ΠΩΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕ Η ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ του Γιάννη Αλεξίου

ΠΩΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕ Η ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ : Τα γλέντια τα κάνουν οι φτωχοί !

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Ο

Πρόδροςμο Τσαουσάκης τραγου

Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης τραγουδούσε στην περιοχή Σχιστό, στον Κορυδαλλό, σ’ ένα μεγάλο κέντρο, με την επωνυμία «Εγγλέζος». Ήταν το επώνυμο του ιδιοκτήτη του κέντρου. Μεγάλο όνομα για κείνα τα μέρη. Μετά ανοίξανε τα μαγαζιά στις Τζιτζιφιές. Όλοι οι τραγουδιστές περνούσαν από τον «Εγγλέζο», όπου ήταν οι «καθηγητές» και μετά από τον «Κεφάλα» και τον «Περιβόλα» στην Κοκκινιά, στη οδό Οκτώ. Νυφοπάζαρο λέγανε τον δρόμο αυτό.  Ο ένας ήταν αριστερός, ο Περιβόλας, κι o Κεφάλας, δεξιός. Και ο Καζαντζίδης από εκεί πέρασε πρώτα. Όλα τα τραγούδια ήταν ρεμπέτικα…

«Η Κοκκινιά είχε όλo κέντρα. Μικρασιάτες. Φτωχόκοσμος. Γλεντζέδες. Τα γλέντια τα κάνουν οι φτωχοί. Ταβέρνες. Κρασιά. Ουζερί…Η Κοκκινιά ήταν γειτονιά. Ο Μάρκος Βαμβακάρης εκείνο τον καιρό, δεν ήταν στην πιάτσα. Η μάνα του, η κυρά – Βαγγελιώ,  ερχότανε συνέχεια στην μάνα μου, την Κυρά – Φρόσω και ζητούσε αλάτι, καφέ ή κανά κρεμμύδι. Έτσι έκαναν τότε οι γειτόνοι, ζητούσαν ο ένας από τον άλλο κάτι που χρειάζονταν. Το καλοκαίρι που καθόμασταν στο πεζοδρόμιο, βλέπαμε ένα ψηλό που περνούσε κουστουμάτος κι είχε το μπουζούκι έτσι στον ώμο κι έναν μικρό μαζί (εν. το γιο του τον Στέλιο) και φώναζε : Γεια σας γειτόνοι…Η μάνα του μας έλεγε ότι είναι Συριανάκι κι είναι μπουζουξής και με τον μικρό πάνε και τραγουδάνε σε μαγαζιά», αναφέρει ένας παλιός Μυτιληνιός που ζούσε τότε στην Κοκκινιά και θυμάται την παλιά του γειτονιά και τα δύσκολα εκείνα χρόνια, τα προπολεμικά και τα μεταπολεμικά…

 Ο κόσμος έβγαινε τότε προπάντων Σαββατοκύριακο. Οικογένειες με παιδιά. Μέσα του 50. Φτηνά μαγαζιά. Είχαν χύμα κρασί και φαγητό κατσαρόλας. Μια σαλάτα, μια φέτα, μια μερίδα μαρίδες. Από μεζέ είχε από κρέας  μέχρι φασόλια. Ο κόσμος ήταν γεμάτος ταβέρνες. Αν πήγαινες εκείνη την εποχή και χαλούσες 20 δραχμές, στον «Περιβόλα» και στον «Κεφάλα» ήθελες 30. Όχι όπως τώρα που θα πάς και θέλεις 100 ευρώ, τουλάχιστον, για ένα μπουκάλι ουίσκι. Στις Τζιτζιφιές που τραγουδούσε τότε ο  Βασίλης Τσιτσάνης με την Μαρίκα Νίνου και απέναντι η Σωτηρία Μπέλλου σ’ ένα διώροφο στο οικόπεδο στη γωνία της Θησέως. Εκεί τραγουδούσε κι ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Όλα τα καλά μπουζούκια τα είχαν οι Τζιτζιφιές. Εκεί ήταν το «Φαληρικόν» και το κέντρο «Ο Καλαματιανός».  Όλα τ’ άλλα ήταν νεκρά, φουλ. Βγάζανε την σχολή οι τραγουδιστές στην Κοκκινιά κι έρχονταν μετά στις Τζιτζιφιές.  Όλος ο κόσμος έκανε βόλτα στην παραλία, Από τις Τζιτζιφιές μέχρι Ειρήνης και Φιλίας η θάλασσα έφθανε 20 μέτρα από την Λεωφόρο Ποσειδώνος ! Περνούσε και μια γραμμή του τραμ. Από το Έδεμ κατέβαινε. Μην κοιτάτε τώρα που την μπαζώσανε και πήγε ο δρόμος ένα στρέμμα μέσα. Ήταν και η ταβέρνα «Αρτζεντίνα» πάνω στην άμμο. Προτού να σκοτεινιάσει αρχίζανε τα όργανα. Μεγάλος συναγωνισμός. Μετά κατέβηκε ο Καζαντζίδης παραπέρα, προς το Μοσχάτο, άγνωστος εκείνα τα χρόνια. Μόνος του στην αρχή, μετά με την Μαρινέλλα. Δεν είχε ακόμα το όνομα που είχαν ο Τσιτσάνης κι ο Παπαϊωάννου. Οι συγκοινωνίες ήταν λίγες τότε. «Ποιος είχε αμάξι τότε ; Μόνο κάτι σαν τον Βαρδινογιάννη και σαν τον Κόκκαλη. Κανείς δεν είχε αμάξι. Όποιος είχε ποδήλατο ήταν πλούσιος κι έβαζε την καλύτερη γκόμενα

