Στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου - Του Γιάννη Αλεξίου

26 χρόνια χωρίς τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Του Γιάννη Αλεξίου

6 Δεκεμβρίου 1990. «Πέθανε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Η ηρωίνη έσβησε τον Ασυμβίβαστο της Ροκ», έγραφε στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» μ’ ένα δισέλιδο αφιέρωμα για τον απόλυτο Έλληνα ρόκερ που τόσο μας λείπει 26 χρόνια τώρα. Οι εφημερίδες βέβαια της εποχής δεν τον τίμησαν εν ζωή, παρά μόνο στο θάνατο καθώς ήταν ασυμβίβαστος για τα μέτρα τους, αλλά αυτό συμβαίνει πολλές φορές με όσους δεν ακολουθούν τις εμπορικές επιταγές των δισκογραφικών εταιριών, όπως ο Παύλος κι έχουν την τάση να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και να τα βάζουν στη θέση τους.

 Ήταν η πρώτη φορά φέτος που αναβλήθηκε φέτος η ετήσια συναυλία των Απροσάρμοστων, του συγκροτήματος του, στο Κύτταρο, λόγω προβλήματος που τυραννά την μέση του ντράμερ τους Κυριάκου Δαρίβα, το τελευταίο διάστημα. Όλες οι βραδιές στην μνήμη του Παύλου ήταν sold – out έως σήμερα. Μεγάλη είναι η αγάπη του κόσμου, αλλά και όσων δεν τον είχαν live γιατί δεν τον πρόλαβαν. Τα τραγούδια του περνούν από γενιά σε γενιά και η λατρεία του κόσμου για το πρόσωπό του και κυρίως για την αυθεντικότητά του, ξεπερνά κάθε προηγούμενο.  

Ο μπασίστας των Απροσάρμοστων, Αλέκος Αράπης, μου είχε πει για τον Παύλο :

«Αρκετές φορές κυνηγήθηκε αυτός ο άνθρωπος χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Σαν ένα τύπο που ανεβαίνει σε μια καρέκλα να μιλήσει, να πει αυτά που θέλει να πει, και με το που κάνει την κίνηση ν’ ανοίξει το στόμα του, του την πέφτουν όλοι και τον πλακώνουν στο ξύλο. Τον βάρεσαν οι άλλοι, να τον βαρέσουμε κι εμείς ! Γι’ αυτό δεν άκουσαν τι είπε αυτός ο άνθρωπος. Είχε βέβαια το πάθος του, δεν ήταν όμως άνθρωπος που τον έκανε το πάθος του ότι ήθελε. Ίσως να τιμωρούσε τον εαυτό του με τον τρόπο αυτό για τις υπερβολικές απαιτήσεις του».

Γιατί δεν έβγαλαν δίσκο ως Απροσάρμοστοι μετά το τέλος του Παύλου Σιδηρόπουλου και ενώ συνέχισε για ένα διάστημα να υπάρχει το γκρουπ, o Αράπης είπε : «Από το 1992 – 94 που ήταν μαζί μας και ο Γιώργος Δημητριάδης, είχαμε σκεφτεί να κάνουμε ένα δίσκο ως Απροσάρμοστοι, αλλά μοιραία όταν παίζαμε τα κομμάτια γινόταν σύγκριση με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Τα τραγούδια του Παύλου ήταν εξαντλημένα, σε εισαγωγικά, από πλευράς παιξίματος και δεν επιδέχονταν σχεδόν καμιά εξέλιξη. Κάναμε πρόβες και ένα ντέμο, αλλά τα καινούργια τραγούδια μας μπροστά σε εκείνα του Παύλου, με τους πολυτραγουδισμένους στίχους του φαίνονταν λίγα…».  

