Οι 25 αγαπημένοι μου δίσκοι βινυλίου ! Του Γιάννη Αλεξίου

Οι 25 αγαπημένοι μου δίσκοι βινυλίου ! 



Του Γιάννη Αλεξίου 


ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ να θυμάται κανείς από πού πήρε τον κάθε δίσκο που έχει στη δισκοθήκη του. Ιδιαίτερα δεν ξεχνιέται από που είναι αγορασμένοι ή ποιοι είναι δώρο οι πιο αγαπημένοι δίσκοι. Κάθε δίσκος και μια ιστορία. Έτσι πάει με τα βινύλια. Ώρες ατελείωτες ψαξίματος και ενέργειας με μόνη ανταμοιβή τη ευφορία της ακρόασης. 
Ε, λοιπόν αυτοί είναι οι 25 ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΜΟΥ (χωρίς σειρά αξιολόγησης) που δεν έχω χορτάσει να τους ακούω και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, με αφορμή την λίστα επιλογής των αγαπημένων άλμπουμ που κυκλοφορεί τελευταία στο facebook. Όταν το επιχείρησα στη φόρμα που δίνει το f δύο δίσκοι δεν έβγαιναν με το αυθεντικό εξώφυλλο, πράγμα σημαντικό για τους συλλέκτες. Άσε που έχει περιορισμό στα 20 άλμπουμ κι είμαι στην μουσική...άπληστος !
Με αλφαβητική σειρά...

Οι 5 συναυλίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ ! Του Γιάννη Αλεξίου

Οι 5 συναυλίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ !

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


 ΕΝ ΟΨΕΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑΚΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ θυμήθηκα ανάμεσα σε εκατοντάδες συναυλίες που έχω δει τις πρώτες 5 που μου ήρθαν στο μυαλό που μου είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στην Ελλάδα. Περιμένω και αυτές που ξεχωρίσατε εσείς !

1. Λοιπόν η καλύτερη συναυλία που έχω δει είναι του B.B. KING στο Βεάκειο, το 2000 (μετάκληση Νέου Ρεύματος, Μίμης Χέλμης). Αν και έχει έχει έρθει αρκετές φορές ο B.B. στην Ελλάδα, αυτή την προτιμώ γιατί είχε την απόλυτη blues ατμόσφαιρα, σε μικρό και ζεστό χώρο που γέμισε, είχε απίθανη ορχήστρα και σολίστες, φοβερό κιθαρίστα, πνευστά και ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε καθιστός λόγω ηλικίας. Η συναυλία μεταφέρθηκε εκεί τελευταία στιγμή από το λιμάνι του Πειραιά και μαζεύτηκαν στο Βεάκειο πολλοί φίλοι που περίμενα άλλωστε να βρεθούμε στο blues ραντεβού. Μετά το τέλος μαζί με τον φίλο και μπλουζίστα Ανδρέα Γκόμόζια και άλλους blues αδερφούς φάγαμε σε ταβερνάκι στην πλατεία του Προφήτη Ηλία στην Καστέλα, έξω από το Βεάκειο. Σημειωτέον ότι ο αγαπημένος μου μπλουζίστας είναι ο Buddy Guy που τον έχω δει στο Θέατρο Βράχων, αλλά ο B.B. εκείνο το βράδυ ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. 

2. Τεράστιος ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ στην αίθουσα εκδηλώσεων "Στοά του Βιβλίου" σε παρουσίαση βιβλίου στην πρώτη του συναυλία μετά τη διάλυση των Διάφανων Κρίνων, Χειμώνας 2009, όπου πρωτο-παρουσίασε το πρόγραμμά του με μελοποιημένη ποίηση και τις country - rock επιρροές του τραγουδώντας μόνος με την κιθάρα του Bob Dylan, Johnny Cash, Tom Waits, Nick Cave διασκευάζοντας στα αγγλικά μαζί με δικά του ! Το σετ του συνοδευόταν με οπτικό υλικό σε οθόνη. Έπαθα πλάκα με το πάθος του και έγραψα μια ολόκληρη σελίδα την άλλη μέρα στην εφημερίδα κράζοντας μάλιστα ανθρώπους των δισκογραφικών που δεν κάθισαν ως το τέλος να δουν αυτόν τον απίθανο καλλιτέχνη. Θυμάμαι τον ρώτησα στο τέλος τον τίτλο ενός τραγουδιού και μου αποκρίθηκε "δεν θυμάμαι τίποτα !"..τα είχε δώσει πραγματικά όλα !

3. Ο JOHN HAMMOND στο "ΑΝ Club" όπου ήταν μόνος του μια ορχήστρα σε ένα one man band show. Έπαιζε κιθάρα, φυσαρμόνικα, και "ντραμς" με την μυτερή καουμπόικη μπότα του. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Η πρωτοτυπία της συναυλίας ήταν ότι το support γκρουπ βγήκε μετά από αυτόν ! Νομίζω ήταν οι Outsiders !

4. O JAMES BROWN στα "Αμφιθέατρο" στα "Αστέρια" της Γλυφάδας καλοκαίρι του 1995 ! Τον έχω δει κι άλλες φορές αλλά εκεί δίπλα στη θάλασσα όταν βγήκε στην σκηνή μετά τον επί ένα τέταρτο πρόλογό από τον συνεργάτη του στο μικρόφωνο Mr. Jaaaaaaaaaaaaaammmmmmessssssssss Brooownnnnnn και το intro της πολυμελούς ορχήστρας του ήταν σαν ένα θαύμα ! Αληθινό θαύμα ! Πίσω μας ήταν η μεγάλη τζαμαρία και η αίσθηση της φύσης σε σκοτεινό φόντο. Έπαιξε και πιάνο εκείνο το βράδυ που παίζει πολύ επιλεκτικά στις συναυλίες του. Ήταν αληθινός βασιλιάς !

5. O BILLY COBHAM στο Womad το 2001, στο Γουδί. Έπαιξε σόλο ντραμς και αν έκλεινες τα μάτια σου άκουγες τον ήχο μιας ολόκληρης ορχήστρας ! Μοναδικός ! Έπαιζε με τέτοια ταχύτητα και δεξιοτεχνία που έπαθα πλάκα. Φυσικά και τον έχω ξαναδεί στην Ελλάδα με μπάντα ολόκληρη στο Ρόδον. Στο Womad όμως ξεπερνούσε κάθε φαντασία αυτός ο παικταράς των τυμπάνων. 

ΕΠΙΣΗΣ να αναφέρω τον σολίστα που μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση για το επίσης παθιασμένο παίξιμό του, ο JOEY CASTILLO ο ντράμερ των QUEENS OF THE STONE AGE στην συναυλία του στο Rockwave Festival το 1999 στον Αγ. Κοσμά. Ντράμερ με τα όλα του. Rock ντράμερ όχι αστεία. Μοναδικό στιγμιότυπο στο ίδιο φεστιβάλ η PATTI SMITH όταν απήγγειλε Shelley δίπλα στο κύμα ! Το ίδιο κάνει και ο Mick Jagger στην ιστορική ελεύθερη συναυλία στο Hyde Park to 1969 στη μνήμη του Brian Jones. 

Πάμε για νέες συναυλιακές εμπειρίες φέτος το καλοκαίρι, όπου ξεχωρίζω τις συναυλίες των Patti Smith 25.5 Pireus Academy, P.J. Harvey 7.6 Πλατεία Νερού, επίσης στην Πλατεία Νερού 16.6 ελληνικά rock συγκροτήματα (Αγγελάκας, Παυλίδης - B Movies, Sleepin' Pillow, Villagers Of Ioannina City) και φυσικά το blues 4ήμερο "Blues For Peace" 27-30.5 Mudo (ex-Συρμός), Μεταξουργείο. 