 επάνω !».

 Την ατμόσφαιρα στα κέντρα του  ’50 μας μεταφέρει ο ίδιος γλεντζές της εποχής που έμενε τότε στην Κοκκινιά : «Στα μαγαζιά αν ήταν κανείς μερακλής σηκωνόταν και χόρευε κι έριχνε και κάτι ψηλά στην ορχήστρα… Μια φορά χαμηλά στη Θησέως τραγουδούσε ο Σπύρος Ζαγοραίος. Μεγάλη χασίκλα αυτός ο Ζαγοραίος. Αυτός τον καιρό που φύγαν οι Γερμανοί παρατήσανε νάρκες. Πιτσιρικάς ο Ζαγοραίος πήγε ν’ ανοίξει χειροβομβίδα, έσκασε και του έκοψε το χέρι. Εκείνο το βράδυ λοιπόν σηκώθηκε ένα κοντός να χορέψει. Του πήγαιναν, λοιπόν μπουκάλια, τα έβαζε το ένα πάνω στο άλλο και τ’ άδειαζε, μετά τα έσπαγε κι έβαζε φωτιά και καίγονταν ! Ρώτησα μια λουλουδού τι ήταν αυτός και μου’πε : εφοπλιστής και είναι καψούρης με την τραγουδίστρια. Στο μαγαζί τον έχουν στα όπα – όπα...! Καυγάδες δεν γινόντουσαν. Μόνο αν κοίταζε κανείς τη γυναίκα του άλλου. Οι μάγκες έβγαζαν το ζωνάρι, το δένανε στο παντελόνι και σερνόταν κάτω στο δρόμο. Αν τους έλεγε κανείς αφελής κάτι γι’ αυτό, έκανε τον μάγκα και σε φοβέριζε !».

 Ο Πάνος Γαβαλάς με την Ρία Κούρτη τραγουδούσε όπως κατεβαίνεις τη Συγγρού, στον Αγ. Σώστη, σ’ένα διώροφο μέσα σ’ ένα οικόπεδο. Στο «Λουζιτάνια». Είχε όνομα ο Γαβαλάς.  Απέναντι ακριβώς ήταν κι ένα άλλο κέντρο, την «Τριάνα του Χειλά»  που πήγε μετά ο Στέλιος Καζαντζίδης. «Ο Καζαντζίδης έγινε όνομα το 60. Τότε που έφευγαν μετανάστες οι Έλληνες κι έπιασε το νόημα. Κάτι φίλοι μου οικοδόμοι από το Γαλάτσι, από εκείνα τα μέρη μαστοράντζες, μου είπαν ότι είχαν τον Καζαντζίδη εργάτη. Κουβαλούσε τούβλα, λάσπες, σοβάδες. Και όπως δούλευε, τραγουδούσε και πέρασε ένα από κάτω, τον άκουσε και τον πήρε κι έγινε ο Καζαντζίδης. Φτωχόπαιδο ήταν από τη Ν. Ιωνία. Εκείνα τα χρόνια ήταν Γαβαλάς – Καζαντζίδης τα μεγάλα ονόματα, έκαναν συναγωνισμό». Στη «Λουζιτάνια» τραγουδούσε κι ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. «Αυτός έλεγε…άλλα τραγούδια, όχι αυτά του Τσιτσάνη και του Παπαϊωάννου. Τράκαρε με τ’ αμάξι και σκοτώθηκε ένα βράδυ που έφυγε από το κέντρο και πήγαινε προς Πέραμα μεριά. Ο Παπαϊωάννου πριν γίνει μεγάλος και τρανός φόρτωνε άμμο στο κάρο και την πήγαινε στις οικοδομές. Το σπίτι του ήταν πάνω στη Θησέως, στις Τζιτζιφιές».

