Γιάννης Μαρκόπουλος - Συνέντευξη στην "Αυγή" του Γιάννη Αλεξίου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΥΓΗ»

(Δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της "Αυγής" και στο μουσικό ένθετό της "Κόκκινη Καρφίτσα" το Σάββατο 25.7.2015 με τον τίτλο "Επιστροφή στο πνεύμα της Θητείας...". Η διαδικτυακή ανάρτηση της συνέντευξη είναι εδώ : http://www.avgi.gr/article/5736029/-epistrofi-sto-pneuma-tis-thiteias-  )

Του Γιάννη Αλεξίου 

 Μια συνέντευξη με τον Γιάννη Μαρκόπουλο είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές που μπορούν να προκύψουν, για ένα έντυπο που αντικείμενό του είναι η μουσική. Αρπάξαμε λοιπόν την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ "Εντεύθεν". Μάταιο να επιχειρήσει κανείς μια αποτίμηση της προσφοράς του συνθέτη σε λίγες γραμμές. Πόσο μάλλον όταν η μουσική του είναι παρούσα, ολοζώντανη στις καρδιές του κόσμου, σε πείσμα των σειρήνων της μιντιακής κουλτούρας, που υποκαθιστούν βίαια το λαϊκό με το λαϊκίστικο. Μουσική και στάση ζωής που έρχεται από το παρελθόν ; Ή από ένα όλο και πιο μακρινό μέλλον ; Η απόφαση είναι δική μας...

Το γεγονός ότι έχετε να ηχογραφήσετε στούντιο concept άλμπουμ εδώ και περίπου μια 20ετία (από τον «Αθέατο Σφυγμό» με τον Βασίλη Λέκκα, το 1997) οφείλετε στην παρακμή της ελληνικής δισκογραφίας και της όλης κατάστασης γύρω μας ή σε άλλους λόγους ;

Η έκδοση του "εντεύθεν" σηματοδοτεί μία εικοσαετία από την έκδοση concept studio album και τέτοιας μορφής έργων στην εγχώρια δισκογραφία.

Κατά το διάστημα αυτό αφιερώθηκα στην σύνθεση, παρουσίαση και ηχογράφηση συμφωνικών έργων μου ιδιαίτερα στο εξωτερικό με αιχμή δόρατος τις εκδόσεις των έργων μου "Η Λειτουργία του Ορφέα" (The Liturgy of Orpheus) και "Σχήματα σε Κίνηση" (Shapes in Motion) από την διεθνή εταιρεία κλασικής μουσικής naxos σε παγκόσμια διανομή. Πρόσφατα επανακυκλοφόρησε στην εγχώρια αγορά από τη feelgood records η όπερα μου "Ερωτόκριτος και Αρετή" που ηχογραφήθηκε με τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής Ορχήστρας των Βρυξελλών και της Φλαμανδικής Χορωδίας της Ραδιοφωνίας του Βελγίου υπό τη διεύθυνση του Michel Tilkin.

Αναφέρετε τον "Αθέατο Σφυγμό" και σας συμπληρώνω τις εκδόσεις των έργων μου "Ο Ταχύτατος Λούης" και "Το Τραγούδι του Αχιλλέα" κατά το διάστημα της τελευταίας δεκαετίας, όμως και τις τρεις αυτές εκδόσεις θεωρώ ότι εντάσσονται σε μία άλλη φιλοσοφία. Το "εντεύθεν" ως μία σειρά τραγουδιών με θεματικό άξονα αποτελεί για εμένα μία απόμακρη συνέχεια της "Θητείας" και της νεότητας μας όχι σαν ανάμνηση αλλά σαν θέση.