Τον Παύλο Σιδηρόπουλο είχα την τύχη να γνωρίσω στην τελευταία τάξη του λυκείου, όταν κανονίστηκε μια ροκ συναυλία στην Πλατεία Ν. Σμύρνης με πρωτοβουλία του μαθητών του σχολικού 15μελές και στην ψηφοφορία μεταξύ των μαθητών πλειοψήφησε με διαφορά ο Παύλος, έναντι του Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ και άλλων που δεν θυμάμαι τώρα. Η συναυλία προγραμματίστηκε για την Πρωτομαγιά του ’85 στην κεντρική πλατεία και ανέλαβα ως μεγάλος θαυμαστής του και άτομο με γνώσεις και δισκογραφία του ελληνικού ροκ να έρθω σε επαφή μαζί του για την συναυλία αυτή. Η πλάκα ήταν ότι συνομιλούσα μαζί του από το τηλέφωνο της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου γιατί ήταν κάτι που δεν θα το έγκρινε ο πατέρας μου και έτσι το έκανα στα κρυφά. Το τηλέφωνο όμως αυτό ήταν μισοχαλασμένο και άκουγα τον Παύλο με διακοπές και όχι πολύ καθαρά. Τι ατυχία να συνομιλείς με τον Σιδηρόπουλο και να είναι προβληματικό το τηλέφωνο…! Την πρώτη φορά με ρώτησε εάν θα παίξει άλλο γκρουπ στην συναυλία του και του απάντησα ότι θα ανοίξουν το live του οι Joyful Nurses, το συγκρότημα του σχολείου, στο οποίο ήταν κιθαρίστας ο Αντώνης Δημητρίου, μετέπειτα κιθαρίστας των Ενδελέχεια ! Ο Παύλος με ρώτησε μήπως θα ήταν καλύτερα να παίξει πρώτα αυτός και μετά το σχολικό συγκρότημα και κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια…Μα όλος ο κόσμος θα έρθει να δει εσένα, Παύλο, του είπα. Σεμνός πάντα και στην συγκριμένη στιγμή ίσως από ανασφάλεια να νόμισε ότι το σχολικό γκρουπ θα μάζευε όλο το σχολείο και μετά θα έφευγε πολύς κόσμος πριν βγει εκείνος στην σκηνή. Τελικά φαίνεται ότι τον έπεισα και κανονίσαμε να ανεβεί στην σκηνή κατά τις 10, αν θυμάμαι καλά. Όλα είχαν οργανωθεί στην εντέλεια και είχε αναλάβει τα ηχητικά ο συμμαθητής μου Κώστας Βλάχος, ο οποίος καταπιανόταν με αυτά και είχε έρθει σε επαφή με τον Νεοσμυρνιώτη έμπειρο ηχητικό Γιώργο Βαρβαντάκη, για το πέρας της συναυλίας. 

Η βραδιά λοιπόν κυλούσε κανονικά, αλλά ενώ τελείωναν οι Joyful Nurses το live τους και οι τρεις Απροσάρμοστοι : Κυριάκος Δαρίβας, Αλέκος Αράπης και Οδυσσέας Γαλανάκης ήταν εκεί ετοιμοπόλεμοι, δεν είχε εμφανιστεί ο Παύλος. Ο Αντώνης Δημητρίου τότε με ρώτησε, ως συντονιστή της συναυλίας, τι να κάνουνε γιατί τελείωσε το σετ τους. Συνεχίστε να παίζετε, του είπα. Πάμε ξανά από την αρχή τα τραγούδια σας, έως ότου να φανεί ο Παύλος. 

Πέρασε τουλάχιστον μία ώρα και δεν είχε φανεί. Είχα μεγάλη αγωνία, όπως και ο κόσμος που τον περίμενε. Μπροστά στην σκηνή είχαν πάρει θέση τα φρικιά. Κι ενώ ήταν περασμένες 11 να’ σου διακρίνω ένα τύπο να κατεβαίνει στο βάθος το δρόμο από το Άλσος της Ν. Σμύρνης προς το βοσκοτόπι, όπως λεγόταν ένα μικρό παρκάκι μεταξύ Άλσους και πλατείας και λέω : να ο Παύλος και τρέχω προς το μέρος του. Πράγματι ήταν αυτός. «Έλα Παύλο, έχεις αργήσει, όλα είναι έτοιμα ! Οι μουσικοί σου σε περιμένουν». Και κατηφορίζουμε μαζί και τα λέμε, έως ότου του βγάζω την αμοιβή του γκρουπ 20.000 δραχμές να παίξουν. Τα μετράει και μου λέει : είναι 21, πάρε ένα χιλιάρικο. Παύλο τα έχω μετρήσει πολλές φορές είναι 20 ακριβώς. Τα ξαναμετράει. 21 μου λέει. Δεν βαριέσαι, πάρε όσα είναι και βγες ! Ένα δείγμα τιμιότητας του Παύλου κι ας ήταν 20…Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ανέβηκε στην σκηνή και η συναυλία άρχισε. Τελικά η συναυλία ήταν επεισοδιακή, καθώς τα φρικιά ζητούσαν εξηγήσεις γιατί συνεργάζεται με τη Νέα Γενιά του ΠΑΣΟΚ και ο Παύλος άνοιξε διάλογο μαζί τους με το μικρόφωνο στα χέρια επί ώρα. Μετά τη συζήτηση η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά και τελείωσε με χάππυ εντ… Ένα όνειρο της ζωής μου έγινε πραγματικότητα, όπως και τόσων άλλων μαθητών του σχολείου. Ένας είναι ο Παύλος και θα παραμείνει ζωντανός στις καρδιές μας.