Οι περισσότεροι πρόσφυγες ήταν στη Ν. Ιωνία, στα Φιλαδέλφεια, στο Χαλάνδρι και φυσικά η Κοκκινιά στον Πειραιά. Από το 1992 έως τα τέλη του ’40. «Το Χαλάνδρι δούλεψα στο Χαλάνδρι το ’56 και σοβατίζαμε ακριβώς στην πλατεία και είχε εκεί ουρητήρια. Είχε και γραμμή και περνούσε τρένο από εκεί και πήγαινε στο Λαύριο. Και το Μαρούσι τι ήτανε ; Τίποτα δεν ήτανε. Το Χαλάνδρι και το Μαρούσι τώρα γίνανε. Εκεί να τα χρόνια ήταν το Παλαιό Ψυχικό, η αριστοκρατία και η Κηφισιά στο κέντρο της. Μετά έγινε η Φιλοθέη. Τα πλούσια παιδιά πηγαίνανε στο Αρσάκειο. Εκεί γύρω-γύρω ήταν το Π. Ψυχικό. Ούτε Πολιτεία υπήρχε, ούτε τίποτα. Στην Πολιτεία ήταν νταμάρια. Βγάζανε την κόκκινη πέτρα.  Κοκκιναράς λεγότανε εκεί πάνω. Εκεί πήρανε τα οικόπεδα τζάμπα. Κρατικά ήτανε. Τα καταπατήσανε και τα πήρανε τζάμπα. Το πρώτο σπίτι που έγινε εκεί το έχτισε ο Θαλασσινός, ένας πολιτικός μηχανικός, Μικρασιάτης που γεννήθηκε στην Κρήτη, για ένα βουλευτή Κρητικό, ήμουν κι εγώ στο σοβάτισμα. Ήταν 1957-58. Χώματα ήταν κι άρχισαν να χτίζουν σιγά – σιγά».   

Είχε φήμη και το κέντρο του «Τζίμη του Χοντρού». Αχαρνών. «Ούτε ξέρω από εκεί. Αυτός όταν έβγαλε το όνομα Τζίμης ο Χοντρός ήμουν παντρεμένος…»

"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη" του Γιάννη Αλεξίου

"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη " 

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 

ΑΝHΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ των υπέροχων φωνών που αναδείχθηκαν στη δεκαετία του '90 στην τελευταία αξιόλογη αναλαμπή του ελληνικού τραγουδιού και στις πιο χαρακτηριστικές φωνές της τελευταίας 20ετίας. Η γλυκύτατη και σεμνή ερμηνεύτρια ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ αν είχε γεννηθεί σε μια άλλη εποχή, τότε που ο Μίκης Θεοδωράκης μεγαλουργούσε κάτι μου λέει μέσα μου ότι θα την είχε δίπλα του, μαζί με εκείνες τις προικισμένες φωνές που ευτύχησαν σε αυτό. Ωστόσο είναι δίπλα του από το 1996 και μάλιστα ερμηνεύει τραγούδια με την Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Η Κ. Βέττα δεν έκρυψε ποτέ την λατρεία της για το έργο του Μίκη κι έτσι στο καινούργιο της δίσκο ερμηνεύει με το δικό της τρόπο, εξαιρετικά, τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη στο cd - βιβλίο

"ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - Η Καλλιόπη Βέττα ερμηνεύει Θεοδωράκη " που περιέχει 11 εμπνευσμένες διασκευές-επανεκτελέσεις και 2 ολοκαίνουργια τραγούδια με την ενορχήστρωση του συνθέτη και πιανίστα Γιάννη Κ. Ιωάννου μόνιμου συνεργάτη της εδώ και χρόνια. Ο Ιωάννου έγραψε το "Της Ρωμιοσύνης Μελωδέ" ένα από τα δύο καινούργια τραγούδια, ενώ το "Μπροστά στην μαύρη λεωφόρο" είναι ανέκδοτο του Μίκη, μια σύνθεση από τη νεαρή του ηλικία, οπότε έτσι μ' ένα μαγικό τρόπο η Βέττα συνδέεται με τον Μίκη και την χρυσή εποχή του !
Η Καλλιόπη Βέττα ξεκίνησε να δουλεύει το άλμπουμ το '09 και μέσα στην κρίση το Δεκέμβριο του '15.
*Κυκλοφορεί σε όλα τα δισκοπωλεία και βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις «Εύμαρος» (Κεντρική διάθεση Γ. Σεφέρη 7, Δάφνη Τ:210-9708.811, 6984-911.622).

