Κάποτε στο σχολείο / του Γιάννη Αλεξίου

Κάποτε στο σχολείο

Του Γιάννη Αλεξίου

Με αφορμή την νέα σχολική χρονιά θυμήθηκα τον εξουσιαστικό και όχι εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό ρόλο των καθηγητών στα δικά μου χρόνια όπου εκτός μερικών εξαιρέσεων οδήγησαν τη γενιά μου στα πιο βαθιά χασμουρητά με την μετριότητα και την άγαρμπη αυστηρότητα τους.
Θυμάμαι τον αξιότιμο κατά τ'άλλα δάσκαλο στο δημοτικό Γ.Μ. που απομυθοποίησα στην έκτη τάξη όταν ζήτησε να σηκώσουμε τα χέρια οι αριστούχοι της πέμπτης για να κληρώσει ένα αγόρι κι ένα κορίτσι για την παρέλαση. Ο "κύριος" όπως φωνάζαμε τότε όταν σηκώναμε το χέρι ("κύριε, κύριε"), έγραφε μόνο δύο συγκεκριμένα ονόματα στα χαρτάκια που κλήρωσε μετά και τράβηξε μάλιστα μαθητής, για εγκυρότητα, ένα από κάθε κουτί ! Λόγω της γενικότερης εύνοιας που είχαν ο Θ.Γ. και η Κ.Δ. κάτι υποψιάστηκα όταν άκουσα τα ονόματά τους και με το διπλανό μου Γ.Ε. (θυμάσαι Γιώργο ;) μείναμε λοιπόν στο τέλος του μαθήματος, ψάξαμε τα χαρτάκια στο καλάθι και επαληθεύτηκε η απάτη του. Του είπα μια δικαιολογία ότι χάσαμε κάτι και θα μείνουμε λίγο να το βρούμε, κι ο δάσκαλος φεύγοντας ατάραχος είπε "όταν τελειώσετε κλείστε την πόρτα και το φως" !. Ήταν Παρασκευή, τελευταία ώρα..
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο με το φόβο του καινούργιου και τη θέα των μεγαλύτερων στο προαύλιο μόλις μπήκε στη τάξη η θεολόγος και γυμνασιάρχης E.K. με απέβαλε μαζί με κανά δυο άλλους γιατί φοράγαμε αθλητικά σορτσάκια και γύρισα κλαίγοντας στο σπίτι. Λίγο μετά της δίδαξε ο πατέρας μου τι σημαίνει παιδαγωγός μέσα στο γραφείο των καθηγητών.
Θυμάμαι στην Γ γυμνασίου που είχα ανακαλύψει την ποίηση του Καβάφη κι έκανα μια εργασία στο έργο του για την ελεύθερη ώρα όπου η φιλόλογος Ε.Γ. που ήταν σαν πουλί με την γαμψή μύτη άρχισε να μου φωνάζει όταν σήκωσα με ενθουσιασμό το χέρι να πω τι έκανα για σήμερα, ενώ κανείς άλλος δεν είχε ασχοληθεί να παρουσιάσει κάτι στην ώρα της "λούφας". "Κάτσε κάτω, σιγά μην μας πεις για τον Καβάφη". Της την έσπαγε που έγραφα τόσο προχωρημένες εκθέσεις για την ηλικία μου. Με στεναχώρησε αφάνταστα...
Με την ίδια - διατυμπάνιζε ότι ήταν Ρηγού και ΚΚΕ εσ. τρομάρα της - τσακωθήκαμε σε μια άλλη ελεύθερη ώρα όπου εκθείαζε το Σαββόπουλο που είχε βγάλει τότε τα "Τραπεζάκια Έξω", τον οποίο ήξερα απ' έξω και ανακατωτά τότε, είχα ακούσει πολύ καλά ήδη το δίσκο και μου άρεσε πολύ, ωστόσο της είπα αυτό που διέκρινα : "Αυτός είναι ο τελευταίος καλός του δίσκος, δεν θα ξανακάνει τόσο καλούς δίσκους..Είναι τέλος εποχής για την ως τώρα πορεία του". Εξοργίστηκε και της έφευγαν και σάλια καθότι και ψευδή. Είχα δίκιο όμως.
Αυτή η φιλόλογος μετατέθηκε κάποια στιγμή σε άλλο Λύκειο και την αντικατέστησε η πρωτάρα τότε punk-rock φιλόλογος, Κυριακούλα, που κάποια στιγμή μου είπε : "Γιάννη ξέρεις κάτι είσαι πολύ εντάξει άτομο. Στο λέω γιατί η Ε.Γ. μου επέστησε την προσοχή ειδικά σε σένα απ' όλα τα τμήματα του σχολείου και μου είπε να προσέχω" !
Η Ε.Γ., ήταν τόσο βαρετή που τις πρωινές ώρες δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από τα χασμουρητά (θυμάσαι Στράτο ;)
Μπράβο στον φοβερό μαθητή Λούβρο (πολιτικοποιημένος ΜΛ), μεγαλύτερός μας, που όταν έμπαινε στην τάξη η Ε.Γ. έκλεινε τα βιβλία του και σταύρωνε τα χέρια και όταν τον ρωτούσε γιατί της έλεγε ψύχραιμα και με θάρρος : "Δεν με ενδιαφέρει το μάθημά σας"!
Σε μια άλλη ελεύθερη ώρα με εξαιρετικό φιλόλογο Καραγιάννη παρουσίασα την "Ιστορία του Rock" με τραγούδια που είχα γράψει σε κασσέτα από τα βινύλιά μου και πληροφορίες στο τετράδιο (είχα παίξει σίγουρα Gallagher, Jethro Tull, Ten Years After, Eric Clapton, Doors, Dire Straits απ' ότι θυμάμαι...). Δεν είχε κάνει κοπάνα κανείς στο βαρετό αυτό κατά τ'άλλα μάθημα όσο το κατεύθυναν οι καθηγητές..Όπως επίσης θυμάμαι το εφημεριδάκι που βγήκε με πρωτοβουλία μου στη Α Γυμνασίου, τη "Μαθητική Φωνή" κι έγινε ανάρπαστο στο σχολείο (εποχή ατυχήματος Θύρας 7).
Θυμάμαι μια άλλη φιλόλογο, την Αβ...επίσης που ήταν τόσο αντιπαθητική και καταπιεστική σε όλους που έμαθα που μένει και της έστειλα ολόκληρο γράμμα - ανώνυμο - για την συμπεριφορά της απέναντί μας χωρίς να το πω πουθενά. Δεν άλλαξε βέβαια..
Θυμάμαι τους συμμαθητές μου που με εκλέγανε πρόεδρο της τάξης κάθε χρόνο ώσπου αποσύρθηκα όταν τα κομματικά εισχώρησαν για τα καλά στα σχολεία. Και τι δεν θυμάμαι ακόμη...Ελπίζω αυτή η δημσιοϋπαλληλική μιζέρια των καθηγητών να έχει αλλάξει και να είναι πιο ενδιαφέρουσες οι ώρες των μαθητών στις τάξεις και λιγότερο καταπιεστικές...

