ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: 2012

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Το «ταγάρι» των Poll

ΣΤΗΛΗ ΔΙΦΩΝΟΥ «Αναπολώντας μια συνεργασία» : Το «ταγάρι» των Poll

Του Γιάννη Αλεξίου

O Απρίλης ο μήνας που έχει την τιμητική της η ελληνική ύπαιθρος βγήκε και το θρυλικό σήμερα «ταγάρι» των Poll. O Κώστας Τουρνάς, ο Σταύρος Λογαρίδης και ο Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, ένα τρίο που υπήρξε η άλλη φωνή της εποχής στην αρχή των 70΄ς στην Ελλάδα, κατάφεραν τότε να ορθώσουν ανάστημα και σπάσουν το ρεκόρ πωλήσεων στην εποχή που το λαϊκό τραγούδι ήταν πολύ δυνατό. Κλειδί της επιτυχίας τους ήταν και η μεγάλη απήχηση που είχαν στα κορίτσια που δεν τους αποχωρίζονταν ακόμη και στο σχολείο ! Ένας «λουλουδάτος» δίσκος με κοινωνικοπολιτικά μηνύματα της εποχής που παραμένουν επίκαιρα σήμερα που οι πόλεμοι συνεχίζουν να είναι η μάστιγα των λαών. Ο Σταύρος Λογαρίδης γυρίζει στο 1971 και εξηγεί γιατί…Poll Σημαίνει Αγάπη !

«Ήμασταν και οι τρεις φίλοι και παίζαμε πολύ ζεστά. Σηκωνόμασταν και κοιμόμασταν με την ιδέα του συγκροτήματος. Ήμασταν συγκρότημα. Πηγαίναμε όλοι μαζί σε πάρτι, σε καφετέριες, σκεπτόμασταν περίπου τα ίδια πράγματα, είχαμε τον ίδιο στόχο την μουσική. Ήμασταν συγκρότημα ! Ο Κώστας με τον Ρόμπερτ ήταν φίλοι και γείτονες. Μου τους σύστησε η εταιρία γιατί ψαχνόντουσαν για καλή φωνή και μπάσο και εγώ ήμουν ήδη στην Polydor στα δεκαέξι μου. Πήγα στο στούντιο όπου έγραφαν κάτι ντέμο του Άνθρωπε Αγάπα και μου άρεσαν πολύ. Τότε ούτε οι Πελόμα Μποκιού, που ήταν πολύ του σαλονιού, ούτε οι Socrates που έκαναν αγγλικό στίχο, ούτε οι Εξαδάκτυλος που ήταν του καφενείου είχαν σχέση με αυτό που έκανα εγώ. Είχα κάποια κομμάτια έτοιμα που γράψαμε με τους Poll. Τα κομμάτια που ήθελαν καλή φωνή και ήταν δύσκολα τα έλεγα εγώ, τα κομμάτια που είχαν κοινωνικό μήνυμα τα τραγούδαγε ο Τουρνάς και ο Ρόμπερτ ήταν πιο συμπληρωματικός. Πιστεύω ότι και οι τρεις είχαμε την ίδια δυναμική στους δίσκους. Στα live ήμουν εγώ πιο δυναμικός και ήμουν πάντα στην μέση. Δεξιά μου ο Κώστας, αριστερά ο Ρόμπερτ. Στην αρχή ήμασταν ευχαριστημένοι αν το ταγάρι πούλαγε πέντε με επτά χιλιάδες και τελικά φτάσαμε τις εκατό. Κανείς της δικής μας κουλτούρας δεν έκανε τέτοιο νούμερο. Τότε δουλεύαμε στο κλαμπ Ελατήριο κάθε μέρα. Το Σάββατο κάναμε δύο παραστάσεις, φεύγαμε απ’ το μαγαζί, πηγαίναμε για φαΐ, μετά κουβάλημα όργανα και χωρίς να κοιμηθούμε Κυριακή πρωί είχαμε τα κυριακάτικα πρωινά στα σινεμά. Κυριακή απόγευμα πάλι παράσταση και το βράδυ ξανά. Ο κόσμος χόρευε σε τρέλα. Το σινγκλ Άνθρωπε Αγάπα βγήκε Απρίλιο και άρχισε να ζεσταίνεται ο κόσμος με τους Poll και ο μεγάλος δίσκος κυκλοφόρησε Οκτώβριο χωρίς να καταλάβουμε πότε ακριβώς βγήκε γιατί τότε χτυπούσαν χιλιάδες λαϊκούς δίσκους και οι δίσκοι των συγκροτημάτων έβγαιναν όποτε είχε κενή πρέσα, δεν υπήρχε πρόγραμμα. Κάθε μέρα είχαμε live και με τα του δίσκου είχαμε ανθρώπους στο μάνατζμεντ. Ήταν ο Κώστας Φασόλας παραγωγός και μάνατζερ, ο Κώστας Χαραλαμπίδης γενικός σύμβουλος και λίγο μάνατζμεντ και ο Τουρνάς που τα μάθαινε πρώτος και ασχολιόταν περισσότερο. Πάντα ήταν οργανωτικός. Τους πρώτους δύο μήνες που παίζαμε δεν είχε κόσμο, μετά από δύο μήνες γινόταν χαμός και άρχισε να πουλάει ο δίσκος. Είχαν έρθει ο Σαββόπουλος, ο Χατζιδάκις και άλλοι να μας ακούσουν. Εμείς και οι Πελόμα Μποκιού είχαμε την μεγαλύτερη επιτυχία στις γυναίκες καλλιτέχνιδες...Στο στούντιο δεν φέρναμε κορίτσια γιατί εκεί δεν πρέπει να υπάρχει άλλο vibe. Αν έχει ερωτικό vibe πρέπει να είναι πολύ αγνό και συγκεκριμένο, αν πέσει vibe μούρλας δεν βγαίνει καλή μουσική. Αυτό το απέδειξε και η Γιόκο Όνο. Όταν βγήκε ο δίσκος πολλά κορίτσια είχαν το ταγάρι για τσάντα με βιβλία και πήγαιναν έτσι στο σχολείο.

Επίσης κάναμε πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις, δύο την εβδομάδα, με εκατό τοις εκατό ακροαματικότητα. Παίζαμε στο Ενόπλων Δυνάμεων, τότε που οι άνθρωποι δεν μιλούσαν στην τηλεόραση. Το κλίμα εκεί ήταν χωρίς…κλίμα. Σαν άδειο νοσοκομείο. Μιλάμε για χούντα. Είχα τσαντιστεί που όλα ήταν πλεϊ – μπακ και γυρνάω στον Κώστα κάτι του λέω και κάνουμε πλάκα. Ακουγόταν στον αέρα η φωνή μου, ένα πράγμα αδιανόητο για τότε. Την άλλη μέρα μας φώναξαν στην εταιρία όπου είχαν πάρει διάφοροι στρατηγοί και είπαν να μην ξαναπατήσουμε το πόδι μας στην τηλεόραση. Όλοι με έβριζαν αλλά δεν έγινε και τίποτα γιατί ξαναπήγαμε πολλές φορές ακόμα. Θυμάμαι περπατούσα στη Σταδίου και έβλεπα τον εαυτό μου στις τηλεοράσεις στη βιτρίνα του Ράδιο – Αθήναι και γύριζα από την άλλη πλευρά γιατί είχα βαρεθεί να με βλέπω συνέχεια στην τηλεόραση.

Στο Παγκράτι παίζαμε ένα βράδυ εμείς και οι Afrodite’ s Child. Μόλις τελείωσαν οι Poll έφυγε ο κόσμος. Χόρτασαν. Και βγήκε το άλλο γκρουπ με είκοσι άτομα. Ξημεροβραδιαζόμασταν στα καφενεία της Φωκίωνος Νέγρη. Αλητεία. Ο Τρικίλιας ήταν το καφενείο των μουσικών. Είχε ένα τσιγάρο στο στόμα επί μονίμου βάσεως. Χοντρός είχε τρεις κοιλιές και το φώναζαν Τρικίλια. Ότι ώρα και να πήγαινε κανείς εκεί θα έβλεπε κάποιον από τους Socrates, τα Μπουρμπούλια, τον Εξαδάκτυλο. Ήταν στέκι. Εκεί τα κορίτσια ήταν λίγα και πολύ όμορφα…».

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ του Γιάννη Αλεξίου

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

Εικόνες της πόλης

Παλιά γειτονιά

Γεννήθηκα στη βόρεια πλευρά της πόλης, στην Κηφισιά και από τριών χρονών μέχρι

σήμερα ζω στη νότια πλευρά στη Νέα Σμύρνη, ένα δρόμος μας χωρίζει από το Παλιό Φάληρο, την παλιά Αμφιθέα, Βουρλοπόταμο την έλεγαν οι παλιοί.

