Elvis Presley 1977-2022. Αναμνήσεις ζωής και λατρείας 45 χρόνια μετά / Του Γιάννη Αλεξίου

 

Elvis Presley 1977-2022. Αναμνήσεις ζωής και λατρείας 45 χρόνια μετά  

Του Γιάννη Αλεξίου

Από μικρός είχα μεγάλο «κόλλημα» με τον Elvis Presley. Η πρώτη μου επαφή μαζί του μάλλον ήταν όταν πρωτοάκουσα ένα 45άρι που βρήκα ανάμεσα σε άλλα στο πατάρι του σπιτιού μου, πιτσιρικάς γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Το ένα ήταν το It’s Now or Never με flipside το A Mess of Blues του 1960 και το άλλο με δύο τραγούδια του από την ταινία του Fun In Acapulco του 1963. Από την μία πλευρά είχε το Marguerita και από την άλλη το Vino, Dinero Y Amor. Όλα τα υπόλοιπα 45άρια μπήκαν στην άκρη και έπαιζα μετά μανίας τα τραγούδια του Elvis. Αυτή η πρώτη επαφή ήταν καθοριστική και συναισθηματική γιατί συνδυάστηκε ο τίτλος τραγουδιού Marguerita με την πρώτη πλατωνική αγάπη μου. 

Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η μαγική φωνή του Elvis από μια άλλη κασέτα, Basf, που έφερε ο θείος μου ένα απόγευμα στο σπίτι για να μας δείξει τις δυνατότητες της άγραφης κασέτας χρωμίου. Όταν πατήσαμε το play ο «βασιλιάς» άρχισε να τραγουδά το Don’t και η ανάσα του ακουγόταν σαν να ήταν εκεί μέσα στο σαλόνι. Αμέσως μετά ακολούθησε το In The Ghetto και όλα πια είχαν πάρει το δρόμο τους…  

Αναζητώντας περισσότερο υλικό για τον εκπληκτικό αυτό τραγουδιστή βρέθηκε ένα ανέλπιστα πολύτιμο δώρο από την γειτόνισσά μας, την κυρία Αγγελική Παναγοπούλου, που μου έγραψε μια εξηντάρα κασέτα Maxwell με το Rockin’Days από την μία πλευρά και από την άλλη τους Boney M που τότε μεσουρανούσαν στα χρόνια της Disco. Ήταν ένα δυνατό ηλεκτροσόκ για μένα όταν άκουσα μια ντουζίνα καταπληκτικά Rock’n’Roll με τη φωνή του Elvis. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε πώς ξεκινούσε η κασέτα με αυτό το εξωφρενικό και ακαταλαβίστικο A-bop-bop-a-loom-op a-lop-bam-boom! Tutti Frutti oh rutti. Ναι ο Elvis ήταν το πρώτο μου ίνδαλμα.

Άρχισα να αγοράζω μετά μανίας τα περιοδικά – στην ουσία ένα διπλωμένο στα τέσσερα μεγάλο πόστερ - που έβγαιναν τότε «Αστέρια» και «Έλβις» αποκλειστικά με φωτογραφίες και αφίσες του τα οποία τοποθετούσα με επιμέλεια όρθια στη βιβλιοθήκη καλύπτοντας την εγκυκλοπαίδεια του «Ελευθερουδάκη».

Αυτό το έκανα  ιδιαίτερα όταν είχαμε επισκέψεις για να δείξω στους καλεσμένους ότι ήμουν τρελαμένος με τον Elvis. Η αρχή έγινε όταν είχε έρθει η κυρία Αγγελική να επισκεφτεί την μητέρα μου ένα πρωί στο σπίτι μας, να της δείξω με υπερηφάνεια ότι έπιασε τόπο η κασέτα της. Από την αγωνία μου ακούμπησα κατά λάθος ένα περιοδικό κι έπεσε κάτω, αλλά όταν το τοποθέτησα πάλι στη θέση του της κίνησα την προσοχή και είδε τα περιοδικά. Φωτίστηκε το πρόσωπό της και μαζί και το δικό μου.