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

 Ο Κώστας Μπαλαχούτης πάντα έσταζε…μέλι όταν μιλούσε για τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα και τον εκτιμούσε. Έτσι ήταν φυσικό επακόλουθο να γίνει βιογράφος του αν και ο Μακεδόνας μουσικοσυνθέτης στα 69 του χρόνια παραμένει ενεργός και παραγωγικός. Τον καιρό αυτό μάλιστα εμφανίζεται με τον Αντώνη Ρέμο – ετοιμάζουν δίσκο -  και τη Φωτεινή Δάρρα στον «Διογένη», σε ένα ασυνήθιστο για κάποιους μουσικό «πάντρεμα». Όμως το λαϊκό τραγούδι χωρά πια παντού, ακόμη και στην Παλιά Βουλή, ένα «απόρθητο κάστρο» έως τώρα για το μπουζούκι, ένας χώρος όπου έβγαζε λόγους κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

 Ο Χρήστος Νικολόπουλος πέτυχε ένα ρεκόρ στην παρουσίαση του βιβλίου του «Η Ζωή Μου…Τα Τραγούδια Μου» καθώς στο τέλος της εκδήλωσης ο ατόφιος ήχος του μπουζουκιού του ήχησε για πρώτη φορά και στο Αμφιθέατρο του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, όπως και παλιότερα στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά και στο Ηρώδειο, χώροι που «άλωσε» η γνήσια πενιά του. Ιστορική στιγμή καθώς οι προκάτοχοί του, όπως οι Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Χιώτης και αρκετοί ακόμη δεν τα κατάφεραν κι ας είχαν περγαμηνές, γιατί έζησαν σε άλλες εποχές, πιο δύσκολες, στις οποίες το μπουζούκι είχε άλλη αντιμετώπιση.

 Ο Χρήστος Νικολόπουλος αναδείχθηκε σε ένα κομβικό σημείο της εξέλιξης του λαϊκού τραγουδιού, την περίοδο που μαθήτευε δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη στη δεκαετία του ’70, ενώ σε νεαρή ηλικία στη δεκαετία του ’60 που έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, πρόλαβε τους προκατόχους του. Άνθισε όταν αυτοί έφυγαν για να συνεχίσει να γράφει με λαμπρό τρόπο την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού στη δεκαετία του ’80 έχοντας δίπλα του κυρίως τον Γιώργο Νταλάρα έως ότου έκανε τη δική του λαϊκή ορχήστρα παραμένοντας έως σήμερα «στυλοβάτης» του λαϊκού τραγουδιού στην πιο κρίσιμη καμπή του, αλλά και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού.    

 Έχει γράψει συνολικά 1.800 τραγούδια και έχει συμμετάσχει σε περίπου 2.000 ηχογραφήσεις ! Πριν πιάσει το μπουζούκι στα χέρια του ζούσε σε δύο πλινθόκτιστα δωμάτια στο Καψοχώρι του Νομού Ημαθείας και αν ήθελε κανείς να πάει προς..νερού του έπρεπε να βγει έξω στο κρύο και στη βροχή ! Κάποια στιγμή βρήκε ένα ακορντεόν κι άρχισε να το ψηλαφίζει, ώσπου ο πατέρας του που ήταν γεωργός, του δώρισε ένα μπουζούκι. Ανακάλυψε το Χιώτη κι έγινε το ίνδαλμά του. Ξεκίνησε να παίζει την εποχή που οι μπουζουξήδες όταν έβλεπαν μια όμορφη τραγουδίστρια στο πάλκο την κόρταραν παίζοντας το μπουζούκι τους μπροστά της και χαμηλά…

 Αγαπημένο του τραγούδι απ’ όσα έγραψε είναι «Των Αγγέλων Τα Μπουζούκια», ένα κομμάτι του 1993, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, που έγραψε το 1993 και υπάρχει αρχικά ορχηστρικό στο δίσκο του «Ξημέρωμα 1^ης Ιανουαρίου 2000 μ. Χ.», το οποίο τραγούδησαν μετά σε πρώτη εκτέλεση οι Μιχάλης Δημητριάδης και Ελένη Τσαλιγοπούλου.

 Στην παρουσίαση του βιογραφικού βιβλίου του ο διευθυντής του Ogdoo.gr, στιχουργός, ερευνητής του λαϊκού τραγουδιού και συγγραφέας Κώστας Μπαλαχούτης - μεταξύ άλλων βιβλίων του για το τραγούδι έχει γράψει και την βιογραφία της Γιώτας Λύδιας "Η πιο μεγάλη ώρα" - είπε για την εργασία του πάνω στον Χρήστο Νικολόπουλο τονίζοντας ότι το λαϊκό τραγούδι υστερεί σε βιβλιογραφία : «Δεν υπάρχουν αναφορές για το λαϊκό τραγούδι. Που είναι για παράδειγμα η βιογραφία του Πάνου Γαβαλά; Το λαϊκό τραγούδι έχει αξίες, ηθική, είναι στάση ζωής. Προλογίζω την κάθε ενότητα του βιβλίου και μετά μπαίνει ο λαϊκός ήρωας να τα πει».

