"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη" του Γιάννη Αλεξίου

"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη " 

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 

ΑΝHΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ των υπέροχων φωνών που αναδείχθηκαν στη δεκαετία του '90 στην τελευταία αξιόλογη αναλαμπή του ελληνικού τραγουδιού και στις πιο χαρακτηριστικές φωνές της τελευταίας 20ετίας. Η γλυκύτατη και σεμνή ερμηνεύτρια ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ αν είχε γεννηθεί σε μια άλλη εποχή, τότε που ο Μίκης Θεοδωράκης μεγαλουργούσε κάτι μου λέει μέσα μου ότι θα την είχε δίπλα του, μαζί με εκείνες τις προικισμένες φωνές που ευτύχησαν σε αυτό. Ωστόσο είναι δίπλα του από το 1996 και μάλιστα ερμηνεύει τραγούδια με την Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Η Κ. Βέττα δεν έκρυψε ποτέ την λατρεία της για το έργο του Μίκη κι έτσι στο καινούργιο της δίσκο ερμηνεύει με το δικό της τρόπο, εξαιρετικά, τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη στο cd - βιβλίο

"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη " που περιέχει 11 εμπνευσμένες διασκευές-επανεκτελέσεις και 2 ολοκαίνουργια τραγούδια με την ενορχήστρωση του συνθέτη και πιανίστα Γιάννη Κ. Ιωάννου μόνιμου συνεργάτη της εδώ και χρόνια. Ο Ιωάννου έγραψε το "Της Ρωμιοσύνης Μελωδέ" ένα από τα δύο καινούργια τραγούδια, ενώ το "Μπροστά στην μαύρη λεωφόρο" είναι ανέκδοτο του Μίκη, μια σύνθεση από τη νεαρή του ηλικία, οπότε έτσι μ' ένα μαγικό τρόπο η Βέττα συνδέεται με τον Μίκη και την χρυσή εποχή του !
Η Καλλιόπη Βέττα ξεκίνησε να δουλεύει το άλμπουμ το '09 και μέσα στην κρίση το Δεκέμβριο του '15.
*Κυκλοφορεί σε όλα τα δισκοπωλεία και βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις «Εύμαρος» (Κεντρική διάθεση Γ. Σεφέρη 7, Δάφνη Τ:210-9708.811, 6984-911.622).

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

 Ο Κώστας Μπαλαχούτης πάντα έσταζε…μέλι όταν μιλούσε για τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα και τον εκτιμούσε. Έτσι ήταν φυσικό επακόλουθο να γίνει βιογράφος του αν και ο Μακεδόνας μουσικοσυνθέτης στα 69 του χρόνια παραμένει ενεργός και παραγωγικός. Τον καιρό αυτό μάλιστα εμφανίζεται με τον Αντώνη Ρέμο – ετοιμάζουν δίσκο -  και τη Φωτεινή Δάρρα στον «Διογένη», σε ένα ασυνήθιστο για κάποιους μουσικό «πάντρεμα». Όμως το λαϊκό τραγούδι χωρά πια παντού, ακόμη και στην Παλιά Βουλή, ένα «απόρθητο κάστρο» έως τώρα για το μπουζούκι, ένας χώρος όπου έβγαζε λόγους κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

 Ο Χρήστος Νικολόπουλος πέτυχε ένα ρεκόρ στην παρουσίαση του βιβλίου του «Η Ζωή Μου…Τα Τραγούδια Μου» καθώς στο τέλος της εκδήλωσης ο ατόφιος ήχος του μπουζουκιού του ήχησε για πρώτη φορά και στο Αμφιθέατρο του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, όπως και παλιότερα στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά και στο Ηρώδειο, χώροι που «άλωσε» η γνήσια πενιά του. Ιστορική στιγμή καθώς οι προκάτοχοί του, όπως οι Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Χιώτης και αρκετοί ακόμη δεν τα κατάφεραν κι ας είχαν περγαμηνές, γιατί έζησαν σε άλλες εποχές, πιο δύσκολες, στις οποίες το μπουζούκι είχε άλλη αντιμετώπιση.

 Ο Χρήστος Νικολόπουλος αναδείχθηκε σε ένα κομβικό σημείο της εξέλιξης του λαϊκού τραγουδιού, την περίοδο που μαθήτευε δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη στη δεκαετία του ’70, ενώ σε νεαρή ηλικία στη δεκαετία του ’60 που έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, πρόλαβε τους προκατόχους του. Άνθισε όταν αυτοί έφυγαν για να συνεχίσει να γράφει με λαμπρό τρόπο την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού στη δεκαετία του ’80 έχοντας δίπλα του κυρίως τον Γιώργο Νταλάρα έως ότου έκανε τη δική του λαϊκή ορχήστρα παραμένοντας έως σήμερα «στυλοβάτης» του λαϊκού τραγουδιού στην πιο κρίσιμη καμπή του, αλλά και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού.    