και μια μέρα πετάχτηκε κυριολεκτικά έξαλλη από την έδρα φωνάζοντας : "Αμάν βρε Αλεξίου κλείσ' το επιτέλους !". Δεν είχε άλλο τρόπο και πιάστηκε από εκεί να μου την πει..

*Ένα αγαπημένο τραγούδι που δανείστηκα το στίχο του Νίκου σε μια έκθεση που διάβασε ως την καλύτερη μια εξαιρετική φιλόλογος, η Κωσταλέξη και αναφέρεται στους δασκάλους..

https://www.youtube.com/watch?v=fzcd6OHY124&fbclid=IwAR1LF9jtqGtz6SWqO8wO8hFcQAFfMDQwhyVG1YnfHTvMeA3Xgo55l-MYjyk

Πέθανε ο Μητσάρας, ο θρυλικός αρχηγός του Πανιωνίου

Πέθανε ο Μητσάρας, ο θρυλικός αρχηγός του Πανιωνίου

Του Γιάννη Αλεξίου

Απεβίωσε ο εμβληματικός αρχηγός του Πανιωνίου και προσωποποίηση της κυανέρυθρης ψυχής, Δημήτρης Μαυρίκης, σε ηλικία 65 ετών μετά από μάχη με την επάρατο νόσο σε νοσοκομείο της Καλαμάτας όπου νοσηλευόταν. Ο «Μητσάρας» όπως τον αποκαλούσαν οι φίλαθλοι της ομάδας της Νέας Σμύρνης ζούσε στον Μελιγαλά Μεσσηνίας, όπου διατηρούσε πρακτορείο ΟΠΑΠ.

