WOODSTOCK του Γιάννη Αλεξίου

   WOODSTOCK 

   Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 

 Όταν συνέβη το Woodstock ήμουν μόλις 2 ετών και δύο μηνών. Ωστόσο το πνεύμα, ο συμβολισμός και η μουσική του αποδείχθηκαν από τα επιδραστικότερα πράγματα στη ζωή μου. Τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ που έγινε ποτέ, περίπου 450.000 κόσμος, αποδείχθηκαν οι καλύτεροι φίλοι μου.

 15-16-17 Αυγούστου 1969. Το ροκ στην ακμή του. Το όνειρο γιορτάζει. Η αρχή του τέλους. Η αρχή του τέλους μιας μεγάλης ιστορίας. Η τελευταία μεγάλη συνεύρεση. Έχουν γραφτεί χιλιάδες αφιερώματα για το Woodstock. Έγιναν δύο προσπάθειες στα τέλη του ’80 και αρχές ’90 για επανάληψη του. Έπεσαν στο κενό. Ήταν αυθεντικό και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Η δύναμη των λέξεων δεν είναι αρκετή εδώ για να μεταφέρει το κλίμα. Μια ολόκληρη γενιά, η τιμημένη των 60ς, η γενιά της αμφισβήτησης, η δεκαετία που η μουσική ωρίμασε και έφθασε στο ζενίθ της, η γενιά που εναντιώθηκε στον πόλεμο και τα έδωσε όλα στην τέχνη για να φέρει την ειρήνη έπρεπε να το γιορτάσει με ένα τρόπο.

 Το όνειρο του Woodstock γεννήθηκε για να καταγραφεί ως ιστορικό ντοκουμέντο μια ολόκληρη εποχή. Το μεγαλύτερο κονσέρτο στην ιστορία προσέλκυσε περίπου 500.000 ανθρώπους που περισσότερο χάρηκαν την συνεύρεση και όλα αυτά που ζούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο παρά την καταγραφή ενός μουσικού γεγονότος γιατί αυτό το έκανε η ιστορία. Πραγματικά το Woodstock σφράγισε την σύγχρονη μουσική ιστορία και όσοι το έζησαν μπορεί να μην το καλοθυμούνται αλλά η αξία γι’ αυτούς ήταν ότι ήταν εκεί. Τρεις μέρες αγάπης, ειρήνης και μουσικής. Αυτό ήταν το κοινωνικο-πολιτικό μήνυμα των νέων της εποχής.

 Στο Woodstock συγκεντρώθηκε η αφρόκρεμα της εποχής, τα καλύτερα συγκροτήματα, οι καλύτεροι μουσικοί, αλλά και εκείνοι που θα έπαιρναν την σκυτάλη στη δεκαετία του ’70, όπως οι πρωτοεμφανιζόμενοι Santana και Ten Years After. Μεγάλοι απόντες οι Doors, αποκλεισμένοι από τα συντηρητικά μέσα μετά τη δίκη του Jim Morrison για άσεμνη χειρονομία, έψαχναν την συνέχεια τους στην βόρεια Ευρώπη, οι Rolling Stones που αρνήθηκαν ακολουθώντας μια αυτόνομη μουσική πορεία, αλλά και οι Beatles που είχαν αποχαιρετήσει από το 1966 τις ζωντανές εμφανίσεις.

Επίσης απόντας ήταν ο μεγάλος Bob Dylan, κάτοικος της περιοχής του Γούντστοκ που μαζί με την γυναίκα του Σάρα Ντύλαν, μόνοι με τα δύο παιδιά τους, πριν το κονσέρτο, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί, κρατά την κιθάρα του και χαμογελώντας βγάζει το καπέλο του στους ονειροπόλους όλου του κόσμου, πριν ο ίδιος κλειστεί στον εαυτό του.

 «No Vietnamese Ever Called Me A Niger», γράφει το πανό ενός επαναστάτη Αμερικανού που αρνείται να συμμετάσχει στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Πολλοί συμπατριώτες του Ντύλαν κατέφυγαν τότε στα Μάταλα της Κρήτης δίνοντας πρώτοι ζωή στις σπηλιές δίπλα στη θάλασσα, και ακολούθησαν χίπις απ’ όλο τον κόσμο και φυσικά την Ελλάδα. Εκεί πήγε και το καλοκαίρι του ’75 και ο ίδιος ο Bob Dylan πριν γράψει το εκπληκτικό «Desire». Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ υπογράφει την άρνηση να πολεμήσει για λόγους συνειδήσεως στην Νέα Υόρκη του ’67. Το ίδιο και ο Νόρμαν Μέηλερ.

