Πέθανε ο Sylvain Sylvain, ο κιθαρίστας των New York Dolls

 

Πέθανε ο Sylvain Sylvain, ο κιθαρίστας των New York Dolls 

Του Γιάννη Αλεξίου

Ο Sylvain Sylvain, εμβληματικός κιθαρίστας των New York Dolls, πέθανε σε ηλικία 69 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο που κράτησε τα τελευταία δύο χρόνια. Βρέθηκε στο προσκήνιο στις αρχές της δεκαετίας του 70 με ένα από τα σπουδαιότερα glam rock συγκροτήματα  που υπήρξε «γέφυρα» από το hard rock στο garage και punk – rock.

 

Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε ο μακροχρόνια κιθαρίστας της  Patti Smith, Lenny Kaye στη σελίδα του στο Facebook αποκαλώντας τον Sylvain Sylvain «την καρδιά και την ψυχή των New York Dolls».

Ο Sylvain Sylvain γεννήθηκε στο Κάιρο της Αυγύπτου στις 14 Φεβρουαρίου 1951 και σε ηλικία 10 ετών η εβραϊκή οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, το 1961. Οι  New York Dolls σχηματίστηκαν το 1971 και η κλασική σύνθεσή τους αποτελούνταν από τους κιθαρίστες Sylvain Sylvain και Johnny Thunders, τον μπασίστα Arthur Kane, τον ντράμερ Billy Marcia που πέθανε στην αρχή μιας περιοδείας του και αντικαταστάθηκε από τον Jerry Nolan και τον τραγουδιστή David Johansen (μπήκε στο συγκρότημα το 1972). Αν και ποτέ δεν υπήρξαν πολύ εμπορικοί στις πωλήσεις των δίσκων τους ήταν από τα ισχυρότερα γκρουπ της εποχής.

Το ρεπερτόριο τους αρχικά περιλάμβανε τραγούδια των MC 5, Velvet Underground, Shangri-Las και τα πρώτα των Rolling Stones τα οποία έπαιζαν με ενισχυμένο ήχο από διπλές lead κιθάρες, αλλά και το τραγούδι του David Johansen έμοιαζε στον Mick Jagger. Η σκηνική τους παρουσία ήταν εκρηκτική με κομμάτια που μιλούσαν για τη ζωή και το φθηνό έρωτα στη Νέα Υόρκη, κάτι που τους έκανε πολύ αγαπητούς στο ακροατήριό τους.

New York Dolls - Personality Crisis live at Musik Laden 1973

https://www.youtube.com/watch?v=kL6zaPy6kdI&feature=emb_title&ab_channel=MaxColliva

Το ομώνυμο δισκογραφικό τους ντεμπούτο στην Mercury Records το 1973  έγινε σε παραγωγή του Todd Rundgren, και γνώρισε την μεγαλύτερη επιτυχία φτάνοντας στο Νο 116 στην Αμερική. Ο δίσκος περιείχε κομμάτια όπως τα Personality Crisis, Trash, Looking For A Kiss και Jet Boy που θεωρούνται από αρκετούς κλασσικά rock τραγούδια και το άλμπουμ τους από τα σπουδαιότερα ντεμπούτο συγκροτήματος. Διαλύθηκαν στα μέσα του 1975 μετά από δύο δίσκους. Μέχρι σήμερα κολούθησαν πολλές εκδόσεις με ανέκδοτο υλικό τους  και bootleg live τους.  

Η επιρροή αυτή των New York Dolls στην νεώτερη γενιά τους οδήγησε τους Johansen και Sylvain σε επανασύνδεση το 2004 και ακολούθησε μεγάλη περιοδεία και νέο άλμπουμ.

Ο Martin Scorsese ανακοίνωσε πέρυσι ότι θα σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ για τον Sylvain Sylvain για το Showtime.

Sylvain Sylvain - Trash [New York Dolls song] (Houston 02.25.16) HD

https://www.youtube.com/watch?v=tzF2d3RDjmc&feature=emb_title&ab_channel=SpaceCityShows2

 

 

Elvis και Ann – Margret : Κεραυνοβόλος έρωτας με ημερομηνία λήξης

 

 

Elvis και Ann – Margret  :  Κεραυνοβόλος έρωτας με ημερομηνία λήξης 

Του Γιάννη Αλεξίου

H Ann - Margret είχε πει κάποτε : «Ας με συγχωρέσει ο άντρας μου, αλλά η εβδομάδα που πέρασα με τον Έλβις ήταν το κάτι άλλο».  Στην αυτοβιογραφία τώρα φωτίζει περισσότερα στοιχεία γύρω από την σύντομη σχέση τους στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Viva Las Vegas», όπου πρωτοσυναντήθηκαν από κοντά. Κάτι σας ένας κεραυνοβόλος έρωτας που ήταν καταδικασμένος από την αρχή να κρατήσει για λίγο.