 Έχει γράψει συνολικά 1.800 τραγούδια και έχει συμμετάσχει σε περίπου 2.000 ηχογραφήσεις ! Πριν πιάσει το μπουζούκι στα χέρια του ζούσε σε δύο πλινθόκτιστα δωμάτια στο Καψοχώρι του Νομού Ημαθείας και αν ήθελε κανείς να πάει προς..νερού του έπρεπε να βγει έξω στο κρύο και στη βροχή ! Κάποια στιγμή βρήκε ένα ακορντεόν κι άρχισε να το ψηλαφίζει, ώσπου ο πατέρας του που ήταν γεωργός, του δώρισε ένα μπουζούκι. Ανακάλυψε το Χιώτη κι έγινε το ίνδαλμά του. Ξεκίνησε να παίζει την εποχή που οι μπουζουξήδες όταν έβλεπαν μια όμορφη τραγουδίστρια στο πάλκο την κόρταραν παίζοντας το μπουζούκι τους μπροστά της και χαμηλά…

 Αγαπημένο του τραγούδι απ’ όσα έγραψε είναι «Των Αγγέλων Τα Μπουζούκια», ένα κομμάτι του 1993, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, που έγραψε το 1993 και υπάρχει αρχικά ορχηστρικό στο δίσκο του «Ξημέρωμα 1^ης Ιανουαρίου 2000 μ. Χ.», το οποίο τραγούδησαν μετά σε πρώτη εκτέλεση οι Μιχάλης Δημητριάδης και Ελένη Τσαλιγοπούλου.

 Στην παρουσίαση του βιογραφικού βιβλίου του ο διευθυντής του Ogdoo.gr, στιχουργός, ερευνητής του λαϊκού τραγουδιού και συγγραφέας Κώστας Μπαλαχούτης - μεταξύ άλλων βιβλίων του για το τραγούδι έχει γράψει και την βιογραφία της Γιώτας Λύδιας "Η πιο μεγάλη ώρα" - είπε για την εργασία του πάνω στον Χρήστο Νικολόπουλο τονίζοντας ότι το λαϊκό τραγούδι υστερεί σε βιβλιογραφία : «Δεν υπάρχουν αναφορές για το λαϊκό τραγούδι. Που είναι για παράδειγμα η βιογραφία του Πάνου Γαβαλά; Το λαϊκό τραγούδι έχει αξίες, ηθική, είναι στάση ζωής. Προλογίζω την κάθε ενότητα του βιβλίου και μετά μπαίνει ο λαϊκός ήρωας να τα πει».

 Από την πλευρά του ο Χρήστος Νικολόπουλος ανέφερε : «Δεν θέλω ανδριάντες, όπως προαναφέρθηκε, ούτε τίποτα. Είμαι ένας άνθρωπος απλός, όπως όλοι σας. Ο μεγαλύτερός μου δάσκαλος ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης. Πορεύτηκα με αξιοπρέπεια και σεμνότητα. Κάποια στιγμή ένοιωσα την υποχρέωση να πω όσα έζησα. Έβαλα απέναντι την συνείδησή μου  και τον εαυτό μου ώστε να είμαι αξιόπιστος. Απέφυγα αβανταδόρικες και πομπώδεις εκφράσεις».

 Εκεί ήταν φυσικά και ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνευτής μεγάλων επιτυχιών του Χρήστου Νικολόπουλου, ενώ φυσικά έχουν μείνει αλησμόνητες οι κοινές εμφανίσεις τους σε συναυλίες όπου «χαλούσαν» κόσμο στα 80ς. Όταν στο τέλος της εκδήλωσης στο κατάμεστο χώρο της Παλιάς Βουλής, ο Γ. Νταλάρας έπιασε την κιθάρα και ο  Χρ. Νικολόπουλος το μπουζούκι του για να πουν τρία τραγούδια για φινάλε, ανέφερε ; «Γνωριστήκαμε με τον Χρήστο το 1967 και είμαστε ακόμη εδώ. Από τους σπουδαιότερους παίκτες του μπουζουκιού και από τους σπουδαιότερους συνθέτες. Μακάρι οι συνάδελφοί μου να βρουν στη ζωή τους τέτοιους φίλους και τέτοιες συνεργασίες σαν αυτές που πλέξαμε εγώ κι ο Χρήστος». Ακολούθως ο Γιώργος Νταλάρας με την συνοδεία του μπουζουκιού του Χρήστου Νικολόπουλου τραγούδησε ; «Στων Αγγέλων Τα Μπουζούκια», «Μη Γυρίζεις Πια» (το αφιέρωσε στον τυφλό ακορντεονίστα και μουσικοσυνθέτη Κώστα Σταματάκη) και τις «Νταλίκες»…

Και με την σκέψη ότι οι…Κυβερνήσεις Πέφτουν Μα Ο Χρήστος Νικολόπουλος Μένει, το λαϊκό τραγούδι συνεχίζει την πορεία του έχοντας τον «τελευταίο των Μοϊκανών» ακμαίο !