Στη γειτονιά μου μέχρι τη δεκαετία του ’90 υπήρχαν μόνο μονοκατοικίες. Στο σπίτι μας είχαμε πηγάδι, περιβόλι, τριανταφυλλιές και την παλιά εκείνη στριφογυριστή σκάλα που ανέβαινες στην ταράτσα να δεις τη θάλασσα. Όλοι στη γειτονιά γνωριζόμασταν και χαιρετιόμασταν. Πιτσιρικάδες παίζαμε μπάλα στις τρεις αλάνες κι αν το παρακάναμε όλο και κάποιος έβγαινε στη βεράντα και μας φώναζε, κι ήταν αρκετό αυτό για να σταματήσει η φασαρία. Υπήρχε σεβασμός στους μεγαλύτερους κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Στη γειτονιά υπήρχε ακόμη παγοπώλης, παλιός τσολιάς, που έβαζε τον πάγο στην καρότσα μιας Mercedes του ’30. Άλλη συμπαθής φιγούρα της γειτονιάς ήταν ο λαχειοπώλης ο κυρ-Μανώλης που πουλούσε λαχεία καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι και με ρωτούσε όταν έβρεχε εάν έχουν βγει μηχανάκια με κουβούκλιο καθώς με έβλεπε με ένα αυτόματο και του απαντούσα «δεν υπάρχει». Περνούσε το μεσημέρι η αεροσυνοδός και όλα τα αγόρια ήμασταν καρφωμένα στα παράθυρα. Από φίλο γείτονα, γιος μεγαλογιατρού, λάτρη των τεχνολογικών εξελίξεων, άκουσα για πρώτη φορά ότι «τώρα δουλεύω από το σπίτι μου» , προχωρημένο για 70’ς και μου άρεσε πολύ.

Απέναντι ακριβώς από το σπίτι του μένει ακόμη η οικογένεια της μεγαλύτερης σοκολατοβιομηχανίας, αλλά δεν είχε τύχει να μιλήσουμε ποτέ. Μόλις χθες είπαμε μια ζεστή καλημέρα σαν παλιοί στη γειτονιά που ωστόσο άλλαξε τόσο πολύ. Μόνο οι δύο αυτές μονοκατοικίες απέμειναν. Μαζί άλλαξε και το ήθος των ανθρώπων, ευτυχώς όχι η ηθική. Λίγοι μείναμε από τότε, και δεκάρα φαίνεται να μην δίνουν οι νέοι κάτοικοι των «κουτιών» που δεν είμαι και σίγουρος από πού έχουν έρθει ακριβώς. Χάθηκε η ταυτότητα του καθενός που ήξερες ότι το σπίτι εκείνο είναι του τάδε, και το παραδίπλα του άλλου. Είχαν ονοματεπώνυμο τα σπίτια, όποιος κι αν έμενε μέσα. Τώρα τα παιδιά μπορούν να παίζουν μπάλα και να ενοχλούν χωρίς να σέβεται κανείς από αυτά τους άλλους και μάλιστα με τις ευλογίες των γονιών τους. Ακόμη μπορεί να σου πέσει κάτι κάτω και να μην το ξαναδείς ποτέ, να εξαφανιστεί βρε αδερφέ. Μπορεί να κάνεις το γύρο του τετραγώνου και να μην δεις κανένα γνωστό και να μην ακούσεις καμία καλημέρα. Και αυτό που με τρελαίνει είναι ότι δεν πέρασαν και τόσο χρόνια, ρε γ….

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

ELVIS Αφιέρωμα : «Πριν τον Elvis δεν υπήρχε τίποτα» του Γιάννη Αλεξίου

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ / e-mail : johnalex@hol.gr

Είπαν για τον Elvis :

«Πριν τον Elvis δεν υπήρχε τίποτα» John Lennon

«Ο Elvis ήταν πραγματικός βασιλιάς. Πολλοί από εμάς αναρωτιόμασταν πώς θα ήταν γέρος ο Elvis. Τώρα ποτέ δεν θα το μάθουμε…» Pat Boone

«Αν δεν υπήρχε ο Elvis δεν θα υπήρχε και ο Cliff Richard, γιατί ο Elvis ήταν υπεύθυνος για τον τρόπο έκφρασης πολλών μουσικών από εμάς που θέλαμε να εκφράσουμε τους εαυτούς μας μουσικώς. Ο θάνατός του με συγκλόνισε». Cliff Richard

Όσο ζούσε ο Elvis λέγαμε ότι τέτοιο φαινόμενο γεννιέται κάθε 100 χρόνια. Τώρα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν θα ξαναγεννηθεί καλλιτέχνης σαν Elvis Presley. Η επέτειος των 38 χρόνων από τις 16 Αυγούστου 1977 θα γιορταστεί με τον πιο λαμπρό τρόπο στην Graceland στο σπίτι του στην Μέμφιδα. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί. Για την ώρα δεν μπορώ, αλλά ελπίζω να τα καταφέρω κάποτε….

Την πρώτη μου κοπάνα στα μαθητικά μου χρόνια επιχείρησα να κάνω στην Πέμπτη δημοτικού, το 1978. Το σκέφτηκα μαζί με την συμμαθήτριά μου, την Αλεξία Καραμιχάλη. Ο λόγος ήταν πολύ σοβαρός. Την επόμενη μέρα είχε στην τηλεόραση την ταινία «Loving You» με τον Elvis. Τελικά δεν τόλμησα, αλλά ούτε και η Αλεξία παρ’ ότι την άφηνε ο πατέρας της, όπως μου είπε στην προσευχή !

Τον Νοέμβρη του 1987 ένας φαντάρος τίναξε τα μυαλά του στον αέρα φιλώντας σκοπιά αφήνοντας ένα γράμμα : «Δεν περιμένω τίποτα από τη ζωή μου. Το μόνο που έχω να είναι στην αδερφή μου να προσέχει τις κασέτες μου, του Elvis, γιατί εγώ πάω να τον συναντήσω…».

Μόλις ο Elvis έγινε 11 χρονών οι γονείς του, του έκαναν δώρο μια κιθάρα. Μόλις την είδε ο Elvis στεναχωρημένος είπε : «Εγώ ήθελα ένα ποδήλατο !». Παρ’ όλα αυτά η κιθάρα του έγινε ο αχώριστος φίλος του. Την κουβαλούσε παντού. Ακόμη και στην τάξη του στο σχολείο. Καθόταν στα τελευταία θρανία κι έπαιζε κιθάρα. Όμως από τότε που έπιασε δουλειά, τον Νοέμβρη του 1950, στο Loew’s State Theater στην Μέμφιδα και δούλευε 5-10 ώρες κάθε βράδυ, το αγαπημένο του σπορ στην τάξη έγινε ο ύπνος…Ο 15χρονος Elvis δούλευε ταξιθέτης. Από μικρός ήταν λάτρης του κινηματογράφου και πρότυπό του ήταν ο James Dean. Αγαπημένη του ταινία ήταν ο «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» το οποίο είχε δει δεκάδες φορές κι είχε μάθει όλα τα λόγιας του έργου απ’ έξω κι ανακατωτά. Δεν ήταν τυχαίο που ακολούθησε αργότερα κινηματογραφική καριέρα. Ουδέποτε πάντως σύγκρινε τον εαυτό του με τον James Dean. Όταν ρωτήθηκε κάποτε ο Elvis αν προτιμούσε να γίνει ηθοποιός από τραγουδιστής είπε ότι «αν γινόμουν μεγάλος ηθοποιός, τότε το προτιμούσα».

Ο Elvis αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Humes το 1953 όταν δηλαδή τελείωσε ο πόλεμος στην Κορέα. Ένας καθηγητής του τότε είπε για εκείνον : «Καλό παιδί, αλλά χωρίς προσωπικότητα».

Ο Elvis έπιασε αμέσως δουλειά στην εταιρία ηλεκτρικών ειδών Crown και σκεπτόταν αρχικά να γίνει ηλεκτρολόγος. Εν συνεχεία μας άλλαξε τα φώτα…με έναν άλλο δικό του τρόπο.

Η αρχή έγινε το καλοκαίρι του 1954 το τραγούδι του «That’s All Right Mama» παίζεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό WHBQ στην εκπομπή «Red, Hot and Blue». O σταθμός κατακλύζεται από τηλεφωνήματα. Όλοι ζητούν πληροφορίες για το νέο τραγουδιστή. Οι περισσότεροι ακροατές μάλιστα, τον περνούν για μαύρο.

Ο Elvis είχε πει για την μουσική : «Έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Τόσο φυσικό όσο και το να χορεύω. Ήταν ένας τρόπος απόδρασης απ’ τα προβλήματα και σίγουρα ο δικός του τρόπος απελευθέρωσης…».

Ο Elvis αυτά που ήθελε τα πέτυχε. Αυτά που δεν ήθελε συνειδητά τα αποδίωξε. Ο ίδιος είπε προς το τέλος :

«Όταν ήμουν παιδί ήμουν ο ήρωας των κόμικς και των κινηματογραφικών ταινιών. Μεγάλωσα πιστεύοντας σ’ αυτό το όνειρο. Τώρα το πραγματοποίησα. Τι άλλο να μπορεί να ζητήσει κανείς απ’ τη ζωή του ;».