Την ίδια εποχή οι τοίχοι του δωματίου μου είχαν γεμίσει με αφίσες. Ανάμεσά τους ήταν και δύο μεγάλες του Elvis, η μία από τα «Αστέρια» με κοντινό πλάνο στο πρόσωπό του που ήταν δακρυσμένο ενώ τραγουδούσε στην μεγάλη συναυλία της Χαβάης. Το άλλο πόστερ απεικόνιζε επίσης τον Elvis στα 70s που φορούσε ένα μπλου-τζην πουκάμισο και μεγάλα γυαλιά ηλίου. Το είχα πάρει από το ημιυπόγειο μαγαζί «Imagine» που πουλούσε πόστερ επί της οδού Αγ. Φωτεινής στη Ν. Σμύρνη.

Στις οικογενειακές εκδρομές οι δικές μου μουσικές επιλογές ήταν σταθερά οι κασέτες του Elvis «Fun In Acalupco» και «Elvis Golden Records Vol. 4» που έπαιζαν στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου μέχρι να φθάσουμε στον προορισμό μας.

Το δώρο κατά παραγγελία της μητέρας μου, για την ονομαστική μου εορτή, μια κασέτα που είχε κυκλοφορήσει τότε το «The Sun Sessions» με αυτές τις απίθανες πρώτες ηχογραφήσεις του στην Sun. Ακουγόταν σαν ένα αριστούργημα στα αυτιά μου και το Blue Moon με έκανε να ονειρεύομαι. Περίμενα να τελειώσω κάθε βράδυ το διάβασμα για το σχολείο για να ακούσω και να το ξανακούσω την κασέτα μέχρι να κοιμηθώ.

Μετά την έλευση του πρώτου δικού μου πικάπ στο σπίτι τα Χριστούγεννα του ’78, ένα Dual 1224, δώρο του πατέρα μου, στο πρώτο του επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό τού έδωσα λίστα με δίσκους στην οποία πρώτο ήταν ο διπλός δίσκος «Elvis Forever – 32 Hits». Ευτυχώς τον βρήκε και με δέος τον έπιασα στα χέρια μου και τον έβαλα να παίξει ενώ χάζευα αυτό το απίθανο πλουμιστό άσπρο κοστούμι του στο εξώφυλλο.

Το θάνατο του Elvis Presley τον πληροφορήθηκα το πρωί της 16^ης Αυγούστου 1977 όταν είδα την μητέρα μου βουρκωμένη κι ενώ παραθερίζαμε στο κάμπινγκ Cococamp στην Ραφήνα. «Τι έγινε και κλαις;», ρώτησα. «Πέθανε ο Elvis Presley!». Αυτό είπε μόνο… Έτρεξα να μοιραστώ το δυσάρεστο νέο με τα παιδιά στην παραλία.

Το μεσημέρι στις 4 έβαλα τον Γιάννη Πετρίδη ν’ ακούσω την εκπομπή του, το Ποπ Κλαμπ, που ξεκίνησε με την τελευταία επιτυχία του Elvis, το Moody Blue. Άκουγα το αφιέρωμά του με ανατριχίλα μέσα στην σκηνή που μοιραζόμουν με την αδερφή μου από ένα μαύρο τρανζιστοράκι Panasonic. Θυμάμαι ανέφερε τα λόγια που είπαν για την απώλεια «βασιλιά» μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως οι Pat Boone, Cliff Richard, John Lennon.  

Ο Elvis από τη δεκαετία του 1970 είχε μπει για τα καλά στη ζωή μου και μάζευα με ευλάβεια ότι είχε σχέση μαζί του. Δίσκους, περιοδικά, φωτογραφίες, αφίσες, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, βιντεοκασέτες.