*Η βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου «Η Ζωή Μου…Τα Τραγούδια Μου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  «Αλκυών» και περιέχει συλλεκτικό cd με σπάνιες ανέκδοτες ηχογραφήσεις γνωστών και άγνωστων τραγουδιών του που ερμηνεύουν οι Νταλάρας, Μητροπάνος, Μητσιάς, Χ. Αλεξίου, Κωνσταντίνα, Π. Τερζής, Βελής, Μακεδόνας και ο ίδιος ο συνθέτης στο «Βραδιάζει». 

*Οι φωτογραφίες από την εκδήλωση είναι του Γιάννη Κανελλόπουλου

Ο RAMSEY LEWIS ΣΤΟ «GAZARTE» Ρεπορτάζ του Γιάννη Αλεξίου

Ο RAMSEY LEWIS ΣΤΟ «GAZARTE» ΣΑΒΒΑΤΟ 6-2-2016

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Μοναδικές στιγμές ποιοτικής jazz χάρισε στο κοινό του ο θρυλικός Ramsey Lewis από το Σικάγο, του Ιλινόις, στο κατάμεστο και υπέροχο «Gazarte»  στην πρώτη επίσκεψη του στην Ελλάδα  στη διάρκεια της εορταστικής περιοδείας του για την 80^η επέτειο των γενεθλίων του. Από τους τελευταίους σπουδαίους τζαζίστες που αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον μουσικό πολιτισμό της Αμερικής, γι’ αυτό άλλωστε του ευχήθηκε προσωπικά ο Ομπάμα στα 80^α γενέθλιά του μιλώντας για το ταλέντο του, αλλά και ολόκληρος Γούντι Άλλεν έβαλε τραγούδι τίτλων και μουσική επένδυση στη διάρκεια του έργου την μεγαλύτερη επιτυχία του «The In Crowd» στην τελευταία ταινία του «Παράλογος Άνθρωπος» . Ο Ramsey Lewis  ήρθε στη Αθήνα από το Πόρτο της Πορτογαλίας και «πετάει» για Τζώρτζια, πάει μετά στο Παρίσι και τον περιμένει το φημισμένο «Ronnie’s Scott» στο Λονδίνο για 5 εμφανίσεις, σ’ ένα τριήμερο του εκεί με διπλές εμφανίσεις, πριν συνεχίσει την περιοδεία του στην Αμερική.  

  Μεγάλη μας τιμή λοιπόν που ο πανύψηλος αυτός γίγαντας της jazz – φέρνει λίγο του Louisiana Red – κάθισε στο πιάνο του ένα τέταρτο μετά τις 10 έχοντας δίπλα του το κουαρτέτο του που αποτελούσαν οι αφρο-αμερικανοί μουσικοί : ο καταπληκτικός κιθαρίστας με το «σκάφος» του, μια παλιά Gibson, o Henry Johnson, ο κοντραμπασίστας Joshua Ramos και ο ντράμερ Charles Heat.   

  

Ο χώρος ιδανικός. Είναι θαυμάσιο που αν δεν πηγαίνεις συχνά στο «Gazarte» όταν μπαίνεις να δεις μια συναυλία, ο χώρος που σε υποδέχεται είναι αλλαγμένος από την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκες, καθώς ο ιδιοκτήτης και φίλος της jazz, Λεωνίδας Πετρόπουλος αξιοποιεί τις σκηνοθετικές του ικανότητες με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι το θυμάμαι το χώρο αυτό στο Γκάζι, πάντα διαφορετικό από live σε live, τις φορές που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, εμφανίσεις των Νίκου Ξυδάκη, Manu Dibango, Jose Felisiano, Pee Wee Ellis και τώρα ο Ramsey Lewis ! Ίσως ο μοναδικός χώρος στην Αθήνα, όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και το κοινό παρακολουθεί προσηλωμένο την συναυλία, όπως και στο εξωτερικό, σε σημείο που μπορεί να ακουστεί το τρίξιμο των πιάτων, ή το τρίξιμο του ξύλου στο κατέβασμα του σκαλοπατιού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμμετέχει το κοινό μόλις ζεσταθεί, όπως και το Σάββατο στο live του Ramsey Lewis.