Από την τελευταία αυτή στούντιο δουλειά σας, το 1997, πάνω σε καινούργια τραγούδια, τι νοιώθετε να έχει αλλάξει στην μουσική και στο ενδιαφέρον του κόσμου γι’ αυτή ; Άλλωστε υπάρχει σχετική αναφορά στο πρώτο σας τραγούδι του νέου άλμπουμ «Ότι Αλλάζει Να Τ’ Αντέξεις»…

Μέσα στο "εντεύθεν" υπάρχει μία συνεχής ανάρρωση έστω και αν αυτή φέρνει πολλές φορές δάκρυα, που αναπτερώνει αυτά που πρέπει να αγαπηθούν μέσα σε μία ακλόνητη ενότητα. Η φυγή πλέον έχει το μόνιμο ταίρι της που είναι η επιστροφή. Άλλωστε μετά το "'Ο,τι Αλλάζει να τ' Αντέξεις" στο δίσκο ακολουθεί το ορχηστρικό "Ο Χορός της Λοτταρίας" και μετά από αυτό "Το Εθνολύσεως Αποδημία".

Τώρα ως προς τι έχει αλλάξει στο ενδιαφέρον του κόσμου γενικά νομίζω αρχίζει να έχει μία αποστροφή το κοινό στις πρόχειρες μουσικές κατασκευές τραγουδιών που αν μη τι άλλο παραπλανούν την ανάγκη του για γνώση, παρηγοριά και ανάταση μέσα από την μουσική.

Ποιο είναι το ιστορικό του «Εντεύθεν» ; Σε τι περίοδο ηχογραφήθηκε και κάτω από ποιες συνθήκες γύρω σας ; Περιέχει αποκλειστικά καινούργια τραγούδια ή και παλιότερο

 υλικό ;

Το "εντεύθεν" περιέχει μελωδίες που συνέλαβα στα νεανικά μου χρόνια, με άλλες που επεξεργάστηκα καιρό και άλλες που ολοκλήρωσα στις αρχές του 2015, οπότε και αισθάνθηκα ότι το έργο είχε ολοκληρωθεί και αποτελούσε τη συνολική πρόταση που ήθελα να καταθέσω. Το υλικό μου το επεξεργάζομαι συχνά και για καιρό. Υπάρχουν τραγούδια στο εντεύθεν που δοκιμάστηκαν σε συναυλίες και εκπομπές πριν να κυκλοφορήσουν και δεθούν σε ένα έργο. Ο τίτλος είναι "εντεύθεν" που σημαίνει "από εδώ" και αυτή η χρονική περίοδος του ανήκει. 

Ποια είναι η ιστορία του τραγουδιού «Η Λυπημένη» ; Πώς έφθασε στα χέρια σας ; Ποια είναι η πορεία του στο χρόνο ;

Το ποίημα "Η Λυπημένη" του Γιώργου Σεφέρη μου το είχε δώσει ο πατέρας μου - είχε την πρώτη έκδοση από την συλλογή του ποιητή "Η Στροφή"- ο οποίος ήταν φίλος με τον ποιητή. Είχαν γνωριστεί στην Αίγυπτο όπου είχε καταφύγει με την τότε κυβέρνηση και είχε παρακολουθήσει ο πατέρας μου την περίφημη διάλεξη του Σεφέρη για τον Μακρυγιάννη και τον Ερωτόκριτο του Κορνάρου. Πάνω σε αυτό εργάστηκα και ολοκλήρωσα το πρώτο μελωδικό σχεδίασμα σε ηλικία 19-20 ετών. Στη συνέχεια το συμπεριέλαβα στα ανέκδοτα μου έργα, ενώ την τελική του ενορχηστρωτική μορφή πήρε το 2012 και αποτέλεσε μέρος του έργου "Μνήμη Ελευθερίας" το οποίο συνέθεσα επί τη ευκαιρία των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση των νήσων του Αιγαίου, της Ηπείρου και της Μακεδονίας.

Το ενέταξα στο "εντεύθεν" ως το τελικό κομμάτι του έργου, σημειώνοντας εδώ το τελευταίο τετράστιχο του ποιήματος "...μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός δε βόγκηξε κι εγίνη το νόημα που στον κόσμο δίνει έναστρος ουρανός".

Πώς νοιώθετε που συνεργαστήκατε και πάλι με τον Γιώργο Νταλάρα μετά από χρόνια σε μια κρίσιμη καμπή για την πορεία του και συγκεκριμένα το 1979 που κάνατε μαζί το «Σεργιάνι στον Κόσμο» ένα δίσκο ορόσημο στην πορεία και των δύο ;

Είναι σπουδαίος ερμηνευτής, έχει εντρυφήσει πάνω στα μουσικά μου έργα αρκετά και γι' αυτό προσδίδει στην απόδοση τις λεπτομέρειες που απαιτούνται.

