Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

80s LIVE ! Η συναυλία της εφηβείας μας ! Του Γιάννη Αλεξίου



                                80s LIVE ! Η συναυλία της εφηβείας μας !

              No Man's Land - Cpt. Nefos - Libido Blume - Χωρίς Περιδέραιο 





 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


 Η ηρωική εποχή των ελληνικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του '80 αναβίωσε στην συναυλία που διοργάνωσε το Vinyl is back το Σαββατόβραδο της 12ης Δεκεμβρίου στο upstage του Cine Κεραμεικού που γέμισε από 700 και πλέον άτομα. Οι No Man's Land, Cpt. Νέφος, Libido Blume και Χωρίς Περιδέραιο κατάφεραν 30 και πλέον χρόνια από την δύσκολη εκείνη εποχή που έβγαλαν τους πρώτους και μοναδικούς δίσκους τους με πολλές δυσκολίες και βερεσέ σε ζόρικα στούντιο, την εποχή που έπαιζαν σε μουσικά πρωινά και έδιναν συναυλίες κάτω από άθλιες ηχητικές εγκαταστάσεις σε γήπεδα μπάσκετ ή μπροστά σε 50-100 άτομα που στριμώχνονταν να τους δουν στον κλαμπάκι "Πήγασος" στα Εξάρχεια, σημείο αναφοράς της εποχής αυτής, να μαζέψουν τόσο κόσμο και να παίξουν μπροστά σε τόσο κοινό στον Κεραμεικό ! Ο χρόνος αποδείχθηκε σύμμαχος τους και η μεγάλη αξία των συγκροτημάτων αυτών, αλλά και των μουσικών τους αποδείχθηκε διαχρονική και τους επιβράβευσε με τον καλύτερο τρόπο. Και δεν ήρθαν να τους δουν μόνο οι 50άρηδες και οι 55 άρηδες της εποχής τους, αλλά και πολλοί νεώτεροι που είχαν ακούσει γι' αυτούς, αλλά έχουν και τους σπάνιους δίσκους τους σήμερα. Πριν ανεβώ επάνω είδα σε ένα πάγκο το τρίτο δίσκο των Libido Blume "Liquid Situation" να πωλείτε 59 ευρώ !


Όλη αυτή η παλιοπαρέα από το παρελθόν των Μπογιατζή, Αθανασιάδη, Ντρενογιάννη, Τρυφερούλη, Μπουρούσα, Χαμπίμπη, Παπαγεωργιάδη, Εύης Χασσαπίδη, Νίκου Αγγελή, Λούη Κοντούλη (από τους Stress), Πετρονικολός και δεν συμμαζεύεται ξανάσμιξε κι απέδειξε ότι έχει και παρών και μέλλον καθώς η ιστορία τους συνεχίζεται μέσα από νέες ηχογραφήσεις, νέους δίσκους, νέες συνεργασίες. Γνήσιο δείγμα αυτού ο μεστός ψυχεδελικός ήχος των No Man's Land που ανέβηκαν πρώτοι στην σκηνή κι έπαιξαν από το "Following Your Down" από το "Zailon" του 1988 έως το "Writers Have No Real Life" από το lp τους του 2008 και το "1" από τον επερχόμενο δίσκο τους, ενώ μας χάρισαν και μια μοναδική διασκευή του "Set The Controls For The Heart Of The Sun" των επιδραστικών Pink Floyd ! Έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 4 άλμπουμ από το 2008 και πάνε για το πέμπτο. Ωραία μπάντα, ποιοτική, υπό την καθοδήγηση του κιθαρίστα και τραγουδιστή Βασίλη Αθανασιάδη που κάλεσε στην συναυλία και δύο ιδρυτικά μέλη των No Man's Land, την τραγουδίστρια Εύη Χασσαπίδη (των Echo Tattoo) που έβαλε τη δική της πινελιά στην συναυλία και τον μπασίστα Γιώργο Παπαγεωργιάδη, που έπαιξε τώρα δεύτερη κιθάρα. Εμφανίστηκαν με τύμπανα και κρουστά σε πλήρη δράση !
Τα ωραία πράγματα και οι συγκινήσεις συνεχίστηκαν και στην εμφάνιση μέσα σε επευφημίες των Libido Blume και Cpt. Νέφος, δύο γκρουπ σε ένα εκείνο το βράδυ, υπό την καθοδήγηση του μπασίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Άκη Μπογιατζή που έχει αφήσει το στίγμα του χρόνια τώρα με τους Sigmatropic, ένα σχήμα που έχει απήχηση και στο εξωτερικό. Τους Cpt. Νέφος που είχα δει κάποτε σε συναυλία στη Ν. Σμύρνη ήταν γέννημα - θρέμμα του απειλητικού νέφους που είχε εγκατασταθεί στην ανατολή των 80ς στον αττικό ουρανό κι έδωσε το όνομά του στο ευαισθητοποιημένο με το περιβάλλον αυτό γκρουπ.
Ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να χορεύει και να τραγουδά τα κομμάτια τους μετά την εισαγωγή με το "Cadillac Dreams" των Libido Blume και "Angels In Disguise" των Cpt. Νέφος. Όταν έφθασαν στο όγδοο και ένατο κομμάτι τους, το ομώνυμο από το πρώτο άλμπουμ των Libido Blume "Colours Melting" και το "In My Room" από τον ίδιο δίσκο τους, ήταν σίγουρο το encore καθώς η ανδρεναλίνη και το libido είχε ανέβει ! Οι Libido Blume έχουν βγάλει τρία άλμπουμ συνολικά την περίοδο 1986-88 ; Ένα κράμα rock, pop, new wave αντιπροσωπευτικού του ήχου της εποχής εκείνης των 80ς με τρεις κιθαρίστες (Ντρενογιάννης, Χαμπίμπης, Μανής), δύο ντράμερ (Μπουρούσας - Τρυφερούλης), τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο (Κάτσαρης) έδωσαν ρέστα.


Στο ρεπερτόριό τους είχαν και τραγούδια των Cpt. Νέφος του σχήματος που προηγήθηκε χρονικά των Libido Blume με το μοναδικό δίσκο τους "Silence Interrupted" το 1984 στην θρυλική Creep Records του Μπάμπη Δαλίδη, μέλους των Villa 21, τους όποιους είχα καλέσει να παίξουν στην συναυλία αυτή, αλλά προς τιμή τους τους δεν το έκαναν καθώς θεωρούν αναντικατάστατο τον τραγουδιστή τους Κώστα Ποθουλάκη που πέθανε μόλις σε ηλικία 21 ετών. Μια καθαρά new wave μπάντα, από τις πιο καλές των 80ς και τις πιο δραστήριες. Έπαιξαν δύο ακόμη κομμάτια των Cpt. Νέφος : "Evil Dance" και "Love Dream" και ξαναβγήκαν στην σκηνή και το χάρηκαν όλοι !
Η βραδιά κυλούσε όμορφα με τις μπύρες να στριμώχνονται στο τάσια που ήταν στο χώρο και ο κόσμος να ροκάρει, ενώ ο ήχος ήταν απίθανα καλός, ακούγονταν καθαρά όλα τα όργανα και οι φωνές και έπαιρνε την εκδίκησή του από τα "πέτρινα χρόνια" των κακών μηχανημάτων στα 80ς που στήνονταν πρόχειρα στην συναυλίες τότε...!


Η ώρα των Χωρίς Περιδέραιο ήταν στην κορύφωση της βραδιάς από κέφι. Ο ήχος τους είναι new wave και post punk με σουρεαλιστικό στίχο και dream punk μουσική με απαγγελία - τραγούδι από τον Νίκο Αγγελή πιανίστα και καθοδηγητή του γκρουπ εξ αρχής, δύο συνθεσάιζερ (Αγγελής) και το νεώτερο μέλος Λία Μιχαηλίδου και το επίσης ιδρυτικό μέλος ο κιθαρίστας Παντελής Πετρονικολός. Έχουν κυκλοφορήσει το δίσκο "Χορός Για Μουσική" (1985) που έχει επανεκδοθεί κι είναι εξαντλημένος τώρα και το σινγκλάκι "Άνωση" (1983). Γκρουπ με φανατικό κοινό, πιο punk που στο τρίτο κομμάτι "Βότκα" τα έριξε φωνάζοντας "Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι" ! Η χαρακτηριστική φωνή του Αγγελή που έσμιξε με τον grande καλεσμένο τους Λούη Κοντούλη (κιθάρα, φωνή) ο θρυλικός leader του punk-rock γκρουπ Stress, σε κομμάτια όπως "Γυμνή Γέφυρα", "Όμορφες Μέρες στη Λέρο", "Έγχρωμη Γρίπη", "Duran Duran", "Τα Άλογα Των Πόθων Μας", "Δεν Είδα Αίμα Να Κυλά", "To Αίμα Δεν Γίνεται Νερό", "Στο Διάστημα"...Πραγματικά διαστημική συναυλία που έγραψε !
Όλα τα μέλη των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και έδειξαν με τον τρόπο τους πόσο έντονα το ζούσαν στην σκηνή ! Μια συναυλία με πολύ ηλεκτρισμό και ενέργεια που δικαιολόγησε απόλυτα τον τίτλο της "80ς Live !".





























Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Ο Γιάννης Αγγελάκας στο "Αν" : "Βάλε φωτιά και καλή αντάμωση" του Γιάννη Αλεξίου









 Ο Γιάννης Αγγελάκας στο "Αν"  : Βάλε φωτιά και καλή αντάμωση !


Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


 Στις συναυλίες του Γιάννη Αγγελάκα αισθάνομαι όμορφα και οικεία γιατί εκεί μαζεύεται κόσμος από την άλλη πλευρά, όχι από αυτή που τρώμε στην μάπα καθημερινά και μας χαλάει την αισθητική, όλους εμάς που αγαπάμε την ροκ μουσική και τους εκφραστές της. Εννοώ τους νεοέλληνες που εύστοχα χαρακτήρισε ο Μάκης Μηλάτος σε μια πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή του ότι "δεν γνωρίζουν τον Σεφέρη, αλλά ξέρουν καλά τον Σεφερλή !".
Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα ένα λαϊκό τραγούδι σε ροκ συναυλία και δεν ξενέρωσα. Ο Γιάννης Αγγελάκας είπε ένα τραγούδι του Τσιτσάνη σε τόσο ελεύθερη και ροκ απόδοση που ούτε κατάλαβα ποιο ήταν, αλλά δεν με ένοιαξε κιόλας. Το χειροκρότησα.
Η 5μελής μπάντα του που ήταν καινούργια και την σύστησε στο κοινό μετά από 5 μήνες προβών πάνω στο ρεπερτόριο αυτό και ήταν η καλύτερη από την εποχή που έπαιζε με τους Επισκέπτες, ότι καλύτερο είχε στην σόλο πορεία του μαζί επί σκηνής.
Επίσης στο "Αν", στη δεύτερη συναυλία του sold-out 3ημέρου του Γιάννη Αγγελάκα εκεί, διέκρινα την πιο ενθουσιώδη ακροάτρια με καλλιτέχνη. Είχα να δω κάτι τέτοιο από την εποχή της συναυλίας της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ολυμπιακό Στάδιο, μια κοπέλα να έχει τρελαθεί με τον Sting. Η μελαχρινή κοπέλλα στο "Αν" αριστερά και πλάγια του Αγγελάκα μπροστά στην σκηνή, δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει και να έχει τα χέρια της πάνω από το κεφάλι σε προέκταση και την κοτσίδα της να πηγαινο-έρχεται δεξιά του ώμου της.
"Κρίμα" που δεν έχουμε δεξιά κυβέρνηση να έχει ΜΑΤ και κλούβες σε απόσταση ασφαλείας από την συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα, όπως συνήθιζε να κάνει την εμφάνισή της θεωρώντας τον επικίνδυνο γιατί μαζεύει πολλούς περιθωριακούς ! Ο ίδιος ο Αγγελάκας κράτησε απόσταση από τις εναλλακτικές κυβερνήσεις όταν εκείνες τον προσέγγισαν και δεν πήγε συνειδητά με το μέρος τους καθώς η εξουσία είναι ίδια είτε είναι δεξιά είτε φορά τον αριστερό μανδύα κάτι που γνωρίζει ο ίδιος πολύ καλά.
To κλαμπ των Εξαρχείων, προπύργιο της underground ελληνικής σκηνής, "Aν", ήταν φίσκα πολύ ώρα πριν την εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα το βράδυ του Σαββάτου. Κόπηκαν 600 εισιτήρια κάθε ένα από τα τρία sold-out βράδια όπου εμφανίστηκαν μαζί του οι : Γιάννης Σαββίδης (ηλ. κιθάρα), Λαμπρινή Γρηγοριάδου (ακουστική κιθάρα), Αναστλασης Βουκυκλαράκης (ντραμς), Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα) και James Wylie (σαξόφωνο). Έπαιξαν πολλά τραγούδια από Τρύπες, αρκετά από τη σόλο πορεία του Αγγελάκα και καινούργιο υλικό που ηχογραφείτε αυτό τον καιρό και θα συνεχιστεί όλο το χειμώνα με τους νέους αυτούς μουσικούς.
Στην σκηνική παρουσία του ο Αγγελάκας έχει δικό του προσωπικό στυλ και η κίνησή του μοιάζει με καλοκουρδισμένη φιγούρα θεάτρου σκιών, Είχε πολύ κέφι και χάρηκε την συναυλία όπως και ο κόσμος που τον αποχαιρέτησε φωνάζοντας ευχαριστημένο επί ώρα το κλασικό πια "Είναι ωραία στον παράδεισο !"
Στον "Αν" έχω δει τις καλύτερες συναυλίες ; Outsiders (πρώτο τους live) μαζί με Blue Jeans, τέλη 80ς, Xaxakes (πρώτη εμφάνιση στην Αθήνα), Απροσάρμοστοι με Γιώργο Δημητριάδη στην πρώτη επέτειο από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, John Hammond, ο bluesman άνθρωπος - ορχήστρα και τώρα Γιάννης Αγγελάκας. Η ψυχή του "Αν" είναι η Εύα Κολόμβου, πρώην ντράμερ του γυναικείου σχήματος Nonmandol (με την κιθαρίστρια Άντα Λαμπάρα των Villa 21), που έφερε και το 2000 τον Αγγελάκα με τις Τρύπες στο "Αν" και βρήκε το δρόμο της στο underground αυτό υπόγειο κλαμπ των Εξαρχείων κλείνοντας την πρώτη της συναυλία εκεί και τώρα γιορτάζει 15 χρόνια πάλι με τον Αγγελάκα.
Οι στίχοι του Αγγελάκα είναι κόντρα, συνδυασμός επαναστατικού και ερωτικού στίχου, με αισιοδοξία μέσα,  Ένα "κοκτέιλ μολότοφ" δηλαδή !
..Ακούω την αγάπη...ταξιδιάρα ψυχή...σιγά μην κλάψω...από εκεί και πάνω...ο χαμένος τα παίρνει όλα...χαρούμενοι ανεβαίνουμε την γελαστή ανηφόρα...
Και στον αποχαιρετισμό της βραδιάς φώναξε ο Αγγελάκας ! "Βάλε φωτιά και καλή αντάμωση !


Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στο "Χώρα", γράφει ο Γιάννης Αλεξίου





Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου


ΟΡΘΙΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΕ το κοινό - από τις σπάνιες φορές στο θέατρο - το βράδυ της Παρασκευής τη Νένα Μεντή στο φινάλε της "Ευτυχίας Παπαγιαννόπουλου" μετά το ρεσιτάλ της, μια παράσταση που συνεχίζεται εμπλουτισμένη σε διάρκεια και πληροφορίες για 6η σεζόν. Ένας ρόλος που ταυτίστηκε μαζί του η Μεντή. Μια γυναίκα με τσαγανό, ζόρικια και πολύ άτυχη, αφού έζησε το ξεσπίτωμα ως ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ, την κατοχή του '40, τη χούντα του '67 και τις αβάστακτες απώλειες του συζύγου της, της μάνας της και της κόρης της. Οι συνήθειες του Μανέλλη, της Κοτοπούλη, του ΧΙΩΤΗ και άλλων που παρελαύνουν στη θεατρική μεταφορά της ζωής της κορυφαίας Ελληνίδας στιχουργού, που έγραψε με τόση άνεση και ψυχή τα πιο διαχρονικά κι αγαπημένα λαϊκά τραγούδια, από το "Όνειρο Απατηλό" και τις "Περασμένες μου αγάπες" έως το πλέον αντιεξουσιαστικό τραγούδι του ελληνικού ρεπερτορίου "Γύαλινος Κόσμος" που το σκίζει η φωνή του ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ !
Το είχα ξαναδεί στην 55λεπτη εκδοχή του, όταν πρωτοανέβηκε στο μικρό θέατρο "Ιλίσια" και μου είχε δώσει τότε και συνέντευξη η Μεντή. Τώρα γιγαντώνεται στο "Χώρα" στην Κυψέλη σε 90λεπτη εκδοχή.
Πήραμε μαζί μας και την πεθερά μου τη κυρία Χρύσα διαλέγοντας αυτό το έργο, καθώς τα έχει ζήσει όλα αυτά και πραγματικά χάρηκε πολύ συγκινήθηκε..Μυτιληνιά και όλοι η οικογένεια από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας..
Αν το είδατε αξίζει να το ξαναδείτε, κι αν όχι μην το χάσετε !