SILVERT HOYEM LIVE IN PIREAUS 117 ACADEMY 24.4.2016 του Γιάννη Αλεξίου

       Είδα ένα είδωλο μιας άλλης γενιάς

SILVERT HOYEM LIVE IN PIREAUS 117 ACADEMY 24.4.2016

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Ο “Sleepwalkin’ Man”, o 40χρονος Νορβηγός Silvert Hoyem, που γέμισε δύο μέρες συνεχόμενες το Piraeus 117 Academy, το Σαββατοκύριακο 24-25 Απριλίου – με τη δεύτερη βραδιά έξτρα προγραμματισμένη - είναι είδωλο μιας άλλης γενιάς από τη δική μου, όσων γεννήθηκαν από το 1990 κι ύστερα. Όλοι αυτοί οι 20άρηδες και 25άρηδες στην πλειονότητα που ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια του άλλοτε τραγουδιστή των Madrugada, από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα της τελευταίας 25έτίας, που είχα δει live ένα βράδυ στα Εξάρχεια, αποθέωσαν ένα καραφλό leader, προικισμένο όμως μουσικό που ήξερε να συντονίζει την πιο πρωτότυπη από πλευράς κίνησης μπάντας που έχω δει επί σκηνής. Οι μουσικοί ήταν εναλλασσόμενοι ως μέλη του 5μελούς γκρουπ κι έπιαναν το ένα όργανο κι άφηναν το άλλο. Ο κιθαρίστας γινόταν πιανίστας και μετά μπασίστας. Ο μπασίστας γινόταν κιθαρίστας και ο δεύτερος κιθαρίστας γινόταν μπασίστας, ενώ καμιά δεκαριά μπάσα και κιθάρες τοποθετημένα σε δύο διαφορετικές μεριές τους πήγαιναν κι ερχόντουσαν στα χέρια τους κι άλλαζαν σχεδόν σε κάθε τραγούδι !

 Συνεσταλμένοι μουσικοί για συνεσταλμένο κοινό. Μουσικοί χωρίς το βλέμμα που…φεύγει και κοινό σεμνό χωρίς την αλητεία μέσα του, που ήξερε να συμμετέχει με το δικό του τρόπο. Από την πλευρά μου είμαι ακροατής που μεγάλωσε θαυμάζοντας στις συναυλίες leaders όπως οι Lee Brilleaux (Dr. Feelgood), Lou Reed, Eric Clapton, Brian Ferry, Arthur Lee, John Mayall, Peter Green, Steve Windwood  ή ακόμα και τον Terry Callier κι όλοι είχαν μαλλιά. Ο Silvert Hoyem μόνο τον τραγουδιστή των Spirit θυμίζει εμφανισιακά από τους παλιότερους, ωστόσο η δυναμική του είναι μεγάλη.  Δεν είναι από εκείνες τις συναυλίες που λέμε ότι σε κάποια στιγμή απογειώνουν το κοινό. Είναι από εκείνες τις «επαγγελματικές» με συναίσθημα όμως, που ο leader θα καληνυχτίσει στα 80 λεπτά και μετά θα ξαναβγεί δίνοντας με τον τρόπο του την επιλογή αυτή στα χείλη του κοινού και θα παίξει μετά ακόμη τρία τραγούδια και θα ανανεώσει το ραντεβού του συγκινημένος.  Ο Hoyem επέστρεψε την γενναιοδωρία του κοινού εκφράζοντας την χαρά του που εμφανίστηκε στην «πιο όμορφη πόλη του κόσμου !».

Ο Silver Hoyem ήταν τυχερός που έπαιξε μπροστά σε 3.000 κόσμο το sold-out διήμερο του στο new entry «Piraeus 117 Academy» που αυτή την στιγμή είναι χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος live χώρος στην Ελλάδα. Το μαύρο που κυριαρχεί στο γιορτινή κατ’ άλλα αίθουσα φέρνει στο νου το ανεπανάληπτο «Ρόδον» και ο ήχος του χώρος συναγωνίζεται εκείνον το ιστορικού πια κλαμπ της οδού Μάρνη 24 που είναι κορυφαίος στα ελληνικά δεδομένα. Διαθέτει επίσης πολύ καλό εξαερισμό και λειτουργικότητα χώρου με τα μπαρ και την έξοδο στο τέλος της συναυλίας.

Ο Νορβηγός τραγουδιστής – τραγουδοποιός θυμήθηκε τους Madrugada (1999-2008) στο τέταρτο τραγούδι της βραδιάς παίζοντας το «What’s On Your Mind» από το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος το 2007 στη διάρκεια της ηχογράφησης του οποίου ο κιθαρίστας τους Robert Burås πέθανε από overdose, αλλά οι υπόλοιποι ολοκλήρωσαν την ηχογράφηση του άλμπουμ και έδωσαν τέλος στην μπάντα καθώς ήταν δυσαναπλήρωτο το κενό του καθώς ήταν ο κύριος συνθέτης και βασικός κιθαρίστας των Madrugada.   

Ανάμεσα στα καινούργια του τραγούδια ο Hoyem έπαιξε ένα ακόμη Madrugada, το «Honey Bee», από τον ίδιο ομώνυμο δίσκο τους, που όπως είπε «είναι από τα πιο αγαπημένα του» και αργότερα το «Sleepwalkin’ Man», που ανοίγει το πρόσφατο δίσκο του «Lioness».

Συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη, στον Γιάννη Αλεξίου

                      Συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη, στον Γιάννη Αλεξίου

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ  

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΓΛΗ

(Δημοσιεύτηκε στην Βραδυνής Της Κυριακής 26.9.2004
Φωτογραφίες : Γ. Κανελλόπουλος

Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μου για το Γιάννη Βόγλη, είναι δύναμη. Δύναμη στη ζωή και στην τέχνη. Ιδεολόγος. Ανυποχώρητος και ελεύθερος. Μια πορεία στάση ζωής. Σου δίνει την εντύπωση ανθρώπου χωρίς αδυναμίες. Έχει μια φυσική δύναμη. Αρχαιοελληνικός χαρακτήρας. Δεν δείλιασε ποτέ να πάρει θέση για πράγματα που πιστεύει. Κλείνει φέτος 43 χρόνια προσφοράς.

Πρωτοσυνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν όταν η σχολή του Πέλλου Κατσέλη που τελείωσε, έδινε ένα βραβείο για τους αριστούχους, να τους βρίσκει την πρώτη δουλειά Βόγλης, Καλαβρούζος, Χηνάς ήταν οι αριστούχοι. Τους πήγε η Αλέκα Κατσέλη στον Κουν, εκτός του δεύτερου που πήγε φαντάρος. Έτσι έπαιξε στον «Αρτούρο Ούι» του Μπρεχτ. Το δεύτερο βήμα ήταν στις «Όρνιθες», η περίφημη παράσταση που πήγε στο Παρίσι και πήρε το Βραβείο Εθνών. Μετά πήγε στου Ροντήρη και εκεί γνωρίστηκε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και μπήκε στο θίασό του. Τον πρώτο επώνυμο ρόλο, του τον εμπιστεύτηκε ο Αλέξης Σολωμός στο «Πεερ Γκυντ» του Ίψεν, μια μεγάλη θεατρική επιτυχία. Ήταν η αρχή μιας μεγάλης καριέρας του κορυφαίου ηθοποιού Γιάννη Βόγλη που ευτύχησε να δουλέψει με τους μεγάλους δασκάλους, τους θεατράνθρωπους που δεν υπάρχουν πια.