Το «Σεργιάνι στον Κόσμο» τι ιστορικό έχει πίσω του και  τι  παρέμβαση είχε στο καιρό του καθώς το 1979 ήταν μια χρονιά ορόσημο καθώς τελείωνε η εποχή της μεταπολίτευσης, η πολιτική έμπαινε σε άλλη προοπτική με την απήχηση του Ανδρέα Παπανδρέου, όλα άλλαζαν γύρω μας, ακόμη και το ποδόσφαιρο τη χρονιά αυτή έγινε επαγγελματικό. Εσεις πώς το βιώνατε αυτό και το εκφράσατε με το δίσκο αυτό και πώς ήταν η επιβίωση σας στα χρόνια του «επαγγελματισμού» με ότι σημαίνει αυτό από το ’80 έως σήμερα ;

Το "Σεργιάνι στον Κόσμο" είναι μια σειρά τραγουδιών με ισχυρό θεματικό άξονα που υπενθυμίζει την υποχρέωσή μας να αναλογιστούμε δίχως υπερβάσεις που κινείται το "δοκούν" και ποια είναι η παρέμβαση της τέχνης στα επίπεδα της πολιτικής, με την ευρεία έννοια όμως της λέξης πολιτική.

Έχω και εγώ την εντύπωση ότι  τότε δεν έγιναν οι σημαντικές κινήσεις που είχε ανάγκη η χώρα. Οι μεταρρυθμίσεις εξελίχθηκαν σε μία ατμόσφαιρα αντεγκλήσεων και όπως είναι φυσικό δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Το "Σεργιάνι στον Κόσμο" είχε βέβαια προηγηθεί των γεγονότων όπως και ο "Θεσσαλικός Κύκλος" που δέκα χρόνια νωρίτερα αφορούσε στα δίκαια της αγροτικής ελληνικής κοινωνίας. Όσο αφορά εμένα, επέλεξα να μην μετέχω σε αυτό που ακολούθησε, να μη γίνω μέρος των ψευδαισθήσεων, και όσο μπορώ να ειδοποιώ μέσα από τα μουσικά μου έργα.

Πώς σχολιάζετε την αυτονόμηση του ΚΚΕ από τα πολιτικά δρώμενα ; (Θυμάμαι κι εσείς είχατε δείξει κατά καιρούς ενωτική στάση όταν χρειάστηκε, όπως την εποχή του Κώστα Καραμανλή που τον στηρίξατε, αν και οι ρίζες σας ήταν στην αριστερά)

Το ΚΚΕ είναι όπως γνωρίζετε ιδεολογικά αυτονομημένο από τα τρέχοντα πολιτικά γεγονότα άρα και οι θέσεις του παραμένουν σταθερές στην ιδεολογία του.

Προσωπικά δεν έκρινα ποτέ τα πράγματα σε κομματικό επίπεδο και η όποια αναφορά μου στον Καραμανλή θα αφορούσε στο πρόσωπό του και όχι στην παράταξη του, όπως και έχω κάνει και άλλες φορές αναφορές σε πολιτικά ή και άλλα πρόσωπα.

Άλλωστε δεν έχω υπάρξει μέλος καμίας πολιτικής παράταξης αφού η μόνη παράταξη που θα μπορούσα να είμαι μέλος είναι αυτή που θα στόχευε στην ένωση όλου του ελληνικού κόσμου με γνώμονα τις ρεαλιστικές προσδοκίες, την αξιοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ευμάρεια και προπαντός την παιδεία και τον πολιτισμό και δεν θα λειτουργούσε με κριτήρια το πελατειακό κράτος και τα συμφέροντα των λίγων. Την ενωτική στάση επικοινώνησα και στήριξα όσες φορές η πατρίδα τη χρειάστηκε και τώρα είναι πιο σημαντική από ποτέ, εάν θέλουμε να μιλάμε για ένα μέλλον πέρα από κομματισμούς, με ομοψυχία και ισότητα των πολιτών.

