να κλείσει η πόρτα και πιάνεται στις μύτες των ποδιών κάποιος συνέχεια»

-    Με ποιο τραγούδι αποχαιρετάς το καλοκαίρι από το best of σου ;

«Ο δικός μου πυρετός μακριά σου δεν περνάει…Ένα από τα καινούργια μου τραγούδια !»

-          Το τοπ-10 σου ;

«Bob Dylan, Neil Young, Σαββόπουλος, Χατζιδάκις, Bruce Springsteen, Astor Piazzolla, Τσιτσάνης, Billy Joel…» αυτά πρόλαβε να ψελλίσει και μετά είπε καμιά κατοσταριά ονόματα μέσα σε λίγο χρόνο, οπότε κράτησα τα 8 πρώτα !


                                                                 ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Θάνος Ανεστόπουλος - Διάφανα Κρίνα στο Τεχνόπολις του Γιάννη Αλεξίου





Μια συναυλία για τον Θάνο Ανεστόπουλο - "Και η Αγάπη Πάλι θα Καλεί" -Τεχνόπολις 11/9





"Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ζήσει όση ζωή επιθυμήσει. Είμαστε τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ "

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Στις συναυλίες πηγαίνω  πάντα την πρώτη μέρα, εκτός κι αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Όπως, τώρα,στη δεύτερη μέρα γα τον Θάνο Ανεστόπουλο. Ήταν η 8η επέτειος του γάμου μου με την Έφη. Και θέλαμε πολύ να το γιορτάσουμε εκεί, στην Τεχνόπολη μαζί με τον Θάνο Ανεστόπουλο και τα Διάφανα Κρίνα. Μια συναυλία - γορτή. Το συγκρότημα γιόρταζε μπροστά σε παλιούς και νεώτερους φίλους του την συνεύρεσή των μελών του επί σκηνής μετά 8 χρόνια ! Και ο Θάνος Ανεστόπουλος  να τα δίνει όλα στη σκηνή επί περίπου τρεις ώρες με το κοινό να τραγουδά ασταμάτητα  μαζί του. Από 15χρονα μέχρι 55άρηδες ! Διερωτόμουν όλα αυτά τα πιτσιρίκια που ήξεραν απ’ έξω κι ανακακωτά όλα τα τραγούδια, πριν 8 χρόνια που διαλύθηκαν τα Κρίνα θα ήταν σε βρεφική ηλικία. Άρα ; Αυτό φανερώνει πόσο επιδραστικό συγκρότημα και περσόνα είναι ο Θάνος Ανεστόπουλος και το συγκρότημά του. Τα Διάφανα Κρίνα τα πρωτοσύστησα πριν 7 χρόνια στην Έφη μόλις μου ζήτησε να της βάλω κάτι καλό ν΄ακούσουμε από την ελληνική σκηνή που τόσο αγαπώ.  «Άκου αυτό» της αποκρίθηκα κι έβαλα τον τελευταίο δίσκο τους, «Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί» (2008). Την άγγιξαν αμέσως τα Διάφανα Κρίνα.
Τους είχα πρωτοδεί στο 2ο Rockwave Festival στο γήπεδο της Ριζούπολης το 1997, όταν πήγα για ρεπορτάζ για τον «Ήχο» κι αμέσως μου έκαναν εντύπωση και με «κέρδισαν». Είχαν ήδη βγάλει ένα σινγκλ το «Λιώνοντας Μόνος / Κάτω απ’ το ηφαίστεο» (1994) και τον πρώτο δίσκο τους «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» (1996).  Ήταν η 2η μέρα σεκείνο το Rockwave με gothic χρώμα και γκρουπ όπως οι Sisters of Mercy, New Model Army, Flowers of Romance και Love In Sadness. Μηχανικά άρχισα να φωτογραφίζω συνέχεια τον Θάνο Ανεστόπουλο και τα Κρίνα. Ωραία μπάντα είπα κι έγραψα. Από τότε τους παρακολουθώ.  Τον Ανεστόπουλο τον θυμάμαι αρκετά χρόνια μετά στην πρώτη του σόλο εμφάνιση ένα καταραμένο βράδυ σε μα λογοτεχνική βραδιά στην αίθουσα εκδηλώσεων «Στοά του Βιβλίου» το 2007 που έπαιξε με το τρίγωνο Bob Dylan - Leonard Cohen Johnny Cash στο μυαλό του, μαζί με δικά του τραγούδια, φανερώνοντας ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό εαυτό. Αυτή η συναυλία καταγράφεται έως σήμερα στις τρεις – τέσσερις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, κι έχω δει χιλιάδες ! Έβγαλε τέτοια δυναμική δείχνοντας την νέα πορεία του στην μουσική με τόσο εκφραστικό τρόπο. 