Ο «Συνταγματάρχης» Tom Parker, μάνατζερ του Elvis, στην πραγματικότητα ήταν Ολλανδός λαθρομετανάστασης και το πραγματικό του όνομα ήταν Αντρέας Κορνέλις βαν Κούιτζικ. Γι’ αυτό ποτέ δεν άφησε τον Elvis να δώσει συναυλία στην Ευρώπη ή στην Ισπανία. Φοβόταν μήπως οι Αρχές ανακαλύψουν τη δική του κατάσταση της παράνομης του στην Αμερική.

Ο Elvis παντρεύτηκε στα 32 του την 24χρονη Priscilla Beaullieu, την Πρωτομαγιά του 1967 στο ξενοδοχείο «Aladdin» του Las Vegas το οποίο ήταν του Μίλτον Πρελ ιδιοκτήτη του περίφημου καζίνο της περιοχής και φίλου του «Συνταγματάρχη». Ο γάμος έγινε στο δεύτερο πάτωμα της σουίτας μέσα σε μια σεμνή τελετή την οποία παρακολούθησαν μόνο 14 άτομα και κράτησε 8 λεπτά. Το παραδοσιακό τραπέζι που ακολούθησε στοίχισε 10.000 δολάρια !

Ο μήνας του μέλιτος κράτησε μόνο 4 ημέρες και τις πέρασαν στο Πάλμ Σπρινγκς. Μετά γύρισα στο Γουώλς του Μισισίπι, στο ράντσο που είχε αγοράσει ο Elvis. Μετά επέστρεψαν στο Λος Άντζελες, στο καινούργιο πολυτελέστατο σπίτι τους κι εννιά μήνες αργότερα απέκτησαν την Lisa – Marie. Χώρισαν 5 χρόνια απ’ το γάμο τους, το 1972 κι ένα χρόνο αργότερα βγήκε το διαζύγιο τους.

O Elvis άφησε λίγο πριν πεθάνει στην Priscilla ένα σημειωματάριο με συμβουλές για την κόρη του Lisa – Marie, το οποίο θα της το έδινε, σύμφωνα με εντολή του, πριν γίνει μητέρα. Οι 7 πολύτιμες συμβουλές του Elvis για την 20χρονη πια κόρη του : 1) Να’ σαι πάνω απ’ όλα μητέρα. Να αφιερώσεις τον εαυτό σου στην μητρότητα 2) Γέμισε το σπίτι σου με μουσική 3) Να μεγαλώσεις το παιδί σου σ’ ένα πολιτισμένο περιβάλλον, μακριά από καυγάδες. Αν έχεις προβλήματα με τον άντρα σου, να τα λύνεται όταν είστε οι δυο σας. Όχι μπροστά στο παιδί 4) Κάνε περισσότερα από ένα παιδιά 5) Να κάνεις το παιδί θρήσκο. Να’ χει βαθιά πίστη στο θεό. Και πάνω απ’ όλα ήθος 6) Να μορφώσεις το παιδί σου όσο γίνεται περισσότερο 7) Αν είναι αγόρι μην του δώσεις το όνομα Elvis…Η Lisa – Marie διάβασε με την μητέρα της το σημειωματάριο το 1989.

Και οι δύο θα παρευρεθούν στις εκδηλώσεις της επετείου από το θάνατο του Elvis στην Graceland…

*Οι παραπάνω αναφορές στον Elvis είναι σημειώσεις από το παιδικό μου σημειωματάριο

ο «Beat Poetry» των Αδερφών Κατσιμίχα

Το «Beat Poetry» των Αδερφών Κατσιμίχα

Του Γιάννη Αλεξίου

Εφηβικός εφιάλτης. Οι χούλιγκαν της Σελήνης. Τίποτα απ’ αυτά δεν ήμασταν. Ήμασταν μόνο αναζητητές του ξανθού ίχνους της αλήθειας. Της αλήθειας.

Απόσπασμα από το ποίημα Επιστροφή στην Τάιμς Σκουέαρ του Άλλεν Γκίνσμπεργκ, ενός από τους ήρωες της beat generation που αναπολούν και τιμούν οι Αδερφοί Κατσιμίχα στην καινούργια, μετά από πολύ καιρό, δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο «Beat Poetry» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μετρονόμος».

Pink Floyd, Don McLean, City Lights Books και San Francisco, Bronx, Sweat Jane, Charles Bukowski, Dylan, Joplin, Jean Paul Sartre, Jack Kerouac, Corso, William Burroughs, Zappa, Jagger, Bowie, Tom Waits, , Morrison, Το Ουρλιαχτό, Αμέρικα, Μανχάταν, hipsters, LSD και όλη η κουλτούρα των 60’s έχει ποτίσει με τη γενιά της beat και την ποίηση της στο κέντρο έχει ποτίσει το νέο άλμπουμ των Πάνου και Χάρη Κατσιμίχα που κυκλοφορεί σε μορφή βιβλίου – cd.

Το σπάνιο φωτογραφικό υλικό και οι πληροφορίες που υπάρχουν στην έκδοση βοηθούν τον ακροατή να μπει βαθιά στο κλίμα του άλμπουμ και με οδηγό τις χαρακτηριστικές φωνές των δύο τραγουδοποιών της εφηβείας μας που εξακολουθούν να μας ταξιδεύουν το αμερικανικό όνειρο είναι πάντα εδώ.

Η κιθάρα του Γιάννη Σπάθα μας πάει στην 3^η Λεωφόρο και οι εικόνες το πιο διάσημου «Ουρλιαχτού» στο πλανήτη περνούν από την Γιούνιον Σκουέαρ, το Αλκατράζ, την μπήμποπ σερβίροντας την «απόλυτα κτηνώδη σούπα του Χρόνου».

Η Αμερική που δεν ζήσαμε είναι όλη εδώ ! Τι ευτυχία για όλους που αγαπήσαμε την χώρα αυτή, που έγινε ακόμη πιο άπιαστη με την κρίση που βιώνουμε, μέσα από την μουσική και τα τραγούδια της. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας για τη Νέα Υόρκη και το San Frisco των 60’ς με τα χάπενινγκς στα πεζοδρόμια κάτω από τους ουρανοξύστες κάπου εκεί στη γωνία Haight Asbury.

«Η αντίσταση στη βία της εξουσίας, τα φιλειρηνικά κινήματα, η σεξουαλική απελευθέρωση, το φεμινιστικό και αντιπολεμικό κίνημα, του Γούντστοκ, η ψυχεδέλεια, όλα αυτά καθόρισαν ένα τρόπο σκέψης που μας σημάδεψε για πάντα. Έγινε τρόπος ζωής;, κοινός τόπος αναζήτησης και συνάντησης με ανθρώπους συνομηλίκους μας, που ζούσανε χιλιάδες μίλια μακριά. Παλαβή γενιά», γράφουν στο εισαγωγικό τους σημείωμα ο Χάρης και ο Πάνος.

Πολύ καλή δουλειά ! Βαθμολογία : 8,5/10

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Εικόνες της Πόλης - Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ του Γιάννη Αλεξίου

Εικόνες της πόλης

Η Περίπτωση του Μάρκου

Του Γιάννη Αλεξίου

Ο Μάρκος γεννήθηκε στην Καβάλα και μεγάλωσε στην Αθήνα, στην παλιά γειτονιά της Λακούβας, ακούγοντας Elvis και Stray Cats και φτιάχνοντας καθημερινά το «κοκόρι» του βάζοντας μπριγιαντίνη Yardley. Έζησε έντονη εφηβεία και σήμερα έχει να θυμάται πολλά…
Πανέξυπνο, καλόκαρδο, φιλότιμο, γενναιόδωρο, τίμιο και πολύ ευαίσθητο παιδί. Πραγματικός φίλος. Συν τοις άλλοις γλωσσομαθής, μπορεί να συνεννοηθεί άνετα σε καμιά δεκαριά γλώσσες ανάμεσά τους τα ρώσικα και εσχάτως τα κινέζικα. Τελείωσε την σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων στην Ανάβυσσο κι έβρισκε τις καλύτερες δουλειές, από καλά ξενοδοχεία, τουριστικά γραφεία, καζίνο έως και κράχτης σε μαγαζιά στο Μοναστηράκι καθώς έχει φοβερή πειθώ και καλοσύνη και τραβούσε κόσμο πολύ.
Ο Μάρκος ζούσε με όλη την οικογένειά του σε ένα σπίτι σαν σε ταινία. Η γιαγιά σε αναπηρική καρέκλα και κουφή, ο πατέρας του σε κώμα, η θεία του, η μάνα του, ο αδερφός του που του άρεσε ο δρόμος και έμπλεξε με κακές παρέες και τελικά πέθανε στα 42 του χρόνια…Ο Μάρκος τον υπεραγαπούσε και ήταν πάντα κοντά του στις δύσκολες στιγμές. Μέχρι και την αγαπημένη του γειτονιά άφησε και μετακόμισε όλη η οικογένεια στο κέντρο της πόλης, για να αλλάξει παρέες ο αδερφός του, αλλά μάταια. Έχασε και τον πατέρα του και τη γιαγιά του…Πάντα ήταν η κολώνα του σπιτιού ο Μάρκος.
Εδώ και αρκετά χρόνια δουλεύει σε κέντρο ψυχικής υγείας προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που πάσχουν από αλτσχάϊμερ σε ένα κέντρο ηλικιωμένων στην Κυψέλη.
Εδώ και δύο βδομάδες περίπου έχασε τη δουλειά του καθώς τον Μνημόνιο 2 «έκοψε» τους νοσηλευτές Ψυχικής Υγείας. Μια κατά τα άλλα προβληματική δουλειά στην οποία πληρώνονταν κάθε πέντε μήνες και τώρα την διεκδικεί μαζί με τους συναδέλφους του διαμαρτυρόμενοι για την σκληρή στάση του κράτους απέναντί τους. Τι σκληρή κι άδικη που είναι η ζωή ! «Και το χειρότερο», μου είπε, «είναι που να βρω άλλη δουλειά στα 40 μου ;»…