Η επίσημη ιστιοσελίδα του Παύλου Σιδηρόπουλου σε επιμέλεια της αδερφής του Μελίνας : http://pavlos-sidiropoulos.gr/

https://www.youtube.com/watch?v=jdKr9noUM44

https://www.youtube.com/watch?v=dXkR1fTreI0

https://www.youtube.com/watch?v=SoEfemMwalQ

https://www.youtube.com/watch?v=7FtZjWewEpo

Η δολοφονία του John Lennon - Του Γιάννη Αλεξίου

 

Η δολοφονία του John Lennon

 Του Γιάννη Αλεξίου

Η πληροφορία κυκλοφορούσε αργά τότε. Αν ήσουν και μαθητής κιόλας άστα να πάνε. Στον μικρόκοσμό μας δεν χωρούσαν ούτε δελτία ειδήσεων, ούτε ειδήσεις με την ταχύτητα του φωτός που κυκλοφορούν σήμερα. Η ανάσα στο διάβασμα ήταν το Ποπ Κλαμπ του Γιάννη Πετρίδη στις 4 το μεσημέρι. Θυμάμαι σαν τώρα την είδηση που δεν ήθελε ποτέ ν’ ακούσει κανείς φίλος της μουσικής. «O Τζων Λέννον δολοφονήθηκε !». Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου. Αντίκρισα τη κλασσική φωτογραφία του στη Νέα Υόρκη που είχα κόψει, κατ’ εξαίρεση, από το εξώφυλλο του Ποπ και Ροκ και είχα κολλημένη στο ξύλινο ηχείο μου, μέσα στο δωματιάκι μου στη μονοκοκατοικία μας στη Ν. Σμύρνη. Έβαλα τα κλάματα κι έτρεξα να τηλεφωνήσω στον beatle maniac φίλο μου Κώστα Μυλωνά, το «Άλογο», να μοιραστώ το στενάχωρο αυτό νέο. Έπαθε πλάκα. Ήταν το είδωλό μας. Όταν κυκλοφόρησαν αμέσως μετά τα «Επίκαιρα» με εξώφυλλο τον John Lennon, το έκοψα και το έκανα εξώφυλλο του ντοσιέ του μαθήματος της έκθεσης ιδεών της Α Γυμνασίου. Η «Φωνή Μιας Εποχής» έγραφε…    

 

Τη νύχτα, στις 11ή ώρα της 8ης Δεκεμβρίου 1980, ο John Lennon δολοφονήθηκε σε ηλικία 40 ετών, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο του για να μπει στο σπίτι του, από τον Μαρκ Ντεήβιντ Τσάμπαν. Ο δολοφόνος του τον πυροβόλησε τέσσερις φορές στην πλάτη, στον οποίο νωρίτερα την ίδια είχε υπογράψει αυτόγραφο πάνω στο τελευταίο δίσκο του «Double Fantasy», την ώρα που έφευγε από το ιστορικό κτίριο Dakota, στο οποίο διέμενε στη Νέα Υόρκη. Δίπλα του την ώρα της δολοφονίας ήταν η Γιόκο Όνο.

 

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 76 ετών και κανείς μας δεν φαντάζεται πώς θα ήταν σήμερα ο John της εφηβείας μας και αν θα φορούσε ακόμη αυτά τα στρογγυλά γυαλιά, σήμα κατατεθέν μιας ιδιοφυΐας που υπήρξε ένας ειρηνικός επαναστάτης που έδωσε την εντύπωση με την συμπεριφορά και την μουσική του ότι θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Η ταινία του Μάικλ Μουρ «Αμερική εναντίον Τζων Λέννον» (2006) φανέρωσε την υπόνοια όλων των θαυμαστών του Λέννον, ότι η Αμερική όπλισε το χέρι του δολοφόνου του και τον σκότωσε γιατί ήταν εμπόδιο στα σχέδιά της. Είπε ανοιχτά ότι η Αμερική δολοφόνησε τον Τζων Λεννον. Ο John Lennon εγκατεστημένος στη Νέα Υόρκη μιλούσε πολύ και θεωρήθηκε υποκινητής της νεολαίας κάτι που δεν άρεσε καθόλου στην πολιτική ηγεσία της Αμερικής που  τον «έφαγε» ψυχρά και ωμά.
Ως φύση ανήσυχος μουσικός προφανώς θα πειραματιζόταν με νέα είδη μουσικής αν ζούσε σήμερα, κάτι που έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις και η Γιόκο Όνο, η αγαπημένη σύντροφός του και ταυτόχρονα η πιο μισητή σύντροφος καλλιτέχνη, για τους φίλους των Beatles. Χαρακτηριστικά θυμάμαι όταν δάνεισα το δίσκο «Double Fantasy» στο Άλογο να τον ακούσει, τον προειδοποίησα ότι στο δίσκο τραγουδούν ένα κομμάτι ο Λέννον κι ένα η Γιόκο. Και εκείνος αμέσως μου είπε : «Α, καλά που μου το είπε θα πηδάω την βελόνα στο επόμενο τραγούδι !».