 Ο Λέοναρντ Μπερνστάιν και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ  εμφανίζονται στο Λίνκολν Σέντερ το ’68. Την ίδια χρονιά η Λιζ Τέηλορ δίνει το παρών στην πρεμιέρα του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Ρίτσαρντ Μπάρτον, «Δόκτορ Φάουστ». Ακόμη η Μελίνα Μερκούρη βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, η μοναδική ελληνική παρουσία, μέρος κι αυτή του «Woodstock Dream». Η Λωρίν Μπακόλ ντίβα του ’50 ποζάρει σαγηνευτικά ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, όπως και η Μάρλεν Ντρίντριχ δεν αφήνει  πάρτι, ακόμη η Μπριτ Έκλαντ, η Φέι Νταναγουέη, η Τζόαν Κόλλινς, όλη η λάμψη του Χόλλυγουντ στη Ν. Υόρκη και από την άλλη αιματηρές διαδηλώσεις. Ο μπλουζίστας Άλμπερτ Κινγκ κάνει μια θριαμβευτική εμφάνιση στο Filmore East, το ’68. Έπεται ο Μπι Μπι Κινγκ, ο Μπάντι Γκάι, ο Τατζ Μαχάλ που γράφουν τη δική τους παράλληλη ιστορία στο blues που φθάνει στην ακμή του στα 60ς. Η αρχή της φθοράς μιας λαμπερής εποχής που πρέπει να βάλει την σφραγίδα της με ένα τρόπο.

Οι Λέννον – ΜακΚάρτνεϊ ανακοινώνουν την ίδρυση της «Apple Records», οι Who τα σπάνε, τα acid σόου της εποχής είναι παντού και ο Φράνκ Ζάππα χειρονομεί με το μεσαίο δάκτυλό του σηκωμένο μπροστά στο κοινό, το φεστιβάλ φολκ του Νιούπορτ, η Λίντα Ρόνσταντ ένας μελαχρινός πειρασμός στην μουσική, η Ινδιάνα Μπάφι - Σαιντ Μαρί και η Τζοάν Μπαέζ φορά σορτσάκι, γνήσια εκφραστής της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της πολιτικοποιημένης εποχής. 

«Clapton is God» γράφει ένα σύνθημα σε έναν λονδρέζικο τοίχο, ενώ την ίδια εποχή μεσουρανεί ο Τζιμ Μόρισον και ο Βαν Μόρισον, αλλά και η Μέλανι, ο Τιμ Μπάκλεϊ και ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Λη Χούκερ, ο τζαζίστας Άλμπερτ Αϊλερ με την άρπα του, η Τζάνις Τζόπλιν και μια ενδιαφέρουσα παρέα ανάμεσα στο κοινό της που την αποτελούν καλόγριες. Η Τζάνις και το ποτό. «Η κόλαση» του Τζίμι Χέντριξ και οι Μπαντ στο Γούντστοκ φωτογραφίζονται σ’ ένα καροτσάκι από σούπερ

μάρκετ !   Όλοι τους στέκονται μπροστά σε ένα δώρο της θεάς φύσης. Οι χίπισες περπατούν ωραία στο δρόμο, όπου διακρίνεται το κούνημα της Ντομινίκ Ρόμπερτσον.

 Έτσι φθάνουμε στο Γούντστοκ τον Αύγουστο του ’69. Ο Τζο Κόκερ, η Τζάνις Τζόπλιν, οι Χου, ο Ραβί Σανκάρ, ο Τζώνι Γουίντερ, ο Ρίτσι Χέιβενς, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζων Φόγκερτι, η Τζοάν Μπαέζ, οι Τεν Γίαρς Άφτερ, οι Σαντάνα, Κάντρι Τζο, ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Σεμπάστιαν, οι Τζέφερσον Αιρπλέιν, o Τιμ Χάρντιν, ο Σλάι Στόουν, οι Κρόσμπι Στιλς και Νας, η Μέλανι, οι Κάντ Χιτ, οι Μπάτερφιλντ Μπλουζ Μπαντ, οι Σα Να Να, ο Τζόνι Γουίντερ, η ξανθή καλλονή Λέσκι Λοφ, ένα κομμάτι καρπούζι και ένα πανό, ο πατέρας, η μητέρα και το παιδί τους. Η ξαφνική βροχή τα έκανε όλα μούσκεμα. Αλλά ποιος νοιάζεται ; 

