Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

SOCRATES DRANK THE CONIUM του Γιάννη Αλεξίου









             SOCRATES DRANK THE CONIUM…WAITING FOR SOMETHING

 Ο πρόλογός μου στο βιβλίο της Αγγελικής Σκούρτη : "Socrates Drank the Conium - Στιγμές Ροκ Στιγμές Ζωής" (εκδόσεις Comicworld, 2013)
                          

 Του Γιάννη Αλεξίου / e-mail : johnalex@hol.gr


 Socrates Drank The Conium…Πολύ rock κατάσταση. Αυθεντικό πράγμα. Ηλεκτρισμός. Ο ήχος τους με κατάπιε από την πρώτη στιγμή. Τους πρωτοάκουσα ένα τεμπέλικο απόγευμα στο κάμπινγκ της Ραφήνας, όπου παραθέριζα με τους γονείς μου τα καλοκαίρια. Ξαπλωμένος πάνω στο κόκκινο σλίπινγκ μπανγκ μου, άκουσα τη εκφραστική φωνή του Γιάννη Πετρίδη στο «Ποπ Κλαμπ» να προαναγγέλλει το νέο δίσκο των Socrates, «Waiting for Something».
 Η πρώτη νότα του «Lady» με έκανε το δυναμώσω το Panasonic τρανζιστοράκι, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Αυτό έχει η rock μουσική, μια κα μόνο νότα της μπορεί να εισβάλλει μέσα σου, να μπει στη ψυχή σου, να σε καθορίσει. Ήταν κατακαλόκαιρο του 1980. Είχα κλείσει τα 13 μου.
Το κομμάτι που με έβαλε στη rock μουσική ήταν το «Troubled Under Foot» των Led Zeppelin. Το άκουσα από ένα ραδιοπειρατή στο ραδιόφωνο και πρόλαβα να γράψω ένα μέρος του σε κασέτα χωρίς ν' ακούσω την στιγμή εκείνη το τίτλο και το γκρουπ. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα μόλις πήρα πικ-απ το Δεκέμβρη του '78 ήταν το «Who Are You» των Who που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Την ίδια χρονιά, 1η Μαρτίου, κυκλοφόρησε το περιοδικό «Ποπ κα Ροκ» με τον Jimi Hendrix στο εξώφυλλο. Τότε όλοι περιμέναμε κάθε μήνα με αγωνία να βγει το επόμενο τεύχος που μας έβαζε όλο κα πιο βαθιά στη rock μουσική. Οι πιο ψαγμένοι διάβαζαν τον «Ήχο» του Κώστα Καββαθά που βγαίνει από το ’73 και στο γυμνάσιο έγινα φανατικός αναγνώστης του. Το Νοέμβριο του ’79 κυκλοφόρησε και η 15νθήμερη μουσική έκδοση «Μουσικό Εξπρές» (25 δρχ.) του αείμνηστου Τάσου Ψαλτάκη, μια αξιοσημείωτη προσπάθεια που στήριζε κυρίως την εγχώρια rock σκηνή, όπου μπήκαν οι Socrates εξώφυλλο τον Οκτώβριο του ’80.
 Επίσης φιγουράρησαν στο εξώφυλλο, τεύχος 13 του περιοδικού «Μουσική» τον Δεκέμβριο του ’78 (δρχ. 30) : Αντώνης Τουρκογιώργης, Γιάννης Σπάθας και μαζί τους ο μπασίστας Νίκος Πολίτης, ο πιανίστας Δημήτρης Πολύτιμος και ο ντράμερ Λεωνίδας Αλαχαδάμης. Με την σύνθεση αυτή έπαιζαν στο «Κύτταρο», το «ναό της rock», το χειμώνα του ’78 -’79. Μάλιστα εμφανιζόντουσαν καθημερινά, ολόκληρη σεζόν με γεμάτο το κλαμπ ! Οι Πέμπτες ήταν «δύσκολες». Έτσι δημιουργήθηκαν ειδικές βραδιές, οι «Blues Πέμπτες στο Κύτταρο» με οικοδεσπότες τους Socrates και εκλεκτούς καλεσμένους τους, όπως τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Πουλίκα και άλλους. 
Μόλις βγήκε το καινούργιο άλμπουμ των Socrates τον Νοέμβριο του ’80 ο Αντώνης Τουρκογιώργης, ο Γιάννης Σπάθας, ο Νίκος Αντύπας, ο Γιώργος Ζηκογιάννης και ο Παύλος Αλεξίου πόζαραν στο εξώφυλλο του «Ποπ και Ροκ». Όταν κυκλοφόρησε το «Waiting for Something» είχα καμιά 40αριά δίσκους στη δισκοθήκη μου. Ανάμεσά τους ονόματα όπως οι Doors, Rolling Stones, Who, Beatles, Rainbow, Rory Gallagher, Cream, Elvis, Frank Zappa, Canned Heat, Lynyrd Skynyrd, Janis Joplin, Lou Reed, Cockney Rebel, MC 5, Dr. Feelgood και το «Blue For You» των Status Quo που το είχα ανταλλάξει με το «Greatest Hits» των Roxy Music που δεν μου πολυάρεσε αν και ήταν δώρο του θείου μου που το κέρδισε με λαχνό σε μια ντισκοτέκ.
Δίσκο του ελληνικού rock δεν είχα έως τότε στη συλλογή μου και όταν απέκτησα το «Waiting for Something» το λάτρεψα. Ήμουν μαθητής της Πρώτης Γυμνασίου και είχα τρέλα με την μουσική. Το χαρτζιλίκι που μου έδινε με το…σταγονόμετρο ο πατέρας μου, μην και καλομάθω, και εγώ αντί για τυρόπιτα, μάζευα για να πάρω δίσκους. Τότε ο δίσκος έκανε 220 δραχμές. Το «μπόνους» μου ήταν ένα 50άρι κάθε Σάββατο. Είχα τρελαθεί να πάρω τους Socrates. Στο πρώτο διάλειμμα έκανα το σάλτο, πήδηξα τα κάγκελα και πήγα στο «La Si Do», το δισκάδικο του Παναγιώτη Τσιάπη, μια «τρύπα» τότε στην οδό Ομήρου, στη Νέα Σμύρνη, εκεί που βρίσκεται και τώρα, όμως πολύ μεγαλύτερο. Από εκεί αγόρασα το δίσκο των Socrates. Μεγάλη υπόθεση για μένα. Τότε παίζαμε πολλές φορές τους δίσκους. Ένας δίσκος που ακουγόταν δυνατά ! Τι «Lady», τι «Mr WC», τι «Endless»…Τρέλα. Είχε κι εκείνο το φανταστικό «Mountains» με το περίτεχνο παίξιμο στην κιθάρα του Γιάννη κι αυτή η φωνάρα του «power» Αντώνη, αλλά και τα τύμπανα και τα πλήκτρα…αυτό το γκρουπ διέφερε απ’ όλα που είχα στην συλλογή μου, ήταν κι Έλληνες, αλλά το παίξιμό τους ήταν ίδιο και καλύτερο από τα συγκροτήματα που γράφαμε στα σχολικά μας σακίδια και στα θρανία με μαύρο μαρκαδόρο.
 Πικ-απ δεν είχαν όλοι ακόμη τότε. Κασέτες ήταν το βασικό format. Έτσι όσοι είχαμε βινύλια τα γράφαμε στους φίλους σε κασέτα. Ακόμη και τα δισκάδικα αντέγραφαν τους δίσκους σε κασέτες, αλλά έκαναν και επιλογές που στοίχιζαν κάτι παραπάνω, γύρω στις 170 δραχμές. Ο δίσκος όμως ήταν μια εξαιρετική επιλογή δώρου ή καλύτερα ήταν άποψη να κάνεις δώρο ένα δίσκο. Έτσι λοιπόν ήθελα πολύ να μοιραστώ το «Waiting for Something» και τον δώρισα στο Νίκο Βελέντζα στο πάρτι που έκανε σπίτι του, στη γιορτή του. Μόλις είχε βγει το άλμπουμ. Εκείνος μου έγραφε κασέτες με blues, που αγαπούσε, άλμπουμ των Paul Butterfield Blues Band και το κλασικό τους «East West», Blues Project και B.B. King. Οι Socrates στα περισσότερα άλμπουμ τους περιείχαν blues στοιχεία καθώς ο Jimi Hendrix, αλλά και ο Muddy Waters καθόρισε τον ήχο τους στα πρώτα τους βήματα. Ο Σπάθας πρωτάκουσε Hendrix στο juke-box της γειτονιάς του στον Πειραιά, κι έτρεχε σπίτι να παίξει τον ήχο αυτόν στην κιθάρα του !