Θυμάμαι ένα βράδυ που θα άλλαζε ο χρόνος είχα έτοιμη την κασέτα στο βίντεο να γράψω την ταινία "Jailhouse Rock" με τον Elvis κι ενώ είχε φθάσει η ώρα, έγινε διακοπή ρεύματος και έχασα την ευκαιρία. Το πόσο στεναχωρήθηκα δεν φαντάζεται κανείς. Τέτοια απογοήτευση δεν είχα ξανανιώσει. Έτρεξα στο κάτω σπίτι μήπως έπαιζε η τηλεόραση του παππού και της γιαγιάς, αλλά μάταια. Το ρεύμα ήρθε μετά από πολύ ώρα και η ταινία είχε τελειώσει…

Θυμάμαι ένα παιδικό γενέθλιο πάρτυ μιας συμμαθήτριάς μου στο δημοτικό, της Αλεξίας Καραμιχάλη, που ήταν περίπου 200 μέτρα από τα σπίτι μου που γινόταν νωρίς το απόγευμα. Πήγα αλλά είχα στο μυαλό μου να φύγω γιατί θα έδειχνε μετά από λίγο η τηλεόραση μια άλλη ταινία του Elvis, νομίζω το "Roustabout". Πραγματικά πήγα την είδα στο σπίτι μου και μετά ξαναπήγα στο πάρτυ.   

Μετά από πολλά χρόνια ένοιωσα τόσο μεγάλη χαρά όταν πήρα από το Metropolis χαμηλά στη Σταδίου -όταν έκλεινε και είχε βάλει προσφορά στην μισή τιμή - ένα ακριβό βιβλίο το «Elvis by the Presleys» μεταφρασμένο στα ελληνικά. Εκεί σε μια ολοσέλιδη έγχρωμη φωτογραφία είδα ότι το ίνδαλμά μου είχε το ίδιο ακριβώς πικάπ με το δικό μου και άκουγε δίσκους στην κρεβατοκάμαρά του, το Dual 1224. Στη φωτογραφία είχε επάνω τον τελευταίο δίσκο που άκουσε πριν να πεθάνει.

Ναι θα ήθελα πολύ να ζούσε ο Elvis και αυτή την μεγάλη λαχτάρα μου την αποτύπωσα σε ένα άρθρο μου στην «Βραδυνή» όπου έγραψα κάποια στιγμή μια φανταστική ιστορία στην οποία φεύγοντας για διακοπές με τον Μάρκο, τον επιστήθιο φίλο μου και επίσης μεγάλο λάτρη του Elvis, πετύχαμε το «βασιλιά» να είναι πράκτορας έκδοσης εισιτηρίων και μας εξυπηρέτησε μετά από ένα φανταστικό διάλογο που είχα μαζί του. Φυσικά τον αναγνώρισα μόνο εγώ και δεν το είπα πουθενά παρά μόνο στον καλό μου φίλο.

Να σημειώσω ότι όσες γυναίκες γνώρισα δεν ένοιωθαν κάτι για τον Elvis Presley. Τον θεωρούσαν πολύ ρομαντικό για τον ρεαλισμό τους, τραγουδιστή μιας άλλης εποχής που εκφράζει σήμερα μόνο ηλικιωμένους, ξεπερασμένο, αν και ποτέ δεν τον θαύμασαν. Η μεγάλη επιτυχία, σε προσωπικό επίπεδο, της ταινίας «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν ήταν ότι η γυναίκα της ζωής μου, η Έφη, κατάλαβε πόσο ξεχωριστός ήταν τόσο σαν καλλιτέχνης, αλλά και γιατί είναι το μεγάλο ίνδαλμα της ζωής μου.

Όλοι οι καλοί μου φίλοι γνωρίζουν ότι το αγαπημένο μου τραγούδι σε αυτή τη ζωή είναι το «Don’t Be Cruel» του Elvis Presley και όταν φύγω θέλω να έχω μαζί μου το δίσκο «Fun In Acapulco» για συντροφιά.     

 

Προσδοκίες για ένα άλμπουμ αντάξιο των παλιών καλών Jethro Tull / Του Γιάννη Αλεξίου

 

Προσδοκίες για ένα άλμπουμ αντάξιο των παλιών καλών Jethro Tull

 

Του Γιάννη Αλεξίου

 

Ο Jethro Tull με καινούργιο άλμπουμ μετά από 19 χρόνια ξαναβγαίνουν στο δρόμο για περιοδεία !

Το γκρουπ, με επικεφαλής πάντα τον Ίαν Άντερσον, έχει κυκλοφορήσει  έως τώρα τρία βίντεο - σινγκλ από το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ τους.
 Το ολοκαίνουργιο βίντεο του ομότιτλου τραγουδιού, όπως και τα δύο άλλα singles,  μας προϊδεάζουν να περιμένουμε ένα άλμπουμ αντάξιο των παλιών καλών Jethro Tull.

