DAVID BOWIE 1 χρόνος μετά - Του Γιάννη Αλεξίου

DAVID BOWIE – 1 χρόνος μετά

Του Γιάννη Αλεξίου

Ένας χρόνος πέρασε από την μοιραία εκείνη μέρα που σοκαρίστηκε ο μουσικός κόσμος με την είδηση ότι ο Ντέηβιντ Μπόουι πέθανε. Ακολούθησε ένας μακρύς κατάλογος στο δίσεκτο 2016 με μεγάλες απώλειες μουσικών, αλλά ο νους έμεινε κολλημένος στον Ντέηβιντ Τζόουνς, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Μπόουι. Ήταν το είδωλο των ειδώλων. Πολλοί μεγαλώσαμε μαζί του και ο ίδιος ήταν ακμαίος και παρών ακόμη και όταν κυκλοφόρησε ανήμερα των γενεθλίων του (8 Ιανουαρίου) το «Blackstar». Δύο μέρες μετά μας άφησε σύξυλους…Η απώλειά του άναψε μια μεγάλη «πυρκαγιά» στο διαδίκτυο όπου οι ειδήσεις κυκλοφορούν με την ταχύτητα του φωτός που όμοιά της δεν έχει ξαναγίνει στο κόσμο αυτό καθώς τα παλιότερα είδωλα τέτοιου βεληνεκούς δεν έτυχαν ιντερνετικής προβολής λόγω εποχής, οπότε δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Τέτοιος θόρυβος δεν έγινε ούτε για τον Lou Reed, ούτε ακόμα και για τον Michael Jackson που έτυχε να φύγουν την διαδικτυακή εποχή.

Εδώ μέσα διαβάσαμε το μήνυμα του Μπόουι στην ανθρωπότητα : «Να είσαι ο εαυτός σου, βγες εκεί έξω, πολιόρκησε την μέρα». Άλλωστε ο ίδιος είχε πει το 1973 : «Βγάζω προς τα έξω όλα όσα με έχουν ταΐσει. Αντανακλώ οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου». Και αυτό που βγήκε τόσο πηγαία από μέσα του καταγράφοντας την εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου του σε μια αυθόρμητη καταγραφή στην οποία έμεινε αφοσιωμένος μέχρι την τελευταία στιγμή τόσο στην μουσική του, όσο και την ίδια τη ζωή του που της ρούφηξε κυριολεκτικά το μεδούλι . Όλο αυτό είναι κάτι που αποτυπώθηκε στο κύκνειο άσμα του το οποίο δεν έλειψε από καμιά σοβαρή λίστα μουσικοκριτικών σε όλο τον κόσμο για το 2016, όχι από συναισθηματική φόρτιση στην απώλειά του, αλλά γιατί πραγματικά ήταν ένα άλμπουμ αντάξιο του καλλιτεχνικού μεγέθους του.

Ο ηθοποιός Μαρκ Ρουφάλο τον αποχαιρέτησε λέγοντας : «Αντίο Ντέηβιντ, φρικο -πατέρα μας», ενδεικτικό της μεγάλης επιρροής του στη γενιά του. Όμως δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο εκεί καθώς ο Μπόουι είναι culture icon όλων των γενιών γιατί ήταν πάντα παρών σε κάθε δεκαετία από τα 60ς που έκανε την εμφάνισή του ως το τέλος και η επιρροή του θα συνεχιστεί. Ιδιαίτερα το 1969 όταν ηχογράφησε το μυστηριώδες «Space Oddity» που έγινε παγκόσμια επιτυχία. Κι όμως τότε ο Μπόουι συνέχισε να παίζει μουσική σ’ ένα μπαρ στο Beckenham μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ως τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Ο αλλόκοτος αυτός και ταυτόχρονα ιδιοφυής καλλιτέχνης σφήνωσε στο μυαλό μας δίνοντας ένα σινιάλο καλλιτεχνικού υποδείγματος χωρίς καθωσπρεπισμούς που άγγιξε την μάζα και την κουλτούρα της χωρίς να γίνει ο λαϊκός ήρωας της. Το υποστήριξε όλο αυτό με την ίδια την καλλιτεχνική του υπόσταση σαν κάτι το εξωπραγματικό, αλλά ταυτόχρονα τόσο αυθεντικό και οικείο.

