Το TOP- 10 δίσκων βινυλίου το 2017 !

Το TOP- 10 δίσκων βινυλίου το 2017 !

Του Γιάννη Αλεξίου 

Η αναβίωση του βινυλίου συνεχίστηκε το 2017 - και οι άνθρωποι χρειάστηκαν σαφώς περισσότερα δίσκους των Beatles για τους πικάπς τους, επειδή το θρυλικό συγκρότημα πήρε τα δύο πρώτα σημεία στο διάγραμμα πωλήσεων για το νέο έτος.

Σχετικά με τα στοιχεία του Nielsen, η Billboard αναφέρει ότι οι πωλήσεις βινυλίου έφθασαν στο ανώτατο σημείο το 2017, με πωλήσεις 14,32 εκατομμυρίων βινυλίων και αυξάνοντας το 9% σε σχέση με το προηγούμενο υψηλό ρεκόρ του περασμένου έτους 2016. Το σύνολο αυτό αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο αριθμό πωλήσεων δίσκων βινυλίου που έχουν αγοραστεί σε ένα χρόνο από το 1991 - το έτος που τα δεδομένα πωλήσεων της εταιρείας SoundScan δημοσιοποιήθηκαν Billboard, ξεκινώντας μια νέα εποχή στη διαδικασία.

Το 2017 οι πωλήσεις βινυλίου εκτοξεύτηκαν και η έκθεση σημειώνει ότι σχεδόν 80.000 άλμπουμ κυκλοφόρησαν σε βινύλιο. Οι Beatles με δύο κορυφαία άλμπουμ τους πήραν τα πρωτεία, με το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band να σημειώνει πωλήσεις 72.000 αντίτυπα και το Abbey Road στη δεύτερη θέση με 66.000 αντίτυπα. Ανάμεσα στα 10 πρώτα άλμπουμ είναι και το πολυετές bestseller των Pink Floyd Dark Side of the Moon, που κατέλαβε την όγδοη θέση στη λίστα με κλασικά φαβορί όπως το Purple Rain του Prince και το Thriller του Michael Jackson 10).

Συνολικά, το βινύλιο αντιπροσώπευε το 8,5 τοις εκατό όλων των πωλήσεων άλμπουμ το 2017 σημειώνοντας αύξηση 14 τοις εκατό όλων των φυσικών πωλήσεων και 11 τοις εκατό από το προηγούμενο έτος (2016). Η αύξηση πωλήσεων του βινυλίου έφερε μεταβολές στην αγορά καθώς οι καταναλωτές απομακρύνθηκαν από πωλήσεις ψηφιακών άλμπουμ (κάτω από 19,6%) και προς ροή (μέχρι και 50% προς το βινύλιο) σύμφωνα με έκθεση που δημοσίευσε η εταιρία δεδομένων BuzzAngle Music . Παρατίθενται το ΤΟΠ-10 πωλήσεων δίσκων βινυλίου του 2017, σύμρφωνα με τα στοιχεία του Nilesen :

2017's Top Selling Vinyl Albums

1. The Beatles, Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band - 72,000 copies
2. The Beatles, Abbey Road - 66,000
3. Soundtrack, Guardians of the Galaxy: Awesome Mix Vol. 1 - 62,000
4. Ed Sheeran, Divide - 62,000
5. Amy Winehouse, Back to Black - 58,000
6. Prince, Purple Rain (Soundtrack) - 58,000
7. Bob Marley and the Wailers, Legend: The Best of... - 56,000
8. Pink Floyd, The Dark Side of the Moon - 54,000
9. Soundtrack, La La Land - 49,000
10. Michael Jackson, Thriller - 49,000

Κάτω τα χέρια από τους χούλιγκανς ! Του Γιάννη Αλεξίου

  
Κάτω τα χέρια από τους χούλιγκανς !