 Από την πλευρά του ο Χρήστος Νικολόπουλος ανέφερε : «Δεν θέλω ανδριάντες, όπως προαναφέρθηκε, ούτε τίποτα. Είμαι ένας άνθρωπος απλός, όπως όλοι σας. Ο μεγαλύτερός μου δάσκαλος ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης. Πορεύτηκα με αξιοπρέπεια και σεμνότητα. Κάποια στιγμή ένοιωσα την υποχρέωση να πω όσα έζησα. Έβαλα απέναντι την συνείδησή μου  και τον εαυτό μου ώστε να είμαι αξιόπιστος. Απέφυγα αβανταδόρικες και πομπώδεις εκφράσεις».

 Εκεί ήταν φυσικά και ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνευτής μεγάλων επιτυχιών του Χρήστου Νικολόπουλου, ενώ φυσικά έχουν μείνει αλησμόνητες οι κοινές εμφανίσεις τους σε συναυλίες όπου «χαλούσαν» κόσμο στα 80ς. Όταν στο τέλος της εκδήλωσης στο κατάμεστο χώρο της Παλιάς Βουλής, ο Γ. Νταλάρας έπιασε την κιθάρα και ο  Χρ. Νικολόπουλος το μπουζούκι του για να πουν τρία τραγούδια για φινάλε, ανέφερε ; «Γνωριστήκαμε με τον Χρήστο το 1967 και είμαστε ακόμη εδώ. Από τους σπουδαιότερους παίκτες του μπουζουκιού και από τους σπουδαιότερους συνθέτες. Μακάρι οι συνάδελφοί μου να βρουν στη ζωή τους τέτοιους φίλους και τέτοιες συνεργασίες σαν αυτές που πλέξαμε εγώ κι ο Χρήστος». Ακολούθως ο Γιώργος Νταλάρας με την συνοδεία του μπουζουκιού του Χρήστου Νικολόπουλου τραγούδησε ; «Στων Αγγέλων Τα Μπουζούκια», «Μη Γυρίζεις Πια» (το αφιέρωσε στον τυφλό ακορντεονίστα και μουσικοσυνθέτη Κώστα Σταματάκη) και τις «Νταλίκες»…

Και με την σκέψη ότι οι…Κυβερνήσεις Πέφτουν Μα Ο Χρήστος Νικολόπουλος Μένει, το λαϊκό τραγούδι συνεχίζει την πορεία του έχοντας τον «τελευταίο των Μοϊκανών» ακμαίο !

*Η βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου «Η Ζωή Μου…Τα Τραγούδια Μου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  «Αλκυών» και περιέχει συλλεκτικό cd με σπάνιες ανέκδοτες ηχογραφήσεις γνωστών και άγνωστων τραγουδιών του που ερμηνεύουν οι Νταλάρας, Μητροπάνος, Μητσιάς, Χ. Αλεξίου, Κωνσταντίνα, Π. Τερζής, Βελής, Μακεδόνας και ο ίδιος ο συνθέτης στο «Βραδιάζει». 

*Οι φωτογραφίες από την εκδήλωση είναι του Γιάννη Κανελλόπουλου

Ο RAMSEY LEWIS ΣΤΟ «GAZARTE» Ρεπορτάζ του Γιάννη Αλεξίου

Ο RAMSEY LEWIS ΣΤΟ «GAZARTE» ΣΑΒΒΑΤΟ 6-2-2016

Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου

Μοναδικές στιγμές ποιοτικής jazz χάρισε στο κοινό του ο θρυλικός Ramsey Lewis από το Σικάγο, του Ιλινόις, στο κατάμεστο και υπέροχο «Gazarte»  στην πρώτη επίσκεψη του στην Ελλάδα  στη διάρκεια της εορταστικής περιοδείας του για την 80^η επέτειο των γενεθλίων του. Από τους τελευταίους σπουδαίους τζαζίστες που αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον μουσικό πολιτισμό της Αμερικής, γι’ αυτό άλλωστε του ευχήθηκε προσωπικά ο Ομπάμα στα 80^α γενέθλιά του μιλώντας για το ταλέντο του, αλλά και ολόκληρος Γούντι Άλλεν έβαλε τραγούδι τίτλων και μουσική επένδυση στη διάρκεια του έργου την μεγαλύτερη επιτυχία του «The In Crowd» στην τελευταία ταινία του «Παράλογος Άνθρωπος» . Ο Ramsey Lewis  ήρθε στη Αθήνα από το Πόρτο της Πορτογαλίας και «πετάει» για Τζώρτζια, πάει μετά στο Παρίσι και τον περιμένει το φημισμένο «Ronnie’s Scott» στο Λονδίνο για 5 εμφανίσεις, σ’ ένα τριήμερο του εκεί με διπλές εμφανίσεις, πριν συνεχίσει την περιοδεία του στην Αμερική.  