H Ann – Margret είναι διάσημη Σουηδεζο - Αμερικανίδα (γεννημένη στη Στοκχόλμη το 1941) ηθοποιός και jazz τραγουδίστρια που μάλιστα στις δόξες της στη δεκαετία του 60 είχε πήρε μυθικές διαστάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες που άγγιζαν το θρύλο της Marylin Monroe. Ιδιαίτερα όταν το όνομά της συνδέθηκε με τον Elvis Presley που είχε μαζί της μια παράξενη και κάπως ανησυχητική ρομαντική ιστορία και περιόδευσε αργότερα στην Αμερική δίνοντας παραστάσεις σε στρατόπεδα όπου προκαλούσε παραλήρημα στους στρατιώτες (1966-68) όπως η Monroe, ενώ παράλληλα πρωταγωνιστούσε σε πετυχημένες ταινίες. Γνωστή και από το ρόλο της ως μητέρα του Tommy στην διάσημη ταινία και rock όπερα των Who “Tommy” στα μέσα της δεκαετίας του 70.  

 Η Ann – Margret ψυχαγωγεί τους Αμερικανούς φαντάρους

Η  ιστορία του «Βασιλιά» με την μετέπειτα σύζυγό του, Πρισίλα Πρίσλεϋ  (παντρεύτηκαν την Πρωτομαγιά του 1967), άρχισε να χρονολογείται όταν εκείνη ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών. Αργότερα, ο Presley ξεκίνησε μια σχέση με μια άλλη γυναίκα, την 22χρονη τότε Ann-Margret. Σύμφωνα με την Ann-Margret, η σχέση της με τον Elvis ήταν «έντονη, γεμάτη πάθος». Στην πραγματικότητα, ισχυρίζεται ότι οι δύο τους ήταν "μια ψυχή, ένα σώμα".

Ann Margret - "Viva Las Vegas"

https://www.youtube.com/watch?v=MXd9BwAlWOk&ab_channel=spankymcfister

Η Ann-Margret και ο Elvis Presley συναντήθηκαν για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1963, ενώ βρίσκονταν σε στούντιο στο Χόλυγουντ. Παρουσιάστηκαν ως συμπρωταγωνιστές στο «Viva Las Vegas», τρεις μήνες μετά την πετυχημένη δουλειά της στην ταινία «Bye Bye Birdy».

«Σύστησα στον Έλβις Πρίσλεϋ με μια υπέροχη νεαρή κοπέλα, την Ανν-Μάργκρετ », είπε ο Τζορτζ Σίντνεϊ. «Ann-Margret, αυτός είναι ο Έλβις Πρίσλεϊ».  Η Ann-Margret έγραψε  σχετικά με τη γνωριμία αυτή στην αυτοβιογραφία της : «Άπλωσα το χέρι μου και το κούνησε απαλά. Έχω ακούσει πολλά για σένα», είπαμε ταυτόχρονα, κάτι που μας έκανε να γελάσουμε και να σπάσουμε τον πάγο».

Η Ann – Margret αναφέρει συνεχίζοντας ότι στην αρχή, οι δύο δεν ήταν ιδιαίτερα κοντά. Ωστόσο, η χημεία τους επέδρασε γρήγορα και το ενδιαφέρον  του ενός για τον άλλο, ήταν ολοφάνερο.

  Η Ann-Margret σήμερα

«Αρχικά, ο Έλβις και εγώ θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι η μόνη ζέστη μεταξύ μας προήλθε από τον καυτό ήλιο. Αλλά όλοι είδαν τις σπίθες που άναψαν μεταξύ μας από την αρχή», έγραψε. «Πιασμένοι από το χέρι εξαφανιστήκανε στο καμαρίνι του ανάμεσα σε πλάνα. Γευματίσανε μαζί  μακριά απ’ όλους», αναφέρει ο Bob Thomas.

Ann-Margret hot dance with Elvis Presley in Viva Las Vegas 

https://www.youtube.com/watch?v=XH2K9N16VMY&ab_channel=HE1NZ

Σύμφωνα με την Ann-Margret, αυτή και ο Έλβις Πρίσλεϋ ήταν στο ίδιο μήκος κύματος, ενώ όσον αφορά τη μουσική και το χορό, κατάλαβαν αμέσως ο ένας τον άλλο.

«Ζήσαμε την μουσική με την ίδια εμπειρία. Η μουσική πυροδότησε ένα φλογερό πεντακάθαρο πάθος μέσα στον Έλβις και μέσα μου. Ήταν μια περίεργη, ενοχλητική, αστεία, εμπνευσμένη και υπέροχη αίσθηση », έγραψε.

    Σκηνή από την ταινία Viva Las Vegas

 «Γνωριζόμασταν λίγο, αλλά μπήκαμε στον πειρασμό. Ήμασταν ήσυχοι, ευγενικοί, προσεκτικοί. Αλλά ήξερα τι επρόκειτο να συμβεί μόλις γνωριστούμε. Ο Έλβις, επίσης», πρόσθεσε.

Τελικά οι δύο τελείωσαν παρηγορώντας ο ένας τον άλλο, κάτι που η Ann-Margret λέει ότι ήξερε ότι έπρεπε να συμβεί τελικά.

