ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗ
(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή της Κυριακής" στις 25/8/2013)
Του Γιάννη Αλεξίου / e-mail : johnalex@hol.gr
Φέτος γιορτάζει 40 χρόνια στο θέατρο. Πληθωρικός και προικισμένος ηθοποιός. Βραβευμένος στον κινηματογράφο. Δηλώνει ποιητής και μεγάλος λάτρης του Χίτσκοκ. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης, μια σαρδόνια μορφή, με χαρακτηριστική φωνή, πηγαίο χιούμορ και άνεση στο παίξιμο σε όλα τα είδη θεάτρου. Γεννημένος στο Νέο Φάληρο, την παλιά γειτονιά του Θανάση Βέγγου. Από τότε άλλαξε πολλές γειτονιές από το Χαλάνδρι στην πλατεία Αμερικής την πάλαι ποτέ πλατεία Αγάμων και από τη Νέα Σμύρνη στο Ψυχικό.
Λογοτέχνης – ηθοποιός καθώς έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και βρίσκεται πάντα με το μολύβι σε ετοιμότητα. Επίσης κατά καιρούς ανεβάζει παραστάσεις λόγου και παντομίμας στο Από Μηχανής Θέατρο του οποίου είναι ιδιοκτήτης από το ’96. Επίσης τα τελευταία χρόνια επιμελείται μουσικά θεατρικές παραστάσεις όπως στα έργα : Λίστα Γάμου, Οι Σιδεράδες και Ο Έρωτας Δεν Δαγκώνει, παράσταση της γυναίκας του Ασπασίας Κράλλη. Η δισκοθήκη του μεγάλη. Λάτρης της κλασικής μουσικής, της τζαζ και των ρεμπέτικων. Ο μυστηριώδης ηθοποιός – γρίφος Γιώργος Βαλαβανίδης μας εξομολογείτε :
-Η μεγάλη ανατριχίλα της καριέρα σας ποια ήταν ;
«Μεγάλες ανατριχίλες της καριέρας μου ήταν η στιγμή που πρωτοβγήκα στο σανίδι κι όταν έπαιξα στην Επίδαυρο, όπου αισθάνθηκα τα πόδια μου κυριολεκτικά να λυγίζουν. Αισθάνθηκα ένα φοβερό δέος, ίσως γιατί είχα υπάρξει επί χρόνια θεατής των παραστάσεων της Επιδαύρου. Ήταν η Άλκηστις του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου και ήμουν στο χορό. Έπαιξα ξανά σαν πρωταγωνιστής πια, εξακολουθούσα να έχω το ίδιο δέος, αλλά αυτή τη φορά τα πόδια μου δεν λύγισαν».
-Ποια κομμάτια της ζωής σας θα θέλατε να συναρμολογήσετε ξανά,
καρέ – καρέ ;
«Κατ’ αρχάς η ζωή μου μέσα στη μήτρα της μητέρας μου. Ήταν κατοχή και πολύ φοβάμαι ο τρικυμιώδης χαρακτήρας μου δημιουργήθηκε εκεί. Πολλές φοβίες που μας ακολουθούν στη ζωή μας ξεκινούν από εκεί. Είχα συναισθήματα ή δεν είχα ; Τι εντυπώσεις είχα από τις βομβαρδισμούς που άκουγε η μητέρα μου την ώρα που ήμουν στην κοιλιά της. Η ίδια μου λέει ότι έτρεμε. Θα ήθελα πάρα πολύ να το ξέρω. Τα επόμενα καρέ θα ήταν τα πρώτα χρόνια των παιδικών μου χρόνια που μου διαφεύγουν. Έχω αναμνήσεις από δύο ετών».
-Έχετε 40 χρόνια στο θέατρο. Κατά πόσο αλλάξει η ατμόσφαιρα στο θέατρο από την εποχή που κάνατε τα πρώτα καλλιτεχνικά σκιρτήματα και αν το όραμά σας παραμένει το ίδιο μετά αυτή την πλούσια πορεία ;
«Δεν ανήκω σε αυτούς που κατηγορούν τις νέες γενιές και λένε ότι εμείς στην εποχή μας ήμασταν καλύτεροι. Κάθε γενιά έχει τα δικά της οράματα, τους δικούς της προβληματισμούς. Τα σημερινά παιδιά είναι πολύ πιο προσγειωμένα γιατί εμείς ήμασταν μαλάκες. Αφήσαμε να μας συμβούν πράγματα που δεν έπρεπε να τ’ αφήσουμε. Ίσως επειδή ήμασταν καλοπροαίρετοι, ίσως από υπερβολική καταπίεση των παλαιοτέρων. Δεν ξέρω ποιος δικαιώνεται. Η απόλυτη αυστηρότητα να κρατάς τους ανθρώπους σε απόσταση, να τους καταπιέζεις, να τους δίνεις λίγα και να τους παίρνεις πολλά, όπως έκαναν οι παλιότεροι σε μας ή να έχεις την πλήρη ελευθερία σ’ ένα κλίμα όλοι μαζί, ένα γενικό για σένα. Είναι ένα ερώτημα που απαντιέται μετά από πάρα πολλά χρόνια. Δεν έχω παίξει ποτέ το παιχνίδι της εξουσίας και ως παλιός ηθοποιός και ως θιασάρχης και ως πρωταγωνιστής και ως θεατρόνης. Ήθελα να κάνω καλό θέατρο και θέατρο για τον πολύ κόσμο όσο γίνεται με λιγότερους συμβιβασμούς. Αυτό ήταν το όραμά μου. Νομίζω ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό το έχω πετύχει. Τα αρνητικά πράγματα που έχω κάνει, όπως οι βιντεοταινίες, δεν έχουν γράψει επάνω μου. Έχω κάνει κι από δαύτες τότε που δεν είχαμε άλλη εναλλακτική λύση».