 Ο John Lennon τρεις μέρες πριν τη δολοφονία του, έδωσε την τελευταία συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη «διαθήκη» του σήμερα. Ο δημοσιογράφος που πήρε την συνέντευξη από τον John, o Τζόναθαν Κοτ, μεγάλος θαυμαστής του Lennon, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβη και την κράτησε επί 31 χρόνια αδημοσίευτη καθώς δήλωσε αδυναμία να προχωρήσει στην απομαγνητοφώνησή της έως το 2011…

Είχαν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια έπειτα από τον τελευταίο δίσκο του «Rock’n’Roll» όπου είχε τραγουδήσει τα αγαπημένα 50ς τραγούδια που τον έβαλαν στην μουσική και μόλις ολοκληρώσει το κύκνειο άσμα «Double Fantasy» που κυκλοφόρησε στις 17 Νοεμβρίου 1980, τρεις βδομάδες πριν τη δολοφονία του ! Ο John Lennon ήταν έτοιμος να περάσει στην αντεπίθεση αναφερόμενος στη σκληρή κριτική του Τύπου για το μακρύ διάστημα της δισκογραφικής του αποχής.

«Η ψευδαίσθηση ότι είχα αποκοπεί από την κοινωνία είναι ένα ανέκδοτο», είχε πει. «Εργαζόμουν από τις εννιά μέχρι τις πέντε και είχα ρίξει το βάρος αποκλειστικά στο παιδί μας. Δεν κρυβόμουν. Αλλά δεν έγραψα απολύτως τίποτα. Ήταν μεγάλη υπόθεση για μας να αποκτήσουμε ένα μωρό μετά από αρκετές αποτυχημένες εγκυμοσύνες όπου παρ’ ολίγο να πεθάνει η Γιόκο, τα προβλήματα με τα ναρκωτικά και το χωρισμό. Μετά από δέκα χρόνια, ήλθε το παιδί που περιμέναμε και -μα το Θεό- δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε τα ίδια λάθη. 

Μου έχουν επιτεθεί τόσες πολλές φορές. Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ... Πάρε για παράδειγμα τον Μικ Τζάγκερ. Θεωρείς ότι θα τον αφήσουν ποτέ σε ησυχία; Όσο για τον Μπρους Σπρίνγκστιν, ο θεός να τον φυλάει όταν ο Τύπος αποφασίσει ότι δεν είναι πλέον ο ένας και μοναδικός. Έχω ακούσει καλά λόγια γι’ αυτόν και οι οπαδοί του είναι χαρούμενοι τώρα. Όταν, όμως, θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με την επιτυχία, θα αντιληφθεί ότι μεγαλώνει και ότι πρέπει να κάνει το ίδιο ξανά και ξανά, τότε ο κόσμος θα του γυρίσει την πλάτη και μακάρι να επιβιώσει. Δεν είμαστε μηχανές.

Δηλαδή, τι περιμένουν από τον Σπρίνγκστιν; Μήπως να αυτοκτονήσει στη σκηνή; Από μένα και τη Γιόκο να κάνουμε έρωτα και αμέσως μετά να σκοτωθούμε; Κατάλαβα για πρώτη φορά ότι υπάρχει ένα είδος συστήματος όπου ο καθένας γίνεται κομμάτι του μεγάλου τροχού και απλά πρέπει να συνεχίσει να γυρίζει ότι κι αν συμβεί. Εξάλλου, το σύμπαν είναι ένας τροχός, σωστά; Παρακολουθώντας τον τροχό, νιώθω ότι παρακολουθώ τον εαυτό μου, ακόμα και μέσα από το ίδιο μου το παιδί. Δεν είμαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, είμαι οξύθυμος τύπος και παθαίνω συχνά κατάθλιψη. Οι επονομαζόμενοι καλλιτέχνες -σαν και μένα- είναι εγωιστές κι έτσι στην προσπάθεια να σκεφτώ τον Σον ή την Γιόκο ή οτιδήποτε άλλο πέραν του εαυτού μου, αγχώνομαι τρομερά. Μπορεί να γράφω ένα κομμάτι για τον γιό μου, αλλά θα ένιωθα πολύ καλύτερα αν περνούσα το χρόνο που χρειάστηκα στη δημιουργία του τραγουδιού για να παίξω μαζί του. 