Θέατρο και κινηματογράφος πήγαιναν χέρι –χέρι για τον Βόγλη που στην μεγάλη οθόνη εμφάνισε ένα νέο είδος ερμηνείας, του δυναμικού ήρωα που τον συντροφεύει μέχρι σήμερα από την ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Το Αίμα Βάφτηκε Κόκκινο», υποψήφια για Όσκαρ ξένης ταινίας, σημείο αναφοράς για τον ίδιο. Άλλα χαρακτηριστικοί ρόλοι του στις ταινίες «Κορίτσια στον ήλιο», «Ένας μάγκας στα σαλόνια», «Γενναίοι του Βορρά», «Ο Βάλτος» και τελευταία "Beautiful People".

Στο αρχαίο δράμα γιγαντώθηκε και έγινε Οιδίποδας στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου με το Θέατρο Τέχνης. 

Πολύπλευρος ηθοποιός, πολύπλευρη προσωπικότητα, κοινωνικός και πολιτικοποιημένος. Πρωτοστάτησε με τον Μίνω Βολωνάκη στην προσπάθεια να γίνουν θέατρο τα νταμάρια του Βύρωνα, το γνωστό  σήμερα Θέατρο Βράχων, την εποχή που ήταν δημοτικός σύμβουλος.

Παγκρατιώτης, μεγαλωμένος στον Αγ. Αρτέμη. Ο πατέρας του σκοτώθηκε στο Αλβανικό Μέτωπο. Τον συνάντησα στον σπίτι του στο Καρέα, σε ένα καταπράσινο μέρος στους πρόποδες του βουνού, με αφορμή το νέο θεατρικό έργο που ανεβάζει στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, σε περίοδο που κάνει πρόβες. Παράλληλα ετοιμάζει το δεύτερο κύκλο του τηλεοπτικού σήριαλ «Ακροβατώντας» στον Alpha.

-Νοιώθετε την ανάγκη να επικοινωνήσετε μέσα από μια κωμωδία με τον κόσμο ;

«Η κωμωδία πάντα μου άρεσε, αλλά συνήθως στην Ελλάδα το κοινό το ίδιο ταξινομεί τον ηθοποιό. Εάν ανέβαζα μια κωμωδία με δικό μου θίασο ίσως να μην ερχόταν ο κόσμος γιατί με έχει τοποθετήσει στην κατηγορία : σοβαρός και δραματικός, σε εισαγωγικά, ηθοποιός. Το έργο που ανεβάζουμε φέτος είναι μια κωμωδία καταστάσεων του Άικμπουρν – από τους ανθρώπους που υποστήριξε ο Πήντερ - που διαδραματίζεται παραμονή Χριστουγέννων, ανήμερα και τη δεύτερη μέρα σε ένα μεσοαστικό αγγλικό σπίτι στην εξοχή, όπου εκεί συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια και οι φίλοι. Εκεί βγαίνουν πολλές καταστάσεις και οι σχέσεις των ανθρώπων, που είναι κωμικές και ταυτόχρονα δραματικές. Υποδύομαι ένα πρώην σεκιουριτά, συνταξιούχο, που θέλει να τακτοποιήσει τον κόσμο, τιμωρός του κακού και τηλεορασομανής που παρακολουθεί συνήθως περιπέτειες».

-Ταιριάζει στην ψυχολογία του Έλληνα το βρετανικό χιούμορ ;

«Τα όσα διαδραματίζονται στο έργο θα μπορούσαν να συμβούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και σε οποιαδήποτε χώρα. Όταν μαζεύεται η οικογένεια τα Χριστούγεννα, δυο – τρεις μέρες μαζί, γίνονται τα ίδια πράγματα. Συμπάθειες, αντιπάθειες, κόντρες, καυγάδες καθημερινοί. Ένα ανθρώπινο έργο που ετοιμάζουμε  με πολύ κέφι στις πρόβες. Το θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, ο θεατρικός οργανισμός Πράξη της Μπέτυς Αρβανίτη, δεν επιλέγει τα έργα με γνώμονα τι θα άρεσε σήμερα στο κοινό. Έχει μια πορεία δεκαπέντε ετών στην οποία διαλέγει έργα που πρέπει ν’ ανέβουν. Έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογία από την οποία δεν παρεκκλίνει. Οι απαιτήσεις του έργου καλύπτονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάτι που οφείλεται στον οργανωτή Βασίλη Πουλαντζά. Έχω συνεργαστεί αρκετές φορές με την Μπέτυ Αρβανίτη και έχουμε κάνει πάρα πολλές επιτυχίες. Η σκηνοθεσία είναι του Τάσου Πανδή, σκηνικά και κοστούμια έκανε η Νικολοπούλου, που έδειξε τη δουλειά της και στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, η περίφημη παρέλαση της ιστορίας μας, είναι δική της δουλειά. Εκτός της Μπέτυς και εμένα παίζουν επίσης οι Άλκης Παναγιωτίδης, Σμαράγδα Σμυρναίου, Χρήστος Στέργιογλου, Ράνια Σχίζα, Νίκος Αρβανίτης, Μαριάνθη Σοντάκη και Δημήτρης Λεξορής».

-Έχει νοιώσει ποτέ το βάρος της ταύτισης με το ρόλο του σκληρού που συνήθως υποδύεστε ;

«Ομολογώ ότι δεν έχω τυποποιηθεί και η εικόνα αυτή έχει εντυπωθεί από τους ρόλους μου στον κινηματογράφο. Δεν πιστεύω ότι ένας ηθοποιός πρέπει να τυποποιείται. Ποτέ δεν έπαιξα ρόλους τύπου που είναι ο κακός, όπως λέγαμε για τον Μάτσα. Στο Ακροβατώντας παίζω ένα επιχειρηματία δολοπλόκο, όπου όμως εξελίσσεται ο ρόλος και δεν μένει σταθερός. Η μετατροπή έχει γίνει ήδη στο σήριαλ».

-Στην Επίδαυρο έχετε κάνει δύο μεγάλες ερμηνείες στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι ως Αγαμέμνονας και Οιδίποδας επί Κολωνώ με το Θέατρο Τέχνης – Κάρολος Κουν, που είχα την ευκαιρία να τις απολαύσω…

«Με το δεύτερο έργο που είναι και η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Μίμη Κουγιουμτζή, εκπλήρωσα κι ένα όνειρο. Η καταγωγή μου είναι από την Σμύρνη, συγκεκριμένα από την χερσόνησο της Εφέσου. Εκεί ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα θέατρο και μπήκε στο μυαλό μου ότι κάποτε πρέπει να παίξω τραγωδία σε ένα αρχαιοελληνικό θέατρο στην Ιωνία και έτσι πήγαμε πέρυσι με το Θέατρο Τέχνης και εκπληρώθηκε αυτό το όνειρο. Πέρυσι πήγα με μια ομάδα στην Τροία, όπου παίχθηκαν οι Τρωάδες σε ένα θεατράκι που ζωντάνεψε μετά από χρόνια και έτσι έχει ανοίξει αυτή η ιστορία. Στην Πέργαμο έχει δύο θέατρα. Ο ελληνικός λόγος πρέπει να ακούγεται σε αυτούς τους χώρους γιατί εκεί πρωτοακούστηκε και έτσι αποδεικνύουμε ότι προϋπήρξαμε εκεί».