Ο Μητσάρας έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στη γενέτειρά του, τον Εθνικό Μελιγαλά και κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Μεσσηνίας το 1972 σε ηλικία 18 ετών. Εν συνεχεία μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική, αλλά τον κέρδισε το ποδόσφαιρο και εντάχθηκε στον πανίσχυρο Πανιώνιο την περίοδο 1972-73 με προπονητή τον Τζο Μάλετ που εισηγήθηκε την απόκτησή του. Ο Μαυρίκης προτίμησε την ομάδα της Ν. Σμύρνης παρά την πρόταση που είχε από την Καλαμάτα που αγωνιζόταν τότε στην Α Εθνική. Έτσι βρέθηκε να είναι στο δυναμικό του Πανιωνίου με συμπαίκτες κορυφαίους παίκτης όπως οι Θωμάς Μαύρος, Γιώργος Δέδες, Γιώργος Σκρέκης, Στάθης Χάιτας Απόστολο Φίλη και πολλούς ακόμη.

Αγωνίστηκε στον Πανιώνιο έως το 1987 ως σέντερ φορ όταν και αποχαιρέτησε την ομάδα μαζί με τον αδερφικό φίλο και συμπαίκτη του Χρήστο Εμβολιάδη επί εποχής προεδρίας του Γεράσιμου Βεντούρη, γνωστοί ως «Διόσκουροι». Σημείωσε συνολικά 58 γκολ με την κυανέρυθρη φανέλλα, πολλά εξ αυτών με κεφαλιά ως εξαιρετικός κεφαλοκυνηγός.

Σε κάθε παιχνίδι έδινε το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του παίζοντας με ψυχή κάτι που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στους φιλάθλους και μόλις η μπάλα έφθανε στα πόδια του ακουγόταν το κλασσικό σύνθημα «Μητσάρα, Μητσάρα σκίστους την κ…».  Είχε σημειώσει γκολ με κάθε τρόπο χρησιμοποιώντας με άνεση κάθε σημείο του σώματός του, όπως των ώμο, το γόνατο, με τακουνάκι, ακόμη και δένοντας τα παπούτσια έβαλε γκολ με κεφαλιά ! Υπήρξε από τους πιο αγαπημένους αν όχι ο πιο αγαπημένος παίκτης των φιλάθλων του Πανιωνίου και είχε τον σεβασμό συμπαικτών και αντιπάλων, αλλά και των προπονητών όπως ο Νίκος Αλέφαντος με τον οποίο η ομάδα σημείωσε εκπληκτική πορεία και ο Μαυρίκης είχε διαπρέψει επί εποχής Μιχάλη Σταματελάτου. Επίσης ήταν πολύ αγαπητός γενικότερα σε όλους τους φιλάθλους.

Ευτύχησε να σηκώσει το πρώτο κύπελλο του Πανιωνίου στις 9 Ιουνίου 1979 αγωνιζόμενος στον τελικό με την πρωταθλήτρια ΑΕΚ στο γήπεδο Καραϊσκάκη, όπου η ομάδα της Ν. Σμύρνη σημείωσε μεγάλη νίκη 3-1, με ανατροπή. Το 1998 ως γενικός αρχηγός της ομάδας σήκωσε το δεύτερο κύπελλο του Πανιωνίου στον τελικό με τον Παναθηναϊκό επίσης στο Καραϊσκάκη επί προεδρίας του Λουκά Σιότροπου, τον οποίου έγινε κουμπάρος αργότερα.

Η θλίψη στις τάξεις των φιλάθλων του Πανιωνίου είναι μεγάλη.

  

Η ανακοίνωση του Ιστορικού:

Η ΠΑΝΙΩΝΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ θρηνεί την απώλεια του μεγάλου «Μητσάρα», Δημήτρη Μαυρίκη,  ο οποίος απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 65 ετών στον Μελιγαλά Μεσσηνίας.

Ο Δημήτρης Μαυρίκης γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1954 στον Μελιγαλά εκεί μάλιστα έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Στην Αθήνα ήρθε στην ηλικία των 18, το 1972, για σπουδές στη Νομική σχολή ενώ παράλληλα ξεκίνησε να αγωνίζεται για τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Στην ομάδα μας έγινε «σημαία» καθώς αγωνίστηκε για 15 συναπτά έτη μετρώντας 352 συμμετοχές και 58 γκολ.

Εκ των κορυφαίων του στιγμών με την φανέλα του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ήταν η πρώτη κατάκτηση Κυπέλλου Ελλάδας το 1979 στην οποία η συμμετοχή του είχε καθοριστικό ρόλο. Επίσης και στο δεύτερο Κύπελλο Ελλάδας του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ το 1998 βρισκόταν στο πόστο του Γενικού Αρχηγού. Καταλυτική ήταν επίσης η προσφορά του στα μπαράζ παραμονής στην Ά Εθνική κατηγορία που έδωσε η ΟΜΑΔΑ μας το 1983 και το 1984.

