Συνέντευξη με τον jazzman ΓΙΩΡΓΟ ΚΡΟΜΜΥΔΑ του Γιάννη Αλεξίου

Συνέντευξη με τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΡΟΜΜΥΔΑ (ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΗΧΟ)

 Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ 

                                                         Λ. 1250

 Ανήκει στην μειοψηφία των μουσικών που σηκώνεται νωρίς και μελετάει. Ο Γιώργος Κρομμύδας είναι Jazz κιθαρίστας και συνθέτης με hard rock και heavy metal καταβολές. Στην εφηβεία πέρασε από τα metal κλαμπ της Αθήνας με ίνδαλμα τον Gary Moore. Η jazz μπήκε στη ζωή του όταν ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο «Νάκα» το 1997 (καθηγητής σήμερα του ίδιου ωδείου), σε ηλικία 20 ετών, και τον κέρδισε ολοκληρωτικά όταν ανακάλυψε τους John McLaughlin, Django Reinhardt και Wes Montgomery. Σήμερα με πρωτότυπες δικές του συνθέσεις ανήκει στους καλύτερους μουσικούς της jazz σκηνής

Το ολοκαίνουργιο άλμπουμ του «Aggressive Thoughts» πατά στην σύγχρονη jazz, σε αντίθεση με το ντεμπούτο του «Jazzium» που είναι που κοντά στην παράδοση. Τα εφηβικά βιώματά του αποτύπωσε στο νέο κομμάτι του «Doom», εμπνευσμένο από το doom metal, το αργόσυρτο στυλ που έπαιζαν οι Black Sabbath.. Ο Γ. Κρομμύδας κάθισε απέναντί μου στην πλατεία Εξαρχείων…

-Το δεύτερο προσωπικό σου άλμπουμ και ο τίτλος του…Επιθετικές Σκέψεις πώς προέκυψε ;

«Το Aggressive Thoughts είναι ένας δίσκος εμπνευσμένος από προσωπικές εμπειρίες και ιστορίες. Μέσα από την ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο που βιώνει η Ελλάδα, στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, σκέψεις και συναισθήματα γίνονται ένα μουσικό ταξίδι που οδηγεί στη λύτρωση του χωροχρόνου του πενταγράμμου.
Έχοντας ένα ευρύ φάσμα μουσικών επιρροών, αλλά με σεβασμό στην παράδοση και τον ήχο κλασσικών jazz κιθαριστών, (Wes Montgomery, Joe Pass, Grant Green), αναμειγνύει ηχοχρώματα και μουσικές ιδέες, που φλερτάρουν από τη σύγχρονη Jazz (Jonathan Kreisberg, Kurt Rosenwinkel, Tigran Hamasyan), έως το Rock, το Alternative και το Heavy Metal».

-Πού ηχογραφήθηκε το άλμπουμ ;

«Ο Γιώργος Κοντραφούρης μου πρότεινε το Lizard Sound στο Άνω Καλαμάκι όπου οι περισσότερες δουλειές που έχουν γίνει εκεί είναι jazz. Εκεί ηχογράφησε ο Φακανάς το άλμπουμ του με τον Αμερικανό μπασίστα Anthony Jackson, αλλά και οι Bireli Lagrene, Mike Stern σαν guest καθώς και ο Δημήτρης Καλαντζής έγραψε εκεί τη μισή δουλειά του πάνω στον Χατζιδάκι. Η αλήθεια είναι ότι έψαξα ένα άλλο στούντιο από εκείνο που ηχογράφησα το πρώτο μου άλμπουμ Jazzium γιατί δεν είχε εμπειρία από jazz ηχογραφήσεις και ο ήχος του βγήκε λίγο – πολύ συμπιεσμένος. Αυτή τη φορά είναι πολύ ευχαριστημένος από την ηχογράφηση».