«Υπήρχαν άλλοι παράγοντες στη ζωή του Έλβις που τον ανάγκασαν να ξεχωρίσει από εμένα και τους κατάλαβα. Ο Έλβις ήταν πάντα ειλικρινής μαζί μου, αλλά εξακολουθούσε να έχει μια σύγχυση. Συνεχίσαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον περιοδικά, για σχεδόν ένα χρόνο. Τότε όλα σταμάτησαν. Γνωρίζαμε ότι η σχέση έπρεπε να τελειώσει, ότι ο Έλβις έπρεπε να εκπληρώσει τη δέσμευσή του".

                                                             Elvis - Prichila 

 

Η Πρισίλα Πρίσλεϋ δεν ήταν χαρούμενη

Φυσικά, η Priscilla Presley δεν ήταν ενθουσιασμένη για τη σχέση του Elvis Presely με την Ann-Margret. Κατά τη διάρκεια της σχέσης του με την Ann-Margret, η Priscilla ήταν μόλις 18 ετών και περίμενε ακόμα τον Elvis να τον δέσει κόμπο.

Στο απομνημονεύματά της, η Priscilla Presley αποκάλυψε ότι όταν ο Elvis Presley της είπε για την Ann-Margret, «σήκωσε ένα βάζο λουλουδιών και το πέταξε στο δωμάτιο».

                                         Ο Elvis στην ταινία Viva Las Vegas

`    

Bill Withers : Η καρδιά πρόδωσε την ψυχή της soul

Bill Withers : Η καρδιά πρόδωσε την ψυχή της soul   

Του Γιάννη Αλεξίου

Ήταν ένας όμορφος άντρας με εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ που αγαπούσε την αλήθεια. Έτσι μίλησαν οι δικοί του για τον διάσημο τραγουδιστή της soul Bill Withers που πέθανε σε ηλικία 81 ετών, ύστερα από επιπλοκές καρδιακής νόσου.

Ο κάτοχος τριών βραβείων Γκράμι που αποχώρησε από την μουσική στα μέσα της δεκαετία του 80 μετά από μια σειρά μεγάλων και επιδραστικών στην μουσική επιτυχιών του ήταν ένας “μοναχικός άνθρωπος που με την ποίηση και τη μουσική του, μίλησε με ειλικρίνεια στους ανθρώπους και τους συνέδεσε μεταξύ τους”, όπως ανέφερε η οικογένειά του.

Ο Withers γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Slab Fork, στη Δυτική Βιρτζίνια και ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά.  Αφού ξεπέρασε ένα παιδικό τραύλισμα, υπηρέτησε για 9 χρόνια στο αμερικανικό ναυτικό, το οποίο άφησε 29 ετών για να προσληφθεί από την ΙΒΜ σαν χειριστής ηλεκτρονικού υπολογιστή.  Κάποια στιγμή έφτιαξε ένα ντέμο και γύρισε τις δισκογραφικές εταιρίες ώσπου υπέγραψε στη Sussex, ξεκινώντας καριέρα στα 30 του.

 O πρώτος του δίσκος ήταν σε παραγωγή του Booker T-Jones, το θρυλικό “Ain’t No Sunshine” που ξεπέρασε το 1.000.000 πωλήσεις και μπήκε στο τοπ-10 το 1971. Την επόμενη χρονιά γνώρισε επιτυχία με το “Lean On Me” σε στυλ gospel, ενώ έφθασε στo No2 με το funk-soul κομμάτι “Use Me”. Η συνέχεια δεν ήταν αναμενόμενη κι έτσι υπέγραψε το 1975 στην Columbia. Στη συνέχεια γνώρισε επιτυχία με τα τραγούδια “Lovely Day” και “Just The Two Of Us”. 

Τα τραγούδια του “Ain’t No Sunshine” και “Lean On Me” είναι στη λίστα του Rolling Stone με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών.

Είχε μια σχετικά σύντομη μουσική πορεία, καθώς σταμάτησε να ηχογραφεί το 1985 προς χάρη μιας πιο ιδιωτικής ζωής. Έκανε εννέα άλμπουμ και τα τραγούδια του ήταν απαραίτητα σε κάθε πάρτι και γάμο.

Ωστόσο παρέμεινε μια σημαντική επιρροή σε αρκετούς καλλιτέχνες που  ακολούθησαν. Τα τραγούδια του Grandma's Hands σαμπλαρίστηκαν από τους Blackstreet’s No Diggity το 1996, το  “Just The Two Of Us” διασκευάστηκε από το Will Smith το 1997, όπως και τους Eminem στο κομμάτι του “Bonnie And Clyde” το 1997.

Ο Withers εισήχθη στο Rock & Roll Hall of Fame το 2015 από τον Stevie Wonder που τον χαρακτήρισε “λιοντάρι με ψυχή γατιού”, ενώ ο ίδιος ανέφερε στην τελετή ότι η καριέρα του ήταν μια "θαυμάσια, περίεργη οδύσσεια, με σκαμπανεβάσματα αλλά θα θυμάται πάντα τα καλά πράγματα", ενώ αποκάλεσε τον Stevie Wonder  “αδερφό του”.

Τα τραγούδια του Bill Withers είναι από τα πιο δημοφιλή και βαθιά ταυτισμένα με το αμερικανικό τραγούδι ξεπερνώντας το είδος και τη γενιά.