Το πιο δύσκολο για μένα είναι... να παίξω. Μπορώ να εφεύρω τρόπους για να περνάμε το χρόνο μαζί, να ζωγραφίσω μαζί του, να δω τηλεόραση μαζί του αλλά δεν μπορώ να παίξω...» Στην προσπάθεια του να καθορίσει την κινητήρια δύναμη πίσω από τη μουσική του αλλά και την άποψη για όσους τον κατηγορούν, ο Τζον Λένον εξηγούσε: «Το μοναδικό κριτήριο για μένα είναι το κοινό και πρόκειται για κάτι που το αποφάσισα από την περίοδο που βρισκόμουν στη σχολή Καλών Τεχνών. Με ενδιαφέρει να εξωτερικεύω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου και η μουσική είναι ένας τρόπος για να το πετύχω. Ποιός υποτίθεται ότι πρέπει να είμαι; Ένα είδος οσιομάρτυρα που δεν μπορεί να είναι πλούσιος;

Ένας βλάκας στο περιοδικό Esquire (μιλούσε για το προσβλητικό άρθρο ‘Τζον Λένον, που είσαι;’) είναι κλασικό παράδειγμα ανθρώπου που κάποτε σε λάτρευε και τώρα σε μισεί. Δεν τον γνωρίζω, αλλά εκείνος ξόδεψε χρόνο ψάχνοντας την ψευδαίσθηση που έχει δημιουργήσει για μένα και μετά νευρίασε επειδή δεν μπορούσε να τη βρει. Αυτοί οι κριτικοί μοιάζουν με ειδωλολάτρες. Ορισμένοι αρέσκονται να υποστηρίζουν κάποιον όταν βρίσκεται στο δρόμο για την κορυφή, αλλά όταν φτάσει εκεί, τον μισούν. Αυτό που πραγματικά θέλουν είναι νεκροί ήρωες όπως ο Σιντ Βίσιους και ο Τζέιμς Ντιν. Εγώ, λοιπόν, δεν ενδιαφέρομαι να γίνω ένας, οπότε ξεχάστε το!»

Και με αυτά τα λόγια έκλεινε την συνέντευξή του. Τρεις μέρες μετά δολοφονήθηκε…. 

Η εμφάνιση του Jose Feliciano στο «Gazarte» Του Γιάννη Αλεξίου

  

Η εμφάνιση του Jose Feliciano χθες στο «Gazarte»

Του Γιάννη Αλεξίου

 Με εναλλασσόμενη 8μελή μπάντα επί σκηνής και έντονο το χριστουγεννιάτικο στοιχείο στο σετ του εμφανίστηκε ο πολύς Jose Feliciano και κατέπληξε χθες το βράδυ στο γεμάτο  «Gazarte» και με ρίσκο προσωπικό να εμφανιστεί στο αθηναϊκό κοινό που τόσο αγαπά ! Ο Πορτορικανός θρύλος ήρθε στην Ελλάδα κατευθείαν από το νοσοκομείο της Μάλαγα στην Ισπανία, όπου νοσηλεύτηκε με οξεία πνευμονία και παρά τις απαγορεύσεις των γιατρών να εμφανιστεί στην Αθήνα, μετά από προσωπική ευθύνη του και διαβουλεύσεις με τον μάνατζέρ του και τη βοήθεια με προσωπικό γιατρό και φροντίδα που του παρείχε η γυναίκα του Λεωνίδα Πετρόπουλου, ιδιοκτήτη του «Gazarte» δεν απογοήτευσε το κοινό του κι εμφανίστηκε για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, μετά το 3ήμερο του τον Φεβρουάριο του 2011, πάλι στον ίδιο χώρο, έχοντας 10 μέλη συνολικά στην ορχήστρα του !

Με δύο κρουστούς Λατινοαμερικανούς, δύο κημπορντίστες, ένα μακρυμάλλη Αυστριακό κιθαρίστα, ένα πανύψηλο μπασίστα κι ενίοτε κοντραμπασίστα εμφανίστηκε επί σκηνής, ένα σεξτέτο που εμπλουτιζόταν με την μακρομαλλούσσα ξανθιά που χόρευε κι έκανε φωνητικά στον Feliciano, αλλά κι ένα τενόρο που τον συνόδευσε σε ένα κομμάτι ! 

Μετά από προβολή ενός τετάρτου της ιστορίας του τεράστιου τραγουδιστή, κιθαρίστα και συνθέτη Jose Feliciano, που ξεκίνησε ακριβώς στις 9.30 μ.μ. ,η μπάντα του τον προλόγισε παίζοντας τρία κομμάτια των Dizzy Gillespie, Boby Womack και το κλασικό «Sunny», ώσπου βγήκε στην σκηνή στις 10 ακριβώς ο πολυβραβευμένος 71χρονος τυφλός εκ γενετής , μα προικισμένος τραγουδιστής και κιθαρίστας, μεγαλωμένος στο Χάρλεμ και περπατημένος στο Greenwich Village. Από την αρχή της συναυλίας έδειξε ότι δεν έχει χάσει το στυλ του και η ανατριχιαστική φωνή του είναι σε εξαιρετικά κατάσταση σε αυτή την ηλικία. Μαυροντυμένος με ένα κρεπ ντε σιν σακάκι (αυτή η πληροφορία είναι της γυναίκας μου), ένα μακρύ γκρι κασκόλ στο λαιμό και μαύρες μπότες μηχανόβιες ξεκίνησε με πρώτο κομμάτι το «California Dreamin’» κερδίζοντας από την πρώτη στιγμή το κοινό. Δεύτερο κομμάτι το «Blue Christmas» του Elvis και πολυαγαπημένο του, όπως είπε και αμέσως μετά το «Billie Jean» του Michael Jackson σε υπέροχη διασκευή. Πάντα ήταν μάγος στις διασκευές που με την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα και γεμάτο συναίσθημα παίξιμό του, είναι ίσως ο καλύτερος εν ζωή κιθαρίστας μαζί με τους Carlos Santana και Eric Clapton, από τους συνεχιστές της μουσικής των 60ς.