-Παρακολουθώντας αρχαίο δράμα διαπιστώνω ότι και όλοι οι άνθρωποι, αφέντες ή δούλοι, έχουν τη δική τους υπόσταση…

«Το αρχαίο δράμα έχει μια δική του νομοτέλεια, τους δικούς του κανόνες Το δυστύχημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει υποβαθμιστεί το αρχαίο δράμα από το μέγεθός του. Και η δομή του και η πυκνότητά του λόγου, αλλά και δραματουργική δομή του είναι τέτοια που δεν είναι καθημερινό θέατρο. Οι ήρωες είναι τεράστιοι με φοβερές συγκρούσεις. Οι απλοί άνθρωποι που υπάρχουν σε μερικά από αυτά τα έργα αυτά, όπως ο βοσκός στον Οιδίποδα, ο φρουρός στην Ορέστεια, σαφώς δεν είναι περιφρονητέοι και μπαίνουν από τον συγγραφέα για να μεταφέρουν κάποια πληροφορία. Όμως η καθεαυτού σύγκρουση και η σχέση είναι ανάμεσα στους ήρωες. Ο Οιδίποδας είναι ένα θηρίο, δεν είναι κοινός άνθρωπος. Η Ηλέκτρα και η Κλυταιμνήστρα είναι δύο θηρία. Η μία είναι λέαινα και η άλλη πάνθηρας. Κατασπαράζονται. Δεν είναι πονεμένες γυναίκες με την έννοια της λύπησης και του οίκτου, αλλά με φοβερές δυνάμεις. Αντί εμείς οι ηθοποιοί και γενικότερα η προσέγγιση από τους σκηνοθέτες να πλησιάσουμε αυτό το μέγεθος, το οποίο δεν φτάνεις ποτέ στο κορύφωμά του, κοιτάζουμε να κατεβάσουμε το πράγμα και να το κόψουμε στα μέτρα μας γιατί μας ταιριάζει σαν κοστουμάκι. Έτσι ένα τεράστιο θεατρικό είδος γίνεται μικρό αστικό δραματάκι και χάνει την υπόστασή του. Το ίδιο και ο Σαίξπηρ. Δεν μπορείς να παίξεις Σαίξπηρ καθημερινά, σε εισαγωγικά. Ούτε τον Οιδίποδα μοντέρνα. Μεγάλη ευθύνη έχουν και οι μεταφράσεις. Έχουν παραβιάσει τον στίχο. Το ποιητικό θέατρο έχει μια δομή και δεν έχεις δικαίωμα να την παραβιάζεις. Δεν έχεις; Δικαίωμα να συμπληρώνεις τον συγγραφέα. Οι συγγραφείς αυτοί είναι σοφοί. Το περιεχόμενο των έργων τους είναι τεράστιο που δεν έχει αποκωδικοποιηθεί ακόμη, τώρα αρχίζουν να το κάνουν. Υπάρχουν μεγάλες γνώσεις μέσα σε αυτά τα έργα. Ο Προμηθέας του Αισχύλου έχει φοβερές πληροφορίες γνώσεως για την εποχή μας τις οποίες δεν έχουμε αντιληφθεί. Λοιπόν δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα έργα αυτά με σημερινά δεδομένα. Το αποκλείω…». 

-Η εξέλιξη του κόσμου τι επίδραση έχει πάνω σας ;

«Ο κόσμος προχωράει και αλίμονο αν δεν τον ακολουθήσεις και δεν μπεις στο γίγνεσθαι. Για το μόνο που έχω αντίρρηση αυτή την στιγμή είναι ότι η τηλεόραση μέσα από μία ανταγωνιστικότητα, αθέμιτη ή θεμιτή, έχει πέσει σε μία ολισθηρότητα μίμησης και κακής ποιότητας ευτελισμού των ανθρώπων. Τα ριάλιτυ είναι ένα φαινόμενο που δεν μπορείς να αρνηθείς γιατί είναι της εποχής, αλλά πιστεύω ότι δεν εκφράζουν το κοινωνικό σύνολο. Μελετήθηκαν με την αίσθηση ότι το πλατύ κοινό ενδιαφέρεται να παρακολουθεί το περίεργο και τη δυστυχία του άλλου. Έτσι νοιώθει ίσως καλύτερα. Τα ριάλιτυ μας ήρθαν από μία χώρα που κατ’ εξοχήν μελετάει και προγραμματίζει και κάνει το λεγόμενο μάρκετινγκ για πράγματα τα οποία προβάλλει, πιστεύοντας ότι κρατάει τους Αμερικάνους σε μία νωθρότητα και μαλθακότητα, και μια έλλειψη σκέψης. Αυτό όμως στην Ευρώπη και στην Ελλάδα δεν ξέρω πως λειτουργεί. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πάμε κατά διαόλου. Πιστεύω ότι υπάρχει κρίση. Τα βλέπουμε μεν αλλά δεν τα δεχόμαστε σαν τρόπο ζωής παρά την υπερβολική προβολή που γίνεται όλων των ριάλιτυ. Στο διαγωνιστικό μέρος βγαίνει ένα εμπόρευμα και όσο πουλήσει, μετά πουλάμε κάτι άλλο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καθορίζει τα πράγματα».

-Παραμένετε κοντά στους στόχους και στις φιλοδοξίες σας ;

«Ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο ιδεατό και στο πραγματικό, αλλιώς μπορεί να χαθεί εκτός πραγματικότητας. Να πορεύεται ανοδικά με πολύ κόπο και κούραση, αλλά σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο του τι θέλει και τι πιστεύει ότι μπορεί να κάνει».

-Στο έργο του Άλμπυ «Ο Θάνατος της Μπέσσυ Σμιθ» τι ρόλο παίξατε ;

«Ένα νέγρο νοσοκόμο. Η Μπέσσυ Σμιθ πέθανε γιατί δεν την δέχονται σε νοσοκομεία λευκών. Μπορεί να υπήρχαν νέγροι νοσοκόμοι, αλλά ασθενείς δεν έβαζαν. Οι τζαζ τραγουδιστές της εποχής, όπως η Σμιθ, ήταν ότι για μας το ρεμπέτικο. Ήταν στην παρανομία. Στην Αφρική τώρα που οι ντόπιοι μαύροι στην Κένυα που δουλεύουν σε εταιρίες και τουριστικά ξενοδοχεία δεν έχουν το δικαίωμα να πάνε στο μπαρ να πιουν ένα καφέ. Ο ρατσισμός δεν έχει αλλάξει στην ουσία, παρά μόνο χρώμα. Τώρα υπάρχει ρατσισμός από τους ίδιους…».

-Έχετε παίξει ακόμη στη λαϊκή όπερα «Βασίλης Τσιτσάνης» καθώς και το ρόλο του Χαίντελ σε μια φανταστική συνάντησης με τον Μπαχ. Ποια είναι η σχέση σας με την μουσική ;

«Έχω πολλούς φίλους τραγουδιστές και μουσικούς. Την εποχή που πήγαινα σχολείο το να ασχοληθεί κανείς με την μουσική ήταν πολυτέλεια. Προτιμώ να ακούω το ρεμπέτικο τραγούδι, σαφώς δεν μου αρέσει το σύγχρονο λαϊκο-ποπ σε εισαγωγικά, παρακολουθώ τους νέα γενιά των τραγουδοποιών όπως ο Μαχαιρίτσας, ο Περίδης και επίσης ακούω τζαζ και κλασική μουσική».