Ο Bill Withers ζούσε με τη σύζυγό του, Marcia, και τα παιδιά του, Todd και Kori.

Bill Withers ~ Use Me

https://www.youtube.com/watch?v=zxOyx6I5Da8

Πέθανε ο θρύλος της country, Kenny Rogers / Του Γιάννη Αλεξίου

Πέθανε ο θρύλος της country, Kenny Rogers 

Του Γιάννη Αλεξίου

Απεβίωσε ο διάσημος country τραγουδιστής Kenny Rogers χθες το βράδυ στις 10.25 στο σπίτι του στο Σάντι Σπρινγκς της Τζόρτζια από φυσικά αίτια σε ηλικία 81 ετών, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του.

Ο Αμερικανός ερμηνευτής, συνθέτης, ηθοποιός, παραγωγός δίσκων και επιχειρηματίας από το Χιούστον του Τέξας ήταν μέλος του Country Music Hall of Fame στην μακρόχρονη πορεία είχε περισσότερες από 120 επιτυχίες και οι πωλήσεις δίσκων του ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια παγκοσμίως. 

Επίσης γνώρισε επιτυχία τραγουδώντας μαζί με την διάσημη country τραγουδίστρια Dolly Parton με την οποία περιόδευσε το 2015 σε μια τουρνέ που κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια ! 

Kenny Rogers; Dolly Parton - Island In The Streaam [#1 Duet, 15 Years Later] [2005]

https://www.youtube.com/watch?v=0V-LGVKOHgU

Ο Kenny Rogers γεννήθηκε σε μια φτωχή γειτονιά του αμερικανικού νότου από πατέρα ναυτικό και μητέρα νοσοκόμα. Η μουσική του πορεία ξεκίνησε σε ηλικία 18 ετών όταν σχημάτισε τους The Scholars, το 1955. Στην συνέχεια υπήρξε ο μπασίστας του συγκροτήματος του Mickey Gilley ώσπου σχημάτισε τους First Edition τo 1967 με ψυχεδελικό μουσικό προσανατολισμό. Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1974 και μετά υπέγραψε στην United Artists γνωρίζοντας την πρώτη του επιτυχία “Lucille” το 1977 με το οποίο κέρδισε το πρώτο του βραβείο Γκράμι. 

Στη δεκαετία του 80 οι πωλήσεις δίσκων του εκτοξεύτηκαν γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία με το τραγούδι του Lionel Richie “Lady”. Συνεργάστηκε με πολλούς country καλλιτέχνες και όχι μόνο κάτι που ανανέωνε το καλλιτεχνικό του προφίλ, όπως με την Kim Carnes στο ντουέτο του “Don’t Fall In Love With A Dreamer” το 1980. Επίσης έπαιξε ως ηθοποιός σε 20 κινηματογραφικές ταινίες από το 1973 ως το 2009. Είχε παντρευτεί τέσσερεις φορές.  

Ήταν από τους πιο εμπορικούς και πολυβραβευμένους country καλλιτέχνες όλων των εποχών.