   

                                                                         Γιάννης Αλεξίου

 15-16-17 Αυγούστου 1969. Το ροκ στην ακμή του. Το όνειρο γιορτάζει. Η αρχή του τέλους. Η αρχή του τέλους μιας μεγάλης ιστορίας. Η τελευταία μεγάλη συνεύρεση. Έχουν γραφτεί χιλιάδες αφιερώματα για το Woodstock. Έγιναν δύο προσπάθειες στα τέλη του ’80 και αρχές ’90 για επανάληψη του. Έπεσαν στο κενό. Ήταν αυθεντικό και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Η δύναμη των λέξεων δεν είναι αρκετή εδώ για να μεταφέρει το κλίμα. Μια ολόκληρη γενιά, η τιμημένη των 60ς, η γενιά της αμφισβήτησης, η δεκαετία που η μουσική ωρίμασε και έφθασε στο ζενίθ της, η γενιά που εναντιώθηκε στον πόλεμο και τα έδωσε όλα στην τέχνη για να φέρει την ειρήνη έπρεπε να το γιορτάσει με ένα τρόπο.

 Το όνειρο του Woodstock γεννήθηκε για να καταγραφεί ως ιστορικό ντοκουμέντο μια ολόκληρη εποχή. Το μεγαλύτερο κονσέρτο στην ιστορία προσέλκυσε περίπου 500.000 ανθρώπους που περισσότερο χάρηκαν την συνεύρεση και όλα αυτά που ζούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο παρά την καταγραφή ενός μουσικού γεγονότος γιατί αυτό το έκανε η ιστορία. Πραγματικά το Woodstock σφράγισε την σύγχρονη μουσική ιστορία και όσοι το έζησαν μπορεί να μην το καλοθυμούνται αλλά η αξία γι’ αυτούς ήταν ότι ήταν εκεί. Τρεις μέρες αγάπης, ειρήνης και μουσικής. Αυτό ήταν το κοινωνικο-πολιτικό μήνυμα των νέων της εποχής.

 Στο Woodstock συγκεντρώθηκε η αφρόκρεμα της εποχής, τα καλύτερα συγκροτήματα, οι καλύτεροι μουσικοί, αλλά και εκείνοι που θα έπαιρναν την σκυτάλη στη δεκαετία του ’70, όπως οι πρωτοεμφανιζόμενοι Santana και Ten Years After. Μεγάλοι απόντες οι Doors, αποκλεισμένοι από τα συντηρητικά μέσα μετά τη δίκη του Jim Morrison για άσεμνη χειρονομία, έψαχναν την συνέχεια τους στην βόρεια Ευρώπη, οι Rolling Stones που αρνήθηκαν ακολουθώντας μια αυτόνομη μουσική πορεία, αλλά και οι Beatles που είχαν αποχαιρετήσει από το 1966 τις ζωντανές εμφανίσεις.

Επίσης απόντας ήταν ο μεγάλος Bob Dylan, κάτοικος της περιοχής του Γούντστοκ που μαζί με την γυναίκα του Σάρα Ντύλαν, μόνοι με τα δύο παιδιά τους, πριν το κονσέρτο, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί, κρατά την κιθάρα του και χαμογελώντας βγάζει το καπέλο του στους ονειροπόλους όλου του κόσμου, πριν ο ίδιος κλειστεί στον εαυτό του.

 «No Vietnamese Ever Called Me A Niger», γράφει το πανό ενός επαναστάτη Αμερικανού που αρνείται να συμμετάσχει στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Πολλοί συμπατριώτες του Ντύλαν κατέφυγαν τότε στα Μάταλα της Κρήτης δίνοντας πρώτοι ζωή στις σπηλιές δίπλα στη θάλασσα, και ακολούθησαν χίπις απ’ όλο τον κόσμο και φυσικά την Ελλάδα. Εκεί πήγε και το καλοκαίρι του ’75 και ο ίδιος ο Bob Dylan πριν γράψει το εκπληκτικό «Desire». Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ υπογράφει την άρνηση να πολεμήσει για λόγους συνειδήσεως στην Νέα Υόρκη του ’67. Το ίδιο και ο Νόρμαν Μέηλερ.