Η Μητέρα του Σκύλου στο Σύγχρονο Θέατρο, γράφει ο Γιάννης Αλεξίου




   
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ το θέατρο λειτουργεί και σαν εφημερίδα, προαναγγέλοντας πράγματα που απευχόμαστε βέβαια να συμβούν στην πραγματικότητα. Και μάλιστα εφημερίδας που λέει την αλήθεια, χωρίς συμφέροντα από πίσω.Όπως στην περίπτωση του συναρπαστκού έργου "Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ" του Παύλου Μάτεσι, από τα καλύτερα της σύγχρονης ελληνκής λογοτεχνίας που είδαμε στο "Σύγχρονο Θέατρο". ΦΤΩΧΕΙΑ και των γονέων στη διάρκεια της κατοχής με πρωταγωνίστρια την εκπληκτική Δήμητρα ΧΑΤΟΥΠΗ που στο έργο δηλώνει εθνικόφρων, ψηφίζει το βασιλιά και συμπαθεί τους αντάρτες ! Σπάνιο για θεατρικό έργο να έχει δεξιών φρονιμάτων πρωταγωνιστή, αυτό να λέγεται. Με αφετηρία την ζωή της στην κατοχή όπου η αβάσταχτη πείνα την οδηγεί να εκπορνευτεί προς επιβίωση. Η ιστορία της μπορεί να πει κανείς ότι είναι η ιστορία της ίδιας της Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά και ποτέ δεν ανασταίνεται.
Η Δ. Χατούπη είναι σπουδαία ηθοποιός με γερές ερμηνείες και διακρίσεις και στον κινηματογράφο, underground φυσιογνωμία, φωνητικά προσόντα, κατάλληλη σε ρετρό ρόλους και επιλεκτική στους ρόλους της (την τελευταία φορά την είδαμε στο "Περιμένοντας τον Γκοντό" με την Κ. Γέρου στο Τέχνης). Έχει πολύ δυνατές στιγμές σε μια παράλληλη βιογραφική της εξέλιξη του έργου επί σκηνής με την εξαιρετική πιτσιρίκα Μαριαλένα ΡΟΖΑΚΗ να την υποδύεται σε νεαρή ηλικία και μετά), ενώ η σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη είναι για χεροκρότημα. Εξαρετκή και η καταξιωμένη πια ΜΑΡΙΛΙΤΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ. Δυόμση ώρες έργο που μας βάζει στο τι μας περιμένει ...Αξίζει να το δείτε, παίζεται γα δεύτερη σεζόν.
                                                                              Γιάννης Αλεξίου



Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

5 βινυλιάδες συζητούν στο δισκάδικο «Underflow» - Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου






        5 βινυλιάδες συζητούν στο δισκάδικο «Underflow»







     ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΣΚΑΔΙΚΟ UNDERFLOW



   Γ. Αλεξίου - Κανέλλος Τερζής - Γιάννης Πάλλας (πίσω)


Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Πέντε βινυλιάδες πιάσαμε συζήτηση στο καινούργιο δισκάδικο «Underflow» όπως γινόταν παλιά στα δισκάδικα και άναβε η συζήτηση με το παραμικρό,  σε αυτό τον προσεγμένο χώρο που είναι κάτι…πέρα από δισκάδικο και θα το διαπιστώσετε μόλις το επισκεφτείτε, υπάρχει στη μέση ένα καθιστικό όπου μπορείς να κάτσεις να τα πεις. Έτσι λοιπόν το καταραμένο απόγευμα που ο Ολάντ επισκέφτηκε την Αθήνα που είχε πάθει έμφραγμα από το μποτιλιάρισμα εμείς πιάσαμε κουβεντούλα που ξεκίνησε από τον Πασχάλη και τον Μίκη Θεοδωράκη κι έφτασε στους Anti Troppau Council ! Στο χώρο αυτό που άνοιξε φέτος το καλοκαίρι ο Βασίλης Φιλιππακόπουλος  με την πολύτιμη βοήθεια του Κανέλλου Τερζή, όλα μπορούν να συμβούν. Από performance και live μουσικές στο υπόγειο με τις μαξιλάρες και το stage, εκθέσεις φωτογραφίας και εικαστικών. Στον κυρίως χώρο, στο ισόγειο, υπάρχουν  βινύλια και επιλεκτικά cd με άλλες μουσικές, ψαγμένες αλλά και κλασικές στο είδος τους. Ως επί το πλείστον καινούργιες κυκλοφορίες και επανεκδόσεις σε σφραγισμένα βινύλια μέσα σε ένα ωραίο περιβάλλον φτιαγμένο με μεράκι, ατμοσφαιρικό, στα χρώματα της πόλης, ένα σύγχρονο δισκάδικο που είναι ταυτόχρονα και γκαλερί. Αυτό τον καιρό φιλοξενεί την έκθεση του καινοτόμου φωτογράφου Τάσου Βρεττού με τίτλο «Εμφιαλώσεις revisited».  Δίπλα από το καθιστικό υπάρχει ένα μικρό μπαράκι για το ποτό ή τον καφέ σου κι όλα αυτά από το πρωί έως τις 9 το βράδυ, αυστηρά, καθώς «υπάρχει ζωή και μετά το δισκάδικο», όπως μας είπε ο Βασίλης.  Όταν λοιπόν καθίσαμε να τα πούμε έπεσε στο τραπέζι το όνομα του Πασχάλη !  Δεν ξέρω από πού, αλλά κάπως έτσι ξεκινούν οι συζητήσεις στα δισκάδικα…


ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΖΙΡΙΤΑΣ (Μουσικoκριτικός/συγγραφέας, μουσικός)  : «Φωνάρα ο Πασχάλης ! Πριν δύο χρόνια στο Gagarin έβγαλε πρόγραμμα τρεις ώρες, με μπάντα και ήταν άψογος ! Ρε συ, ο Πασχάλης ήταν true, έμεινε πιστός στην ποπ, δεν το γύρισε ποτέ !».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΛΑΣ (Ιδιοκτήτης της ανεξάρτητης εταιρίας βινυλίων Recordisc)  : «Εγώ είχα πάρει τον πρώτο δίσκο των Μουσικών Ταξιαρχιών μόλις βγήκε !»
ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΤΕΡΖΗΣ (Μουσικός συντάκτης του “Ήχος εικόνα», πρώην ιδιοκτήτης του δισκάδικου «Minstrel») : «Καλά αυτό ήταν τομή !»
Γ. Π. «Το Παιδί του Σωλήνα, Disco Tsoutsouni, Ένα Τραγούδι για τα Καλάβρυτα, μια διασκευή του Τεκέ..»
ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΤΕΡΖΗΣ : «Παίζω ροκιές και κάποια στιγμή βάζω Τέρη Χρυσό, το Τάκα Τάκα Τα κι έγινε της πιπίτσας !»
Σ.Τ. «Είναι πολύ ωραία η εκτέλεση, απ’ αυτόν»
Κ.Τ. «Εξαιρετική !»
Γ.Π. «Όπως επίσης παράλληλα με το πολιτικό τραγούδι, άκουγα τους δίσκους της μάνας μου : Αζναβούρ, France Gall : Poupe de cire pupe de son …σπάω πλάκα»
Σ.Τ. : «Ο Γάλλος ο οποίος στη δεκαετία του ’70 έκανε art rock δεν έφτυνε το τραγούδι της πατρίδας του. Είναι γελοιότητα αυτό που έχουμε πάθει εμείς»
Γ.Π. : «Θα σου πω τι έχω πάθει. Είχε ο πατέρας μου όταν ήμουν πιτσιρικάς τα Θαλασσινά Φεγγάρια του Μίκη Θεοδωράκη.  Όπως και το Canto General. Και τα άκουγα 8 ώρες την ημέρα. Τώρα δεν…».
Σ.Τ. : «Το Άξιον Εστί είναι άλλο έργο, έχει οντότητα. Είναι λακωνικό».
Γ.Π. «Έχω την εντύπωση ότι στη δεύτερη πλευρά του δίσκου Θαλασσινά Φεγγάρια είναι το Μαουντχάουζεν. Μου έχει κολλήσει αυτό από τότε. Μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν ξέρω το έχετε ακούσει ;»
Σ.Τ. : «Τον Επιτάφιο το βγάζει πρώτα σε μικρό δισκάκι και μετά το ξαναβγάζει σε μεγάλο με τον Επιτάφιο στην πρώτη πλευρά και στην άλλη όλα τα σιγκλάκια της πρώτης περιόδου»
Γ.Π. «Πρόσεξε τώρα. Πολιτικό τραγούδι. Νίκος Μαμαγκάκης. Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Το είχε φέρει το ’74 ο πατέρας μου, μαζί με τον Μικρό Πρίγκιπα στα γαλλικά από την ελληνική Minos. Τότε τι έλεγα ; Ότι ο Μαμαγκάκης αντιγράφει το Θεοδωράκη…ήμουν τότε 8 χρονών. Επειδή τότε γρατζουνούσε ο δίσκος, είχαμε ένα ηλεκτρόφωνο, τους δίσκους τους έσπαγα, τους έβαζα χωρίς θήκες,  τον ξαναπήρα το δίσκο (εν. Ελεύθεροι Πολιορκημένοι), γ… τους δίσκους !».   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ (Μουσικός δημοσιογράφος του «Ήχος Εικόνα», «Κόκκινη Καρφίτσα της Αυγής», συνδιοργανωτής του Vinyl is back, συγγραφέας του «Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια)  : «Τι δίσκους φέρνεις με την εταιρία σου την Recordisc
Γ. Π. : «Avantgarde, ethnic, latin…σε γνωρίζω φατσικά από την τλεόραση, ενδεχομένως από δισκάδικα..»
Γ.Α. : «Ευχαριστώ…δηλαδή το η εταιρία σου και το Underflow καλείτε να καλύψει ένα τρομερό κενό που έχει αφήσει η ξένη μουσική και όπως σας ακούω τώρα να μιλάτε, άνθρωποι οι οποίοι υποστήριζαν μετά βδελυγμίας την ξένη μουσική έχουν πέσει στη λούμπα κι ακούν και παθιάζονται με την ελληνική μουσική. Τι πάθατε μωρέ γεράσατε ;»
-Ανοίγει ένας την πόρτα και ρωτά : έχει κανείς μια BMW εδώ
 έξω ;
 Γ.Α. : «Μακάρι να είχα, θα ήμουν πλούσιος !»
Γ.Π. : «Εγώ αν είχα λεφτά θα ήθελα Mercedes…!»
Γ.Α. : «Μισό λεπτό, ενώ λοιπόν ακούγατε φανατικά ξένη μουσική, τώρα έχει μπει η ελληνική μουσική στη ζωή σας. Μέσα στο άντρο της ξένης μουσικής συζητάτε για το Θεοδωράκη ; Τι σας συμβαίνει ακριβώς ; Ξέρω πολύ κόσμο που άκουγε ξένη μουσική και τώρα μαζεύουνε ελληνικούς δίσκους. Μήπως χρειάζεται ψυχανάλυση ;»

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - UNDERFLOW : «Ισορροπούμε έτσι. Είμαστε ευλογημένοι γιατί έχουμε και ανατολή και δύση μέσα μας. Μέχρι πρότινος λοιπόν πάρα πολλοί σνόμπαραν το ανατολίτικο και καλλιεργούσαν μόνο το δυτικό, οποία καταστροφή».
Σ.Τ. : «Ένας δίσκος που έχει φέρει ο Γιάννης, από τους Ιρανούς που έχουν σπουδάσει σε γαλλικά κονσερβατόρια είναι ακριβώς η σωστή απάντηση σε αυτό. Δηλαδή ναι στη δύση, αλλά η βάση είναι εδώ και θα δημιουργήσω πάνω στο δικό μου»
Β. - UNDERFLOW : «Μόλις παρέλαβα από την Αμερική, τον Α. Κωστή που το 1930 έπαιζε γαμώ τα ρεμπέτικα. Μόλις μπήκε στο ράφι. Ρεμπέτης από τους πολύ λίγους. Όπως ήταν η Μαρίκα Παπαγκίκα, που επίσης παρέλαβα από Αμερική, αλλά και η Ρίτα Αμπατζή, που επίσης μόλις έβαλα στο ράφι. Οι Αμερικάνοι εκτιμάνε τα ρεμπέτικα κι εμείς αγρόν αγοράζουμε κι ακούμε τις παπ…Δες τι έκαναν οι Αμερικάνοι για τα blues και μετά έλα να μου πεις»
Γ.Α. : «Αυτό το κενό έχει να κάνει με την αρρώστια αυτής καθαυτής της μουσικής που μόλις εξαντλήσει κανείς τα ακούσματά του είναι αδύνατον να μείνει εκεί και πάει ακόμη και σε ξένα χωράφια, δηλαδή κι εκεί που αρνιόταν να ακούσει ακούσματα, για να ικανοποιήσει το πάθος του για την μουσική και την συλλογή του ;
Σ.Τ. : «Για τις ανάγκες ενός άρθρου, άκουγα αυτή τη βδομάδα ηχογραφήσεις 1900-10, όχι λόγιας μουσικής, το ποπ της εποχής, αν μπορούμε να το πούμε έτσι κι ανακάλυψα ένα φοβερό κουαρτέτο της εποχής, τους Haydn Quartet, που το πόσταρα, εάν είδες. Της φίλης μου ο πατέρας έχει ένα φωνόγραφο κι επειδή μαζεύω πλάκες, θα πάω να τον φτιάξω και έτσι να πάω στην πηγή να ακούσω κι άλλα πράγματα…»
Β. - UNDERFLOW : «Δηλαδή αυτοί που ψάχνουν στο Αζερμπαιτζάν, στο Ουζμπεκιστάν, στο Ιράν, στο Ιράκ και στην Ελλάδα και στην Αφρική δίσκους, είναι μ…;». 
Γ.Α. : «Έφτανε η ελληνική μουσική στ’ αυτιά μας από το ραδιόφωνο ή από τους γονείς μας στα 80ς και την απορρίπταμε, γιατί ακούγαμε αυστηρά ξένη μουσική».
Σ.Τ. : «Την απορρίπταμε γιατί ήταν πιο σκληροπυρηνικά τα πλαίσια τότε, αλλά σου θυμίζω ότι απορρίπταμε και ποπ κομμάτια της εποχής. Π.χ. ένα τραγούδι των Duran Duran, το Hungry like a Wolf μου άρεσε, αλλά δεν μπορούσα να το πω, παρά μόνο στον κολλητό μου. Να το ξομολογηθώ δηλαδή. Δεν μπορούσα να το πω σε παρέα. Απεδείχθη τελικά ότι ο καθένας με τον τρόπο του, ένα κομματάκι από δω ένα κομματάκι από κει…».
Γ.Α. : «Πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψη και την εποχή. Δηλαδή και παλιότερα το ’60 και το ’70 που δεν κυκλοφορούσαν οι δίσκοι, ποιοι τους έφερναν στην Ελλάδα ; Οι πλούσιοι. Το Κολωνάκι και η Κηφισιά ταξίδευε έξω κι έφερνε εδώ Paul Butterfield Blues Band, που δεν τους είχε ακούσει κανείς εδώ. Άρα η αστική τάξη πάντα είχε το προνόμιο ακόμη και στην μουσική».
Σ.Τ. : «Ο πατέρας μου που ήταν παιδί της μετανάστευσης και δούλευε στο εργοστάσιο τότε, μέχρι Beatles και Stones είχε. Ότι άκουγε στο ραδιόφωνο, σε κάνα κλαμπάκι. Δεν ήταν σε θέση να ψάξει δίσκους, ή να παραγγείλει. Δεν ήταν το ζήτημά του να στο πω, έτσι απλά»
Γ.Α. «Στα 80ς άκουγα κλασικό rock, blues, 50s, ψυχεδέλεια, ελληνικό rock, όχι τα πανκιέ που έπαιζαν στον Πήγασο…»
Σ.Τ. : «Τον Πήγασο τον πρόλαβα στα τελευταία του, πήγα τρεις – τέσσερις φορές, δεν το πρόλαβα που γινόταν χαμός…».
Γ.Α. : «Εγώ τότε πήγαινα στα rock κλαμπ, στο Hombre, τη Rainbow, το Crazy…με λεοφωρεία έτρεχα. Δεν ήμουν τότε ούτε με τα πανκιά, ούτε με τους new wave…Το πιο new wave στέκι που είχα πάει μερικές φορές ήταν η Οκτάνα στα Εξάρχεια. Εξάρχεια πιο πολύ πήγαινα τότε στο L.A..Ο καθένας έχει ζήσει τα 80s διαφορετικά...»