Lionel Richie And Kenny Rogers Lady 

https://www.youtube.com/watch?v=vc8IN-FnRic

Κάποτε στο σχολείο / του Γιάννη Αλεξίου

Κάποτε στο σχολείο

Του Γιάννη Αλεξίου

Με αφορμή την νέα σχολική χρονιά θυμήθηκα τον εξουσιαστικό και όχι εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό ρόλο των καθηγητών στα δικά μου χρόνια όπου εκτός μερικών εξαιρέσεων οδήγησαν τη γενιά μου στα πιο βαθιά χασμουρητά με την μετριότητα και την άγαρμπη αυστηρότητα τους.
Θυμάμαι τον αξιότιμο κατά τ'άλλα δάσκαλο στο δημοτικό Γ.Μ. που απομυθοποίησα στην έκτη τάξη όταν ζήτησε να σηκώσουμε τα χέρια οι αριστούχοι της πέμπτης για να κληρώσει ένα αγόρι κι ένα κορίτσι για την παρέλαση. Ο "κύριος" όπως φωνάζαμε τότε όταν σηκώναμε το χέρι ("κύριε, κύριε"), έγραφε μόνο δύο συγκεκριμένα ονόματα στα χαρτάκια που κλήρωσε μετά και τράβηξε μάλιστα μαθητής, για εγκυρότητα, ένα από κάθε κουτί ! Λόγω της γενικότερης εύνοιας που είχαν ο Θ.Γ. και η Κ.Δ. κάτι υποψιάστηκα όταν άκουσα τα ονόματά τους και με το διπλανό μου Γ.Ε. (θυμάσαι Γιώργο ;) μείναμε λοιπόν στο τέλος του μαθήματος, ψάξαμε τα χαρτάκια στο καλάθι και επαληθεύτηκε η απάτη του. Του είπα μια δικαιολογία ότι χάσαμε κάτι και θα μείνουμε λίγο να το βρούμε, κι ο δάσκαλος φεύγοντας ατάραχος είπε "όταν τελειώσετε κλείστε την πόρτα και το φως" !. Ήταν Παρασκευή, τελευταία ώρα..
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο με το φόβο του καινούργιου και τη θέα των μεγαλύτερων στο προαύλιο μόλις μπήκε στη τάξη η θεολόγος και γυμνασιάρχης E.K. με απέβαλε μαζί με κανά δυο άλλους γιατί φοράγαμε αθλητικά σορτσάκια και γύρισα κλαίγοντας στο σπίτι. Λίγο μετά της δίδαξε ο πατέρας μου τι σημαίνει παιδαγωγός μέσα στο γραφείο των καθηγητών.
Θυμάμαι στην Γ γυμνασίου που είχα ανακαλύψει την ποίηση του Καβάφη κι έκανα μια εργασία στο έργο του για την ελεύθερη ώρα όπου η φιλόλογος Ε.Γ. που ήταν σαν πουλί με την γαμψή μύτη άρχισε να μου φωνάζει όταν σήκωσα με ενθουσιασμό το χέρι να πω τι έκανα για σήμερα, ενώ κανείς άλλος δεν είχε ασχοληθεί να παρουσιάσει κάτι στην ώρα της "λούφας". "Κάτσε κάτω, σιγά μην μας πεις για τον Καβάφη". Της την έσπαγε που έγραφα τόσο προχωρημένες εκθέσεις για την ηλικία μου. Με στεναχώρησε αφάνταστα...
Με την ίδια - διατυμπάνιζε ότι ήταν Ρηγού και ΚΚΕ εσ. τρομάρα της - τσακωθήκαμε σε μια άλλη ελεύθερη ώρα όπου εκθείαζε το Σαββόπουλο που είχε βγάλει τότε τα "Τραπεζάκια Έξω", τον οποίο ήξερα απ' έξω και ανακατωτά τότε, είχα ακούσει πολύ καλά ήδη το δίσκο και μου άρεσε πολύ, ωστόσο της είπα αυτό που διέκρινα : "Αυτός είναι ο τελευταίος καλός του δίσκος, δεν θα ξανακάνει τόσο καλούς δίσκους..Είναι τέλος εποχής για την ως τώρα πορεία του". Εξοργίστηκε και της έφευγαν και σάλια καθότι και ψευδή. Είχα δίκιο όμως.
Αυτή η φιλόλογος μετατέθηκε κάποια στιγμή σε άλλο Λύκειο και την αντικατέστησε η πρωτάρα τότε punk-rock φιλόλογος, Κυριακούλα, που κάποια στιγμή μου είπε : "Γιάννη ξέρεις κάτι είσαι πολύ εντάξει άτομο. Στο λέω γιατί η Ε.Γ. μου επέστησε την προσοχή ειδικά σε σένα απ' όλα τα τμήματα του σχολείου και μου είπε να προσέχω" !
Η Ε.Γ., ήταν τόσο βαρετή που τις πρωινές ώρες δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από τα χασμουρητά (θυμάσαι Στράτο ;)
Μπράβο στον φοβερό μαθητή Λούβρο (πολιτικοποιημένος ΜΛ), μεγαλύτερός μας, που όταν έμπαινε στην τάξη η Ε.Γ. έκλεινε τα βιβλία του και σταύρωνε τα χέρια και όταν τον ρωτούσε γιατί της έλεγε ψύχραιμα και με θάρρος : "Δεν με ενδιαφέρει το μάθημά σας"!
Σε μια άλλη ελεύθερη ώρα με εξαιρετικό φιλόλογο Καραγιάννη παρουσίασα την "Ιστορία του Rock" με τραγούδια που είχα γράψει σε κασσέτα από τα βινύλιά μου και πληροφορίες στο τετράδιο (είχα παίξει σίγουρα Gallagher, Jethro Tull, Ten Years After, Eric Clapton, Doors, Dire Straits απ' ότι θυμάμαι...). Δεν είχε κάνει κοπάνα κανείς στο βαρετό αυτό κατά τ'άλλα μάθημα όσο το κατεύθυναν οι καθηγητές..Όπως επίσης θυμάμαι το εφημεριδάκι που βγήκε με πρωτοβουλία μου στη Α Γυμνασίου, τη "Μαθητική Φωνή" κι έγινε ανάρπαστο στο σχολείο (εποχή ατυχήματος Θύρας 7).
Θυμάμαι μια άλλη φιλόλογο, την Αβ...επίσης που ήταν τόσο αντιπαθητική και καταπιεστική σε όλους που έμαθα που μένει και της έστειλα ολόκληρο γράμμα - ανώνυμο - για την συμπεριφορά της απέναντί μας χωρίς να το πω πουθενά. Δεν άλλαξε βέβαια..
Θυμάμαι τους συμμαθητές μου που με εκλέγανε πρόεδρο της τάξης κάθε χρόνο ώσπου αποσύρθηκα όταν τα κομματικά εισχώρησαν για τα καλά στα σχολεία. Και τι δεν θυμάμαι ακόμη...Ελπίζω αυτή η δημσιοϋπαλληλική μιζέρια των καθηγητών να έχει αλλάξει και να είναι πιο ενδιαφέρουσες οι ώρες των μαθητών στις τάξεις και λιγότερο καταπιεστικές...