Η συναυλία κυλούσε όμορφα με ένα ισπανικό τραγούδι το «Arbolito» , την μεγάλη επιτυχία του «Rain» με ψυχεδελικό παίξιμο στην κιθάρα, το αφιερωμένο στο κιθαρίστα του κομμάτι «Harry Strojka» (έκανε παραπομπή στην Περεστρόικα !), ένα αφιέρωμα στον Django Reinhardt με τίτλο «Django Evening», ώσπου έπιασε μια μαύρη ηλεκτρική κιθάρα – βάζω στοίχημα ότι είναι ειδική κατασκευή από αυτές που χρησιμοποιεί μόνο ο Jose Feliciano – κι έπαιξε το «Oye Como Va» με full band στην σκηνή 8 άτομα κι αυτός 9 ! Μετά έβγαλε τον τενόρο Arno που τραγούδησε Βέρντι και στην αξεπέραστη διασκευή του στο «Light My Fire» των Doors, ένα ζευγάρι σηκώθηκε να χορέψει. Έτσι κύλησε μιάμιση ώρα που έκλεισε με το πιο εμπορικό του τραγούδι «Feliz Navidad», χωρίς encore…δεν έπρεπε να επιδεινωθεί η υγεία του και καλώς έτσι έγινε. Άλλωστε στις 4 τα ξημερώματα πετούσε για την Κωνσταντινούπολη, επόμενο σταθμό του των συναυλιών του. Τον αγαπάμε και τον περιμένουμε πάλι να μας ξαναπαίξει Hendrix, όπως στην πρώτη του εμφάνιση το 2011 και να μας καταπλήξει, όπως μόνο αυτός γνωρίζει.

Ο ήχος ήταν όπως πάντα είναι καταπληκτικός, στον προσεγμένο χώρο του «Gazarte» με την καθαρή ατμόσφαιρα, καθώς εξακολουθεί να είναι από τους λίγους χώρους που δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και μπορείς να δεις συναυλία σε μια πολιτισμένη ατμόσφαιρα όπως στα καλύτερα τζαζ κλαμπ της Ευρώπης. Οι τιμές παραμένουν ψηλά, αλλά όπως αποδείχθηκε και αυτό το βράδυ, υπάρχει ένα κοινό που μπορεί να ανταποκριθεί και να γεμίσει το χώρο αυτό, σε μια παρατεταμένη εποχή οικονομικής κρίσης, σε μια χειμωνιάτικη βραδιά με κρύο και καταρρακτώδη βροχή.  Όπως βρέθηκαν και αρκετοί που εξαφάνισαν τα πιο πρόσφατα βινύλια του Jose Feliciano που πουλούσαν οι συνεργάτες του προς 40 ευρώ το ένα !!!

TO "WHITE ALBUM" ΤΩΝ BEATLES Του Γιάννη Αλεξίου

 

  TO "WHITE ALBUM" ΤΩΝ BEATLES

  Του Γιάννη Αλεξίου

Το αριστούργημα των Beatles κυκλοφόρησε στις 22 Νοεμβρίου 1968, σε μια ταραχώδη χρονιά για τα «Σκαθάρια»  γεμάτη γάμους, προσωπικές δραστηριότητες, ίδρυση δική τους εταιρίας, ταξίδι στην Ινδία και με έντονη την φημολογία περί διάλυσης του συγκροτήματος ! Το «The Beatles», ευρύτερα γνωστό  ως «White Album» (Λευκό Άλμπουμ») ήταν διπλό και προσωπικά το θεωρώ το καλύτερό τους, αλλά και  το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Παρ’ όλου που κυκλοφόρησε σε μια περίοδο που οι Beatles πλέον ηχογραφούσαν περισσότερο χωριστά ο καθένας στο στούντιο και οι πολλές προσωπικές τους δραστηριότητες έδειχναν ότι βρίσκονται στην αρχή του τέλους τους σαν συγκρότημα, το αποτέλεσμα είναι άρτιο. Η αυθεντική του κόπια και κάποιες πρώτες επανεκδόσεις του δίσκου περιέχουν μεγάλα καρτ ποστάλ των προσωπικών φωτογραφιών των  John Lennon, Paul McCartney, George Harrison και Ringo Starr και όχι ένα πόστερ του γκρουπ, σαν να προετοίμαζαν το έδαφος μιας ξεχωριστής μελλοντικής διαδρομής για τον καθένα… Ο δίσκος περιέχει τόσα πολλά καλά κομμάτια τα οποία άφησαν εποχή, ώστε μπορεί να αποτελούσε και μια πιθανή συλλογή τραγουδιών τους. 