Από το πάρτι εκείνο έφυγα γιατί αισθάνθηκα άσχημα και μάλλον προσβεβλημένος καθώς άρχισαν να παίζουν λαϊκά τραγούδια, ενώ ακούγαμε άλλες μουσικές τότε οι περισσότεροι. Κάποια στιγμή μάλιστα ο οικοδεσπότης έβγαλε το μπουζουκάκι του που τελευταία είχε αρχίσει να μαθαίνει…Ήταν η εποχή που ο επιπτώσεις της αστυφιλίας είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στα σχολεία και στις επιλογές των σχολικών εκδρομών, ενώ αρκετοί άρχισαν να μαθαίνουν μπαγλαμαδάκι ή μπουζουκάκι αντί κιθάρας ή ντραμς που ήταν το πρώτο όργανο των περισσοτέρων έως τότε…      
 To 1981 οι Socrates κυκλοφόρησαν το καταπληκτικό άλμπουμ «Breaking Through», πάλι με τον Νίκο Αντύπα στα τύμπανα. Όταν έβγαλαν το «Plaza», το 1983, στην Αγγλία και περιόδευαν ως το συγκρότημα που άνοιγε τις συναυλίες του βρετανικού hard-rock γκρουπ UFO, στην Ελλάδα το «κακό» είχε παραγίνει με τα ελληνικά τραγούδια.
 Ένα κύμα αναβίωσης των παλιών λαϊκών τραγουδιών και ρεμπέτικων με διάφορες κομπανίες όπως η Ρεμπέτικη, η Οπισθοδρομική και φυσικά τα Παιδιά από την Πάτρα, τραγούδια που υποστήριζαν κυρίως φοιτητικοί κύκλοι, αλλά και μαθητικοί που από την επαρχία βρέθηκαν στην Αθήνα και τους έπεφταν λίγο βαριά τα ακούσματα των νέων της πόλης κι έτσι έφεραν σιγά – σιγά την ελληνική μουσική στα σχολεία και στα πάρτι.
 Τότε αντέδρασα και αποφάσισα να παρουσιάσω την ιστορία της rock μουσικής στο μάθημα των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, στην Τρίτη Γυμνασίου όπου σε μια 60άρα Maxell κασέτα έγραψα τα καλύτερα τραγούδια που είχα ακούσει και με προλόγους πριν το καθένα μίλησα στους συμμαθητές μου για την εξέλιξη του rocknroll. Διάλεξα το «Starvation» από το «Phos» του 1976, το άλμπουμ που έκαναν οι Socrates με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τραγούδι που ακούστηκε ανάμεσα στα «Purple Haze», «Locomotive Breath», «Vicious», «Satisfaction», «My Generation», «Back in the USSR», «Mr. Soft», «Love Her Madly», «Hotel California» κ.α.
Πάντα οι Socrates έχουν την ίδια θέση στην καρδιά μου, ισάξιοι, με τους Doors, τους Who, τους Stones, τους Mothers of Invention, τους Beatles, τους Jefferson Airplane, τους Country Joe and the Fish, τους Allman Brothers και όλα εκείνα τα γκρουπ που διαμόρφωσαν το rocknroll.
Το χειμώνα του ’86 είδα για πρώτη φορά live τους Socrates, με σύνθεση Τουρκογιώργης – Σπάθας – Αντύπας, έπαιζαν πια ως τρίο, και μαζί τους ο Δημήτρης Πουλικάκος και τα Αδέσποτα Σκυλιά με τη Θέκλα στα φωνητικά, στο παλιό κλαμπ «Άλσος» μέσα στο Πεδίον του Άρεως. Εκεί εμφανίστηκε αργότερα για μια σεζόν ο Τζίμης Πανούσης με την μουσική παράσταση «Ελευθερομαρία», προϊόν της κόντρας του με την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» με αφορμή το Γιώργο Νταλάρα.
Μετά από μια…σιωπή μερικών ετών ήρθε το μεγάλο ραντεβού των Socrates στον Λυκαβηττό, Τετάρτη 23 Ιουνίου 1999, στη sold-out ανεπανάληπτη αυτή βραδιά με τον Γιώργο Τρανταλίδη στα τύμπανα. Στα φωνητικά Νίκος Κουρουπάκης και Μαρκέλλα «Janis» Παναγιώτου, η οποία στη συνεχεία έγινε μέλος του γκρουπ, η πρώτη γυναίκα που μπήκε στους Socrates ! Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 7.000 δρχ. και στην προπώληση 6.000. Την κυκλοφορία του «Live in Concert 1999» (ηχογραφημένο στις τρεις συναυλίες τους την εποχή εκείνη σε : Λυκαβηττό (κυρίως) – Γιάννενα – Πετρούπολη, του πρώτου τους άλμπουμ που βγήκε σε cd, παρουσίασαν σ’ ένα ωραίο πάρτι στο μπαρ «Σταύλος» στο Θησείο. Το come back τους ήταν ένα όνειρο του αξέχαστου Τάσου Γεωργόπουλου, ιδιοκτήτη του music hall «House of Art», στην οδό Σαρρή και Σαχτούρη στου Ψυρρή, που έγινε το live στέκι τους στα αρχές των 00΄ς.
Μερικά χρόνια μετά τους κάλεσα στην μουσική παραγωγή μου «Magic Bus» στο Club 22, στη Βουλιαγμένης, όπου από τον Δεκέμβριο του 2004, έως τον Απρίλιο του 2005 μοιράστηκαν το πάλκο με τους Δημήτρη Πουλικάκο και οι Άσσοι του Καράτε Νο2 και τον Σταύρο Λογαρίδη, ταρακουνώντας την Αθήνα τις Τρίτες αργά το βράδυ. Εκεί γράφτηκε ουσιαστικά ο επίλογος του λεγόμενου Ελληνικού Rock με την μορφή που το γνωρίσαμε έως τότε. Μαζί μας ήταν και ο αείμνηστος κιθαρίστας Δήμης Παπαχρήστου.
Οι Socrates είχαν το δικό τους καμαρίνι και από εκεί πέρασαν όλοι οι παλιόφιλοί τους και συνεργάτες, όλη η Αθήνα, να τους συγχαρούν και να τα πουν μαζί τους. Μαζί με τον Γιάννη και τον Αντώνη έπαιζαν ο ο ντράμερ Μάκης Γιούλης, ο κημπορντίστας Αστέρης Παπασταματάκης και η Μαρκέλλα Παναγιώτου. 
 Με την σύνθεση αυτή το συγκρότημα, εν συνεχεία, κράτησε ζεστό το κοινό του με συναυλίες στο ατμοσφαιρικό υπόγειο rock κλαμπ «Rodeo», στην Πλατεία Βικτωρίας, και αργότερα άνοιξαν το 2007 και πάλι το ιστορικό ροκ κλαμπ «Κύτταρο», Ηπείρου κι Αχαρνών, εκεί που έγραψαν τη δική τους ιστορία στα 70΄ς…
Η ιστορία συνεχίζεται !