και μια μέρα πετάχτηκε κυριολεκτικά έξαλλη από την έδρα φωνάζοντας : "Αμάν βρε Αλεξίου κλείσ' το επιτέλους !". Δεν είχε άλλο τρόπο και πιάστηκε από εκεί να μου την πει..

*Ένα αγαπημένο τραγούδι που δανείστηκα το στίχο του Νίκου σε μια έκθεση που διάβασε ως την καλύτερη μια εξαιρετική φιλόλογος, η Κωσταλέξη και αναφέρεται στους δασκάλους..

https://www.youtube.com/watch?v=fzcd6OHY124&fbclid=IwAR1LF9jtqGtz6SWqO8wO8hFcQAFfMDQwhyVG1YnfHTvMeA3Xgo55l-MYjyk

Πέθανε ο Μητσάρας, ο θρυλικός αρχηγός του Πανιωνίου

Πέθανε ο Μητσάρας, ο θρυλικός αρχηγός του Πανιωνίου

Του Γιάννη Αλεξίου

Απεβίωσε ο εμβληματικός αρχηγός του Πανιωνίου και προσωποποίηση της κυανέρυθρης ψυχής, Δημήτρης Μαυρίκης, σε ηλικία 65 ετών μετά από μάχη με την επάρατο νόσο σε νοσοκομείο της Καλαμάτας όπου νοσηλευόταν. Ο «Μητσάρας» όπως τον αποκαλούσαν οι φίλαθλοι της ομάδας της Νέας Σμύρνης ζούσε στον Μελιγαλά Μεσσηνίας, όπου διατηρούσε πρακτορείο ΟΠΑΠ.

Ο Μητσάρας έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στη γενέτειρά του, τον Εθνικό Μελιγαλά και κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Μεσσηνίας το 1972 σε ηλικία 18 ετών. Εν συνεχεία μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική, αλλά τον κέρδισε το ποδόσφαιρο και εντάχθηκε στον πανίσχυρο Πανιώνιο την περίοδο 1972-73 με προπονητή τον Τζο Μάλετ που εισηγήθηκε την απόκτησή του. Ο Μαυρίκης προτίμησε την ομάδα της Ν. Σμύρνης παρά την πρόταση που είχε από την Καλαμάτα που αγωνιζόταν τότε στην Α Εθνική. Έτσι βρέθηκε να είναι στο δυναμικό του Πανιωνίου με συμπαίκτες κορυφαίους παίκτης όπως οι Θωμάς Μαύρος, Γιώργος Δέδες, Γιώργος Σκρέκης, Στάθης Χάιτας Απόστολο Φίλη και πολλούς ακόμη.

Αγωνίστηκε στον Πανιώνιο έως το 1987 ως σέντερ φορ όταν και αποχαιρέτησε την ομάδα μαζί με τον αδερφικό φίλο και συμπαίκτη του Χρήστο Εμβολιάδη επί εποχής προεδρίας του Γεράσιμου Βεντούρη, γνωστοί ως «Διόσκουροι». Σημείωσε συνολικά 58 γκολ με την κυανέρυθρη φανέλλα, πολλά εξ αυτών με κεφαλιά ως εξαιρετικός κεφαλοκυνηγός.

Σε κάθε παιχνίδι έδινε το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του παίζοντας με ψυχή κάτι που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στους φιλάθλους και μόλις η μπάλα έφθανε στα πόδια του ακουγόταν το κλασσικό σύνθημα «Μητσάρα, Μητσάρα σκίστους την κ…».  Είχε σημειώσει γκολ με κάθε τρόπο χρησιμοποιώντας με άνεση κάθε σημείο του σώματός του, όπως των ώμο, το γόνατο, με τακουνάκι, ακόμη και δένοντας τα παπούτσια έβαλε γκολ με κεφαλιά ! Υπήρξε από τους πιο αγαπημένους αν όχι ο πιο αγαπημένος παίκτης των φιλάθλων του Πανιωνίου και είχε τον σεβασμό συμπαικτών και αντιπάλων, αλλά και των προπονητών όπως ο Νίκος Αλέφαντος με τον οποίο η ομάδα σημείωσε εκπληκτική πορεία και ο Μαυρίκης είχε διαπρέψει επί εποχής Μιχάλη Σταματελάτου. Επίσης ήταν πολύ αγαπητός γενικότερα σε όλους τους φιλάθλους.

Ευτύχησε να σηκώσει το πρώτο κύπελλο του Πανιωνίου στις 9 Ιουνίου 1979 αγωνιζόμενος στον τελικό με την πρωταθλήτρια ΑΕΚ στο γήπεδο Καραϊσκάκη, όπου η ομάδα της Ν. Σμύρνη σημείωσε μεγάλη νίκη 3-1, με ανατροπή. Το 1998 ως γενικός αρχηγός της ομάδας σήκωσε το δεύτερο κύπελλο του Πανιωνίου στον τελικό με τον Παναθηναϊκό επίσης στο Καραϊσκάκη επί προεδρίας του Λουκά Σιότροπου, τον οποίου έγινε κουμπάρος αργότερα.