Οι Beatles συναντήθηκαν και μπήκαν στο στούντιο να ηχογραφήσουν το δίσκο στις 30 Μαΐου 1968. Τρεις μέρες πριν ο Τζων Λέννον είχε μετακομίσει με την Γιόκο Όνο σε διαμέρισμα του Λονδίνου, αφήνοντας τον γιο του Τζούλιαν με την πρώην σύζυγό του, Σύνθια. Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησαν ήταν το «Revolution 1» του Τζων. Ο Λέννον διάνυε μια αυτοκαταστροφική περίοδο βουτηγμένος στο LSD, μαζί με την Γιόκο Όνο, την οποία έφερε στο στούντιο. Ο ένας είχε ανάγκη τον άλλον, όσο ποτέ. Φυσικά οι υπόλοιποι Beatles ένοιωθαν απέχθεια για την παρουσία της Γιόκο στο στούντιο. Εκείνη όλη την ώρα τους ψιθύριζε σχόλια και κρίσεις στο αυτί. Ο Τζων επαναλάμβανε στους υπόλοιπους τι του έλεγε η Γιόκο για διάφορες αλλαγές  κι είχε απαίτηση να το κάνουν ! Η ιερότητα του στούντιο όταν ηχογραφούσαν τα «Σκαθάρια» είχε πάει…περίπατο για πρώτη φορά. Ακόμη και ο καλόβολος Ρίνγκο έφθασε σε τέτοιο σημείο που έφυγε από την ηχογράφηση  εγκαταλείποντας το γκρουπ τον Αύγουστο και χρειάστηκε να τον καλοπιάσουν για να επιστρέψει στο στούντιο μετά από μερικές βδομάδες ! Οι κατάρες των Πωλ, Ρίνγκ και Τζωρτζ για την παρουσία της Γιόκο φαίνεται έπιασαν τόσο, που την παραμονή της  κυκλοφορίας του «Λευκού Άλμπουμ» τους, απέβαλε !  Ένα μήνα περίπου πριν, στις 18 Οκτωβρίου 1968, η αστυνομία σε έφοδο στο διαμέρισμα τους μετά από έρευνα βρήκε μικροποσότητα μαριχουάνας κι ο Τζων πλήρωσε πρόστιμο.  Από το καλοκαίρι ο Τζων είχε αρχίσει να σκηνοθετεί δρώμενα με τη Γιόκο. Τον Ιούνιο είχαν φυτέψει δύο βελανιδιές έξω από τον Καθεδρικό Ναό του Κόβεντρι στα πλαίσια της Εθνικής Έκθεσης Γλυπτικής και στη 1^η Ιουνίου, κι ενώ το «Λευκό Άλμπουμ» ήταν σε εξέλιξη στο στούντιο, ξεκίνησαν την καλλιτεχνική τους έκθεση «You Are Here» αφήνοντας στον ουρανό 365 μπαλόνια με ήλιον. Το κάθε μπαλόνι είχε πάνω του μια καρτούλα που παρακαλούσε όποιον την έβρισκε να γράψει στον Τζων ! Ενώ στην γκαλερί είχε συγκεντρώσει κουτιά εράνων με σχήματα πάνω τους ανάπηρα παιδιά και ζώα κάτι που ήταν ευρέως διαδεδομένα στην Αγγλία σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.  