Του Γιάννη Αλεξίου


   

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τον λιδωρισμό που δέχονται τις τελευταίες μέρες οι χούλιγκανς με όσα έγιναν στο τελικό και παίρνει η "μπάλα" και την ορίτζιναλ γενιά των χούλιγκανς στα 80s θέλω να πάρω θέση και να τους υπερασπιστώ. Δεν έχω σαφή εικόνα της νέας γενιάς χούλιγκανς, αλλά επειδή έζησα τη γενιά των 80s - 90s χούλιγκανς, θέλω να πω ότι δεν είναι όπως την παρουσιάζουν και την αναθεματίζουν κάποιοι οι οποίοι υπήρξαν μέρος της κατά κάποιο τρόπο, καθώς ήταν κομμάτι του πυρήνα των φανατικών οπαδών της ομάδας τους. Η "μπάλα" πάντα τους παίρνει όλους, άλλωστε μπλέκεσαι σε καυγάδες και έκτροπα χωρίς να το καταλάβεις.

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΓΕΝΙΑ των "χούλιγκανς", λέξη που τους κόλλησε από την αντίστοιχη συμπεριφορά των Άγγλων φανατικών οπαδών που έχουν τα πρωτεία, δεν ήταν όλοι κωλόπαιδα. Βασικό γνώρισμά τους ήταν το μίσος για την εξουσία και αυτό πάντα ενοχλούσε. Ήταν και είναι η γενιά που φώναξε συνθήματα κατά των μπάτσων, συγκρουόταν μαζί τους και είναι οι μόνοι που το κάνουν ακόμη. Ανάμεσά τους υπήρχαν πολιτκοποιημένα άτομα που συνειδητά υποστήριζαν την άκρα αριστερά, την αναρχία, την επαναστατική αριστερά, τον μαρξισμό, τον λενινισμό, τροτσκιστές, αυτόνομοι, ελευθεριακοί, οικολόγοι, ακόμη και απλά λαϊκά παιδιά κλπ. Διάβαζαν πολλά βιβλία, ήταν άτομα που είτε ήταν μοναχικά κι εκφράζονταν με το ποδόσφαιρο, είτε ερωτευμένα (πολλοί έφερναν και τις κοπέλλες τους στο γήπεδο). 

 

ΕΠΙΣΗΣ άκουγαν καλή μουσική, κυρίως ροκ και μέταλ, ήταν γενικά ψαγμένοι μουσικά, αγόραζαν δίσκους, σύχναζαν σε ροκ κλαμπ (Όμπρε, Little Wing, Rainbow, Victoria, Crazy Horse κλπ) ήταν dj's, είχαν στη φιλοσοφία της ζωής τους το ταξίδι, τους συναντούσες στα νησιά, κυρίως στην Ίο, στην Αντίπαρο, στην Σαντορίνη, τους άρεσε ο εναλλακτικός τουρισμός (κάμπινγκ). Μπορούσες να μιλήσεις φιλοσοφικά μαζί τους, να καταλάβεις τις ευαισθησίες τους. Υπήρχαν βέβαια και ανεγκέφαλα άτομα, όπως ο Σοφούλης που έδερνε στην Ίο όποιον δεν ήταν Ολυμπιακός, όταν τον ρωτούσε ή τον αναγνώριζε ως αντίπαλο, υπήρχαν και πιτσιρικάδες που έπαιρναν το κακέκτυπο του οπαδού - χούλιγκαν και κάποιοι που εκτονώνονταν με τον τρόπο αυτό, όπως και χούλιγκανς που πήγαιναν στο γήπεδο και κρύβονταν πίσω από το χρώμα μιας ομάδας μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν επεισόδια, αλλά αυτό συμβαίνει ανέκαθεν και με τους ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ σε πολιτικές συγκεντρώσεις. Ωστόσο τότε και τώρα υπάρχει μια εξουσιαστική απέχθεια για τους οπαδούς και τα "παπαγαλάκια" της που θέλουν μόνο οικογένειες με παιδιά στο γήπεδο για να μην νοιώθουν αυτή την απειλή καθώς οι φανατικοί οπαδοί ήταν πάντα πολιτικοποιημένοι και όχι ανεγκέφαλοι.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που σταμάτησαν οι μετακινήσεις αντιπάλων φιλάθλων στα γήπεδα, έχασαν οι αγώνες τη γοητεία τους και σταδιακά με την εμφάνιση των συνδρομητικών καναλιών μειώθηκε ο αριθμός προσέλευσης του κόσμου. Δεν είναι τόσο τα στημένα παιχνίδια ή ο εξουσιαστικός πόλεμος των ισχυρών ομάδων, του Ολυμπαικού δηλαδή, ή αυτών που διεκδικούν τώρα όπως λέγεται τα πρωτεία του, άλλωστε υπήρχε παλιότερα το λεγόμενο ΠΟΚ (ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΑΕΚ) που πάλι αδικούνταν οι λιγότερο ισχυρές ομάδες, αλλά ο κόσμος πάλι πήγαινε στα γήπεδα.