Το δικό σας  πρωτοποριακό ηχόχρωμα στην μουσική (βάλατε παραδοσιακά όργανα σε λαϊκή ορχήστρα και εντάξατε την μουσική παράδοση στο λαϊκό τραγούδι) επηρέασε πολλούς νεώτερους. Ποιους θεωρείτε συνεχιστές της μουσικής σας ;

Έβαλα παραδοσιακά ελληνικά όργανα στη κλασική συμφωνική ορχήστρα, ήταν και είναι το γεωπολιτικό αποτύπωμα μου στη μουσική. Η ορχήστρα Παλίντονος αρμονία που ίδρυσα πάνω σε αυτή μου τη θέση αποτελείται από συμφωνικά και ελληνικά όργανα που ομοηχούν, δεν έχει σχέση με το λαϊκό κομφορμισμό.

Πού οφείλετε κατά τη γνώμη σας ότι δεν βγαίνουν με την ίδια συχνότητα καλλιτέχνες που ξεχωρίζουν, σε σχέση με παλιότερα;

Στην παρακμή της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας που χρειάζεται επειγόντως ανανέωση.

Κάποτε μου είπατε ότι είχατε την ατυχία να χάσετε κάποιους τραγουδιστές σας, όπως ο Νίκος Ξυλούρης και ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Τι ήταν αυτό που τον έλκυε τον Παύλο στην συνεργασία σας και στο έργο σας, ώστε σε μια εποχή που τα μουσικά σύνορα ήταν πιο ευδιάκριτα και ο δικός του τρόπος έκφρασης ήταν εντελώς αντιφατικός από το δικό σας ;

Το έργο μου αναγνωρίστηκε και για το γεγονός ότι δεν περιορίζεται από μουσικά ή γεωγραφικά σύνορα και πάντα αναζητώ και συνεργάζομαι με ερμηνευτές που έχουν τις βάσεις και τις δυνατότητες να υποστηρίξουν το έργο.

Ποιο βλέπετε να είναι το μέλλον των λαών ;

Πιστεύω πως βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της ανθρωπότητας. Θεωρώ πως η ελληνική κρίση που μας ταλαιπωρεί θα παίξει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια διαμάχη μεταξύ του κεφαλαίου και του κοινωνικού κράτους το αποτέλεσμα της οποίας θα κρίνει το ποιόν της κοινωνίας μέσα στην οποία θα μεγαλώσουν οι επόμενες γενεές.

Κάποτε είχατε προβλέψει, πολύ πριν την κρίση, το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών αλλά και την συρρίκνωση του Τύπου, με ότι αυτό σημαίνει. Τι σκέψεις κάνετε σήμερα για όλο αυτό που βιώνουμε ;

Δε θέλω να πιστέψω πως το παιχνίδι ήταν πάντα στημένο. Υπάρχει όμως το απρόβλεπτο που κρύβεται μέσα στον καθένα μας και περιμένει να το αναζητήσουμε.

WOODSTOCK του Γιάννη Αλεξίου

   WOODSTOCK 

   Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 

 Όταν συνέβη το Woodstock ήμουν μόλις 2 ετών και δύο μηνών. Ωστόσο το πνεύμα, ο συμβολισμός και η μουσική του αποδείχθηκαν από τα επιδραστικότερα πράγματα στη ζωή μου. Τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ που έγινε ποτέ, περίπου 450.000 κόσμος, αποδείχθηκαν οι καλύτεροι φίλοι μου.

 15-16-17 Αυγούστου 1969. Το ροκ στην ακμή του. Το όνειρο γιορτάζει. Η αρχή του τέλους. Η αρχή του τέλους μιας μεγάλης ιστορίας. Η τελευταία μεγάλη συνεύρεση. Έχουν γραφτεί χιλιάδες αφιερώματα για το Woodstock. Έγιναν δύο προσπάθειες στα τέλη του ’80 και αρχές ’90 για επανάληψη του. Έπεσαν στο κενό. Ήταν αυθεντικό και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Η δύναμη των λέξεων δεν είναι αρκετή εδώ για να μεταφέρει το κλίμα. Μια ολόκληρη γενιά, η τιμημένη των 60ς, η γενιά της αμφισβήτησης, η δεκαετία που η μουσική ωρίμασε και έφθασε στο ζενίθ της, η γενιά που εναντιώθηκε στον πόλεμο και τα έδωσε όλα στην τέχνη για να φέρει την ειρήνη έπρεπε να το γιορτάσει με ένα τρόπο.