Η θλίψη στις τάξεις των φιλάθλων του Πανιωνίου είναι μεγάλη.

  

Η ανακοίνωση του Ιστορικού:

Η ΠΑΝΙΩΝΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ θρηνεί την απώλεια του μεγάλου «Μητσάρα», Δημήτρη Μαυρίκη,  ο οποίος απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 65 ετών στον Μελιγαλά Μεσσηνίας.

Ο Δημήτρης Μαυρίκης γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1954 στον Μελιγαλά εκεί μάλιστα έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Στην Αθήνα ήρθε στην ηλικία των 18, το 1972, για σπουδές στη Νομική σχολή ενώ παράλληλα ξεκίνησε να αγωνίζεται για τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Στην ομάδα μας έγινε «σημαία» καθώς αγωνίστηκε για 15 συναπτά έτη μετρώντας 352 συμμετοχές και 58 γκολ.

Εκ των κορυφαίων του στιγμών με την φανέλα του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ήταν η πρώτη κατάκτηση Κυπέλλου Ελλάδας το 1979 στην οποία η συμμετοχή του είχε καθοριστικό ρόλο. Επίσης και στο δεύτερο Κύπελλο Ελλάδας του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ το 1998 βρισκόταν στο πόστο του Γενικού Αρχηγού. Καταλυτική ήταν επίσης η προσφορά του στα μπαράζ παραμονής στην Ά Εθνική κατηγορία που έδωσε η ΟΜΑΔΑ μας το 1983 και το 1984.

Ο Δημήτρης Μαυρίκης ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα τη σεζόν 1987-1988 στην ομάδα του Φωστήρα.

Η διοίκηση, οι προπονητές, οι ποδοσφαιριστές και το υπαλληλικό προσωπικό εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

*Φωτογραφίες από το αρχείο του Γιάννη Αλεξίου

Στα μέρη που σύχναζαν Παύλος, Γώγου, Άσιμος

Στα μέρη που σύχναζαν Παύλος, Γώγου, Άσιμος

Το καλλιτεχνικό σχολείο Ash In Art διοργανώνει σειρά ξεναγήσεων στις γειτονιές των Εξαρχείων

*Της Αγγελικής Καραχάλιου, φωτογραφίες: Mαρία Ζαχαρία

Είναι από τα αγαπημένα θέματα των δελτίων ειδήσεων, ενώ κατέχουν προεξέχουσα θέση στις προεκλογικές δεσμεύσεις του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Για κάποιους είναι «άβατο», για μερικούς σημείο πολιτικής ζύμωσης, για άλλους ένα από τους δημοφιλέστερους περιπατητικούς-τουριστικούς προορισμούς της πόλης (και δεν είναι ψέμμα, αρκεί μια βόλτα για να το αντιληφθείς). Σίγουρα, είναι μια περιοχή με πολλά προβλήματα, αλλά παράλληλα είναι από τις πιο όμορφες, δραστήριες και ιδιαίτερες γειτονιές της Αθήνας. Πέρα από όλα αυτά όμως τα Εξάρχεια αποτελούν και αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής ιστορίας του τόπου. Αυτή την ιστορία αποφάσισαν να αφηγηθούν σε κάθε ενδιαφερόμενο το καλλιτεχνικό σχολείο Ash In Art και ο ραδιοφωνικός παραγωγός, μουσικός και εικαστικός Τάσος Μενεμενόγλου σε μια σειρά ξεναγήσεων με τίτλο «Βόλτα στην μουσική - καλλιτεχνική ιστορία των Εξαρχείων, με την επόμενη να έχει προγραμματιστεί για την Κυριακή 27 Ιανουαρίου.  (σ.σ. 24.2, 31.3, 14.4 ακολουθούν)

Η ιδέα προέκυψε από την ανάγκη να αναδειχθεί η συμβολή σημαντικών προσωπικοτήτων στη διαμόρφωση της διαχρονικής ταυτότητας της συνοικίας των Εξαρχείων και εντέλει της Αθήνας. Ο κ. Μενεμενόγλου σε ρόλο ξεναγού λόγω της πολύχρονης επαγγελματικής του ενασχόλησης σε μουσικές σκηνές της περιοχής κατάφερε να χαρτογραφήσει 65 σημεία (ο συλλεκτικός χάρτης από την δεκαετία του 70 μέχρι σήμερα μοιράζεται στους συμμετέχοντες).