  Μεγάλη μας τιμή λοιπόν που ο πανύψηλος αυτός γίγαντας της jazz – φέρνει λίγο του Louisiana Red – κάθισε στο πιάνο του ένα τέταρτο μετά τις 10 έχοντας δίπλα του το κουαρτέτο του που αποτελούσαν οι αφρο-αμερικανοί μουσικοί : ο καταπληκτικός κιθαρίστας με το «σκάφος» του, μια παλιά Gibson, o Henry Johnson, ο κοντραμπασίστας Joshua Ramos και ο ντράμερ Charles Heat.   

  

Ο χώρος ιδανικός. Είναι θαυμάσιο που αν δεν πηγαίνεις συχνά στο «Gazarte» όταν μπαίνεις να δεις μια συναυλία, ο χώρος που σε υποδέχεται είναι αλλαγμένος από την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκες, καθώς ο ιδιοκτήτης και φίλος της jazz, Λεωνίδας Πετρόπουλος αξιοποιεί τις σκηνοθετικές του ικανότητες με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι το θυμάμαι το χώρο αυτό στο Γκάζι, πάντα διαφορετικό από live σε live, τις φορές που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, εμφανίσεις των Νίκου Ξυδάκη, Manu Dibango, Jose Felisiano, Pee Wee Ellis και τώρα ο Ramsey Lewis ! Ίσως ο μοναδικός χώρος στην Αθήνα, όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και το κοινό παρακολουθεί προσηλωμένο την συναυλία, όπως και στο εξωτερικό, σε σημείο που μπορεί να ακουστεί το τρίξιμο των πιάτων, ή το τρίξιμο του ξύλου στο κατέβασμα του σκαλοπατιού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμμετέχει το κοινό μόλις ζεσταθεί, όπως και το Σάββατο στο live του Ramsey Lewis.

To σκηνικό ήταν ένας περίεργος και επιβλητικός πολυέλαιος στο αριστερό μέρος, μεγάλα κεριά αναμμένα αριστερά και δεξιά της σκηνής, τρία μπλε φώτα και δύο ροζ στο ταβάνι. Ο Ramsey Lewis μας ευλόγησε παίζοντας για πρώτο κομμάτι το «Blessing» του John Coltrane και μετά από ένα ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα συναισθηματικό μακρύ σόλο στο κοντραμπάσο του Ramos, έπιασε μια bossa nova, το κλασικό «Desafinados» του Antonio Carlos Jobim  για να μας πάει αμέσως μετά στην καρδιά των 60ς παίζοντας το «A Hard Day’s Night» των Beatles ! Ήδη μια κοπέλα χόρευε σαν τρελή κάτω στην άκρη της σκηνής και πολλοί περισσότεροι μετά όταν ο Ramsey Lewis αφιέρωσε στον μεγάλο εκλιπόντα της Πέμπτης, μόλις δύο μέρες πριν, Maurice White, τον «εγκέφαλο» και ιδρυτή των Earth Wind And Fire, το τραγούδι που είναι γνωστό ως το «Wayo» από την συνεργασία τους το 1975 στο δίσκο «Gratitude» των Earth Wind And Fire, εκεί το τραγούδι αναγράφεται ως «Sun Goddess». Το τραγούδι αυτό που τραγούδησε στο «Gazarte» ο κιθαρίστας Johnson,  το ηχογράφησε ξανά στο τελευταίο επετειακό για τα 80χρονα, δίσκο του «Taking Another Look» (Ιούλιος 2015).

Το 90λεπτο σετ του έκλεισε με δύο encore και φυσικά για το τέλος επιφύλαξε το πασίγνωστο πια «The In Crowd» με το κοινό να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια σε όλη τη διάρκεια του.  Αν και το πρόγραμμα του δεν αποτελούσαν κομμάτια που τον έκαναν γνωστό, ωστόσο ήταν καταπληκτικός αυτός ο ευγενής κύριος που κάθισε όρθιος στο σόλο του ντράμερ του Heat και κοιτούσε μαζί με τους άλλους μουσικούς με ευλάβεια, μέχρι την στιγμή που κάθισε στο πιάνο του για να μας πιάσει από το χέρι και να μας μυήσει στα μυστικά της smooth jazz που τόσο καλά γνωρίζει.

