Elvis Presley 1977-2022. Αναμνήσεις ζωής και λατρείας 45 χρόνια μετά / Του Γιάννη Αλεξίου

 

Elvis Presley 1977-2022. Αναμνήσεις ζωής και λατρείας 45 χρόνια μετά  

Του Γιάννη Αλεξίου

Από μικρός είχα μεγάλο «κόλλημα» με τον Elvis Presley. Η πρώτη μου επαφή μαζί του μάλλον ήταν όταν πρωτοάκουσα ένα 45άρι που βρήκα ανάμεσα σε άλλα στο πατάρι του σπιτιού μου, πιτσιρικάς γύρα στα μέσα της δεκαετίας του ’70, με δύο τραγούδια από την ταινία του Fun In Acapulco του 1963. Από την μία πλευρά είχε το Marguerita και από την άλλη το Vino, Dinero Y Amor. Όλα τα υπόλοιπα 45άρια μπήκαν στην άκρη και έπαιζα μετά μανίας τα τραγούδια του Elvis. Αυτή η πρώτη επαφή ήταν καθοριστική και συναισθηματική γιατί συνδυάστηκε ο τίτλος τραγουδιού με την πρώτη πλατωνική αγάπη μου.  

Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η μαγική φωνή του Elvis από μια άλλη κασέτα, Basf, που έφερε ο θείος μου ένα απόγευμα στο σπίτι για να μας δείξει τις δυνατότητες της άγραφης κασέτας χρωμίου. Όταν πατήσαμε το play ο «βασιλιάς» άρχισε να τραγουδά το Don’t και η ανάσα του ακουγόταν σαν να ήταν εκεί μέσα στο σαλόνι. Αμέσως μετά ακολούθησε το In The Ghetto και όλα πια είχαν πάρει το δρόμο τους…  

Αναζητώντας περισσότερο υλικό για τον εκπληκτικό αυτό τραγουδιστή βρέθηκε ένα ανέλπιστα πολύτιμο δώρο από την γειτόνισσά μας, την κυρία Αγγελική Παναγοπούλου, που μου έγραψε μια εξηντάρα κασέτα Maxwell με το Rockin’Days από την μία πλευρά και από την άλλη τους Boney M που τότε μεσουρανούσαν στα χρόνια της Disco. Ήταν ένα δυνατό ηλεκτροσόκ για μένα όταν άκουσα μια ντουζίνα καταπληκτικά Rock’n’Roll με τη φωνή του Elvis. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε πώς ξεκινούσε η κασέτα με αυτό το εξωφρενικό και ακαταλαβίστικο A-bop-bop-a-loom-op a-lop-bam-boom! Tutti Frutti oh rutti. Ναι ο Elvis ήταν το πρώτο μου ίνδαλμα.

Άρχισα να αγοράζω μετά μανίας τα περιοδικά – στην ουσία ένα διπλωμένο στα τέσσερα μεγάλο πόστερ - που έβγαιναν τότε «Αστέρια» και «Έλβις» αποκλειστικά με φωτογραφίες και αφίσες του τα οποία τοποθετούσα με επιμέλεια όρθια στη βιβλιοθήκη καλύπτοντας την εγκυκλοπαίδεια του «Ελευθερουδάκη».

Αυτό το έκανα  ιδιαίτερα όταν είχαμε επισκέψεις για να δείξω στους καλεσμένους ότι ήμουν τρελαμένος με τον Elvis. Η αρχή έγινε όταν είχε έρθει η κυρία Αγγελική να επισκεφτεί την μητέρα μου ένα πρωί στο σπίτι μας, να της δείξω με υπηρηφάνεια ότι έπιασε τόπο η κασέτα της. Από την αγωνία μου ακούμπησα κατά λάθος ένα περιοδικό κι έπεσε κάτω, αλλά όταν το τοποθέτησα πάλι στη θέση του της κίνησα την προσοχή και είδε τα περιοδικά. Φωτίστηκε το πρόσωπό της και μαζί και το δικό μου.