 Το όνειρο του Woodstock γεννήθηκε για να καταγραφεί ως ιστορικό ντοκουμέντο μια ολόκληρη εποχή. Το μεγαλύτερο κονσέρτο στην ιστορία προσέλκυσε περίπου 500.000 ανθρώπους που περισσότερο χάρηκαν την συνεύρεση και όλα αυτά που ζούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο παρά την καταγραφή ενός μουσικού γεγονότος γιατί αυτό το έκανε η ιστορία. Πραγματικά το Woodstock σφράγισε την σύγχρονη μουσική ιστορία και όσοι το έζησαν μπορεί να μην το καλοθυμούνται αλλά η αξία γι’ αυτούς ήταν ότι ήταν εκεί. Τρεις μέρες αγάπης, ειρήνης και μουσικής. Αυτό ήταν το κοινωνικο-πολιτικό μήνυμα των νέων της εποχής.

 Στο Woodstock συγκεντρώθηκε η αφρόκρεμα της εποχής, τα καλύτερα συγκροτήματα, οι καλύτεροι μουσικοί, αλλά και εκείνοι που θα έπαιρναν την σκυτάλη στη δεκαετία του ’70, όπως οι πρωτοεμφανιζόμενοι Santana και Ten Years After. Μεγάλοι απόντες οι Doors, αποκλεισμένοι από τα συντηρητικά μέσα μετά τη δίκη του Jim Morrison για άσεμνη χειρονομία, έψαχναν την συνέχεια τους στην βόρεια Ευρώπη, οι Rolling Stones που αρνήθηκαν ακολουθώντας μια αυτόνομη μουσική πορεία, αλλά και οι Beatles που είχαν αποχαιρετήσει από το 1966 τις ζωντανές εμφανίσεις.

Επίσης απόντας ήταν ο μεγάλος Bob Dylan, κάτοικος της περιοχής του Γούντστοκ που μαζί με την γυναίκα του Σάρα Ντύλαν, μόνοι με τα δύο παιδιά τους, πριν το κονσέρτο, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί, κρατά την κιθάρα του και χαμογελώντας βγάζει το καπέλο του στους ονειροπόλους όλου του κόσμου, πριν ο ίδιος κλειστεί στον εαυτό του.

 «No Vietnamese Ever Called Me A Niger», γράφει το πανό ενός επαναστάτη Αμερικανού που αρνείται να συμμετάσχει στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Πολλοί συμπατριώτες του Ντύλαν κατέφυγαν τότε στα Μάταλα της Κρήτης δίνοντας πρώτοι ζωή στις σπηλιές δίπλα στη θάλασσα, και ακολούθησαν χίπις απ’ όλο τον κόσμο και φυσικά την Ελλάδα. Εκεί πήγε και το καλοκαίρι του ’75 και ο ίδιος ο Bob Dylan πριν γράψει το εκπληκτικό «Desire». Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ υπογράφει την άρνηση να πολεμήσει για λόγους συνειδήσεως στην Νέα Υόρκη του ’67. Το ίδιο και ο Νόρμαν Μέηλερ.