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Εικόνες της Πόλης - Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΝΤΙΣΚΟΤΕΚ του Γιάννη Αλεξίου

Η εποχή των Ντισκοτέκ

Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Η Αθήνα δεν είχε ποτέ μια ντισκοτέκ αντίστοιχη με εκείνη τη θρυλική Studio 54 της Νέας Υόρκης. Ωστόσο δύο ντισκοτέκ είχαν δανειστεί το όνομά τους και μια μικρή λάμψη λόγω του τίτλου τους από την αυθεντική. Η πρώτη έκανε θραύση τα καλοκαίρια στην Ραφήνα της δεκαετίας του ’80 τότε που η περιοχή ήταν γεμάτη Αμερικάνους που έρχονταν από την βάση της Νέας Μάκρης να διασκεδάσουν εκεί το βράδυ, αλλά και γεμάτη τουρίστες με το κάμπινγκ Cococamp να συγκεντρώνει ταξιδιώτες απ’ όλο τον κόσμο. Η τοπική ντίσκο τα καλοκαίρια διέθετε μάλιστα και μαύρο Αμερικανό d.j. που με ένα χιλιάρικο σου έγραφε 90άρα κασέτα από το σετ του.

H δεύτερη Studio 54 άνοιξε πέρυσι το καλοκαίρι στην παραλιακή, αλλά μάλλον ήταν one summer wonder ντισκοτέκ…

Η χρυσή εποχή των ντισκοτέκ στην Αθήνα ήταν στα τέλη των 70’ς έως στα μέσα των 80’ς. Στη θρυλική Barbarella, επί της Συγγρού έκαναν τις χοροεσπερίδες τους όλα τα σχολεία της περιοχής. Ντισκοτέκ και χοροεσπερίδα ήταν λέξεις ταυτόσημες καθώς με αυτό τον τρόπο οι μαθητές μάζευαν λεφτά για τις πενταήμερες εκδρομές τους.

Στην παραλιακή πρώτο όνομα ήταν η ντισκοτέκ Volcano, στην γωνία Αμφιθέας – Λ. Ποσειδώνος με μπαλκόνι και θέα στη θάλασσα. Αργότερα άνοιξε απέναντί της η μοδάτη τότε ντίσκο Σεϋχέλλες. Στο ύψος της Γλυφάδας υπήρχε ο θρυλικός Μπίτσουλας, μια μεταμεσονύχτια ντισκοτέκ που έχει αφήσει εποχή.

Οι Αμερικάνοι από τη βάση της Γλυφάδας πήγαιναν στο Cave στο Καβούρι που έπαιζε φοβερή μουσική.

Στο κέντρο κράτησε περισσότερο από τις άλλες το Wild Rose στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, όπου συγκεντρώνονταν και διάφοροι επώνυμοι όπως ο Βλάσσης Μπονάτσος και η Ζωή Λάσκαρη. Τον Βλάσση μπορεί να το πετύχαινες το ίδιο βράδυ και στη No Name στην περιοχή Χίλτον. Δημοφιλέστατοι νυχτερινοί προορισμοί ήταν επίσης το Αεροδρόμιο στο Ελληνικό, ο Κούκος στο Θησείο, το Εργοστάσιο στη Βουλιαγμένης, ως πιο εναλλακτικοί χώροι.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Εικόνες της Πόλης - Ο ΠΑΛΙΟΣ ΚΑΚΟΦΗΜΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑΣ του Γιάννη Αλεξίου

Ο παλιός κακόφημος Πειραιάς

Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Ανέκαθεν με γοήτευε η άγρια πλευρά της πόλης, όσα δεν έχουν δει τα μάτια μου. Ιδιαίτερα εκείνα που δεν έζησα γιατί συνέβησαν σε άλλη εποχή και τα μαθαίνω από τις διηγήσεις των παλιότερων που σε πάνε πίσω στο χρόνο. Ετσι, μια μέρα πήγα και περπάτησα στην οδό Νοταρά, κάτω στην Τρούμπα. Παρατηρούσα τα εγκαταλειμμένα κτίρια, τις σπασμένες ταμπέλες, τα παλιά μπαρ που μόνο στις ελληνικές ταινίες έχω δει να λειτουργούν. Εκεί κάτω, στον παλιό κακόφημο δρόμο βρήκα κι ένα παλιό αλάνι...
της εποχής, από την Κοκκινιά που είχε ζήσει την χρυσή εποχή της περιοχής από πρώτο χέρι. Σ’ ένα παλιό καφενείο μου μίλησε για την ατμόσφαιρα της Τρούμπας. «Κάθε βράδυ εδώ ήμουν», μου είπε και κοίταξα το ροζιασμένο πρόσωπό του. Ετών 85, αλλά το λέει ακόμη η καρδιά του. Τον κέρασα κρασί και τον άφησα να μιλά.
Εδώ έκανε κουμάντο ο Αλογάκος με τ’ όνομα, από το Πέραμα. Αρχηγός κι ο Κοτζαμάνης, ένας κοντοπίθαρος, που έμενε σε μια σπηλιά στην Κοκκινιά. Δεν τα 'βαζε κανείς μαζί τους. Ηταν λάθος να τα βάλει κανείς μαζί τους. Στην Τρούμπα ερχόταν κι ο Βαμβακάρης με το γιο του με πιατάκι. Δύσκολα τα χρόνια μετά την κατοχή.
Παντού είχε πόρνες. Δεν είχαν συγκεκριμένη ταρίφα. Ο,τι πιάσουν. Σ’ έκοβαν πρώτα καλά καλά. Τέσσερις - πέντε από αυτές που ήξερε, παντρεύτηκαν Αμερικάνους. Το όνειρο πολλών γυναικών ήταν όταν ερχόταν ο 6ος στόλος να βρουν κάποιον οικονομημένο και να τις παντρευτεί.
Και ναρκωτικά υπήρχαν παντού. Στο κόλπο και οι αστυφύλακες, μιλημένοι… Οσο περνούσε ή ώρα, μπαίναμε και σε λεπτομέρειες ενός ολόκληρου κόσμου που είχε τη δική του ζωή εκεί στην οδό Νοταρά. Πέρα από νόμους και όρια. Ηταν συνηθισμένο, για παράδειγμα, ν’ ανοίγει το παράθυρο και να αδειάζει η τσατσά το γιο-γιο από το παράθυρο του «σπιτιού» στο δρόμο κι όποιον πάρει.
Κι αν δεν ήσουν «δικός» τους; «Ας ήταν άλλος, ήταν εντάξει αν ήταν Αμερικάνος…».

Εικόνες της Πόλης - ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΟΛΟΪ του Γιάννη Αλεξίου

Συνεργεία και κουβεντολόι

Εικόνες της πόλης - Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτή την αρίθμηση που έχουν οι οδοί με τα μονά νούμερα να έχουν το αμέσως επόμενο ζυγό νούμερο πολύ πιο μακριά. Ας πούμε το νούμερο 64 στην οδό που μένω απέχει σχεδόν δύο τετράγωνα από το νούμερο 65. Εκεί βρίσκεται από...
τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένα φανοποιείο αυτοκινήτων όπου ομολογουμένως εκτός από την καλύτερη δουλειά που γίνεται εκεί μέσα, γίνονται και οι καλύτερες συζητήσεις !
Τα συνεργεία των αυτοκινήτων έχουν κάποια γενικά χαρακτηριστικά που δίνουν το στίγμα τους. Σε όλα υπάρχει κρεμασμένο ένα ημερολόγιο με όμορφες γυναίκες που υποκαθιστούν την απουσία τους όσοι οι μηχανικοί δουλεύουν.
Απαραίτητο και το λάβαρο της ομάδας που υποστηρίζουν και κάποιο πόστερ της, αλλά και οι αφίσες ξένων ομάδων του ένδοξου παρελθόντος, ξεθωριασμένες με τα σημάδια του χρόνου επάνω τους. Ολοι θέλουμε άλλωστε να θυμόμαστε πιο ξέγνοιαστες εποχές, την νεότητα μας, τότε που υπήρχαν λεφτά…
Ενα παλιό πόστερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των 80’ς, της εποχής του Λου Μακάρι, δεσπόζει στο φανοποιείο της γειτονιάς και η συζήτηση δεν θέλει πολύ ν’ ανοίξει… Συνήθως οι ποδοσφαιρόφιλοι θυμούνται όλους τους παίκτες των περασμένων δεκαετιών κι ας μην υπήρχαν τότε αποκωδικοποιητές, internet και τόση πληροφόρηση.
Το στοίχημα έπεσε όταν τέθηκε το ερώτημα εάν έπαιζε 10άρι της Ενωσης ο Παπαϊωάννου ή ο Δομάζος στο τελικό κυπέλλου Πανιώνιος – ΑΕΚ 3-1 το ‘79 στο Καραϊσκάκη. Ημουν μέσα στο γήπεδο και το θυμόμουν καλά ότι έπαιζε ο Δομάζος κι ας ήταν παράδοξο να παίζει στην Ενωση. Είχα χαρεί τόσο που κατακτήσαμε το κύπελλο κι ας ήταν η ομάδα μου το αουτσάιντερ, ήμουν και πιτσιρικάς, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο Σάμος δεν το θυμόταν, ο Ζάνος άνοιξε το συρτάρι κι έβγαζε παλιά περιοδικά να με… φοβίσει να μην βάλω στοίχημα. Την λύση έδωσε το internet. Είχα δίκιο ! Ολα τα «παιδιά» έχουν δίκιο, πώς να το κάνουμε δηλαδή...