Σ.Τ. : «Εγώ πήγαινα πρώτα Crazy Horse και όταν έκλεινε στις 2 πηγαίναμε Hombre !».
Κ.Τ. : «Στην είσοδο των 90ς αυτό που είχε γίνει και το κατάλαβα έχοντας το δισκάδικο (το «Minstrel» στα Μελίσσια,  από το δίσκο «Minstrel In The Gallery», εντάξει ο άνθρωπος είναι «τρελός» με τους Jethro Tull) όπου έμπαινε μέσα κάθε καρυδιάς καρύδι, και είχε γίνει στέκι, όπως καλή ώρα τώρα εδώ στο Βασίλη, ερχόταν ο κουμπάρος του κουμπάρου ω κουμπάρε που έπαιρνε ένα δίσκο. Οι πιο πολύ που έμπαιναν μέσα βλέποντας εμένα και τον αδερφό μου που τέλος πάντων είμαστε άλλου παπά ευαγγέλιο, δεν ήμασταν δηλαδή οι πωλητές μεγάλων δισκάδικων, όπως συμβαίνει κι εδώ με τον Βασίλη, είχαν αρχίσει τότε να ακούν ελληνικά…Αντύπα. Υπήρχαν λοιπόν στο μαγαζί 60 Αντύπες και 50 Κυριαζήδες που κανείς δεν τον είχε πάρει υποτίθεται για πάρτη του. Τον είχαν πάρει για τον κουμπάρο για να πιούνε κανένα ουίσκι, για τη θεία μου τη Μαριγούλα και τα τέτοια μου κουνιούνται, κανείς δεν παραδεχόταν ότι τον πήρε για πάρτη του. Αυτό προϊούσης της δεκαετίας και φτάνοντας στο 2000 κατέρρευσε πλέον σαν επιχείρημα και έγινε… γουστάρουμε αυτά. Και έβλεπες πια τελείως απενοχοποιημένα και απροκάλυπτα  το βράδυ να πηγαίνουν στο τάδε μπουζουξίδικο με τις γκόμενες !».
Γ.Α. : «Πάντα υπήρχε το εμπορικό, αλλά εμάς μας ενδιέφεραν οι άλλοι. Και ο Σαλαμπάσης στην εποχή του είχε ρεύμα, αλλά εμείς ακούγαμε άλλα…».

    Στυλιανός Τζιρίτας    

Σ.Τ. : «Σε πληροφορώ : 12ος Πίθηκος, Planet Of Zeus, Βήτα Πεις και οι 1000 Mods είναι ελληνικά συγκροτήματα, τα οποία συζητιούνται και έχουν μέχρι και graffiti στα μουσικά σχολεία ! Οι Planet Of Zeus γι’ αυτό γέμισαν το Gagarin. Την προηγούμενη βδομάδα πήγα στους Βήτα Π για να τους δω από κοντά γιατί είναι οι πλέον συμπαθείς. Ρε συ ήταν μικρά παιδιά μέσα. Ο γιός μου είδε μέσα συμμαθητές του και παιδιά από άλλα μουσικά σχολεία. Είναι 15χρονα ! Ο γιος μου έχει μπλουζάκι Planet Of Zeus ! Δεν ακούει στοουνεριές, αλλά το νοιώθουν σαν κάτι δικό τους. Θυμάμαι τους Anti Troppau Council που έπαιζαν στο Κύτταρο με Mebrains, με support τους Anti Troppau. Είχαν παίξει κλάσεις ανώτερα οι Anti Troppau».
Κ.Τ. : «Βρεθήκαμε στην Σύρο με τον Βασιλάκη το Τζαβάρα, το τραγουδιστή των Anti Troppau, που μένει εκεί, και του λέω είναι τεράστιο κεφάλαιο οι Anti Troppau…».
Σ.Τ. : «Ήταν από τους λίγους με κινησιολογία πάνω στην σκηνή, χωρίς να είναι γελοίος, όλη η μπάντα έλεγε, κι ο Ντρενογιάννης ήταν πολύς πάνω στην κίνησή του κι έκανε δουλειά στην κιθάρα κι ήταν από τους λίγους που ήξεραν εκείνη την εποχή να παίξουν κιθάρα…»
Κ.Τ. : «Λίγο brutal για τα γούστα μου, αλλά…ο Κανέλλος (εν. τον ντράμερ τους Τάκη Κανέλλο) ήταν για μένα κορυφή, κορυφή. Οι Anti Troppau Council κατά μία έννοια είναι το κορυφαίο ελληνικό γκρουπ ever. Αλλά δεν πρέπει κανείς να το κρίνει από το δίσκο που έβγαλαν σε παραγωγή του Νίκου Λώρη κι όχι δικιά μου τελικά. Είχα γράψει τότε γι’ αυτούς στον Ήχο, τότε δούλευε ο Βασίλης στο δισκάδικο Jazz Rock και μου λέει «αμάν τι έγραψες !», του λέω «σε γνώριζα ;» και συνεχίζω «τα’ γραψα γιατί κ…μ’ αυτό το πράγμα !». Τους είπα τότε να πάνε πάνω στον Νίκο Παπάζογλου (εν. στο στούντιό του το «Αγροτικόν») θα το χρηματοδοτούσα το δίσκο και θα είχα μια εποπτεία. Τους είχα δει πολλές φορές live και αγωνιούσα πως αυτό θα μεταφερόταν στο στούντιο κι ο Παπάζογλου είχε κορυφαίο στούντιο…»
Σ. Τ. : «Και ήταν πολύ καλός παραγωγός και ήταν πολύ μεγάλη μ…. που δεν αναφέρθηκε ούτε στα καλά άρθρα ότι ο Παπάζογλου ήξερε από ηχοληψία κι είχε ένα πολύ καλό στούντιο, κι όλοι λέγανε για τα τραγούδια. Ήταν και καλός ηχολήπτης και ήξερε το θέμα ήχου. Θυμίζω ότι το πρώτο Mushrooms ήταν δικό του, το οποίο είναι καρά-σπάνιο πια»
Κ.Τ. : «Μετά ήρθε ο Λώρης και ο Ντρενογιάννης είπε που να τρέχουμε στη Θεσσαλονίκη, θα το κάνουμε εδώ, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να τους αδικεί κατάφωρα. Είχε πολύ λάσπη ο ήχος. Με την κακή έννοια».
Σ.Τ. : «Ναι, με την κακή έννοια !»
Γ.Α. : «Είδες πολλά πράγματα στη ζωή δεν γίνονται από…βαρεμάρα !»

·       Το «Underflow / Record Store @ Art Gallery” βρίσκεται στην οδό Καλλιρόης 39 (Στάση μετρό Συγγρού – Φιξ) τηλ. 211-4039926. Ώρες λειτουργίας : Δευτέρα – Παρασκευή 11 π.μ. – 9 μ.μ. και Σάββατο 10 π.μ. – 4 μ.μ.











Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Σπάθας - Blues Wire - Blue Airways στο Κύτταρο / ρεπορτάζ του Γιάννη Αλεξίου






ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΘΑΣ – BLUES WIRE – ΑΚΗΣ ΤΟΥΡΓΟΓΙΩΡΓΗΣ AND BLUE AIRWAYS
Κύτταρο – Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015


                              «Οι Socrates έχουν άλλο ήθος»



Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου


 Μπαίνοντας στο καμαρίνι του Γιάννη Σπάθα, περίπου μια ώρα πριν αρχίσει η συναυλία, κάθεται δίπλα του ο Νίκος Αντύπας, ο «καλύτερος ντράμερ μας» της ένδοξης εποχής των Socrates, όπως μου είχε εκμυστηρευτεί σε μια συνέντευξή του ο Αντώνης Τουρκογιώργης. Ο Γιάννης πάντα με το χαμόγελο, την ηρεμία και την σεμνότητα που τον διακρίνει, αληθινός οικοδεσπότης. Το καμαρίνι γεμάτο κόσμο.  Φίλοι των Socrates, η Μαρκέλλα, ο Άκης, ο Μάκης, ο Λεωνίδας ενώ δίπλα στον Σπάθα κάθεται ο Ηλίας Ζάικος και τα λένε μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και πειραγμάτων. Πάντα τα καμαρίνια των Socrates ήταν ανοιχτά για τον κόσμο, και πριν και στο διάλειμμα και στο τέλος. Το θυμάμαι και από το Magic Bus που κάναμε μαζί στο "Club 22" πριν 10 χρόνια, όταν απαίτησαν το δικό τους καμαρίνι ώστε να έχουν πολύ χώρο για τους φίλους.
 «Όλοι οι Σωκρατιακοί είναι εδώ» (μια έκφραση του Αντώνη), λέω στον Αντύπα πιάνοντας κουβέντα μαζί του. «Οι Socrates έχουν άλλο ήθος !», μου απαντά. Αυτό είναι μέσα σε τέσσερις λέξεις κρύβεται όλο το νόημα του κόσμου των Socrates. Η παρέα, η φιλία, το ήθος, οι αξίες, η ίδια η συνεύρεση και η ατμόσφαιρα μιας συναυλίας τους είναι που δημιούργησαν ένα πιστό κοινό όλα αυτά τα χρόνια που τους ακολουθεί παντού, έστω και τώρα που η μοίρα κρατά μακριά το κορυφαίο συνθετικό μας δίδυμο Τουρκογιώργη – Σπάθα. «Οι Socrates όταν εμφανίστηκαν ήταν κάτι το διαφορετικό. Είμαι φίλος τους από το 1971», μου λέει ένας νέος φίλος μου, ο Χρήστος Γιαννόπουλος, ο μασέρ και φυσιοθεραπευτής των Socrates από το 2000, με τον οποίο παρακολουθήσαμε μαζί την συναυλία στο πλάι της σκηνής, γιατί στο μεταξύ στο «Κύτταρο» δεν έπεφτε καρφίτσα !