                                                             Γιάννης Αλεξίου  
                                                          Δημοσιογράφος, Μουσικός Συντάκτης





ΠΑΝΘΗΡΙΝΕΣ ! του Γιάννη Αλεξίου







       Του Γιάννη Αλεξίου




                                                 ΠΑΝΘΗΡΙΝΕΣ !                                            

     Εκατομμύρια πληκτρολογήσεις, αλλά και χιλιάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για τους Πάνθηρες, αλλά  σχεδόν μηδαμινές είναι οι αναφορές στις Πανθηρίνες που κι αυτές από πάντα έδιναν βροντερό παρών, χωρίς εκπτώσεις. Η θηλυκή παρουσία στον πυρήνα της ομάδας μας εισχώρησαν στον ανδροκρατούμενο χώρο της Θύρας 3, όχι σαν εκπρόσωποι του αδύνατου φύλου, αλλά γιατί το έλεγε η καρδιά τους να ακολουθούν την ομάδα, αλλά και γιατί χαίρονται τον έρωτα τους με τον Πάνθηρα μέσα από τη διαδικασία του γηπέδου, αλλά και γιατί τις μάγευε το κυανέρυθρο χρώμα, όπως κι εμάς. Ξέρετε πόσοι έρωτες γεννήθηκαν και πέθαναν στη Θύρα 3 ; Ένας μικρόκοσμος που δεν κρύβει το πάθος του χωρίς αντρική ή θηλυκή πλευρά σε μια απόδραση από την καθημερινότητα όποια κι είναι αυτή για τον καθένα μας. Εμβληματική φυσιογνωμία των Πανθηρίνων υπήρξε η γνωστή σε όλους μας Ελένη Δ. Μια κατάξανθη Πανθηρίνα με μια λεπτή φωνούλα, όμως γεμάτη νεύρο που πηγαινοερχόταν γεμάτη ανησυχία πέρα- δώθε και ήταν ικανή να ξεσηκώσει ένα ολόκληρο γήπεδο ή καλύτερα τους αντίπαλους οπαδούς με την επακόλουθη υπεράσπιση των Πανθήρων που πολλές φορές έχυσαν αίμα για πάρτι των Πανθηρίνων. Βεβαίως πέρασαν οι εποχές που έρχονται αντίπαλοι φίλαθλοι, αλλά και οι εποχές που οι Πανθηρίνες εξοργίζονταν. Η σημερινή παρουσία τους είναι πιο διακριτική, αλλά είναι πάντα εκεί.
 Στα πρώτα χρόνια από την ίδρυση των Πανθήρων το 1983, εκεί θυμάστε στο υπογειάκι απέναντι από το γήπεδο σε μια «heavy metal» τρύπα - πολύ δύσκολη για κάθε αντίπαλο οπαδό να έρθει να πάρει εισιτήριο γιατί μάλλον θα έβγαινε οριζόντια – οι Πανθηρίνες έτυχαν σε μια εποχή που στο μάτι της εξουσιαστικής αστυνομίας που επανδρωνόταν από φάτσες που μας έκαναν να σκάμε στα γέλια. Ήταν η εποχή που το φεμινιστικό κίνημα ανθούσε και οι γυναίκες διεκδικούσαν πια απροκάλυπτα τα δικαιώματά τους. Οι περισσότερες Πανθηρίνες έβρισκαν εισιτήριο εισόδου στο σκληροπυρηνικό και ανδροκρατούμενο κλαμπ μέσω της αγκαλιάς ενός Πάνθηρα. Παράλληλα στο βλέμμα της εξουσίας των γηπέδων φαίνονταν υπεράνω υποψίας. Δηλαδή ήταν αόρατες ! Το εξαιρετικό αυτό προνόμιό τους τις έκανε να βοηθούν σημαντικά στην οργάνωση της εξέδρας στη Θύρα 3 που τότε ήταν στην πλευρά του του Αγ. Ανδρέα. Αλήθεια διερωτηθήκατε ποτέ πόσες από τα κορίτσια που κρυφοκοίταζαν από τα παράθυρα του οικοτροφείου ξεροστάλιαζαν στα παράθυρα προς χάριν της Πανιωνάρας ; Θα περάσουν στο πάνθεον των αγνώστων «μαρτύρων» του Πανιωνίου ! Οι Πανθηρίνες, λοιπόν, έκρυβαν στα υπέροχα μαύρα heavy δερμάτινά τους καπνογόνα, δυναμιτάκια κι ότι άλλο απαγορευμένο είδος για κάποιους θα μπορούσε να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα της έδρας.
 Πολλοί θα θυμούνται την αγία…Αθανασία των Πανθήρων – το αγία κολλάει γιατί στη διάρκεια της δράσης της ήρθε στην επιφάνεια την εποχή εκείνη η θαυματουργή Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Η Πανθηρίνα Αθανασία ήτο ευτραφής, πρόσχαρη και δυναμική που ακολουθούσε την ομάδα ακόμη και σε εκείνα τα ολιγομελή ταξίδια στην επαρχία μες το καταχείμωνο, φαιδρών εκδρομών σε σχέση με την μαζικές εκδρομές των Πανιώνιων στη δεκαετία του ’70. Οι στάχτες της κοινωνικής ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών των δεκαετιών ’50 και ’60 είχαν βέβαια τον αντίχτυπό τους και στη δεκαετία του ’80, τότε δηλαδή που πήρε σάρκα και οστά ο όρος χούλιγκαν και στην Ελλάδα, όπου είχε πολύ πιο ισχυρό πρόσωπο και δράση απ’ ότι σήμερα. Η έδρα ήταν πιο καυτή για κάθε ομάδα, αλλά και ολόκληρη η περιοχή που έδρευε το κάθε γήπεδο.
Αύξηση των Πανθηρίνων στην εξέδρα παρατηρούνταν μέσα στο χρόνο κυρίως όταν ο Πανιώνιος γινόταν κυπελλούχος, ή της μόδας ακόμη για κάποιους που σήμερα είναι μακριά μας γιατί πέρασαν επιφανειακά την νόσο…Πανιώνιος. Αυτό όμως συνέβαινε και με περιστασιακούς Πάνθηρες που θυμηθούμε αργότερα. Αναλογικά πήγαινε δηλαδή το πράγμα. Μην ξεχνάμε επίσης ένα ανεπίσημο στατιστικό στοιχείο που δεν μπήκε σε κανενός είδους έρευνα μέχρι σήμερα, αλλά κυκλοφορεί ευρέως στην πιάτσα, ότι οι Πανθηρίνες – μέσα όλες οι γυναίκες που παρακολουθούν τον Πανιώνιο – είναι οι πιο πολυάριθμές με τις Βαζελίνες. Το πάντα ανεπίσημο ποσοστό που κατάφεραν να απορροφήσουν οι Πάνθηρες από το γενικό γυναικείο πληθυσμό του Πανιωνίου ήταν σχεδόν πάντα δυσανάλογο. Σε ένα άλλο λοιπόν ανεπίσημο γκάλοπ που έκανα όταν μου ήρθε το θέμα «Πανθηρίνες» για μια σημερινή παρουσία που ξεχωρίζει από τις άλλες, το μυαλό σχεδόν όλων πήγε στην Ελισάβετ. Την  μικροκαμωμένη δραστήρια Πανθηρίνα που θυμίζει φυσιογνωμικά την Dolores ORiordan την τραγουδίστρια των Cranberries, η οποία βοηθά ενεργά οτιδήποτε έχει σχέση με τους Πάνθηρες. Μια παρουσία με τη δική της βαρύτητα και φωνή.
Κανείς όμως δεν μπορεί να παραγνωρίσει την εμβληματική για την ευρύτερη Πανιώνια οικογένεια παρουσία της Μπόνι που βεβαίως είναι ο κρίκος των Πανθήρων με τη διοίκηση του Πανιωνίου. Και φυσικά είναι κοντά στην ομάδα σε κάθε εκδρομή.
Ας με συγχωρήσουν οι άλλες Πανθηρίνες που διεκδικούν μια γραμμή στην ιστορία των Panthers, για τις οποίες δεν ανέφερα ενδεικτικά την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο τον τίτλο της πιο αθόρυβης Πανθηρίνας πρέπει να τον πάρει δικαιωματικά η Μαρία από τους Αγ. Αναργύρους, η χεβυμεταλού, που ακολουθούσε την ομάδα μέσα – έξω παρέα με τον «άρρωστο» Πανιώνιο, πατέρα της. Μελαχροινή με μαύρα δερμάτινα από το Μοναστηράκι και μαύρες μπότες. Ήταν extreme μόνο και μόνο που ήταν οπαδός μας γέννημα – θρέμμα Αγ. Αναργύτισσα. Λόγω απόστασης μάλλον δεν ήταν κοντά σε όλες τις πανθηρένιες παρέες, όμως είχε την συμπάθεια μας. Όμως όταν μιλούσε για τον Πανιώνιο νόμιζες ότι αναφερόταν σ’ ένα επαναστατικό κίνημα. Τι απέγινε έχω κάτι χρόνια να την δω στο γήπεδο ;
 Οι σημερινές  Πανθηρίνες είναι γοητευτικές, μοδάτες, μαχητικές, διακριτικές, παρούσες.  Πάντα ήμουν ένας διακριτικός παρατηρητής τους… 