 

Η διαδρομή

Η βόλτα ξεκινά από την Κάνιγγος όπου βρίσκεται το θρυλικό «Μέγαρο της 7^ης Τέχνης», το μικρό μας εγχώριο Hollywood, όπως αποκαλούνταν τις χρυσές εποχές η στοά Πανταζόπουλου, όταν εκεί (στεγάζονταν οι εταιρείες του Μιχαηλίδη και του Φίνου κ.α.), μπαινόβγαιναν ηθοποιοί όπως οι Θανάσης Βέγγος, η Μάρθα Καραγιάννη και άλλοι.  Το α’ μέρος της διαδρομής είναι «η βόλτα του Παύλου». Ο Σιδηρόπουλος κινούνταν στα όρια των Εξαρχείων και έμπαινα «όταν είχε κάτι να μας πει». Άλλωστε και οι τελευταίες του εμφανίσεις πραγματοποιήθηκαν στο AN Club της οδού Σολωμού. Το β’ μέρος είναι «η γύρα της Κατερίνας». Περιλαμβάνει την πλατεία και τα συν’ αυτής σημεία όπου δραστηριοποιούνταν η Γώγου. Στο γ’ και τελευταίο μέρος της δίωρης ξενάγησης κινούμαστε στο «άσημο μονοπάτι», το βόρειο τμήμα της πλ. Εξαρχείων μέχρι τον λόφο του Στρέφη όπου έδρασε καλλιτεχνικά και κοινωνικά ο Νικόλας Άσιμος, καταλήγοντας στον «Χώρο Προετοιμασίας» όπως αποκαλούσε ο ίδιος το τελευταίο από τα μαγαζόσπιτά του όπου αυτοκτόνησε.

Η ξενάγηση δεν περιορίζεται μονάχα στους τρεις ήρωες των Εξαρχείων. Αναφορές γίνονται στον σπουδαίο και πρόσφατα εκλιπόντα Γιώργο Σκούρτη, τον Γιώργο Αρμένη με το θέατρό του, στην Βέμπο και τον Χορν που κατοίκησαν στην περίφημη μπλε πολυκατοικία του ’30 αλλά και στα δισκοπωλεία, τα οργανοποιεία, τα στούντιο προβών, τα βιβλιοπωλεία και στους εκδοτικούς οίκους που βρήκαν καταφύγιο στην περιοχή. Οι επισκέπτες περιηγούνται στους δρόμους που διακοσμούνται με γκράφιτι σημαντικών δημιουργών, τα φοιτητικά στέκια μα κυρίως τους μουσικούς χώρους και σκηνές που άφησαν το ανεξίτηλο στίγμα τους και έπειτα χάθηκαν όπως το μπαρ «Τυπούκειτος», το θρυλικό «Αχ Μαρία» (σ.σ. τίτλος τραγουδιού του Άσιμου), το «Καφέ Παράσταση», το «Μπαράκι του Βασίλη» , από τα πιο αγαπημένα στέκια καλλιτεχνών και διανοούμενων κ.α.

Οι ιστορίες

Οι ιστορίες που ξεχωρίζουν στα Εξάρχεια είναι πολλές και τόσο γοητευτικές όσο και οι πρωταγωνιστές τους. Η αλληλεγγύη που ποτέ δεν έλειψε (το είδαμε και στην περίπτωση του Ζακ), η συντροφικότητα (ένα υπόγειο που μοιράζονταν Ζουγανέλης - Μπουλάς), οι ταινίες του Παύλου Τάσιου που για πρώτη φορά κατέγραψαν το περιθώριο των αστικών πόλεων, η αναγνώριση της πολιτικής δράσης των νέων που αρνούνται να υποκύψουν (συνθήματα, αφίσες και η μετονομασία οδού που πλέον φέρει το όνομα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), το «Ιδεοδρόμιο» του Λεωνίδα Χρηστάκη, οι άγνωστες βόλτες του Χατζιδάκη που εκεί ανακάλυπτε τους επόμενους συνεργάτες του (όπως τον Ηλία Λιούγκο) είναι κάποιες από αυτές. Η πιο εμβληματική όμως ιστορία είναι αυτή που γράφτηκε εκεί όπου στεγάζεται το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο επί χούντας υπήρξε έδρα της Ασφάλειας και τόπος βασανιστηρίων. Σε αυτό το κτήριο έγραψε ο (κρατούμενος ) Θεοδωράκης τον στίχο «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα», αναφερόμενος στον Ανδρέα Λεντάκη. Άλλη μια ιστορία που δεν είναι ευρέως γνωστή στο κοινό είναι πως στο αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου στεγαζόταν παλαιότερα το δημοφιλέστερο μπαρ της μεταπολίτευσης, ο «Πήγασος» και «ίσως αυτός είναι ο λόγος που βρίσκεται στο στόχαστρο», λέει χαμογελώντας ο ξεναγός μας.

Κόντρα στο αρνητικό κλίμα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή ο κόσμος έχει αγκαλιάσει αυτή την πρωτοβουλία. «Είναι μια ανάγκη να ξαναβρεθούμε στους δρόμους να μιλήσουμε γι’ αυτούς και την ιστορία τους, χωρίς ακαδημαϊκό περιτύλιγμα» εξομολογείται ο Τάσος Μενεμενόγλου, ο οποίος θεωρεί πως «δεν είναι παράξενο που κάποιοι εποφθαλμιούν τα Εξάρχεια ακόμα και για χωροταξικούς σκοπούς» κι αν λάβει κανείς υπόψη τον επερχόμενο σταθμό του μετρό, «τα Εξάρχεια αντιστέκονται όπως οι σελίδες ενός χειροποίητου κόμικ στην εικονική πραγματικότητα».

Ιστοσελίδα Ash In Art: www.ashinart.org, fb: /ashinart.official