 Ο Λέοναρντ Μπερνστάιν και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ  εμφανίζονται στο Λίνκολν Σέντερ το ’68. Την ίδια χρονιά η Λιζ Τέηλορ δίνει το παρών στην πρεμιέρα του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Ρίτσαρντ Μπάρτον, «Δόκτορ Φάουστ». Ακόμη η Μελίνα Μερκούρη βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, η μοναδική ελληνική παρουσία, μέρος κι αυτή του «Woodstock Dream». Η Λωρίν Μπακόλ ντίβα του ’50 ποζάρει σαγηνευτικά ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, όπως και η Μάρλεν Ντρίντριχ δεν αφήνει  πάρτι, ακόμη η Μπριτ Έκλαντ, η Φέι Νταναγουέη, η Τζόαν Κόλλινς, όλη η λάμψη του Χόλλυγουντ στη Ν. Υόρκη και από την άλλη αιματηρές διαδηλώσεις. Ο μπλουζίστας Άλμπερτ Κινγκ κάνει μια θριαμβευτική εμφάνιση στο Filmore East, το ’68. Έπεται ο Μπι Μπι Κινγκ, ο Μπάντι Γκάι, ο Τατζ Μαχάλ που γράφουν τη δική τους παράλληλη ιστορία στο blues που φθάνει στην ακμή του στα 60ς. Η αρχή της φθοράς μιας λαμπερής εποχής που πρέπει να βάλει την σφραγίδα της με ένα τρόπο.

Οι Λέννον – ΜακΚάρτνεϊ ανακοινώνουν την ίδρυση της «Apple Records», οι Who τα σπάνε, τα acid σόου της εποχής είναι παντού και ο Φράνκ Ζάππα χειρονομεί με το μεσαίο δάκτυλό του σηκωμένο μπροστά στο κοινό, το φεστιβάλ φολκ του Νιούπορτ, η Λίντα Ρόνσταντ ένας μελαχρινός πειρασμός στην μουσική, η Ινδιάνα Μπάφι - Σαιντ Μαρί και η Τζοάν Μπαέζ φορά σορτσάκι, γνήσια εκφραστής της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της πολιτικοποιημένης εποχής. 

«Clapton is God» γράφει ένα σύνθημα σε έναν λονδρέζικο τοίχο, ενώ την ίδια εποχή μεσουρανεί ο Τζιμ Μόρισον και ο Βαν Μόρισον, αλλά και η Μέλανι, ο Τιμ Μπάκλεϊ και ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Λη Χούκερ, ο τζαζίστας Άλμπερτ Αϊλερ με την άρπα του, η Τζάνις Τζόπλιν και μια ενδιαφέρουσα παρέα ανάμεσα στο κοινό της που την αποτελούν καλόγριες. Η Τζάνις και το ποτό. «Η κόλαση» του Τζίμι Χέντριξ και οι Μπαντ στο Γούντστοκ φωτογραφίζονται σ’ ένα καροτσάκι από σούπερ

μάρκετ !   Όλοι τους στέκονται μπροστά σε ένα δώρο της θεάς φύσης. Οι χίπισες περπατούν ωραία στο δρόμο, όπου διακρίνεται το κούνημα της Ντομινίκ Ρόμπερτσον.

 Έτσι φθάνουμε στο Γούντστοκ τον Αύγουστο του ’69. Ο Τζο Κόκερ, η Τζάνις Τζόπλιν, οι Χου, ο Ραβί Σανκάρ, ο Τζώνι Γουίντερ, ο Ρίτσι Χέιβενς, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζων Φόγκερτι, η Τζοάν Μπαέζ, οι Τεν Γίαρς Άφτερ, οι Σαντάνα, Κάντρι Τζο, ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Σεμπάστιαν, οι Τζέφερσον Αιρπλέιν, o Τιμ Χάρντιν, ο Σλάι Στόουν, οι Κρόσμπι Στιλς και Νας, η Μέλανι, οι Κάντ Χιτ, οι Μπάτερφιλντ Μπλουζ Μπαντ, οι Σα Να Να, ο Τζόνι Γουίντερ, η ξανθή καλλονή Λέσκι Λοφ, ένα κομμάτι καρπούζι και ένα πανό, ο πατέρας, η μητέρα και το παιδί τους. Η ξαφνική βροχή τα έκανε όλα μούσκεμα. Αλλά ποιος νοιάζεται ; 

   

