Η Patti Smith ενθουσίασε το Σαββατόβραδο στο Piraeus 117 Academy ! Του Γιάννη Αλεξίου

PATTI SMITH 25.6.2016 2 @ PIREAUS 117 ACADEMY

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Τελικά ήταν καλή ιδέα να παίξει η Patti Smith ολόκληρο τον πρώτο της δίσκο της «Horses» (1975) με την σειρά που έχουν τα τραγούδια στο άλμπουμ της το πρώτο βράδυ της στην Αθήνα, το Σάββατο 25 Ιουνίου, στο Pireaus 117 Academy. Αν και το pick της βραδιάς ήταν όταν βγήκε στο encore με φόρα και τραγούδησε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας της το «My Generation» των Who, ολοκληρώνοντας την συναυλία – αφιέρωμα στις επιρροές της.

Πιο γελαστή από κάθε άλλη φορά, βγήκε στην σκηνή ακριβώς στις 9.15 μ.μ., όπως είχε προαναγγελθεί και με την παράκληση να μην ανάψει ούτε ένα τσιγάρο στη διάρκεια της συναυλία της κάτι που σεβάστηκε απόλυτα το κοινό. Ο αερισμός μέσα στο χώρο ήταν ικανοποιητικός και επαρκής, όπως και ο εξαιρετικός ήχος που έχει το Academy. Φορώντας ένα σακάκι μαύρο κι ένα γιλέκο επίσης μαύρο από μέσα πάνω από μια άσπρη μπλούζα, μπλου τζην και μποτάκια κι ενώ ανέμιζαν τα μακριά άσπρα μαλλιά της, η Patti Smith, μια από τις τελευταίες περσόνες του rock’n’roll, έβαλε αμέσως στο κλίμα της συναυλίας τον κόσμο που σχεδόν είχε γεμίσει το χώρο με το πασίγνωστο «Gloria» καλωσορίζοντας λέγοντας στο τέλος «Athens !». Το «Horses» είχε κυκλοφορήσει σε παραγωγή του John Cale και άνοιξε την τετραλογία της «Radio Ethiopia», «Easter», «Wave», δίσκους που τίμησε επιλέγοντας μερικά τραγούδια μετά την ολοκλήρωση του «Horses». Το δίσκο της αυτό είχα να τον ακούσω από την εποχή των εργένικων χρόνων μου, που τότε κυριάρχησε το άλμπουμ της «Peace and Noice» του 1997, ίσως το καλύτερό της από την τετραλογία των 70ς.  Όταν τελείωσε η πρώτη πλευρά του δίσκου προσποιήθηκε ότι αλλάζει πλευρά με τα χέρια της στο βινύλιο και άρχισε να παίζει το «Kimberly». Στο επόμενο τραγούδι «Break It Up» έβαλε το κοινό να τραγουδά τις λέξεις αυτές όταν του έκανε νόημα με τα χέρια της και ήταν αφιερωμένο στον Jim Morrison, όπως και το «Land» σε ένα άλλο ήρωά της, τον Jimi Hendrix. Εδώ οι τεράστιες ροχάλες της ξόρκιζαν το rock’n’roll καθώς εκφωνούσε ένα – ένα τα ονόματα των αγαπημένων της εκλιπόντων : Brian Jones, Joe Strummer, Fred Sonic Smith (ο άντρας της), David Bowie, Lou Reed και το κοινό χειροκροτούσε και νοσταλγούσε τις παλιές καλές μέρες του rock’n’roll.  Όταν τελείωσε και η δεύτερη πλευρά του «Horses» η Patti έβγαλε το σακάκι της και κατέβηκε από την σκηνή και χαιρετούσε έναν – έναν τους φίλους της απλώνοντας το χέρι της, ενώ η μπάντα της  έπαιζε Velvet Underground ! Η Patti Smith πήγε από το ένα άκρο ως στο άλλο πίσω από τα κάγκελα απολαμβάνοντας την αγάπη του κοινού κι ενώ η συναυλία είχε μία ώρα που «έτρεχε».  Την μεγάλη της επιτυχία και στάνταρτ κομμάτι των πάρτι μας, «Because The Night», αν και ελαφρώς άνευρη εκτέλεση, την αφιέρωσε στον σύντροφό της Fred Sonic Smith, μέλους των MC 5, γνήσια φιγούρα του rock’n’roll, από τους πρωτοπόρους τους punk – rock στα τέλη των 60ς, με το οποίο συνδέθηκε και η Patti Smith στα μέσα των 70ς.