-Ποιος δίσκος σε έβαλε στη jazz ;

«Ως τα 20 μου άκουγα κι έπαιζα hard rock και heavy metal. Το πιο jazz για μένα ήταν ο McLaughlin με το trio του ώσπου ένας φίλος μου που μάθαινε ντραμς με τον Σπύρο Παναγιωτόπουλο έφερε ένα δίσκο ελληνικό του Βασίλη Τσαμπρόπουλου που έπαιζε με το Γιώργο Φακανά και τον Γιώτη Σαμαρά και τον ακούγαμε σαν κάτι περίεργο !».    

-Πόσο έχει εξελιχθεί η παραγωγή σε σχέση με τα πρώτα άλμπουμ jazz που ηχογραφήθηκαν στην Ελλάδα και είναι σήμερα κλασικά ;

«Ναι μεν έχει εξελιχθεί όσον αφορά τα μηχανήματα και κάποια τέτοια πράγματα, αλλά η διαφορά είναι ότι τότε ίσως είχαν περισσότερο χρήμα για να γράψουν περισσότερες ώρες. Τώρα μπαίνουμε στο στούντιο και κοιτάμε το ρολόι για το πόσες θα είναι οι ώρες γιατί το πληρώνουμε εμείς, ενώ κάποτε ακόμη και τα jazz άλμπουμ τα έβγαζαν οι εταιρίες οπότε είχες περισσότερο χρόνο στη διάθεσή σου να γράψεις. Κλείνουμε για παράδειγμα το στούντιο ένα εξάωρο και οι ώρες αυτές πληρώνονται από εμάς. Αυτό συμβαίνει και στις παραγωγές του εξωτερικού σε ηχογραφήσεις με σημερινούς μεγάλους μουσικούς, όπως ο Rosenwinklel, που μπαίνουν και κάνουν ένα δίσκο μέσα σε πέντε μέρες, ενώ παλιότερα έμπαινε ο Pat Metheny ή ο Chick Corea κι έγραφαν ένα μήνα…Στο Aggressive Thoughts τα κομμάτια είναι πρώτο, το πολύ δεύτερο take, ενώ δεν θυμάμαι αν γράψαμε κάποιο τρίτο».

-Αυτός ο περιορισμένος χρόνος τι επιπτώσεις έχει στην ηχογράφηση ;

«Μπορεί να μην βγει από το take το τέλειο αποτέλεσμα, όσον αφορά κάποια πράγματα εκτελεστικά, αλλά βγαίνει όμως περισσότερη ενέργεια».

-Ποιους μουσικούς είχες μαζί σου αυτή τη φορά ;

«Έχει παίξει σαξόφωνο ο Τάκης Πατερέλης και οι άλλοι τρεις μουσικοί είναι νεώτεροι, ο ντράμερ Βαγγέλης Κοτσάμπασης που έπαιζε στο πρώτο Baby Trio του Κοντραφούρη (όταν πάνε 25 χρονών τους αλλάζει), όπως και οι άλλοι δύο μεγάλα ταλέντα μουσικοί που έβγαλε ο Γιώργος από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ο κοντραμπασίστας Ντίνος Μάνος και ο πιανίστας Γιάννης Παπαδόπουλος».

-Η κρίση τι καλό έφερε στην jazz ;

«Έχουν βγει πολλοί καινούργιοι χώροι και μπαράκια και μπορείς να παίξεις παντού. Βέβαια, πολλές φορές τους χώρους αυτούς τους έχουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την μουσική με αποτέλεσμα να είναι κουραστικό για τους μουσικούς. Για να παίξεις ένα live πρέπει να μιλήσεις με ένα άσχετο, να μπεις σε μια διαδικασία να σε δει, να πας από εκεί, στο τέλος μπορεί να καταντήσεις αλκοολικός πίνοντας ένα ποτό κάθε βράδυ με τον μαγαζάτορα για να κλείσεις ένα live (γέλια) ! Ακόμη να σπαταλήσεις τόσο χρόνο και στο τέλος να σου πει…θα δούμε. Εδώ που καθόμαστε στα Εξάρχεια έχουν ανοίξει 25 νέοι χώροι φέτος, όπως και άλλου, και ο κόσμος έχει μοιραστεί με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κατανάλωση. Έτσι για να μαζέψουν κόσμο βάζουν live ποντάροντας στο να φέρουν οι μουσικοί τον κόσμο τους. Η κλασική ερώτηση δηλαδή είναι : κόσμο θα φέρεται ; Όμως με τέτοια πληθώρα γκρουπ και τόσα live την εβδομάδα σε μια εποχή οικονομική κρίσης προφανώς δεν γίνεται να υπάρχει τόσο μεγάλη στήριξη…».