Την ίδια εποχή οι τοίχοι του δωματίου μου είχαν γεμίσει με αφίσες. Ανάμεσά τους ήταν και δύο μεγάλες του Elvis, η μία από τα «Αστέρια» με κοντινό πλάνο στο πρόσωπό του που ήταν δακρυσμένο ενώ τραγουδούσε στην μεγάλη συναυλία της Χαβάης. Το άλλο πόστερ απεικόνιζε επίσης τον Elvis στα 70s που φορούσε ένα μπλου-τζην πουκάμισο και μεγάλα γυαλιά ηλίου. Το είχα πάρει από το ημιυπόγειο μαγαζί «Imagine» που πουλούσε πόστερ επί της οδού Αγ. Φωτεινής στη Ν. Σμύρνη.

Στις οικογενειακές εκδρομές οι δικές μου μουσικές επιλογές ήταν σταθερά οι κασέτες του Elvis «Fun In Acalupco» και «Elvis Golden Records Vol. 4» που έπαιζαν στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου μέχρι να φθάσουμε στον προορισμό μας.

Το δώρο κατά παραγγελία της μητέρας μου, για την ονομαστική μου εορτή, μια κασέτα που είχε κυκλοφορήσει τότε το «Sun Sessions» με αυτές τις απίθανες πρώτες ηχογραφήσεις του στην Sun. Ακουγόταν σαν ένα αριστούργημα στα αυτιά μου και το Blue Moon με έκανε να ονειρεύομαι. Περίμενα να τελειώσω κάθε βράδυ το διάβασμα για το σχολείο για να ακούσω και να το ξανακούσω την κασέτα μέχρι να κοιμηθώ.

Μετά την έλευση του δικού μου πικάπ στο σπίτι τα Χριστούγεννα του ’78, ένα Dual 1224, δώρο του πατέρα μου, στο πρώτο του επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό του έδωσα λίστα με δίσκους στην οποία πρώτο ήταν ο διπλός δίσκος «Elvis Forever – 32 Hits». Ευτυχώς τον βρήκε και με δέος τον έπιασα στα χέρια μου και τον έβαλα να παίξει ενώ χάζευα αυτό το απίθανο πλουμιστό άσπρο κοστούμι του στο εξώφυλλο.

Το θάνατο του Elvis Presley τον πληροφορήθηκα το πρωί της 16^ης Αυγούστου 1977 όταν είδα την μητέρα μου βουρκωμένη κι ενώ παραθερίζαμε στο κάμπινγκ Cococamp στην Ραφήνα. «Τι έγινε και κλαις ;», ρώτησα. «Πέθανε ο Elvis Presley !». Αυτό είπε μόνο… Έτρεξα να μοιραστώ το δυσάρεστο νέο με τα παιδιά στην παραλία.

Το μεσημέρι στις 4 έβαλα τον Γιάννη Πετρίδη ν’ ακούσω την εκπομπή του, το Ποπ Κλαμπ, που ξεκίνησε με την τελευταία επιτυχία του Elvis, το Moody Blue. Άκουγα το αφιέρωμά του με ανατριχίλα μέσα στην σκηνή που μοιραζόμουν με την αδερφή μου από ένα τρανζιστοράκι Panasonic. Θυμάμαι ανέφερε τα λόγια που είπαν για την απώλεια «βασιλιά» μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως οι Pat Boone, Cliff Richard, John Lennon.  

Ο Elvis από τη δεκαετία του’70 είχε μπει για τα καλά στη ζωή μου και μάζευα με ευλάβεια ότι είχε σχέση μαζί του. Δίσκους, περιοδικά, φωτογραφίες, αφίσες, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, βιντεοκασέτες.