Εικόνες της Πόλης - ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΝΖΙΣΤΟΡΑΚΙ του Γιάννη Αλεξίου

Το παλιό τρανζιστοράκι...

Εικόνες της πόλης - του Γιάννη Αλεξίου

Ακόμα ψάχνω ένα τραγούδι που άκουσα μισοκοιμισμένος από το τρανζιστοράκι στο δωματιάκι μου στην παλιά μονοκατοικία μας. Ηταν ένα τραγούδι των Youngbloods που μάλλον σημείωσα λάθος στο ντοσιέ που είχα κάτω από το μαξιλάρι μου πιτσιρικάς κι έγραφα ότι μου έκανε εντύπωση...
Ακόμη και σήμερα προτιμώ ν’ ακούσω ένα ποδοσφαιρικό αγώνα από το ραδιοφωνάκι μου από το να βάλω συνδρομητικό κανάλι και να τον δω τηλεοπτικά, όταν παίζει δηλαδή εκτός έδρας ο Πανιώνιος γιατί στα εντός είμαι πάντα μέσα στο γήπεδο. «Απορώ πώς κοιμάσαι κι ακούς τα γκολ!» αναρωτιέται η γυναίκα μου που με ακούει ξαφνικά να πανηγυρίζω ή να δυσανασχετώ εκεί που ροχαλίζω με το ακουστικό στ’ αυτί.
Μεγάλη υπόθεση το ραδιόφωνο. Παλιά πολύς κόσμος κοιμόταν με το ραδιόφωνο. Θυμάμαι τις εκπομπές του θρυλικού Θείου Νώντα, του Δημήτρη Πουλικάκου, στο κρατικό ραδιόφωνο που αποκοιμιόμουν με τη φωνή του ή εν μέσω κάποιου τραγουδιού.
Ακόμη και στις ακρογιαλιές αποκοιμιόμουν ηλιοκαμένος ακούγοντας στο τρανζίστορ τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη 4 με 5 το μεσημέρι και σημειώνοντας τα καλύτερα τραγούδια. Τι μανία κι αυτή! Ολη η παρέα απορούσε με την αγάπη που είχα στην μουσική.
Ενα κόκκινο τρανζιστοράκι ήταν και το μοναδικό δώρο του νονού μου που χάθηκε στο χρόνο μαζί με τα μεσαία. Το τρανζίστορ αυτό, έστω και χαλασμένο, υπάρχει ακόμη μέσα στο συρτάρι μου. Σήμερα έχω ένα ψηφιακό που συνήθως ξεχνάω να το βάλω στην τσέπη μου όταν φεύγω για δουλειά.
Το τρανζίστορ στο κρεβάτι αντικαταστάθηκε στα χρόνια από το βιβλίο τότε που ήθελα να τα μάθω όλα και διάβαζα τα βράδια μανιωδώς. Αργότερα μπήκε στην κρεβατοκάμαρα η τηλεόραση, δώρο του πατέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι είναι βαρετή πριν τον ύπνο και γι’ αυτό ανοίγει σπάνια. Ακόμη πιο σπάνια ανοίγει το laptop. Αχ… ασυναγώνιστο ραδιοφωνάκι των παλιών μοναχικών ημερών...

Εικόνες της Πόλης - Ο ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΑΣ...του Γιάννη Αλεξίου

Ο περιπτεράς της γειτονιάς σας

Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Οσο και αν έχουν εφευρεθεί νέα καταστήματα σέρβις για τα απαραίτητα καθημερινά, το πιο κλασικό μέρος ν’ αγοράσει κανείς μικροπράγματα παραμένει το περίπτερο. Κάθε γειτονιά έχει το περίπτερό της και κάθε περιπτεράς την ιστορία του σε κάθε περιοχή...
Στις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του ’50 τα περίπτερα διέθεταν τηλέφωνο για το κοινό, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τηλέφωνα σε πολλά σπίτια. Ετσι ο περιπτεράς σαν τελάλης έβγαινε έξω και φώναζε τους κοντινούς γειτόνους που είχαν δώσει το νούμερο του περιπτέρου για να τους βρίσκουν.
Ο περιπτεράς ανέκαθεν ήταν αποδέκτης πληροφοριών από τους πελάτες του, ένα είδος εξομολογητή, καθώς πολλοί γείτονες έχουν την ανάγκη να πουν ένα παράπονό τους για τον περίγυρό τους, για την δουλειά τους, για τον μικρόκοσμό τους, να κουτσομπολέψουν και φυσικά να μιλήσουν για ποδόσφαιρο και πολιτική.
Παλιότερα ορισμένοι περιπτεράδες «φακέλωναν» κατά ένα τρόπο υποθέτοντας τις πολιτικές προτιμήσεις των πελατών τους ανάλογα τι κομματικής απόχρωσης εφημερίδα αγόραζε κανείς.
Ο «σκοτεινός» ρόλος που έπαιξαν πολλοί περιπτερούχοι στα χρόνια της δικτατορίας καταγράφηκε στην μεταπολιτευτική ταινία «Ενα τανκς στο κρεβάτι μου» με τον Κώστα Βουτσά που ανέβαζε και κατέβαζε τα πορτραίτα των δικτατόρων και είχε κολλιτσίδα στο μαγαζί του ένα άνθρωπο του κράτους που προσπαθούσε να αλιεύσει πληροφορίες.
Τα χρόνια πέρασαν και τα περίπτερα εξελίχθηκαν μαζί με την τεχνολογία. Ετσι πλέον διαθέτουν σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης όπως κάμερες που καταγράφουν όλες τις συνομιλίες και τις επισκέψεις όλων των πελατών, για θέμα ασφαλείας καθώς οι κλοπές έχουν αυξηθεί κατά πολύ, όπως και οι επιθέσεις σε πολλά περίπτερα που αποτελούν εύκολη λεία δραστών ιδιαίτερα το καλοκαίρι που παραμένουν ανοιχτά έως αργά το βράδυ.
Επίσης άλλαξε και το ιδιοκτησιακό καθεστώς καθώς οι άδειες πολλών περιπτέρων ανήκαν σε αναπήρους και με παρέμβαση του κράτους βοηθιούνται πλέον και άλλες κατηγορίες πολιτών που ενσωματώνονται σταδιακά με την ελληνική κοινωνία.

Εικόνες της Πόλης - ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΣΥΓΓΡΟΥ του Γιάννη Αλεξίου

Κάποτε στη λεωφόρο Συγγρού...