-Είχατε γενικότερα εμμονές στη ζωή σας και που σας οδήγησαν ;
«Είχα και εξακολουθώ να έχω. Κατ’ αρχάς η εμμονή μου στο παιχνίδι. Κάθε είδους παιχνίδι. Είμαι φανατικός χρήστης κομπιούτερ και αρέσκομαι στα video games. Επίσης είμαι τελειομανής στη δουλειά μου. Άλλη εμμονή μου».
-Μια άλλη πτυχή του ηθοποιού Χρήστου Βαλαβανίδη…
«Δεν ξεκίνησα για ηθοποιός. Ήμουν ένας νεαρός λογοτέχνης που σπούδαζε νομικά στη Θεσσαλονίκη και ασχολιόταν με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου με είδε σε μια παράσταση και μου δήλωσε απερίφραστα ότι πρέπει ν’ αφήσω πίσω την καριέρα του νομικού και να πάω στο θέατρο. Πράγμα σπάνιο. Είχα ένα πατέρα με ανοιχτά μυαλά. Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν με ικανοποιεί πάρα πολύ. Βασικά είμαι ποιητής. Αυτή είναι η καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Από ποιήματα όμως δεν ζει κανείς. Πρέπει να γίνει κανείς διαφημιστής, όπως πολλοί φίλοι μου ποιητές, και διαφημίζουν σοκολάτες, σερβιέτες και τσιγάρα, ή να γίνεις ηθοποιός. Διάλεξα το δεύτερο. Όπως λέει και ο
Σεφέρης : προτιμώ μια στάλα αίμα από ένα ποτήρι μελάνι…Το γράψιμο έχει γίνει αντιστασιακή πράξη στις μέρες μας. Μας περιβάλλει αυτή τεράστια χυδαιότητα στην οποία προσπαθούμε άνθρωποι σαν εμένα να αντισταθούμε…»
-Δείχνετε ανήσυχος τύπος. Τι σας ηρεμεί ;
«Να είμαι στο σπίτι μου και να μην κάνω τίποτα. Επειδή συνήθως κάνω πάρα πολλά, το να μην κάνω τίποτα είναι για μένα η μεγάλη απόλαυση».
-Ένα ωραίο μεγάλο και κοφτερό μαχαίρι στα χέρια σας κατά ποιού θα το στρέφατε ;
«Θα έστρεφα το μαχαίρι κατά όλων όσων κρατούν μαχαίρι».
-Στο θέατρο υπάρχει σασπένς ;
«Υπάρχει και είναι αυτό που περνάμε κάθε χρόνο : τι θα κάνω του χρόνου ; Χωρίς σασπένς δεν έχει ενδιαφέρον η ζωή. Το απρόβλεπτο είναι πάντα μέσα στη ζωή μας και την κάνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα».
-Ποια ηθοποιό λατρεύεται ;
«Τη Σίρλεϊ Μακ Λέην, μια ηθοποιός που λατρεύω. Υπήρξα ερωτευμένος μαζί της, δεν ξέρω τι άποψη έχει εκείνη γι’ αυτό, δεν της το έχω πει ακόμα, αλλά θα της το πω κάποια στιγμή».
-Το κεφάλαιο φιλία και έρωτας στη ζωή σας πώς είναι ;
«Έχει συμβεί πολλές φορές οι φιλικές σχέσεις να εξελιχθούν σε ερωτικές. Εκεί αρχίζουν τα μπερδέματα γιατί η φιλία είναι τελείως άλλο πράγμα από τον έρωτα. Η φιλία είναι πιο σταθερή. Ο έρωτας είναι παροδικός».
-Ποιοι υπήρξαν οι παιδικοί σας ήρωες ;
«Ο Λέμμυ Κόσιον στην Μάσκα. Στο σινεμά έπαιξε το ρόλο του ο Έντι Κονσταντίν. Επίσης ο Ρομπέν των Δασών, ο υπερασπιστής των φτωχών, των αδυνάτων, των γυναικών. Φοβερός».
-Ποια δολοφονία σας έχει συγκλονίσει περισσότερο ;
«Του Κέννεντι, ως προς το θράσος που είχαν οι δικαστές να βγάλουν λάδι την υπόθεση».
-Για την πολιτική ;
«Έχω μια απαξία για την πολιτική. Προτιμώ την τέχνη της υποκριτικής και όχι την τέχνη της υποκρισίας».
-Σας ευχαριστώ πολύ !
“Επίσης !”