Ο Δημήτρης Μαυρίκης ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα τη σεζόν 1987-1988 στην ομάδα του Φωστήρα.

Η διοίκηση, οι προπονητές, οι ποδοσφαιριστές και το υπαλληλικό προσωπικό εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

*Φωτογραφίες από το αρχείο του Γιάννη Αλεξίου

Στα μέρη που σύχναζαν Παύλος, Γώγου, Άσιμος

Στα μέρη που σύχναζαν Παύλος, Γώγου, Άσιμος

Το καλλιτεχνικό σχολείο Ash In Art διοργανώνει σειρά ξεναγήσεων στις γειτονιές των Εξαρχείων

*Της Αγγελικής Καραχάλιου, φωτογραφίες: Mαρία Ζαχαρία

Είναι από τα αγαπημένα θέματα των δελτίων ειδήσεων, ενώ κατέχουν προεξέχουσα θέση στις προεκλογικές δεσμεύσεις του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Για κάποιους είναι «άβατο», για μερικούς σημείο πολιτικής ζύμωσης, για άλλους ένα από τους δημοφιλέστερους περιπατητικούς-τουριστικούς προορισμούς της πόλης (και δεν είναι ψέμμα, αρκεί μια βόλτα για να το αντιληφθείς). Σίγουρα, είναι μια περιοχή με πολλά προβλήματα, αλλά παράλληλα είναι από τις πιο όμορφες, δραστήριες και ιδιαίτερες γειτονιές της Αθήνας. Πέρα από όλα αυτά όμως τα Εξάρχεια αποτελούν και αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής ιστορίας του τόπου. Αυτή την ιστορία αποφάσισαν να αφηγηθούν σε κάθε ενδιαφερόμενο το καλλιτεχνικό σχολείο Ash In Art και ο ραδιοφωνικός παραγωγός, μουσικός και εικαστικός Τάσος Μενεμενόγλου σε μια σειρά ξεναγήσεων με τίτλο «Βόλτα στην μουσική - καλλιτεχνική ιστορία των Εξαρχείων, με την επόμενη να έχει προγραμματιστεί για την Κυριακή 27 Ιανουαρίου.  (σ.σ. 24.2, 31.3, 14.4 ακολουθούν)

Η ιδέα προέκυψε από την ανάγκη να αναδειχθεί η συμβολή σημαντικών προσωπικοτήτων στη διαμόρφωση της διαχρονικής ταυτότητας της συνοικίας των Εξαρχείων και εντέλει της Αθήνας. Ο κ. Μενεμενόγλου σε ρόλο ξεναγού λόγω της πολύχρονης επαγγελματικής του ενασχόλησης σε μουσικές σκηνές της περιοχής κατάφερε να χαρτογραφήσει 65 σημεία (ο συλλεκτικός χάρτης από την δεκαετία του 70 μέχρι σήμερα μοιράζεται στους συμμετέχοντες).

 

Η διαδρομή

Η βόλτα ξεκινά από την Κάνιγγος όπου βρίσκεται το θρυλικό «Μέγαρο της 7^ης Τέχνης», το μικρό μας εγχώριο Hollywood, όπως αποκαλούνταν τις χρυσές εποχές η στοά Πανταζόπουλου, όταν εκεί (στεγάζονταν οι εταιρείες του Μιχαηλίδη και του Φίνου κ.α.), μπαινόβγαιναν ηθοποιοί όπως οι Θανάσης Βέγγος, η Μάρθα Καραγιάννη και άλλοι.  Το α’ μέρος της διαδρομής είναι «η βόλτα του Παύλου». Ο Σιδηρόπουλος κινούνταν στα όρια των Εξαρχείων και έμπαινα «όταν είχε κάτι να μας πει». Άλλωστε και οι τελευταίες του εμφανίσεις πραγματοποιήθηκαν στο AN Club της οδού Σολωμού. Το β’ μέρος είναι «η γύρα της Κατερίνας». Περιλαμβάνει την πλατεία και τα συν’ αυτής σημεία όπου δραστηριοποιούνταν η Γώγου. Στο γ’ και τελευταίο μέρος της δίωρης ξενάγησης κινούμαστε στο «άσημο μονοπάτι», το βόρειο τμήμα της πλ. Εξαρχείων μέχρι τον λόφο του Στρέφη όπου έδρασε καλλιτεχνικά και κοινωνικά ο Νικόλας Άσιμος, καταλήγοντας στον «Χώρο Προετοιμασίας» όπως αποκαλούσε ο ίδιος το τελευταίο από τα μαγαζόσπιτά του όπου αυτοκτόνησε.