                                                                         Γιάννης Αλεξίου

 15-16-17 Αυγούστου 1969. Το ροκ στην ακμή του. Το όνειρο γιορτάζει. Η αρχή του τέλους. Η αρχή του τέλους μιας μεγάλης ιστορίας. Η τελευταία μεγάλη συνεύρεση. Έχουν γραφτεί χιλιάδες αφιερώματα για το Woodstock. Έγιναν δύο προσπάθειες στα τέλη του ’80 και αρχές ’90 για επανάληψη του. Έπεσαν στο κενό. Ήταν αυθεντικό και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Η δύναμη των λέξεων δεν είναι αρκετή εδώ για να μεταφέρει το κλίμα. Μια ολόκληρη γενιά, η τιμημένη των 60ς, η γενιά της αμφισβήτησης, η δεκαετία που η μουσική ωρίμασε και έφθασε στο ζενίθ της, η γενιά που εναντιώθηκε στον πόλεμο και τα έδωσε όλα στην τέχνη για να φέρει την ειρήνη έπρεπε να το γιορτάσει με ένα τρόπο.

 Το όνειρο του Woodstock γεννήθηκε για να καταγραφεί ως ιστορικό ντοκουμέντο μια ολόκληρη εποχή. Το μεγαλύτερο κονσέρτο στην ιστορία προσέλκυσε περίπου 500.000 ανθρώπους που περισσότερο χάρηκαν την συνεύρεση και όλα αυτά που ζούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο παρά την καταγραφή ενός μουσικού γεγονότος γιατί αυτό το έκανε η ιστορία. Πραγματικά το Woodstock σφράγισε την σύγχρονη μουσική ιστορία και όσοι το έζησαν μπορεί να μην το καλοθυμούνται αλλά η αξία γι’ αυτούς ήταν ότι ήταν εκεί. Τρεις μέρες αγάπης, ειρήνης και μουσικής. Αυτό ήταν το κοινωνικο-πολιτικό μήνυμα των νέων της εποχής.

 Στο Woodstock συγκεντρώθηκε η αφρόκρεμα της εποχής, τα καλύτερα συγκροτήματα, οι καλύτεροι μουσικοί, αλλά και εκείνοι που θα έπαιρναν την σκυτάλη στη δεκαετία του ’70, όπως οι πρωτοεμφανιζόμενοι Santana και Ten Years After. Μεγάλοι απόντες οι Doors, αποκλεισμένοι από τα συντηρητικά μέσα μετά τη δίκη του Jim Morrison για άσεμνη χειρονομία, έψαχναν την συνέχεια τους στην βόρεια Ευρώπη, οι Rolling Stones που αρνήθηκαν ακολουθώντας μια αυτόνομη μουσική πορεία, αλλά και οι Beatles που είχαν αποχαιρετήσει από το 1966 τις ζωντανές εμφανίσεις.

Επίσης απόντας ήταν ο μεγάλος Bob Dylan, κάτοικος της περιοχής του Γούντστοκ που μαζί με την γυναίκα του Σάρα Ντύλαν, μόνοι με τα δύο παιδιά τους, πριν το κονσέρτο, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί, κρατά την κιθάρα του και χαμογελώντας βγάζει το καπέλο του στους ονειροπόλους όλου του κόσμου, πριν ο ίδιος κλειστεί στον εαυτό του.

 «No Vietnamese Ever Called Me A Niger», γράφει το πανό ενός επαναστάτη Αμερικανού που αρνείται να συμμετάσχει στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Πολλοί συμπατριώτες του Ντύλαν κατέφυγαν τότε στα Μάταλα της Κρήτης δίνοντας πρώτοι ζωή στις σπηλιές δίπλα στη θάλασσα, και ακολούθησαν χίπις απ’ όλο τον κόσμο και φυσικά την Ελλάδα. Εκεί πήγε και το καλοκαίρι του ’75 και ο ίδιος ο Bob Dylan πριν γράψει το εκπληκτικό «Desire». Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ υπογράφει την άρνηση να πολεμήσει για λόγους συνειδήσεως στην Νέα Υόρκη του ’67. Το ίδιο και ο Νόρμαν Μέηλερ.