-Πώς ήταν τα εφηβικά χρόνια του Γιάννη Βόγλη ;

«Δύσκολα γιατί ήταν μετά τον πόλεμο, η εκπαίδευση ήταν άθλια, υπήρχε στέρηση και δυσκολία. Τελείωσα το νυχτερινό σχολείο γιατί έπρεπε να εργάζομαι πριν πάω στο σπίτι, όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου που δεν προερχόντουσαν από την αστική τάξη. Μεγάλωσα στο σχολείο ακούγοντας ότι είμαστε μια χώρα…  Ψωροκώσταινα. Ο καθηγητής όταν μας έπιανε αδιάβαστους ηδονιζόταν και έβαζε μονάδα. Γλεντούσαμε και διασκεδάζαμε με πολύ πιο απλά πράγματα απ’ ότι σήμερα. Η δυσκολία ήταν πολλαπλή. Υπήρχαν πολιτικές αντιπαραθέσεις. Κυνηγητό. Παρανομία. Παίζαμε κρυφτούλι και εξακολουθούμε να το παίζουμε και στη ζωή μας. Ήμουν οργανωμένος στη νεολαία της ΕΔΑ. Είχε ενδιαφέρον, είχε ζωντάνια, είχε κίνδυνο. Απολαύσεις ήρθαν μετά το εξήντα. Το τραγούδι του Κραουνάκη για το Μωσαϊκό ήταν ακριβώς αυτή η εποχή».

-Ποιοι υπήρξαν οι «φάροι» της ζωής σας ;

«Οι μεγάλοι συγγραφείς ήταν τροφή για μένα. Δεν είναι η ποσότητα, αλλά πώς αφομοιώνεις αυτά που διαβάζεις. Μέντοράς μου ήταν ο Μάνος Κατράκης. Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν από τους ανθρώπους που γνώρισα και βίωσα και διάβασα πάρα πολύ. Από το χώρο της μουσικής και με τον Μίκη Θεοδωράκη περάσαμε την περίοδο του Λαμπράκη, ο Μάνος Χατζιδάκις και στην συνέχεια ο Μάνος Λοΐζος που γίναμε φίλοι».

-Όλοι τους πολιτικοποιημένοι…

«Ακόμη και το αρχαίο δράμα είναι πολιτικό θέατρο. Διαφωνώ με την στρατευμένη τέχνη. Αυτό που με τρομάζει είναι το απολίτικο της νεολαίας. Είναι η μεγαλύτερη ζημιά που έγινε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου, που δημιούργησε γενιές απολίτικες. Για μένα αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το μέλλον. Κατ’ αρχάς είμαι πατριώτης και αγαπώ την Ελλάδα, δεν φοβάμαι μη με πουν σοβινιστή γιατί δεν ξέρω κανέναν άλλο Ευρωπαίο που δεν είναι σωβινιστής. Όταν βρέθηκα και έζησα και δούλεψα έξω, συνειδητοποίησα πόσο πιο πολιτισμένοι είμαστε από τους Ευρωπαίους. Πιστεύω ότι εάν χάσεις την επαφή σου με την ταυτότητά σου και την ιστορία σου, κινδυνεύεις σαν λαός. Αυτό που προσπαθώ να κάνω και μέσα από τη διδασκαλία στη σχολή είναι να καταλάβουν οι μαθητές μου ότι πρέπει να αφυπνιστούν και να ψάξουν την ιστορία μας γιατί μέσα από την ιστορία διατηρείς την ταυτότητά σου. Η παγκοσμιοποίηση έχει έρθει στα σπίτια μας και υπάρχει, αλλά δεν πρέπει να πάρει την ταυτότητά, την υπόσταση και τα χαρακτηριστικά μας ως έθνος και φυλή. Σαφώς να συνυπάρξουμε μέσα σε μια παγκόσμια κοινωνία όσο γίνεται πιο ειρηνική αλλά διατηρώντας τον πολιτισμό μας  σεβόμενοι τον πολιτισμό των άλλων λαών».

-Σε ποια γυναίκα θα προσφέρατε…καρύδια, όπως στην Ανν Λόμπεργκ στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» ;

«Σήμερα προτιμώ να μου προσφέρουν οι γυναίκες !».

         

*Στις 15 Νοεμβρίου ανεβαίνει το θεατρικό έργο «Καλά Χριστούγεννα» του Alan Ayckbourn σε σκηνοθεσία Τάσου Πανδή, με τον Δημήτρη Βόγλη στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας.   

SANTANA - "IV", ακούσαμε το νέο άλμπουμ τους ! Του Γιάννη Αλεξίου

SANTANA – "IV"

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Είχαν να παίξουν μαζί από το 1971 ! Η πρώτη σύνθεση των Santana, εκείνη που εντυπωσίασε στο Woodstock το 1969 με την πρώτη επωνυμία τους Santana Blues Band ξανάσμιξε για να ηχογραφήσει το 4^ο άλμπουμ με αυτά τα μέλη που είναι φυσικά το ιδρυτικό μέλος του, ο Carlos Santana, ο τραγουδιστής-οργανίστας Gregg Rolie, ο ντράμερ Michael Shrieve, κρουστά o Michael Carabello και ο κιθαρίστας Neal Schon ! Παρ’ ότι τότε ήταν teenagers αποδεικνύουν ότι μετά από 45 χρόνια το λέει ή καρδιά τους και παίζουν με νεανικό ενθουσιασμό ! Το άλμπουμ τους που κυκλοφορεί σε διπλό βινύλιο και cd περιέχει 16 κομμάτια που θυμίζουν έντονα τους Santana της εποχής που έκαναν εντυπωσιακή είσοδο στο μουσικό προσκήνιο με το εισιτήριο του εντυπωσιασμού τους στο μεγαλύτερο rock festival στα τέλη του ’60.

 Αρκεί ν’ ακούσει κανείς το «Suenos» που φέρνει στο νου το θρυλικό «Samba Pa Ti», αλλά και το «Blues Magic» που δείχνει την ικανότητα των Santana να παίξουν blues, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είχε στην συλλογή του και ο Peter Green.  Το άλμπουμ σε βάζει αμέσως στο κλίμα του afro-latin rock με το «Yambu» που δίνει μια διάθεση για χορό την οποία ενισχύει το δεύτερο κομμάτι «Shake It». Ο φόρος τιμής στο «ναό της μουσικής» με το instrumental κομμάτι τους «Fillmore East» ανεβάζει το ενδιαφέρον για την δουλειά τους αυτή όπου η δεξιοτεχνία και το γνωστό «χάσιμο» της κιθάρας του Carlos Santana που σολάρει αποτυπώνοντας στα χαώδη εξώφυλλα των συγκροτήματος, όπως και στο «IV» που αποτύπωναν και στο χαρτί μοναδικό τον ήχο τους ως εικόνα, υπάρχει κι εδώ όπως στο κομμάτι «Forgiveness». Ο καλεσμένος τους τραγουδιστής Ronald Isley, των θρυλικών soulmen Isley Brothers, ερμηνεύει δύο τραγούδια «Love Makes The World Go Round» και «Freedom In Your Mind» που συγκαταλέγονται στις καλές στιγμές και λόγω ερμηνείας. Άλλωστε ο Carlos πάντα προσκαλούσε εξαιρετικές φωνές στους δίσκους του. Το πρώτο σινγκλ του δίσκου είναι το φιλόδοξο «Anywhere You Want to Go» του Gregg Rolie, που είναι 100 % Santana με οργιώδη ήχο κιθάρας και κήμπορντς ! Αξιοσημείωτη επίσης σε όλο το δίσκο η παρουσία των κρουστών που συντελούν στα μέγιστα στη φρεσκάδα του «IV».