                                                        Γιάννης Αλεξίου                    

ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗ του Γιάννη Αλεξίου






ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗ
(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή της Κυριακής" στις 25/8/2013)


Του Γιάννη Αλεξίου / e-mail : johnalex@hol.gr






 Φέτος γιορτάζει 40 χρόνια στο θέατρο. Πληθωρικός και προικισμένος ηθοποιός. Βραβευμένος στον κινηματογράφο. Δηλώνει ποιητής και μεγάλος λάτρης του Χίτσκοκ. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης, μια σαρδόνια μορφή, με χαρακτηριστική φωνή, πηγαίο χιούμορ και άνεση στο παίξιμο σε όλα τα είδη θεάτρου. Γεννημένος στο  Νέο Φάληρο, την παλιά γειτονιά του Θανάση Βέγγου. Από τότε άλλαξε πολλές γειτονιές από το Χαλάνδρι στην πλατεία Αμερικής την πάλαι ποτέ πλατεία Αγάμων και από τη Νέα Σμύρνη στο Ψυχικό.
Λογοτέχνης – ηθοποιός καθώς έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και βρίσκεται πάντα με το μολύβι σε ετοιμότητα. Επίσης κατά καιρούς ανεβάζει παραστάσεις λόγου και παντομίμας στο Από Μηχανής Θέατρο του οποίου είναι ιδιοκτήτης από το ’96. Επίσης τα τελευταία χρόνια  επιμελείται μουσικά θεατρικές παραστάσεις όπως στα έργα : Λίστα Γάμου, Οι Σιδεράδες και Ο Έρωτας Δεν Δαγκώνει, παράσταση της γυναίκας του Ασπασίας Κράλλη. Η δισκοθήκη του μεγάλη. Λάτρης της κλασικής μουσικής, της τζαζ και των ρεμπέτικων. Ο μυστηριώδης ηθοποιός – γρίφος Γιώργος Βαλαβανίδης μας εξομολογείτε :