Στο βίντεο του "The Zealot Gene" ο Άντερσον εμφανίζεται ως σκιαγραφημένος χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων.

https://www.youtube.com/watch?v=1APwlHY50vo&t=83s

 

Για το ομότιτλο κομμάτι, ο αρχηγός των Jethro Tull πιστεύει ότι “Οι στίχοι τραγουδιού, συνοψίζουν,  τη διχαστική φύση των κοινωνικών σχέσεων και τις ακραίες απόψεις που τροφοδοτούν το μίσος και τις προκαταλήψεις, ίσως περισσότερο σήμερα, παρά ποτέ στην ιστορία. Ίσως να νομίζετε ότι ξέρετε ποιον μπορεί να σκεφτόμουν εδώ, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν τουλάχιστον πέντε εξέχουσες, δικτατορικές ηγετικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν”.

 

https://www.youtube.com/watch?v=uPTeqsBd1Ik

 

Το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ, "Shoshana Sleeping", κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο, μαζί με το βίντεο σε σκηνοθεσία Thomas Hicks.

Το βίντεο του δεύτερου σιγνκλ "Sad City Sisters", με  σε σκηνοθεσία του Sam Chegini, κυκλοφόρησε στις 8 Δεκεμβρίου.

Ο  Άντερσον αναφέρει ότι “το Sad City Sisters είναι εμπνευσμένο από ένα Σαββατόβραδο στο Κάρντιφ της Ουαλίας όταν επέστρεφα στο σπίτι από τη συναυλία μας στο St David's Hall. Θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε πόλη στο Ηνωμένο Βασίλειο, υποθέτω, ή μια ακόμα από τις περισσότερες πόλεις του Δυτικού Κόσμου. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ευάλωτους νέους να χάνουν την αξιοπρέπεια τους και να καταλήγουν μεθυσμένοι στο δρόμο τα μεσάνυχτα;”

 

https://www.youtube.com/watch?v=lsQJl8tXO1Y

 

Το τελευταίο τους άλμπουμ πριν το The Zealot Gene ήταν το χριστουγεννιάτικο άλμπουμ του συγκροτήματος το 2003. Ήταν η τελευταία φορά που ο Ian Anderson και η παρέα του κυκλοφόρησε μια νέα στούντιο δουλειά. Το τελευταίο τους άλμπουμ με ολοκαίνουργιο, πρωτότυπο υλικό ήταν το 1999.

Το νέο τους άλμπουμ The Zealot Gene κυκλοφορεί  στις 28 Ιανουαρίου 2022, σε βινύλιο και CD και βινυλίου, μέσω της Inside Out Music. Οι εκδόσεις του θα είναι διάφορες και μεταξύ αυτών υπάρχει και έκδοση 2πλου CD me εκτενείς σημειώσεις του Ian Anderson και μια συνέντευξή του.

Στη σύνθεση των Jethro Tull συμμετέχουν οι Ian Anderson (φλάουτο, ακουστική κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά), Joe Parrish-James (κιθάρα), Florian Opahle (κιθάρα), Scott Hammond (τύμπανα), John O'Hara (πιάνο, πλήκτρα, , ακορντεόν) και David Goodier (μπάσο).

 

https://www.youtube.com/watch?v=H76FIeCw5gs

Πέθανε ο Ron Bushy ντράμερ του"In-a-Gadda-Da-Vida"

 

    

Πέθανε ο Ron Bushy ντράμερ του"In-a-Gadda-Da-Vida"

Του Γιάννη Αλεξίου

 Ο Ron Bushy, του οποίου το τρίλεπτο σόλο ντραμς στο επικό τραγούδι των Iron Butterfly "In-a-Gadda-Da-Vida", το 1968, έγινε μία από τις εμβληματικές μουσικές στιγμές της εποχής, πέθανε στις 29 Αυγούστου 2021 στο UCLA Santa Νοσοκομείο Monica μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ο Bushy είναι το μόνο μέλος του συγκροτήματος που εμφανίστηκε και στα έξι στούντιο άλμπουμ των Iron Butterfly, ήταν 79. Είναι γνωστό πόσο συχνά άλλαζαν μέλη.