 Επί δύο χρόνια οι Santana βρίσκονταν στο στούντιο και ετοίμαζαν το «IV» τα ίδια μέλη που είχαν ηχογραφήσει το πρώτο ομώνυμο δίσκο των Santana το 1969 που περιέχει τις πρώτες επιτυχίες τους «Evil Ways», «Jingo» και το «Soul Sacrifice» που είχε αφήσει με ανοιχτό τον κόσμο στο Woodstock ! Επίσης η ίδια σύνθεση ήταν στο «Abraxas» του 1970 με τα «Black Magic Woman / Gypsy Queen», «Se A Cabo» και «Samba Pa Ti» και στο τρίτο ομώνυμο και πολυπλατινένιο άλμπουμ τους, το 1971, με το εκπληκτικό «Guajira».

Το νοσταλγικό αυτό reunion της παλιοπαρέας που έσμιξε έχει μια απίθανη παραγωγή και ενορχήστρωση των κομματιών, αλλά δεν αποφεύγει τις μέτριες στιγμές που παραπέμπουν στο γκρουπ του Santana στα 80ς και 90ς.  Κάθε δίσκος του Santana είναι γεγονός, πόσο μάλλον εδώ που έχουμε τους μουσικούς που καθιέρωσαν τους Santana ως τεράστια μπάντα, να παίζουν για μια ακόμη φορά σαν να είναι η τελευταία τους !

Κυκλοφορεί από την Thirty Tigers. Διανομή στην Ελλάδα : Rockarolla (www.rockarolla.com)

Επίσημη κυκλοφορία : 15 Απριλίου 2016

Βαθμολογία : 8/10

90ς - Του Γιάννη Αλεξίου

«Θέλετε δράση ;»…90ς !

Πιο πολύ μου άρεσαν οι Morcheeba,οι Afro-Celt Sound System, οι Mazzy Star, οι Ενδελέχεια και η Μελίνα Κανά !

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Στα 80ς ήξερες ποιος ήσουν, που θα πας και τι θ’ ακούσεις. Ήθελες ένα ποτό χαλαρά,  πήγαινες στην «Ακροβάτισσα». Ήθελες χαβαλέ και ν’ ακούσεις rock μουσική πήγαινες στο «Little Wing». Ήθελες να δεις γκόμενες πήγαινες στο «Μέρα Νύχτα» και στο «Κραχ» ή πεταγόσουν ως  στον «Κούκο». Λέμε τώρα αν έμενες προς Ν. Σμύρνη μεριά. Τώρα δεν ξέρεις που να πας. Πας σ’ ένα κλαμπ και ξαφνικά μπορεί να βάλει Κιάμο…Στα 90ς όμως ήταν άλλη φάση. Όσοι είναι σήμερα 45άρηδες, 50άρηδες και 55άρηδες και δεν ήταν τότε του «κατηχητικού» θα έφαγαν και θα χόρεψαν τα 90ς με το κουτάλι. Κι αυτό γιατί σ’ αυτή τη δεκαετία έγιναν τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα.

Γίνονταν πάρτι στα σπίτια, πιο οργανωμένα από παλιότερα που είχαν μια μιζέρια χορεύοντας blues με τους Scorpions.Μετά άρχισαν τα πάρτι σε αποθήκες και γκαράζ με ηλεκτρονική μουσική από ομάδες στην ανατολή των 90ς. Η δεκαετία της dance / electronica. Πιο ζωντανή μουσική,  πιο χορευτική  και πιο κλαμπάτη, όχι απαραίτητα πιο ποιοτική, αλλά να, ήθελε πιόματα να την χορέψεις και γινόταν όλο και πιο ηλεκτρονική μέσα στη σφαίρα της. Κάτι σαν το Woodstock των παλιότερων, δηλαδή αν τα θυμάσαι δεν έχεις περάσεις καλά !Τα πρώτα εφηβικά rave πάρτι, τα πρώτα ξενύχτια για πολλούς μέχρι το ξημέρωμα. Σε άγνωστα και ήσυχα μέρη στο πουθενά στήνονται rave πάρτι. Κάπου κι εκεί στη Φάρμα στα Οινόφυτα. Για να μην πούμε σε μια άλλη πλευρά της νιότης μας που με την ανατολή άρχιζε να τραγουδά σε ψαγμένα μέρη ο Λουδοβίκος των Ανωγείων… ! Έτσι απέκτησε φήμη. Αλλά και ο Νίκος Ξυδάκης έψαχνε αυλές εκκλησιών να τραγουδήσει !Αντίθετα ρεύματα, αλλά πολύ δημοφιλή.

 O d.j. είχε θεοποιηθεί μέσα από το κύριο χόμπι των περισσοτέρων «καλών παιδιών» των 90ς που ήταν το clubbing. Ήταν η εποχή που άνοιγαν μεγάλα μαγαζιά που άλλαζαν συνέχεια ονόματα. Από πού ξεκινούσε η βραδιά και που τελείωνε ήταν απρόβλεπτο. Πόσα κλαμπ χωρούσε σε μια νύχτα ; Εντάξει για πλάκα πηγαίναμε τουλάχιστον σε δυο-τρία κι απάνω ! Από το «Tessera» στην Πειραιώς και το «Wild Rose» στην Πανεπιστημίου, στο «No Name» κι από εκεί στον «Κούκο» στο Θησείo, το «Mad Club»στη Συγγρού, το «Booze» στο κέντρο και το «West» στη Βουλιαγμένης 22  και από το ’97 το «Club 22» με τα Kitcherella Parties και τα δύο του αείμνηστου Μάκη Σαλιάρη και στο φοβερό «Αεροδρόμιο»,  αλλά και σ το «Πάρκο» στη Βασ. Σοφίας σε άλλη φάση, πολύ καλό στέκι. Το τέλειο δρομολόγιο ! Θέλετε κι άλλα ; «Calua», «Alarm», «Berlin», «Σταύλος», «Camel»με…χιούμορ και βραδιές – φάρσες με lookalikes (σωσίες διασήμων), Babes In Toyland και «Άλσος» με τα Sunrise Parties και τα δύο του πρωτοπόρουστη διασκέδαση και  μέσα σε όλες τις δεκαετίες Μάκη Σαλιάρη, «Faz»στην πλατεία Μαβίλη, «Factory» στην Ομόνοια, «Follie», «Zoo», «Umatic» και «Άτομο». Όσο για το προπύργιο της electronic ήταν το «+Soda»του Μπάμπη Μουζάκη που άλλαξε τη διασκέδαση στην Αθήνα..Το πρώτο «+Soda» άνοιξε τον Μάιο του ’95 σαν καλοκαιρινό κλαμπ στο «Αεροδρόμιο». Το αντίπαλο δέος γίνεται το «Αμφιθέατρο» στην παραλιακή, που επίσης άνοιξε εκείνο το καλοκαίρι. Μετά τον πάταγο που έκανε το καλοκαίρι, ανοίγει και το χειμερινό. Ερμού 161. Μια νύχτα έπαιξε εκεί ο LTJ Bukem!  Ήταν η εποχή της trance, του house, του rave ! Αλλά και η εποχή του face control ! Η «πόρτα» μπήκε στη ζωή μας. Αν δεν συνοδευόσουν ή δεν άρεσε η φάτσα σου ή το ντύσιμό σου στον πορτιέρη δεν άνοιγε την πόρτα με καμία δύναμη ! Που να μπει κανείς χωρίς προσόντα στο «Rock’n’Roll» και στο «Mercedes» που πρωτοστατούσαν στη διασκέδαση στο Κολωνάκι. Μια απίθανη καινούργια πρόταση στη διασκέδαση παρουσίασε ο Κώστας Τσατσούλης με το «Χοροστάσιο» το 1998 στο κέντρο της Αθήνας, στην πλ. Σκουλενίου. Θρυλικά και τα 90ς πάρτυ του Σαλιάρη στην «Αυτοκίνηση» στο Μαρούσι,  πάντα γεμάτα  εκπλήξεις !