Εικόνες της πόλης (Του Γιάννη Αλεξίου)

Η περιοχή στο μέρος που έχει στεγαστεί η Νέα Δημοκρατία χαμηλά στη Λεωφόρο Συγγρού ήταν κάποτε τελείως διαφορετική. Στο τετράγωνο ακριβώς δίπλα της, στη στροφή για Καλλιθέα, είχε εγκατασταθεί επί σειρά ετών ένα τεράστιο Λούνα Παρκ...
Με την παλιοπαρέα της απέναντι όχθης, στη Νέα Σμύρνη, που γειτόνευε με την παλιά Αμφιθέα, μόλις σουρούπωνε το σκάγαμε και χαζεύαμε τα συγκρουόμενα αυτοκίνητα, αλλά και το τεράστιο τροχό που γύριζε μόνιμα και ήταν τότε απρόσιτο όνειρο ν’ ανέβουμε επάνω του. Οι μηχανές διέσχιζαν, όπως και σήμερα, με δαιμονισμένη ταχύτητα την Συγγρού κι εμείς το μόνο όχημα που διαθέταμε ήταν το ποδήλατό μας.
Με αυτό κάναμε μεγάλες βόλτες τα απογεύματα και αλωνίζαμε το Παλαιό Φάληρο, τις παλιές χαμένες γειτονιές. Πολλές φορές φτάναμε μέχρι την Αγία Κυριακή έως το ερειπωμένο σπίτι που πολλά χρόνια μετά είχε ταμπουρωθεί για μέρες ένα παλαβός με καραμπίνα ακι απειλούσε ότι θα τινάξει τα μυαλά του, αλλά δεν θυμάμαι τι απέγινε.
Οταν νύχτωνε για τα καλά, με φακούς στο χέρι, εισβάλαμε στα εγκαταλειμμένα σπίτια της περιοχής. Κι ήταν πολλά τότε. Ανοίγαμε σεντούκια και βρίσκαμε διάφορα πράγματα που είχαν σε τούτη τη ζωή οι πρώην κάτοικοί τους κι έμοιαζαν στα μάτια μας με θησαυρό. Μια γιαγιά θυμάμαι, είχε τόσες πολλές σφαίρες πεταμένες, που δεν ξέραμε τι να τις κάνουμε.
Εκεί που είναι τα γραφεία του Αντώνη Σαμαρά ήταν η Ελφίνκο, η θρυλική αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Οπελ. Απέναντι ακριβώς ήταν ένα τεράστιο οικόπεδο που έγινε ο «Διογένης»...
Επίσης πιτσιρικάδες χαζεύαμε εκεί και κάτι περίεργες φάτσες στην περιοχή που έμοιαζαν ντυμένες με γυναίκες, σαν σαρδανάπαλοι, που δεν ξέραμε τι ακριβώς έκαναν. Αυτοκίνητα έκαναν ουρά για να τους δουν. Τώρα σχεδόν εξαφανίστηκαν, καθώς δεν τους πετάνε πια στο δρόμο οι οικογένειές τους και τους αποδέχονται σε ένα βαθμό και δεν χρειάζεται να κάνουν πιάτσα.
Οσο για τη σημερινή θέα της περιοχής είναι καθαρά βιομηχανική με ψηλά κτίρια. Και βέβαια ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στις τράπεζες, στο σουπερμάρκετ και στα καταστήματα νέας τεχνολογίας...

Εικόνες της Πόλης - Ο ΠΑΒΑΡΟΤΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ του Γιάννη Αλεξίου

Ο Παβαρότι των Αθηνών!

Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Η φωνή του ξεπροβάλλει σχεδόν καθημερινά στη γειτονιά μας και μπαίνει στα σπίτια μας. Υπάρχουν κανταδόροι ακόμη στην εποχή μας; Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα όταν τον πρωτοάκουσα. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Ο εν λόγω κανταδόρος εμφανίστηκε από το πουθενά πριν από περίπου...
τρία χρόνια και γυρίζει τους δρόμους με την κιθάρα του, κοντοστέκεται έξω από τις πολυκατοικίες που αντικατέστησαν σχεδόν όλες τις μονοκατοικίες της γειτονιάς μου, όπως και αυτή που μεγάλωσα, και τραγουδά ένα και μόνο συγκεκριμένο τραγούδι. Πάντα το ίδιο! Ο κανταδόρος μίας άλλης εποχής κάθε μέρα έρχεται και λέει το «Σ’ αγαπώ γιατί εισ’ ωραία». Μια παραδοσιακή καντάδα που την ερμηνεύει σε τόνο μπάσου τενόρου α λα Λουτσιάνο Παβαρότι. Ναι, είναι ο Παβαρότι των Αθηνών!
Κανταδόρος σε κρίση, με αυστηρά περιορισμένο και λιτοδίαιτο ρεπερτόριο, άκρως ρομαντικό, που αν δεν το ακούσουμε καθημερινά κάτι μας λείπει...
Οι «πελάτες» του είναι κυρίως ηλικιωμένοι που τους πάει σε μια άλλη εποχή, όπου οι νεώτεροι δεν την έζησαν και χρειάζεται πολλή φαντασία για να τη φέρουν στο μυαλό τους. Ο συμπαθής τυπάκος που δίνει το καλύτερό του εαυτό στην πανομοιότυπη καθημερινή εκτέλεση της καντάδας της ζωής του. Μπορεί να μην αλλάζει τροπάρι, όμως πιάνει την ίδια υψηλή απόδοση πάνω στο ίδιο ακριβώς κομμάτι κλέβοντας τις καρδιές των γιαγιάδων που πλέον δεν του πετάνε χαρτονομίσματα, αλλά κέρματα καθώς, ως γνωστό, η κρίση πλήττει και τους καλλιτέχνες, ιδιαιτέρως του δρόμου. Ωστόσο η ακριβή τους ερμηνεία κρατά το κοινό της.
Ο πάντα καλοσυνάτος ρομά κανταδόρος ευχαριστεί και εύχεται υγεία στο κοινό του, είτε αυτό ανταποκρίνεται είτε όχι με την προσφορά του και συνεχίζει πόρτα-πόρτα να τραγουδά «Σ’ αγαπώ γιατί εισ’ ωραία» όπως κάνουν και οι συνάδελφοί του «Παβαρότι των δρόμων» στις πλατείες της Βαρκελώνης. Τελικά έχουμε πολλά κοινά με τους Ισπανούς, όχι μόνο λόγω κρίσης...

Εικόνες της Πόλης - ΖΩΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟ του Γιάννη Αλεξίου

Ζωή ποδήλατο!

Εικόνες της πόλης - Του Γιάννη Αλεξίου

Όλο και περισσότερα καταστήματα πώλησης μεταχειρισμένων ποδηλάτων ανοίγουν σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Όμως τι απέγινε το «κίνημα» των ποδηλατιστών; Τι απέγινε η σπίθα για τα δίτροχα που μετέδωσαν αρχικά...
ο υποψήφιος δήμαρχος Γιώργος Αμυράς και ο (ευτυχώς τέως) πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου;
Φαίνεται η ζωή των ποδηλατιστών έγινε στ’ αλήθεια ποδήλατο και σταμάτησαν... Οι συμπαθείς ποδηλατιστές προσπάθησαν για ένα διάστημα να δώσουν ένα διαφορετικό τόνο στην προσωπική τους πρωτίστως ζωή, και να ξεφύγουν από την καθημερινότητα δίνοντας παράλληλα μία διαφορετική νότα στην Αθήνα. Κι όλα αυτά ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους, ιδιαίτερα οι μοναχικοί ποδηλάτες, που προσπαθούσαν να βρουν λίγο ασφαλή χώρο στις άκρες των δρόμων να κάνουν πετάλι, αλλά και τα μπουλούκια των ποδηλατιστών που συνέχιζαν να κινούνται με τις ρόδες κι ενώ η πόλη γύρω τους βομβαρδίζονταν μετά τις διαδηλώσεις. Ο υγιεινός γύρος τους πνιγόταν στα χημικά και οι πέτρες που εκσφενδονίζονταν αποτελούσαν από ένα σημείο και μετά φυσικό εμπόδιο για μερικές μέρες μέχρι να καθαριστούν οι δρόμοι.
Το καίριο χτύπημα στο «κίνημα των ποδηλατιστών της Αθήνας» δόθηκε στην τελευταία μάχη στους δρόμους για το "Μνημόνιο 2", όταν χάλασαν τα φανάρια της πόλης. Πώς ο κακόμοιρος ο ποδηλάτης να μπει ανάμεσα στην λογική του ποιος θα περάσει πρώτος των οδηγών αυτοκινήτου;
Πού να περιμένουν οι ποδηλάτες να βρεθούν χρήματα και να φτιαχτούν γρήγορα τα φανάρια για να ικανοποιήσουν το χόμπι τους; Αλλά και ως πότε μπορούν να περιμένουν στην πιο ανοργάνωτη πόλη της Ευρώπης να φτιάξει ποδηλατοδρόμους που υπάρχουν από πολύ παλιά στις άλλες χώρες. Ετσι και εν μέσω οικονομικής στενότητας ο ένας μετά τον άλλο ποδηλάτη παραδίδει το όχημά του στην επόμενη γενιά ποδηλατών που θα τους διαδεχθεί στις γειτονιές της Αθήνας το καλοκαίρι, μια νέα γενιά που αποτελούν τα παιδιά που μεγάλωσαν και θέλουν να κάνουν ποδήλατο πριν η ζωή τους γίνει πραγματικά ποδήλατο...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Η συναυλία των Red Hot Chili Peppers στην Αθήνα 4/9/2012

Του Γιάννη Αλεξίου

«Ακούσαμε στις ειδήσεις για κρίση και σκατά, αλλά εσείς είστε γεμάτοι αγάπη !» είπε στο ζενίθ της συναυλίας ο πολύ επικοινωνιακός μπασίστας Michael "Flea" Balzary των Red Hot Chili Peppers. Εμφανώς ευχαριστημένος από την ανταπόκριση και την συμμετοχή των περίπου 70.000 οπαδών του πιο «καυτού» ονόματος που έβγαλε η Αμερική την τελευταία 25ετία, έστειλε το μήνυμα του κι ενώ την ίδια στιγμή τα κινητά όλων στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν στα χέρια και αποθανάτιζαν το εκπληκτικό γκρουπ στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα.