Η είδηση ​​του θανάτου του ανακοινώθηκε στον λογαριασμό του γκρουπ στο Twitter. Το tweet σημείωσε ότι η σύζυγός του, Νάνσυ και οι τρεις κόρες του, ήταν δίπλα του.

Photo : Iron-Butterfly-Ron Bushy 2nd from left : Ο Ron Bushy με τους Iron Butterfly δεύτερος από αριστερά

Ο Bushy μπήκε στους Iron Butterfly το 1966, αντικαθιστώντας τον ντράμερ Bruce Morse. Μέχρι το καλοκαίρι του ’68, το γκρουπ είχε ήδη προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει το δεύτερο LP του. Το κομμάτι In-a-Gadda-Da-Vida κυκλοφόρησε στις 14 Ιουνίου 1968 με το κουαρτέτο του τραγουδιστή Doug Ingle, του κιθαρίστα Erik Brann, του ντράμερ Bushy και του μπασίστα Lee Dorman- ήταν διάρκειας 17: 05, καταλάμβανε όλη τη δεύτερα πλευρά του δίσκου και έδωσε τον τίτλο στο θρυλικό δίσκο του συγκροτήματος.

Το κομμάτι αυτό που στιχουργικά, εκτός από την παρεξηγημένη φράση του τίτλου, έδωσε την ευκαιρία στους Iron Butterfly να αποκτήσουν το κοινό τους. Το άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε στο Long Island, ανέβηκε στο #4 στο Billboard LP chart, ενώ το single, που βγήκε στο ραδιόφωνο σε εκτέλεση διάρκειας 2:52 από το δίσκο 45 στροφών, έφθασε στο #30 των τσαρτ.

Ακούστε την έκδοση άλμπουμ του "In-a-Gadda-Da-Vida"

https://www.youtube.com/watch?v=Tfpn3wHoNGA&ab_channel=IronButterfly-Topic

Το "In-a-Gadda-Da-Vida" γρήγορα καθιερώθηκε ως κλασικό ροκ τραγούδι και όταν το συγκρότημα ερμήνευσε το τραγούδι ζωντανά, το συχνά το επέκτεινε και πέρα ​​από το όριο των 17 λεπτών, φτάνοντας κατά καιρούς σε μισή ώρα !

Δείτε τη σύνθεση του 1968 να παίζει ζωντανά την πλήρη 17λεπτη έκδοση του "In-a-Gadda-Da-Vida" :

https://www.youtube.com/watch?v=UIVe-rZBcm4&ab_channel=pauloget

Πέθανε η Mary Wilson των Supremes στα 76 της χρόνια

 

 

Πέθανε η Mary Wilson των Supremes στα 76 της χρόνια

 

Του Γιάννη Αλεξίου

 

Η τραγουδίστρια Mary Wilson, η οποία συν-ίδρυσε τις Supremes ως 15χρονη στο Ντιτρόιτ, το μυθικό τρίο της Motown Records μέχρι τη διάλυσή του το 1977, πέθανε ξαφνικά το βράδυ της Δευτέρας στο σπίτι της στο Λας Βέγκας.  Ήταν 76 ετών. Η αιτία του θανάτου της δεν είναι γνωστή.

"Είμαι εξαιρετικά σοκαρισμένος και λυπημένος που άκουσα το θάνατο ενός μεγάλου μέλους της οικογένειας Motown, της Mary Wilson των Supremes", δήλωσε ο ιδρυτής της εταιρίας Berry Gordy σε δήλωση του τη Δευτέρα το βράδυ και ανέφερε επίσης :

«Οι Supremes ήταν πάντα γνωστοί ως «το αγαπημένο συγκρότημα της Motown». Η Mary, μαζί με την Diana Ross και τη Florence Ballard, ήρθαν στην Motown στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μετά από μια άνευ προηγουμένου σειρά από επιτυχίες Νο. 1 και τηλεοπτικές και ζωντανές εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα, άνοιξαν οι πόρτες για το γυναικείο σχήμα... Ήμουν πάντα περήφανος για τη Mary. Ήταν μεγάλο αστέρι από μόνη της και με τα χρόνια συνέχισε να εργάζεται σκληρά για να ενισχύσει την κληρονομιά των Supremes. Η Mary Wilson ήταν εξαιρετικά ξεχωριστή για μένα. Ήταν μια ντίβα και θα μου λείψει βαθιά. "