ΟΣΟΙ γράφουν σήμερα κατά των φανατικών οπαδών έχουν γίνει συντηρητικοί πια, έχουν παιδιά και "φοβούνται", ενώ όταν πήγαιναν εκείνοι στα γήπεδα ένοιωθαν παντοδύναμοι ανάμεσα στον πυρήνα των οπαδών. 

 

ΟΠΩΣ αναφέρει ο Γιώργος Τουρκοβασίλης στο βιβλίο του "Ροκ Ημερολόγια" έν έτει 1984, όπου καταγράφει την συμπεριφορά των νέων: "Οι χούλιγκανς ! Κατάφεραν να τους εξαφανίσουν κι αυτούς. Σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε χούλιγκανς, ούτε πανκ, ούτε νέοι. Θα υπάρχουν μόνο σοβαροί κύριοι με γραβάτα..Σαν έξαφνα βρεθείς μέσα στη Θύρα 7 ανάμεσα σε χιλιάδες εφήβους με κόκκινα κασκόλ, που η καρδιά τους χτυπάει για τον Ολυμπιακό, τότε όλες σου οι θεωρίες κι οι επιφυλάξεις πάνε περίπατο και συντονίζεις και συ μαζί τους την συγκίνηση, τον σφυγμό και την ανάσα.Η σκέψη σου όμως μοιράζεται. Όπως λέει ο υπαρξισμός, κάθε ανθρώπινη δράση δημιουργεί αξία, κάθε εκδήλωση λατρείας και πάθους βρίσκει δικαίωση στον ίδιο της τον εαυτό, έστω κι αν αναφέρεται σε κάτι αντικειμενικά κατώτερο. Άλλωστε όλος ο πολιτισμός είναι μια τεράστια προβολή υποκειμενικότητας πάνω στον τοίχο του ΤΙΠΟΤΑ...ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΌΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΝΕ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΡΟΚ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΥΡΆΖΟΥΝ ΤΗΝ ΣΚΈΨΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΕΚΦΡΆΖΟΥΝ ΤΈΤΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΌΛΜΗ ΜΕ ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΊΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΡΙΣΙΈΣ ΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΑΤΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΛΑΚΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙ ΜΕ ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ. Το κράτος ελπίζει ότι τα παιδιάαυτά που έχουν την ικανότητα προς στιγμή να μην σκέφτοναι, αύριο θα πάρουν με ευκολία τα όπλα, για όποιον πόλεμο χρειαστεί, αντίθετα από τους φοιτητές, τους διανοούμενους και τους πανκ.ΟΛΟ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ ΚΙ ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΑΝ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΕΦΕΔΡΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΣΥΜΜΑΖΩΜΑ ΑΠΟ ΦΡΙΚΙΑ, ΠΑΝΚΙΑ ΚΙ ΑΝΑΡΧΟΑΥΤΟΝΟΜΟΥΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ...

Το κράτος επιδιώκει πως θα κάνει το ποδόσφαιρο κυριλέ, ένα τέλειο μηχανισμό κέρδους, καλά λαδωμένο, που θα κυλάει χωρις προσκόμματα και ζημιές, με συγκρατημένο φανατισμό, που θα τ' άκουμπάνε κάθε Κυριακή και δεν θα βγάζουν κιχ, που δεν θα λένε βρωμόλογα, ένα ποδόσφαιρο για 40άρηδες και άνω, που θα παίρνουν μαζί τους γυνάικες και παιδιά, για άτομα κοινωνικά και οικονομικά αποκατεστημένα που θα βρίσκουν εκεί διέξοδο στην σκλαβιά της παραγωγικής ρουτίνας...Και ξαφνικά έρχονται οι ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ και τα κάνουν όλα λίμπα !