To σκηνικό ήταν ένας περίεργος και επιβλητικός πολυέλαιος στο αριστερό μέρος, μεγάλα κεριά αναμμένα αριστερά και δεξιά της σκηνής, τρία μπλε φώτα και δύο ροζ στο ταβάνι. Ο Ramsey Lewis μας ευλόγησε παίζοντας για πρώτο κομμάτι το «Blessing» του John Coltrane και μετά από ένα ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα συναισθηματικό μακρύ σόλο στο κοντραμπάσο του Ramos, έπιασε μια bossa nova, το κλασικό «Desafinados» του Antonio Carlos Jobim  για να μας πάει αμέσως μετά στην καρδιά των 60ς παίζοντας το «A Hard Day’s Night» των Beatles ! Ήδη μια κοπέλα χόρευε σαν τρελή κάτω στην άκρη της σκηνής και πολλοί περισσότεροι μετά όταν ο Ramsey Lewis αφιέρωσε στον μεγάλο εκλιπόντα της Πέμπτης, μόλις δύο μέρες πριν, Maurice White, τον «εγκέφαλο» και ιδρυτή των Earth Wind And Fire, το τραγούδι που είναι γνωστό ως το «Wayo» από την συνεργασία τους το 1975 στο δίσκο «Gratitude» των Earth Wind And Fire, εκεί το τραγούδι αναγράφεται ως «Sun Goddess». Το τραγούδι αυτό που τραγούδησε στο «Gazarte» ο κιθαρίστας Johnson,  το ηχογράφησε ξανά στο τελευταίο επετειακό για τα 80χρονα, δίσκο του «Taking Another Look» (Ιούλιος 2015).

Το 90λεπτο σετ του έκλεισε με δύο encore και φυσικά για το τέλος επιφύλαξε το πασίγνωστο πια «The In Crowd» με το κοινό να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια σε όλη τη διάρκεια του.  Αν και το πρόγραμμα του δεν αποτελούσαν κομμάτια που τον έκαναν γνωστό, ωστόσο ήταν καταπληκτικός αυτός ο ευγενής κύριος που κάθισε όρθιος στο σόλο του ντράμερ του Heat και κοιτούσε μαζί με τους άλλους μουσικούς με ευλάβεια, μέχρι την στιγμή που κάθισε στο πιάνο του για να μας πιάσει από το χέρι και να μας μυήσει στα μυστικά της smooth jazz που τόσο καλά γνωρίζει.

Όταν τελείωσε η συναυλία όσοι δεν φύγαμε αμέσως τον είδαμε να περνά στην εξώπορτα μπροστά μας μαζί με τη γυναίκα του Jan Lewis, φορώντας ένα καμηλό πανέμορφο παλτό με το μαύρο του κοστούμι, να μπαίνει μέσα στο ταξί και να χάνεται στο πλήθος που περπατούσε αμέριμνο στο Γκάζι…

80s LIVE ! Η συναυλία της εφηβείας μας ! Του Γιάννη Αλεξίου

                                80s LIVE ! Η συναυλία της εφηβείας μας !

              No Man's Land - Cpt. Nefos - Libido Blume - Χωρίς Περιδέραιο 

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


 Η ηρωική εποχή των ελληνικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του '80 αναβίωσε στην συναυλία που διοργάνωσε το Vinyl is back το Σαββατόβραδο της 12ης Δεκεμβρίου στο upstage του Cine Κεραμεικού που γέμισε από 700 και πλέον άτομα. Οι No Man's Land, Cpt. Νέφος, Libido Blume και Χωρίς Περιδέραιο κατάφεραν 30 και πλέον χρόνια από την δύσκολη εκείνη εποχή που έβγαλαν τους πρώτους και μοναδικούς δίσκους τους με πολλές δυσκολίες και βερεσέ σε ζόρικα στούντιο, την εποχή που έπαιζαν σε μουσικά πρωινά και έδιναν συναυλίες κάτω από άθλιες ηχητικές εγκαταστάσεις σε γήπεδα μπάσκετ ή μπροστά σε 50-100 άτομα που στριμώχνονταν να τους δουν στον κλαμπάκι "Πήγασος" στα Εξάρχεια, σημείο αναφοράς της εποχής αυτής, να μαζέψουν τόσο κόσμο και να παίξουν μπροστά σε τόσο κοινό στον Κεραμεικό ! Ο χρόνος αποδείχθηκε σύμμαχος τους και η μεγάλη αξία των συγκροτημάτων αυτών, αλλά και των μουσικών τους αποδείχθηκε διαχρονική και τους επιβράβευσε με τον καλύτερο τρόπο. Και δεν ήρθαν να τους δουν μόνο οι 50άρηδες και οι 55 άρηδες της εποχής τους, αλλά και πολλοί νεώτεροι που είχαν ακούσει γι' αυτούς, αλλά έχουν και τους σπάνιους δίσκους τους σήμερα. Πριν ανεβώ επάνω είδα σε ένα πάγκο το τρίτο δίσκο των Libido Blume "Liquid Situation" να πωλείτε 59 ευρώ !