Στο encore μετά την έκπληξη της βραδιάς που ήταν η εκτέλεση του «My Generation» των Who, άρχισε να φωνάζει στο κοινό «Don’t afraid fuckin free» και με την ηλεκτρική κιθάρα της, που πρωτόπιασε στο τέλος στα χέρια της αποχαιρετούσε το κοινό σπάζοντας μία – μία της χορδές της και όταν το κατάφερε έδωσε ένα όμορφο φιλί στο μπράτσο της Gibson φανερά ενθουσιασμένη από το ελληνικό κοινό ! Αυτή ήταν η σχεδόν 70άρα Patti Smith στο πρώτο βράδυ της στην Αθήνα. Μέσα σε μιάμιση ώρα έπαιξε το «Horses» και αγαπημένες επιλογές της από τη δισκογραφία της. Την Κυριακή έχει υποσχεθεί ένα ακουστικό σετ…

Η Patti Smith  βρέθηκε στην πρωτεύουσα βρέθηκε με αφορμή την παρουσίαση της αυτοβιογραφία της «Πάτι και Ρόμπερτ» (Εκδόσεις «Κέδρος») και ήταν «οφσάιντ»  που το παρουσίασε στο «Public», ένα αταίριαστος χώρος για την ιστορία της και το κοινό της που πήγε να το υπογράψει. Η Patti Smith σε συνέντευξή της στο «ΒΗΜAgazino» δήλωσε επιγραμματικά ότι «δεν θεωρεί ότι η αναρχία είναι ελευθερία» αναθεωρώντας την πόζα που είχε πάρει στη φωτογραφία στο δίσκο της «Radio Ethiopia» μπροστά σε ένα τοίχο που έγραφε «Vive L’ Anarchie» (Ζήτω η Αναρχία) μέσα τους φόβους της ως μητέρα. Μετά από τόσα χρόνια δηλαδή που μέσα από την μουσική και την ποίησή της που υποστήριξε την επαναστατική της πλευρά και την ελευθεριότητα της. Τώρα δηλώνει ότι πάντα ψηφίζει και θα ψηφίσει την Χίλαρι Κλίντον για να μην βγει ο Ντόναλντ Τραμπ…Τελικά τα παλιά είδωλα μάλλον έγιναν συντηρητικά…αλλά συνεχίζουν με ένα τρόπο να συγκινούν και τους παλιοροκάδες, αλλά και τα 20χρονα που την είδαν για πρώτη φορά !

Ο Θοδωρής (Terry) Παπαντίνας έφυγε σήμερα από τη ζωή...Γιάννης Αλεξίου

 Ο Θοδωρής (Terry) Παπαντίνας έφυγε σήμερα από τη ζωή μάλλον όχι ευχαριστημένος και σίγουρα μόνος...

   Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου


  ΥΠΗΡΞΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ που βγήκαν στην Ελλάδα...Ο Τέρρυ Παπαντίνας άφησε το στίγμα του στους παλιοροκάδες και σε όσους αναγνώρισαν το ταλέντο του για το οποίο πάντα είχε ο ίδιος αμφιβολίες για το εάν χωρά αυτό στην Ελλάδα. Μεγάλωσε στη Ν. Υόρκη, όπου έζησε από πιτσιρικάς όταν έφυγε η οικογένειά του για εκεί από την Καστοριά, κι εκεί έμαθε την τέχνη της κιθάρας, αλλά εδώ δύσκολα έβρισκε αναγνωρισιμότητα. Είχε ένα άλλον αέρα αποκτήσει όταν γύρισε στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη το 1967. Δεν μπορούσε αυτό να το διαχειριστεί και μάλλον αυτόν το έκανε πρεζάκι. Τον επί σειρά ετών εθισμό του τον φανέρωσε στη ταινία του Δημήτρη Αθυρίδη "T 4 Trouble and the Self Admiration Society, Τhe life and music of Terry Papadinas" (2009) το βιωματικό sountrack της οποίας κυκλοφόρησε σε cd (από την Polytropon). Τότε έκανε ένα come - back στην μουσική με μια συναυλία στο "Gagarin 205", όπου του έδωσε βήμα να παρουσιάσει όλο αυτό το πρότζεκτ του ο Νικόλας Τριανταφυλλίδης που συμπτωματικά έφυγε αυτές τις μέρες επίσης χτυπημένος από τον καρκίνο. Όπως και ο Θοδωρής (Terry) που προβλήθηκε στον πνεύμονα αρχικά και μετά έκανε μεταστάσεις. "Σβήνει μέρα με τη μέρα", με πληροφόρησε ο ντράμερ Κυριάκος Δαρίβας που έσπευσε να τον δει στο Αττικό Νοσοκομείο, μόλις μπήκε και μέσα σε λίγες μέρες έσβησε..
Ο Θοδωρής Παπαντίνας (γεννημένος το 1951) πέρασε από πολλά σχήματα, αλλά αυτό που τον χαρακτήρισε ήταν οι Bicycle με τους οποίους έβγαλε ένα δίσκο στις αρχές των 80ς. "Μου αρέσει πολύ ο δίσκος σου", του είπα όταν μιλήσαμε για κάμποση ώρα όταν θα κατέβαινε στην Αθήνα για την συναυλία του στο "Gagarin", "Αλήθεια ; Σου άρεσε ;", μου απάντησε. Τελικά δεν έμελλε να βρεθούμε ποτέ στην Αθήνα, όπως είχαμε πει τηλεφωνικά. Απόκοσμος, απέφευγε τις συνεντεύξεις, μάλλον δεν τον ενδιέφεραν. Του είπα απ' την αρχή ότι ήμουν "παιδί" του Τάσου Ψαλτάκη, του Σαλονικού που έβγαζε το "Μουσικό Εξπρές" και ήταν μουσικός δημοσιογράφος και ο μάνατζερ των Fratelli, στα 60ς, του πρώτου γκρουπ που ήταν μέλος ο Θ. Παπαντίνας, και στο οποίο έπαιζε μπασίστας ο Στέλιος Φωτιάδης (αργότερα Νοστράδαμος). Ο Ψαλτάκης είχε γράψει τότε ότι οι "MGC και οι Fratelli είχαν αλλάξει το μουσικό στυλ της εποχής στην Ελλάδα".
Ακολούθησαν οι θρυλικοί Μακεδονομάχοι αρχές 70ς για τον Τέρρυ, απ' όπου πέρασε σαν τραγουδιστής ο Νίκος Παπάζογλου. Η συνέχεια γράφεται στην Αθήνα για τον Τέρρυ, που γίνεται μέλος του γκρουπ Εταιρεία Καλλιτεχνών που ίδρυσε ο ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ με δυναμική live παρουσία στα τέλη των 70ς, αλλά όχι δισκογραφική. Στη συνέχεια, αρχές 80ς, ο Παπαντίνας σχηματίζει τους Bicycle που άφησαν πίσω τους ένα εξαιρετικό δίσκο (1981), με συνθέσεις του ίδιου σε ένα κλίμα rock-new wave της εποχής, ηχογραφημένος στο στούντιο "Αγροτικόν" του Νίκου Παπάζογλου, στη Θεσσαλονίκη. Μέλος του γκρουπ ήταν και ο Γιώργος Πεντζίκης. Ο δίσκος δεν έτυχε και πολύ καλής αποδοχής από τους κριτικούς της εποχής και ο Τέρρυ απογοητευμένος εξαφανίζεται για καμιά 15 χρόνια ώσπου φτιάχνει τους Τ 4 Trouble και οι ηχογραφήσεις τους ακούστηκαν χρόνια μετά στο σάουντρακ της ταινίας του, σοκαριστικής για πολλούς, όπου περιγράφει την καθημερινότητα του που περιέχει πολλές φορές και τη χαρμάνα. Αυτός ήταν εν ολίγοις ο Θοδωρής (Terry) Παπαντίνας που έφυγε σήμερα από τη ζωή μάλλον όχι ευχαριστημένος και σίγουρα μόνος...