Με την επικεφαλής τραγουδίστρια Diana Ross και το ιδρυτικό μέλος Florence Ballard (και με την Cindy Birdsong αντικαταστάτρια της Ballard το 1967 καθότι είχε προβλήματα αλκοολισμού και κατάθλιψης), η Wilson συμμετείχε και στις 12 από τις Νο1 επιτυχίες των Supremes από το 1964 έως το 1969. Επίσης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η πιο πετυχημένη από τις φωνητικές ομάδες της Motown χάρη στον μεταξένιο ήχο της - κατέγραψε συνολικά 16  top-10 pop singles και 19 top-10 R&B στις 45 στροφές (έξι από αυτά είναι top-charters).

Το No. 1 της χρυσής περιόδου 1964-67 περιελάμβανε τα "Baby Love", "Come See About Me", "Stop! In The Name Of Love", "Back in My Arms Again", "I Hear A Symphony", "You Can't Hurry Love", "You Keep Me Hanging On" και "Reflections". 

Αν η Diana Ross έγινε διεθνής σούπερ σταρ του συγκροτήματος και η Ballard που πέθανε πρόωρα σε ηλικία 32 ετών το 1976, ήταν η τραγική του μορφή των Supremes, η Wilson ήταν η σταθερή, πανταχού παρούσα και κινητήρια δύναμη του σχήματος.

"Νομίζα ότι είμαι απλώς ένα κορίτσι," είπε η Wilson σε μια συνέντευξη του 1986 στα Χρονικά του Σαν Φρανσίσκο.

Αφού ο Ross αποχώρησε από το συγκρότημα το 1970 για σόλο καριέρα, η Wilson παρέμεινε ο κορυφαίος άξονας των Supremes, που συνέχισαν να κυκλοφορούν δίσκους χωρίς την Diana. Αν και οι Supremes δεν επανέλαβαν ποτέ την επιτυχία της δεκαετίας του '60, κατόρθωσαν να φτάσουν στο Νο1 του R&B τοπ του 1970 με το "Stoned Love".

H Mary Wilson στην βιογραφία της του 1986 «Dreamgirl: My Life As a Supreme» χαρακτηρίζει την Diana Ross ως μια ντίβα που αναζητούσε την προσοχή και  χρησιμοποίησε τη σχέση της με τον ιδρυτή-πρόεδρο της Motown Berry Gordy για να πάρει αυτό που ήθελε επαγγελματικά και προσωπικά.

Η Mary Wilson κυκλοφόρησε δύο σόλο άλμπουμ και περιόδευσε επιτυχώς συνδυάζοντας το καμπαρέ με τις παραστάσεις των παλιών Supremes και μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame ως μέλος του συγκροτήματος το 1988.

Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1944, στο Greenville, MS. Αφού μετακόμισε στο Σεντ Λούις και μετά στο Σικάγο με τους γονείς της που σε ηλικία τριών ετών την έστειλαν για να ζήσει με τη θεία και τον θείο της στο Ντιτρόιτ, και μεγάλωσε πιστεύοντας ότι ήταν η κόρη τους. Έμαθε μόνο ποιοι ήταν οι πραγματικοί γονείς της σε ηλικία έξι ετών, όταν η μητέρα της ήρθε στο Ντιτρόιτ για να ζήσει με την οικογένεια. Μετακόμισε με τη μητέρα της αρκετές φορές έως ότου εγκαταστάθηκε στο Brewster-Douglass Housing Project.

Απέκτησε δύο παιδιά από το γάμο της με τον Δομινικανό επιχειρηματία και τον πρώην μάνατζερ των

Supremes, Pedro Ferrer, με τον οποίο χώρισε το 1981. Το 1994, ο 14χρονος γιος του ζευγαριού Rafael σκοτώθηκε και η Wilson τραυματίστηκε όταν το τζιπ της ντεράπαρε στο δρόμο μεταξύ Λας Βέγκας και Λος Άντζελες.