Το μεγάλο ραντεβού με τους Red Hot Chili Peppers είχε κλειστεί ένα χρόνο πριν και παρά την κρίση πλήθος κόσμου γέμισε το στάδιο για να τους δει, την ίδια ημερομηνία που είχαν εμφανιστεί εκεί οι U 2.

Οι «άρχοντες του grunge» βγήκαν μπροστά στο φανατικό κοινό τους στις 9.45 το βράδυ με το «Monarchy of Roses» μέσα σε αποθέωση κι επί δύο ώρες δικαιολόγησαν τη φήμη της μεγάλης μπάντας αν και ο κιθαρίστας τους Josh Klinghoffer είχε σπάσει το δεξί του πόδι κι έπαιξε καθιστός κάτι που σίγουρα στέρησε από την σκηνική παρουσία του συγκροτήματος. Το γεγονός ότι ο ελληνικής καταγωγής Anthony Kiedis τραγουδιστής τους και ο μπασίστας είχαν κομμένο το δεξί τους μπατζάκι από τα μαύρα παντελόνια τους και στη θέση αυτή είχαν φορέσει μακριές άσπρες κάλτσες, μόνο μήνυμα συμπαράστασης στον άτυχο κιθαρίστα μπορεί να εκθλιφθεί !

Ο Josh Klinghoffer έχει αντικαταστήσει τον John Frusciante το 2009, όταν αποχώρησε οριστικά από την μπάντα, ενώ ο πολύ δυναμικός ντράμερ τους Chad Smith παίζει μαζί τους από το 1998.

Οι Red Hot Chili Peppers από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια των εφτά Grammy Awards, των 80 εκατομμυρίων και πλέον άλμπουμ ανά τον κόσμο και μέλη από φέτος του Rock and Roll Hall of Fame είχαν εκπληκτικό ήχο στην συναυλία τους στην Αθήνα όπου όλα τα όργανα ακούγονταν καθαρά όπως και η φωνή του τραγουδιστή. Στο σετ τους έπαιξαν όλα τα γερά κομμάτια τους (δεν έπαιξαν το «Aeroplane») φυσικά την πιο μεγάλη τους επιτυχία «Californication», ενώ φύλαξαν το «Give It Away» για το encore. Επίσης στο τελευταίο μέρος της συναυλίας τους κρέμασαν την ελληνική σημαία σε ένα ηχείο και στο φινάλε ο Anthony Kiedis ευχαρίστησε το ελληνικό κοινό.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι οι Red Hot Chili Peppers έφθασαν στην Αθήνα τα ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή και διέμειναν στη «Μεγάλη Βρετανία».

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

ΤΑ 50 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ

the DOORS – THE DOORS (US, 1967)
the DOORS – STRANGE DAYS (US, 1968)
the BEATLES – WHITE ALBUM (UK,1968)
the BEATLES – RUBBER SOUL (UK,1965)
TURTLES – IT AIN’T ME BABE (US, 1965)
CRITTERS – YOUNGER GIRL (US, 1966)
the WHO – WHO’S NEXT (UK,1970)
the WHO – WHO ARE YOU (UK,1978)
GUESS WHO – CANNED WHEAT (CA,1969)
GRAHAM BOND – LOVE IS THE LAW (UK, 1969)
CRESSIDA – CRESSIDA (UK,1970)
CRESSIDA – ASYLUM (UK,1971)
LOVE – FOREVER CHANGES (US,1967)
BLUE OYSTER CULT – SECRET TREATIES (US,1974)
ROLLING STONES – THEIR SATANIC MAJESTIES REQUEST (UK,1967)
ROLLING STONES – EXILE ON MAIN STREET (UK,1972)
IRON BUTTERFLY – METAMORPHOSIS (US,1970)
BERT JANSCH – IT DON’T BOTHER ME (UK,1965)
SHAWN PHILIPS – SECOND CONTRIBUTION (US,1971)
THE MOTHERS OF INVENTION - FREAK OUT (US,1966)
FRANK ZAPPA – HOT RATS (US,1969)
ROY HARPER – FLAT BAROQUE AND BERSERK (UK,1970)
JIMI HENDRIX – ARE YOU EXPERIENCED? (US,1967)
LYNYRD SKYNYRD – PRONOUNCED LEH-NERD SKIN-NERD(US, 1973)
LEFT HANDED MARRIAGE – ON THE RIGHT SIDE OF THE LEFT-HANDED MARRIAGE (UK,1967)
MOODY BLUES – DAYS OF THE FUTURE PAST (UK,1967)
RAW MATERIAL – RAW MATERIAL (UK,1970)
CHAMAELEON CHURCH – CHAMAELEON CHURCH (US,1968)
HUNGER! – STRICTLY FROM HUNGER (US,1969)
MOTHER EARTH – MOTHER EARTH (US,1968)
THE DAMNATION OF ADAM BLESSING (US,1969)
SECOND COMING – SECOND COMING (US,1970)
BOB DYLAN – DESIRE (US,1976)
TRAFFIC – THE LOW SPARK OF HIGH HEELED BOYS (UK,1971)
T.S. BONIWELL – CLOSE (US,1969)
SERPENT POWER – SERPENT POWER (US,1967)
WEST COAST POP ART EXPERIMENTAL – PART ONE (US,1967)
GANDALF – GANDALF (US,1968)
PACIFIC DRIFT – FEELIN’ FREE (UK, 1970)
SOCRATES – WAITING FOR SOMETHING (GR,1980)
DONOVAN – A GIFT FROM A FLOWER TO A GARDEN (UK,1967)
WESTFAUSTER – IN A KING’S DREAM (US, 1971)
TRADER HORN – MORNING WAY (UK,1970)
PETER BARDENS – WRITE MY NAME IN THE DUST (UK,1971)
COUNTRY JOE AND THE FISH – ELECTRIC MUSIC FOR THE MIND AND BODY (US, 1967)
EYES OF BLUE – IN FIELDS OF ARDATH (UK,1969)
FAMILY – MUSIC IN A DOLL’S HOUSE (UK,1968)
VELVET UNDERGROUND – VELVET UNDERGROUND (US,1967)
ELVIS PRESLEY – ELVIS (US, 1956)
BILL HALEY – ROCK AROUND THE CLOCK (US, 1955)

ΚΑΙ 10 ΑΚΟΜΗ...

JEANNIE C. RILEY – HARPER VALLEY P.T.A. (US, 1967)
FRANK ZAPPA – JOE’S GARAGE PT1 (US,1979)
URIAH HEEP – DEMONS AND WIZARDS (UK,1972)
CREAM – DISRAELI GEARS (UK,1967)
BLIND FAITH – BLIND FAITH (UK,1969)
MANFRED MANN - CHAPTER THREE VOL. 1 (UK,1969)
THE BLUES IMAGE – THE BLUES IMAGE (US, 1969)
EDGAR BROUGHTON BAND – EDGAR BROUGHTON BAND (UK,1971)
PINK FLOYD – ANIMALS (UK, 1978)
ALQUIN – MARKS (HOL,1972)

ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ

ΌΤΙ ΑΓΑΠΩ

by Yannis Alexiou on Thursday, June 16, 2011 at 1:57am ·

Το κομμάτι που με έβαλε στη rock μουσική ήταν το Troubled Under Foot των Led Zeppelin. Το άκουσα από ένα ραδιοπειρατή στο ραδιόφωνο κα πρόλαβα να γράψω ένα μέρος του σε κασέτα χωρίς ν' ακούσω την στιγμή εκείνη το τίτλο και το γκρουπ. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα μόλις πήρα πικ-απ το Δεκέμβρη του '78 ήταν το Who are you των Who που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Από τότε έχω στη συλλογή μου περίπου 11.500 δίσκους βινυλίου, 2.000 μικρά δισκάκια και άλλα τόσα cd. Συνεχίζω να προτιμώ τα βινύλια.
Oι επιδραστικότεροι καλλιτέχνες στη ζωή μου είναι οι Elvis Presley, Rolling Stones, Doors, Frank Zappa, Who, Eric Clapton, Buddy Guy, Lynyrd Skynyrd. Από τον ελληνικό χώρο ξεχωρίζω τον Σταύρο Λογαρίδη.
Η καλύτερη συναυλία που είδα ποτέ ήταν ο Β.Β. King στο Βεάκειο (6/7/2000)
Τα βιβλία της εφηβείας μου είναι το Σύντομο Καλοκαίρι της Αναρχίας του Χ.Μ. Εντσενσμπέργκερ και το Do It του Jerry Rubin. Η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό από τη βιβλιογραφία είναι το "ω, τι θλιβερό να πεθαίνει ο άνθρωπος" από την Αγωνία του Μάξιμ Γκόρκυ.
Η αγαπημένη μου ταινία είναι το If... του Lindsay Anderson με τον Μάλκολμ Μακ Ντάουελ.Αγαπημένος σκηνοθέτης είναι ο Λουίς Μπουνιουέλ. Οι ηθοποιοί που ξεχωρίζω είναι οι Μάρλον Μπράντο και Τζακ Νίκολσον. Η ωραιότερη γυναίκα που είδα στο σινεμά είναι η Σοφία Λόρεν. Η ωραιότερη γυναίκα που είδα στη ζωή μου είναι η γυναίκα μου, η Έφη.
And the beat goes on...