Το 1968 είναι μια υπερδραστήρια χρονιά για τα «Σκαθάρια».  Οι Beatles ίδρυσαν τη δική τους δισκογραφική εταιρία, την Apple Records, στην οποία ο George Harrison μέσα στη χρονιά έβγαλε το δίσκο με την μουσική που έγραψε για την ταινία «Wonderwall». Την διανομή της Apple ανέλαβε η ΕΜΙ, ενώ η Capitol (θυγατρική της ΕΜΙ στο Χόλλυγονυτ) ανέλαβε τη διακίνηση στην Αμερική. Ο Harrison τότε έπεισε τους άλλους τρεις Beatles να κάνουν το πολυσυζητημένο ταξίδι στην Ινδία για να παρακολουθήσουν μαθήματα διαλογισμού που παρέδιδε στην Ακαδημία του ο γκουρού Μαχαρίσι, όπου εμπνεύστηκαν κάποια τραγούδια για το «White Album». Το πρώτο σινγκλ τους που κυκλοφόρησε στην Apple ήταν το «Hey Jude / Revolution» (30 Αυγούστου 1968). Μέσα στο ’68 ο Lennon με την Ono κυκλοφορούν το δίσκο τους «Two Virgins» και συζούν μετά το χωρισμό του από την Cynthia Powell. Την έντονη φημολογία για διάλυση των Beatles φιμώνουν οι ηχογραφήσεις για το «Λευκό Άλμπουμ» τους. Ο Ringo ασχολείτο με τα γυρίσματα της ταινίας «The Magic Christian», στην οποία έπαιζε μαζί με τον Peter Sellers, ενώ ο John τον Μάρτιο του ’68 παντρεύτηκε την Yoko στο Γιβραλτάρ και ο Paul  τον Απρίλιο του ’68 παντρεύτηκε την Linda Eastman και άρχισαν να δουλεύουν δικές τους συνθέσεις ! Στις 17 Ιουλίου προβάλλεται στο σινεμά η πετυχημένη ταινία κινουμένων σχεδίων «Yellow Submarine» και βγαίνει ο δίσκος !   

 

Το αιώνιο δίλλημα μου είναι ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος του rock’n’roll, το «Exile On Main Street» των Rolling Stones ή το «White Album» των Beatles. Μια περίοδο υπερισχύει το ένα, μια το άλλο. Δεν έχω απαντήσει οριστικά, αλλά σίγουρα πιο πολύ ακούω τώρα πια το δίσκο των «Σκαθαριών».  Το διπλό αυτό άλμπουμ το απέκτησα σε ένα χαώδες όροφο γεμάτο βινύλια, σαν αποθήκη στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας στην Καλλιθέα, όπου ο Νίκος Σταθόπουλος, ο «Αμερικάνος» όπως ήταν γνωστός στην πιάτσα, έφερνε καραβιές δίσκους βινυλίων από την Αμερική όπου ζούσε μέχρι που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκεί ανακάλυψα το «White Album» σε αμερικάνικη αυθεντική κόπια, με λίγο στραπατσαρισμένες από την υγρασία τις φωτογραφίες που περιείχε το άλμπουμ, αλλά ο δίσκος ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Τέλη δεκαετίας του ’80. Έως τότε το είχα σε κασέτα που μου είχε γράψει ο κολλητός μου φίλος Κώστας Μυλωνάς, το επονομαζόμενο «Άλογο» , που οι Beatles ήταν η αφορμή της φιλίας μας στα σχολικά χρόνια, όταν έγραφε ο ένας στον άλλο σε κασέτες τους δίσκους των Beatles που δεν τους είχαμε σε βινύλιο. 

 

Ο δίσκος ήταν τόσο επιδραστικός στο κοινό των Beatles που ο διαβόητος δολοφόνος Charles Manson, επικαλέστηκε το «Helter Skelter» ότι τον «όπλισε» για να δώσει όνομα στις δολοφονίες του ! Ο Μάνσον είχε πει στην «Οικογένεια» του, το σατανιστικό κοινόβιο που είχε υπό την καθοδήγησή του,  ότι ένας αποκαλυπτικός φυλετικός πόλεμος θα προκληθεί από ένα γεγονός που αναφέρει ως «Helter Skelter» χρησιμοποιώντας τον τίτλο από τραγούδι των Beatles ! Στο ταραγμένο μυαλό του ο ήχος του τραγουδιού ήταν μια προειδοποίηση των τεσσάρων μελών «αγγέλων» του συγκροτήματος ότι έρχεται η Αποκάλυψη ! Το όνομα που έδωσε στην επερχόμενη καταστροφή ήταν «Helter Skelter».  Οι Beatles τραγουδούσαν στο κομμάτι : «Έρχεται γρήγορα, ναι, έρχεται, ναι, έρχεται….». 

Ο δίσκος ήταν γεμάτος από αριστουργηματικά τραγούδια και μελωδίες των Beatles όπως τα «Dear Produnce», «Blackbird», «Julia», «Rocky Racoon», «Happiness is a warm gun», «Glass Onion», «Martha My Dear», «I Will», «Sexy Sadie»  και φυσικά την καλύτερη ίσως συνθετική στιγμή του George Harrison «While My Guitar Gently Weeps». Οι ψυχεδελικές μουσικές φόρμες των Beatles ήταν άψογες. Όπως και οι δυνατές στιγμές τους στα «Back In The U.S.S.R.», «Revolution 1» του Τζων  που ήταν το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ που ηχογράφησαν, «Don’ t Pass Me By», «Birthday», «Why don’t we do it in the road?», «Yer Blues», «Honey Pie», «Everybody’s Got Something Except Me and My Monkey»μ αλλά και το διασκεδαστικό «Ob-La-Di, Ob-La-Da», ένα κομμάτι του Paul McCartney που ήταν επιδραστικό στην reggae μουσική.