Ο ίδιος ο Μπόουι χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο χαμαιλέοντα για το εαυτό του σε μια εύστοχη σκιαγράφηση του : «Όλη αυτή η ιστορία με τις επινοήσεις του εαυτού μου με κουράζει. Υπάρχει μια συνέχεια σε αυτό που κάνω και αφορά την αρχή να εκφραστώ κάθε φορά με τους υπάρχοντες κώδικες. Τα υπόλοιπα είναι τεμπέλικη δημοσιογραφία. Στο κάτω - κάτω αυτό που προσπαθεί να κάνει ο χαμαιλέοντας είναι να ενσωματωθεί με το περιβάλλον του, να κρυφτεί μέσα σ’ αυτό. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι ακριβώς για το οποίο είμαι γνωστός…».

Χαμαιλέοντας που βρέθηκε στο επίκεντρο κάθε εποχής, κάθε δεκαετίας, κάθε μουσικής εξέλιξης καθορίζοντας ο ίδιος τις τάσεις. Κάθε ένας από εμάς, ανεξαρτήτου ηλικίας, βρίσκει ένα μέρος του εαυτού του στον μουσικό του κόσμου, σε αυτό το καλλιτεχνικό θαύμα που λέγεται Ντέηβιντ Μπόουι. Αυτή ήταν η διαχρονική επιρροή του ιδιοφυούς καλλιτέχνη που πέτυχε να είναι μέσα σε όλες τις εποχές έχοντας απήχηση.

Άρχισε την καριέρα του σε ηλικία 15 ετών ως σαξοφωνίστας σε σχολικό συγκρότημα. Στα 16 του έπαιξε προοδευτικό blues στους Lower Third, ώσπου μια μέρα πήρε την κιθάρα του και πήγε να ηχογραφήσει μερικά ερωτικά τραγούδια στην Decca που κυκλοφόρησαν το 1973 στο δίσκο «Images 66-67». Η μουσική του αυτή δεν γνώρισε επιτυχία και εξαφανίστηκε για δύο χρόνια, ξύρισε το κεφάλι του και ασχολήθηκε με τον βουδισμό. Το 1969 επέστρεψε και έβγαλε το Space Oddity που τον έβαλε για τα καλά στο μυαλό και στη ζωή εκατομμύρια ανθρώπων. Το 1970 κάνει το δεύτερο μπαμ με το δίσκο του «The Man Who Sold The World» και ακολουθεί το «Hunky Dory» το 1971. Το επόμενο χρόνο ήταν ο ανερχόμενος αστέρας και σαν απόσταγμα των τριών δίσκων του κυκλοφορεί το «The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars» σε μουσικό ύφος acid – rock και pop. Τότε είναι που μετονομάζεται σε Ziggy, ένας bisexual αστροναύτης από άλλους κόσμους. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή…

Όλο το «κύκνειο άσμα» του «Blackstar»

  https://www.youtube.com/watch?v=RPbuxapYWFc

Η Joan Baez γίνεται σήμερα 76 - Του Γιάννη Αλεξίου

Η Joan Baez γίνεται σήμερα 76

Του Γιάννη Αλεξίου 

Η Joan Baez έχει γενέθλια σήμερα και γίνεται 76 ετών και μαζί της μια ολόκληρη εποχή γιορτάζει. Η Νεοϋορκέζα τραγουδοποιός γιόρτασε πέρυσι τα 75^α γενέθλιά της με μια μεγάλη συναυλία στο Beacon Theater της Ν. Υόρκης  στις 27 Ιανουαρίου, στην οποία κάλεσε τους φίλους και τραγούδησαν μαζί της, μεταξύ αυτών τους Paul Simon, David Crosby, Judy Collins, Emmylou Harris, Mavis Staples, Jackson Brown,  Mary Carpenter και Richard Thompson. Μπορεί η φωνή της να μην έχει αυτή τη δύναμη που είχε, αλλά ακόμη πιάνει εκείνες τις ψηλές νότες που την καθιέρωσαν σαν την φωνή μιας εποχής, της γενιάς της αμφισβήτησης του ’60καθώς τα τραγούδια της συνδέθηκαν και με προσωπικούς αγώνες που έκανε ως οραματίστρια μιας άλλης κοινωνίας, καλύτερης από εκείνης που βίωνε.