BILL HALEY – O «Πατέρας του Rock’n’Roll» - Του Γιάννη Αλεξίου

BILL HALEY –  O «Πατέρας του Rock’n’Roll»

Του Γιάννη Αλεξίου

«Από τον Bill Haley μάθαμε το Rock’n’Roll, μετά ήρθε ο Elvis Presley και του πήρε τη δόξα», είχε πει χαρακτηριστικά ο Λουκιανός Κηλαηδόνης που βίωσε ως το μεδούλι το Rock’n’Roll και τα 50΄ς. Πραγματικά αν ο Elvis είναι ο «Βασιλιάς του Rock’n’Roll», ο Bill Haley είναι δικαιωματικά «Ο Πατέρας του Rock’n’Roll». Στις 12 Απριλίου του 1954 ηχογράφησε το «Rock Around The Clock» βαφτίζοντας ουσιαστικά ένα νέο μουσικό κύμα, πριν ακόμη καθιερωθεί ο όρος Rock’n’Roll, που οποία ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αμερικανικής μουσικής και να ταρακουνήσει τη νεολαία που το χόρευε ασταμάτητα. Ο ίδιος ο Bill Haley υπήρξε «επαναστάτης» στην προσωπική ζωή του καθώς έφυγε πιτσιρικάς από το σπίτι του παίρνοντας μαζί μόνο την κιθάρα του !  

Τον Μάιο του 1955 στο Πανεπιστήμιο του, ένα από τα πιο ευυπόληπτα πανεπιστήμια της Αμερικής, ένας φοιτητής του παίζει στο πικάπ του ένα βράδυ το Rock Around The Clock του Bill Haley. Το ίδιο κάνει κι ένας άλλος φοιτητής στο δωμάτιό του και ξεσηκώνουν με το τραγούδι αυτό μια πραγματική εξέγερση στο πανεπιστήμιο με τους φοιτητές να καίνε σκουπίδια, να προκαλούν ζημιές και να διαδηλώνουν έξω από το γραφείο του πρύτανη. Στα τέλη Αυγούστου της ίδιας χρονιάς στο Λονδίνο ένας νεαρός τρώει πρόστιμο 3 λιρών και 10 πενών για τον «αποτρόπαιο θόρυβο», όπως έγραφε η σχετική απόφαση, που προκάλεσε στους γείτονές παίζοντας επί δυόμιση ώρες συνεχώς το «Rock Around The Clock» ! Το τραγούδι του Bill Haley είχε πυροδοτήσει την «επανάσταση» του Rock’n’ Roll που εξαπλώθηκε σταδιακά σε όλο τον κόσμο ακόμη και στην Ελλάδα που όταν προβλήθηκε η ταινία «Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα» (The Blackboard Jungle) του Richard Brooks, στην οποία ακούγεται το «Rock Around The Clock», πριν ακόμη επικρατήσει ο όρος Rock’n’Roll. Στην προβολή της ταινίας στην Αθήνα έσπασαν και σκίστηκαν πολλά καθίσματα, βγήκαν πολλοί σουγιάδες από τους τεντιμπόηδες της εποχής που προκάλεσαν φθορές στα σινεμά που προβλήθηκε ! Πρωταγωνιστές της ταινίας ήταν ο Glen Ford, η Ann Francis και ο Sidney Poitie.

Ο ίδιος ο Bill Haley τον Αύγουστο του 1955 απορρίπτει πρόταση με αμοιβή 2.000 δολάρια για περιοδεία στην Αυστραλία γιατί τόσο εκείνος όσο και το συγκρότημά του, οι περίφημοι Κομήτες, φοβούνται τα αεροπλάνα !  