Όταν τελείωσε η συναυλία όσοι δεν φύγαμε αμέσως τον είδαμε να περνά στην εξώπορτα μπροστά μας μαζί με τη γυναίκα του Jan Lewis, φορώντας ένα καμηλό πανέμορφο παλτό με το μαύρο του κοστούμι, να μπαίνει μέσα στο ταξί και να χάνεται στο πλήθος που περπατούσε αμέριμνο στο Γκάζι…

80s LIVE ! Η συναυλία της εφηβείας μας ! Του Γιάννη Αλεξίου

                                80s LIVE ! Η συναυλία της εφηβείας μας !

              No Man's Land - Cpt. Nefos - Libido Blume - Χωρίς Περιδέραιο 

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξίου 


 Η ηρωική εποχή των ελληνικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του '80 αναβίωσε στην συναυλία που διοργάνωσε το Vinyl is back το Σαββατόβραδο της 12ης Δεκεμβρίου στο upstage του Cine Κεραμεικού που γέμισε από 700 και πλέον άτομα. Οι No Man's Land, Cpt. Νέφος, Libido Blume και Χωρίς Περιδέραιο κατάφεραν 30 και πλέον χρόνια από την δύσκολη εκείνη εποχή που έβγαλαν τους πρώτους και μοναδικούς δίσκους τους με πολλές δυσκολίες και βερεσέ σε ζόρικα στούντιο, την εποχή που έπαιζαν σε μουσικά πρωινά και έδιναν συναυλίες κάτω από άθλιες ηχητικές εγκαταστάσεις σε γήπεδα μπάσκετ ή μπροστά σε 50-100 άτομα που στριμώχνονταν να τους δουν στον κλαμπάκι "Πήγασος" στα Εξάρχεια, σημείο αναφοράς της εποχής αυτής, να μαζέψουν τόσο κόσμο και να παίξουν μπροστά σε τόσο κοινό στον Κεραμεικό ! Ο χρόνος αποδείχθηκε σύμμαχος τους και η μεγάλη αξία των συγκροτημάτων αυτών, αλλά και των μουσικών τους αποδείχθηκε διαχρονική και τους επιβράβευσε με τον καλύτερο τρόπο. Και δεν ήρθαν να τους δουν μόνο οι 50άρηδες και οι 55 άρηδες της εποχής τους, αλλά και πολλοί νεώτεροι που είχαν ακούσει γι' αυτούς, αλλά έχουν και τους σπάνιους δίσκους τους σήμερα. Πριν ανεβώ επάνω είδα σε ένα πάγκο το τρίτο δίσκο των Libido Blume "Liquid Situation" να πωλείτε 59 ευρώ !

Όλη αυτή η παλιοπαρέα από το παρελθόν των Μπογιατζή, Αθανασιάδη, Ντρενογιάννη, Τρυφερούλη, Μπουρούσα, Χαμπίμπη, Παπαγεωργιάδη, Εύης Χασσαπίδη, Νίκου Αγγελή, Λούη Κοντούλη (από τους Stress), Πετρονικολός και δεν συμμαζεύεται ξανάσμιξε κι απέδειξε ότι έχει και παρών και μέλλον καθώς η ιστορία τους συνεχίζεται μέσα από νέες ηχογραφήσεις, νέους δίσκους, νέες συνεργασίες. Γνήσιο δείγμα αυτού ο μεστός ψυχεδελικός ήχος των No Man's Land που ανέβηκαν πρώτοι στην σκηνή κι έπαιξαν από το "Following Your Down" από το "Zailon" του 1988 έως το "Writers Have No Real Life" από το lp τους του 2008 και το "1" από τον επερχόμενο δίσκο τους, ενώ μας χάρισαν και μια μοναδική διασκευή του "Set The Controls For The Heart Of The Sun" των επιδραστικών Pink Floyd ! Έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 4 άλμπουμ από το 2008 και πάνε για το πέμπτο. Ωραία μπάντα, ποιοτική, υπό την καθοδήγηση του κιθαρίστα και τραγουδιστή Βασίλη Αθανασιάδη που κάλεσε στην συναυλία και δύο ιδρυτικά μέλη των No Man's Land, την τραγουδίστρια Εύη Χασσαπίδη (των Echo Tattoo) που έβαλε τη δική της πινελιά στην συναυλία και τον μπασίστα Γιώργο Παπαγεωργιάδη, που έπαιξε τώρα δεύτερη κιθάρα. Εμφανίστηκαν με τύμπανα και κρουστά σε πλήρη δράση !
Τα ωραία πράγματα και οι συγκινήσεις συνεχίστηκαν και στην εμφάνιση μέσα σε επευφημίες των Libido Blume και Cpt. Νέφος, δύο γκρουπ σε ένα εκείνο το βράδυ, υπό την καθοδήγηση του μπασίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Άκη Μπογιατζή που έχει αφήσει το στίγμα του χρόνια τώρα με τους Sigmatropic, ένα σχήμα που έχει απήχηση και στο εξωτερικό. Τους Cpt. Νέφος που είχα δει κάποτε σε συναυλία στη Ν. Σμύρνη ήταν γέννημα - θρέμμα του απειλητικού νέφους που είχε εγκατασταθεί στην ανατολή των 80ς στον αττικό ουρανό κι έδωσε το όνομά του στο ευαισθητοποιημένο με το περιβάλλον αυτό γκρουπ.
Ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να χορεύει και να τραγουδά τα κομμάτια τους μετά την εισαγωγή με το "Cadillac Dreams" των Libido Blume και "Angels In Disguise" των Cpt. Νέφος. Όταν έφθασαν στο όγδοο και ένατο κομμάτι τους, το ομώνυμο από το πρώτο άλμπουμ των Libido Blume "Colours Melting" και το "In My Room" από τον ίδιο δίσκο τους, ήταν σίγουρο το encore καθώς η ανδρεναλίνη και το libido είχε ανέβει ! Οι Libido Blume έχουν βγάλει τρία άλμπουμ συνολικά την περίοδο 1986-88 ; Ένα κράμα rock, pop, new wave αντιπροσωπευτικού του ήχου της εποχής εκείνης των 80ς με τρεις κιθαρίστες (Ντρενογιάννης, Χαμπίμπης, Μανής), δύο ντράμερ (Μπουρούσας - Τρυφερούλης), τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο (Κάτσαρης) έδωσαν ρέστα.