Blues Wire (παλιότερη φωτογραφία τους)

«Πίτα» το  «Κύτταρο» και ο Ηλίας Ζάικος ανεβαίνει στην σκηνή πέντε λεπτά πριν τις 11 μ.μ. και μαζί με τον μπασίστα Σωτήρη Ζήση – παλιό μέλος των Blues Wire – και την ντράμερ Νίκη Γουρζουλίδου – ναι είναι η πρώτη ντράμερ σε blues μπάντα και νέος μέλος του καυτού τρίο πλέον – πιάνουν το «Every day I have the blues» και δίνουν το στίγμα τους ! Η καλοδουλεμένη μπάντα από τη Θεσσαλονίκη για την οποία ο Σπάθας έχει απονείμει τα εύσημα της καλύτερης στην Ελλάδα σε παλιότερη δήλωση του, ξέρει καλά τα μυστικά του blues και της Νέας Ορλεάνης, όπως έγραφε και πάνω στην άσπρη μπλούζα του ο Ζάικος. Περισσότερο από μία ώρα επάνω στην σκηνή οι Blues Wire έκλεισαν πανηγυρικά το σετ τους με το «Μπρέζνιτσα», ένα κομμάτι που μόλις άρχισε να παίζει ο Ζάικος φωτίστηκε κυριολεκτικά το πρόσωπό του. Κάτι ιδιαίτερο για εκείνον, αφού όπως προλόγισε το έχει γράψει για ένα ορεινό χωριό κοντά στις Πρέσπες, και είναι ο τόπος καταγωγής του, που του θυμίζει από πού ξεκίνησε. Το εκπληκτικά πραγματικά αυτό κομμάτι, με τον ήχο της επαρχίας που συναντά το blues δεν «υπάρχει πουθενά», όπως μου είπε μετά, αλλά αποκτά το μύθο του μέσα από τις συναυλίες των Blues Wire, όπως κατάλαβα.



Στο πάλκο διαδέχονται τους Μακεδόνες, οι Άκης Τουρκογιώργης and the Blue Airways με τον Μάκη Γιούλη στα τύμπανα, τον Λεωνίδα Φιλίντα στο μπάσο και την πολυαγαπημένη πια του κοινού γυναίκα – ερμηνεύτρια του ρεπερτορίου των Socrates, Μαρκέλλα Παναγιώτου, που έσπασε εδώ και χρόνια το ταμπού των αντρικών ερμηνειών του συγκροτήματος. Οι Blues Airways άλλωστε ήταν και οι μουσικοί που ήταν μαζί με τον Γιάννη Σπάθα όταν βγήκε στην σκηνή μετά από ένα παλιοροκάδικο σετ που περιείχε και το «Killer» των Socrates, αλλά και μερικά τραγούδια από το άλμπουμ τους «Three Days of 1969» (εκδόσεις Γαβριήλιδη). Όταν ήρθε η ώρα ο μαθητής Άκης να καλωσορίσει στην σκηνή το δάσκαλό του Γιάννη Σπάθα, ο Νίκος Αντύπας καθόταν – εξ αρχής άλλωστε – στο πρώτο τραπέζι να χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Άλλωστε το «Waiting For Something», το εκπληκτικό αυτό άλμπουμ των Socrates στο οποίο ήταν ο ντράμερ (επίσης ήταν ντράμερ τους στους δίσκους «Breaking Through», 1981 και «Plaza», 1983), είχε την τιμητική του στο σετ του Σπάθα, καθώς το άνοιξε με το «Endless» και έπαιξε σχεδόν όλα τα τραγούδια του, ενώ η συναυλία έκλεισε πανηγυρικά με το «Lady» από τον ίδιο δίσκο ! Ενώ πριν το φινάλε αυτό, στο μοναδικό διαφορετικό κομμάτι με στοιχείο έκπληξης των τριών αυτών συνευρέσεων σε διαφορετικές χρονικές στιγμές Γιάννη Σπάθα – Άκη Τουρκογιώργη, ανέβηκε ο Ζάικος στην σκηνή κι έπαιξαν όλοι μαζί δύο classics : «Sweet Home Chicago» και «Who do you love». Και η ώρα είχε πάει τρεις τα ξημερώματα, αλλά ποιος νοιαζόταν γι΄ αυτό...! Η απαράμιλλη δεξιοτεχνία του Γιάννη Σπάθα, του «Θεού της Κιθάρας» και ο ατόφιος ήχος των Socrates Drank The Conium που βγαίνει από την κιθάρα του και εξακολουθεί να υπάρχει, να εμπνέει και να συσπειρώνει κόσμο, ήταν η αποζημίωση για το ξενύχτι !

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ - Συνέντευξη στον Γιάννη Αλεξίου





     ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ










 ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


«Η μουσική είναι το κόμμα μας» - ΑΡΝΑΚΙΑ

«Ότι παίζαμε τότε νοιώθαμε ότι είναι τόσο ανώφελο που το κάνουμε πραγματικά μέχρι αύριο. Δεν το κάναμε για να μείνει κάτι»  - ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ  

 Μετά την προβολή της θαυμάσιας ταινίας «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» στην «πρώτη» της στο σινέ «Λαϊς» στην Ταινιοθήκη, ανοίξαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με μουσικούς – πρωταγωνιστές της σκληρής εποχής αυτής των 80ς για τα συγκροτήματα punk, post punk, new wave στην Ελλάδα, με νωπές ακόμη τις εντυπώσεις.
Στην παρέα μας ήταν επίσης η ηθοποιός Όλγα Παπαδημητρίου, η «κοπέλα που την σπρώχνουν στην ταινία και μασάει κασέτες», όπως λέει ο Θανάσης Γιαννόπουλος, αλλά και η Βάσω Καμαράτου «που την είχα δει στο θέατρο και ήταν εντυπωσιακή, έβγαζε αυτή την επιθετικότητα που ήθελα», όπως ανέφερε επίσης ο σεναριογράφος και μουσικός ερευνητής της ταινίας «Εδώ Υπάρχει Άσυλο» του Μιχάλη Καφαντάρη.  Μια ταινία αφιερωμένη σε όσους έφυγαν νωρίς γιατί «ήταν πολύ γρήγοροι για να ζήσουν και πολύ νέοι για να πεθάνουν».
Μαζί μας ήταν ο φίλος μουσικός δημοσιογράφος Γιάννης Παναγόπουλος που έχει ζήσει έντονα τα 80ς, ο επικοινωνιακός πάνκης Λούης Κοντούλης, κιθάρα – φωνή στους Stress και ο κοσμοπολίτης leader των Παρθενογένεσις.
Τους Παρθενογένεσις τους θυμάμαι από μια συναυλία με την συμμετοχή πολλών συγκροτημάτων στο γήπεδο του Πανιωνίου το 1980. Ήταν ίσως η μοναδική που έγινε σε γήπεδο ποδοσφαίρου τότε με καινούργια συγκροτήματα, όπως οι Apocalypsis, αλλά και παλιότερα όπως ο Ηρακλής και η Λερναία Ύδρα και μάλιστα μπροστά σε τόσο κόσμο. Ήμουν 13 ετών  και το’σκασα από το σπίτι για να πάω να την δω. Όπως θυμάμαι και τα μουσικά πρωινά στο μπάσκετ του Μίλωνα στη Ν. Σμύρνη τους Χαλανδριώτες, Χωρίς Περιδέραιο, τους Αδιέξοδο, αλλά κι εκείνο τον πάνκη τον Άγη που έβγαινε και τραγουδούσε φορώντας πυτζάμες. Δεν έχω μάθει κάτι γι’ αυτόν έκτοτε. Όμως τώρα μπροστά μου βρίσκεται ο τραγουδιστής τους Τάκης Πολυχρονόπουλος. Μου είχε καθίσει από την πρώτη στιγμή το όνομά τους, είχε κάτι τραβηχτικό….

ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ (ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ) :


«Το Παρθενογένεσις ήταν ενδιαφέρων σαν όνομα και σαν έννοια. Θυμάμαι είχαμε βρεθεί ένα Πάσχα του ’79 σε ένα στουντιάκι στην Ηλιούπολη, όπου κάναμε πρόβες, και γράψαμε το Μανιφέστο.  Η κλασική γραμμή εδώ είναι ότι στο παιχνίδι δεν υπάρχουν απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις. Είναι ένα μότο, μια φιλοσοφία αν θες, μια γραμμή, που ακολουθώ έως σήμερα. Δεν μπορώ να σου δώσω μια απάντηση εκτός κι αν τη βρεις μόνο σου. Δεν μου αρέσει να καθοδηγώ κόσμο. Μ’ αρέσει να λέω την άποψή μου, αλλά από εκεί και πέρα να βγάζω ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα. Γι’ αυτό οι Παρθενογένεσις δεν είναι το αξίωμα να συνεχίσουν ως συγκρότημα. Δεν ήταν η λύση να τα σπάσουμε όλα, αφού δεν ξέρω τι θα κάνουμε μετά αφού τα σπάσουμε. Αν πάμε πέραν της λογικής που λέει ότι μια σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία χρειάζεται μια ομάδα ενόπλων δυνάμεων που να προστατεύει τον πολίτη από τον πολίτη θα καταλάβεις πόσο πολιτισμένος είναι ο σύγχρονος κόσμος. Καταλαβαίνει ότι αν δεν υπάρχει αυτή η υπηρεσία θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Αυτό φανερώνει, εν πρώτοις, το επίπεδο πολιτισμού του κόσμου αυτή την στιγμή. Αν το ξεπεράσουμε αυτό η στάση η δικιά λέει από την στιγμή που η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο σε συγκρούσεις ομάδων μέσα στην κοινωνία, δεν μπορώ να πάω στο προσωπικό επίπεδο να δω εάν κάποιος είχε κάτι προηγούμενο με εκείνον και τον πλάκωσε ή τον σκότωσε. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η κοινωνία, η αρχή ή αυτή η υπηρεσία που έχει το έργο αυτό να καταφέρει να μην φτάσει η κατάσταση αυτή εκτός ελέγχου και επιβάλει την τάξη με όπλα. Αν φθάσουμε σε αυτό το επίπεδο εγώ θα είμαι πολύ καλά.  Δυστυχώς όμως νομίζω ότι έχουμε πολύ μεγάλο δρόμο για να φτάσουμε εκεί…».
·         Ποιά ήταν η έδρα της Παρθενογένεσις ;


«Γεννήθηκα στο Θησείο και μεγάλωσα στην περιοχή Ηλιούπολη, Καλαμάκι, Αγ. Δημήτριος. Ήμουν 16 χρονών, το 1976, κι έπαιζα με κάτι γκρουπάκια της γειτονιάς, το γκρουπ μου ήταν οι Crystal Faces. Παίζαμε σε κλαμπάκια της εποχής από το Rolling Stones μέχρι Moody Blues και Nights in White Satin. Σε ένα από αυτά τα κλαμπ, στα Κανάρια στην Ηλιούπολη, έπαιζαν  οι Airball and the Makers, Κυψελιώτες. Δύο εξ αυτών, ο μπασίστας και ο ντράμερ ήρθαν στο διάλειμμα και μου είπαν : «θέλεις να τραγουδήσεις μαζί μας ;». Ήταν πιο οργανωμένο συγκρότημα, είχαν και δικά τους κομμάτια και αποφάσισα να πάω μαζί τους. Μετά από ένα χρόνο μαζί τους θέλαμε να αλλάξουμε το στυλ μας και γίναμε οι Παρθενογένεσις».
·         Γιατί πετάγατε πιπίλες στις συναυλίες σας ; Σήμαινε κάτι ;
«Επειδή μας κυνηγούσε η ελίτ του παλιού ροκ και αποθάρρυναν τον κόσμο να έρθει σε μας , είτε με τσαμπουκάδες, είτε με διάφορα, εμείς λέγαμε με τον τρόπο μας στον κόσμο : μην πιπιλίσετε την καραμέλα αυτή !».
·         Πώς τέλειωσε το πράγμα ;
«Μέτα το 1984 άρχισα να φεύγω σιγά – σιγά από την σκηνή και το ’86 έφυγα από την Ελλάδα για 20 χρόνια.  Αρχικά πήγα σε μια φίλη στη Φλωρεντία και μετά στο Λονδίνο. Έκανα κι ένα break στο Παρίσι, για ένα χρόνο και άλλους 8-9 μήνες στη Λιέγη στο Βέλγιο. Όταν έφυγα από την Ελλάδα, τέρμα για μένα η μουσική».    

ΛΟΥΗΣ ΚΟΥΝΤΟΥΛΗΣ (STRESS)


·         Πως εισχώρησαν στο punk εθνικιστικά στοιχεία, ενώ ή αρχική του μορφή ήταν ένα καθαρά αντιεξουσιαστικό κίνημα ;
«Το punk από τη φύση του ήταν ακραίο. Είχε μαζευτεί κόσμος στο punk, μέσα από το οποίο εκφραζόταν η αμφισβήτηση. Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικοποιημένο το 1980-81 που ξεκίνησαν οι Stress. Απλά ακούγαμε μουσική. Κυρίως Sex Pistols. Από εκεί και πέρα, όπως εξελίσσεται το πράγμα στους χώρους που παίζαμε, μαζευτήκανε διάφορα άτομα από όλες τις φάσεις. Χουλιγκάνια, φασίστες, αναρχικοί…όλοι. Μοιραία κάποια στιγμή ήρθε μια σύγκρουση μέσα στο πράγμα. To punk γενικά είχε ένα λαϊκίστικο χαρακτήρα. Και στα μαγαζιά που παίζαμε, όπως στην Αρετούσα, έρχονταν λαϊκός κόσμος, που περιείχε αυτά τα στοιχεία, όπως τους Skinheads. Θεωρώ ότι ήταν κάπως πιο ανώριμο το όλο πράγμα. Δεν ήταν συνειδητό. Όπως και τώρα, όλες οι ηλικίες από τα 16 κι έπειτα γουστάρουν δυνατή μουσική. Δεν ερμηνεύεται αυτό. Γιατί το κάνεις ; Ποιος είναι ο λόγος ; Και αυτό εξελίσσεται. Το punk δεν είναι μουσική πια, είναι κίνημα. Στην επανεμφάνισή μας είχαμε προτάσεις να παίξουμε σε συναυλίες συμπαράστασης, για φυλακισμένους, να μαζέψουμε χρήματα για κοινωνικούς σκοπούς, για διάφορα τέτοια πράγματα. Να το ξεκαθαρίσω. Οι Stress δεν ήταν αναρχοαυτόνομη μπάντα. Είχαμε μια αναζήτηση ως προς τις αξίες που πιστεύαμε, αμφισβητούσαμε διάφορα όπως τον στρατό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι αναρχικός. Μπορεί να ταυτιστήκαμε…Δεν σου κρύβω ότι είμαστε φιλικοί με το χώρο και όποτε μας φωνάξανε να παίξουμε για κάποιο σκοπό πήγαμε. Και παλιά που κάναμε συναυλίες, στα 80ς, παίζαμε με τον Σιδηρόπουλο και τον Άσιμο».
·         Πού ήταν η έδρα των Stress ;


«Οι πρόβες μας γίνονταν στο Ελληνικό. Εγώ έχει γεννηθεί στο κέντρο, στον Άη Γιάννη, στη Γούβα, κοντά στο Α Νεκροταφείο. Ο χώρος που προσφερόταν να κάνουμε πρόβες ήταν στο υπόγειο του μπασίστα, στο Ελληνικό».