-Η μεγάλη ανατριχίλα της καριέρα σας ποια ήταν ;
«Μεγάλες ανατριχίλες της καριέρας μου ήταν η στιγμή που πρωτοβγήκα στο σανίδι κι όταν έπαιξα στην Επίδαυρο, όπου αισθάνθηκα τα πόδια μου κυριολεκτικά να λυγίζουν. Αισθάνθηκα ένα φοβερό δέος, ίσως γιατί είχα υπάρξει επί χρόνια θεατής των παραστάσεων της Επιδαύρου. Ήταν η Άλκηστις του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου και ήμουν στο χορό. Έπαιξα ξανά σαν πρωταγωνιστής πια, εξακολουθούσα να έχω το ίδιο δέος, αλλά αυτή τη φορά τα πόδια μου δεν λύγισαν».
-Ποια κομμάτια της ζωής σας θα θέλατε να συναρμολογήσετε ξανά,
 καρέ – καρέ ;
 «Κατ’ αρχάς η ζωή μου μέσα στη μήτρα της μητέρας μου. Ήταν κατοχή και πολύ φοβάμαι ο τρικυμιώδης χαρακτήρας μου δημιουργήθηκε εκεί. Πολλές φοβίες που μας ακολουθούν στη ζωή μας ξεκινούν από εκεί. Είχα συναισθήματα ή δεν είχα ; Τι εντυπώσεις είχα από τις βομβαρδισμούς που άκουγε η μητέρα μου την ώρα που ήμουν στην κοιλιά της. Η ίδια μου λέει ότι έτρεμε. Θα ήθελα πάρα πολύ να το ξέρω. Τα επόμενα καρέ θα ήταν τα πρώτα χρόνια των παιδικών μου χρόνια που μου διαφεύγουν. Έχω αναμνήσεις από δύο ετών».
-Έχετε 40 χρόνια στο θέατρο. Κατά πόσο αλλάξει η ατμόσφαιρα στο θέατρο από την εποχή που κάνατε τα πρώτα καλλιτεχνικά σκιρτήματα και αν το όραμά σας παραμένει το ίδιο μετά αυτή την πλούσια πορεία ;
«Δεν ανήκω σε αυτούς που κατηγορούν τις νέες γενιές και λένε ότι εμείς στην εποχή μας ήμασταν καλύτεροι. Κάθε γενιά έχει τα δικά της οράματα, τους δικούς της προβληματισμούς. Τα σημερινά παιδιά είναι πολύ πιο προσγειωμένα γιατί εμείς ήμασταν μαλάκες. Αφήσαμε να μας συμβούν πράγματα που δεν έπρεπε να τ’ αφήσουμε. Ίσως επειδή ήμασταν καλοπροαίρετοι, ίσως από υπερβολική καταπίεση των παλαιοτέρων. Δεν ξέρω ποιος δικαιώνεται. Η απόλυτη αυστηρότητα να κρατάς τους ανθρώπους σε απόσταση, να τους καταπιέζεις, να τους δίνεις λίγα και να τους παίρνεις πολλά, όπως έκαναν οι παλιότεροι σε μας ή να έχεις την πλήρη ελευθερία σ’ ένα κλίμα όλοι μαζί, ένα γενικό για σένα. Είναι ένα ερώτημα που απαντιέται μετά από πάρα πολλά χρόνια. Δεν έχω παίξει ποτέ το παιχνίδι της εξουσίας και ως παλιός ηθοποιός και ως θιασάρχης και ως πρωταγωνιστής και ως θεατρόνης. Ήθελα να κάνω καλό θέατρο και θέατρο για τον πολύ κόσμο όσο γίνεται με λιγότερους συμβιβασμούς. Αυτό ήταν το όραμά μου. Νομίζω ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό το έχω πετύχει. Τα αρνητικά πράγματα που έχω κάνει, όπως οι βιντεοταινίες, δεν έχουν γράψει επάνω μου. Έχω κάνει κι από δαύτες τότε που δεν είχαμε άλλη εναλλακτική λύση».
-Είχατε γενικότερα εμμονές στη ζωή σας και που σας οδήγησαν ;
«Είχα και εξακολουθώ να έχω. Κατ’ αρχάς η εμμονή μου στο παιχνίδι. Κάθε είδους παιχνίδι. Είμαι φανατικός χρήστης κομπιούτερ και αρέσκομαι στα video games. Επίσης είμαι τελειομανής στη δουλειά μου. Άλλη εμμονή μου».
-Μια άλλη πτυχή του ηθοποιού Χρήστου Βαλαβανίδη…
«Δεν ξεκίνησα για ηθοποιός. Ήμουν ένας νεαρός λογοτέχνης που σπούδαζε νομικά στη Θεσσαλονίκη και ασχολιόταν με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου με είδε σε μια παράσταση και μου δήλωσε απερίφραστα ότι πρέπει ν’ αφήσω πίσω την καριέρα του νομικού και να πάω στο θέατρο. Πράγμα σπάνιο. Είχα ένα πατέρα με ανοιχτά μυαλά. Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν με ικανοποιεί πάρα πολύ. Βασικά είμαι ποιητής. Αυτή είναι η καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Από ποιήματα όμως δεν ζει κανείς. Πρέπει να γίνει κανείς διαφημιστής, όπως πολλοί φίλοι μου ποιητές, και διαφημίζουν σοκολάτες, σερβιέτες και τσιγάρα, ή να γίνεις ηθοποιός. Διάλεξα το δεύτερο. Όπως λέει και ο  
Σεφέρης : προτιμώ μια στάλα αίμα από ένα ποτήρι μελάνι…Το γράψιμο έχει γίνει αντιστασιακή πράξη στις μέρες μας. Μας περιβάλλει αυτή  τεράστια χυδαιότητα στην οποία προσπαθούμε άνθρωποι σαν εμένα να αντισταθούμε…»
-Δείχνετε ανήσυχος τύπος. Τι σας ηρεμεί ;
«Να είμαι στο σπίτι μου και να μην κάνω τίποτα. Επειδή συνήθως κάνω πάρα πολλά, το να μην κάνω τίποτα είναι για μένα η μεγάλη απόλαυση».
-Ένα ωραίο μεγάλο και κοφτερό μαχαίρι στα χέρια σας κατά ποιού θα το στρέφατε ;
«Θα έστρεφα το μαχαίρι κατά όλων όσων κρατούν μαχαίρι».
-Στο θέατρο υπάρχει σασπένς ;
«Υπάρχει και είναι αυτό που περνάμε κάθε χρόνο : τι θα κάνω του χρόνου ; Χωρίς σασπένς δεν έχει ενδιαφέρον η ζωή. Το απρόβλεπτο είναι πάντα μέσα στη ζωή μας και την κάνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα».
-Ποια ηθοποιό λατρεύεται ;
«Τη Σίρλεϊ Μακ Λέην, μια ηθοποιός που λατρεύω. Υπήρξα ερωτευμένος μαζί της, δεν ξέρω τι άποψη έχει εκείνη γι’ αυτό, δεν της το έχω πει ακόμα, αλλά θα της το πω κάποια στιγμή».
-Το κεφάλαιο φιλία και έρωτας στη ζωή σας πώς είναι ;
«Έχει συμβεί πολλές φορές οι φιλικές σχέσεις να εξελιχθούν σε ερωτικές. Εκεί αρχίζουν τα μπερδέματα γιατί η φιλία είναι τελείως άλλο πράγμα από τον έρωτα. Η φιλία είναι πιο σταθερή. Ο έρωτας είναι παροδικός».
-Ποιοι υπήρξαν οι παιδικοί σας ήρωες ;
«Ο Λέμμυ Κόσιον στην Μάσκα. Στο σινεμά έπαιξε το ρόλο του ο Έντι Κονσταντίν. Επίσης ο Ρομπέν των Δασών, ο υπερασπιστής των φτωχών, των αδυνάτων, των γυναικών. Φοβερός».
-Ποια δολοφονία σας έχει συγκλονίσει περισσότερο ;
«Του Κέννεντι, ως προς το θράσος που είχαν οι δικαστές να βγάλουν λάδι την υπόθεση».
-Για την πολιτική ;
«Έχω μια απαξία για την πολιτική. Προτιμώ την τέχνη της υποκριτικής και όχι την τέχνη της υποκρισίας».
-Σας ευχαριστώ πολύ !
Επίσης !”



Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ του Γιάννη Αλεξίου





ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ 
με αφορμή την συναυλία της στο Ηρώδειο «Χθες Άρχισα Να Τραγουδώ» - 50 Χρόνια Μαρία Φαραντούρη
(δημοσιεύτηκε στη Βραδυνή της Κυριακής 15/9)



 Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ / e-mail : johnalex@hol.gr

                                                    

 Τραγουδίστρια διεθνούς εμβέλειας με καλλιτεχνικό όραμα, αναγνωρίσιμη φωνή και ευρύ ρεπερτόριο, βασισμένο στην ελληνική ποίηση. Ερμηνεύτρια ταυτόσημη με την καλλιτεχνική περιουσία του ελληνικού πολιτισμού. Η διαχρονική Μαρία Φαραντούρη γιορτάζει 50 χρόνια πορείας με μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου με γενικό τίτλο «Χθες Άρχισα Να Τραγουδώ» που περιλαμβάνει τις πιο σημαντικές στιγμές μιας μεγάλης καριέρας, αλλά και κάποιες ερμηνευτικές εκπλήξεις. Την συναυλία θα τιμήσει με την παρουσία του και ο μέντοράς της Μίκης Θεοδωράκης, ο δημιουργός που την έβαλε στο τραγούδι και συνέδεσε το όνομά της μαζί του στην κατά τα άλλα πλούσια σε συνεργασίες με κορυφαίους δημιουργούς, καριέρα της. Προσκαλεσμένοι της το βράδυ αυτό θα είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Έλλη Πασπαλά και η Σαβίνα Γιάννατου, ενώ θα την πλαισιώσει ορχήστρα κορυφαίων Ελλήνων μουσικών. 
Η Μαρία Φαραντούρη, η ερμηνεύτρια που έγινε οικουμενική μέσα από την ελληνικότητά της μας μιλά για το ξεκίνημά της, την Ελλάδα της κρίσης και τις προοπτικές της, με αφορμή την σημαντική αυτή συναυλία στην καριέρα της…