ROCK ΥΠΟΘΕΣΗ του Γιάννη Αλεξίου

ΥΠΟΘΕΣΗ ROCK

Ο νους στέκεται ανάμεσα μας και μας χωρίζει…. (από την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη)

Ένα καλό έναυσμα για να γράψει κανείς είναι να το κάνει μετά από μια εκστασιακή ερωτική επαφή. Μια θυσία στο εποικοδομητικό μπλα μπλα του κρεβατιού προς χάριν της πένας που διψά να χύσει το μελάνι της πάνω στα μούτρα της καθεστηκυίας τάξης. Τι ωραίο θέαμα τα ξινισμένα μούτρα των μπουρζουάζηδων που από φύση δεν μπορούν να αισθανθούν τη δύναμη που δίνει σε όλους το rock σε όσους το αντιλαμβάνονται σαν μια ζεστή σκέπη, τονωτικό της μοναξιάς και της ηδονής. Η Rock μουσική και γενικά ο τρόπος συμπεριφοράς που δεν συνάδει με τον κοινά αποδεκτό τρόπο που θέλει το σύστημα, δίνει φτερά σε εκείνον που μπαίνει στη διαδικασία να αντιδρά σε όλα όσα θέλουν να του επιβάλλουν οι γύρω του. Αυτόματα μπαίνει σε μια διαδικασία διαρκούς αμφισβήτησης βγάζοντας τα δόντια σε όλους εκείνους που θέλουν να του καθορίσουν το τι πρέπει και το τι δεν πρέπει να κάνει.
Η δυσκολία του να αποδώσει κανείς την έννοια του Rock, χωρίς να σταθεί μόνο στο είδος της μουσικής που απευθυνόταν πάντα σε όλο τον κόσμο ανεξαρτήτου κοινωνικής τάξεως και οποιονδήποτε πολιτικών, θρησκευτικών, ή άλλων πεποιθήσεων, σίγουρα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Όμως, τις περισσότερες φορές η αντίδραση παρακινείτε από τα μουσικά ακούσματα που συνδέονται με την επανάσταση της συνείδησής μας. Ο τραγέλαφος της υπόθεσης Rock είναι η όποια ταύτιση της έννοιας με την όποια ηλίθια και απρόσωπη συμπεριφορά έχουμε προς τον συνάνθρωπό μας. Ασφαλώς και αποτελεί μια rock πράξη να προσπαθούμε να νοιώσουμε τον συνάνθρωπό μας κάτι που δεν κάνουν ασφαλώς οι περισσότεροι. Μα ποιοι είμαστε εμείς ; Ίσως εκείνοι που προσπαθούμε διαρκώς να έρθουμε πιο κοντά στον άλλον με ένα τρόπο ψυχοδηλωτικό μακριά από τους ψεύτικους κανόνες ηθικής της εκφυλισμένης κοινωνίας μας που έχει σαν έκφραση τις δημόσιες σχέσεις. Η κοινωνία που θα δει με μισό μάτι έναν οδηγό ποδηλάτου μέσα στο θηρίο της πόλης να οδηγεί χωρίς αυτοκίνητο, αναζητώντας τους δικούς του ρυθμούς. Η κοινωνία που το ιπποβόρφειο της τρέφει οδηγούς που πατούν γκάζι στη θέα ενός ανθρώπου ή ενός ζώου, αντί για φρένο. Την κοινωνία της σοβαροφάνειας και των ρεαλιστών που μας έφεραν εκεί που μας έφεραν.
Μια άλλη κατηγορία «ρόκερ» έχει στο δυναμικό της άτομα που δεν έχουν κανένα μουσικό άκουσμα του είδους, αλλά μπορούν να χαρακτηριστούν κι έτσι λόγω της συμπεριφοράς τους και μόνο. Εδώ υπάρχουν άτομα που ξεχωρίζουν για την αντιδραστική συμπεριφορά τους, αλλά και για τον τρόπο ντυσίματός τους που δεν ακολουθεί τα ηλικιακά κλισέ που θέλουν οι μεγάλοι οίκοι μόδας. Το μπλου τζην είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Οπωσδήποτε το ντύσιμο από μόνο του δεν μπορούσε ποτέ να υποστηρίξει την εννοιολογική σημασία της rock που ανιχνεύουμε.
Rock ήταν ο Bill Haley όταν εμφανίστηκε με το «Rock Around The Clock», αλλά και ο Elvis που παρακινούσε τραγουδώντας «Let’s Rock, Let’s Rock…» κουνώντας τους γοφούς του με εκρηκτικούς για την εποχή του ρυθμούς. Rock μπορεί να είναι μια έντονη διαφωνία ενός μαθητή με το δάσκαλό του γύρω από οποιοδήποτε θέμα τον παθιάζει και δεν συμφωνεί με τον μεγαλύτερό του και ταυτόχρονα εξουσιαστή του.
Rock είναι ο Frank Zappa, με όλη την μουσική τρέλα που κουβαλούσε, η εκλογική απεργία, ο homeless της γειτονιάς σας, ο μανάβης της οδού Πατησίων με την πρόχειρη και δια χειρός ταμπέλα που αναγράφει «τα φρούτα χαρίζουν υγεία», ένα σύνθημα στον τοίχο, ο Rory Gallagher που έπινε μόνος τις μπυρίτσες του σ’ ένα κυπριακό εστιατόριο του Λονδίνου, ο J.J. Cale που ζει σ’ ένα ξύλινο σπίτι στο πουθενά, ένα κλάσιμο στο χώρο εργασίας με σημασία προς τους παρευρισκόμενους και ένα «συγνώμη» προς όλους, το ταγάρι των Poll, οι διακοπές με σλιπινγκ-μπανγκ, η διαμόρφωση του χώρου μου σε εναρμόνιση με το είναι, η μαύρη μπλούζα σε μια ροκ συναυλία, όλοι όσοι καταφέρνουν να επιζούν σε πείσμα του συστήματος (πόρνες, ομοφυλόφιλοι, τραβεστί), ένας αρουραίος σε κλουβί, το τραγούδι «Milk and Alcohol», οι τηλεοράσεις που πέταξαν από το μπαλκόνι οι Beatles, ο ηδονιστικός Καλιγούλας, ο Νίκος Νικολαϊδης με τις ερημιές των ταινιών του, ο Ηλίας Πετρόπουλος και ο υπόγειος κόσμος του, μια σπασμένη τράπεζα, ο Λογαρίδης, το Rodeo Club, οι Canned Heat, οι Creedence Clearwater Revival, o Allan Holdsworth, o Πουλικάκος, ο Αρίων, o Σκαρίμπας που ήθελε να ταφεί με ολοκόκκινα ρούχα και τελικά βρέθηκαν μόνο παπούτσια κι ένα υποκάμισο στο χρώμα της αρεσκείας του, ο Δήμος Θέος που εγκατέλειψε το σινεμά κι έγινε πωλητής παλιών βιβλίων, οι Socrates, o Διογένης, οι κυνικοί, οι σουρεαλιστές, τα πολλά μήλα που μοιάζουν με κεράσια, ένα σπασμένο μπουκάλι, το κορίτσι που απόφευγες και σε διεκδικεί και τελικά γίνεται πορθητής της καρδιάς, οι Velvet Underground, o Νίκος Κοεμτζής, η αταξία, τα όνειρα που δεν εξαγοράζονται, το southern confort και πολλά ακόμη.
Το rock όσο και να θέλει να το περιθωριοποιήσει το σύστημα που κατά καιρούς το προσεγγίζει για να πάρει λίγο από την λάμψη της νεανικότητας που έχει και να το χρησιμοποιήσει για τους σκοτεινούς ρόλους του, δεν μπαίνει σε κλουβί. Όπως δεν φυλακίζεται η ελεύθερη σκέψη ενός rocker. To υποσυνείδητο αναδεικνύεται σε ηγέτη του εαυτού μας και με αυτό πορευόμαστε σε μια καταθλιπτική κοινωνία που το φάρμακό της είναι το κύτταρο του rock που η πανσπερμία του δυναμώνει τις αμφιταλαντεύσεις μας και μεταδίδει μια ακατανίκητη επιθυμία για ανατροπή.
Το άδειο δωμάτιο του ενοικιασμένου χώρου προς την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας του νέου που δεν έχει μία, αλλά αντλεί μια μυστηριακή δύναμη από την προσωρινή αδυναμία του να ξεφύγει από την άθλια καθημερινότητά του και τελικά μια μαγική δύναμη τον κάνει να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίζει. Μια δύναμη που δεν είναι τελικά μαγική, αλλά μία αντιπαράθεση με τον εαυτό του και το ξεκλείδωμα του μυαλού του που τον κάνει ακόμη πιο δυνατό.
Όσες γραμμές κι αν γραφτούν για την υπόθεση Rock θα είναι λίγες. It’ s only rock’n’roll, but I like it!

Γιάννης Αλεξίου 2005