Όλη αυτή η παλιοπαρέα από το παρελθόν των Μπογιατζή, Αθανασιάδη, Ντρενογιάννη, Τρυφερούλη, Μπουρούσα, Χαμπίμπη, Παπαγεωργιάδη, Εύης Χασσαπίδη, Νίκου Αγγελή, Λούη Κοντούλη (από τους Stress), Πετρονικολός και δεν συμμαζεύεται ξανάσμιξε κι απέδειξε ότι έχει και παρών και μέλλον καθώς η ιστορία τους συνεχίζεται μέσα από νέες ηχογραφήσεις, νέους δίσκους, νέες συνεργασίες. Γνήσιο δείγμα αυτού ο μεστός ψυχεδελικός ήχος των No Man's Land που ανέβηκαν πρώτοι στην σκηνή κι έπαιξαν από το "Following Your Down" από το "Zailon" του 1988 έως το "Writers Have No Real Life" από το lp τους του 2008 και το "1" από τον επερχόμενο δίσκο τους, ενώ μας χάρισαν και μια μοναδική διασκευή του "Set The Controls For The Heart Of The Sun" των επιδραστικών Pink Floyd ! Έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 4 άλμπουμ από το 2008 και πάνε για το πέμπτο. Ωραία μπάντα, ποιοτική, υπό την καθοδήγηση του κιθαρίστα και τραγουδιστή Βασίλη Αθανασιάδη που κάλεσε στην συναυλία και δύο ιδρυτικά μέλη των No Man's Land, την τραγουδίστρια Εύη Χασσαπίδη (των Echo Tattoo) που έβαλε τη δική της πινελιά στην συναυλία και τον μπασίστα Γιώργο Παπαγεωργιάδη, που έπαιξε τώρα δεύτερη κιθάρα. Εμφανίστηκαν με τύμπανα και κρουστά σε πλήρη δράση !
Τα ωραία πράγματα και οι συγκινήσεις συνεχίστηκαν και στην εμφάνιση μέσα σε επευφημίες των Libido Blume και Cpt. Νέφος, δύο γκρουπ σε ένα εκείνο το βράδυ, υπό την καθοδήγηση του μπασίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Άκη Μπογιατζή που έχει αφήσει το στίγμα του χρόνια τώρα με τους Sigmatropic, ένα σχήμα που έχει απήχηση και στο εξωτερικό. Τους Cpt. Νέφος που είχα δει κάποτε σε συναυλία στη Ν. Σμύρνη ήταν γέννημα - θρέμμα του απειλητικού νέφους που είχε εγκατασταθεί στην ανατολή των 80ς στον αττικό ουρανό κι έδωσε το όνομά του στο ευαισθητοποιημένο με το περιβάλλον αυτό γκρουπ.
Ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να χορεύει και να τραγουδά τα κομμάτια τους μετά την εισαγωγή με το "Cadillac Dreams" των Libido Blume και "Angels In Disguise" των Cpt. Νέφος. Όταν έφθασαν στο όγδοο και ένατο κομμάτι τους, το ομώνυμο από το πρώτο άλμπουμ των Libido Blume "Colours Melting" και το "In My Room" από τον ίδιο δίσκο τους, ήταν σίγουρο το encore καθώς η ανδρεναλίνη και το libido είχε ανέβει ! Οι Libido Blume έχουν βγάλει τρία άλμπουμ συνολικά την περίοδο 1986-88 ; Ένα κράμα rock, pop, new wave αντιπροσωπευτικού του ήχου της εποχής εκείνης των 80ς με τρεις κιθαρίστες (Ντρενογιάννης, Χαμπίμπης, Μανής), δύο ντράμερ (Μπουρούσας - Τρυφερούλης), τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο (Κάτσαρης) έδωσαν ρέστα.