Μεγάλη μορφή ο Θάνος. Γράφει μουσική, στίχους ζωγραφίζει υπέροχα, έχει κάνει κι εκθέσεις, τραγουδά – απαγγέλλοντας με ένα δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Γι’ αυτό εξ αρχής τα Διάφανα Κρίνα απέκτησαν ένα δικό του πιστό  και φανατικό κοινό που του ακολουθούσε παντού και γέμιζε τους χώρους όπου εμφανίζονταν πολύ πριν το καταφέρουν οι Τρύπες και ο Γιάννης Αγγελάκας, που επίσης θαυμάζω και παρακολουθώ. Ήταν κι εκείνος καλεσμένος του στις δύο αυτές βραδιές στην Τεχνόπολη, αλλά δυστυχώς δεν τον πρόλαβα, ούτε εκείνον ούτε τους Last Drive που άνοιξαν την συναυλία καθότι η μέρα της επετείου μας έκανε να μην τους προλάβουμε. Όμως ήταν κάτι φυσικό για μας καθώς η βραδιά ήταν του Θάνου Ανεστόπουλου και αυτός κυριαρχούσε μέσα μας. 
Ο θαυμασμός μου για τον Θάνο, είναι τέτοιος που όταν δούλευα στην εφημερίδα που ήμουν μουσικός συντάκτης επί 17 χρόνια, όταν άλλαξε ο διευθυντής του κυριακάτικου φύλου, η διευθύντρια του καθημερινού για να με συστήσει κατά κάποιον τρόπο διάλεξε να του δείξει την δισέλιδη συνέντευξη που μου είχε δώσει – αντί άλλων πιο «εμπορικών» προσωπικοτήτων από όλο τον καλλιτεχνικό στερέωμα  που είχα κάνει - προφανώς  να τον προϊδεάσει για τις ροκ καταβολές μου. «Τον ξέρω από το Metropolis, είναι πωλητής, δεν ήξερα ότι τραγουδάει», είπε ξαφνιασμένος ο συντηρητικός νέος διευθυντής. «Είναι πολύ σπουδαίος», του αποκρίθηκα, είναι για μένα ο «Ποιητής της Ροκ, κάτι σαν τον Τζιμ Μόρισον, ας πούμε».
Τώρα στην τρίτη δεκαετία που  παρακολουθώ τον Θάνο Ανεστόπουλο, βρέθηκα κοντά του σε  μια κατάμεστη Τεχνόπολη αγκαλιά με τη γυναίκα μου σε μια πολύ συγκινητική βραδιά καθώς ο Θάνος αντιμετωπίζει κατάματα τον καρκίνο που τον ταλαιπωρεί εδώ και μερικούς μήνες  και τον ξορκίζει από το μικρόφωνο μπροστά στους φίλους του : «Μη φοβάστε τους φόβους τους, ο καρκίνος δεν είναι αρρώστια». Ένα καινούργιο τραγούδι του μας βάζει στον γοητευτικό κόσμο του και δίνει χαρά σε όλους όσους ήμασταν που είμαστε τόσοι πολλοί , ένα κομμάτι της άλλης Ελλάδας, αυτής που δεν υποτάσσεται στο  εύπεπτο και κατευθυνόμενο. Είχε την δυναμική αυτή η συναυλία !
«Ζούμε σε μα χώρα που κλωτσά τους πρόσφυγες, τα σκυλιά και τους νεκρούς της…», η συναυλία έχει αρχίσει και ο κόσμος είναι βαθιά μέσα της. Κάποια στιγμή ανεβαίνει στην σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με ένα μουσικό όργανο από εκείνα των Jajuka και παίζουν το "Θέμεθλο". Στο δεύτερο κομμάτι, που είπαν μαζί, στο «Βάλτε να πιούμε» άναψε από κάτω το πρώτο καπνογόνο της  βραδιάς και κάπου εκεί μέσα στον κόσμο σήκωσαν μαύρο πανό με μα άσπρη νεκροκεφαλή που έγραφε από κάτω Μοσχάτο !  «Βαρκάρη δε βιαζόμαστε να φύγουμε…Ζωηηηηηηηηηηηηή» τραγουδούσε με όλη τη δύναμη ο Θάνος και μαζί του ο κόσμος.
«Κλόουν, στις πρώτες εκλογές, στις δεύτερες νεκρός», είπε στο μικρόφωνο και  ο πολιτικοποιημένος επίσης  τραγουδοποιός περιγράφοντας το σκηνικό μεσούσης της προεκλογικής περιόδου έφτασε την συναυλία στο κορύφωμά της στο κομμάτι «Μπλε Χειμώνας» με τον αυτοσχεδιασμό να δίνει επεκτείνει χρονικά το υπέροχο αυτό τραγούδι και τον Ανεστόπουλο να κάνει μια…βόλτα στην σκηνή παίζοντας πρώτα στα τύμπανα του Τάσου Μαχά κα μετά να παίρνει την ηλεκτρική κιθάρα από τον κιθαρίστα Κυριάκο Τσουκαλά και ο κιθαρίστας να παίρνει τη θέση Παναγιώτη Μπερλή στα πλήκτρα και ο άλλος στυλοβάτης των Κρίνων ο Παντελής Ροδόστογλου – πολύ παραπάνω από μπασίστας του γκρουπ -  να γεμίζει τον  ψυχεδελικό αυτοσχεδιαστικό ήχο που  ξεσήκωσε τον κόσμο, ενώ μπροστά στην σκηνή πολλοί χόρευαν κουνώντας καπνογόνα…Αυτό ήταν και ήταν πολύ δυνατό και καλό !
                           


Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

4ο Jazz στο Πάρκο - Η εκδίκηση της Jazz ! Του Γιάννη Αλεξίου


               ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ QUARTET





ΤΑΚΗΣ ΠΑΤΕΡΕΛΗΣ - ΓΙΩΤΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΕΝΕΤΑΤΟΣ - ΤΑΚΗΣ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ


4ο JAZZ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ  - Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

 Η μεγάλη εκδίκηση της Jazz ! 


 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


                 


                                Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΝΤΑΛΙΔΗΣ



 ΜΙΡΑΝΤΑ ΒΕΡΟΥΛΗ



 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗΣ


 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου




 Μέσα σε ένα αχανές  θεοσκότεινο πάρκο στα δυτικά της Αθήνας, στο Ίλιον, κατέλεγες στο πιο φωτεινό μέρος,  που συμβόλιζε μια νότα ελπίδας για την jazz μουσική, αλλά και γενικότερα τον ταλαιπωρημένο  πολιτισμό μας. Στο κατάμεστο θέατρο του Πάρκου Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης» με την σφραγίδα της καλλιτεχνικής επιμέλειας – εξ αρχής της διοργάνωσης –του jazzman Γιώργου Τρανταλίδη διεξήχθη το «4ο Jazz στο Πάρκο» την Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου, με ελεύθερη είσοδο, όπου ο πολύπειρρος ντράμερ δεν έπαιξε ούτε αυτή τη  φορά, κάτι που έκανε μόνο στο 1ο και 2ο Jazz στο Πάρκο, αλλά παρουσίασε ο ίδιος έναν προς ένα τους 17 έμπειρους αλλά και εξελίξιμους jazz μουσικούς μέσα από 5 σχήματα που πήραν μέρος στο φεστιβάλ αυτό.


Οι θέσεις στο θέατρο, όσο και ο χώρος μπροστά και πλάγια στην σκηνή όπου καθόταν ο κόσμος οκλαδόν, αλλά και πίσω και πλάγια από την σκηνή ως τα καμαρίνια, ήταν ασφυκτικά γεμάτος από νωρίς έως και αργά το βράδυ, σε μια βραδιά που μπορεί να χαρακτηριστεί ως η «μεγάλη εκδίκηση της jazz» ! Αυτό όχι μόνο από πλευράς επιτυχίας μεσούσης μάλιστα της προεκλογικής περιόδου. Όσοι υποστηρίζουν ότι η «jazz είναι της μόδας, γι’ αυτό και είναι παντού», η  ποιότητά του φεστιβάλ, η συμμετοχή του κοινού σε όλη τη διάρκειά του και το γεγονός ότι, ένα τέτοιο θέαμα τράβηξε την προσοχή, όχι μόνο των υποστηρικτών του «πολιτισμός στα δυτικά», είναι η απάντηση. Εκεί βρέθηκε και σχεδόν όλη η jazz σκηνή, είτε συμμετείχε είτε όχι στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, δικαιολογώντας τον χαρακτηρισμό «σκηνή», κάτι που δεν μπορεί για παράδειγμα να αποδοθεί στο blues στην Ελλάδα.   