Το 1964 αγωνιζόταν κατά της αμερικανικής φορολογίας που την θεωρούσε δυσβάσταχτη για τη γενιά της και ήταν από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες που ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ προσφωνώντας πύρινους λόγους , ενώ συμμετείχε σε πάμπολλες  αντιπολεμικές πορείες .  Η γνωριμία της με τον Bob Dylan που είχε τις ίδιες ανησυχίες   και ήταν στο ίδιο μουσικό ύφος με το δικό της υπήρξε καταλυτική στην πορεία της. Υπήρξαν ζευγάρι με άδοξο τέλος, αλλά η δυναμική τους όσο ήταν μαζί ήταν μεγάλη. Η ίδια έμεινε με το παράπονο ότι ένοιωσε ότι την «χρησιμοποίησε», κάτι που αναφέρει και ο ίδιος ο Dylan στην αυτοβιογραφία του, καθώς ήταν ήδη γνωστή όταν ο σύντροφός της έκανε τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα. Όλα αυτά όμως γρήγορα ξεχάστηκαν και οι δύο τους προχώρησαν σε διαφορετικούς προσωπικούς δρόμους, αλλά η δυναμική τους στη δεκαετία του ’60 ήταν μοναδική.  Ο Bob Dylan έγραψε για την Joan το τραγούδι «Vision Of Joanna», ενώ έκαναν μαζί την ταινία «Date Look Back», ενώ τραγούδησε συνθέσεις του Dylan μαζί με δικές της στο δίσκο της «Farewell Angelina».  

 

Η Joan Baez γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1941 από πατέρα Μεξικανό και μητέρα Αγγλίδα. Ο πατέρας της ήταν φυσικός  και του οφείλει την λατινική χροιά της φωνής της και η μητέρα της καθηγήτρια του αγγλικούς και σκωτικού δράματος. Ξεκίνησε τραγουδώντας σε χορωδίες  και αργότερα έμαθε κιθάρα και ξεκίνησε την καριέρα της τραγουδώντας στη Βοστώνη και στο Club 47 του Καίμπριτζ. Η εμφάνισή της στο διάσημο Folk Festival  του Νιούπορτ προκάλεσε αίσθηση και γρήγορα έγινε αγαπητή στο πλατύ κοινό. Το 1960 κυκλοφόρησε  τον πρώτο και ομώνυμο της δίσκο στη Vanguard με πολλές σκωτσέζικες μπαλάντες  και ακολούθησαν το «Joan Baez Vol. II» το 1961 και δύο ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ τα «Joan Baez in Concert» το ’62 και το «Joan Baez in Concert Part II» το ’63. Η φήμη της εξαπλώθηκε στους φοιτητικούς χώρους όπου ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κι έτσι έδωσε πολλές συναυλίες στα πανεπιστήμια με την κιθάρα της, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι στίχου της, τους οποίους έγραφε η ίδια.   

Το 1968 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Davis Harris που λόγω της επαναστατικής του δράσης πέρασε αρκετό καιρό στη φυλακή.  Το διάστημα αυτό η Joan Baez δίνει πολλές συναυλίες για να ενημερώσει τον κόσμο για τις συνθήκες φυλάκισής του. Το ’69 γέννησε το πρώτο της παιδί, τον Gabriel Earl Hattis.