·         Ο Πήγασος τι είχε κι ήταν τόσο ιδιαίτερος χώρος ;

«Μια φορά παίξαμε στον Πήγασο, μέχρι το δεύτερο κομμάτι ! Ήταν μια τρύπα στα Εξάρχεια, Τηλεμάχου 13, δίπλα από το 5ο αστυνομικό τμήμα και κάθε μέρα υπήρχε live. Εκεί έγιναν γνωστοί οι Last Drive. Είχε ηχογραφηθεί και μια κασέτα με συγκροτήματα που έπαιζαν στον Πήγασο. Από εκεί βγήκαν καλοί κιθαρίστες, καλοί μπασίστες, βγήκαν καλές μπάντες. Άνοιξε το 1984. Την ίδια εποχή με τον Πήγασο, άνοιξε και το Σκιάχτρο στην Καστέλλα, στον Πειραιά, λαϊβάδικο…».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (σεναριογράφος – μουσική έρευνα : Εδώ δεν Υπάρχει Άσυλο)
«Με τους Stress ήμουν στην ίδια γειτονιά. Μεγαλώνοντας η δική μου φουρνιά πήγαινε προς τα Εξάρχεια. Εκείνη την εποχή live χώρος υπήρχε μόνο ο Πήγασος και το Αν, όπου έπαιζαν πιο παλιοροκάδες. Το φοβερό με τον Πήγασο ήταν ότι έβλεπες πολλά διαφορετικά πράγματα μέσα στο ίδιο μαγαζί που επειδή όλοι εκεί ήταν μια παρέα, ποτέ το συγκρότημα δεν έβγαινε λειψό. Υπήρχαν πάντα ένα-δυο κιθαρίστες έτοιμοι να παίξουν τα κομμάτια του άλλου κι έτσι έκαναν στην κυριολεξία μια σκηνή εκεί. Υπήρχε για παράδειγμα ο Ντρενογιάννης που έπαιζε παντού με όλους ! Συγκροτήματα σαν τους Stress ήταν από άλλη χώρα ! Δηλαδή οι Stress που έπαιζαν νότια, για να κατέβουν κέντρο, άντε κατεβαίναμε 2-30 άτομα μαζί και ήταν σαν μια απόβαση…! Από την άλλη πλευρά, στην Κυψέλη , ήταν μαζεμένοι όλοι η Creep (εν. Creep Records, τα συγκροτήματα της ανεξάρτητης εταιρίας και οι φίλοι τους)». 


ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ (Μουσικός Δημοσιογράφος, Fractal) : «Στα Πατήσια υπήρχε η Μουσική Αποθήκη, όπου έπαιζαν οι South Of No North και οι Yell-O Yell. Κυρίως αυτοί οι δύο. Αλλά και οι Ex-Humans και οι Villa 21».
ΛΟΥΗΣ ΚΟΝΤΟΥΛΗΣ : «Στο σχέδιο της Μελίνας Μερκούρη να κλείσει τα μαγαζιά στην Πλάκα είχε να κάνει και με άλλα πράγματα. Από το 1980 έως το 1983-4 που έχει σκάσει γενικά το punk, το new wave, παίζει πολύ μουσική που είναι ανεξέλεγκτη και διάχυτη. Είχαμε στην Ηλιούπολη το Paranoid, στέκια άλλα στον Πειραιά. Όμως ήθελε να το γκετοποιήσει το πράγμα και να το φέρει στα Εξάρχεια, για να είναι πιο ελεγχόμενο. Έτσι όλη  η φάση φεύγει από την Πλάκα και πάει στα Εξάρχεια»
ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ : «Ο Πήγασος δεν έβαζε γκρουπ που έπαιζαν με ελληνικό στίχο, όπως οι Stress γιατί ήταν δίπλα το αστυνομικό τμήμα. Θα βουτάγανε τους πάνκηδες αμέσως για εξακρίβωση. Και η Γενιά του Χάους που εμφανιζόταν στον Πήγασο, έπαιζε με άλλο όνομα ! Όσοι έπαιζαν punk δεν μπορούσαν να παίξουν εκεί μέσα. Έπαιζαν σε φεστιβαλάκια, στο Λόφο του Στρέφη, στις καταλείψεις. Με το που κλείσαν την Πλάκα, για μένα το punk τέλειωσε εκεί πέρα…δεν είχε μετά χώρο ενιαίο να παίξει».
ΛΟΥΗΣ : «Αυτό που εξελίσσεται μετά το ’85 όσον αφορά το punk έχει άλλη διάσταση. Έχει να κάνει με την αναρχία…Πρωτοάκουσα punk το 1979, όταν πήρα το δίσκο των ClashLondon Calling" μόλις κυκλοφόρησε, στην ώρα του. Δεν μ’ άρεσε. Μ’άρεσε αργότερα όταν ωρίμασα και είναι από τους καλύτερούς μου δίσκους. Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα κυριαρχεί το πολιτικό τραγούδι. Υπάρχει ο Μάνος Λοΐζος, τέτοιου είδους καλλιτέχνες.  Δεν είναι τυχαίο που τα κομμάτια μας έχουν το χαρακτήρα του πολιτικού τραγουδιού. Εγώ, το λέω εφηβική αναρχία !».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ : «Περισσότερο κι απ’ τους Sex Pistols, μου άρεσαν οι Stiff Little Fingers, και εξακολουθούν να μου αρέσουν ! Κατέβασα το καινούργιο δίσκο τους και παίζουν το ίδιο πράγμα που παίζαν τότε. Είναι ωραίο, το παίζουν καλύτερα…Δεν ακούγεται…! Κάπου λες, παίξε κάτι διαφορετικό, άλλαξε το λίγο. Για μένα δεν είναι τυχαίο που τα μεγάλα συγκροτήματα του punk αλλάξανε».

ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ : «Αυτό είναι καθαρά μουσικό θέμα, δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες. Από την στιγμή που ένας καλλιτέχνης έχει ένα αστέρι και λάμπει για ένα διάστημα, τελειώνει κάποτε. Είναι από εκεί μέχρι εκεί. Όπως στο μυθιστόρημα του Ντικ με μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου, το Blade Runner. Όπως και ο Bowie ή ο Iggy Pop βγάλανε τραγούδια εκ των υστέρων τα οποία ήταν φόλα».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ : Τα συγκροτήματα που το γυρίσανε, όπως οι Clash, εκεί που καταλήξανε, είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που ξεκινήσανε. Και μετά τους Sex Pistols τι έμεινε ; Ο Rotten με τους Public Image. Ήταν εντελώς διαφορετικό αυτό που έκανε. Και συνέχισε…όσο για τους στίχους του για μένα είναι ίδιοι».
-Δυσκολευτήκατε για να βρείτε όλους αυτούς τους μουσικούς που συγκεντρώσατε για τις ανάγκες της ταινίας ;
Θ.Γ. : «Δύσκολο δεν ήταν…τελικά. Με τη βοήθεια του facebook, αλλά και ότι οι περισσότεροι ήταν σε κάποια γκρουπ ήταν πολύ βολικό, συν του ότι ο Λούης μου έφερε την μισή σκηνή ! Ήμασταν επίσης τυχεροί γιατί πολλοί έκαναν επανεκδόσεις κάποιων δίσκων, όπως οι Χωρίς Περιδέραιο. Βέβαια, υπήρξαν και άτομα, όπως ο Βασίλης Τζαβάρας από τους Anti Troppau Council που ζει στην Σύρο που δεν κατάφερε να έρθει. Το δύσκολο ήταν όλη αυτή η ιστορία να’ ρθει και να κάτσει. Να στηθεί όλο αυτό το concept. Ήταν πολύ διαφορετικά άτομα που έπρεπε να τα βάλεις ώστε να μην είναι σαν δέκα διαφορετικά κομματάκια, αλλά να τα βάλεις σε ένα ενιαίο κομμάτι. Δεν ήμαστε μια παρέα που κάναμε μια ταινία. Τα περισσότερα άτομα είχαν τριάντα χρόνια να βρεθούν…! Η επιτυχία είναι ότι φαίνονται στην ταινία σαν μια παρέα».
-Πότε ξεκίνησαν τα γυρίσματα ;
«Το 2012 αν δεν κάναμε την συναυλία στο Gagarin 205 (υποστηρίχθηκε οικονομικά η ταινία) ακόμη δεν θα είχε ολοκληρωθεί. Ξεκινήσαμε μόνοι μας, μαζεύαμε ότι χρήματα βρίσκαμε για να πληρώσουμε κανά ηχολήπτη και για να κάνουμε κάποιο γύρισμα έπρεπε πρώτα να κάνουμε μια αποταμίευση κι έτσι πήγαιναμε με ρυθμό…ένα γύρισμα το μήνα ! Άντε, στις καλές περιπτώσεις, 
δύο ! Σε πολλά γυρίσματα βγήκαν όλοι μαζί γιατί δεν είχαμε χρήματα να κάνουμε γύρισμα για τον καθένα ξεχωριστά. Όπως στην σκηνή του Πήγασου..."