                                          ΤΑΚΗΣ ΠΑΤΕΡΕΛΗΣ (NEXT STEP QUINTET)               


                             ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (NEXT STEP QUINTET)


Με 45 έως 60 λεπτά διάρκεια στη διάθεσή του το κάθε σχήμα ξεκίνησε το live πρόγραμμα περίπου στις 8.30 μ.μ. Το κοινό ζέστανε ο βετεράνος κιθαρίστας και δάσκαλος Τάκης Αναγνωστόπουλος με το Four Blues Quartet του (Παναγιώτης Μπουραζάνης – μπάσο, Μάρκος Χαϊδεμένος – πιάνο, Νίκος Καπηλίδης – ντραμς) με διασκευές τραγουδιών των Herbie Hancock, John Scofield, αλλά και Jimi Hendrix στο «Third Stone From The Sun». Ακολούθως το κουαρτέτο του τρομπετίστα Ανδρέα Πολυζωγόπουλου (συν Κώστης Χριστοδούλου, Αντώνης Μαράτος, Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης) με πολλά καινούργια κομμάτια από το «Anicca», το fusion σχήμα των Tanukia (Χάρης Χαραλάμπους, Δημήτρης Κλώνης, Μάξιμος Δράκος). Κυρίως τα καινούργια κομμάτια του (Then Then, Rosalie Dance, The Architect κ.α.), αλλά και το "Esbjorn" - αφιερωμένο στον μακαρίτη jazz πιανίστα Esbjorn Svensson - τέσταρε στο κοινό και το ελπιδοφόρο Next Step Quintet  (Τάκης Πατερέλης, Θεόδωρος Κότσιφας, Γιάννης Παπαδόπουλος, Ντίνος Μάνος, Βασίλης Ποδαράς) με ήχο διαφορετικό στο live από εκείνο του παρθενικού lounge-jazz άλμπουμ του. Την βραδιά έκλεισε γύρω στη 1 μετά τα μεσάνυχτα η ερμηνεύτρια Μιράντα Βερούλη με την συμμετοχή του τρομπετίστα Α. Πολυζωγόπουλου στο κουιντέτο της Desafinados, με latin-jazz και samba νότες.
Από τους νέους μουσικούς ξεχώρισαν ο Δημήτρης Κλωνής ντράμερ των Tanukia, ο κιθαρίστας των Next Step Quintet, Θοδωρής Κότσυφας και ο πιανίστας του ίδιου γκρουπ, ο Γιάννης Παπαδόπουλος που είναι φαντάρας στη Λεθκωσία και ήρθε από την Κύπρο για να συμετέσχει στο "4ο Jazz στο Πάρκο" του Δήμου Ίλιον κι ενώ οι Next Step Quintet ετομάζουν το 2ο άλμπουμ τους που "θα βγει σε δύο μήνες", όπως είπαν. To αναμένουμε, όπως και το επόμενο Jazz στο Πάρκο με την σφραγίδα του κορυφαίου Έλληνα ντράμερ Γιώργου Τρανταλίδη.


         Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΤΣΥΦΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΗ JAZZ ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΑ ANASTASIYA MARKOVA ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ ΦΕΣΤΒΑΛ



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Από αριστερά οι μουσικοί που έδωσαν το παρών στο Πάρκο : Αλέξανδρος Χρηστίδης, Τάκης Πατερέλης (έπαιξε), Γιώτης Σαμαράς, Παντελής Μπενετάτος, Τάκης Μπαρμπέρης, Νίκος Νερατζόπουλος). Κάτω ο κιθαρίστας Τάκης Αναγνωστόπουλος) και Γιώτης Σαμαράς, Τάκης Μπαρμπέρης, Τάκης Πατερέλης βλέπουν στο κινητό στιγμιότυπα του φεστιβάλ !