Στο ρεπερτόριό τους είχαν και τραγούδια των Cpt. Νέφος του σχήματος που προηγήθηκε χρονικά των Libido Blume με το μοναδικό δίσκο τους "Silence Interrupted" το 1984 στην θρυλική Creep Records του Μπάμπη Δαλίδη, μέλους των Villa 21, τους όποιους είχα καλέσει να παίξουν στην συναυλία αυτή, αλλά προς τιμή τους τους δεν το έκαναν καθώς θεωρούν αναντικατάστατο τον τραγουδιστή τους Κώστα Ποθουλάκη που πέθανε μόλις σε ηλικία 21 ετών. Μια καθαρά new wave μπάντα, από τις πιο καλές των 80ς και τις πιο δραστήριες. Έπαιξαν δύο ακόμη κομμάτια των Cpt. Νέφος : "Evil Dance" και "Love Dream" και ξαναβγήκαν στην σκηνή και το χάρηκαν όλοι !
Η βραδιά κυλούσε όμορφα με τις μπύρες να στριμώχνονται στο τάσια που ήταν στο χώρο και ο κόσμος να ροκάρει, ενώ ο ήχος ήταν απίθανα καλός, ακούγονταν καθαρά όλα τα όργανα και οι φωνές και έπαιρνε την εκδίκησή του από τα "πέτρινα χρόνια" των κακών μηχανημάτων στα 80ς που στήνονταν πρόχειρα στην συναυλίες τότε...!

Η ώρα των Χωρίς Περιδέραιο ήταν στην κορύφωση της βραδιάς από κέφι. Ο ήχος τους είναι new wave και post punk με σουρεαλιστικό στίχο και dream punk μουσική με απαγγελία - τραγούδι από τον Νίκο Αγγελή πιανίστα και καθοδηγητή του γκρουπ εξ αρχής, δύο συνθεσάιζερ (Αγγελής) και το νεώτερο μέλος Λία Μιχαηλίδου και το επίσης ιδρυτικό μέλος ο κιθαρίστας Παντελής Πετρονικολός. Έχουν κυκλοφορήσει το δίσκο "Χορός Για Μουσική" (1985) που έχει επανεκδοθεί κι είναι εξαντλημένος τώρα και το σινγκλάκι "Άνωση" (1983). Γκρουπ με φανατικό κοινό, πιο punk που στο τρίτο κομμάτι "Βότκα" τα έριξε φωνάζοντας "Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι" ! Η χαρακτηριστική φωνή του Αγγελή που έσμιξε με τον grande καλεσμένο τους Λούη Κοντούλη (κιθάρα, φωνή) ο θρυλικός leader του punk-rock γκρουπ Stress, σε κομμάτια όπως "Γυμνή Γέφυρα", "Όμορφες Μέρες στη Λέρο", "Έγχρωμη Γρίπη", "Duran Duran", "Τα Άλογα Των Πόθων Μας", "Δεν Είδα Αίμα Να Κυλά", "To Αίμα Δεν Γίνεται Νερό", "Στο Διάστημα"...Πραγματικά διαστημική συναυλία που έγραψε !
Όλα τα μέλη των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και έδειξαν με τον τρόπο τους πόσο έντονα το ζούσαν στην σκηνή ! Μια συναυλία με πολύ ηλεκτρισμό και ενέργεια που δικαιολόγησε απόλυτα τον τίτλο της "80ς Live !".