Στο ρεπερτόριό τους είχαν και τραγούδια των Cpt. Νέφος του σχήματος που προηγήθηκε χρονικά των Libido Blume με το μοναδικό δίσκο τους "Silence Interrupted" το 1984 στην θρυλική Creep Records του Μπάμπη Δαλίδη, μέλους των Villa 21, τους όποιους είχα καλέσει να παίξουν στην συναυλία αυτή, αλλά προς τιμή τους τους δεν το έκαναν καθώς θεωρούν αναντικατάστατο τον τραγουδιστή τους Κώστα Ποθουλάκη που πέθανε μόλις σε ηλικία 21 ετών. Μια καθαρά new wave μπάντα, από τις πιο καλές των 80ς και τις πιο δραστήριες. Έπαιξαν δύο ακόμη κομμάτια των Cpt. Νέφος : "Evil Dance" και "Love Dream" και ξαναβγήκαν στην σκηνή και το χάρηκαν όλοι !
Η βραδιά κυλούσε όμορφα με τις μπύρες να στριμώχνονται στο τάσια που ήταν στο χώρο και ο κόσμος να ροκάρει, ενώ ο ήχος ήταν απίθανα καλός, ακούγονταν καθαρά όλα τα όργανα και οι φωνές και έπαιρνε την εκδίκησή του από τα "πέτρινα χρόνια" των κακών μηχανημάτων στα 80ς που στήνονταν πρόχειρα στην συναυλίες τότε...!

Η ώρα των Χωρίς Περιδέραιο ήταν στην κορύφωση της βραδιάς από κέφι. Ο ήχος τους είναι new wave και post punk με σουρεαλιστικό στίχο και dream punk μουσική με απαγγελία - τραγούδι από τον Νίκο Αγγελή πιανίστα και καθοδηγητή του γκρουπ εξ αρχής, δύο συνθεσάιζερ (Αγγελής) και το νεώτερο μέλος Λία Μιχαηλίδου και το επίσης ιδρυτικό μέλος ο κιθαρίστας Παντελής Πετρονικολός. Έχουν κυκλοφορήσει το δίσκο "Χορός Για Μουσική" (1985) που έχει επανεκδοθεί κι είναι εξαντλημένος τώρα και το σινγκλάκι "Άνωση" (1983). Γκρουπ με φανατικό κοινό, πιο punk που στο τρίτο κομμάτι "Βότκα" τα έριξε φωνάζοντας "Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι" ! Η χαρακτηριστική φωνή του Αγγελή που έσμιξε με τον grande καλεσμένο τους Λούη Κοντούλη (κιθάρα, φωνή) ο θρυλικός leader του punk-rock γκρουπ Stress, σε κομμάτια όπως "Γυμνή Γέφυρα", "Όμορφες Μέρες στη Λέρο", "Έγχρωμη Γρίπη", "Duran Duran", "Τα Άλογα Των Πόθων Μας", "Δεν Είδα Αίμα Να Κυλά", "To Αίμα Δεν Γίνεται Νερό", "Στο Διάστημα"...Πραγματικά διαστημική συναυλία που έγραψε !
Όλα τα μέλη των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και έδειξαν με τον τρόπο τους πόσο έντονα το ζούσαν στην σκηνή ! Μια συναυλία με πολύ ηλεκτρισμό και ενέργεια που δικαιολόγησε απόλυτα τον τίτλο της "80ς Live !".

Ο Γιάννης Αγγελάκας στο "Αν" : "Βάλε φωτιά και καλή αντάμωση" του Γιάννη Αλεξίου

 Ο Γιάννης Αγγελάκας στο "Αν"  : Βάλε φωτιά και καλή αντάμωση !


Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


 Στις συναυλίες του Γιάννη Αγγελάκα αισθάνομαι όμορφα και οικεία γιατί εκεί μαζεύεται κόσμος από την άλλη πλευρά, όχι από αυτή που τρώμε στην μάπα καθημερινά και μας χαλάει την αισθητική, όλους εμάς που αγαπάμε την ροκ μουσική και τους εκφραστές της. Εννοώ τους νεοέλληνες που εύστοχα χαρακτήρισε ο Μάκης Μηλάτος σε μια πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή του ότι "δεν γνωρίζουν τον Σεφέρη, αλλά ξέρουν καλά τον Σεφερλή !".
Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα ένα λαϊκό τραγούδι σε ροκ συναυλία και δεν ξενέρωσα. Ο Γιάννης Αγγελάκας είπε ένα τραγούδι του Τσιτσάνη σε τόσο ελεύθερη και ροκ απόδοση που ούτε κατάλαβα ποιο ήταν, αλλά δεν με ένοιαξε κιόλας. Το χειροκρότησα.
Η 5μελής μπάντα του που ήταν καινούργια και την σύστησε στο κοινό μετά από 5 μήνες προβών πάνω στο ρεπερτόριο αυτό και ήταν η καλύτερη από την εποχή που έπαιζε με τους Επισκέπτες, ότι καλύτερο είχε στην σόλο πορεία του μαζί επί σκηνής.
Επίσης στο "Αν", στη δεύτερη συναυλία του sold-out 3ημέρου του Γιάννη Αγγελάκα εκεί, διέκρινα την πιο ενθουσιώδη ακροάτρια με καλλιτέχνη. Είχα να δω κάτι τέτοιο από την εποχή της συναυλίας της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ολυμπιακό Στάδιο, μια κοπέλα να έχει τρελαθεί με τον Sting. Η μελαχρινή κοπέλλα στο "Αν" αριστερά και πλάγια του Αγγελάκα μπροστά στην σκηνή, δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει και να έχει τα χέρια της πάνω από το κεφάλι σε προέκταση και την κοτσίδα της να πηγαινο-έρχεται δεξιά του ώμου της.
"Κρίμα" που δεν έχουμε δεξιά κυβέρνηση να έχει ΜΑΤ και κλούβες σε απόσταση ασφαλείας από την συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα, όπως συνήθιζε να κάνει την εμφάνισή της θεωρώντας τον επικίνδυνο γιατί μαζεύει πολλούς περιθωριακούς ! Ο ίδιος ο Αγγελάκας κράτησε απόσταση από τις εναλλακτικές κυβερνήσεις όταν εκείνες τον προσέγγισαν και δεν πήγε συνειδητά με το μέρος τους καθώς η εξουσία είναι ίδια είτε είναι δεξιά είτε φορά τον αριστερό μανδύα κάτι που γνωρίζει ο ίδιος πολύ καλά.
To κλαμπ των Εξαρχείων, προπύργιο της underground ελληνικής σκηνής, "Aν", ήταν φίσκα πολύ ώρα πριν την εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα το βράδυ του Σαββάτου. Κόπηκαν 600 εισιτήρια κάθε ένα από τα τρία sold-out βράδια όπου εμφανίστηκαν μαζί του οι : Γιάννης Σαββίδης (ηλ. κιθάρα), Λαμπρινή Γρηγοριάδου (ακουστική κιθάρα), Αναστλασης Βουκυκλαράκης (ντραμς), Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα) και James Wylie (σαξόφωνο). Έπαιξαν πολλά τραγούδια από Τρύπες, αρκετά από τη σόλο πορεία του Αγγελάκα και καινούργιο υλικό που ηχογραφείτε αυτό τον καιρό και θα συνεχιστεί όλο το χειμώνα με τους νέους αυτούς μουσικούς.
Στην σκηνική παρουσία του ο Αγγελάκας έχει δικό του προσωπικό στυλ και η κίνησή του μοιάζει με καλοκουρδισμένη φιγούρα θεάτρου σκιών, Είχε πολύ κέφι και χάρηκε την συναυλία όπως και ο κόσμος που τον αποχαιρέτησε φωνάζοντας ευχαριστημένο επί ώρα το κλασικό πια "Είναι ωραία στον παράδεισο !"
Στον "Αν" έχω δει τις καλύτερες συναυλίες ; Outsiders (πρώτο τους live) μαζί με Blue Jeans, τέλη 80ς, Xaxakes (πρώτη εμφάνιση στην Αθήνα), Απροσάρμοστοι με Γιώργο Δημητριάδη στην πρώτη επέτειο από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, John Hammond, ο bluesman άνθρωπος - ορχήστρα και τώρα Γιάννης Αγγελάκας. Η ψυχή του "Αν" είναι η Εύα Κολόμβου, πρώην ντράμερ του γυναικείου σχήματος Nonmandol (με την κιθαρίστρια Άντα Λαμπάρα των Villa 21), που έφερε και το 2000 τον Αγγελάκα με τις Τρύπες στο "Αν" και βρήκε το δρόμο της στο underground αυτό υπόγειο κλαμπ των Εξαρχείων κλείνοντας την πρώτη της συναυλία εκεί και τώρα γιορτάζει 15 χρόνια πάλι με τον Αγγελάκα.
Οι στίχοι του Αγγελάκα είναι κόντρα, συνδυασμός επαναστατικού και ερωτικού στίχου, με αισιοδοξία μέσα,  Ένα "κοκτέιλ μολότοφ" δηλαδή !
..Ακούω την αγάπη...ταξιδιάρα ψυχή...σιγά μην κλάψω...από εκεί και πάνω...ο χαμένος τα παίρνει όλα...χαρούμενοι ανεβαίνουμε την γελαστή ανηφόρα...
Και στον αποχαιρετισμό της βραδιάς φώναξε ο Αγγελάκας ! "Βάλε φωτιά και καλή αντάμωση !