-50 Χρόνια Μαρία Φαραντούρη ακούγονται πολλά για το πόσο νέα είστε…
«Καθόλου δεν μ’ ενδιαφέρει. Άλλωστε ποτέ δεν έκρυψα την ημερομηνία γέννησής μου. Πενήντα χρόνια τραγούδι είναι η αλήθεια μου, είναι η ζωή μου, είναι η προίκα μου, ότι έχω ζήσει έτσι βαθύ και διαχρονικό και δεν φοβάμαι την αλήθεια. Μια εποχή που είχε βάρος ποιητικό. Η ποίηση ήταν το κλειδί για το όραμα, το κλειδί για την μαγεία και την φαντασία που είχαν οι δημιουργοί : ζωγράφοι, στιχουργοί, ποιητές, συνθέτες. Είχα την τύχη να ανοίξω τα φτερά μου κοντά τους. Αυτό σε καθορίζει, δεν μπορείς να κάνεις άλλες επιλογές από αυτό που σε χαρακτήρισε από μικρό παιδί. Αυτά τα υπέροχα τραγούδια διέδωσα στο εξωτερικό, όπως έκανα στην συνεργασία με τον Τσάρλς Λόιντ, παλιότερα με τον Τζων Γουίλιαμς στην κιθάρα ή με τον Ζούμπιν που συναντήθηκα δύο φορές και με διηύθυνε στο Μουτχάουζεν, σε ενορχήστρωση του Λέο Μπράουερ, αλλά και σε άλλες συνεργασίες που ετοιμάζω τώρα. Όλα αυτά μου δίνουν δύναμη και ενέργεια και διψάω να δείξω αυτή την παγκόσμια διάσταση του έργου μας, αλλά και της ελληνικής παράδοσης».
-Ξεκινήσατε πολύ μικρή το τραγούδι…
«Ήμουν μαθήτρια στο σχολείο ! Δεν είχα κλείσει ακόμη τα 16».
-Τι συνέβη τότε, το 1963 ; Ποια ονόματα μεσουρανούσαν και τι αισθανόσασταν εσείς ως πιτσιρίκα δίπλα σε αυτά τα «μεγαθήρια» του ελληνικού τραγουδιού ;
«Το θεωρούσα φυσικό μου. Δηλαδή είχα επίγνωση και συνείδηση τι θ’ ακολουθήσω και αυτό αισθανόμουν ότι είναι για μένα η ζωή μου και η μοίρα μου. Το ’63 ο Γρήγορης Μπιθικώτσης ήταν ήδη καταξιωμένος και τραγουδούσα μαζί του, όπως επίσης με την Σούλα Μπιρμπίλη. Σε μια άλλη περιοδεία ήταν και η Ντόρα Γιαννακοπούλου. Υπήρχαν και άλλοι νεώτεροι από μένα όπως ο Πέτρος Πανδής και η Μαρία Δημητριάδη. Το ’63 πήγαινα μαζί με τον Μάνο Λοϊζο στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής κι εκεί ειδωθήκαμε με το Σαββόπουλο μόλις κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη. Καθημερινά κάναμε πρόβες με τη χορωδία. Το Διονύση τον θυμάμαι με ακουμπισμένο το πόδι στην κουζίνα του διαμερίσματος να κάνει την πρόβα του, δεν εντάχθηκε στη χορωδία και τραγουδούσε το Ήλιε, ήλιε αρχηγέ…Εκεί στο σύλλογο με γνώρισε ο Μίκης και μου είπε «το ξέρεις ότι θα γίνεις η μούσα μου, η ιέρειά μου ;» κι εγώ απάντησα «ναι το ξέρω !». Έμεινα με τον Μίκη, αφοσιώθηκα και συνέχισα το ταξίδι ακόμη και στις δύσκολες στιγμές που απαγορεύτηκε το τραγούδι του από τη διδακτορία συνέχισα στο εξωτερικό και θα μπορούσα κι εγώ να γίνω μια διεθνής σταρ αλλά αυτό είχε σαν προϋπόθεση να αφήσω το ελληνικό τραγούδι και να κάνω καριέρα διεθνή και να τραγουδούσα τραγούδια της μόδας. Αυτό δεν με ενδιέφερε γιατί είχα την προσοχή μου στην ποίησή μας, το τραγούδι μας, με ενδιέφερε η αίσθηση της Ελλάδας, του φυσικού μου χώρου».   
-Η παγκόσμια τάση που επικρατούσε στην μουσική πόσο σας επηρέασε στο ξεκίνημά σας ;
«Ήταν οι Μπητλς, η παγκόσμια μπαλάντα, με την Τζοάν Μπαέζ τα πρώτα χρόνια και τον Μπομπ Ντύλαν και μετά τα ροκ των Ρόλλινγκ Στόουνς, στην Αμερική η υπέροχη Τζόνι Μίτσελ και η Τζάνις Τζόπλιν που έγινε το κακό…Αυτά ακούγαμε, αλλά κυρίως Μπητλς που είχα την τύχη να τους συναντήσω το 1968 όταν με πήγε ο Αλέξης Μάρδας, στενός συνεργάτης τους, στο στούντιο Apple, όπου τους συνάντησα μέσα στο στούντιο σε μια προσωπική ακρόαση. Ήταν ο Πωλ ΜακΚάρτνεϊ, η Τζων Λέννον και η Γιόκο Όνο και τους τραγούδησα ένα απόσπασμα από το Άξιον Εστί, την Μαρίνα και δύο άλλα τραγούδια με συνοδεία πιάνου του Κυριάκου Σφέτσα. Είχα πάει εκεί για να τους επηρεάσω να πουν ένα τραγούδι του Μίκη που εκείνη την εποχή ήταν στη φυλακή και στην απομόνωση, αλλά και να τους ευαισθητοποιήσω να πάνε στην Ελλάδα που ήταν η χούντα. Έτσι έκαναν οι Μπητλς το Αν Θυμηθείς τ’ Όνειρό μου του Μίκη, αλλά μετά διαλύθηκαν και δεν πρόλαβαν να το επισημοποιήσουν. Τους άρεσε πολύ η φωνή μου και μου ευχήθηκαν καλή πορεία».
-Τότε ήταν που ο Τζων Κέρρυ διαδήλωνε τότε κατά του πολέμου και τώρα σαν υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ ζητά χτύπημα στη Συρία. Πολλά άλλαξαν από τα 60’ς, όπως και πολλοί άνθρωποι που έγραψαν την ιστορία τότε. Είναι μύθος ή πραγματικότητα η δεκαετία του ’60 ;
«Ήταν η εποχή των μεγάλων ανατροπών που συνοδευόταν από μεγάλα κοντσέρτα, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, πολύ ωραία πράγματα. Έζησα μια εποχή δημιουργικής ορμής, πάρα πολύ και στην Ελλάδα. Ο πόλεμος δεν σταματάει ποτέ. Ξέρουμε όλοι τη γυμνή αλήθεια. Υπάρχει ανάγκη για να πουληθούν τα όπλα και όλα τ’ άλλα είναι δικαιολογίες και ψέματα στους λαούς. Η γενιά μου ήταν τυχερή και δεν βιώσαμε άμεσο πόλεμο στη χώρα μας, αλλά τώρα βιώνουμε ένα οικονομικό πόλεμο. Σίγουρα το πρόβλημα του διπλανού, αφορά και σένα, δεν πρέπει να βλέπει κανείς μόνο τον εαυτό του. Αυτά πάθαμε γιατί ζούσαμε τον καιρό του ευδαιμονισμού και του μειλίχιου τέρατος που λέω εγώ, να μας σκοπεύει και να λέμε ω, τι ευτυχία και ξαφνικά γίνεται αυτό το σοκ και ένα κομμάτι του κόσμου είναι τόσο απελπισμένο που άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι δεν έχουν που να ζήσουν, ε αυτό δεν μπορείς να πεις ότι το κρύβω και ας το αντιμετωπίσουν μόνοι τους. Η τέχνη αυτό δείχνει ότι κανείς δεν πρέπει να παλεύει μόνος του για ν’ αλλάξει τα πράγματα, όλοι μαζί. Ο διπλανός μας αφορά, όπως και το πρόβλημά του. Μόνοι όλοι μαζί θα βοηθήσουμε για ν΄ αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο γιατί εδώ έχεις να παλέψεις με θηρία, με αόρατους εχθρούς. Να παλέψουμε όλοι μαζί ν’ αλλάξουμε αυτό το σύστημα, να γίνει ανθρωπινότερο, όχι ο φτωχός κόσμος να την πληρώνει σε κάθε κρίση».
-Τι γνώμη έχετε για τον ΣΥΡΙΖΑ και αν πιστεύεται ότι είναι η μόνη ελπίδα της αριστεράς αυτή την στιγμή ;
«Είναι η ελπίδα με την έννοια ότι δεν έχει φθαρεί στην εξουσία, αλλά θα είναι δύσκολα και για τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το γνωρίζει ελπίζω ο Τσίπρας γιατί είναι ένας νέος πολιτικός, αλλά φαίνεται κι έξυπνος άνθρωπος. Αυτό που θέλω, όποιο κόμμα κι αν βγει στην εξουσία στις επόμενες εκλογές και πολύ πιθανόν να είναι η αριστερά, να προστατεύσουν τα ασθενέστερα στρώματα. Πρέπει να έχουν έτοιμο σχέδιο πώς θα αποκαταστήσουν τον κόσμο που δεν έχει να φάει, που δεν έχει που την κεφαλή κλείνει, είναι τεράστιο αυτό το πράγμα. Θαύματα στην εποχή μας δεν μπορούν να κάνουν. Και κάτι ακόμα : Όλος ο κόσμος ξέρει ότι είμαι αριστερή και με το ΠΑΣΟΚ αριστερή ήμουν, όμως ποτέ δεν ταυτίστηκα με το κόμμα αυτό, ποτέ».
-Σας ευχαριστώ πολύ !
«Επίσης !»


* Συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη «Χθες άρχισα να τραγουδώ», 50 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας, στο Ηρώδειο Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 9 μ.μ. Την συναυλία θα τιμήσει με την παρουσία του ο Μίκης Θεοδωράκης. Συμμετέχουν : Δ. Σαββόπουλος, Έ. Πασπαλά, Σ. Γιαννάτου.  Τιμές από 20 έως 90 ευρώ, μειωμένο 15.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΝΑ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ του Γιάννη Αλεξίου







ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΝΑ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ

(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή της Κυριακής" στις 8/9)



                                                                                                   

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ  /   e-mail : jalexiou67@gmail.com


Ποιοτικός, βραβευμένος και πληθωρικός ηθοποιός, ανήκει στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου. Ο Μηνάς Χατζησάββας είναι από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, ιδρυτής του Ελεύθερου Θεάτρου, όπου δημιουργούσε ουρές στις εκπληκτικές παραστάσεις του στο Ανοιχτό Θέατρο την περίοδο 1984-98 , με ρεπερτόριο αριστουργηματικών έργων και εξαιρετικών ερμηνειών του, σε μια περίοδο που ο κόσμος διψούσε για κάτι καινούργιο, ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν το πρότυπό του. Ηθοποιός που διατήρησε μια ποιότητα στη δουλειά του είτε αυτός ο χώρος λέγεται τηλεόραση είτε θέατρο.
Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου το 1969 και με μαθήματα  υποκριτικής στο Cours Simon στο Παρίσι, γεννήθηκε στην Άνω Νέα Σμύρνη και είναι λάτρης της κλασικής μουσικής.
Επίσης έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων: «Σπέρμα», «Η Χαμένη», «Δύο Σταγόνες Βροχή» (με το ψευδώνυμο Πρόδρομος Σαββίδης.  
Με αφορμή τον ρόλο του ως Αγαμέμνονας στην ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου, την οποία μετά την περιοδεία της ανά την Ελλάδα, παρουσιάζεται στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο, ο κορυφαίος ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας μίλησε για τη ζωή του που είναι το ίδιο το θέατρο…  