 

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ηχογραφεί το δίσκο «Blessed Are…» που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και ακολούθως το «Carry It On» το ’72 που είναι και το τελευταίο της στην Vanguard καθώς αποχωρεί από τη δισκογραφική της εταιρία, περιώνυμη στο χώρο της folk μουσικής και υπογράφει συμβόλαιο με την A&M και βγάζει το δίσκο «Come From The Shadows». Είναι η χρονιά που οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν το Βιετνάμ και η Joan Baez επισκέπτεται το Ανόι πολύ ευαισθητοποιημένη και συναισθηματικά φορτισμένη για την τραγωδία αυτή.  Ακολουθεί ένα άνοιγμά της σε ευρύτερη κοινό μέσα από μια σειρά δίσκων της  και το 1975 κάνει μια στροφή στην καριέρα της από μουσικής πλευράς με το δίσκο της «Diamond and Rust» με τραγούδια των Jackson Brown και Stevie Wonder, όπου την συνοδεύει η νέα μπάντα της που είναι ένα ροκ γκρουπ που αποτελούν οι : David Briggs στα κήμπορντς, Dan Fergunson στην κιθάρα, James Jamerson στο μπάσο και ο Jim Gordon στα τύμπανα. Αυτό έμελε να είναι το πιο πετυχημένο άλμπουμ στην καριέρα της μέχρι σήμερα.

Γενικότερα οι πωλήσεις δίσκων της Joan Baez δεν είναι εφάμιλλές της αξίας και της φήμης της.  Παρ’ όλα αυτά ανήκει στους σπουδαιότερους καλλιτέχνες του 20^ου αιώνα και από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα.

 

Το μεγάλο κονσέρτο της για τα 75^α γενέθλιά της  :

https://www.youtube.com/watch?v=CvxdtlG3Q9g

https://www.youtube.com/watch?v=4wuO1pPQwsE

https://www.youtube.com/watch?v=1qYW-GgO9gM

«Ημέρα των Doors» ανακηρύχτηκε η 4η Ιανουαρίου - Του Γιάννη Αλεξίου

«Ημέρα των Doors» ανακηρύχτηκε η 4^η Ιανουαρίου

Του Γιάννη Αλεξίου

Οι Doors απέκτησαν τη δική τους μέρα ! Η 4^η Ιανουαρίου καθιερώνεται στο εξής ως «Ημέρα των Doors» με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από την κυκλοφορία του ιστορικού πρώτου άλμπουμ τους «The Doors», εμβληματικού στην ιστορία της ροκ μουσικής, που θα γιορταστεί με λαμπρότητα στο Βένις της Καλιφόρνια, το μέρος που σχηματίστηκαν οι Doors.

 Στο Βένις όπου έσμιξε η θρυλική πια παρέα των Τζιμ Μόρισον, Ρέι  Μάνζαρεκ, Ρόμπι Κρίγκερ και Τζων Ντέσμοντ θα γιορτάζεται κάθε χρόνο η «Ημέρα των Doors» και θα είναι μια ξεχωριστή μέρα για τους κατοίκους της. Η αρχή θα γίνει στις 4 του μηνός παρουσία των δύο εν ζωή Doors, των κιθαρίστα Κρίγκερ και του ντράμερ Ντένσμορ, οι οποίοι θα συμμετέχουν στο πρώτο εορτασμό μαζί με μέλη της οικογένειας των Ρέι Μάνζαρεκ και Τζιμ Μόρισον.
«Είναι πολύ σωστό πως θα γιορτάσουμε τα 50 χρόνια εκεί όπου όλα ξεκίνησαν» δήλωσε.. ο Τζον Ντένσμορ και πρόσθεσε : «Τα τραγούδια μας ξεπήδησαν σαν χρυσόψαρα από τον Ειρηνικό και απ’ ότι φαίνεται ο κόσμος έφαγε πάρα πολύ!».

 

Τα τραγούδια των Doors είναι διαχρονικά και περνούν από γενιά σε γενιά, μισό αιώνα μετά την κυκλοφορία του πρώτου και ομώνυμου δίσκου τους στις 4 Ιανουαρίου του 1966 στην Electra, ο οποίος βρίσκεται στο Νο 42 της λίστας με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών του Rolling Stone.