 

Πολλοί από εσάς θα θυμάστε το κίτρινο εξώφυλλο του δίσκου του με τον Bill Haley σκιτσαρισμένο επάνω με το χαρακτηριστικό τσουλούφι του βουτηγμένο στην μπριγιαντίνη, ο οποίος υπήρχε σε ειδικά σταν των σούπερ- μάρκετ και του Μινιόν που πουλούσαν δίσκους βινυλίου και στη δεκαετία του ’80 έναντι 95 δραχμών, σε ειδική τιμή ! Ο δίσκος αυτός που ήταν ελληνικής εγγραφής στην Embassy με την σιέλ ετικέτα, ξεκινούσε με το «Rock The Joint» και περιέχει τις πρώτες ηχογραφήσεις του, της περιόδου 1952-54. Σήμερα είναι συλλεκτικός. Αλλά και την κασέτα κυρίως – που έκανε θραύση τότε - με τίτλο «Golden Hits» με τις 20 μεγαλύτερες επιτυχίες του (η αμερικάνικη έκδοση βινυλίου περιείχε 24 τραγούδια) που υπήρχε σε κάθε πάρτυ και σε κάθε εκδρομή στα τέλη του ’70 και στις αρχές των 80ς.

O Bill Haley, το πραγματικό του όνομα ήταν William John Clifton Haley, γεννήθηκε στο Highland Park του Detroit στις 6 Ιουλίου 1925. Ξεκίνησε παίζοντας σε πανηγύρια και σε πάρκα. Στα 15 του, το 1940, παράτησε το σπίτι του παίρνοντας μαζί του την αγαπημένη του κιθάρα ! Πέντε χρόνια αργότερα έγραψε το πρώτο του τραγούδι «Candy Kisses». Το 1949 σχηματίζει του Four Aces Of Western Swing. Παράλληλα είναι διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού WPWA στο Chester για 6 χρόνια. Το 1952 το τότε συγκρότημα του Saddlemen μετονομάζεται σε Bill Haley And His Comets. Οι «Κομήτες» ήταν οι John Grande, Billie Williamson, Rudy Pompelli, All Reed, Francis Beecher, Don Raymond. Το 1953 τραγουδούν το «Crazy Man Crazy» που είχε τον ρυθμό που αργότερα στηρίχθηκε αργότερα ο Bill Haley. Στις 12 Απριλίου 1954 ηχογραφεί το «Rock Around The Clock», το οποίο όμως θα γνωρίσει επιτυχία ένα χρόνο αργότερα στην επανέκδοσή του, στην ταινία «Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα». Αυτό έγινε μετά την είσοδο του τραγουδιού του Bill Haley «Shake Rattle And Roll» στο Τοπ-10 Αμερικής και Αγγλίας. Τη διετία 1955-56 κυριολεκτικά μεσουρανούσε σε όλο τον πλανήτη με μεγάλες επιτυχίες όπως τα «See You Later Aligaror», «Mambo Rock», «Corinne, Corrina», «Forty Cups Of Coffee» «Burn That Candle», «R-O-C-K», «Thirteen Women», Dim, Dim The Lights (I Want Some Atmossphere» και πολλά άλλα. Ο ήχος που έβγαζαν οι «Κομήτες» του με τα πνευστά ήταν ασυναγώνιστος, ενώ είχαν και εκρηκτική σκηνική παρουσία. Το 1958 τελειώνει την καριέρα του με το «Skinnie Minnie και συνεχίζει όμως τις περιοδείες με τους Κομήτες σε όλο τον κόσμο έως και τη δεκαετία του ’70 ως εξαιρετικός διασκεδαστής. Γνώρισε μια δεύτερη περίοδο επιτυχίας στις αρχές της δεκαετίας που υπήρξε ένα κύμα αναβίωσης του Rock’n’Roll.

 Ο Bill Haley υπήρξε από τα μεγαλύτερα και πιο διαχρονικά ταλέντα της Αμερικής με τεράστια επιτυχία, σύντομη σχετικά καθώς έμεινε προσκολλημένος στο dance – hall στυλ και δεν ανανέωσε τον ήχο του, έτσι η εμφάνιση του Elvis περιόρισε σταδιακά την επιτυχία του. Το 1955 ο Bill Haley ήταν ήδη 30άρης και δεν είχε την αρρενωπότητα του Elvis. Οι δύο τους συναντήθηκαν το 1960, λίγο πριν ο Elvis τελειώσει την στρατιωτική του θητεία. 

Ο Bill Haley πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1981.