«Έπαιζε» και στα 90ς πολύ η Γλυφάδα. Όλοι οι δρόμοι εκεί οδηγούσαν τα βράδια σαν συνέχεια των 80ς.Τα καλά γλυκά αργά το βράδυ τα είχε το «Sweet Corner». Όποιος ήθελε να ξεσκάσει κατέβαινε Γλυφάδα. Γεμάτη μπαράκια. Πρωτοστατούσε ακόμη το «Bobby’s». Ήταν κι αυτό το θρυλικό «Maze» από τα late 80s, το underground στέκι στους Αμπελόκηπους που έβαζε μουσική, αυτή η φάτσα, ο Γρηγόρης ο Βάϊος…!

Στα πολύ πάνω του στα 90ς ήταν ο «Klik Fm», όλοι τον άκουγαν τότε…Αλλά και τον «Rock Fm» και το «Rodon Fm». Το «Rock Fm» το άνοιξε το ΚΚΕ το 1989, χωρίς να φαίνεται όμως, και πέρασε στα χέρια του Καλογρίτσα το 1991 με διευθυντή τον Μάκη Μηλάτο που αποχώρησε το 1996 για να διευθύνει τον επίσης θρυλικό «Rodon Fm» και ο Rock πέρασε στα χέρια του Ομίλου Γέρου. Ο Γέρου ήταν ο σύζυγος της Ιωάννας Σουλιώτη και είχε μεταξύ άλλων περιοδικών το Penthouse). Ο Rock ξεκίνησε τότε στις αρχές 90ς να εκπέμπει από το Μετς, στην οδό Αναπαύσεως και Βούλγαρη δίπλα στο Α Νεκροταφείο με βασικό κορμό : Τάκης Γιαννούτσος, Θάλεια Καραμολέγκου, Χρήστος Δασκαλόπουλος, Μάκης Μηλάτος, Θανάσης Μήνας, Τάσος Μενεμενόγλου στην εκπομπή «Κοκοροκομαχίες» ! Ο Τάσος μάλιστα έμεινε και στην εποχή Γέρου και είχε τύχει να έχει εκπομπή την στιγμή του θανάτου του Kurt Kobain (5 Απριλίου 1994)και έκανε κάλεσμα δια μικροφώνου στους ακροατές για να φέρουν δίσκους του να παίξει και κατέφθασαν καμιά  50ριά άτομα στο σταθμό με βινύλια των Nirvana ! Ο σταθμός έπαιζε μόνο βινύλια ! Η χρυσή εποχή του «Rock Fm» ήταν 1991-96…

Στην τηλεόραση απολαμβάναμε στις αρχές των 90ς τους «Αυθαίρετους» με τον Δημήτρη Πουλικάκο  - είχε ξεκινήσει να προβάλλεται η σειρά από το 1989 - και τους «Απαράδεκτους» με τον Βλάσση Μπονάτσο ! Δύο σειρές που έγραψαν ιστορία σε μια εποχή που ο καναπές δεν μας κρατούσε σπίτι. Στο γυαλί έγραφε και η θεά Pamela Anderson ως ναυαγοσώστρια στο "Baywatch". Μια εποχή χωρίς κινητό και ίντερνετ ! Γεμάτη δράση.  Ήταν μεγάλο λάθος που η μέρα είχε 24 ώρες που να χωρέσουν όλα αυτά που θέλαμε να κάνουμε. Ότι προλάβει κανείς. Τα 90ς για τους πιτσιρικάδες και τους έφηβους των 80ς ήταν πιο professional όπως και να το κάνουμε. Η ενηλικίωση. Οι περισσότεροι από εμάς που ξενυχτούσαμε χορεύοντας στα 90ς φύγαμε από το σπίτι και ζούσαμε εργένικα, πιάσαμε δουλειά και πήραμε τα πρώτα καλά λεφτά μετά τους ερασιτεχνισμούς των 80ς, και πολλοί ακόμη πρωτο- δούλεψαν στα 90ς κι έπιασαν χρήμα στα χέρια. Όχι αστεία. Τέρμα τα μίζερα χαρτζιλίκια των 80ς. Τα λεφτά και τα ξενύχτια φέρνουν και σοβαρούς έρωτες στο προσκήνιο και μεγάλες κραιπάλες και πολλούς χωρισμούς και άντε πάλι από την αρχή.  Λες και τα 90ς με όλη αυτή τη γενναιοδωρία τους βάλθηκαν να μας κάνουν ανθρώπους κι από τις δυο πλευρές και από την καλή κι από την κακή. Αν είσαι σήμερα στα 49, όπως εγώ, κι όπως πολλοί από εσάς, φανταστείτε ότι το 1990 ήμασταν 23 και το 2000, στα 33. Χαμός στο ίσιωμα δηλαδή.

Και  όλα αυτά και πριν γίνουν τα πάρτι όπως κατάντησαν μετά στα ’00 δηλαδή να γίνονται σε μπαρ και σε κλαμπ. Εκεί καλούσαν τον κόσμο…!  Εμείς ήμασταν παιδιά του…σπιτιού. Εκεί κάναμε τα πάρτι μας. Όχι μετά που εκφυλίστηκε ο όρος και τα πάρτι έγιναν δημόσιες σχέσεις και ρωτούσε ο ένας τον άλλον να μάθει «τι δουλειά κάνεις ;» καθώς και «τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου», αμερικάνικες αηδίες δηλαδή. Εμείς του 90 τα παιδιά δεν τα θέλαμε να τα ξέρουμε αυτά τα κόλπα. Ξαφνικά μας έριξαν πολλά λεφτά τότε για να θολώσουμε και να γίνουμε πλούσιοι, διάσημοι και ωραίοι. Τι έχει μείνει από τη φωτιά ; Πολλά και πρώτα-  πρώτα η μουσική των 90ς. Δεν ήταν μόνο η ηλεκτρονική που κυριαρχούσε. Προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο οι Morcheeba, οι Afro-Celt Sound System και οι Ενδελέχεια. Όχι τόσο οι Τρύπες και τα Σπαθιά. Ήταν και Αθηναίοι και μιλούσε αλλιώς ο στίχος τους σε μας τα παιδιά της πόλης πώς να το κάνουμε δηλαδή. Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό έσκασαν κάτι παράξενοι ήχοι στα late 90s από διάφορα όργανα περίεργα και μέρη μακρινά που γέμισαν τον κόσμο. Ethnic ! Έτσι το λέγαμε. Και να’ σου γέμισε η πλάση κοπέλες ντυμένες με περίεργα χρώματα και ταγάρια, και πολύχρωμα σαλβάρια και σανδάλια και δώστου ethnic festival και μουσικές του κόσμου, ένα πράγμα global, πολυεθνικό που σάρωνε τα πάντα και αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο στα 00ς με τα δύο «Ethnic-Jazz Festival» στο Διογένης Studio (Συγγρού και Αμφιθέας) και τα δύο «Womad» στο Γουδί, όλα σε διοργάνωση της "On Stage" του Πασχάλη Μουχταρίδη στις αρχές της νέας δεκαετίας. Έγινε της μόδας το ethnic από τα 90ς. Οτιδήποτε συνέβαινε, αν δεν είχε τη λέξη ethnic μέσα, ήταν ντεμοντέ, παρωχημένο. Τον Σεπτέμβριο του 1992 άνοιξε και ο θρυλικός ραδιοφωνικός σταθμός «Jazz Fm» με 24ωρο πρόγραμμα – το ’91 ήταν ένθετος στον «Ηχώ Fm» - με διευθυντή τον Κώστα Γιανουλόπουλο και διευθυντή προγράμματος τον Ιλάν και μια παρέα «τρελών» με την jazz ραδιοφωνικών παραγωγών ! Στα 90ς βγήκε και το περιοδικό «Jazz και Τζαζ» (1993).