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στο "Χώρα", γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου


ΟΡΘΙΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΕ το κοινό - από τις σπάνιες φορές στο θέατρο - το βράδυ της Παρασκευής τη Νένα Μεντή στο φινάλε της "Ευτυχίας Παπαγιαννόπουλου" μετά το ρεσιτάλ της, μια παράσταση που συνεχίζεται εμπλουτισμένη σε διάρκεια και πληροφορίες για 6η σεζόν. Ένας ρόλος που ταυτίστηκε μαζί του η Μεντή. Μια γυναίκα με τσαγανό, ζόρικια και πολύ άτυχη, αφού έζησε το ξεσπίτωμα ως ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ, την κατοχή του '40, τη χούντα του '67 και τις αβάστακτες απώλειες του συζύγου της, της μάνας της και της κόρης της. Οι συνήθειες του Μανέλλη, της Κοτοπούλη, του ΧΙΩΤΗ και άλλων που παρελαύνουν στη θεατρική μεταφορά της ζωής της κορυφαίας Ελληνίδας στιχουργού, που έγραψε με τόση άνεση και ψυχή τα πιο διαχρονικά κι αγαπημένα λαϊκά τραγούδια, από το "Όνειρο Απατηλό" και τις "Περασμένες μου αγάπες" έως το πλέον αντιεξουσιαστικό τραγούδι του ελληνικού ρεπερτορίου "Γύαλινος Κόσμος" που το σκίζει η φωνή του ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ !
Το είχα ξαναδεί στην 55λεπτη εκδοχή του, όταν πρωτοανέβηκε στο μικρό θέατρο "Ιλίσια" και μου είχε δώσει τότε και συνέντευξη η Μεντή. Τώρα γιγαντώνεται στο "Χώρα" στην Κυψέλη σε 90λεπτη εκδοχή.
Πήραμε μαζί μας και την πεθερά μου τη κυρία Χρύσα διαλέγοντας αυτό το έργο, καθώς τα έχει ζήσει όλα αυτά και πραγματικά χάρηκε πολύ συγκινήθηκε..Μυτιληνιά και όλοι η οικογένεια από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας..
Αν το είδατε αξίζει να το ξαναδείτε, κι αν όχι μην το χάσετε !

Η Μητέρα του Σκύλου στο Σύγχρονο Θέατρο, γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

   

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ το θέατρο λειτουργεί και σαν εφημερίδα, προαναγγέλοντας πράγματα που απευχόμαστε βέβαια να συμβούν στην πραγματικότητα. Και μάλιστα εφημερίδας που λέει την αλήθεια, χωρίς συμφέροντα από πίσω.Όπως στην περίπτωση του συναρπαστκού έργου "Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ" του Παύλου Μάτεσι, από τα καλύτερα της σύγχρονης ελληνκής λογοτεχνίας που είδαμε στο "Σύγχρονο Θέατρο". ΦΤΩΧΕΙΑ και των γονέων στη διάρκεια της κατοχής με πρωταγωνίστρια την εκπληκτική Δήμητρα ΧΑΤΟΥΠΗ που στο έργο δηλώνει εθνικόφρων, ψηφίζει το βασιλιά και συμπαθεί τους αντάρτες ! Σπάνιο για θεατρικό έργο να έχει δεξιών φρονιμάτων πρωταγωνιστή, αυτό να λέγεται. Με αφετηρία την ζωή της στην κατοχή όπου η αβάσταχτη πείνα την οδηγεί να εκπορνευτεί προς επιβίωση. Η ιστορία της μπορεί να πει κανείς ότι είναι η ιστορία της ίδιας της Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά και ποτέ δεν ανασταίνεται.

Η Δ. Χατούπη είναι σπουδαία ηθοποιός με γερές ερμηνείες και διακρίσεις και στον κινηματογράφο, underground φυσιογνωμία, φωνητικά προσόντα, κατάλληλη σε ρετρό ρόλους και επιλεκτική στους ρόλους της (την τελευταία φορά την είδαμε στο "Περιμένοντας τον Γκοντό" με την Κ. Γέρου στο Τέχνης). Έχει πολύ δυνατές στιγμές σε μια παράλληλη βιογραφική της εξέλιξη του έργου επί σκηνής με την εξαιρετική πιτσιρίκα Μαριαλένα ΡΟΖΑΚΗ να την υποδύεται σε νεαρή ηλικία και μετά), ενώ η σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη είναι για χεροκρότημα. Εξαρετκή και η καταξιωμένη πια ΜΑΡΙΛΙΤΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ. Δυόμση ώρες έργο που μας βάζει στο τι μας περιμένει ...Αξίζει να το δείτε, παίζεται γα δεύτερη σεζόν.

                                                                              Γιάννης Αλεξίου