 Ο Λέοναρντ Μπερνστάιν και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ  εμφανίζονται στο Λίνκολν Σέντερ το ’68. Την ίδια χρονιά η Λιζ Τέηλορ δίνει το παρών στην πρεμιέρα του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Ρίτσαρντ Μπάρτον, «Δόκτορ Φάουστ». Ακόμη η Μελίνα Μερκούρη βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, η μοναδική ελληνική παρουσία, μέρος κι αυτή του «Woodstock Dream». Η Λωρίν Μπακόλ ντίβα του ’50 ποζάρει σαγηνευτικά ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, όπως και η Μάρλεν Ντρίντριχ δεν αφήνει  πάρτι, ακόμη η Μπριτ Έκλαντ, η Φέι Νταναγουέη, η Τζόαν Κόλλινς, όλη η λάμψη του Χόλλυγουντ στη Ν. Υόρκη και από την άλλη αιματηρές διαδηλώσεις. Ο μπλουζίστας Άλμπερτ Κινγκ κάνει μια θριαμβευτική εμφάνιση στο Filmore East, το ’68. Έπεται ο Μπι Μπι Κινγκ, ο Μπάντι Γκάι, ο Τατζ Μαχάλ που γράφουν τη δική τους παράλληλη ιστορία στο blues που φθάνει στην ακμή του στα 60ς. Η αρχή της φθοράς μιας λαμπερής εποχής που πρέπει να βάλει την σφραγίδα της με ένα τρόπο.

Οι Λέννον – ΜακΚάρτνεϊ ανακοινώνουν την ίδρυση της «Apple Records», οι Who τα σπάνε, τα acid σόου της εποχής είναι παντού και ο Φράνκ Ζάππα χειρονομεί με το μεσαίο δάκτυλό του σηκωμένο μπροστά στο κοινό, το φεστιβάλ φολκ του Νιούπορτ, η Λίντα Ρόνσταντ ένας μελαχρινός πειρασμός στην μουσική, η Ινδιάνα Μπάφι - Σαιντ Μαρί και η Τζοάν Μπαέζ φορά σορτσάκι, γνήσια εκφραστής της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της πολιτικοποιημένης εποχής. 

«Clapton is God» γράφει ένα σύνθημα σε έναν λονδρέζικο τοίχο, ενώ την ίδια εποχή μεσουρανεί ο Τζιμ Μόρισον και ο Βαν Μόρισον, αλλά και η Μέλανι, ο Τιμ Μπάκλεϊ και ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Λη Χούκερ, ο τζαζίστας Άλμπερτ Αϊλερ με την άρπα του, η Τζάνις Τζόπλιν και μια ενδιαφέρουσα παρέα ανάμεσα στο κοινό της που την αποτελούν καλόγριες. Η Τζάνις και το ποτό. «Η κόλαση» του Τζίμι Χέντριξ και οι Μπαντ στο Γούντστοκ φωτογραφίζονται σ’ ένα καροτσάκι από σούπερ

μάρκετ !   Όλοι τους στέκονται μπροστά σε ένα δώρο της θεάς φύσης. Οι χίπισες περπατούν ωραία στο δρόμο, όπου διακρίνεται το κούνημα της Ντομινίκ Ρόμπερτσον.

 Έτσι φθάνουμε στο Γούντστοκ τον Αύγουστο του ’69. Ο Τζο Κόκερ, η Τζάνις Τζόπλιν, οι Χου, ο Ραβί Σανκάρ, ο Τζώνι Γουίντερ, ο Ρίτσι Χέιβενς, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζων Φόγκερτι, η Τζοάν Μπαέζ, οι Τεν Γίαρς Άφτερ, οι Σαντάνα, Κάντρι Τζο, ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Σεμπάστιαν, οι Τζέφερσον Αιρπλέιν, o Τιμ Χάρντιν, ο Σλάι Στόουν, οι Κρόσμπι Στιλς και Νας, η Μέλανι, οι Κάντ Χιτ, οι Μπάτερφιλντ Μπλουζ Μπαντ, οι Σα Να Να, ο Τζόνι Γουίντερ, η ξανθή καλλονή Λέσκι Λοφ, ένα κομμάτι καρπούζι και ένα πανό, ο πατέρας, η μητέρα και το παιδί τους. Η ξαφνική βροχή τα έκανε όλα μούσκεμα. Αλλά ποιος νοιάζεται ; 

   

                                                                         Γιάννης Αλεξίου