-Έχετε περισσότερα από 40 χρόνια στο θέατρο, σε μια παράλληλη πορεία με το σινεμά. Κατά πόσο αλλάξει η ατμόσφαιρα στο θέατρο από την εποχή που κάνατε τα πρώτα καλλιτεχνικά σας βήματα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και αν το όραμά σας παραμένει το ίδιο μετά αυτή την πλούσια πορεία ;
«Ζήσαμε μια σοβαροφάνεια. Έτσι φαίνονταν. Ο δάσκαλος, ο μαθητής, στις θέσεις τους. Δεν συμφωνώ και προσπαθώ να μην είμαι έτσι στους νεώτερους. Το όραμά ήταν να ανακαλύψω και να εκφραστώ, εγώ προσωπικά, με κάποια πράγματα που δεν μπορούσα εκ των πραγμάτων μόνος μου να εκφράσω. Μέσω του θεάτρου έβγαλα αυτά που ήθελα να βγάλω. Εξακολουθεί να γίνεται αυτό. Έχω καταφέρει να κοιμάμαι ήσυχος…».
-Όπως η περίφημη δουλειά που κάνατε επί σειρά ετών στο Ελεύθερο Θέατρο…
«Όσα έγιναν με αντιπροσωπεύουν και με εκφράζουν».
-To σασπένς στη ζωή σας εξιτάρει ;
«Χωρίς σασπένς δεν έχει ενδιαφέρον η ζωή. Το απρόβλεπτο είναι πάντα μέσα στη ζωή μας και την κάνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα».
-Πότε φτάνετε στα όρια σας μέσα στη δουλειά σας ;
«Σε κάθε πρεμιέρα αισθάνομαι μεγάλη ανατριχίλα. Κάθε φορά νοιώθω ότι χάνω πέντε χρόνια από τη ζωή. Σαν μεγάλη ανατριχίλα από το αποτέλεσμα ήταν με τον Ματίας Λάνχοφ και το Κρατικό Βορείου Ελλάδας στις Βάκχες στην Επίδαυρο το ’97. Αισθάνθηκα ότι έγινε κάτι συνταρακτικό, για άλλους θετικό και κατ’ άλλους αρνητικό. Ανατριχίλα ένοιωσα και όταν προχθές χάλασε κάτι πάνω στην σκηνή. Η μεγάλη ανατριχίλα συνέχεια μας ακολουθεί…».
-Η σχέση σας με το χρόνο ποια είναι ;
«Μου έρχονται κάποιες φορές καρέ – καρέ εικόνες από τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν θα’ θελα να τα ξαναζήσω. Συνήθως δεν κοιτάζω φωτογραφίες, ίσως δεν θέλω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Περισσότερο θα’ θελα να είχα σαν φιλμ είναι το μέλλον. Να δω τι θα συμβεί παρακάτω. Το παρελθόν με θλίβει πολλές φορές. Σκέπτομαι τις αγωνίες να γίνουν κάποια πράγματα. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ανατρέχω πολύ στο παρελθόν».
-Είχατε γενικότερα εμμονές στη ζωή σας και που σας οδήγησαν ;
«Το θέατρο είναι η τεράστια εμμονή μου. Και στο ρεπερτόριο είχα εμμονές, όμως προσπαθώ να τις περιορίσω τώρα τελευταία. Στο κλασικό θέατρο αισθανόμουν καλύτερα. Πάντα ήθελα και επιδιώκω να είμαι πιο ανοιχτός και πλατύς στις επιλογές μου».
-Νοιώσατε ποτέ τάσεις αυτοκαταστροφής ;
«Μακάρι να μην βγουν και άλλοι με τις δικές μου τρέλες και εμμονές». 
-Τελευταία, μεταξύ άλλων προσωπικοτήτων, αμφισβητήθηκε η αξία της Αλίκης Βουγιουκλάκης από την κριτικό Ροζίτα Σώκου. Τι λέτε ;
«Θα σας πω μόνο ότι όταν είχα δει τη Βουγιουκλάκη, ως μαθητής δημοτικού, είπα ότι αξίζει να είσαι ηθοποιός».
-Φαίνεστε ήρεμος άνθρωπος. Πότε φτάνετε στα άκρα ;
«Συνήθως φθάνω πάρα πολύ τακτικά στα άκρα, μόνο που δεν το δείχνω. Όταν το δείξω γίνεται μεγάλος πανικός, αλλά γενικώς έχω υπομονή. Δείχνω κατανόηση για τους γύρω μου κάτι που πολλές φορές μου δημιουργεί πιέσεις».
-Ονειρεύεστε ;
«Όταν βλέπω όνειρα είμαι ευχαριστημένος. Αισθάνομαι ότι ο χρόνος δεν ήταν χαμένος γιατί πάντα ένα όνειρο σε βάζει σε σκέψεις. Ένα όνειρο σου δημιουργεί μια διάθεση, καλή ή κακή, ξεκινώντας τη μέρα σου. Λειτουργεί ψυχαναλυτικά. Όταν δεν βλέπω όνειρα είναι μια περίεργη σιωπή που αρχίζει να σε ανησυχεί λιγάκι».
-Ποιοι υπήρξαν οι παιδικοί σας ήρωες ;
«Ο Τεν – Τεν ήταν ήρωάς μου καθ’ ότι γαλλικής κουλτούρας. Ακόμη ένα παιδί στη γειτονιά μου, που όλοι τον έλεγαν, ο αλήτης. Έκανε απίστευτα πράγματα. Έβριζε, έσπαγε τζάμια. Ήταν ήρωάς μου γιατί εγώ ήμουν μέσα σε μια αυλή και καθόμουν κι έβλεπα αυτόν να σπάει τζάμια. Μ’ άρεσε πολύ που μπορούσε και τα κατάφερνε…». 
-Ποια δολοφονία σας έχει συγκλονίσει περισσότερο ;
«Του Κέννεντι, αν και δεν ήταν το αθώο πρόβατο που τον σκότωσαν. Με συγκλόνισε στην εποχή της, ήμουν νέος. Δεν ήμουν τόσο πολιτικοποιημένος όπως στην εφηβεία μου. Νεώτερος ήμουν και πιο μαχητικός. Δεν είμαι απολιτίκ γιατί έχω έτσι κι αλλιώς μια αριστερή σκέψη. Κατά τ’ άλλα η χυδαιότητα γύρω μας είναι ακμαία και επικρατούσα κατάσταση πλέον στον τόπο μας».      
-Πώς είναι οι σχέσεις στη ζωή σας ;
«Οι περισσότερες σχέσεις μου, οι πιο φιλικές που κρατάνε μέχρι τώρα, ήταν προηγούμενα και ερωτικές. Δένει τους ανθρώπους ο έρωτας. Βέβαια όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, ή όταν γίνεται ο χωρισμός είναι επώδυνο πιθανόν και για τους δύο, αλλά μετά όμως κατακτιέται μια σχέση φιλίας. Αυτό μου έχει αποδείξει η ζωή».
-Σας ευχαριστώ πολύ !
«Επίσης !»

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ του Γιάννη Αλεξίου



 Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

                                                             Εικόνες της πόλης

 Παλιά γειτονιά                                                                   

 Γεννήθηκα στη βόρεια πλευρά της πόλης, στην Κηφισιά και από τριών  χρονών μέχρι σήμερα  ζω στη νότια πλευρά της, στη Νέα Σμύρνη. Ένας δρόμος μας χωρίζει από το Παλαιό Φάληρο, την παλιά Αμφιθέα, Βουρλοπόταμο την έλεγαν οι παλιοί.
Στη γειτονιά μου μέχρι τη δεκαετία του ’90 υπήρχαν μόνο μονοκατοικίες. Στο σπίτι μας είχαμε πηγάδι, περιβόλι, τριανταφυλλιές και την παλιά εκείνη στριφογυριστή σκάλα που ανέβαινες στην ταράτσα να δεις τη θάλασσα. Όλοι στη γειτονιά γνωριζόμασταν και χαιρετιόμασταν. Πιτσιρικάδες παίζαμε μπάλα στις τρεις αλάνες κι αν το παρακάναμε όλο και κάποιος έβγαινε στη βεράντα και μας φώναζε, κι ήταν αρκετό αυτό για να σταματήσει η φασαρία. Υπήρχε σεβασμός στους μεγαλύτερους κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
 Στη γειτονιά υπήρχε ακόμη παγοπώλης, παλιός τσολιάς, που έβαζε τον πάγο στην καρότσα μιας Mercedes του ’30. Άλλη συμπαθής φιγούρα της γειτονιάς ήταν ο λαχειοπώλης ο κυρ-Μανώλης που πουλούσε λαχεία καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι και με ρωτούσε όταν έβρεχε εάν έχουν βγει μηχανάκια με κουβούκλιο καθώς με έβλεπε με ένα αυτόματο και του απαντούσα «δεν υπάρχει». Περνούσε το μεσημέρι η αεροσυνοδός και όλα τα αγόρια ήμασταν καρφωμένα στα παράθυρα. Από φίλο γείτονα, γιος μεγαλογιατρού, λάτρη των τεχνολογικών εξελίξεων, άκουσα για πρώτη φορά ότι «τώρα δουλεύω από το σπίτι μου» , προχωρημένο για 70’ς και μου άρεσε πολύ.
Απέναντι ακριβώς από το σπίτι του μένει ακόμη η οικογένεια της μεγαλύτερης σοκολατοβιομηχανίας, αλλά δεν είχε τύχει να μιλήσουμε ποτέ. Μόλις χθες είπαμε μια ζεστή καλημέρα σαν παλιοί στη γειτονιά που ωστόσο άλλαξε τόσο πολύ. Μόνο οι δύο αυτές μονοκατοικίες απέμειναν. Μαζί άλλαξε και το ήθος των ανθρώπων, ευτυχώς όχι η ηθική. Λίγοι μείναμε από τότε, και δεκάρα φαίνεται να μην δίνουν οι νέοι κάτοικοι των «κουτιών» που δεν είμαι και σίγουρος από πού έχουν έρθει ακριβώς. Χάθηκε η ταυτότητα του καθενός που ήξερες ότι το σπίτι εκείνο είναι του τάδε, και το παραδίπλα του άλλου. Είχαν ονοματεπώνυμο τα σπίτια, όποιος κι αν έμενε μέσα. Τώρα τα παιδιά μπορούν να παίζουν μπάλα και να ενοχλούν χωρίς να σέβεται κανείς από αυτά τους άλλους και μάλιστα με τις ευλογίες των γονιών τους. Ακόμη μπορεί να σου πέσει κάτι κάτω και να μην το ξαναδείς ποτέ, να εξαφανιστεί βρε αδερφέ. Μπορεί να κάνεις το γύρο του τετραγώνου και να μην δεις κανένα γνωστό και να μην ακούσεις καμία καλημέρα. Και αυτό που με τρελαίνει είναι ότι δεν πέρασαν και τόσο χρόνια, ρε γ….