Η ξενάγηση δεν περιορίζεται μονάχα στους τρεις ήρωες των Εξαρχείων. Αναφορές γίνονται στον σπουδαίο και πρόσφατα εκλιπόντα Γιώργο Σκούρτη, τον Γιώργο Αρμένη με το θέατρό του, στην Βέμπο και τον Χορν που κατοίκησαν στην περίφημη μπλε πολυκατοικία του ’30 αλλά και στα δισκοπωλεία, τα οργανοποιεία, τα στούντιο προβών, τα βιβλιοπωλεία και στους εκδοτικούς οίκους που βρήκαν καταφύγιο στην περιοχή. Οι επισκέπτες περιηγούνται στους δρόμους που διακοσμούνται με γκράφιτι σημαντικών δημιουργών, τα φοιτητικά στέκια μα κυρίως τους μουσικούς χώρους και σκηνές που άφησαν το ανεξίτηλο στίγμα τους και έπειτα χάθηκαν όπως το μπαρ «Τυπούκειτος», το θρυλικό «Αχ Μαρία» (σ.σ. τίτλος τραγουδιού του Άσιμου), το «Καφέ Παράσταση», το «Μπαράκι του Βασίλη» , από τα πιο αγαπημένα στέκια καλλιτεχνών και διανοούμενων κ.α.

Οι ιστορίες

Οι ιστορίες που ξεχωρίζουν στα Εξάρχεια είναι πολλές και τόσο γοητευτικές όσο και οι πρωταγωνιστές τους. Η αλληλεγγύη που ποτέ δεν έλειψε (το είδαμε και στην περίπτωση του Ζακ), η συντροφικότητα (ένα υπόγειο που μοιράζονταν Ζουγανέλης - Μπουλάς), οι ταινίες του Παύλου Τάσιου που για πρώτη φορά κατέγραψαν το περιθώριο των αστικών πόλεων, η αναγνώριση της πολιτικής δράσης των νέων που αρνούνται να υποκύψουν (συνθήματα, αφίσες και η μετονομασία οδού που πλέον φέρει το όνομα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), το «Ιδεοδρόμιο» του Λεωνίδα Χρηστάκη, οι άγνωστες βόλτες του Χατζιδάκη που εκεί ανακάλυπτε τους επόμενους συνεργάτες του (όπως τον Ηλία Λιούγκο) είναι κάποιες από αυτές. Η πιο εμβληματική όμως ιστορία είναι αυτή που γράφτηκε εκεί όπου στεγάζεται το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο επί χούντας υπήρξε έδρα της Ασφάλειας και τόπος βασανιστηρίων. Σε αυτό το κτήριο έγραψε ο (κρατούμενος ) Θεοδωράκης τον στίχο «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα», αναφερόμενος στον Ανδρέα Λεντάκη. Άλλη μια ιστορία που δεν είναι ευρέως γνωστή στο κοινό είναι πως στο αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου στεγαζόταν παλαιότερα το δημοφιλέστερο μπαρ της μεταπολίτευσης, ο «Πήγασος» και «ίσως αυτός είναι ο λόγος που βρίσκεται στο στόχαστρο», λέει χαμογελώντας ο ξεναγός μας.

Κόντρα στο αρνητικό κλίμα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή ο κόσμος έχει αγκαλιάσει αυτή την πρωτοβουλία. «Είναι μια ανάγκη να ξαναβρεθούμε στους δρόμους να μιλήσουμε γι’ αυτούς και την ιστορία τους, χωρίς ακαδημαϊκό περιτύλιγμα» εξομολογείται ο Τάσος Μενεμενόγλου, ο οποίος θεωρεί πως «δεν είναι παράξενο που κάποιοι εποφθαλμιούν τα Εξάρχεια ακόμα και για χωροταξικούς σκοπούς» κι αν λάβει κανείς υπόψη τον επερχόμενο σταθμό του μετρό, «τα Εξάρχεια αντιστέκονται όπως οι σελίδες ενός χειροποίητου κόμικ στην εικονική πραγματικότητα».

Ιστοσελίδα Ash In Art: www.ashinart.org, fb: /ashinart.official