 Ο Λέοναρντ Μπερνστάιν και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ  εμφανίζονται στο Λίνκολν Σέντερ το ’68. Την ίδια χρονιά η Λιζ Τέηλορ δίνει το παρών στην πρεμιέρα του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Ρίτσαρντ Μπάρτον, «Δόκτορ Φάουστ». Ακόμη η Μελίνα Μερκούρη βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, η μοναδική ελληνική παρουσία, μέρος κι αυτή του «Woodstock Dream». Η Λωρίν Μπακόλ ντίβα του ’50 ποζάρει σαγηνευτικά ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, όπως και η Μάρλεν Ντρίντριχ δεν αφήνει  πάρτι, ακόμη η Μπριτ Έκλαντ, η Φέι Νταναγουέη, η Τζόαν Κόλλινς, όλη η λάμψη του Χόλλυγουντ στη Ν. Υόρκη και από την άλλη αιματηρές διαδηλώσεις. Ο μπλουζίστας Άλμπερτ Κινγκ κάνει μια θριαμβευτική εμφάνιση στο Filmore East, το ’68. Έπεται ο Μπι Μπι Κινγκ, ο Μπάντι Γκάι, ο Τατζ Μαχάλ που γράφουν τη δική τους παράλληλη ιστορία στο blues που φθάνει στην ακμή του στα 60ς. Η αρχή της φθοράς μιας λαμπερής εποχής που πρέπει να βάλει την σφραγίδα της με ένα τρόπο.

Οι Λέννον – ΜακΚάρτνεϊ ανακοινώνουν την ίδρυση της «Apple Records», οι Who τα σπάνε, τα acid σόου της εποχής είναι παντού και ο Φράνκ Ζάππα χειρονομεί με το μεσαίο δάκτυλό του σηκωμένο μπροστά στο κοινό, το φεστιβάλ φολκ του Νιούπορτ, η Λίντα Ρόνσταντ ένας μελαχρινός πειρασμός στην μουσική, η Ινδιάνα Μπάφι - Σαιντ Μαρί και η Τζοάν Μπαέζ φορά σορτσάκι, γνήσια εκφραστής της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της πολιτικοποιημένης εποχής. 

«Clapton is God» γράφει ένα σύνθημα σε έναν λονδρέζικο τοίχο, ενώ την ίδια εποχή μεσουρανεί ο Τζιμ Μόρισον και ο Βαν Μόρισον, αλλά και η Μέλανι, ο Τιμ Μπάκλεϊ και ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Λη Χούκερ, ο τζαζίστας Άλμπερτ Αϊλερ με την άρπα του, η Τζάνις Τζόπλιν και μια ενδιαφέρουσα παρέα ανάμεσα στο κοινό της που την αποτελούν καλόγριες. Η Τζάνις και το ποτό. «Η κόλαση» του Τζίμι Χέντριξ και οι Μπαντ στο Γούντστοκ φωτογραφίζονται σ’ ένα καροτσάκι από σούπερ

μάρκετ !   Όλοι τους στέκονται μπροστά σε ένα δώρο της θεάς φύσης. Οι χίπισες περπατούν ωραία στο δρόμο, όπου διακρίνεται το κούνημα της Ντομινίκ Ρόμπερτσον.

 Έτσι φθάνουμε στο Γούντστοκ τον Αύγουστο του ’69. Ο Τζο Κόκερ, η Τζάνις Τζόπλιν, οι Χου, ο Ραβί Σανκάρ, ο Τζώνι Γουίντερ, ο Ρίτσι Χέιβενς, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζων Φόγκερτι, η Τζοάν Μπαέζ, οι Τεν Γίαρς Άφτερ, οι Σαντάνα, Κάντρι Τζο, ο Άρλο Γκάθρι, ο Τζων Σεμπάστιαν, οι Τζέφερσον Αιρπλέιν, o Τιμ Χάρντιν, ο Σλάι Στόουν, οι Κρόσμπι Στιλς και Νας, η Μέλανι, οι Κάντ Χιτ, οι Μπάτερφιλντ Μπλουζ Μπαντ, οι Σα Να Να, ο Τζόνι Γουίντερ, η ξανθή καλλονή Λέσκι Λοφ, ένα κομμάτι καρπούζι και ένα πανό, ο πατέρας, η μητέρα και το παιδί τους. Η ξαφνική βροχή τα έκανε όλα μούσκεμα. Αλλά ποιος νοιάζεται ; 

   

                                                                         Γιάννης Αλεξίου