«Γυρνώντας στο Λος Άντζελες, αρχίσαμε να δουλεύουμε τον πρώτο μας δίσκο. Τελειώσαμε την ηχογράφηση του δίσκου μέσα σε έξι μέρες γιατί τα τραγούδια τα είχαμε δουλέψει σχεδόν ένα χρόνο, αλλά το μίξινγκ για να βρουν τα δύο τελικά κανάλια εγγραφής για στέρεο πήρε άλλες δυο βδομάδες. Τότε ηχογραφούσαμε σε μαγνητόφωνο τεσσάρων εγγραφών, που δεν είχε καμία σχέση με τα μαγνητόφωνα είκοσι τεσσάρων εγγραφών που χρησιμοποιούνται σήμερα», αναφέρει ο Τζων Ντένσμορε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Η ζωή μου με τον Jim Morrison και τους Doors» και συνεχίζει : «Το μίξινγκ ήταν πληκτικό και κουραστικό, αλλά μου άρεσε η ακρίβεια που ήταν απαραίτητη. Ολόκληρη η αίσθηση ενός τραγουδιού μπορούσε ν΄αλλάξει με μια ελάχιστη μείωση ή αύξηση του ήχου σ’ ένα όχι πολύ καθαρό πίσω όργανο. Το εξώφυλλο του δίσκου το σχεδίασε ο Μπιλ Χάρβεϊ, ο διευθυντής της Ηλέκτρα, από μια σειρά φωτογραφιών για τις οποίες ποζάραμε. Μου φάνηκε ωραίο, εκτός από το γεγονός ότι εγώ ήμουν κάπως μικρός κι ο Τζιμ τεράστιος. Ο Τζιμ αργότερα μίλησε γι’ αυτές τις φωτογραφίες : «Θα πρέπει να ήμουν τρελός, νόμιζα ότι ήξερα τι έκανα. Το φρικτό σχετικά με τη φωτογραφία είναι ότι μετά δεν μπορείς να την καταστρέψεις. Φαντάζεσαι πώς θα είναι να είμαι 80 χρονών και να πρέπει να βλέπω το εαυτό μου που πόζαρε γι’ αυτές τις φωτογραφίες ;».

Η μοίρα δεν επεφύλαξε κάτι τέτοιο στον Τζιμ Μόρισον και τον έβγαλε από αυτή τη δυσάρεστη μάλλον διαδικασία για τον ίδιο. Παραγωγός του «The Doors» ήταν ο Πολ Ρότσιλντ για τον οποίο αναφέρει ο Ντένσμορ : «Ο Πολ είχε βγει πρόσφατα από τη φυλακή, όπου τον είχαν κλείσει για ναρκωτικά κι ο Τζακ Χόλζμαν ήθελε να του δώσει μια ευκαιρία. Ο Ρότσιλντ ήταν παραγωγός του Πολ Μπάτερφλιντ, πράγμα που μας είχε κάνει εντύπωση. Το ότι είχε μπει στη φυλακή γοήτευε την επαναστατική μας φύση. Ο Πολ ήθελε να υγράνει το δέρμα των ντραμς μου για ν’ ακούγεται σαν την σουρντίνα στο πιάνο. Αυτό στην αρχή παρεμπόδιζε την τεχνική μου, αλλά ύστερα από λίγο καιρό ερωτεύτηκα το μεγάλο, παγιδευμένο ήχο που έκαναν τα ντραμς…».

Τα τραγούδια του «The Doors» :

1. Break on Through (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

2. Soul Kitchen (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

3. The Crystal Ship (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

4. 20th Century Fox (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

5. Alabama Song (Whiskey Bar) (Bertolt Brecht, Kurt Weill)

6. Light My Fire (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

7. Back Door Man (Dixon)

8. I Looked at You (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

9. End of the Night (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

10. Take It As It Comes (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)

11. The End (Morrison, Krieger, Manzarek, Densmore)