Θυμάμαι ένα βράδυ που θα άλλαζε ο χρόνος είχα έτοιμη την κασέτα στο βίντεο να γράψω την ταινία «Jailhouse Rock» με τον Elvis κι ενώ είχε φθάσει η ώρα, έγινε διακοπή ρεύματος και έχασα την ευκαιρία. Το πόσο στεναχωρήθηκα δεν φαντάζεται κανείς. Τέτοια απογοήτευση δεν είχα ξανανιώσει. Έτρεξα κάτω μήπως έπαιζε η τηλεόραση του παππού και της γιαγιάς, αλλά μάταια. Το ρεύμα ήρθε μετά από πολύ ώρα και η ταινία είχε τελειώσει…

Θυμάμαι ένα παιδικό γενέθλιο πάρτυ μιας συμμαθήτριάς μου στο δημοτικό, της Αλεξίας Καραμιχάλη, που ήταν περίπου 200 μέτρα από τα σπίτι μου που γινόταν νωρίς το απόγευμα. Πήγα αλλά είχα στο μυαλό μου να φύγω γιατί θα έδειχνε μετά από λίγο η τηλεόραση μια άλλη ταινία του Elvis, νομίζω το Roustabout. Πραγματικά πήγα την είδα στο σπίτι μου και μετά ξαναπήγα στο πάρτυ.   

Μετά από πολλά χρόνια ένοιωσα τόσο μεγάλη χαρά όταν πήρα από το Metropolis χαμηλά στη Σταδίου -όταν έκλεινε και είχε βάλει προσφορά στην μισή τιμή - ένα ακριβό βιβλίο το «Elvis by the Presleys» μεταφρασμένο στα ελληνικά. Εκεί σε μια ολοσέλιδη έγχρωμη φωτογραφία είδα ότι το ίνδαλμά μου είχε το ίδιο ακριβώς πικάπ με το δικό μου και άκουγε δίσκους στην κρεβατοκάμαρά του, το Dual 1224. Στη φωτογραφία είχε επάνω τον τελευταίο δίσκο που άκουσε πριν να πεθάνει.

Ναι θα ήθελα πολύ να ζούσε ο Elvis και αυτή την μεγάλη λαχτάρα μου την αποτύπωσα σε ένα άρθρο μου στην «Βραδυνή» όπου έγραψα κάποια στιγμή μια φανταστική ιστορία στην οποία φεύγοντας για διακοπές με τον Μάρκο, τον επιστήθιο φίλο μου και επίσης μεγάλο λάτρη του Elvis, πετύχαμε το «βασιλιά» να είναι πράκτορας έκδοσης εισιτηρίων και μας εξυπηρέτησε μετά από ένα φανταστικό διάλογο που είχα μαζί του. Φυσικά τον αναγνώρισα μόνο εγώ και δεν το είπα πουθενά παρά μόνο στον καλό μου φίλο.

Να σημειώσω ότι όσες γυναίκες γνώρισα δεν ένοιωθαν κάτι για τον Elvis Presley. Τον θεωρούσαν πολύ ρομαντικό για τον ρεαλισμό τους, τραγουδιστή μιας άλλης εποχής που εκφράζει σήμερα μόνο ηλικιωμένους, ξεπερασμένο, αν και ποτέ δεν τον θαύμασαν. Η μεγάλη επιτυχία, σε προσωπικό επίπεδο, της ταινίας «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν ήταν ότι η γυναίκα της ζωής μου κατάλαβε πόσο ξεχωριστός ήταν τόσο σαν καλλιτέχνης, αλλά και γιατί είναι το μεγάλο ίνδαλμα της ζωής μου.

Όλοι οι καλοί μου φίλοι γνωρίζουν ότι το αγαπημένο μου τραγούδι σε αυτή τη ζωή είναι το «Don’t Be Cruel» του Elvis Presley και όταν φύγω θέλω να έχω μαζί μου το δίσκο «Fun In Acapulco» για συντροφιά.