Η PJ Harvey στο Release Athens 2016 - Ρεπορτάζ του Γιάννη Αλεξίου

PJ HARVEY – RELEASE ATHENS. Πλατεία Νερού - Δέλτα Φαληρου 7.6.2016

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 

Με 10 άτομα επί σκηνής, μαζί με εκείνη, έκανε την εμφάνισή της η Poly Jean Harvey στην σκηνή την 3^η μέρα του Realease Athens 2016 στην σχεδόν γεμάτη Πλατεία Νερού στο Δέλτα Φαλήρου το βράδυ της Τετάρτης 7 Ιουνίου. Μπροστά ήταν οι δύο τυμπανιστές της και ένας τρίτος κρουστός που είχαν τον πρώτο ρόλο στον ήχο του πρώτου μισού της συναυλίας της όπου παρουσίασε το νέο δίσκο της  «The Hope Six Demolition Project», πέντε χρόνια μετά το «Let England Shake». Διαφορετική κι αυτή τη φορά, όπως αρέσκεται να είναι από δίσκο σε δίσκο. Την θυμάμαι σε κείνη την συγκλονιστική εμφάνισή της το 2000 στο υπαίθριο χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου, στο μοναδικό Rockwave Festival που έγινε εκεί, πόσο διαφορετική ήταν με την κιθάρα και τα μαύρα δερμάτινά της όταν παρουσίαζε τον δίσκο της «Stories from the City, Stories from the Sea», που την έκανε ευρύτερα αγαπητή. Τόσο καλό δίσκο δεν επανέλαβε από τότε και ακουγόταν υποτονική στα καινούργια τραγούδια μακριά από τον experimental rock ήχο της που την καθιέρωσε. Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι έχασε τη ροκιά της και πλέει σε άλλα μουσικά νερά πιο ρηχά.

Μαυροντημένη, ως συνήθως, με ένα κοντό φόρεμα που ανέμιζε και τις μαύρες αρβύλες της, σεμνή επί σκηνής, αδύνατη και μελαγχολική με τα τεράστια μαύρα φρύδια της και το γλυκό προσωπάκι της  στο κέντρο της φοβερού πραγματικά stage που είχε στηθεί θυμήθηκε την παλιά της τέχνη στο σαξόφωνο κι έπαιξε σε μερικά τραγούδια, ενώ πολλές φορές το κρατούσε και το κουνούσε γύρω από το κεφάλι της με χάρη ομορφαίνοντας την παρουσία της στην σκηνή. Σύμμαχός της, όπως και όλων που βρεθήκαμε εκεί, ήταν ο καιρός καθώς είχε βρέξει το μεσημέρι πολύ, αλλά ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί τα πυκνά σύννεφα κι ένα δροσερό αεράκι έκανε απολαυστική την καλοκαιρινή αυτή βραδιά.

Το σκηνικό άλλαξε και το κοινό ζεστάθηκε όταν άρχισε να παίζει τα παλιότερα τραγούδια της με τον κιθαρίστα και στενό συνεργάτη της John Parish να είναι δίπλα της στην σκηνή σε πιο ενεργό ρόλο. Η συναυλία της 47χρονης (στις 9 Οκτωβρίου τα κλείνει) PJ Harvey έκλεισε με το «Down By The Water» από τον τρίτο δίσκο της «To Bring You My Love» (1995) με την συμμετοχή του κόσμου μετά την 80λεπτη παρουσία της στην σκηνή. Στο encore έπαιξε τρία κομμάτια ακόμη κλείνοντας με το «A Perfect Day Elise» από τον πολύ καλό δίσκο της «Is This Desire» (1998), ευχαριστώντας θερμά το κοινό.

Στο πολύ καλά οργανωμένο Release Athens τηρήθηκε η ώρα άφιξης των 5 συγκροτημάτων στην σκηνή και η PJ Harvey βγήκε κανονικά στην ώρα της, στις 10.35 !   Νωρίτερα οι πολύ καλοί νέο – ψυχεδελικοί Brian Jonestown Massacre από το Σικάγο με εδώ 26 χρόνια ιστορία και 14 άλμπουμ στη δισκογραφία τους εμφανίστηκαν με 7 άτομα επί σκηνής και frontman πάντα την ψυχή της μπάντας τον Anton Newcombe έδειξαν την αξία τους με ένα πολύ καλό live. Όμως το βίντεό τους ήταν κατώτερο της περίστασης και δεν έδωσε την πραγματικά psych διάσταση της μπάντας.