-Παλιότερα πώς κινιόσουν ;

«Κάποτε υπήρχε μόνο το Παράφωνο και το Half Note, όταν ήμουν φοιτητής στο Νάκα. Το Παράφωνο έβαζε μόνο Έλληνες μουσικούς και κάθε μέρα ήταν γεμάτο. Θυμάμαι πήγαινα τρεις φορές την εβδομάδα για να δω τους καθηγητές, κι ας μην είχα πολλές φορές λεφτά να πιω ένα ποτό. Καθόμουν σε μια γωνία, έβλεπα και μετά απλώς είχα τα λεφτά να πάρω το ταξί να γυρίσω πίσω». 

-Πώς θα μπορούσε η jazz να διεκδικήσει στην Ελλάδα ένα μεγαλύτερο κομμάτι στην προτίμηση του κόσμου ;

«Αυτό έχει να κάνει με το κράτος και την παιδεία. Θα βοηθούσε, για παράδειγμα, ένα μουσικό πανεπιστήμιο, όπως υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη, μέχρι και οι Τούρκοι έχουν πέντε κονσερβατόρια. Εμείς δεν έχουμε τίποτα, μια επίσημη σχολή βρε αδερφέ. Κάνω μάθημα σε μια τάξη που ένας είναι δέκα ετών, ένας τριάντα, ένας πενήντα κι όλοι μαζί προσπαθούν να μάθουν μουσική, άλλος σοβαρά, άλλος για πλάκα, άλλος γιατί το βλέπει σαν ψυχοθεραπεία. Πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός ώστε να υπάρχει και κίνητρο του κόσμου και όταν το παιδί του πάει να μάθει μουσική θα πάρει κι ένα πτυχίο αναγνωρισμένο από το κράτος κι όχι ένα χαρτί φωτοτυπίας»

-Και από την πλευράς σας, οι μουσικοί τι πρέπει να καταφέρετε ;

«Το δεύτερο που θα βοηθήσει είναι όλοι εμείς οι μουσικοί που ασχολούμαστε με τα μαθήματα και έχουμε επαφή με τα νέα παιδιά να γίνουμε πιο προσιτοί, να μην δίνουμε την εντύπωση ότι η jazz είναι κάτι το πολύ δύσκολο και για εξειδικευμένο κοινό, αλλά μια μουσική που μπορεί να έρθει να την ακούσει και ένας άνθρωπους που δεν είναι μουσικός, αλλά θα περάσει ωραία. Αν βγαίνουμε και δίνουμε ένα προφίλ ότι είμαστε οι master και παίζουμε φοβερά πράγματα, μετά δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον κόσμο έτσι. Άλλωστε η jazz παραδοσιακά είναι λαϊκή μουσική, ξεκίνησε από τους μαύρους που χόρευαν στα πάρτι το ’40 swing και μετά πέρασε σ’ ένα πανεπιστημιακό επίπεδο, αλλά το θέμα είναι ότι ένα κομμάτι και ειδικά από τους νέους μουσικούς προσπαθεί να προσεγγίσει την μουσική αυτή μόνο εγκεφαλικά κι αυτό είναι λάθος, δεν πρέπει να την βλέπουν μόνο έτσι, γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε την παιδεία να το κάνουμε αυτό». 

-Ποιόν μουσικό είδες να παίζει και δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ ;

«Τον Pat Metheny τον Δεκέμβριο του 2011 στο Παλλάς. Ένα από εκείνα τα live που σου αλλάζουν τη ζωή. Για την εμπειρία αυτή έγραψα το Sunday at Pallas στο καινούργιο άλμπουμ μου».

-Σε ευχαριστώ πολύ !

«Επίσης !».

                                                          Γιάννης Αλεξίου