Προσωπικά προτιμούσα τον ήχο του trip hop, τον φίνο ήχο του Μπρίστολ, στον οποίο πρωτοπορούσαν οι Portishead, αλλά και η Skye Edwards με την παρέα της, τους Morcheeba.  Αυτή όμως που με τρέλαινε ήταν  η όμορφη σεμνή και γλυκιά φατσούλα της Hope Sandoval που στην ανατολή των 90ς είχε σχηματίσει τους Mazzy Star και μετά το 1996 πορεύτηκε μόνη της. Τότε ήταν που πρωτόπιασα κι ένα σπίτι και μπήκα στο ενοίκιο μένοντας μόνος μου και αυτός ο ευλογημένος φωτογράφος, ο Τζακ, γυρίζοντας από την Αμερική μου δώρισε μια φωτογραφία της, όπως την είχε αποθανατίσει στο θρυλικό CBGB’S και την κορνίζαρα δίπλα σε όλους τους παλιοροκάδες στον τοίχο. Σκυμμένη δίπλα στο μικρόφωνο, με τα μαύρα μαλλάκια της, ένα πλάσμα μελαγχολικό που νιώθεις ότι δεν λέει πολλά λόγια κι όμως είναι σαν να έχει τόσα να σου πει. Από την άλλη ήταν  οι Nirvana, οι Rage Against The Machine, οι Pearl Jam,οι Radiohead, οι Placebo, οι γίγαντες της electronica : Daft Punk, Prodigy, Chemical Brothers,Faithless, Orbital, o Moby, και δεν συμμαζεύεται…Και φυσικά η ξελογιάστρα brit pop με τους Oasis και Blur μπροστά. Εντάξει καλά ήταν αυτά, αλλά δεν τα πολυχορεύαμε. Στο «Αεροδρόμιο» έβαζε μερικά από την σκηνή αυτή. Όμως είχαν πολλούς οπαδούς και τα συγκροτήματα αυτά έγραψαν ιστορία κι ακόμα ακούγονται και ο Curt Cobain έγινε το ίνδαλμα των 90ς λόγω του πρόωρου χαμού του, αλλά και του ταλέντου του. Το καλό ήταν ότι όσοι μεγαλώσαμε στα 90ς ζήσαμε το Grunge από τη γέννησή του !

Μεγάλο ρεύμα είχε και η acid-jazz και η lounge μουσική τη δεκαετία αυτή ! Όμως πολύ δυνατό ήταν και το ελληνικό τραγούδι με όλη εκείνη την προικισμένη γενιά που δημιούργησε την κίνηση των τραγουδιστών – τραγουδοποιών που γέμιζαν τις μουσικές σκηνές. Άλλο φρούτο των 90ς. Ζεστοί, μικροί χώροι, όπου τραγουδούσαν οι καλλιτέχνες δίπλα στο κοινό που πολλές φορές εκστασιάζονταν. Θυμάμαι είχα « ερωτευτεί» την Μελίνα Κανά. Είχε έρθει για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1998 κουβαλώντας μια μεγάλη φήμη πίσω της από τη Θεσσαλονίκη, να τραγουδήσει μαζί με την αδερφή της, την υπέροχη Λιζέτα Καλημέρη στις «Γραμμές» επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως που είχε ο Κώστας ο Καλδάρας, ο γιος του Απόστολου Καλδάρα, μέλους κι εκείνος της προικισμένης γενιάς αυτής των τραγουδοποιών. Τι τραγουδίστρια ! Τι πλάσμα ! Ντροπαλή ακόμη στην σκηνή. Πήγα να την ακούσω με αγωνία κι έγραψα τα καλύτερα λόγια παντού καθώς πια δούλευα σε εφημερίδα και στον περίφημο «Ήχο» και στα δύο από το 1997. Μετά μπήκε και το «Δίφωνο» στη ζωή μου, ένα περιοδικό τότε που ήταν σε κάθε σπίτι και σε κάθε μαγαζί ! Τα κονομάγαμε και γλεντάγαμε. Έτσι λίγο πολύ δεν κάναμε όλοι; Και όσοι περνούσαν δύσκολα στα 90ς, πιο καλά περνούσαν απ’ ότι τώρα. Να τα λέμε αυτά γιατί δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Στις 28 Αυγούστου 1990 τραγούδησε η 51χρονη τότε Tina Turner στη Ν. Φιλαδέλφεια μπροστά σε 40.000 κόσμο, αναφωνώντας μόλις βγήκε στην σκηνή «Θέλετε δράση ;» δίνοντας ταυτόχρονα το σύνθημα για το τι μας περιμένει στη δεκαετία που άρχιζε ! Έτσι πανηγυρικά έκλεισε και η δεκαετία με την μεγαλειώδη συναυλία των Rolling Stones μπροστά σε 80.000 κόσμο στο Ολυμπιακό Στάδιο την Τετάρτη 16 Σεπτέμβριο του 1998, η πρώτη φορά που ξαναήρθαν από το 1967 στην Αθήνα και μάλλον η τελευταία τους !

Στα 90ς ανήκει και το «Rockwave Festival» που συνέβη για πρώτη φορά το 1996 στη Δραπετσώνα, το ’97 πήγε στη Ριζούπολη στο γήπεδο του Απόλλωνα με Sisters Of Mercy, Mission,Flowers Of Romance και Διάφανα Κρίνα και χρώμα gothic – rock που επίσης είχε το δικό του κοινό στα 90ς (μαυροντυμένα άτομα, μελαγχολικά, με άποψη και δική τους ομορφιά) το 1998 στη Φρεαττύδα στον Πειραιά και αποχαιρέτησε τα 90ς στον Αγ. Κόσμα όπου έγινε πραγματικά χαμός…Και τι δεν είδαμε στο «Ρόδον» στη διάρκεια των 90ς που θα τα θυμόμαστε μια ζωή. Και μέσα σε όλα τα φοβερά και τρομερά που συνέβαιναν στο 90ς στέφθηκε κι ο Πανιώνιος Κυπελλούχος το 1998 νικώντας τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό 1-0 στον τελικό με το γκολ του Δημήτρη Ναλιτζή ! Τον Απρίλιο του’91 είχε πάρει και το πρώτο του Κύπελλο στο μπάσκετ επί Φάνη Χριστοδούλου νικώντας τον ΠΑΟΚ στον τελικό με 73-70 ! Στα 90ς ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς δοξάστηκε σαν προπονητής στην ΑΕΚ και μετά δοξάστηκε στον Ολυμπιακό ! Μέχρι χαρτονομίσματα του πετούσαν στο γήπεδο…! Όλα συνέβησαν στη δεκαετία αυτή και όλα χωρούν στην μνήμη μας. Μια «Φρενήρης Απόδραση» με τον Τζην Χάκμαν,  μια «Ατίθαση Καρδιά» του Ντέηβιντς Λιντς με τον Νίκολας Κέητζ και μια «Πράσινη Κάρτα» με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ ! Άσε που στα 90ς είχε καλύτερο σινεμά από τα 80ς….!